Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια

Aν με βλέπουν να στέκομαι όρθιος, ακίνητος,

 μες στα λουλούδια μου,  όπως αυτή τη στιγμή,

θα νόμιζαν πως τα διδάσκω. Ενώ είμαι εγώ που ακούω
κι αυτά που μιλούν. Έχοντάς με στο μέσο, μού διδάσκουν το φως.

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια. Έχω στο χώρο εργασίας μου ένα μικρό ανθοδοχείο και κάθε δυο-τρεις μέρες βάζω κι από ένα άνθος.

Μ'αρέσουν πολύ τα λουλούδια, γιατί μοιάζουν πολλαπλά με μας τους ανθρώπους. Μου θυμίζουν το ότι είμαστε προσωρινοί σ'αυτή τη ζωή. Όμως, μπορούμε αυτό το λίγο που θα ζήσουμε να ευωδιάσουμε. Να ζήσουμε μια ζωή που να'χει νόημα, στόχο, σκοπό. Οι επιλογές μας ταυτοποιούνται με το εσωτερικό της καρδιάς μας και καθορίζουν την προσωπική μας πορεία.

Τα λουλούδια λίγο ζουν. Όμως, ομορφαίνουν την γη, την ατμόσφαιρα. Τα βλέπεις με την ποικιλία των χρωμάτων τους και χαίρεσαι! Κι όταν μαραθούν, γίνονται σκόνη. Χάνονται. Μένει μόνο η εμπειρία. 

Η ζωή μου είναι μια μικρή ανάσα στο άπειρο της δημιουργίας. Υπεραρκετή, όμως, για να νιώσω την ομορφιά. Την αγάπη. Το άπειρο της Αγάπης Του...

_απ'το ημερολόγιό μου

υγ: Δες σχετικές αναρτήσεις μου εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.

υγ2: Στο κάτω-κάτω μέρος της αόρατης γωνιάς υπάρχει μια μπάρα αναζήτησης. Εκεί μπορείς να γράφεις λέξεις-κλειδιά και να διαβάζεις για θέματα που σε απασχολούν.
υγ3: Το ποίημα με τα πλάγια κόκκινα γράμματα στην αρχή είναι "Το σεμινάριο" του Νικηφόρου Βρεττάκου

Η αναπάντεχη προσμονή της βροχής

Είσαι ψηλά.
Καρδιά, 
μάτια, 
ουρανός
όλα
Βουρκωμένα όλα.

Ανέβηκες ψηλά
κι αντικρίζεις μαγεμένος
τη θέα,
το μεγαλείο 
της θάλασσας
και τ'ουρανού.

Μα βλέπεις 
-κάποιες φορές συμβαίνει-
σύννεφα βαριά
ατμούς πυκνούς
κι άνεμους.

Και ξέρεις.
Η βροχή δε θ'αργήσει
να ξεπλύνει
τα πάντα.

Χάνεται για λίγο
το γαλάζιο,
χάνεται για λίγο
η απεραντοσύνη.

Καμιά φορά 
το τώρα ομορφαίνει
απότομα.
σκληρά.
Αληθινά.

Μα ξέρεις.
Η βροχή δε θ'αργήσει
να σου καθαρίσει 
την καρδιά

Αφέσου

  
Όταν ο Θεός και η «σωτηρία» σου, γίνονται άγχος και εμμονή, τότε δεν θα ζήσεις καμία πνευματική εμπειρία. Όταν κάτι αγχωτικά το περιμένεις απλά δεν συμβαίνει. Ό,τι κάτι εμμονικά το κυνηγάς, διαρκώς ξεφεύγει, έστω κι από αντίδραση. 

 Ο άγιος Πορφύριος έλεγε, να φοβάσαι την αντίδραση του κρυφού εαυτού σου. Το ποτάμι είτε χτυπιέσαι, είτε ηρεμείς, αργά η γρήγορα θα σε πάει στην θάλασσα. Εσύ απλά αφήσου στην ροή του. Μην κάνεις τίποτα, απλά προσπάθησε να αφεθείς. Έλα όμως που όλα θέλουμε να τα ελέγχουμε, ε τότε είναι που τα πάντα μας ξεφεύγουν…

π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Καλή Παναγιά!

Καλημέρα, αδέρφια! Χρόνια πολλά! Η γλυκιά μας μάνα, η Παναγιά μας, να προστατεύει όλο τον κόσμο!

