Ας καθαρίσουμε τις καρδιές μας :)

Αντιγράφω μερικές γραμμές απ’το βιβλίο των Φώτη Κόντογλου & Κων/νου Καβαρνού «Μυρίπνοα άνθη Οσίου Ισαάκ του Σύρου», έκδοση του Ορθόδοξου Τύπου του 2006.

«Όποιος θέλει να δει τον Κύριο μέσα του, καταγίνεται να καθαρίσει την καρδιά του με την αδιάκοπη μνήμη του Θεού. Κι έτσι, με τα λαμπερά μάτια της διάνοιάς του, σε κάθε ώρα θα δει τον Κύριο. Κι όσο ξεκόβει από τον εαυτό του την παρηγοριά του κόσμου ετούτος, τόσο αξιώνεται την χαρά του Θεού με το Άγιο Πνεύμα».

Πραγματικά, αδέρφια αγαπημένα, ήθελα να γράψω μερικά σχόλια και σκέψεις πάνω σ’αυτά τα υπέροχα λόγια του Αγ.Ισαάκ του Σύρου αλλά όσο κι αν προσπάθησα δεν τα κατάφερα. Νομίζω είναι συμπυκνωμένη σοφία, απόσπασμα θείας Χάριτος και ψυχής αγιασμένης πάνω σε πολύχρονη άσκηση και δεν αξίζει να την χαλάσω γράφοντας μερικές νερόβραστες σκέψεις.

Οπότε, ας ερμηνεύσει, ας εμπνευστεί, ας παρακινηθεί ο καθένας μας στον αγώνα όπως τον φωτίσει ο Θεός. Άλλωστε, ο αγώνας του καθενός μας είναι προσωπικός.

Καλό αγώνα, αδέρφια μου.

Σαν τον Θωμά

Του ‘απίστου’ Θωμά. Του Θωμά που ήθελε να πιστέψει, αλλά ήθελε και τρανταχτά στοιχεία για να πειστεί…

Με προβληματίζει που ακούω συχνά την φράση ‘στους δύσκολους καιρούς που ζούμε’. Και με προβληματίζει, αδερφή/έ, διότι σχεδόν πάντα υπήρχαν δύσκολοι καιροί. Ε, λοιπόν, οι ‘δύσκολοι καιροί’ που ζούμε τώρα δεν είναι της απιστίας αλλά της αποχαύνωσης. Του ατομικισμού. Της έλλειψης ενεργοποίησης, κινητοποίησης. Της θανατηφόρας βαρεμάρας και της τελματώδους στασιμότητας.

Σ’αυτούς, λοιπόν, τους καιρούς που ζούμε, δεν θα με πείραζε καθόλου αν ήμουν σαν τον απόστολο Θωμά. Διότι έστω και με τον τρόπο αυτό, ΖΗΤΗΣΕ τον Κύριο. ΖΗΤΗΣΕ σημάδια της παρουσίας Του. ΕΨΑΞΕ για την θεϊκότητά του. Η ψυχή του που είχε ζήσει τον Κύριο δεν αφέθηκε στο άσχημο νέο της σταύρωσης. Με το που άκουσε για Ανάσταση, βγήκε στους δρόμους. Αναρωτήθηκε. Ρώτησε.

Εγώ; Τι κάνω εγώ; Που έχω διαβάσει ότι αναστήθηκε ο Χριστός. Που τον έχω ζήσει. Που τα ‘ξέρω’ όλα αυτά. Τι κάνω άραγε; Τον αναζητώ καθημερινά τον Χριστό; Αγωνίζομαι για να Τον συναντήσω; Τρέχω για να τον δω; Κάνω έστω κάποια μικρή προσπάθεια;

Ε, λοιπόν, ναι.Προτιμώ να είμαι σαν τον Θωμά απ’το να μην Τον ψάχνω καθόλου. Προτιμώ να είμαι αρχικά ‘άπιστος’ ώστε να μπορέσω κάποια στιγμή να Τον συναντήσω.

Άγιε μας Γεώργιε

 Άγιε μου Γεώργιε, εσύ που χθες γιόρταζες, κράτα μας κοντά σου.

Φύλαγέ μας, Άγιε μου Γεώργιε, γιατί οι κίνδυνοι μας περιτριγυρίζουν συνεχώς. Κι όλο εχθροί μας επιβουλεύονται αόρατοι και ορατοί.

