Μέσα σε μια στιγμή

And I always look up to the sky

Pray before the dawn

Είμαι ένα μικρο πετραδάκι ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα σε κάποια μακρινή της γης ακρογιαλιά. Ένα ξεχασμένο ψάθινο καπέλο που ο φθινοπωρινός αέρας το πήρε μαζί του σε αέρινο ταξίδι.  Μια μικρή ψαρόβαρκα ανάμεσα σε τόσες άλλες που πλέουν στο πέλαγος.

Είμαι μιας σκουριασμένης φυσαρμόνικας ξεχασμένη μελωδία που φτερουγίζει και χάνεται στο απογευματινό ηλιόγερμα. Ένα μικρο αστέρι ανάμεσα στα χιλιάδες νυχτερινά λαμπάκια τ'ουρανού. Μια σκιά που περπατάει στο ξέφωτο ενός δάσους. Κόμπος χιλιογυρισμέμος από κομποσχοίνι μιας καρδιάς που ακροβατεί.

Είμαι τόσο μικρός, τόσο ασήμαντος.

Κι όμως.

Όταν φωτιστούν τα σκοτάδια μου, τότε γίνομαι κάτι μοναδικό.

Γίνομαι όλος Αγάπη.

Γίνομαι ένα με τη φύση, με τα ζώα, τα δέντρα, τα φυτά, τα πουλιά. Γίνομαι ένα με όλες τις καρδιές που ανασαίνουν. Με όλα τα ματιά που γελούν, που κλαίνε, που ονειρεύονται ένα όμορφο αύριο.Γίνομαι αγκαλιά. Γίνομαι χαμόγελο κι ελπίδα. Ο Χριστός μπαίνει μέσα μου κι όλα γύρω μου γίνονται μέσα σε μια στιγμή Παράδεισος. 
Και η ζωή συνεχίζεται...

Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι

Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι

είναι που θα σε συλλογίζομαι.

Δε ξέρω πώς να το πω. Είναι άτσαλη η καρδιά μου και χοντροκομμένη, γι'αυτό ίσως δε μπορώ να εκφραστώ όπως θα'θελα... Όμως, θα στο πω κι ό,τι γίνει.

Νιώθω πως δεν υπάρχει χρόνος που φεύγει και χρόνος που μπαίνει. Μονάχα μια χούφτα στιγμές που πέρασαν και στιγμές που έρχονται. Κάτι σαν ανάσες. Ή σαν φωτογραφίες ανεκτίμητες...

Αν θα'θελα να μετράω κάτι, αυτό θα'ταν η αγάπη κι όχι ο χρόνος. Πόση αγάπη έλαβα φέτος δε λέγεται... Πόσα mail, πόσες ευχές... Μ'έκαναν να σε νιώσω δίπλα μου. Αδερφό/ή μου. Κομμάτι απ'την καρδιά μου. Γι'αυτό θέλω από δω και πέρα να προσπαθήσω να σου χαρίσω λίγες ανάσες μου. Μια ευχή αθέατη. Καρδιακή. Νότες γλυκές που ν'απαλύνουν τον πόνο σου. Να σπρώξουν λίγο πιο μπροστά τα όνειρά σου. Να ανοίξουν τα παραθυρόφυλλα των ματιών σου και να πλημμυρίσει το πρόσωπό σου χαμόγελα. 

Όχι απ'τον εαυτό μου. Από μόνος μου δε μπορώ. Αυτό θα το εμπιστευτώ στον άγγελό μου. Αυτόν θα παρακαλέσω. Εκείνος έχει φτερά και μπορεί να τρέχει παντού. Παντού...

Έλα κι εσύ. Κάνε μια ευχή. Να κάνω κι εγώ. Να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον. Να νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Να'ρθει η Χάρη να σκορπίσει τα σκοτάδια μας. Να γίνει ο ουρανός γλυκιά αγκαλιά για όλους μας. 

Καλή χρονιά!!!

υγ1: Το δίστιχο στην αρχή είναι απ'το ποίημα "Μη σημαδέψεις την καρδιά μου" του Τ.Λειβαδίτη.

υγ2: Διάβασε -αν θες- κι αυτή την ανάρτηση. Είναι η αντίστοιχη πρώτη του 2014.

υγ3: Σ'ευχαριστώ και πάλι, ΠΟΛΥ, για την αγάπη σου.

