Disable_right_click


Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

[από δω μέχρι τον ουρανό]


Σα μελωδία γλυκιά, σαν καράβι πλέει η αγάπη,
αν την αφήσεις να ταξιδέψει μέσα στην καρδιά.


[από δω μέχρι τον ουρανό #2]

υγ: Σαν συνέχεια αυτής της ανάρτησης. Ευχαριστώ πολύ τον Δημήτρη που μου έστειλε το συγκινητικό αυτό βίντεο.
υγ2: Να έχεις μια γλυκιά κι όμορφη μέρα. Καλή δουλειά (αν εργάζεσαι και σήμερα). Καλή ξεκούραση (αν σήμερα έχεις αργία). Η Σκέπη Της ας είναι στήριγμά μας και η θυσία των προγόνων μας διαλεχτό παράδειγμα για μας. 

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Σάββατο πρωί

Κι αυτό που ένιωσαν δεν ήταν τίποτ'άλλο από φως.
Απλό, ατόφιο φως. Κομμάτι ευτυχίας
σε μια στιγμή ανύποπτη.

Και κάπως έτσι κοντεύει να φύγει κι αυτή η βδομάδα. Σαββατιάτικος ήλιος. Ο Οκτώβρης να δείχνει ενεργητικά το αληθινό του πρόσωπο. Περπατάς στον πεζόδρομο και τα δέντρα στην είσοδο του πάρκου να περιμένουν υπομονετικά τις πρωινές ηλιαχτίδες. Να ρουφήξουν όλο το ζωηρό φως, όλη την ικμάδα. Και κάπως έτσι προχωράς στο δρόμο σου. Κάθε πρωί. Περιμένοντας πως κάθε καινούρια μέρα που επισκέπτεται τη γη, θα δώσει λίγες νότες επιπρόσθετης ελπίδας σε μια επαναληπτική καθημερινότητα. Σκέψεις, λόγια, ευχές, έγνοιες, υποψίες, κινήσεις που ανατέλλουν κι αυτές μαζί με τον ήλιο στο παράθυρο της καρδιάς.

Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Νιώθεις αυτή τη γνώριμη μυρωδιά της βροχής που σκέπαζε όλη νύχτα το χώμα. Θυμάσαι. Μπορείς να δεις την τέχνη, την ομορφιά, την αρμονία στα πιο απροσδόκητα σημεία. Στις χαραμάδες των ανύποπτων στιγμών. Με μια στιγμιαία βιαιότητα σαν βροντή μέσα στη νύχτα. Ή μ'ένα σιγανό ψίθυρο σαν το κύμα που τελειώνει το ταξίδι του στην ακρογιαλιά. 

Θυμάσαι και το ηλιοβασίλεμα που χαράχτηκε στην καρδιά σου μέσα από δυο φωτογραφίες. Τις ευχές που ταξίδεψαν πιο γρήγορα κι απ'το ίδιο το φως κι ένωσαν τις καρδιές σε μια ουράνια χορογραφία. Ίσως η ευτυχία μπορεί να'ρθει ακόμη κι όταν τα μάτια είναι δακρυσμένα. Ή κλειστά. Βιωματική αίσθηση της παρουσίας Του.

Είμαστε τόσο μικροί. Πεφταστέρια στο άπειρο του σύμπαντος. Κι όμως. Αν οι καρδιές μας νιώσουν -λίγο, έστω λίγο- Αγάπη, τότε γινόμαστε οι ίδιοι φως και μελωδία και τραγούδι. Αληθινά χαμόγελα στις ανάσες του τώρα. Κι έτσι συνεχίζουμε να ζούμε. Να είμαστε.

Και ο ήλιος συνεχίζει αθόρυβα το σαββατιάτικο ταξίδι του πάνω απ'το μεγάλο πάρκο. Στα νότια προάστια της μεγάλης πόλης. 

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Μονόλογος της νύχτας

Ό,τι αγαπώ, δροσιά γίνεται 
στο δάκρινο λουλούδι της ζωής μου.

Νυχτα κρυσταλλινη, πάρε τους αποχαιρετισμούς και καν'τους αστέρια. Για να'χω κάτι γλυκό ν'αποδιωχνει το σκοταδι των απουσιων, να ημερεύει τα πελαγη των αναμνησεων. Νυχτα μυσταγωγικη, παρε του εξωστη μου τις προσευχες και καν'τες χελιδονια γοργοφτερα. Να ταξιδευουν αθεατα μεχρι την ανοιξη του θρονου Του.