Κι όταν μας δεις να λυγίζουμε, σπεύδε με το άλογό σου να μας σώσεις. Ν’ακούμε το ποδοβολητό του και να γεμίζουμε ελπίδα.

Kι όταν οι δράκοντες των παθών και τα δαιμόνια μας πολεμούν λυσσαλέα, ρίχνε το κοντάρι σου και διώχνε τους μακρυά μας.

Άγιε μου Γεώργιε, τροπαιοφόρε και μεγαλομάρτυρα, δείχνε μας πώς να αγωνιζόμαστε καθημερινά. Πώς να εργαζόμαστε στα χωράφια της ψυχής μας. Πώς να καλλιεργούμε τις αρετές. Πώς να κατασκάπτουμε και να ξεριζώνουμε τα άγρια βάτα των παθών μας.

Άγιε Γεώργιε Τροπαιοφόρε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!

,

Χριστός Ανέστη!!

 

Καλή Ανάσταση, αδέρφια!

Φτάσαμε μισό βήμα πριν το Πάσχα! Πριν την Ανάστασή Του!

Καλό κι ευλογημένο Πάσχα, αδέρφια! '

Ο Άδης νικήθηκε, η ζωή κέρδισε! 

Ας πάμε όλοι το βράδυ στην αγρυπνία της Ανάστασης, να χαρούμε! Να μεταλάβουμε! Να ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη!!

Ο Θεός υπάρχει;

Ένα βίντεο (εδώ) μοναδικό που απαντά στο ερώτημα αν ο Θεός υπάρχει ή αν ο Θεός είναι.

του μακαριστού μητροπ. Σιατίστης +Παύλου. 

 

Ευχές για την εβδομάδα τη Μεγάλη

 Ευλογημένη και ουσιαστική Μ.Εβδομάδα να έχουμε, αδέρφια...

Ας αποδιώξουμε κάθε περιττό και αμαρτωλό ώστε να συμπορευτούμε με τον Χριστό μας όσο το δυνατόν πιο αληθινά.

Έχεις δάκρυα;

 της ψυχοβλαβούς πλεονεξίας ελευθέρωσον Σωτήρ

Φτάσαμε, αδερφή/έ και στην εβδομάδα την τελευταία πριν την Μ.Εβδομάδα. Πώς είσαι; Πώς νιώθεις; Πώς κύλησαν οι μέρες και οι νύχτες σου; 

Θυμάμαι, σε μια απ’τις μεγάλες μου επισκέψεις στο άγιο Όρος, καθώς πορευόμασταν με μια καλή παρέα φίλων στις ανηφοριές του Άθωνα, φτάσαμε σ’ένα -εξωτερικά σχεδόν εγκαταλελειμένο- καλυβάκι στο οποίο ζούσαν 2 γεροντάκια. Και, αφού μας φίλεψαν, μας είπε ο ένας: «Πώς είστε, παιδάκια μου;» Και, αφού του απαντήσαμε, η αμέσως επόμενη ερώτησή του ήταν: «Έχετε δάκρυα;»

Αυτή την ερώτηση θέλω ρητορικά να μεταφέρω σε όλες/ους μας, αδέρφια. Έχουμε δάκρυα; Δάκρυα μετανοίας, δηλαδή. Δάκρυα κατανύξεως. Δάκρυα δοξολογίας και ευχαριστίας. Δάκρυα που ποτίζουν το ξερό χώμα της ύπαρξής μας. Αυτά είναι τα δάκρυα που μας κάνουν ανθρώπους αληθινούς. Και που μας βοηθούν να αποφεύγουμε τις ψυχοβλαβείς συνήθειες που ίσως έχουμε. 

Ετσι νιώθω, αδέρφια. Πως χρειαζόμαστε όλες/οι μας δάκρυα. Μια εβδομάδα, λοιπόν, πριν την Μ.Εβδομάδα. Καλό αγώνα.

Εσταυρωμένη Αγάπη

του π.Ηρωδίωνος Ρίζου (αλιευμένο από το διαδίκτυο)

Ένα νεαρό παιδί, μέσα στον ενθουσιασμό του, ρώτησε κάποτε τον κατηχητή του.. "Ποια είναι η δύναμη σας, κύριε"? Εκείνος τον οδήγησε στο ταπεινό μοναχικό του κελί, όπου ζούσε ως ασκητής εν κόσμω και ήταν αφοσιωμένος στην ποιμαντική διακονία των ψυχών, μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Εκεί του έδειξε τον Εσταυρωμένο Χριστό και του είπε: "Αυτός, παιδί μου, είναι η δύναμη μου!". Και πράγματι ο Σταυρωμένος Ιησούς ήταν Εκείνος που του είχε διδάξει την αγάπη, την αυταπάρνηση, την θυσιαστική διακονία.