Όβερ δέαρ

(...) κι ανοίγανε τα χέρια
και πέφταν και σκορπίζανε
χιλιάδες τα μαργαριτάρια...

Κάποιοι λένε πως η ζωή αυτή είναι ό,τι πιο αληθινό και γελάνε αν ακούσουν για ο,τιδήποτε άλλο. Άλλοι λένε πως το πράγμα θέλει να το φιλοσοφείς: ίσως υπάρχει και κάτι παραπέρα ίσως και όχι. Υπάρχουν και οι άλλοι που λένε κουνώντας επιδεικτικά το χέρι: "Εγώ νηστεύω, προσεύχομαι και, θα δεις, στην άλλη ζωή θα μου το ανταποδώσει ο Θεός". 

Λόγια, λόγια, λόγια... 

Φτάνει. Όχι άλλα λόγια. Δεν το αντέχω. Σάμπως τα λόγια μας είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν; Με τίποτα! Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που ακτινοβολούν αγάπη. Αγάπη στην πράξη. Φαίνεται αυτό ξεκάθαρα στα μάτια τους. Στη φτιαξιά τους. Σ'αυτά που κάνουν. Όμως, υπάρχει τόση ψευτιά γύρω μας. Και μέσα μας... Και άντε να βγάλεις άκρη.

Τους γλυκούς ανθρώπους που θα κάνουν τον πόνο σου δικό τους πόνο. Το δικό σου χαμόγελο αφορμή για να χαρούν κι αυτοί. Τις δικές σου ανησυχίες, προσευχή αθέατη (κι εκρηκτική) μες στην καρδιά τους. Κι η καρδιά τους μια μεγάλη, γλυκιά αγκαλιά που άρρητα μπορεί να χωρέσει ολάκερο τον κόσμο. 

Όχι άλλα λόγια. 
Όχι άλλες τυπικότητες και μεγάλες κουβέντες. 
Βαρεθήκαμε. 
Καιρός ν'αρχίσουμε να κοιτάζουμε και λίγο το τόσο σοφά ξοδεμένο μπλε του ουρανού. Η αλήθεια ίσως να βρίσκεται όβερ δέαρ όπως μου είπε κάποτε ο Nick δείχνοντάς μου ψηλά το ατέλειωτο γάλαζιο...

υγ1: Το τρίστιχο στην αρχή είναι  ποίηση του Μ.Σαχτούρη
υγ2: Με αφορμή ένα mail που έλαβα.
υγ3: Το 'ξοδεμένο γαλάζιο τ'ουρανού' είναι του Ο.Ελύτη. Δες εδώ αν θες.
υγ4: Κάποια στιγμή θα σου μιλήσω για τέτοιους γλυκούς ανθρώπους που γνώρισα κι έμαθε η καρδιά μου τι σημαίνει να χαίρεσαι.
υγ5: Ο Nick είναι ένας πολύ καλός φίλος από εξωτερικό.
υγ6: Η πρώτη φωτογραφία είναι από εδώ, η δεύτερη από μια πτήση μου.

Χριστούγεννα ή αλλιώς: Ο μονόλογος μιας παγωμένης καρδιάς

Σε λίγες ώρες έρχονται Χριστούγεννα. Χριστούγεννα, Σεβάχ. Το καταλαβαίνεις;;; Θα'ρθει ο Χριστός μέσα σου. Θα τον κοινωνήσεις. Θα τον λάβεις μέσα σου! Αυτόν τον ίδιο! Το αντιλαμβάνεσαι;;; 

Να θυμάσαι, Σεβάχ, πως δε γεννήθηκε σε παλάτια. "Ο νεογέννητος Μεσσίας ήρθε και δεν τον πήρε είδηση σχεδόν κανένας"... Ναι, το'χεις χιλιοακούσει, χιλιοδιαβάσει. Μα το'χεις, στ'αλήθεια, χωνέψει;

Αν τώρα ερχόταν ο Χριστός, ποιοι θα τον αντιλαμβάνονταν; Μήπως οι δεσποτάδες στις μεγαλεπήβολες μητροπόλεις τους με τις Mercedes; Μήπως οι μεγάλοι κήρυκες -οι μοιραίοι- ή οι σπουδαίοι καλλιτέχνες; Μήπως οι επιφανείς άρχοντες; Μήπως εσύ, Σεβάχ, που έχεις ασύρματο ίντερνετ και είσαι βολεμένος με το αερόθερμό σου σ'ένα ζεστό δωμάτιο;

Πλανιέσαι, Σεβάχ... Πλανιέσαι... 

