Ανοίγει νέες προοπτικές

                                                                                                   απ'τον καλό φίλο Κ.Κ.

"Όταν διψάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του νερού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Βάλε το στόμα σου στο τρεχούμενο νερό και γεύσου τις σταγόνες που σου έκαναν τη χάρη να μείνουν για να σε δροσίσουν.

Όταν πεινάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του ψωμιού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Φάε το ψωμί σου αργά και ταπεινά. Δέξου το με ευγνωμοσύνη ως δώρο και θα σου είναι πιο γλυκό κι από το μέλι.

 

Με τη νηστεία που μας διατηρεί σε κατάσταση πείνας, ασκούμαστε να λαμβάνουμε την τροφή και τη ζωή ευχαριστιακά. Να τη λαμβάνουμε ως δώρο από τα χέρια του Θεού.

 

Η νηστεία -ως πείνα και δίψα- ανοίγει άλλες προοπτικές, άγνωστες παντελώς στον κορεσμένο άνθρωπο. Το ψωμί, τα φρούτα, το νερό γίνονται ξαφνικά τόσο όμορφα…εμπνέουν τόσο σεβασμό που θέλεις να τα φιλήσεις…

 

Τα απλά ακτινοβολούν μια αγνή ομορφιά που τα κάνει πιο ποθητά από τα πολυποίκιλα και επιτηδευμένα…

 

Η νηστεία, ως πείνα και δίψα, δίνει στην τροφή και τη ζωή τη γεύση της ευλογίας και της ευχαριστίας. 

 

Η πείνα και η δίψα της νηστείας είναι στο βάθος της πείνα και δίψα για τον Θεό. "

 

+π. Αλέξανδρος Σμέμαν

 

Μια ωραία υπόσχεση ζωής...

Κάθισα απέναντι σε ένα ζευγάρι. Ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα το παιδί είχε κουρνιάσει και κοιμόταν. Μα γύρισε στον ύπνο του, και στο φως της λάμπας είδα το πρόσωπό του. Α! Τί γλυκό προσωπάκι! Από κείνο το ζευγάρι είχε βγει κάτι σα χρυσός καρπός. Από κείνα τα βαριά σκουτιά είχε βγει αυτό το επίτευγμα της γοητείας και της χάρης. 

Έσκυψα πάνω σε αυτό το απαλό μέτωπο. Σ'αυτά τα γλυκά σουφρωμένα χείλη και είπα μέσα μου: Να ένα πρόσωπο μουσουργού, να ο Μότσαρτ όταν ήταν παιδί, να μια ωραία υπόσχεση ζωής. Οι μικροί πρίγκιπες των παραμυθιών δεν είχαν καμιά διαφορά από αυτό: προστατευμένο, χαϊδεμένο, καλλιεργημένο, και τί δε θα μπορούσε να γίνει! Όταν στους κήπους γεννιέται, από διασταύρωση, ένα καινούριο ρόδο, όλοι οι κηπουροί συγκινούνται. Το απομονώνουν, το καλλιεργούν, το προσέχουν και το περιποιούνται. Μα δεν υπάρχουν κηπουροί για τους ανθρώπους. [...] 

Είναι κάτι σαν το ανθρώπινο γένος που πληγώνεται εδώ, κι όχι το άτομο. Αυτό που με βασανίζει δε θεραπεύεται με τις σούπες των λαϊκών συσσιτίων. Αυτό που με βασανίζει δεν είναι ούτε αυτές οι καμπούρες, ούτε αυτές οι ασκήμιες. Είναι ο Μότσαρτ που δολοφονείται μες στον καθένα από αυτούς τους ανθρώπους....

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Γη των ανθρώπων" του Αντ. Σαιντ Εξιπερύ, εκδ. Ζαχαρόπουλος

υγ: Ευχαριστούμε πολύ την καλή μας φίλη voulaki. To κείμενο είναι από σχόλιό της 

Για τις αυτοκτονίες (Β')

Στέκομαι αμίλητος μπροστά σε μια εικόνα της Παναγιάς και δε ξέρω τι να πω. Τα λόγια μου  δε βγαίνουν, η ψυχή μου εντελώς παγωμένη. Και βουρκωμένη... Σα να προσπαθεί κάπως να προφυλαχτεί, να μη κλάψει.... 40% αυξημένα τα κρούσματα φέτος, έλεγε η χτεσινή στατιστική που κοίταξα. Δηλαδή 40% περισσότερες ψυχούλες που αποφάσισαν να μη ζήσουν άλλο. Θλίβομαι... Κλαίω...

Υπάρχει ακόμα ελπίδα, θα'θελα να τους πω αν τους προλάβαινα. Έλα να γνωρίσεις το Χριστό. Να δεις πως μαζί του δεν υπάρχει πια θάνατος. Καταλαβαίνεις; ΔΕΝ πεθαίνεις αν τον πλησιάσεις. Σου ανοίγονται προοπτικές. Έλα να γνωρίσει η καρδούλα σου λίγη γαλήνη, λίγη στοργή. 

Σαν εκείνη τη ψυχούλα που κάποτε πήγε στο γερο-Παΐσιο και του είπε ότι αν δε με βοηθήσεις και συ, θα πάω να αυτοκτονήσω. Και εκείνος κάθισε μαζί του 8 ολόκληρες ώρες και τον κοιτούσε μονάχα και προσευχόταν για εκείνον. Προσευχή-φωτιά! Φωτιά! Ακούς; Και όλοι εκείνοι οι απελπισμένοι, οι ταλαιπωρημένοι, οι πολυβασανισμένοι, οι σκάρτοι που πήγαιναν στο αγιασμένο καλυβάκι του κι εκείνος ο αγαπημένος παππούλης τους μίλαγε κατευθείαν στη ψυχούλα τους για το Χριστό. Κι εκείνοι (οι παραλίγο αυτόχειρες) μετά τον έλεγαν πατέρα μου, πολυαγαπημένε μου μπαμπά... Μια αγάπη δίχως όρια! Δείχνε αγάπη, φίλε μου. Γιατί, η αγάπη ποτέ δε χάνεται. Αλλά κάποτε θα δεις ότι θα γυρίσει και θα επιστρέψει πίσω σε σένα, όταν θα τη χρειαστείς...

Και κάτι ακόμα: Δώσε στον εαυτό σου μια ευκαιρία να γνωρίσει το Χριστό και θα νιώσεις βαθιά μέσα σου μια γλυκιά γαλήνη που όμοια της ποτέ σου δε ξαναείδες! Κάνε υπομονή και σήμερα. Και τα ατέλειωτα προβλήματά σου ακούμπησέ τα στο Σταυρό Του τον ματωμένο. Και αγκάλιασε εκείνο τον Σταυρό να πάρεις δύναμη... Να απαλύνει ο πόνος σου... Αγκάλιασε το Σταυρό του Χριστού και ο δικός σου σταυρός θα μεταμορφωθεί σε θάλασσα χαράς και ευτυχίας...

δες και εδώ:
http://aoratigonia.blogspot.com/2012/02/blog-post_02.html
http://aoratigonia.blogspot.com/2012/02/blog-post_15.html