Πόσο όμορφο και δυνατό παράδειγμα για κάθε εποχή, για κάθε τόπο, κοινωνία, διακονία ανθρώπινη. Άλλωστε ο Κύριος της δόξης έγινε άνθρωπος, "εκένωσεν εαυτόν μορφήν δούλου λαβών", καταδέχθηκε θάνατον σταυρικό και ατιμωτικό από άπειρη αγάπη για το πεπτωκός πλάσμα Του, τον άνθρωπο. Ενώ ήταν αθώος, αναμάρτητος, έγινε ο νέος Αδάμ της χάριτος του Θεού και "έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ ημών".

Μας συγκλονίζει η θυσία Του, η αγάπη Του! Δεν είναι καθόλου απλή η έννοια του Σταυρικού θανάτου του Χριστού μας. Φρικτά τα παθήματα του Τιμίου Αυτού Σώματος, αλλά και απείρως φοβερά τα όσα διήλθαν μέσα από την ψυχή Του, χείμαρροι και ποταμοί ανθρώπινης κακίας πέρασαν από την Ύπαρξη Του, διήλθαν όλα τα αμαρτήματα και τα αποτελέσματα τους απάντων των ανθρώπων που πέρασαν από την γη μας. Μεγαλείο η Θυσία του Σταυρού επάνω στον λόφο του Γολγοθά! "Προσκυνούμεν σου τα Πάθη Χριστέ"!

Κάθε ψυχή που αναλογίζεται το μεγαλείο του Σταυρού θα πρέπει να συγκλονίζεται, αλλά και να συγκινείται από την άπειρη αγάπη του θυσιαζομένου Κυρίου Ιησού. Η θέση Του, άλλωστε δεν είναι στο ικρίωμα του Γολγοθά, αλλά αντιθέτως επιλέγει ως βασιλικό του Θρόνο τον Σταυρό. Το αναγράφουν και ως προμετωπίδα επάνω στον Σταυρό Του: "Ιησούς Ναζωραίος ο Βασιλεύς της δόξης" και το αναγνωρίζουν άθελά τους ακόμη και οι εχθροί Του!

Πολύ το κακό! Πληθύνεται η αμαρτία, ανεβάζει στον Σταυρό την Όντως Αγάπη, τον μόνο Αθώο και Αναμάρτητο! Αλλά Εκείνος συνεχίζει να αγαπά! Αγαπά ως Θεός Παντοδύναμος και Ελεών, αλλά και ως Άνθρωπος! Ύψιστο μεγαλείο η συγχωρητικοτητά Του! Συγχωρεί ως Άνθρωπος πάνω από τον Σταυρό: "Πάτερ άγιε άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Επιθυμεί σφόδρα την σωτηρία όλων, μέσα στην άπειρη αγάπη Του. Παρέχει άφεση αμαρτιών και εισαγάγει στον Παράδεισο τον μετανοούντα ευγνώμονα Ληστή, τον εκ δεξιών Του συσταυρούμενον. Συνεχίζει να αγαπά, ακένωτος θησαυρός Αγάπης η διακονία Του, η παρουσία Του, παντού και πάντα!

Είναι απορίας άξιον βέβαια, ενώ ο Θεός της δόξης συγχωρεί και αγαπά, πως κάποιοι άνθρωποι θεωρούν τον αγαπώντα και θυσιαζόμενο Κύριο ως τιμωρό ή απόντα από την ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών τους. Αν και ορισμένοι θέλουν τον Θεό απόντα ή αποθαμένο, ώστε να μην ελέγχονται οι ζωές και τα αμαρτωλά τους έργα. Υπάρχουν και κάποιοι που ομιλούν για αγάπη και υπερτονίζουν, ότι ο Θεός είναι αγάπη, μόνο και μόνο για να αμνηστεύουν τα λάθη, τα πάθη, τα αμαρτήματα τους και ξεχνούν εσκεμμένα ότι ο Θεός είναι και ο μόνος Κρίνων τον κόσμο με αγάπη και τελεία δικαιοσύνη. Με αιρετική σκέψη και αποσπασματικές μεθόδους τονίζουν την αγάπη του Θεού, δίχως εκείνοι να Τον αγαπούν ή να θυσιάζουν τα θέλω τους για την δική Του αγάπη.

