Ένα βήμα τη φορά

  Περπάτα. Μη φοβάσαι το δρόμο. Είναι ό,τι αξίζει πιο πολύ. Περπάτα. Κι αν νιώσεις πως απόκαμες, πως τα πόδια σου άλλο δε σε κρατούν, θυμήσου τα δέντρα. Που περνούν από χίλιες κακοκαιρίες, από κεραυνούς, καταιγίδες και χειμώνες. Xωρίς καθόλου άνθη και φύλλα. Μα, κάποτε έρχεται η άνοιξη, φίλε μου. Και μαζί της και η ζεστασιά. 

  Περπάτα. Στη κάθε σου μέρα να χαμογελάς. Κι αν δε σου βγαίνει, κάνε λίγο μια μικρή στάση. Για ν'ανασάνεις. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου στον ουρανό. Κλείσε τα μάτια σου κι ανάσανε. Μια βαθιά ανάσα που να χωρέσει μέσα της όλη τη δημιουργία. Κι άσε τον ουρανό να σου στείλει ό,τι κρίνει. Είτε στάλες βροχής είτε ηλιαχτίδες θερμές. Γιατί όλα είναι ταξίδι στη ζωή αυτή. Ακόμα και οι στάλες και οι ηλιαχτίδες. Κι αυτές ταξίδι κάνουν για να'ρθουν μέχρις εδώ.

  Περπάτα. Ένα βήμα τη φορά. Περπάτα. Κι αν αποκάμεις, θα'μαι δίπλα σου. Θα'σαι κι εσύ δίπλα μου. Και μαζί μας η Αγάπη Του. Έχουμε τόσα ν'ανακαλύψουμε ακόμα

Είμαι ταξίδι. Αυτό είμαι.

be in love with your life.

Every minute of it.

 Αναρωτιέμαι πολλές φορές: τι είμαι; τι είναι αυτό που με ορίζει; αυτό που "είμαι", μου δίνει χαρά; η ελπίδα που βλέπω είναι πραγματική; Τα "γιατί" που στιγμές με κατακλύζουν, τι χρώμα έχουν; 

 Νομίζω πως πάνω απ'όλα, είμαι ταξίδι. Είμαι κάτι που συνεχώς "γίνεται". Είμαι το καλό -που στέλνει η Χάρη Του- μέσα μου. Μα είμαι και οι αστοχίες μου. Τα λάθη μου. Η μαυρίλα μου. Δεν είμαι κάτι μονόχνωτο. Ούτε σταθερό. Μα ούτε και προκαθορισμένο. 

 Είμαι ταξίδι, επειδή είμαι οι ανάσες μου. Και οι επιλογές μου. Κι όσο και να θέλω να προβάλλω μια εικόνα συγκεκριμένη προς τους άλλους, πάντα μέσα μου, η καρδιά μου θα μου το υπενθυμίζει: είμαι ταξίδι. 

 Ταξίδι προς την αγάπη; Ταξίδι προς τον εαυτό μου; Προς τον Θεό και τους άλλους; Ταξίδι προς τη μοναξιά; Προς τα πάθη μου; Τι απ'όλα; 

 Και οι ανάσες μου έρχονται και φεύγουν. Άλλες μικρές, άλλες μεγάλες. Άλλες σταθερές κι άλλες ακανόνιστες. Άλλες χαρούμενες, άλλες αγχωμένες. Ή συννεφιασμένες. 

 Είμαι ταξίδι. Αυτό είμαι. Ταξίδι γεμάτο πάλη, αλλαγές και περιπέτεια και ελπίδα. Ελπίδα πως κάποτε, μετά τη βουτιά του θανάτου, θα εκτοξευτώ στην μαγευτική, συμπαντική μελωδία της Αγάπης Του.

υγ: Οι δυο στίχοι στην αρχή είναι φράση του Jack Kerouac

της καρδιάς

 Να προσέχεις την καρδιά σου. Να τη φροντίζεις. Η καρδιά είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Και λάθος επιλογές να κάνεις στο δρόμο σου, το γυαλί θα σου καθρεφτίζει το σωστό. Θα σου δείχνει το φως. Σιωπηλά θα σε βοηθάει.

