Καρδιά αγάπης

Καλημέρα. Αρχίζω να νιώθω σιγά-σιγά το φθινόπωρο να μπαίνει στη ζωή μου. Ξυπνώντας σήμερα πολύ πρωί και παίρνοντας τη μηχανή μου για να φύγω για τη δουλειά, ο αέρας ήταν αρκετά δροσερός -οριακά ανεκτός πια χωρίς ζακέτα. 

Σκεφτόμουν, καθώς οδηγούσα, πόσο σοφή είναι η συνεχόμενη εναλλαγή, η ακολουθία στις εποχές. Και πώς αυτή η εναλλαγή εντυπώνεται κι αποτυπώνεται στη φύση. Είναι απίστευτο!

Μα κάπως έτσι δε συμβαίνει και σε μας; Όσο δινόμαστε ανιδιοτελώς στην προσευχή τόσο η καρδιά μας γλυκαίνεται. Γεμίζει από το φως το ολόγλυκο του Χριστού, εκείνο που πάντα δίνει χαρά. Μια τέτοια καρδιά που προσπαθεί πάντα να γίνεται πιο ταπεινή, αποκτά μια θεϊκή ευρυχωρία. Αγκαλιάζει τους πάντες και τα πάντα, σοφά κι αδιάκριτα. 

Το λέει κι ο γέροντας Θαδδαίος: "Μια καρδιά που είναι γεμάτη αγάπη δεν σκέφτεται τον εαυτό της, αλλά τους άλλους. Προσεύχεται για καθετί ζωντανό και για ολόκληρο τον κόσμο".

Αδερφέ, όσο παλεύουμε να αποκτούμε πράγματα εφήμερα τόσο αδειάζει η καρδιά μας. Οι πιο γλυκείς άνθρωποι, οι άνθρωποι της αληθινής αγάπης, κατείχαν πολύ λίγα πράγματα. Είχαν ελάχιστα υλικά αγαθά. Μα είχαν μια καρδιά απέραντης γαλήνης, ανείπωτης ευτυχίας που ξέφευγε απ'τα όρια του προσωρινού και του φθαρτού.

Η καρδιά που γεμίζει με αγάπη Θεού έχει τα πάντα. Μοιράζεται, επικοινωνεί αληθινά, ζει την κάθε στιγμή ως μοναδικό δώρο θεϊκό. Καλημέρα και σήμερα! Καλή δύναμη να'χεις!

το ταξίδι που το λένε προσευχή

Αχ... Θα'θελα να μιλήσω για την προσευχή. Να πω ότι είναι ταξίδι. Να πω ότι είναι η ανάσα της ψυχής, της καρδιάς, του σώματος. Της ύπαρξης ολόκληρης. Είναι κάτι αόρατο, μα οι γλυκές της επιδράσεις είναι εμφατικά ορατές σ'ολόκληρο το σώμα. 

Αχ... Θα'θελα να πω ότι όποιος προσευχήθηκε αληθινά, βρήκε μέσα του εκείνη την μυστική επιβεβαίωση πως η ανιδιοτέλεια και η ειλικρίνεια είναι εκείνα τα δυο φτερά που κάνουν το αθέατο μύρο της προσευχής να φτάνει ως το θρόνο του Θεού.

Θα'θελα να πω ότι προσευχή είναι τόσα πολλά πράγματα που δεν έχουν σχέση με τα 'πρέπει', με τα 'υποχρεωτικά', τα 'ηθικά'. 

Θα'θελα τόσα να πω... Μα προτιμώ να κάνω αγώνα να πετάξω τη μαυρίλα από πάνω μου, ν'ακούσω την αληθινή λεπτή φωνή της ψυχής μου: όχι το νου και τους λογισμούς του. Ν'ακούσω τον εαυτό μου τι θέλει να μου πει. Να σκύψω γλυκά, όπως η μάνα στο παιδί, να αγγίξω εκείνα τα δωμάτια της ψυχής που σπάνια τ'ανοίγουμε όταν προσευχόμαστε επιφανειακά κι αδέξια...