Η εποχή μας θέλει να ομιλεί για την αγάπη, να την τραγουδά, να την υπενθυμίζει συχνά πυκνά από τηλεοράσεως, διαδικτύου, άρθρων, ομιλιών πολιτικών και αρχόντων, αλλά πολύ δύσκολα την βιώνει ή την θυμάται όταν πρέπει να θυσιάσει κάτι για την αγάπη και από αγάπη. Πολλοί που μιλούν για αγάπη δεν θυσιάζουν τον εαυτό τους ή τα γούστα τους χάριν του πλησίον αδελφού. Ζούμε σε εποχή δικαιωματισμού και όχι δικαίου του άλλου. Μιλούν πολλοί για σεβασμό στην διαφορετικότητα και κουνούν το δάχτυλο σε όλους και στην Εκκλησία, αλλά δεν δέχονται καμμιά διαφορετική άποψη. Κάνουν λόγο για δικαιώματα σεξουαλικού προσανατολισμού η γάμου σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια, αλλά βλέπουν ως γούστο τα παιδιά και δεν σέβονται στην πράξη τα δικαιώματα των παιδιών ή φονεύουν αγέννητες υπάρξεις με τις εκτρώσεις. Ζούμε σε μια εποχή που υποτίθεται ότι κανείς αγώνα για σεβασμό στον άλλον, αλλά δεν οδηγεί τους ανθρώπους σε σεβασμό, αλλά σε βία, αγριότητα, σκληρότητα, αδιαφορία για τον άλλον στο διπλανό διαμέρισμα.. αν είναι άρρωστος, αν έχει προβλήματα, αν ζει ή πέθανε.

Κάπως αλλιώς πρέπει να δούμε την έννοια της αγάπης! Να διδαχθούμε από την Εσταυρωμένη Αγάπη τελικά! Να εμπνευσθούμε από Αυτήν και όχι να την χρησιμοποιούμε όπως μας συμφέρει και κατά το δοκούν. Θέλει ταπείνωση η αγάπη, ζητεί θυσία η αγάπη, απαιτεί αγώνα και υπακοή η αγάπη! Είναι στο χέρι όλων μας επομένως να μάθουμε την γνήσια αγάπη και όχι την υποκριτική. Αγάπη όχι στα λόγια ή στην ψεύτικη δημόσια εικόνα, αλλά στο επίπεδο του προσωπικού μας βιώματος, όπως μας το διδάσκει ο Εσταυρωμένος Χριστός! Να αγαπήσουμε τον Θεό, να υπακούσουμε σταυρικά στο Ευαγγέλιο Του, στην προσωπική μας ζωή εναντίον των παθών μας, με όντως αγάπη στους όποιους αδελφούς μας.. τους ξένους, τους εγκληματίες, τους φυλακισμένους, τους όποιους διαφορετικούς. Αλλά και ο καθένας μας με την μετάνοια του στα πάθη του και χωρίς ψέματα ή δικαιολογίες να εφαρμόζει την αγάπη.

Το λέει πολύ όμορφα και θεοφώτιστα ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.. "αδελφέ μου ένας Θεός να πεθαίνει για σένα κι εσύ τι κάνεις, πώς ζεις;". Αλήθεια πρέπει να μας συγκινήσει τούτος ο λόγος, όχι μόνο όταν θα αντικρίσουμε τον Εσταυρωμένο Χριστό την Μεγάλη Παρασκευή, αλλά ολοχρονίς να ανεβαίνουμε μαζί Του στον Σταυρό, ως κοινωνίες, ως πρόσωπα, οικογένειες, ώστε να αναστηθούμε μαζί Του! Ζήσε την Εσταυρωμένη Αγάπη για να νιώσεις και να δώσεις Αγάπη, για να βιώσεις αιώνια την Αγάπη στο Βασίλειο της Αγάπης, στα παλάτια του Ουρανού!

Καλό υπόλοιπο αγώνα, αδέρφια!

 

Πάντα μου προκαλούσε ιδιαίτερα συναισθήματα αυτή η εικόνα. Είναι απεικόνιση της κλίμακας του αγ.Ιωάννη που πλέον τον γνωρίζουμε ως άγ.Ιωάννη της Κλίμακος.