 Να την αγαπάς την καρδιά σου, φίλε. Άλλωστε, μονάχα μία έχουμε. Και χτυπά για χάρη μας ασταμάτητα, ακούραστα. Αθόρυβα.

Για κείνες τις γλυκές ψυχές που η αγάπη τους δεν έχει όρια και τελειωμό

Κι αν ο ήλιος κάθε πρωί, γεμίζει με φως 

 απ'τις καρδιές που δεν έπαψαν ν'αγαπούν; 

Κι αν ντύνονται τα χρώματά του το ηλιόγερμα, 

 με την ομορφιά μιας καρδιάς που προσπαθεί;

  Υπάρχουν γύρω μας ψυχές που η ομορφιά τους είναι τόσο γλυκιά, τόσο αθόρυβη. Που η αγάπη τους λες κι αγκαλιάζει όλο το σύμπαν. Λες κι η νύχτα δανείστηκε το αστρικό της φως απ'τα ταξίδια των ευχών τους. Ψυχές που ίσως κάποια στιγμή συναντήσεις στο διάβα της ζωής σου. Κι όταν θα συνεχίσεις την πορεία σου, το φως της αγάπης τους θα φωτίζει, σαν τον αποσπερίτη, το φάρο των δικών σου αναμνήσεων...

  Κι ο κόσμος θα συνεχίζει να πορεύεται. Σε μια αρχέγονη, ατέλειωτη κι αόρατη εναλλαγή. Το φως να διαδέχεται το σκοτάδι. Η μέρα τη νύχτα. Κι οι καρδιές μας συνεχίζουν να χτυπούν. Κι οι ανάσες μας να ζητούν μια θέση στη γλύκα της ζωής. Μυστικά κι επίμονα.

Όμορφο ξημέρωμα να'χεις. Σ'ευχαριστώ που ακόμα επισκέπτεσαι αυτή εδώ την ταπεινή γωνιά. Πότε πέρασαν κιόλας έξι χρόνια... 

Το ταξίδι της αγάπης

ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις

  Και φτιάχνουμε κλουβιά. Στ'αλήθεια πασχίζουμε πολύ για να τα κατασκευάσουμε. Και φυλακίζουμε τη μουσική της καρδιάς μας. Και η μοναξιά -άλλοτε σα σκοτάδι τυφλό κι άλλοτε σαν εξουσία- βυθίζει της ζωής μας το ρυθμό...

  Μα κάποτε έρχεται η αυγή. Και οι ηλιαχτίδες πετούν μέχρι τις σιδερόβεργες της φυλακισμένης μας καρδιάς. Και ζεσταινόμαστε. Και φωτιζόμαστε. Και ευχόμαστε... Κι ανασαίνουμε ξανά. Μέσα στη σιωπή του πρωινού. Ή μέσα στην πολύβουη, ακανόνιστη κοσμοσυρροή. Δεν υπάρχει μοτίβο ευτυχίας.

  Η αγάπη Του δεν έχει όρια. Γιατί δεν έχει τελειωμό. Γιατί τα σύνορα φτιάχτηκαν όταν παρατήσαμε τα όνειρα. Τα σύνορα φτιάχτηκαν όταν απαρνηθήκαμε το σταυρωμένο ταξίδι της αγάπης.

υγ: Οι στίχοι στην αρχή είναι από αυτό το τραγούδι

Χωρίς φανατισμό

Μια υπέροχη ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου απ'την εκπομπή "Είκοσι λεπτά αρκούν". Όσες φορές κι αν την ακούσω, δεν την χορταίνω.
Καλό βράδυ, αδέρφια μου.

για τους χαρταϊτούς μου

   "Πάνε αυτά. Πάνε. Τώρα κάθουμαι εδώ με τις χρωματιστές μου κόλλες, τους σπάγκους, τα ψαλίδια, την αλευρόκολλα, φτιάχνω τους χαρταϊτούς μου που δεν πρόκειται να πετάξουν, μα μου κρατάνε συντροφιά, μου θυμίζουν, με παίρνουν σε άλλα ταξίδια, στα παλιά, στ'αυριανά, έξω απ'το χρόνο, κάπου ήσυχα, μαλακά, τρυφερά, έτσι να μπορείς να σκαλίσεις τα δόντια σου μ'ένα ξυλάκι, να τρίψεις τα δάχτυλα των ποδιών σου, να πεις τη λέξη "φως" χωρίς να φοβάσαι ότι λες ψέματα.

