Καλό αγώνα αδερφια

Η Μ.Τεσσαρακοστή ξεκίνησε.
Ας δουλέψουμε όσο μπορούμε.
Στην αρετή.
Στην υπομονή.
Στην προσευχή.
Στην μετάνοια.
Στην αποβολή των παθών μας και τη μεταστοιχείωσή τους σε φως θεϊκό.

Ας γίνει αφορμή η περίοδος αυτή να χωρέσουμε τον Θεό και τον διπλανό μας στην καρδιά μας.
Καλό αγώνα, αδέρφια μου.

Ποιος είμαι εγώ για να σε κρίνω;

Πόσο βιαστική η ζωή μας... Τα πάντα κυλούν γρήγορα. Είναι ελάχιστες οι στιγμές που ο χρόνος κυλά αργά. Και, δυστυχώς, όπως γρήγορη είναι η ζωή μας, άλλο τόσο γρήγορα είναι (τι πιο πολλές φορές) και τα συμπεράσματά μας. Βιαζόμαστε να κρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Η κατάκριση (ή η κακή κριτική) μάς είναι τόσο εύκολη. Δεν προλαβαίνουμε καν να αντιληφθούμε τι κάνουμε. Ούτε προλαβαίνουμε να φιλτράρουμε αυτά που η γλώσσα μας λέει και που η καρδιά μας γεννά.

Μα, πες μου... Ποιος είμαι εγώ για να σε κρίνω; Ποιος με έχρισε κριτή σου; Ποιος μου δίνει το δικαίωμα να αρχίσω να σκέφτομαι άσχημα για σένα; Πού ξέρω τι πόνο περνάς; Πού ξέρω τα μύχια της σκέψης σου; Πώς γίνεται να γνωρίζω τι έχεις περάσει για να συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο;

Πολλές φορές κάτι που για μένα μοιάζει απλό κι εύκολο, ίσως για σένα είναι πολύπλοκο και γεμάτο βάρη ψυχικά. Και το αντίστροφο.

Όχι. Δεν το θέλω. Έχω τόσα βάρη στο δικό μου μαύρο σακίδιο της ψυχής μου. Έχω (αν πράγματι με νοιάζει) να ελαφρώσω την δική μου ψυχή. Αυτό που λέγεται στην εκκλησία μας μετάνοια. Αυτό που από σήμερα (Τριώδιο -Τελώνου και Φαρισαίου) ξεκινά με φρέσκια, γλυκιά δυναμική αρχή.

Όχι. Δεν θέλω πλέον να σε κρίνω. Μονάχα να σε αγαπώ. Αυτό θα'θελα. Γι'αυτό επιθυμώ να προσπαθώ. Έτσι. Για να φωτιστούν οι παγωμένες γωνιές των καρδιών μας απ'το γλυκό Του φως. 

άραγε μετριέται ο πόνος;

Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να παραπονιέται (όσο μεγαλώνω όλο και παραξενεύω) για πράγματα άλλοτε σοβαρά κι άλλοτε σχετικά ασήμαντα. Και δυσανασχετώ. Χάνεται η ειρήνη μέσα μου. Και ένα αυθόρμητο 'γιατί' εκτοξεύω κατά του Ιησού μας.

Κι όμως, έρχεται η απάντηση εκεί που δεν το περιμένω. Να, σήμερα μιλούσα με μια κοπέλα που η ζωή της είναι πια πραγματικό μαρτύριο. Με δυνατούς πονοκεφάλους απ'τη στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια της μέχρι που θα κοιμηθεί. Κι αρκετές φορές ξυπνάει μεσονύχτια από τους πόνους. Και οι γιατροί δεν ξέρουν, δεν μπορούν να βρουν τι έχει.\

Οπότε, αυτόματα, μέσα μου έρχεται η απάντηση: "ο καθένας έχει τον σταυρό του τελικά". Ο καθένας μας κουβαλά πόνο. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Ίσως δεν γίνεται να ανταλλάξουμε ο ένας τον πόνο του άλλου. Άλλωστε, η εκκλησία μας τονίζει τον επανορθωτικό, τον 'εκπαιδευτικό' χαρακτήρα του πόνου και της μετάνοιας που μπορεί να μας φέρει. 

