Τους 3 μεγίστους φωστήρας

Την ευχή τους

Τη φώτισή τους

Την αγάπη τους 

να ζητάμε 

να έχουμε  και να ποθούμε 

Χριστέ μου, μάθε με να σ'αγαπώ.

Η ζωή που έζησε ο Χριστός μας ως άνθρωπος σ'αυτό τον κόσμο είναι πραγματικά μια σταγόνα μπροστά στα χιλιάδες των χρόνων που η ανθρωπότητα κατοικεί αυτήν εδώ την γη. 

Ήταν ένα πέρασμα αυτό του Χριστού απ'τη γη μας.

Νιώθω πως κάπως έτσι είναι κι η δική μας ζωή σε σχέση με την αιωνιότητα. Νιώθουμε πως θα ζήσουμε εδώ για πάντα. Μα έρχονται στιγμές έντονες, δυνατές, αληθινές που μας ανατρέπουν αυτά που καλόβολα πιστεύαμε... Και τότε, ίσως τότε, βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε πως εδώ είμαστε περαστικοί.

Ο Χριστός μας, όμως, παρόλο που ήταν στην γη μας για 33 μόλις χρόνια, έδειξε τον δρόμο. Με τη ζωή του, με το παράδειγμά Του.

Χριστέ μου, μάθε με να σε πιστεύω. Μάθε με να σε αναζητώ. Είμαι τόσο αδύναμος, ένα τίποτα χωρίς Εσένα. Χριστέ μου, μάθε με να σ'αγαπώ. 

Αυτό είναι αγάπη

Παραθέτω ένα κείμενο ενός συναδέλφου μου και, για λόγους ανωνυμίας, δεν παραθέτω άλλα στοιχεία παρά μόνο το κείμενο καθεαυτό.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣ: Δεν πιστεύω σε τέτοιες κατασκευές (αλίμονο να υπάρχει μόνο μία μέρα αγκαλιάς, προσωπικά προτιμώ όλες τις μέρες του χρόνου για αγκαλιές). Ομως σήμερα ήλθε στο νου μου η εικόνα των γονέων μου: Η Μάννα μου κατάκοιτη έξι χρόνια στο κρεβάτι, ο Πατέρας μου με βαρύτατο χρόνιο επώδυνο καρκίνο. Κι οι δυό τους στις τελευταίες ημέρες των 63 κοινών τους χρόνων. Η σκηνή στο πατρικό μου, ελάχιστα πριν φύγει ο Πατέρας μου, που βρισκόταν στο σαλόνι, η Μάννα μου στηνκρεβατοκάμαρα κι εγώ δίπλα της να τής μιλώ. Ξαφνικά με την ασθενική από τα αναπνευστικά θέματα φωνή της φωνάζει τον Πατέρα μου: "Γιώργο έλα εδώ, που σε θέλω". Ο Πατέρας μου που δεν έφευγε από κοντά της, με βαριά βήματα από τους πόνους των οστών του, έρχεται από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα: "Τι θέλεις Πετρούλα?" ρώτησε την Μάννα. "Σκύψε να σε φιλήσω" τού είπε ξαφνικά η Μάννα μου ίσως διαισθανόμενη. "Δεν μπορώ να σκύψω Πετρούλα, είμαι πιασμένος" τής απήντησε γλυκά ο Πατέρας μου, αποκρύπτοντάς της ότι πονούσε στα οστά από τον καρκίνο. "Θέλω να σε φιλήσω. Τώρα!!", τού ζήτησε επιτακτικά η Μάννα. Και ο Πατέρας μου γελώντας από την απαίτηση της Μάννας μου έσκυψε προς το πρόσωπό της. Αυτό, που θυμάμαι έντονα ήταν σαν σκηνή slow motion. Μία αργή, πολύ αργή, επώδυνη κάμψη της μέσης του ώστε να μπορέσει να φθάσει στο ύψος των χειλιών της. Μία στιγμή ωσάν αιωνιότητα κι εγώ εκεί ο θεατής μίας συγκλονιστικής ερωτικής ανθρώπινης μέθεξης: Τον Πατέρα μου να σκύβει αργά, πολύ αργά και να φθάνει με έναν μορφασμό ασίγαστου πόνου που είχε καλύψει με το υπέροχο χαμόγελο του αγγελικού του προσώπου, να ακουμπά τρυφερά και πολύ απαλά τα χείλη του πάνω στα χείλη της Μάννας μου και εκείνη να ανασηκώνει όσο μπορούσε τα αδύναμα λιπόσαρκα, από την κατάκλιση, χέρια της, να τα περνά γύρω από το λαιμό του και να τον σφίγγει τόσο πολύ που το σφίξιμο αυτό ήταν σαν να το ένιωθα εγώ, λέγοντάς του με όση φωνή τής είχε απομείνει: "Σ΄αγαπώ Γιώργο, να ξέρεις, σ΄αγαπώ πολύ". "Και γω σ΄αγαπώ Πετρούλα, το ξέρεις" τής είπε εκείνος και τής χάϊδευε το πανέμορφο γεροντικό πρόσωπό της, με τα αδύναμα από τον καρκίνο ηρωικά του χέρια. Ημουν σίγουρος ότι ήταν Ο Αποχαιρετισμός. Μία εβδομάδα μετά έφυγε πρώτος ο Πατέρας μου και ένδεκα μήνες μετά η Μάννα μου. Και σήμερα, παγκόσμια ημέρα της αγκαλιάς ήλθε στον νου την ψυχή και την καρδιά μου αυτή η σκηνή.....

