Στης άνοιξης τα κέφια, στων λουλουδιών την ευωδιά

Σήμερα γιορτάζει ο άη-Γιώργης! Ο άγιος της άνοιξης. Ο άγιος ο τόσο θαυματουργός μα και τόσο αγαπητός όχι μόνο στους Χριστιανούς αλλά και στους Μουσουλμάνους. Είναι ο άγιος του Χριστός Ανέστη. Ο άγιος της χαράς, της άνοιξης, των λουλουδιών. Αυτός ο σπουδαίος στρατιωτικός που έκανε πράξη την αγάπη.

Για σήμερα, απλά θα σας υπενθυμίσω αυτήν ΕΔΩ την ανάρτηση. Που είναι ένα διπλό θαύμα που έκανε ο άγιος Γεώργιος σ'ένα καλό φίλο μου το 2012. 

Χρόνια πολλά!!! Πολλά!! Σ'όλους :)

υγ: Κάποια στιγμή θα πρέπει να σου μιλήσω και για τη θαυματουργή εικόνα του Αγ.Γεωργίου της Ι.Μ.Παντοκράτορος του Αγ.Όρους! Να μου το θυμίσεις!

Κάτι σαν tweet

Αποτυχία δεν είναι να μην πετύχεις τους στόχους σου... 
Αποτυχία είναι να μην ξαναπροσπαθήσεις...

Αυτή τη νύχτα, απλά βγες!

Ένα απ'τα όμορφα αυτά ανοιξιάτικα βράδια, φόρα μια ζακέτα και βγες απ'το σπίτι σου. Μην κάνεις αυτά που συνήθιζες. Απλά βγες. Αποφάσισε να περπατήσεις κάπου ήσυχα. Μακρυά απ'τα πολυχύχναστα μπαρ και καφετέριες. Μακρυά απ'τη μαζική διασκέδαση που είναι κοπιαστική σαν την καθημερινότητα. Αυτή τη νύχτα απλά κάνε το κάτι διαφορετικό. 

Παρατήρησε τα καλώδια των στύλων της ΔΕΗ. Τη συνέχειά τους. Ξέρεις, ακόμα και τα καλώδια αυτά κρύβουν μαγικούς ήχους.

Πρόσεξε τα φώτα στις παρυφές της πόλης. Κι αυτά έχουν μια ολοδικιά τους μελωδία να σου τραγουδήσουν.

Μέχρι και οι διπλές γραμμές στους δρόμους. Ή το ποτάμι. Τα λουλούδια. Το καθετί κρύβει μέσα του ένα ταξίδι. Μια ξεχωριστή μελωδία. Σαν συμφωνία. Σαν μουσικό κομμάτι τόσο μοναδικό όσο και ο ήχος που ακούγεται απ'τα κατάβαθα της καρδιάς σου. (Αυτά, ξέρεις, είναι αλληλένδετα).

Ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος με τόση ομορφιά. Κι όμως εμείς συχνά προτιμούμε να μένουμε στα επιφανειακά, τα συνηθισμένα. Συνήθως όχι από εκούσια, στενόμυαλη πεισμοσύνη...

Φίλε/η, έχουμε ξεχάσει πως είμαστε πλασμένοι για τα ωραία, τα όμορφα. Έχουμε ξεχάσει να αναπνέουμε αληθινά. Έχουμε ξεχάσει να κοιτάζουμε τ'αστέρια. Ο Bill Watterson έχει πει κάτι πολύ εύστοχο: "Αν οι άνθρωποι κάθονταν έξω και κοιτούσαν κάθε βράδυ τ'αστέρια, πάω στοίχημα ότι θα ζούσαν τη ζωή τους πολύ πιο διαφορετικά"...

Χριστός ανέστη! Καλημέρα. Καλή αρχή σε ό,τι καλό κάνεις.

Τέτοια χαρά, πού;;; ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΔΕΡΦΙΑ!!!

Χριστός ανέστη!!!!!
Σ'όλο τον κόσμο :)

Είμαστε πια οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι του πλανήτη!!!

Η συνταγή, το μυστικό για την μεγαλύτερη ευτυχία είναι κάτι που όλοι μας το αναζητάμε λίγο-πολύ!

Το θέμα είναι σε ποια κατεύθυνση το ψάχνουμε!