Όμως, μπορώ να αγαπώ περισσότερο τον διπλανό μου. Να μην σπεύδω με ταχύτητα να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Χριστέ μου, υπάρχει τόσος πολύ πόνος εκεί έξω. Αλλά και σε μένα. Έλα στην καρδιά μας και ανάπαυσέ την, γλυκύτατε Ιησού μας. Μόνο εσύ που ξέρεις να μετράς τον πόνο, ξέρεις και να τον θεραπεύεις.  

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Λεπτομέρεια απ'την πλατεία Thiel στο Βερολίνο. Φωτογραφία προχθεσινή :)
Ευχαριστίες στον πολύ καλό φίλο της αόρατης γωνιάς, Π.

Αυτή η τρέλα η ουράνια!

Παντού γύρω μας επικρατεί μίσος. Κακία. Φωνές. Βία.

Κι όμως!

Υπάρχει και τόση πολλή ομορφιά, ελπίδα. Υπάρχει πολλή αγάπη.

Κι αυτό έγινε πραγματικότητα όταν στον κόσμο μας ήρθε και σαρκώθηκε και πέθανε κι αναστήθηκε ο Ιησούς. Ο Πατέρας μας.

Από τότε όλα άλλαξαν! Και πλέον αντί να μισούμε, μπορούμε να αγαπάμε. Αντί να φωνάζουμε, μπορούμε να αγαπάμε. Αντί να δείχνουμε με το δάχτυλο επικριτικά τον άλλον, μπορούμε να τον αγαπάμε. Αυτή η ουράνια "τρέλα" είναι που μεταστοιχειώνει τα πάντα γύρω μας. Η Χάρη Του μπορεί να αλλάξει εμάς, τους γύρω μας, τον κόσμο μας. Τα πάντα γίνονται αν αγκαλιάσεις στην ψυχή σου αυτή την ουράνια τρέλα!

Η αγάπη του πελεκανου

Από το Facebook της «Νότας Χαράς»

Ο πελεκάνος είναι από τα πλέον φιλόστοργα πτηνά. Κτίζει την φωλιά του σε υψηλούς βράχους και εκεί γεννά και εκκολάπτει τους νεοσσούς του. Τρέχει παντού για να εξοικονομήση την τροφήν των. Αλλά ακριβώς την ώραν που απουσιάζει ο πελεκάν, πλησιάζουν οι διάφοροι όφεις οι οποίοι έχουν αφυπνισθή από την χειμερινήν νάρκην και σύρονται πειναλέοι μέχρι τις φωλεές των πελεκάνων και ροφούν το αίμα των μικρών… Επιστρέφων ο πελεκάν ευρίσκει αυτά εις απελπιστικήν κατάστασιν και σχεδόν ετοιμοθάνατα. Δι’ αυτό, λέγεται, ότι με το ράμφος του σχίζει το στέρνον του και κύπτων επάνω από τα μικρά του αφήνει να στάξη το ζεστό του αίμα μέσα στα μισάνοικτα στόματα των μικρών του, τα όποια τότε ανασταίνονται.

Το αίμα του πελεκάνου ως ΑΡΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΦΑΡΜΑΚΟΝ επιδρά και εξουδετερώνει το φαρμάκι των φιδιών…

Αυτή την συμβολικήν συγκινητικήν Εικόνα κάνει ύμνον η Εκκλησία μας για να αισθητοποιήση την Θυσίαν του Κυρίου μας!!

– Ποία είναι τα φαρμακωμένα πουλιά;

– Εμείς ολοι οι Χριστιανοί!