Ωραία τα λόγια, μα μη μείνεις εκεί!

Διάβαζα σήμερα στην προς Γαλάτας επιστολή του αποστόλου Παύλου κάτι πολύ όμορφο, το οποίο και σου το γράφω αυτούσιο:

"Άλλωστε εκεί που κυριαρχεί ο Ιησούς Χριστός δεν έχει καμιά σημασία ούτε αν κάνεις περιτομή ούτε αν δεν κάνεις. Σημασία έχει η πίστη στον Χριστό, η οποία εκδηλώνεται έμπρακτα με αγάπη".

Ωραία τα λόγια, ωραία η θεωρία, μα ο Χριστός μας, οι απόστολοί του, οι άγιοι όλοι, δεν έμειναν εκεί. Η αγάπη θέλει πράξη, έμπρακτα πραγματώνεται, με θέρμη στην καρδιά. Ας μη χάνουμε την ουσία. Ας μην χάνουμε, αδερφέ/ή μου, τον Χριστό εξαιτίας της τυπικότητας και του ηθικισμού... Έμπρακτη αγάπη. Αυτή είναι η φράση που μετράει!

Πολλές, πολλές καλημέρες σε όλους τους φίλους της αόρατης γωνιάς, παλιούς γνώριμους, αλλά και νέους!

Στα βαθιά σκοτάδια

Άνθρωποι είμαστε. 

Και πολλές φορές στεναχωριόμαστε. Μας πιάνει το παράπονο. Οι καταστάσεις μάς πιέζουν και μοιάζουν όλα πιο πολύ μαύρα. 

Ναι, ζούμε στιγμές που δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε τις υπόλοιπες φορές που τα πράγματα έμοιαζαν περισσότερο φωτεινά.

Αυτές τις φράσεις τις γράφω για να θυμάμαι να στρέφομαι με ακόμη περισσότερο πόθο και θέρμη καρδιάς στην αγάπη Του, όταν τα πράγματα θα είναι μαύρο-άσπρο κι όχι άσπρο-μαύρο.

Κύματα θα'ρχονται πάνω μας συνέχεια. Άσχετα αν εμείς είμαστε προετοιμασμένοι γι'αυτό. Αυτό είναι παράγοντας αστάθμητος, άγνωστος για μας.

Όμως, το μοναδικό σταθερό και σίγουρο είναι ότι Εκείνος, ο Πατέρας μας θα μου συμπαραστέκεται συνεχώς. Μέρα και νύχτα. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Στα βαθιά σκοτάδια φαίνεται πιο ξεκάθαρα το Φως... 