Αγωνίζομαι και παλεύω. Χωρίς στόχο, χωρίς τιμόνι, χωρίς ταπείνωση και μετάνοια, είναι πολύ εύκολο να χαθώ.

Διότι ο πονηρός (που πολλοί δυστυχώς αρνούνται την ύπαρξή του) με γνωρίζει καλύτερα απ’όσο γνωρίζω τον εαυτό μου. Και με πολεμάει κάθε στιγμή, άοκνα.

Παρ’όλα αυτά, δεν απελπίζομαι. Δεν το βάζω κάτω. Και, φυσικά, δεν ‘το παίρνω πάνω μου’. Ξέρω ότι πέφτω. Ξέρω ότι είμαι εύκολος στο να αμαρτήσω: να χάσω τη σύνδεσή μου με τον Χριστό (που είναι ο δρόμος, η αλήθεια και η Ζωή) και με τον άνθρωπο.

Όμως, ακόμη κι αν πέφτω συνεχώς, τρέχω στο πετραχήλι του πνευματικού και βάζω νέα αρχή. Τι όμορφο! Βάζω νέα αρχή, αποδεχόμενος την ανεπάρκειά μου και την αμαρτωλότητά μου, μετανιώνω (αλλάζω δηλαδή ζωή) και ξαναμπαίνει στο στάδιο των αγωνισμάτων γεμάτος θεϊκή ελπίδα. 

Χριστέ μου, δίνε μου κουράγιο. Παναγιά μου, μάνα στοργική, φύλαγέ με. Φύλακα άγγελέ μου, κράτα με να μην χάσω την ρότα μου. Άγιοι και όσιοι και μάρτυρες μεσιτεύσατε προς τον Χριστό μας. Να φτάσω/φτάνω στον προορισμό μου: κοντά Του.

Ένα υπέροχο μουσικό κείμενο!

 Σήμερα απόγευμα, σε λίγη ώρα (Ελληνική ώρα), θα ακουστεί αυτό το υπέροχο κείμενο στον Κατανυκτικό εσπερινό στις ορθόδοξες εκκλησίες!

Σας το αφιερώνω από την υπέροχη χορωδία την Ι.Μ.Σίμωνος Πέτρας υπό τον χοράρχη κ. Δημήτρη Μανούση. Μια πραγματικά μοναδική εκτέλεση που μπορεί να μας κατανύξει, να μας συγκινήσει, να μας παρακινήσει σε μετάνοια και προσευχή.

Καλή δύναμη, αδερφή/έ.

Είναι ο Χριστός μαζί σου!

 Αν νιώθεις μόνος σου,

Αν έχεις κακοκεφιές,

Αν σου συνέβη κάτι δυσάρεστο,

ή ακόμη και ευχάριστο,

Αν νιώθεις ότι δεν σε καταλαβαίνει κανένας,

Αν έφταιξες σε κάποιον ή σε κάτι

Αν έχεις τάσεις αυτοκτονίας,

Αν σε επισκέφτηκε κάποια δύσκολη αρρώστια,

Αν χρειάζεσαι κάποια σοφή συμβουλή σε κάτι,

Μην φοβάσαι.

Μην απελπίζεσαι.

Μην το βάζεις κάτω.

Ο Χριστός είναι εκεί, δίπλα σου. Άνοιξε την ψυχή σου και άφησέ Τον να σε βοηθήσει!

Μερικές συμβουλές για τη νηστεία

 Η νη­στεία δια­κρί­νε­ται σε υλι­κή (απο­χή από συγ­κε­κρι­μέ­νες τρο­φές)
και σε πνευ­μα­τι­κή  (απο­χή από τα αμαρ­τή­μα­τα).

Όποιος νη­στεύ­ει υλι­κά και όχι πνευ­μα­τι­κά, δεν έχει κα­νέ­να όφε­λος.

Η πραγ­μα­τι­κή νη­στεία εί­ναι κατά 80% η πνευ­μα­τι­κή νη­στεία και κατά 20% εί­ναι το φα­γη­τό, η υλι­κή νη­στεία.

Όσοι νη­στεύ­ουν μόνο υλι­κά, εί­ναι σύγ­χρο­νοι Φα­ρι­σαί­οι.
Οι άρ­ρω­στοι δεν νη­στεύ­ουν υλι­κά, αλλά πνευ­μα­τι­κά.

Η πνευ­μα­τι­κή νη­στεία πρέ­πει να γί­νε­ται από όλους τους αν­θρώ­πους και να εί­ναι ισό­βια.