– Γιατί ποιος μπορεί να καυχηθή πως το φοβερώτερον από τα δηλητήρια, η αμαρτία, δεν έφαρμάκωσε την ψυχήν του;

Ω! αυτός ο Εωσφόρος, ο αρχαίος αυτός όφις. Ο μέγας αυτός πλάνος έχει κτυπήσει όλη την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ό κατασκευαστής τοϋ ολεθρίου αυτού δηλητηρίου πουύ λέγεται αμαρτία και το οποίον προσφέρει ο χαιρέκακος για την ψυχοκτονία μας. Και έτσι χιλιάδες χρόνια τώρα απέθνησκον οι άνθρωποι εν μέσω φρικτότατων ψυχικών πόνων.
Αλλά δοξασμένος ο υπερύμνητος Θεός. Μας έστειλε εξ ουρανού τον Υιόν Του!! Ιδού, ο εξ Ουρανού Πελεκάν!!

Μας εύρηκε εις αθλιεστάτην από πάσης πλευράς κατάστασιν, ανικάνους διά κάθε εύγενικήν και ηρωικήν πράξιν, νενεκρωμένους από κακά έργα και αληθινά φαρμακωμένα πουλιά του Πελεκάνου. Αλλά από την στιγμήν πού ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ άφηκε από αγάπην προς τον άνθρωπον να τρέξη το Πανάγιον και Ζωήρρυτον Αίμα Του, ζωογονείται κάθε άνθρωπος και έχει στην ψυχή του το αντιφάρμακον της νεκρώσεως πού δημιουργεί η αμαρτία.

Χαρακτηριστικώς ο Αετός της Πάτμου, Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μας λέγει: «Το αίμα Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, καθαρίζει ημάς από των κακών έργων και από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιω. 1, 7). Αυτή είναι η μεγαλύτερα διδασκαλία της Εκκλησίας μας! Αυτή είναι η Δωρεά της πίστεώς μας!!

Τους 3 μεγίστους φωστήρας

Την ευχή τους

Τη φώτισή τους

Την αγάπη τους 

να ζητάμε 

να έχουμε  και να ποθούμε 

Χριστέ μου, μάθε με να σ'αγαπώ.

Η ζωή που έζησε ο Χριστός μας ως άνθρωπος σ'αυτό τον κόσμο είναι πραγματικά μια σταγόνα μπροστά στα χιλιάδες των χρόνων που η ανθρωπότητα κατοικεί αυτήν εδώ την γη. 

Ήταν ένα πέρασμα αυτό του Χριστού απ'τη γη μας.

Νιώθω πως κάπως έτσι είναι κι η δική μας ζωή σε σχέση με την αιωνιότητα. Νιώθουμε πως θα ζήσουμε εδώ για πάντα. Μα έρχονται στιγμές έντονες, δυνατές, αληθινές που μας ανατρέπουν αυτά που καλόβολα πιστεύαμε... Και τότε, ίσως τότε, βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε πως εδώ είμαστε περαστικοί.

Ο Χριστός μας, όμως, παρόλο που ήταν στην γη μας για 33 μόλις χρόνια, έδειξε τον δρόμο. Με τη ζωή του, με το παράδειγμά Του.

Χριστέ μου, μάθε με να σε πιστεύω. Μάθε με να σε αναζητώ. Είμαι τόσο αδύναμος, ένα τίποτα χωρίς Εσένα. Χριστέ μου, μάθε με να σ'αγαπώ. 