Θέλω ένα πράγμα και μόνο: για αυτή τη νύχτα, αυτή την κρύα νύχτα 24 προς 25 Δεκέμβρη να γίνω έστω για μερικές ώρες ένας άσημος ρακένδυτος. Ένας πάμφτωχος, ένας αλήτης. Ένας πεταμένος. Αυτό θέλω. Με την ελπίδα πως το άστρο της Βηθλεέμ -εκείνο το ολόγλυκο αστέρι- θα μου κάνει τη Χάρη να το δω. Να το δουν τα παγωμένα μάτια μου. Να με αγκαλιάσει το γλυκό του φως... Αυτό θέλω. Μετά; Μετά όλα γίνονται φως. Όλα γίνονται Χριστός που έλεγε και ο γλυκός άγιος γέρ.Πορφύριος...

Σεβάχ, άσε τις πολυλογίες λοιπόν. Παράτα τα όλα και ετοίμασε λίγο το αμαρτωλό αχούρι της ψυχής σου. Πέτα εγωισμούς, πέτα σκέψεις, προβλήματα, δουλειά, λογαριασμούς. Όλα. Πέτα τα. Έστω για απόψε. Είναι δύσκολο, ναι. Μα αξίζει. Αξίζει ν'αφήσεις αυτό το γλυκό φως του Αστεριού να φωτίσει, να γλυκάνει το είναι σου. Για να'χεις ελπίδα. Να'χεις παρηγοριά. Να'χεις δύναμη λιονταρίσια. Να'χεις λεβεντιά κι αρχοντιά. Να'χεις λόγο για να ζεις με έρωτα. Να'χεις λόγο να χαμογελάς σε κάθε μέρα που θα σου ξημερώνει.

Προσπάθησε, Σεβάχ. Ετοιμάσου. Έρχεται η ώρα. Τόσο αθόρυβα. Τόσο σιωπηλά.Μα και τόσο χαρμόσυνα. Για σένα και για κάθε καρδιά που χτυπάει.

Δεν είμαστε πια ποιητές

Kάποτε ονειρευόμαστε να γινουμε μεγαλοι ποιητες
μιλουσαμε για τον ηλιο.
Τωρα μας τρυπαει η καρδιά
σαν μια προκα στην αρβυλα μας.
Εκεί που άλλοτε λέγαμε ουρανός, τωρα λεμε: κουραγιο.
Δεν ειμαστε πια ποιητες
παρα μονάχα
συντροφοι
με μεγαλες πληγες και πιο μεγαλα ονειρα.

Τ.Λειβαδιτης, "Ο άνθρωπος με το ταμπουρλο", Απλή κουβεντα (1950, Μακρονησος)

Αφιερωμένο με πολλή αγάπη στις καρδιές που πονούν, μα τα όνειρά τους είναι πιο μεγάλα. Απέραντα σαν τον ουρανό. Και λαμπερά σαν το χαμόγελό τους. 

Hi from Eindhoven, NL!

Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη

Την ίδια μέρα, άλλη photo με μια πάπια

Μια βόλτα στο στολισμένο κέντρο! Από πίσω με μπλε γράμματα, το παλιό εργοστάσιο του Φίλιπς. (είναι η κεντρική πλατεία του Αιντχόφεν, από κάτω, όλη η πλατεία είναι ένα μεγάλο πάρκιν ποδηλάτων, γιατί μη ξεχνάμε ότι ζούμε στην Ολλανδία!)

Και μιας και είπαμε Ολλανδία, τι άλλο παράγει αυτή η χώρα; Λουλούδια!

Λουλούδια. Και πάρα πολλά.

Το όνειρο κάθε μικρού παιδιού σαν δώρο Χριστουγέννων.

Πολλούς χαιρετισμούς απ'τον κρύο βορρά!

Μια όμορφη παρουσίαση των πολύ καλών μου φίλων Π+Φ. Eindhoven, Netherlands.

Αδέρφια, σας ευχαριστούμε πάρα, πάρα πολύ!!!

Κι ο κόσμος ακόμα ζει

Κι εκεί, πανω στην πιο δυσκολη στιγμη

-την πιο αληθινη- 

μαθαινεις 

πως στ'αληθεια

χωραει η καρδια σου ολάκερο τον κοσμο.