Θυμάσαι που, πριν περίπου 2 εβδομάδες, μου είπες ότι διαγνώστηκες με καρκίνο; Πόσο πόνεσες... Πόσο πόνεσαν οι δικοί σου... Θα'θελα να μπορούσα να φιλήσω τα χέρια σου, πονεμένε μου φίλε, να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω: "είσαι ήρωας". Όχι μόνο γιατί αντέχεις και αγωνίζεσαι και προσεύχεσαι. Όχι μόνο γι'αυτό. Αλλά και για το ότι είσαι ένας αναζητητής αληθινός της ευτυχίας.

Αυτά είναι τρελά πράγματα. Να βλέπεις πως το σώμα σου φθίνει, μα η ψυχή σου να'ναι τόσο αγωνιστική! Απίστευτα πράγματα... Κι έρχεται και η Ανάσταση για να μας αποτρελάνει όλους! Εκεί που όλα μυρίζουν θάνατο, σήψη, στεναχώριες και κλάματα, έρχεται εκείνο το μοναδικό ΦΩΣ να μας α π ο γ ε ι ώ σ ε ι!!! Έρχεται εκείνο το ολόγλυκο πρόσωπο του Χριστού μας με τέτοια δύναμη απ'τα έγκατα του Άδη που σπάει σαρωτικά τις αλυσίδες του πόνου!

'Ερχεται! Με τέτοια δύναμη και φως που οι καρδιές μας γεμίζουν φως! Τα μάτια μας γεμίζουν από γλυκά δάκρυα ευτυχίας! Οι ψυχές μας πετάνε από ευτυχία!

Καθώς ο Χριστός μας ανασταίνεται κι έρχεται με φόρα απ'τον Άδη, του φωνάζουμε κι εμείς γεμάτοι χαρά: "Χριστέ μου! Χριστέ μου"! Κι Εκείνος καθώς ανεβαίνει προς τον Ουρανό, μάς απλώνει το χέρι. Και ενώ οι θλίψεις μάς είχαν αποτελειώσει, τώρα κάνουμε την υπεράνθρωπη κίνηση και του δίνουμε του Χριστού μας το χέρι μας! Και ανεβαίνουμε κι εμείς μαζί Του. Με φόρα. Με πίστη. Με ελπίδα.

Α Ν Α Σ Τ Α Ι Ν Ο Μ Α Σ Τ Ε !! ΠΕΤΑΜΕ!! Τ'ΑΚΟΥΣ; ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΟΙ ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ!

Πού πήγες Άδη; Πού εξαφανίστηκες πόνε; Πού χάθηκαν τα δάκρυα της μοναξιάς, της θλίψης, της στεναχώριας;

Είμαστε τόσο δυνατοί τώρα που τίποτα δε μας φοβίζει! Είμαστε τόσο χαρούμενοι κι οι καρδιές μας κοντεύουν να σπάσουν απ'την τόση χαρά! 

Είμαστε σε τροχιά ουράνια! Είμαστε πια οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι του πλανήτη!

υγ: Γιώργο μου, αφιερωμένο σε σένα. Και σε όσους πονάνε και υποφέρουν.

Να σταθούμε λίγο στη σκιά του σταυρού...

Για μια ακόμη φορά εισερχόμεθα στη Μεγάλη Εβδομάδα. Ας μην εξαντλήσουμε τα "θρησκευτικά μας καθήκοντα" ανάβοντας ένα κερί ή περνώντας από μια εκκλησία. Ας σταθούμε λίγο στη σκιά του σταυρού. Μην σαν τους Ιουδαίους σκανδαλισθούμε από τον Σταυρωμένο ή μη κι εμείς σαν τους ειδωλολάτρες τον θεωρήσουμε μωρία. Πρέπει να περάσουμε οπωσδήποτε από τη Μεγάλη Παρασκευή για να πάμε στην λαμπροφόρα Κυριακή του Πάσχα. Δεν υπάρχει ποτέ ανάσταση, αν δεν προηγηθεί σταυρός. Δεν μπορούμε να πάμε κατευθείαν στο Πάσχα. Και μη λησμονάμε ότι σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο σταυρός. Ενώπιόν του ας γίνουμε όλοι πιο σώφρονες, συνετοί, σοβαροί, σεμνοί και ταπεινοί. Ο σταυρός μειώνει την ένταση των φωνών. Διδάσκει την αγία υπομονή και την οσία σιωπή.

απόσπασμα από τα εόρτια γράμματα από το Άγιον Όρος, Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου.