  Γι'αυτό νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τους χαρταϊτούς μου που μου επιτρέπουν ν'αψηφάω την ηλικία μου, να'μαι συνομήλικός τους, να'χω μιαν άγκυρα κεντημένη στο μανίκι μου και να μπορώ να φτερνίζομαι ή να χασμουριέμαι όποια ώρα, χωρίς να δίνω λόγο σε κανέναν".

Ένα απ'τα πιο αγαπημένα μου αποσπάσματα. Του Γιάννη Ρίτσου. "Ο γέροντας με τους χαρταϊτούς".

Moments*

Στιγμές.

Στιγμές είναι εκείνες οι εμπειρίες που η καρδιά τις συλλέγει προσεχτικά και τις αφήνει στ'ανοιχτά της δωμάτια. Στιγμές είναι ό,τι μπορεί και δίνει νόημα στα βήματά μας, στα όνειρά μας. Ακόμα και στον πόνο ή την απόγνωσή μας. 

Στιγμές είναι κι εκείνες οι βροχερές πηγές που τρέχουν απ'τα μάτια μας όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο.

Στιγμές είναι τα κύματα της θάλασσας όταν το παιχνίδισμα των χρωμάτων του ηλιοβασιλέματος απλώνεται πάνω τους.

Στιγμές είναι όταν μου λες "θα'μαι δω όταν με χρειαστείς". Στιγμές είναι τα "σ'αγαπώ". Στιγμές τα φιλιά. Στιγμές κι η προσευχή. Ή ένα συγγνώμη. Μια ευχή. Όταν οι ψυχές γλυκαίνονται. Σιωπές γλυκές στα φεγγαρόφωτα και στις γωνιές των αστεριών.

Στιγμές είναι οι ανάσες που στοργικά κάνουν αυτή τη γη κι απόψε να γυρίζει. Να ταξιδεύει μέσα στο άπειρο του γαλαξία. Στα σοφά μονοπάτια της Αγάπης Του.

υγ: Moments. Κράτησα επίτηδες τον αγγλικό τίτλο. Έτσι όπως το άκουσα από ένα μικρό παιδάκι στα αγγλικά καθώς περπατούσε με τους γονείς του σε μια παραλία

Ν'αγαπάς, φίλε

Κι αν δε βρεις δρόμο... Φτιάξε.

Στην αγάπη δεν υπάρχουν έτοιμοι δρόμοι...

Είχε μάθει να ζητιανεύει αγάπη. Να ψάχνει αφορμές, να κυνηγάει κάθε λεπτή υποψία της. Μα όσο κι αν έψαχνε, πάντα τα αδιέξοδα, εμμονικά, της έκλειναν κάθε δρόμο. Μέχρι που μια νύχτα, άκουσε στων αστεριών τη συνοικία πως στ'ανθρώπινα τα σταυροδρόμια, ανθρώπους θ'απαντάς. 

Ο καθένας μας ζητάει την αγάπη. Την ονειρεύεται με χίλιους τρόπους. Την περιμένει, τη λαχταρά. Έτσι είμαστε πλασμένοι. Μα, λίγο η συνήθεια, λίγο τα σκοτάδια μας, λίγο -αν θες- και ο εγωισμός μας, μας μπερδεύουν. Κι αν δούμε πυροτεχνήματα αγάπης, εντυπωσιαζόμαστε. Μα τα πυροτεχνήματα είναι φτιαγμένα να διαρκούν για μια στιγμή. 

Νιώθω πως η αληθινή αγάπη είναι ατέλειωτη σαν τον ουρανό. Ίσως επειδή έχει αλλού την πηγή της. Και το θεϊκό αεράκι την απλώνει, δροσερή, σε μέρη που εμείς δεν την περιμένουμε. Μοιάζει να'ναι τόσο περίεργη. Τόσο δυναμική. Τόσο εφευρετική. Σε γεμίζει κι όλο τη θες πιο πολύ. 