εσύ κάνε αυτό που μπορείς

"Εσύ κάνε αυτό που μπορείς· κάνε ό,τι μπορείς, χωρίς ν’ αγχώνεσαι, χωρίς ν’ αγωνιάς, χωρίς να ταλαιπωρείσαι. Αφού κάνεις αυτό που μπορείς και η συνείδησή σου σού καταμαρτυρεί ότι «έκανα ότι μπορούσα, μέχρις εδώ! Από εδώ και κάτω δεν μπορώ να κάνω τίποτα!» Τότε παραδίδεις το θέμα, το πρόβλημα, το παιδί σου, την υγεία σου, τα οικονομικά σου, ό,τι έχεις που σε βαραίνει το παραδίδεις στα χέρια του Θεού. Και τότε πράγματι, εκεί ο Θεός εμφανίζεται!"

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

πηγή: ομάδα ΙΧΘΥΣ

ένα γλυκό 'γεια'

τω κρούοντι ανοιγήσεται

ζητείτε και ευρήσετε

αιτείτε και δοθήσεται υμίν

γρηγορείτε και προσεύχεσθε

Ανοίγω τα μάτια στην καινούρια μέρα. 

Κάνω τις δουλειές μου.

Ξαπλώνω το βράδυ αποκαμωμένος.

Μα, στο μεσοδιάστημα, πόσες στιγμές η ψυχή μου αναζήτησε το Χριστό μου; 

Νιώθω πως κάποιες φορές είμαστε ικανοί να κάνουμε σπουδαίες κινήσεις, να επιδείξουμε εντυπωσιακή αντοχή στον καύσωνα ή στον τεράστιο όγκο δουλειάς... Μα δεν μας είναι εύκολο ν'αντιληφθούμε πόσο ομορφότερη θα'ταν η ζωή μας αν Τον θυμόμασταν κάποιες στιγμές -τι γλυκές στιγμούλες!- μέσα στη μέρα. Ή αν του λέγαμε ένα απλό 'γεια' της καρδιάς ή ένα 'σ'ευχαριστώ που με ανέχεσαι και μ'αγαπάς' μέσα στη σιωπή της νύχτας. Πόσο όμορφη γίνεται μετά η ζωή! Με θέα στο πέλαγος της αγάπης Του!

Μιας και πλησιάζει Δεκαπενταύγουστος

κείμενο του π.Παύλου Παπαδόπουλου

Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, συμμετοχή στις παρακλήσεις της Παναγίας, εξομολόγηση. 

----------------------------

Δυστυχώς πολλοί, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την υποκρισία κάποιων χριστιανών οι οποίοι από την μία νηστεύουν και από την άλλη κατακρίνουν, από την μία πηγαίνουν στις παρακλήσεις ψέλνοντας δυνατά και από την άλλη αδικούν τους

συνανθρώπους τους, φτάνουν στο σημείο να τα ισοπεδώνουν όλα. Δηλαδή φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η νηστεία εάν υπάρχει η συγχώρεση, δεν χρειάζεται ο εκκλησιασμός εάν υπάρχει καλοσύνη, δεν χρειάζεται ουσιαστικά ο τρόπος της Εκκλησίας εάν υφίσταται μία ανθρωπιστική ευαισθησία. Πλάνη. Μεγάλη πλάνη. Και δυστυχώς και κάποιοι ρασοφόροι υποστηρίζουν τις παραπάνω πλάνες.

----------------------------

Εάν δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον τρόπο που μας προτείνει η Εκκλησία είναι δικαίωμά μας, όμως μην το παίζουμε από την μία της Εκκλησίας και από την άλλη θεωρούμε την νηστεία ή την καθημερινή συμμετοχή μας στις παρακλήσεις της Παναγίας (και γενικότερα τον εκκλησιασμό) ή την συχνή εξομολόγηση ακραίες καταστάσεις. Διότι τελικά οι μεγάλοι ψεύτες είμαστε εμείς, που θέλουμε να αμνηστεύσουμε την έλλειψη του ασκητικού μας φρονήματος αναθεματίζοντας όλους τους άλλους που εάν νηστεύουν ή εκκλησιάζονται και εξομολογούνται τα κάνουν δήθεν επιφανειακά.