Στον κύκλο της ζωής

-
όλα σοφά, όλα ευλογημένα τα'χεις φτιάξει, Θεέ μου
-
κάθε μου ανάσα έχει τη δική της ξεχωριστή αξία
-
όσο κι αν μένω κολλημένος, Εσύ πάντα με βλέπεις σαν παιδί Σου
-
Αγαπάς τον κόσμο όλο
-
Αγαπάς και μένα! Αγαπάς και μένα!
Να'ναι πάντα δοξασμένο το όνομά Σου, Θεέ μου.
_

Κι η ζωή θα συνεχίσει να κυλά κι εγώ πάντα θα ελπίζω πως όταν θα'ρθει η στιγμή το πρόσωπό Σου γλυκά θα αντικρύσω. 
Μα όσο κατοικώ εδώ, σ'αυτή τη γη, θέλω για Σένα να ζω. Να γελώ και να ονειρεύομαι.
Με Σένα, Θεέ μου, οδηγό στον κύκλο της ζωής.

άτιτλο

του π.Παύλου Παπαδόπουλου

Σαν συνέχεια των αγιογραφιών στέκει και μνημονεύει ονόματα κεκοιμημένων και ζωντανών. Το λιγοστό φως του αρκεί. Όσο διαρκεί ο όρθρος αυτός στέκει εκεί και μνημονεύει. Ψελλίζει τα ονόματα που διαβάζει στα μικρά χαρτάκια των προσκυνητών. Κλείνει τα μάτια του και μνημονεύει και από στήθους όσους θυμάται. Όλοι ενώνονται. Σε λίγο όλοι θα γίνουν ένα με τον Χριστό. 

-------------------------------------

Μερικοί πατέρες ψέλνουν ήρεμα και απλά, χωρίς κορώνες. Όλα στην ακολουθία κυλούν ομαλά. Μερικοί άλλοι πατέρες κάθονται στο στασίδι τους με το κομποσχοίνι στο χέρι τους. Προσκυνητές δεν υπάρχουν. Το καθολικό είναι σχεδόν άδειο. Η Θεία Λειτουργία τελείται ευλαβικά, χωρίς βιασύνη, χωρίς όμως και περιττές καθυστερήσεις. Όλα γίνονται με τάξη. Δεν γίνονται για το θεαθήναι. Δεν γίνονται για τα μάτια του κόσμου. Ο ιερέας δεν φορά την καλή του στολή για να τον δούνε οι άνθρωποι και να τον θαυμάσουν, την φορά για να τιμήσει το λειτούργημά του. Οι ψάλτες δεν ψέλνουν περίτεχνα –λες και ο ναός είναι συναυλιακό χώρος- για να τους επικροτήσουν οι ακροατές-πιστοί αλλά ψέλνουν συναισθανόμενοι τα τεκταινόμενα. Οι πατέρες δεν έχουν τα κομποσχοίνια στα χέρια τους για να τους δούνε οι λαϊκοί και να συγκινηθούν για την προσευχητική τους διάθεση αλλά για να κρατιούνται σε εγρήγορση προσευχητική. Όλα γίνονται από καρδιάς και όχι για το «δήθεν». 

Η ακολουθία θα συνεχιστεί έτσι και θα τελειώσει όπως άρχισε. Απαλά. Ως ένα χάδι του ουρανού προς την γη.

-------------------------------------

Κάποιος προσκυνητής που ήταν έξω στην αυλή ούτε που κατάλαβε ότι στο Καθολικό τελούνταν Θεία Λειτουργία. Ανυποψίαστος περιδιάβαινε το δρομάκια του μοναστηριού. Τόσο ήσυχα ήταν. Μόνο όταν η πόρτα του καθολικού άνοιξε και άρχισαν οι πατέρες να βγαίνουν από το ναό κατάλαβε ότι τόση ώρα γινόταν ακολουθία στο ναό.

-------------------------------------

Οι πατέρες βγήκαν και ο καθένας πήγε στο κελί του. Σε μερικά λεπτά θα ξαναβγούν για να πάει ο καθένας στο διακόνημά του. Τα πρόσωπά τους είναι ήρεμα, λες και ακόμα βρίσκονται μέσα στο ναό, λες και ακόμα λειτουργούνται.