Ν'αγαπάς, φίλε, όσο μπορείς πιο πολύ. Μα να μη μένεις ζητιάνος κολλημένος στους ανθρώπους. Να μην περιμένεις ανταπόκριση για ν'αγαπήσεις. Κάνε την καρδιά σου φωλιά ζεστή για όσους περιμένουν μια γωνιά. Μα μετά πέτα ψηλά. Όπως τα χελιδόνια. Ακολούθα τον ουρανό, άσ'τον να σου δείξει εκείνος πού να πετάξεις. Κάνε προσευχή, πες μια ευχή από την καρδιά σου και πέτα. Μη μένεις στάσιμος. Πέτα.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι φράση του Μ.Λουντέμη

άτιτλο

  Και είναι κι αυτές οι φορές που, ενώ όλα πήγαιναν χάλια, κάτι γίνεται στο τέλος και -με κάποιο ανεξήγητο τρόπο- καταλήγεις μ'ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπό σου.

  Γιατί, τελικά, δεν είναι το παν οι κανόνες ούτε οι εξαιρέσεις. Αλλά αυτή η διάθεση της καρδιάς. Που θα χτυπάει αθόρυβα είτε τα πας καλά είτε όχι. Είτε έχει ήλιο είτε βρέχει. Όσες μέρες κι αν κυλήσουν.

  Και τις νύχτες, που οι σιωπές σου παίρνουν σχήμα και μορφή, μπορείς ν'αναζητήσεις μέσα στην ησυχία εκείνη την αγκαλιά της Παναγιάς. Που με το ολόγλυκο φως της ντύνει τον ουρανό. Και που μπορεί να απλώσει την ελπίδα στη δική σου την καρδιά.

Η νοστιμιά της διαφορετικότητας

Πάντα η ζωή ακολουθεί τους δικούς της ρυθμούς. Κάθε δρόμος ξεχωριστός. Κάθε ανάσα ευλογία. Κάθε στιγμή μοναδική. Ίσως αυτό να'ναι που δίνει και νοστιμιά στο πέρασμά μας. Περιπέτεια και νόημα στους χτύπους της καρδιάς μας. 

Δυο γραμμές που διασταυρώνονται

Δύο ζωές που κάποτε θ'αγγίξουν η μια την άλλη

Δύο απόψεις διαφορετικές μα με με ίδιο μοτίβο

Δυο ανάσες ή δυο καρδιές ή δυο στιγμές

Δυο ρεύματα στην ίδια θάλασσα
Στο ίδιο μαγικό ηλιοβασίλεμα
Στην ίδια στροφή του κόσμου

υγ: Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Ε. για την υπέροχη φωτογραφία που μας έστειλε απ'το καράβι του. Είναι απ'τη θάλασσα Skagerrak, στη Βόρεια Δανία. Παρατήρησε τα ρεύματα. Δες πώς η δύναμή τους χωρίζει με μια νοητή γραμμή την θάλασσα.

σε σένα. για ν'αντέχεις.

 

Η ζωή είναι παράσταση δίχως πρόβα. Δε θα'χεις πάντα ό,τι θες. Δε θα'χεις πάντα εφεδρείες, εναλλακτικά σχέδια ή άλλες διεξόδους. Μπορεί να εμφανιστούν στιγμές που δε θα'χεις τη δύναμη να κάνεις τίποτα. Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη ανήμπορος να κάνεις ένα έστω βήμα. Μια κίνηση. Κάτι. 

  Ο πόνος κάποιες φορές δεν μοιάζει να σταματά με τίποτα. Το ίδιο και η απόγνωση. Ή η μοναξιά. Και τι κάνεις τότε; Πώς τα αντιμετωπίζεις όταν μια ζωή είχες μάθει να'χεις μια καβάτζα; Έναν λόγο καλό; Μια αγκαλιά; Έναν τραπεζικό λογαριασμό;

  Τις φορές εκείνες που όλα θα μοιάζουν ψεύτικα, να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος σου. Θα'ναι εκεί κι άλλες στραπατσαρισμένες ψυχές. Είναι πολλές. Είναι εκείνες οι ψυχές που κάναν τα κουρέλια της καρδιάς τους μαντήλι για να σκουπίσεις τον δικό σου τον ιδρώτα. 

  Εκεί απ'το πουθενά, μέσα στην εκκωφαντικότητα της σιωπής, ανοίγει σιωπηλά ένα γλυκό παράθυρο. Και μπαίνει ένα φως που όμοιο του δεν είχες αντιληφθεί ξανά. "Να'ναι αυτό η ελπίδα μου;" αναρωτιέσαι. Και μέσα σου αρχίζεις δειλά-δειλά ν'ανασαίνεις πιο ήπια. "Να'ναι αυτό ο Θεός; Υπάρχεις, Θεέ; Ή απλά αρχίζει και μου σαλεύει;".