Αυτό είναι αγάπη

Παραθέτω ένα κείμενο ενός συναδέλφου μου και, για λόγους ανωνυμίας, δεν παραθέτω άλλα στοιχεία παρά μόνο το κείμενο καθεαυτό.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣ: Δεν πιστεύω σε τέτοιες κατασκευές (αλίμονο να υπάρχει μόνο μία μέρα αγκαλιάς, προσωπικά προτιμώ όλες τις μέρες του χρόνου για αγκαλιές). Ομως σήμερα ήλθε στο νου μου η εικόνα των γονέων μου: Η Μάννα μου κατάκοιτη έξι χρόνια στο κρεβάτι, ο Πατέρας μου με βαρύτατο χρόνιο επώδυνο καρκίνο. Κι οι δυό τους στις τελευταίες ημέρες των 63 κοινών τους χρόνων. Η σκηνή στο πατρικό μου, ελάχιστα πριν φύγει ο Πατέρας μου, που βρισκόταν στο σαλόνι, η Μάννα μου στηνκρεβατοκάμαρα κι εγώ δίπλα της να τής μιλώ. Ξαφνικά με την ασθενική από τα αναπνευστικά θέματα φωνή της φωνάζει τον Πατέρα μου: "Γιώργο έλα εδώ, που σε θέλω". Ο Πατέρας μου που δεν έφευγε από κοντά της, με βαριά βήματα από τους πόνους των οστών του, έρχεται από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα: "Τι θέλεις Πετρούλα?" ρώτησε την Μάννα. "Σκύψε να σε φιλήσω" τού είπε ξαφνικά η Μάννα μου ίσως διαισθανόμενη. "Δεν μπορώ να σκύψω Πετρούλα, είμαι πιασμένος" τής απήντησε γλυκά ο Πατέρας μου, αποκρύπτοντάς της ότι πονούσε στα οστά από τον καρκίνο. "Θέλω να σε φιλήσω. Τώρα!!", τού ζήτησε επιτακτικά η Μάννα. Και ο Πατέρας μου γελώντας από την απαίτηση της Μάννας μου έσκυψε προς το πρόσωπό της. Αυτό, που θυμάμαι έντονα ήταν σαν σκηνή slow motion. Μία αργή, πολύ αργή, επώδυνη κάμψη της μέσης του ώστε να μπορέσει να φθάσει στο ύψος των χειλιών της. Μία στιγμή ωσάν αιωνιότητα κι εγώ εκεί ο θεατής μίας συγκλονιστικής ερωτικής ανθρώπινης μέθεξης: Τον Πατέρα μου να σκύβει αργά, πολύ αργά και να φθάνει με έναν μορφασμό ασίγαστου πόνου που είχε καλύψει με το υπέροχο χαμόγελο του αγγελικού του προσώπου, να ακουμπά τρυφερά και πολύ απαλά τα χείλη του πάνω στα χείλη της Μάννας μου και εκείνη να ανασηκώνει όσο μπορούσε τα αδύναμα λιπόσαρκα, από την κατάκλιση, χέρια της, να τα περνά γύρω από το λαιμό του και να τον σφίγγει τόσο πολύ που το σφίξιμο αυτό ήταν σαν να το ένιωθα εγώ, λέγοντάς του με όση φωνή τής είχε απομείνει: "Σ΄αγαπώ Γιώργο, να ξέρεις, σ΄αγαπώ πολύ". "Και γω σ΄αγαπώ Πετρούλα, το ξέρεις" τής είπε εκείνος και τής χάϊδευε το πανέμορφο γεροντικό πρόσωπό της, με τα αδύναμα από τον καρκίνο ηρωικά του χέρια. Ημουν σίγουρος ότι ήταν Ο Αποχαιρετισμός. Μία εβδομάδα μετά έφυγε πρώτος ο Πατέρας μου και ένδεκα μήνες μετά η Μάννα μου. Και σήμερα, παγκόσμια ημέρα της αγκαλιάς ήλθε στον νου την ψυχή και την καρδιά μου αυτή η σκηνή.....

Ωραία τα λόγια, μα μη μείνεις εκεί!

Διάβαζα σήμερα στην προς Γαλάτας επιστολή του αποστόλου Παύλου κάτι πολύ όμορφο, το οποίο και σου το γράφω αυτούσιο:

"Άλλωστε εκεί που κυριαρχεί ο Ιησούς Χριστός δεν έχει καμιά σημασία ούτε αν κάνεις περιτομή ούτε αν δεν κάνεις. Σημασία έχει η πίστη στον Χριστό, η οποία εκδηλώνεται έμπρακτα με αγάπη".