----------------------------

Μακάρι να νηστεύουμε και από τροφές και από τα πάθη μας πεινώντας για τον Χριστό. Δεν είναι ορθό προσπαθώντας δήθεν να

οι εχθροί του ζευγαριού

άρθρο του Κωνσταντίνου Γανωτή

Η πιο τρυφερή και ευαίσθητη σχέση στη ζωή είναι η σχέση του ζευγαριού. Κι αυτή η σχέση έχει ένα στόχο που μπορεί κανείς να τον πει και προορισμό· ο προορισμός του είναι να γίνουν ένα σώμα με δύο πρόσωπα, δηλαδή να πραγματώσουν την τέλεια ψυχική και σωματική οντότητα “ασυγχύτως και αδιαιρέτως”, όπως λέμε για τα τρία πρόσωπα-υποστάσεις της Αγίας Τριάδας.

Και όσο τρυφερή, μεγαλειώδη, κεφαλαιώδους σημασίας για την πραγμάτωση του προορισμού για την ευτυχία του ανθρώπου είναι αυτή η σχέση, τόσο ευαίσθητη είναι σε εξωτερικούς αλλά και σε εσωτερικούς πειρασμούς. Βλέπομε άλλωστε πόσες αποτυχημένες απόπειρες κάνουν οι νέοι, για να πετύχουν μία καλή σχέση, πόσο βασανίζονται και πληγώνονται συχνά από τις αποτυχίες και διαψεύσεις· και η σχέση κινδυνεύει να διαφθαρεί και διαλύεται πολύ συχνά. Όλες αυτές τις δυσκολίες, εμπόδια, αντιπάλους του ζευγαριού στην πραγμάτωση του προορισμού του ας τα ονομάσουμε εχθρούς του ζευγαριού και πρώτα ας τους επισημάνουμε αυτούς τους εχθρούς.

Ο πρώτος εχθρός του ζευγαριού είναι η ίδια η σφοδρότητα του συναισθήματος που τους κυριεύει. Αυτή η σφοδρότητα τους κάνει τολμηρούς και συχνά καυχιώνται γι’ αυτό. Στην πράξη όμως αυτή η σφοδρότητα αποδεικνύεται συνήθως σεξουαλική και αυτό ξεστολίζει τον έρωτα από τα ψυχολογικά και ηθικά του στολίδια και κατεβάζει τον έρωτα στους τρόπους της πορνείας. Το μεγαλείο του έρωτα αντιμάχεται την πορνεία. Η επιτυχία του ζευγαριού να ελέγξει τις έντονες επιθυμίες είναι η δόξα και η αλληλοεκτίμησή τους.

Η ανεξέλεγκτη ερωτική ορμή πριν από τον γάμο κυρίως, αλλά και μετά τον γάμο αποτελεί ένδειξη τουλάχιστον της πορνικής εμπειρίας των νέων πριν να γνωριστούν. Έτσι με τον αγώνα να συντηρήσουν οι δυο νέοι το υψηλό επίπεδο της σχέσης τους τούς γεμίζει αξιοπρέπεια και βαθαίνει τον έρωτά τους.

Ο άλλος εχθρός του ζευγαριού μπορεί να είναι οι συγγενείς τους, κυρίως οι γονείς.

για την αληθινή μετάνοια και εξομολόγηση

Άραγε μετανοούμε ποτέ; Καταλαβαίνουμε ποτέ το μέγεθος της αμαρτίας μας; Συνειδητοποιούμε την ανεπάρκειά μας; Έχουμε γκρεμίσει το αυτοείδωλό μας; Ομολογούμε την αμαρτία μας; Γιατί τελικά εξομολογούμαστε;

-------------------------

Λέγει ο Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης: “Ο άνθρωπος σπάνια αποκτά πλήρη επίγνωση της κατάντιας του. Κι αν καμια φορά έχουμε κανένα δακρυάκι και λέμε, “εγώ αμαρτωλός είμαι, Χριστέ μου, συγχώρεσέ με”, και τότε ψέματα λέμε. Κάποιος εγωισμός υπάρχει μέσα μας, κάποιο πλήγμα, κάποιο θέλημα, κάποια επιθυμία, κάποια ιδέα, κάποια επιδίωξις, κάποια αποτυχία, κάποια επιτυχία άλλου, κάποια απογοήτευσις· γιαυτό λέμε πως είμαστε αμαρτωλοί ή βγάζουμε δάκρυ, όχι διότι πραγματικά σκεφθήκαμε τον Θεόν”.

-------------------------

Τα παραπάνω παρατηρούνται έντονα κατα την εξομολόγηση των χριστιανών. Οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται επειδή κάτι στην ζωή τους “στράβωσε”. Δεν βλέπουν την αμαρτία τους, αλλά μένουνε στην θλίψη που έχουνε λόγο του προβλήματος που προέκυψε. Αυτό έρχονται να συζητήσουν με τον πνευματικό και όχι να ομολογήσουν την αμαρτία τους.

