Για να χαρίσει τη ζωή

Απ'τα τάρταρα του Άδη έρχεται ξανά. Εκεί που όλα φαίνονταν χαμένα, φώτισε κι άπλωσε παντού χαρά. Ελπίδα. Ανάσταση. 

Στα δύσκολα να μην τα παρατάς. 

Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της.

Και θέλει να'χεις κουράγιο. Και υπομονή. Και επιμονή.

Και θέλει και κάτι ακόμα. Κάτι μαγικό: 

θέλει ελπίδα.



Αυτή λάμπει τις νύχτες.

Κάθε φορά που λυγίζεις. 


Τη φέρνει Εκείνος που ξέρει.

Που ξέρει από πόνο.

Που ξέρει το δικό σου πόνο.



Αυτό το 'ζωήν χαρισάμενος'...

Τόση δυναμική σε δυο μονάχα λέξεις...

Μπορεί το μυαλό να μην τις χωράει.

Η καρδιά, όμως, ξέρει.

Το περιμένει.

Το νιώθει.

Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας

(...)Ξέρεις, είναι φορές που νιώθω πως όλα γύρω μου είναι παγωμένα. Κρύο τσουχτερό, σε μια αφύσικη παγωμένη νύχτα. Οι σκέψεις να παρασύρονται κι αυτές απ'τη σκληρή αίσθηση της μοναξιάς. Τα όνειρα να θαμπώνουν. Το χαμόγελο και η ελπίδα της μέρας να θολώνουν και να χάνονται...

Τότε, θυμάμαι εσένα. Το χαμόγελό σου. Θυμάμαι που μου'χες πει πως όλα θα πάνε καλά και πως το θαύμα δε θ'αργήσει να γίνει. Αν ήξερες πόσο είχαν αγγίξει την καρδιά μου εκείνα σου τα γλυκά λόγια. Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, κάθε λέξη έγινε ένα μικρό φωτάκι. Σαν αστέρι που προσγειώθηκε πάνω στο χιόνι και μου φανέρωσε ένα μονοπάτι αθέατο...

Δυο λόγια της καρδιάς, μια προσευχή, ένα χαμόγελο. Δε θέλει πολλά η καρδιά για να ζεσταθεί. Όχι... Λίγα. Μικρά, φωτεινά. Και σιγά-σιγά, θα ξαναβρεί το δρόμο της(...).

απόπειρα παλιότερού μου μυθιστορηματικού μονολόγου
Καλό ξημέρωμα. Να θυμάσαι. Να θυμάσαι και να εύχεσαι για όλα τ'αδέρφια που πονάνε. Αγάπη.

Έλαβα ένα mail

Έλαβα το ακόλουθο mail από μια φίλη. Αναρτώ κάποιο τμήμα του.

"καλησπέρα!

Αν θέλεις ανάρτησε να γίνει κάποια προσευχή για μια κοπέλα που την λένε Σταυρούλα...

Είναι περίπου 40 χρονών και είναι στην εντατική... και οι γιατροί λένε πως η ασθένειά της είναι χειρότερη από καρκίνο..

είναι μαμά ενός μικρού αγοριού.. και είμαι σίγουρη πως ξεκίνησε την ζωή της γεμάτη όνειρα... 

Η δική μου προσευχἠ δεν φτάνει γιαυτό παίρνω το θάρρος και σου στέλνω!"

Άλλο ένα όνομα, αδέρφια, που θα προσθέσουμε στα μυστικά μονοπάτια της προσευχής...

Καλό ξημέρωμα σ'όλους.

Ένα μάτσο σκέψεις. Αδέξια γραμμένες.

Μες στην τρικυμία παλεύεις να σταθείς όρθιος.

Να μην πνιγεί το βλέμμα σου στο αλμυρό έρεβος, το τόσο οργισμένο. Γιατί τέτοια οργή; αναρωτιέσαι και θυμάσαι τα παλιά. Εσύ δεν ήσουν που κάποτε είχες ξεκινήσει με τόση χαρά, με τόσα όνειρα που δοκίμαζαν τα φτερά τους; Έτοιμα ήταν για να πετάξουν... Και τώρα;

....