υγ: Ευχαριστώ πολύ τη φίλη Ε. που το επιμελήθηκε και μας το έστειλε! (Ήταν να μπει τη Δευτέρα, αλλά ξεχάστηκα)

Αν επιλέξω την αγάπη θα πρέπει να εγκαταλείψω το εγώ μου

Το εγώ μου κρύβει τον εαυτό μου. Αυτό που ονομάζω αγάπη είναι ένα κάλπικο νόμισμα. Τι βγαίνει από αυτή την “αγάπη”; Σχάσεις και όχι σχέσεις. Το αληθινό νόμισμα της αγάπης είναι πολύ ακριβό. Αγοράζεται μόνο με το κόστος να χάσω το εγώ μου. Το εγώ είναι ένα σύννεφο, ένας καπνός, ένα όνειρο. Κι όμως το υπηρετώ διαρκώς. 

Όταν κατανοώ βαθιά μέσα μου δίνοντας χώρο στον διπλανό μου, εγκαταλείποντας το εγώ μου, τα προβλήματα είναι ψεύτικα, ανυπόστατα. Δεν υπάρχει τρόπος, δεν υπάρχει πρέπει. Δεν υπάρχουν συνταγές. Ο καθένας είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος στον κόσμο και αξίζει να διεκδικήσει τη θέση του. Γι’ αυτό η κριτική που βάζει σε ένα κουτί τη συμπεριφορά του άλλου κόβοντάς τον και ράβοντάς τον στην εμπαθή, θεληματάρικη, ιδεατή φαντασίωση δεν έχει κανένα μα κανένα νόημα. 

Το θέμα είναι να γνωρίσω τον εαυτό μου πέρα από όσα κλουβιά μου φόρτωσαν ή κουβαλώ με τις συμβατικές συνθήκες. Τότε είναι ατόφιος, πέρα από μπογιές γονιών, περιβάλλοντος, καθωσπρεπισμού. Ενός λανθασμένου εγωισμού που διώχνει κάθε ευκαιρία συνάντησης με τον άλλο, κάθε υποψία κοινωνίας με την διπλανή εικόνα που αποτελεί σφραγίδα ενός άπειρου, άυλου, άκτιστου Θεού που χαρίζει την πνοή του κι ύστερα αναλαμβάνει όλη μα όλη την ευθύνη του ανθρωπίνου γένους σηκώνοντας στον ώμο του τον σταυρό. Αναλαμβάνει την ευθύνη την δική μου να αστοχώ να κοινωνώ με τον ίδιο μέσα από τον συνάνθρωπο, με τον θάνατο, με το αίμα του. 

Η εγκατάλειψη των/του εγώ είναι θάνατος για να έρθει να γεννηθεί στο περιγραπτό μου σώμα, στο νου μου, αυτή η αγάπη. Αυτή η αδιάκοπη ακόρεστη συγχωρητική αγκαλιά! Θέλει αγώνα, άσκηση, λήθη σε όσα είναι παρελθόν και συναίσθηση της θέσης μου. Απέχω αλλά δεν εγκαταλείπω. Δεν εγκαταλείπω την διάθεση να βηματίσω προς αυτή την κατάσταση. Να την ζήσω κάποτε.

Το υπέροχο αυτό κείμενο το βρήκα εδώ. Απ'το προσεγμένο, σοβαρό, διεισδυτικό blog "Αντι-ρήσεις". Να το παρακολουθείς και συ, αν θες. Καλημέρα. Καλημέρα, καλή Μ.Τετάρτη.

Το πρελούδιο της χαράς της ατέλειωτης

Τι κοιτάζεις; Πες μου.

Όλ'αυτά που επιθυμείς

που βλέπεις

που ορέγεσαι

κάποτε θα γίνουν στάχτη

που θα χαθεί

στο σούρουπο της νύχτας.



Είσαι φτιαγμένος για τα ουράνια

κι όμως σκορπίζεσαι

παλεύεις

για τα ψεύτικα χθόνια.

Για το τίποτα.



Είσαι κάτι ανώτερο

απ'της βουλιμίας σου

το ατέλειωτο βάσανο.

Καμωμένος είσαι σοφά

απ'το άπειρο 

γαλάζιο τ'ουρανού.

Κι από αγάπη .



Νιώσε το.

Αγκάλιασέ το.

Και θα πετάς.

Ευτυχισμένος.

Αιώνια.