Περασε κι αυτη η νυχτα.

Γεματη ανηλιαγες αγωνιες,

καρδιοχτυπια 

που λες δεν παει αλλο,

θα σπασει η καρδια.

Κι ομως.

Οσο κι αν μας παγωνουν οι πονοι,

ερχομαστε πιο κοντα

ο ενας με τον αλλο.

Γινονται οι ανασες μας κερια, 

μια ζεστη αγκαλια

κι ο πονος μαλακωνει.

Χαρισμα δυο χερια

δυο ματια. 

Δυο πηγές αστειρευτες.

Τρεχουν αλμυρά τα όνειρα.

Μα σαν φτανουνε στο στομα,

γλυκαινονται απ'το χαμογελο.

Κι ο κοσμος ακομα ζει.

Κι ο ουρανος τα συνορα γκρεμισε.

Γλυκαθηκαν τα ονειρα,

οι πονοι γινανε χαμογελα

κι οι ανασες μας ζωη.

Μ'ακους;

Ζωή.

με πολλή, πολλή αγάπη αφιερωμένο

From Amsterdam

Amsterdam. A few nights ago.
Ευχαριστώ πολύ τη φίλη Κ. που μου την έστειλε!!

Ψαλιδισμένα όνειρα

Συνήθως οι άνθρωποι δεν αντέχουμε την αλήθεια. Μεγαλώνουμε βλέποντας τη ζωή μας ν'αλλάζει μορφή, να μεταμορφώνεται. Κι αφηνόμαστε -θελημένα ή αθέλητα- στους ρυθμούς που μας ορίζουν τα διάφορα "πρέπει" αυτού του κόσμου: κρίση, εργασία, περίγυρος, τηλεόραση, παρέες, πάθη, μόδα. 

Κι έτσι αρχίζαμε, λίγο-λίγο (και τόσο έμπονα) στην αρχή, ασυναίσθητα πιο μετά, να χάνουμε την αλήθεια μας. Να ψαλιδίζουμε τα όνειρά μας. Αρχίσαμε να κάνουμε συμβιβασμούς, να φιμώνουμε την ίδια μας την καρδιά και να προσπαθούμε να πείθουμε τους εαυτούς μας πως αυτό είναι "για το καλό μας". Για το "μέλλον μας". Για την ανέλιξή μας. Για τα παιδιά μας.

Ξυπνάμε κάθε πρωί κι η πληγωμένη μας συνείδηση διψάει τόσο πολύ. Θέλει ν'ανασάνει λίγη αλήθεια. Λίγη ευτυχία. Μα πώς ν'ανασάνει; Αφού τη γεμίσαμε με τόση ψευτιά, με τόσα προσωπεία που τα κρατούμε σα θησαυρό στα δωμάτια της ύπαρξής μας. Πετάξαμε τον αληθινό έρωτα και γεμίσαμε φτηνή προστυχιά και ανυπόφορη δυσωδία. Ένα ανόητο αλισβερίσι "πάρε-δώσε" που αδειάζει κάθε μας συναίσθημα.

Η αλήθεια, όμως, δε γίνεται να κρυφτεί. Δε σβήνεται ποτέ. Πάντα θα μας το υπενθυμίζει με κάτι. Κι εμείς -σε κάποιες ανύποπτες στιγμές- θα ξαναθυμόμαστε. Θα θυμόμαστε πώς ήμασταν κάποτε παιδιά. Με απλότητα που έλαμπε στα μάτια μας και όνειρα που γίνονταν φτερά. Και με τη φαντασία μας πετούσαμε, πετούσαμε. Γελούσαμε. Χαιρόμασταν.Αυτή την αλήθεια ας αναζητήσουμε. Την αλήθεια που ο καθένας έχει πληγωμένη μέσα του. Στ'αλήθεια υπάρχει! 

Η πιο αληθινή επανάσταση δε γίνεται όσο φωνάζουμε τυποποιημένα κι υποταγμένα. Η πιο αληθινή επανάσταση θα γίνει όταν μάθουμε ν'ακούμε. Ν'ακούμε αυτή τη φωνούλα που απ'τα βάθη της ύπαρξής μας μάς ψιθυρίζει ακόμα: Ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει ομορφότερος. Γλυκύτερος. Με ειρήνη. Αρκεί να κάνουμε την πρώτη προσπάθεια να πετάξουμε κάθε δηθενιά, κάθε πάθος, κάθε "πρέπει" από πάνω μας. Να βγούμε επιτέλους απ'τον εαυτούλη μας.