Με την νη­στεία ο άν­θρω­πος τιμά το Θεό, αφού η νη­στεία υπήρ­ξε η πρώ­τη εν­το­λή του Θεού στους Πρω­τό­λα­στους, όταν αυ­τοί βρί­σκον­ταν στον πα­ρά­δει­σο.

Ο άν­θρω­πος παίρ­νει Χάρη, όχι επει­δή κά­νει νη­στεία - τρώ­ει λίγο,
αλλά επει­δή κά­νει υπα­κοή στην εν­το­λή της νη­στεί­ας.

Την νη­στεία δεν την κά­νου­με για να χά­σου­με κιλά ή να κά­νου­με δί­αι­τα.

Γε­νι­κά για την σω­μα­τι­κή νη­στεία, θα πρέ­πει κα­νείς να ση­κώ­νε­ται από το τρα­πέ­ζι όχι χορ­τά­τος.

Χω­ρίς νη­στεία, καμ­μία προ­σευ­χή δεν γί­νε­ται δε­κτή από το Θεό.
Η πραγ­μα­τι­κή νη­στεία έχει σχέ­ση με την αγνεία του νοός.

+ Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, Άγιον Όρος

 

Φτάσαμε μεσοπέλαγα

Ναι. Φτάσαμε μεσοπέλαγα της νηστείας. Ίσως και της ζωής μας. Ή των στιγμών μας. Ή των αποφάσεών μας. 

Κοιτάζω κάποιες φορές στα σταυροδρόμια της ζωής μου με απορία τους δρόμους που ξανοίγονται μπροστά μου. Και αμφιταλαντεύομαι. Δεν ξέρω ποιον να ακολουθήσω. Ποιος θα είναι ο ωφελιμότερος για την ύπαρξή μου. Και για τους γύρω μου.

Ε, δεν πειράζει. Κάνω τον σταυρό μου, η καρδιά μου στέλνει μια στάλα προσευχής στον Πατέρα μας τον στοργικό και προχωράω. Κι αν θέλει Εκείνος, αν βλέπει ότι είναι προς το συμφέρον μου, θα μ'αφήσει να προχωρήσω στον δρόμο που επέλεξα. Αν όχι, θα μου δείξει με τον τρόπο Του προς τα πού να κατευθυνθώ.

Προχωρώ στο βίο της ύπαρξής μου κι ας υπάρχουν χίλια δύο εμπόδια. Εστιάζω στο ότι δεν είμαι μόνος μου στον αγώνα μου αυτό. Όλος ο πνευματικός κόσμος είναι μαζί μου: ο Χριστός μας, η Παναγιά μητέρα μας, ο προστάτης-άγιός μου, ο φύλακάς άγγελός μου, οι άγιοι, οι μάρτυρες, οι κεκοιμημένοι εν Χριστώ και μετ'Αυτού συγγενείς μας. 

Προχωρώ στο βίο της ύπαρξής μου, συγχωρώντας και αγαπώντας. Δεν είναι ατομικιστική η πίστη μας. Χωράμε μαζί με τους άλλους. Συν+κοινωνούμε, συν+χωράμε, συν+πορευόμαστε, συν+παριστάμεθα. Δεν έχει αλλιώς νόημα, δεν βρίσκω να υπάρχει άλλος τρόπος. 

Κι αλήθεια είναι πως είμαστε μαζί όταν πιστεύουμε ειλικρινά στον Θεό Πατέρα μας. Είμαστε ένα σώμα, η Εκκλησία μας.

Τώρα που είμαστε και στα μέσα της νηστείας, πήραμε δύναμη απ'τον Σταυρό Του. Τον προσκυνήσαμε. Τον αγκαλιάσαμε. Και μεσοπέλαγα που είμαστε ίσως κουραστήκαμε. Ίσως βαρυνθήκαμε. Μα, τόσο σοφά μας έβαλε η Εκκλησία την Σταυροπροσκύνηση και δυναμώσαμε πάλι! Γέμισαν οι μπαταρίες μας! Ελάφρυνε η ψυχή μας! 

Εξομολογούμαστε, κοινωνούμε και αγωνιζόμαστε. Για μια ακόμα μέρα. Για μια ακόμα στιγμή. Σε ένα -ίσως- ακόμα σταυροδρόμι. Μα δεν είμαστε μόνοι μας. Ποτέ δεν ήμασταν!

Καλό αγώνα, αδέρφια.