Τις αλήθειες που ζωγραφίζονται τα μάτια

(...) και κοίταξε αν τα μάτια  θα σε πείσουν. Γιατί τίποτα δεν αγγίζει πιο αληθινά απ'τα μάτια. Στο βλέμμα μπορείς να βρεις τις απαντήσεις που ζητάς. Όχι στα λόγια. Τα λόγια μπορούν να χαθούν, να ξεχαστούν σαν παροδικό φύσημα τ'ανέμου. 

Το βλέμμα, όμως, σπάνια λέει ψέματα.
Γιατί είναι το παράθυρο του ιερού της καρδιάς.
Κι η καρδιά καθρεφτίζεται ολοκάθαρα στο βλέμμα. 
Στη ματιά. Στην όψη. Εκφράζεται τόσο αληθινά. 

Πολλές φορές τα λόγια είναι αδέξια -δε μπορούν να εκφράσουν αυτά που η καρδιά εκρηκτικά ζει και νιώθει. Μυστήριο ανεξερεύνητο το πώς χωράει μέσα σ'ένα βλέμμα όλο το παλάτι της καρδιάς!

Αυτή ν'ακούς.
Να εμπιστεύεσαι. 
Να φροντίζεις. 
Ν'αγαπάς.

Μεγάλη Δευτέρα σήμερα. Μπήκαμε στην εβδομάδα των Παθών. Έλα. Έλα ν'ακολουθήσουμε μυστικά, ταπεινά, αθόρυβα τη πορεία του Χριστού. Του τόσο παρεξηγημένου στην εποχή μας.
Όπου να'ναι ξημερώνει. Ο ορίζοντας αρχίζει απαλά να φωτίζει. Μακάρι να γίνει το ίδιο και στις καρδιές μας... Μακάρι ν'αφήσουμε το θεϊκό του βλέμμα να σταλάξει λίγη Χάρη στις κρύες μας καρδιές. Για να γαληνέψουμε... 

Η φωτογραφία της εβδομάδας

London eye. Διακρίνεται στα δεξιά Parliament και Big Ben. Πριν λίγο καιρό. Και όλως περιέργως στο Λονδίνο είχε πολύ καλό καιρό και αρκετό ήλιο!

Μια σκηνή που με έχει σημαδέψει βαθιά

Είναι η πασίγνωστη σκηνή απ'την καταπληκτική ταινία Braveheart. Που, όμως, με έχει σημαδέψει απ'την πρώτη φορά που την είδα. Σου το εκμυστηριεύομαι. (Δες το σε HD ανάλυση). Έχει τόσα πολλά να μου πει που τα λόγια απλά χάνουν την αξία τους...

Κάτι που διάβασα

Διάβαζα κάτι στον γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Το κατέγραψα στο κινητό μου και το μοιράζομαι μαζί σου: "Μη ξεχνάμε ότι κάθε μεγάλη αγάπη είναι σταυρωμένη αγάπη. Κάθε προσφορά είναι θυσία και κάθε θυσία έχει την αξία της".

Παρασκευή σήμερα. Καλή συνέχεια εύχομαι. Με χαμόγελο κι αγάπη. Χίλιες υπέροχες καλημέρες!

υγ: Η φωτογραφία είναι από σταθμό τραίνων του Cambridge (χαμηλής ανάλυσης, απ'το κινητό μου)
υγ2: Και πάλι ευχαριστώ για τα σχόλια, τα mail και τα μηνύματά σου! 

υγ3: Τα ονόματα που μου δίνεις για προσευχή, τα στέλνω και σε ανθρώπους που η προσευχή τους έχει δύναμη. 

υγ4: Γιώργο, Ελένη, Δήμητρα, Παναγιώτα, ιδιαίτερες πολλές ευχές. Κουράγιο! Ανάβουμε μια φωτιά ελπίδας να πλημμυρίσει φως ο νυχτερινός ουρανός. 

Λίγο παραπάνω βάθος

Δώσε λίγο παραπάνω βάθος στο "σ'αγαπώ". Στο "σ'εμπιστεύομαι". Στο "σε συγχωρώ".

Ψηλαφίζοντας

Ζήσαμε πάντοτε αλλού 
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί(1).