-------------------------

Έρχονται νέες κοπέλες και κλαίνε για την σχέση που είχανε, για την προδοσία που γεύτηκαν από το αγόρι τους. Δεν  έρχονται να ομολογήσουν τις σαρκικές τους αμαρτίες. Έρχονται για να παρηγορηθούν. Αν έβλεπαν από το παράθυρο το αγόρι τους να τις κάνει νεύμα, θα

τελικά, τι είναι εγκράτεια;

Στην ομάδα "Εκκωφαντική σιωπή" βρήκα το ακόλουθο ρητό του Αγ.Ιωάννη του Θεολόγου για την εγκράτεια που με συγκίνησε. Μέσα σε 2 προτάσεις τα λέει όλα!

Εγκράτεια δεν λέμε την ολοκληρωτική αποχή από τα φαγητά, διότι αυτό είναι βίαιη διάλυση της ζωής. Λέμε αυτή που αποβλέπει στην υποταγή του φρονήματος της σάρκας και κατευθύνεται προς το σκοπό της ευσέβειας μέσω της προσεκτικής αποχής από τις ηδονές.

Ένα διαφορετικό πρωινό

"Αν τακτοποιηθούν τα εσωτερικά του ανθρώπου,

αυτόματα θα τακτοποιηθούν και τα εξωτερικά*."

Συννεφιασμένο ήταν το προηγούμενο βράδυ. Όχι αυτό που έβλεπαν όλοι, αλλά του μέσα της ουρανού. Καιρό τώρα πάλευε να ξεπεράσει κάποια προβλήματά της. Κι ενώ πάσχιζε να βάζει τις σκέψεις της σε τάξη, έρχονταν κι άλλες κακές σκέψεις. Κι άλλοι λογισμοί. Κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Ανασφάλειες, φοβίες, οικονομική κρίση, όλα μπερδεύονταν μέσα της.

Μα αυτό το πρωινό είναι διαφορετικό. Αυτό το πρωινό θυμήθηκε -ξανά, μετά από καιρό- πως η ζωή μας εξαρτάται από μας, απ'τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Θυμήθηκε -ξανά- πως υπάρχει μια λωρίδα ρούχου που αν το επιθυμήσεις πραγματικά, μπορεί με τρόπο θαυματουργικό να σου σβήσει όλες τις αμαρτίες: το πετραχήλι του παπά.

Μετά από πολλές σκέψεις, αναστολές, δισταγμούς, το πήρε απόφαση. Άφησε τον εαυτό της στο πέλαγος της αγάπης του Θεού. Η άπειρη συγχωρητικότητά Του είναι αληθινή. 

Οι λογισμοί, οι φοβίες, οι κακές σκέψεις έγιναν καπνός. Στη θέση της καρδιάς, που πριν ήταν μια βαριά μυλόπετρα, τώρα υπήρχε μόνο μια γλυκιά διάθεση ειρήνης. 

υγ:από αληθινή ιστορία
υγ2: Το δίστιχο στην αρχή είναι του αγ.Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

Ο κλόουν στο 426

Κι έρχονται στιγμές που η ζωή σε κερνάει δυστυχία.

Κι έρχονται στιγμές που βρίσκεις τη δύναμη να γελάσεις μπροστά στον θάνατο.

Κι έρχονται στιγμές που κανείς τον κλόουν.

Για το παιδί στο 426.

Καληνύχτα...

2 μ.μ.: Το καρότσι νοσηλείας πλησιάζει το θάλαμο 426. Δίκλινο. 

Ένας ασθενής μέσα. 12 χρονών. 

Αγόρι. 

Λευχαιμία. 

Δεύτερο σχήμα χ/ο. 

Οι παρενέργειες έχουν αρχίσει πια να εκδηλώνονται πιο συχνά. Ο νοσηλευτής μπαίνει στο θάλαμο. Ο μικρός Α. απουσιάζει. Μόνο η μάνα στην καρέκλα σκυφτή.

Σηκώνει το κεφάλι. Σηκώνει το χέρι και με δυσκολία δείχνει το μπάνιο.

- Πάλι εμετοί; ρωτάει ο νοσηλευτής.

- Όχι. Κλαίει.

- Γιατί; Του είπαν κάτι άσχημο οι γιατροί;

- Όχι παιδί μου, απαντά η μάνα. Δεν είδες;

- Όχι, τί να δω;

- Να, πριν από λίγο, πέρασε από εδώ ένας κλόουν, μπήκε στο θάλαμο, είδε τον Α. κι έφυγε. Είχε κάνει λάθος όροφο.