Το πρωί σε βρίσκει κατάκοπο, πληγωμένο. Πασχίζεις να χαμογελάσεις στον καθρέφτη του μπάνιου, μα τα μάτια σου ακόμα να συνέλθουν. Την νύχτα που πέρασε, σαν αλμυρή πηγή, ανάβλυζαν πόνο και δάκρυα. Τη νύχτα που πέρασε, θρονιάστηκαν στην ψυχή σου σαν πέτρες βαριές τα 'γιατί'. 

...

Μπορεί να πολέμησες και να νικήθηκες. Μπορεί να πάλεψες και να έχασες. 

Κοίταξε, όμως, ξανά μέσα στην ψυχή σου! Με το τέλος του πολέμου απλώνεται πάντα μια σκληρή ησυχία στο βομβαρδισμένο τοπίο. Απαιτητική, αμείλικτη. 

Τότε είναι που μαζεύεις τα κομμάτια σου. 

Τότε είναι που μπορείς να δεις αληθινά.

Και κοιτάζεις μέσα σου και το νιώθεις:

Τούτα εδώ τα χώματα μυρίζουν αίμα, ιδρώτα, πόνο. 

Έχουν παντού αποτυπώματα από σφιγμένες γροθιές,

γούβες απ'τις φορές που λύγισες και γονάτισες.

H αυλαία στην εδώ ζωή πέφτει μόλις η παράσταση ολοκληρωθεί. Το λες και το ξαναλές στον εαυτό σου μέχρι να το πιστέψεις. 

Ασυναίσθητα, τρέχεις πάλι πίσω στο δωμάτιο, ανοίγεις τη βαλίτσα -γδαρμένη κι αυτή, πιστός συγκάτοικος στο μόχθο σου- και βγάζεις απ'την εσωτερική τσέπη ένα κιτρινισμένο χαρτί. Φθαρμένο απ'τους ανέμους του χρόνου. Το ξεδιπλώνεις και προσεκτικά το ισιώνεις. ΄Ενα καράβι ζωγραφισμένο. Κι ο ήλιος να στρογγυλεύει τη λάμψη του. Απ'την άλλη πλευρά δυο θαλασσοπούλια σα δυο γραμμές απλές. Αυτά δεν μπόρεσε να τ'αγγίξει ο χρόνος. Σηκώνουν έξαφνα τα φτερά τους και χάνονται έξω απ'το χαρτί, έξω απ'το παράθυρο του δωματίου. 

Κι ο χρόνος ξανά μετράει απ'την αρχή.

...

Τρέχεις πάλι στο νιπτήρα. Αφήνεις το νερό να τρέχει στa μaλλιά σου, στα μάτια σου, στο πρόσωπό σου. Ξανακοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Η καρδιά σου ξαναδυναμώνει. Τα μάτια σου γίναν πια πουλιά. Κοιτάζουν έξω απ'το παράθυρο. Έξω στον ουρανό.Το απέραντο γαλάζιο του σε προκαλεί. Χαμογελάς. Ψελλίζεις μια ευχή και βγαίνεις απ'το δωμάτιό σου.

Μια νέα μέρα μόλις άρχισε.

.

Προσευχή για τους άθεους, που δεν είναι

Ήρθες να τα πούμε.
Μου δήλωσες ξανά
πως είσαι άθεος.
Σε γνώρισα καλύτερα
και ζήλεψα
τη σπάνια ψυχή σου.
Πίστευες,
χωρίς να το ξέρεις.

Κι είπα
με τρόπο μυστικό
στο Ζωντανό Θεό μου:
Χριστέ μου,
με δέκα τέτοιους
¨άθεους¨,
θα μύριζε η Εκκλησία Σου
Άνοιξη
και Ζωή
και Ανάσταση.
Και θα σπαρτάραγε
όλη,
σαν τα μπουμπούκια
που ανοίγουν το ξημέρωμα,
στο πρώτο φως
του ήλιου.

ποίημα

του π.Ανδρέα Κονάνου

υγ: Ευχαριστούμε θερμά όλους τους φίλους που εύχονται για το Γιώργο και για όλους τους ανθρώπους που πονούν. Η εγχείρηση του Γιώργου πήγε καλά. Δόξα τω Θεώ. Συνεχίζουμε, όμως, να ευχόμαστε. Να συναντιόμαστε ψηλά, στα μυστικά παλάτια του θρόνου Του.