Ωραία τα λόγια, ωραία η θεωρία, μα ο Χριστός μας, οι απόστολοί του, οι άγιοι όλοι, δεν έμειναν εκεί. Η αγάπη θέλει πράξη, έμπρακτα πραγματώνεται, με θέρμη στην καρδιά. Ας μη χάνουμε την ουσία. Ας μην χάνουμε, αδερφέ/ή μου, τον Χριστό εξαιτίας της τυπικότητας και του ηθικισμού... Έμπρακτη αγάπη. Αυτή είναι η φράση που μετράει!

Πολλές, πολλές καλημέρες σε όλους τους φίλους της αόρατης γωνιάς, παλιούς γνώριμους, αλλά και νέους!

Στα βαθιά σκοτάδια

Άνθρωποι είμαστε. 

Και πολλές φορές στεναχωριόμαστε. Μας πιάνει το παράπονο. Οι καταστάσεις μάς πιέζουν και μοιάζουν όλα πιο πολύ μαύρα. 

Ναι, ζούμε στιγμές που δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε τις υπόλοιπες φορές που τα πράγματα έμοιαζαν περισσότερο φωτεινά.

Αυτές τις φράσεις τις γράφω για να θυμάμαι να στρέφομαι με ακόμη περισσότερο πόθο και θέρμη καρδιάς στην αγάπη Του, όταν τα πράγματα θα είναι μαύρο-άσπρο κι όχι άσπρο-μαύρο.

Κύματα θα'ρχονται πάνω μας συνέχεια. Άσχετα αν εμείς είμαστε προετοιμασμένοι γι'αυτό. Αυτό είναι παράγοντας αστάθμητος, άγνωστος για μας.

Όμως, το μοναδικό σταθερό και σίγουρο είναι ότι Εκείνος, ο Πατέρας μας θα μου συμπαραστέκεται συνεχώς. Μέρα και νύχτα. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Στα βαθιά σκοτάδια φαίνεται πιο ξεκάθαρα το Φως... 

Στον κύκλο της ζωής

-
όλα σοφά, όλα ευλογημένα τα'χεις φτιάξει, Θεέ μου
-
κάθε μου ανάσα έχει τη δική της ξεχωριστή αξία
-
όσο κι αν μένω κολλημένος, Εσύ πάντα με βλέπεις σαν παιδί Σου
-
Αγαπάς τον κόσμο όλο
-
Αγαπάς και μένα! Αγαπάς και μένα!
Να'ναι πάντα δοξασμένο το όνομά Σου, Θεέ μου.
_

Κι η ζωή θα συνεχίσει να κυλά κι εγώ πάντα θα ελπίζω πως όταν θα'ρθει η στιγμή το πρόσωπό Σου γλυκά θα αντικρύσω. 
Μα όσο κατοικώ εδώ, σ'αυτή τη γη, θέλω για Σένα να ζω. Να γελώ και να ονειρεύομαι.
Με Σένα, Θεέ μου, οδηγό στον κύκλο της ζωής.

άτιτλο

του π.Παύλου Παπαδόπουλου

Σαν συνέχεια των αγιογραφιών στέκει και μνημονεύει ονόματα κεκοιμημένων και ζωντανών. Το λιγοστό φως του αρκεί. Όσο διαρκεί ο όρθρος αυτός στέκει εκεί και μνημονεύει. Ψελλίζει τα ονόματα που διαβάζει στα μικρά χαρτάκια των προσκυνητών. Κλείνει τα μάτια του και μνημονεύει και από στήθους όσους θυμάται. Όλοι ενώνονται. Σε λίγο όλοι θα γίνουν ένα με τον Χριστό. 