Έτσι θα περάσει η ημέρα μέχρι να έρθει η επόμενη και η μεθεπόμενη...

-------------------------------------

Και ο κόσμος ανυποψίαστος να συνεχίζει την ζωή του μέσα στην βαβούρα, μέσα στις φωνές, μέσα στις περιττές μέριμνες, μέσα στα πάθη και τα λάθη, μέσα στην οδύνη των αμαρτιών του, ανυποψίαστος ότι κάποιοι προσεύχονται γι’αυτόν, ότι κάποιοι λειτουργούν γι’αυτόν.

-------------------------------------

Αυτό είναι το μεγαλύτερο έργο που προσφέρει στην ανθρωπότητα ο μοναχισμός, οι μοναχοί. Το ότι κάποιοι αγρυπνούν γι’αυτούς που κοιμούνται, κάποιοι κλαίνε γι’αυτούς που δεν μετανοιώνουν, κάποιοι προσεύχονται για τους αδιάφορους, κάποιοι νηστεύουν για τους λαίμαργους, κάποιοι παρθευνεύουν για τους σαρκικούς, κάποιοι υπακούουν για τους ανυπάκουους, κάποιοι ταπεινώνονται για τους εγωιστές, κάποιοι ξεβολεύονται για τους βολεμένους, κάποιοι γονατίζουν ευλαβικά-καθημερινά για όλους εκείνους που στέκουν ως αλαζόνες εναντίον του Θείου Θελήματος...

-------------------------------------

Και οι ημέρες περνούν, και τα χρόνια περνούν, και οι αιώνες περνούν και ο μοναχισμός στέκει ως φάρος ζωής για όλους, ως εύοσμο θυμίαμα θυσίας και αυταπάρνησης, ως ύψιστος κανόνας αυτογνωσίας και αυτομεμψίας, ως απήχημα μετανοίας και ταπείνωσης και αγιασμού. Κι ας πολεμιέται συνεχώς, ας εμπαίζεται ακατάπαυστα, ας συκοφαντείται διαχρονικά...

-------------------------------------

Και ο ιερέας θα μνημονεύει, θα λειτουργεί ταπεινά και απλά. Οι μοναχοί θα προσεύχονται μέσα στην σιωπή και την ησυχία, θα ερμηνεύουν τα βυζαντινά μελωδήματα που εξυπηρετούν την Θεία Λατρεία και όχι την φιλαυτία τους.

Προσεγμένα και με υπακοή θα τελούν τα μυστήρια, θα ζούνε μυστηριακά, θα πεθαίνουν μυστηριακά. Θα έρχονται και θα φεύγουν γράφοντας το όνομά τους στο χιόνι που τώρα είναι και αύριο δεν είναι. Ως ανύπαρκτοι, ως περαστικοί που το μόνο που θέλησαν ήταν να αγαπήσουν, να θυσιαστούν, να εξαφανιστούν για τους άλλους. 

-------------------------------------

Θα έρχονται και θα φεύγουν ως ένα χάδι ερωτικό προς τον κόσμο τούτο. Ως ερωτευμένοι που τα δώσανε όλα για όλα. Ως ερωτευμένοι που πόθησαν και διεκδίκησαν τα πάντα, παραιτούμενοι από τα πάντα.

-------------------------------------

Μα οι περισσότεροι άνθρωποι ανυποψίαστοι θα ζούνε. Ανυποψίαστοι ότι κάπου υπάρχουν κάποιοι που τους αγαπούν γνήσια και θεάρεστα. Ανυποψίαστοι ότι κάπου υπάρχει ένας τόπος όπου οι άνθρωποι θάψανε τα δικαιώματά τους και τις διεκδικήσεις τους και ανθίζουν πάνω στον σταυρό τους ως άνθη που μπολιάστηκαν πάνω στο ζωοποιό ξύλο της ταπείνωσης.

-------------------------------------

Και οι ημέρες θα περνούν. Τα ονόματά τους θα ξεχαστούν από τον κόσμο. Μα οι θυσίες τους θα ναι αιώνιες...η αγάπη τους δεν θα ξεχαστεί από τον Αιώνιο.