Σαν συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης

Ειμαι ο Γιώργος και τελικά ετοιμάζομαι για εγχείρηση.Ετσι θέλει η Παναγία.Νιώθω πολυ δυνατός χάρη στις προσευχές και στην αγάπη όλων σας και κυρίως του Γιώργου.Η προσευχή είναι το μοναδικό όπλο μου.Δε σας κρύβω ότι παρόλο που ταλαιπωρούμαι πέντε χρόνια με χειρουργεία και θεραπείες, αίσθάνομαι πιο δυνατός από ποτέ και γεμάτος από τη χάρη του Θεού.Ο πόνος βέβαια είναι μεγάλος, ειδικά όταν εισαι νέος κι έχεις τέσσερα παιδιά που διαρκώς αναρρωτιούνται γιατι να συμβαίνουν όλα αυτά στον πατέρα τους.Ζητώ, λοιπόν, ικετευτικά την αγάπη και την προσευχή όλων σας τέσσερις ημέρες πριν από το χειτουργείο.Σας αγαπώ όλους...Καλή αντάμωση, όποτε κι όπου θέλει ο καλός Θεός.

Αυτό ήταν το σχόλιο του Γιώργου. Το έκανα ανάρτηση. Για να το διαβάσουν όσοι περισσότεροι μπορούν. 

Για φαντάσου...

Στη γωνιά της αυλής, μέσα στα σαπουνόνερα,

κάτι τριαντάφυλλα καμπούριασαν απ'το βάρος της ευωδιάς τους.

Κανένας δε μύρισε αυτά τα τριαντάφυλλα.

Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή.

Γιάννης Ρίτσος

Δεν ήξερα με ποιο τρόπο να ξεκινήσω να γράφω αυτά που η καρδιά μου τώρα τόσο έντονα αισθάνεται... 

Μιλούσα χτες μ'ένα φίλο και στο mail του μου έλεγε πως η βδομάδα που έρχεται γι'αυτόν είναι πολύ δύσκολη. Ετοιμάζεται για μια αξονική και άμεσα για μια εγχείρηση. Πολύ βαρύς σταυρός ο καρκίνος. 

Τα μεγάλα λόγια δεν έχουν θέση εδώ. 

Έχω μόνο μια καρδιά. Μικρή. Που, όμως, μπορεί να μεγαλώνει, να μεγαλώνει. Να γίνεται αγκαλιά. Να γίνεται θάλασσα ολάκερη. 

Του λέω, θα δώσω το όνομά σου να το μνημονεύουν μέρα και νύχτα. Στα κελλιά τους οι μοναχοί, σαν γονατίζουν, κάνουν ολόκληρο τον κόσμο μια ευχή. Πύρινη σαν φλόγα, πηχτή σαν δάκρυ καρδιακό. Αληθινή σαν την αγάπη. 

Σιωπηλά. Μόνο έτσι αξίζει...

Μπήκε για τα καλά το φθινόπωρο πια. Παρκάρω τη μηχανή στην άκρη του δρόμου και κατηφορίζω προς την παραλία. Έχει πιο πολύ κρύο απόψε. Κλείνω το φερμουάρ της ζακέτας και βάζω τα χέρια στις τσέπες. Ο σταθερός ήχος των κυμάτων στην ακροθαλασσιά έχει κάτι καταπραϋντικό. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά. Χιλιάδες τ'αστέρια. Μου θυμίζουν όλα μου τ'αδέρφια που νιώθουν μόνα τους εκεί στο νοσοκομείο. Μου θυμίζουν τις λίγες -μα τόσο πύρινες- γραμμές απ'το mail του Γιώργου. 

Μπορεί να βαδίζει ο καθένας το δικό του δρόμο, μα αν γινόμασταν όλοι μια καρδιά... 

Μια απέραντη, μεγάλη καρδιά...

Για φαντάσου...

Το δάκρυ σου στα μάτια μου...

Για φαντάσου...