Τα ψαλιδισμένα μας όνειρα, οι τσαλαπατημένες ελπίδες, τα σπασμένα μας φτερά είναι ακόμα εδώ. Μας περιμένουν. Βγείτε στους δρόμους της ψυχής σας, αδέρφια και φωνάξτε λεβέντικα με όση δύναμη έχετε: "Θα παλέψω να γίνω καλύτερος. Θα προσπαθήσω ν'αγαπήσω. Ν'ανασάνω. Να ζήσω ελεύθερος. Ελεύθερος!"

Λεβέντικα να προχωράς

(...) Γιατί η ζωή θέλει να'χεις ματιά λεβέντικη. 
Να μη φοβάσαι ν'αποδεχτείς τον άγριο καιρό. Τον άγριο βυθό. 
Το χαμόγελο πάει παρέα με το δάκρυ. Κι η αλμύρα με τα όνειρα. 
Κι αυτά κανείς δε μπορεί να στα στερήσει. Κανείς.
Όσα είναι τα φώτα της πόλης τόσες κι οι ελπίδες σου. 

Απόσπασμα από μια απ'τις παλιές μου απόπειρες γραφής

Πώς αφήσαμε τις ώρες μας

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

ξέχασα πως τα πιο σπουδαία κι όμορφα πράγματα έρχονται

εκεί που δεν τα περιμένεις.

Κι έχουν προηγηθεί στιγμές γεμάτες σιωπή.

Ναι, στ'αλήθεια έχει η σιωπή μια μυστική μελωδία.

Αθόρυβη. Διάφανη. 

Ξέρεις κάτι; 

Αυτές τις στιγμές θέλω να τις κάνω γιορτή.

Πέντε αστέρια θα λάμπουν στον ουρανό γι'αυτές τις στιγμές.

Και θα τα ξεχωρίζω με μια ανάσα,

αφού θα'χουν μια ξεχωριστή γλύκα στο φως τους...

Γι'αυτό στα γράφω εδώ αυτά, 

ώστε να τα θυμάμαι 

τις μέρες που η καρδιά μου θα'ναι βροχερή...

Το επόμενο ταξίδι θέλει ετοιμασία. Πρέπει να'μαι έτοιμος. Καλό βράδυ.

να ξεχάσεις τη χώρα της λήθης..

Κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου μετά από καιρό...
Φτάνει ένα σημείο που καταλαβαίνεις ότι δεν πάει άλλο, 
ότι πρέπει να γυρίσεις,
να ξεχάσεις τη χώρα της λήθης...

λίγες φράσεις ενός πολύ καλού μου φίλου

To make a fresh start...

"
I know very well...
It's a/another wake up call to change my life...
To make a fresh start..

I need a blank page again.
The page I have now is all covered with smudges.
I thought filling it with even more smudges would make it look even more adventurous, mysterious, exciting.
That I would feel accomplished, fulfilled.

All I have now is a dark page that doesn't let me see clearly anymore, think quietly or just breathe..

As you said, truth lies in simplicity.
The one we grew up with, the one I should start remembering again.. 
The only one that really matters for our lives.
All the rest is like the wind, it passes by, leaves its scars and never comes back again.
It just gives us the experience to confront the next wave of wind and teaches us to 
appreciate the moments of sunshine..."

υγ1: Το παραπάνω κείμενο το έλαβα στο mail μου από έναν καλό μου φίλο απ'το εξωτερικό. Το έγραψε με αφορμή την προηγούμενή μου ανάρτηση. Με συγκλόνισε τόσο πολύ και, με την άδειά του, αυτούσιο το κάνω σήμερα ξεχωριστή ανάρτηση...
υγ2: smudges σημαίνει μουντζούρες
υγ3: Η φωτογραφία είναι απ'το σταθμό των τραίνων στο Ipswich, GB
υγ4: Σήμερα γιορτάζει ο άγιος γέροντας Πορφύριος. Αν θες, προμηθεύσου το "Βίος και Λόγοι" (ένα πορτοκαλί βιβλίο). Ρϊξ΄του μια ματιά και θα με θυμηθείς.