-------------------------------------

Μερικοί πατέρες ψέλνουν ήρεμα και απλά, χωρίς κορώνες. Όλα στην ακολουθία κυλούν ομαλά. Μερικοί άλλοι πατέρες κάθονται στο στασίδι τους με το κομποσχοίνι στο χέρι τους. Προσκυνητές δεν υπάρχουν. Το καθολικό είναι σχεδόν άδειο. Η Θεία Λειτουργία τελείται ευλαβικά, χωρίς βιασύνη, χωρίς όμως και περιττές καθυστερήσεις. Όλα γίνονται με τάξη. Δεν γίνονται για το θεαθήναι. Δεν γίνονται για τα μάτια του κόσμου. Ο ιερέας δεν φορά την καλή του στολή για να τον δούνε οι άνθρωποι και να τον θαυμάσουν, την φορά για να τιμήσει το λειτούργημά του. Οι ψάλτες δεν ψέλνουν περίτεχνα –λες και ο ναός είναι συναυλιακό χώρος- για να τους επικροτήσουν οι ακροατές-πιστοί αλλά ψέλνουν συναισθανόμενοι τα τεκταινόμενα. Οι πατέρες δεν έχουν τα κομποσχοίνια στα χέρια τους για να τους δούνε οι λαϊκοί και να συγκινηθούν για την προσευχητική τους διάθεση αλλά για να κρατιούνται σε εγρήγορση προσευχητική. Όλα γίνονται από καρδιάς και όχι για το «δήθεν». 

Η ακολουθία θα συνεχιστεί έτσι και θα τελειώσει όπως άρχισε. Απαλά. Ως ένα χάδι του ουρανού προς την γη.

-------------------------------------

Κάποιος προσκυνητής που ήταν έξω στην αυλή ούτε που κατάλαβε ότι στο Καθολικό τελούνταν Θεία Λειτουργία. Ανυποψίαστος περιδιάβαινε το δρομάκια του μοναστηριού. Τόσο ήσυχα ήταν. Μόνο όταν η πόρτα του καθολικού άνοιξε και άρχισαν οι πατέρες να βγαίνουν από το ναό κατάλαβε ότι τόση ώρα γινόταν ακολουθία στο ναό.

-------------------------------------

Οι πατέρες βγήκαν και ο καθένας πήγε στο κελί του. Σε μερικά λεπτά θα ξαναβγούν για να πάει ο καθένας στο διακόνημά του. Τα πρόσωπά τους είναι ήρεμα, λες και ακόμα βρίσκονται μέσα στο ναό, λες και ακόμα λειτουργούνται.

Έτσι θα περάσει η ημέρα μέχρι να έρθει η επόμενη και η μεθεπόμενη...

-------------------------------------

Και ο κόσμος ανυποψίαστος να συνεχίζει την ζωή του μέσα στην βαβούρα, μέσα στις φωνές, μέσα στις περιττές μέριμνες, μέσα στα πάθη και τα λάθη, μέσα στην οδύνη των αμαρτιών του, ανυποψίαστος ότι κάποιοι προσεύχονται γι’αυτόν, ότι κάποιοι λειτουργούν γι’αυτόν.

-------------------------------------

Αυτό είναι το μεγαλύτερο έργο που προσφέρει στην ανθρωπότητα ο μοναχισμός, οι μοναχοί. Το ότι κάποιοι αγρυπνούν γι’αυτούς που κοιμούνται, κάποιοι κλαίνε γι’αυτούς που δεν μετανοιώνουν, κάποιοι προσεύχονται για τους αδιάφορους, κάποιοι νηστεύουν για τους λαίμαργους, κάποιοι παρθευνεύουν για τους σαρκικούς, κάποιοι υπακούουν για τους ανυπάκουους, κάποιοι ταπεινώνονται για τους εγωιστές, κάποιοι ξεβολεύονται για τους βολεμένους, κάποιοι γονατίζουν ευλαβικά-καθημερινά για όλους εκείνους που στέκουν ως αλαζόνες εναντίον του Θείου Θελήματος...