  Έλα μαζί, καρδιά μου πονεμένη, να σταθούμε ο ένας απ'τον ώμο του άλλου. Τίποτ'άλλο δε μοιάζει πιο αληθινό στιγμές σαν κι αυτές. Τι να τα κάνεις τα λεφτά, τι τα μεγάλα λόγια, τις κούφιες ευχές και τα τυπικά χαμόγελα; Όταν το μόνο που θες είναι λίγη στοργή. Λίγη άπλα. Να σταθεί για λίγο η καρδιά μπας και ξεγελάσει τα σκοτάδια. Πηχτά σκοτάδια. Μα, αν δεν ένιωσες ποτέ τον πάτο, πώς να καταλάβεις;

  Δεν έχω λύσεις. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να σου πω. Μονάχα να'ρθω να σ'αγκαλιάσω, να σου σκουπίσω τα δάκρυα απ'τα μάτια και να καθίσω μαζί σου μέσα στη σιωπή. Να Τον αναζητήσω μαζί σου. Μαζί. Γιατί τα κουρέλια μας τα κατατρυπημένα ίσως ακολουθήσουν τους ανέμους. Ίσως ταξιδέψουν προς τη γλυκιά μελωδία της παρουσίας Του.

σε σένα. για ν'αντέχεις. μια αγκαλιά, μια μεγάλη αγκαλιά.

Ιθάκη, μάθε με ν'αγαπώ. Αγάπη, μάθε μου την Ιθάκη.

  Μου είπαν πως η Ιθάκη είναι ταξίδι.

Μου είπαν πως είναι και προορισμός.

Μα κανείς δε μ'έμαθε πώς να φτάσω εκεί.

Μονάχα εσύ μου είπες ένα βράδυ:

"έλα να σε μάθω να κολυμπάς. Να μη φοβάσαι την αλμύρα".

  Είναι κάποιες φορές που μέσα σου η χαρά κι η λύπη απέχουν μονάχα μια στιγμή. Είναι κάποιες άλλες φορές που ψέμα κι αλήθεια κάνουν την καρδιά σου να διχάζεται. Ή κι άλλες φορές που φοβάσαι να ακολουθήσεις αυτά που η καρδιά σου ψιθυρίζει γιατί σε τρομάζει η περιπέτεια. 

  Νιώθω πως συντριπτικά τις πιο πολλές φορές χάνουμε την Ιθάκη όχι γιατί δεν την βλέπουμε, αλλά επειδή κοιτάζουμε αλλού. Είναι στραμμένο το βλέμμα μας αλλού: σε πράγματα μη ουσιαστικά, αντικείμενα, πόθους μισοκρυμμένους σε σκιές και πάθη. 

  Μας αρέσει η βόλεψή μας και μένουμε ικανοποιημένοι -μα και βαλτωμένοι- στα απόνερα της επιφανειακής μας καθημερινότητας. Όποια κι αν είναι αυτή. Μα η ουσία είναι αλλού. 

  Το θεϊκό Του χάδι δεν έχει σύνορα. Μα δες. Οι ψυχές που τον αναζήτησαν κι έμειναν στην ιστορία ήταν εκείνες που τόλμησαν να βγουν απ'τη βόλεψή τους. Ήταν εκείνοι οι γενναίοι άνθρωποι που δε φοβήθηκαν την αλμύρα και το πέλαγος. Όχι γιατί ήταν απρόσεχτα ριψοκίνδυνοι, αλλά γιατί ένιωσαν το χάδι της Αγάπης Του. Και σαν την Αγάπη Του δεν έχει άλλη.

υγ: Κάνε ευχή. Να μη ξεχνάμε την Αγάπη Του. Καλό απόγευμα να'χεις. Σ'ευχαριστώ που ακόμη έρχεσαι. 

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Απογευματάκι στο ήσυχο και καταπράσινο Cambridge! Φωτογραφία χτεσινή.

υγ: Ευχαριστούμε πολύ το φίλο Δ. που μας την έστειλε!