Μου είπες πως δεν την αντέχεις άλλο τη σχέση σου. Πως περπατάς πια ένα μονοπάτι που δεν έχει καθόλου ομορφιά. Μου είπες πως δε σε καταλαβαίνει. Σου είπε πως στο βλέμμα σου δεν αναγνωρίζει πια τον άνθρωπο που γνώρισε εκείνη την πρώτη φορά...

Οι σχέσεις είναι κάτι το εξαιρετικά δύσκολο, ξέρεις. Γι'αυτό και είναι εξαιρετικά όμορφες όταν βρεθεί εκείνο το κουμπί που εκτοξεύει στον ουρανό εσένα κ τον άνθρωπό σου! Η σχέση σου είναι κάτι το πολύ ιερό. Κάτι το μονάκριβο. Σαν ένα σπανιότατο, πανέμορφο λουλούδι που μια φορά γεννήθηκε στη γη και ποτέ δε γίνεται να ξανανθίσει το ίδιο ακριβώς. Δεν αξίζει, λοιπόν, να παλέψεις; Να κάνεις τα πάντα για να διατηρήσεις αυτή τη φλόγα που τώρα τρεμοσβήνει -όπως μου'πες; 

Λένε πως οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Λένε πως οι σχέσεις είναι ένα αερόστατο που κάποτε τελειώνει από καύσιμα και τελικά συντρίβεται. Λένε... Και τι δε λένε...

'Ασ'τους να λένε!

Βάλε το Χριστό στη σχέση σου και θα τη δεις ν'απογειώνεται ξανά! Εκείνος μπορεί να πάρει τα φθαρτά και να τα κάνει αιώνια! Μπορεί να πάρει τη λύπη σου και να την κάνει χαρά τόσο μεγάλη που δε θα το χωράει ο νους σου! Θυμήσου πως Εκείνος νίκησε το θάνατο! Ακόμη κι αν σου φαίνονται αυτά ψευτιές και παραμύθια, δε νομίζεις πως αξίζει να δώσεις ταπεινά μια ειλικρινή ευκαιρία; 

Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε πως "αν έχεις λύπη, ο Χριστός σου λείπει". Κι ο γέροντας Πορφύριος είχε πει το συγκλονιστικό: "'Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο. Κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ, τι αντάξιο έχει να δώσει; Δίνει τον εαυτό του!"

Να θυμάσαι πως η σχέση σου αναλογικά είναι όπως η σχέση σου με το Θεό. Θέλουν δουλειά και οι δυο σχέσεις. Πάλι, ο γέροντας Παΐσιος είχε πει: "Πέτα απ'τη ζωή σου το εγώ σου. Και ξέρεις πού θα το βρεις; Στην αγκαλιά του Θεού". Αυτό δοκίμασε να κάνεις και στη σχέση σου: διώξε τα εγώ σου. Διώξε αυτές τις ατέλειωτες βαθιές σκιές των παθών σου που θέλουν να κυριαρχήσουν στην καρδιά σου. (Ίσως, το εμπόδιο να μην είναι ο άνθρωπός σου, αλλά ο κακός εαυτός σου που με μίσος πολεμάει την καλοσύνη που θέλει ν'ανθίσει μέσα σου). Αγάπη και εγώ είναι δύο έννοιες που ποτέ δε συνταιριάζονται. 

Κοίταξε τον άνθρωπό σου στα μάτια που τώρα είναι δακρυσμένα. Θυμήσου πώς ήταν στην αρχή: με τ'αστέρια στα μάτια και τον άνεμο στα μαλλιά(2). Και χέρι-χέρι ξαναψάξτε αυτό που είχατε, παρέα -τώρα πια- με το Χριστό. 

Ποτέ δεν είν'αργά για να γυρίσεις πίσω(3)! Κλείνω μ'ένα τετράστιχο αγαπημένο:

"με τι καρδιά, με τι πνοή,

τι πόθους και τι πάθος

πήραμε τη ζωή μας. λάθος!

Κι αλλάξαμε ζωή".(4)

υγ1: Του Τάσου Λειβαδίτη
υγ2: Του Αντουάν ντε Σαιντ Εξιπερύ
υγ3: Εδώ
υγ4: Του Γιώργου Σεφέρη
υγ5: Η πρώτη φωτογραφία είναι από ταξίδι μου στη Σιμωνόπετρα, Άγ.Όρος (ανεπανάληπτη εκείνη η στιγμή της φωτογραφίας...). Η δεύτερη φωτογραφία θυμάμαι είναι κάπου από tumblr -δε θυμάμαι ακριβώς από πού.