Νυχτα πλανευτρα, ειναι φορες που η σιωπη σου μοιαζει να γεμιζει φιλοξενες μελωδιες τις χλομες γωνιές της καρδιας. Κι ειναι και κατι φορες που η μοναξια σου ιδρωμενη κι ανησυχη,  περιεργαζεται τη μυστήρια πολιτεια του πονου.

Νυχτα παρακλητικη που κι αποψε μας επισκεφτηκες, σκεπασε τους φτωχους, τους απελπισμενους, τους παρατολμους, τους ναυαγους με το γεματο διαμαντια ουρανιο πέπλο σου. Εραστες να γινουν της απειρης αγαπης Του.

Αποψε, νυχτα σαγηνευτική, θα'θελα να δοκιμάσω τα φτερα μου. Μηπως και γκρεμιστουν τ'αγελαστου εγωισμου μου τα τειχη. Μηπως και μεσα στη σιωπη, ανάμεσα στα χαλάσματα, ακολουθησω -ταξιδιωτης νυχτερινος- τη στιλβη του φεγγαριου. Μεχρι το πρωτο ξημερωμα. Ωσπου να μαθουν  οι ανασες μου να αισθανονται τις πρωτες ηλιaχτιδες της παρουσιας Του στον κηπο της ψυχης μου. Ωσπου ο μεσα μου κοσμος ψηλαφισει την υπαρκτή, ενωτική γλύκα της ζωης. 
υγ: Φωτογραφία από εδώ

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Ανάσες του Οκτώβρη

Πιστεύω στο απίστευτο
που είναι η πιο αληθινή μας ιστορία

Θυμάσαι; Θυμάσαι που έβλεπες τα τραίνα να περνούν; Κι οι ράγες τους, αυτά τα βαριά σιδερένια μονοπάτια, χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα. Κι έλεγες πως δεν τελειώνουνε ποτέ. Ακίνητοι αφηγητές των πιο απίστευτων παραμυθιών.

Κάμποσα τραίνα σε ταξίδεψαν από τότε. Γνώρισες καινούριους σταθμούς, ξένες νέες πολιτείες. Και δώσ'του ταξίδια. Ποτέ δε σταμάτησες τα ταξίδια. Μου έλεγες πως έτσι μετράς το χρόνο... Πως σου θυμίζουν το παλιό σου ρολόι, δώρο της γιαγιάς σου. Εκείνη δεν ταξίδεψε παρά μόνο μια φορά. Ήταν παιδί της θάλασσας. 'Τις βάρκες, τις θυμάσαι τις βάρκες; Που είχαν αποτραβηχτεί στην αγκαλιά της άμμου; Ο χειμώνας, ο αλμυρός χειμώνας, πουλί μου', έλεγε με τη γλυκιά γεροντική φωνή της. Τώρα έμεινε μονάχα η ανάμνησή της. Σα φάρος ολοφώτεινος στις πιο σκοτεινές σου νύχτες. Καταφύγιο ζεστό.

Προχωρούν οι στιγμές. Μπήκε πια Οκτώβρης. Μυρίζει υγρασία η βαθυκάστανη φορεσιά της γης. Προχωράς και συ με τα χέρια στις τσέπες της ζακέτας σου. Ο γιακάς σηκωμένος να κόβει το κρύο. Παραλία. Το κύμα μια έρχεται μια φεύγει ώσπου σβήνει τελικά με ηρεμία στην ακρογιαλιά. Ο Οκτώβρης, ξέρεις, είναι μήνας διαφορετικός. Παίρνει τα πορτοκαλιά πεσμένα φύλλα του Σεπτέμβρη και τα κάνει όνειρα. 

Κι η βροχή να συνεχίζει. Κι η προσευχή το ίδιο. Στο φθινοπωρινό τέμπο που μπήκε πια για τα καλά στις ζωές μας.
 Δε θέλω να κρυώσουν οι καρδιές μας. Η αγάπη Του δεν υπολογίζει εποχές. Μπαινοβγαίνει γλυκιά, αύρα λεπτή, απ'τα παράθυρα των ψυχών μας αν την αποζητήσουμεΜυστικά, βιωματικά. Κι έχει το χρώμα της ελπίδας. Σαν το ουράνιο τόξο. Που, σαν φανεί μετά την καταιγίδα, μενεξεδένια χρώματα πλημμυρίζουν τα σύνορα τ'ουρανού.
Υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι του αγαπημένου Τάσου Λειβαδίτη

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Η αόρατη γωνιά ταξιδεύει...

... στην Ισπανία!
Προχτές βράδυ. Κάστρο στην παραλία της Valencia.
Πολλές ευχαριστίες στο φίλο Δημήτρη για τη φωτογραφία αυτή!