- Μάλιστα. Κι ο μικρός απογοητεύθηκε και τώρα κλαίει, είπε ο νοσηλευτής με φωνή, που μόλις έβγαινε από μέσα του. Η μάνα έγνεψε καταφατικά δακρυσμένη.

- Και αύριο έχουμε το κρίσιμο χειρουργείο, είπε η μάνα με πνιχτή φωνή.

Σφίγγοντας τα δόντια, ο νοσηλευτής εκτελεί τη νοσηλεία και βρίσκοντας μια δικαιολογία πηγαίνει στα αποδυτήρια. 

6 μ.μ.: Θάλαμος 426. Ο μικρός Α. ξαπλωμένος, κοιτάζει το ταβάνι. Ακούει το καρότσι νοσηλείας να πλησιάζει. «Πάλι θα μου βάλουν νερό με τη σύριγγα από το ροζ κουμπάκι, σκέπτεται».

χτες βράδυ

Χτες βράδυ κατάφερα κάτι το οποίο ήθελα πάρα πολύ καιρό: να πάω αγρυπνία στο εκκλησάκι του αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη στο λόφο Φιλοπάππου. 

Ήταν κάτι που ήξερα ότι θα μου έδινε χαρά. Όχι μόνο γιατί θα ήταν όμορφα, αλλά γιατί μερικές φορές είναι ωραίο να αναζητάς τον Θεό από πιο ψηλά, μέσα στη γλυκιά ησυχία του σκοταδιού και της νύχτας. Χωρίς άλλους περισπασμούς.

Καθώς ανέβαινα την ανηφόρα, δεξιά κι αριστερά μουσικοί του δρόμου ή παρέες γέμιζαν τη γλυκιά νύχτα με όμορφες, χαλαρές, δυναμικές, περίεργες ή γνωστές μελωδίες. 

Λίγο πιο πάνω, ακουγόταν η όπερα Τροβατόρε από το Ηρώδειο, προσθέτοντας ακόμη μια διαφορετική νότα στο πολύχρωμο νυχτερινό παζλ των μελωδιών. 

Καθώς συνέχιζα να περπατώ, μερικές ευχές παρακάτω -είναι όμορφο να μετράς το χρόνο με το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με"- άρχιζα να ξεχωρίζω τους ψάλτες να σιγοψέλνουν το "Άγιος ο Θεός" σε ήχο πρώτο. Γλυκά, απαλά. 

Μέσα στο μικρό εκκλησάκι απλωμένη μια γλυκιά γαλήνη. Το ένιωθες πως κάτι υπέρλογο συντελείται... Ο ιερέας -μεταρσιωμένος στο μέγα μυστήριο- να προφέρει με σεβασμό, σταθερότητα και ιερότητα τις ευχές της Θείας Λειτουργίας.

................................

Είναι ωραίο κάποιες φορές να ψάχνεις το Θεό ψηλά. Να κοιτάζεις ψηλά. Να είσαι υψιπέτης. Όπως ο προφήτης Ηλίας που σήμερα γιορτάζει. 

Είναι όμορφο ν'αναζητούμε στην αγάπη Του την πυξίδα για τον ουράνιο δρόμο μας. 

Άνω σχώμεν τας καρδίας.

το βήμα παρακάτω: βίωμα

Μπορεί να μιλάμε για το Χριστό. Να λέμε το πόσο υπέροχα ήταν αυτά που έκανε, που δίδασκε. Μπορεί να κάνουμε θρησκευτικό τουρισμό. Να αγοράζουμε εικονίτσες, κομποσκοίνια. Να επισκεπτόμαστε μοναστήρια. Μπορεί ίσως να  μη χάνουμε ακολουθία. Μπορεί ακόμα να νηστεύουμε, να κάνουμε φιλανθρωπίες.

Μπορούμε να προχωρήσουμε ένα σπουδαιότερο, όμως, βήμα. Να τολμούμε να κοιτάζουμε τα λάθη και τα πάθη μας κατάματα και ταυτόχρονα να μην απελπιζόμαστε. Μπορούμε να βιώνουμε το Χριστό μέσα απ'την καθημερινή μας μετάνοια. 

Η σχέση μας μαζί Του εξαρτάται απ'το πόσο στ'αλήθεια τον προσκαλούμε στη ζωή μας. Η επιλογή αυτή είναι δώρο του Θεού χαοτικά σπουδαίο. Και λέγεται ελευθερία.