-------------------------------------

Και οι ημέρες περνούν, και τα χρόνια περνούν, και οι αιώνες περνούν και ο μοναχισμός στέκει ως φάρος ζωής για όλους, ως εύοσμο θυμίαμα θυσίας και αυταπάρνησης, ως ύψιστος κανόνας αυτογνωσίας και αυτομεμψίας, ως απήχημα μετανοίας και ταπείνωσης και αγιασμού. Κι ας πολεμιέται συνεχώς, ας εμπαίζεται ακατάπαυστα, ας συκοφαντείται διαχρονικά...

-------------------------------------

Και ο ιερέας θα μνημονεύει, θα λειτουργεί ταπεινά και απλά. Οι μοναχοί θα προσεύχονται μέσα στην σιωπή και την ησυχία, θα ερμηνεύουν τα βυζαντινά μελωδήματα που εξυπηρετούν την Θεία Λατρεία και όχι την φιλαυτία τους.

Προσεγμένα και με υπακοή θα τελούν τα μυστήρια, θα ζούνε μυστηριακά, θα πεθαίνουν μυστηριακά. Θα έρχονται και θα φεύγουν γράφοντας το όνομά τους στο χιόνι που τώρα είναι και αύριο δεν είναι. Ως ανύπαρκτοι, ως περαστικοί που το μόνο που θέλησαν ήταν να αγαπήσουν, να θυσιαστούν, να εξαφανιστούν για τους άλλους. 

-------------------------------------

Θα έρχονται και θα φεύγουν ως ένα χάδι ερωτικό προς τον κόσμο τούτο. Ως ερωτευμένοι που τα δώσανε όλα για όλα. Ως ερωτευμένοι που πόθησαν και διεκδίκησαν τα πάντα, παραιτούμενοι από τα πάντα.

-------------------------------------

Μα οι περισσότεροι άνθρωποι ανυποψίαστοι θα ζούνε. Ανυποψίαστοι ότι κάπου υπάρχουν κάποιοι που τους αγαπούν γνήσια και θεάρεστα. Ανυποψίαστοι ότι κάπου υπάρχει ένας τόπος όπου οι άνθρωποι θάψανε τα δικαιώματά τους και τις διεκδικήσεις τους και ανθίζουν πάνω στον σταυρό τους ως άνθη που μπολιάστηκαν πάνω στο ζωοποιό ξύλο της ταπείνωσης.

-------------------------------------

Και οι ημέρες θα περνούν. Τα ονόματά τους θα ξεχαστούν από τον κόσμο. Μα οι θυσίες τους θα ναι αιώνιες...η αγάπη τους δεν θα ξεχαστεί από τον Αιώνιο.

Για μια νέα χρονιά

Οι ημέρες όλες αυτές των γιορτών κύλησαν πολύ γρήγορα. Δεν είχα τον ήρεμο χρόνο να σου ευχηθώ. Μιας που τώρα, όμως, υπάρχει ένα ευλογημένο διάλειμμα, ήθελα να σου πω ότι παρόλο που γύρω μας υπάρχει πολύς πόνος, ταυτόχρονα υπάρχει και μια πλούσια Χάρη: η Χάρη η δική Του. Η Χριστού Χάρη. Και γι'αυτό, παίρνω το θάρρος, να σου ευχηθώ ΚΑΛΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Γιατί όσο ελπίζουμε στο Χριστό, όλα είναι δυνατά!

Όσο τον ζούμε, όλα είναι κατορθωτά!

Όσο τον κοινωνούμε, όλα μεταστοιχειώνονται γλυκά!

Σε προσκαλώ να κάνουμε μια αρχή νέα. Πάλι. Όπως και πέρσυ. Να ευχόμαστε περισσότερο. Να μιλούμε λιγότερο. Να προσευχόμαστε με περισσότερη πίστη και ζέση (=θερμότητα). Να αμαρτάνουμε λιγότερο και να χαμογελούμε περισσότερο.

Καλή κι ευλογημένη χρονιά να έχουμε, αδερφή/έ μου.