Θεέ μου, μάθε με να προσεύχομαι...

Μια ομιλία για σήμερα!

Πριν περίπου δέκα μέρες, μιλούσα με μία φίλη, η οποία ταξίδευε. Κλείνοντας το τηλέφωνο, μου λέει: "Πάω να βάλω μια ομιλία του π.Ανδρέα ν'ακούσω, να χαλαρώσω γιατί έχει πολλή φασαρία μέσα στο λεωφορείο". Τη ρωτάω ποια και μου είπε "Ο άσωτος είναι φίλος μου". 

Έτσι, μ'αυτή την αφορμή, την ξανάκουσα και γω και συγκινήθηκα... Και θυμήθηκα κι αυτή την ανάρτηση που είχα γράψει χάρη σ'αυτή την ομιλία.

Καλή ακρόαση σου εύχομαι!

Για όλα αυτά που ίσως ποτέ δε θα μάθουμε

Ένα εξαιρετικό άρθρο του π.Παύλου Παπαδόπουλου (που το αλίευσα απ'το fb) για την κρυφή προσπάθεια και τον αγώνα προς την αγιότητα και τη θέωση. Ένα κείμενο που φωτίζει την αληθινή αξία του μυστικού αγώνα. Του αθέατου... Και που δείχνει πως η αγιότητα δεν είναι κάτι τελικά πολύ απόμακρο απ'τη δική μας προσπάθεια. 

Τιμούμε τους αγίους μας γι’ αυτά που ξέρουμε για την ζωή τους. Τελικά όμως εάν το σκεφτούμε λίγο, θα διαπιστώσουμε ότι κυρίως τιμούμε τους αγίους γι’αυτά που δεν γνωρίζουμε και δεν θα μάθουμε ποτέ γι’αυτούς.

------------------

Για τις αποτυχίες τους, για τις πτώσεις τους, για τις μάχες τους, για την μετάνοιά τους, για τον σταυρό τους που κρύβανε καλά μέσα στην καρδιά τους.

------------------

Οι άγιοι πάλευαν με τον Θεό, όχι με την αρετή τους. 

Μένουμε δυστυχώς σ’αυτά που ξέρουμε γι’αυτούς. Μένουμε στους σοφούς τους λόγους, στα θαύματά τους, στην αγιότητά τους προσπερνώντας τον Άδη που βίωναν για χρόνια καρτερικά με μόνη ελπίδα τους τον Θεό.

------------------

Οι άγιοι είναι παραδείγματα ζωής για όλους, όχι επειδή κατάφεραν να νικήσουν την αμαρτία αλλά διότι ενώ αμάρτησαν δεν απελπίστηκαν. Οι άγιοι είναι παραδείγματα ζωής για όλους όχι επειδή ζήσανε ηθικά, αλλά διότι ζήσανε με μετάνοια και ταπείνωση.

------------------

Νομίζουμε πολλές φορές ότι άγιος είναι ο κατα πάντα τέλειος άνθρωπος· αυτός που δεν έσφαλε ποτέ του, που δεν έκανε κάποιο λάθος, που δεν πίκρανε ποτέ του κάποιον άλλο, που δεν αστόχησε, που δεν απίστησε, που δεν απόκαμε. Αυτό όμως είναι ψέμα. Άγιος είναι αυτός που την ατέλειά του, την αμαρτία του, την απιστία του την έκανε ταπείνωση και μετάνοια.

------------------

Καθώς διαβάζεις λοιπόν τα συναξάρια των Αγίων, μην μείνεις σ’αυτά που διαβάζεις· αφουγκράσου κι αυτά που δεν έχουνε γραφτεί. Γιατί αυτά που βίωσαν και πράξανε οι άγιοι κρυφίως, τα άγνωστα, τα άγραφα, είναι τελικά που τους κατέστησαν θαυματουργούς, οσίους, μάρτυρες, αγίους.

------------------

Γι’αυτό και γενικότερα μην μένεις σ’αυτά που βλέπεις και μαθαίνεις για τους άλλους. Γιατί δεν γνωρίζεις τα κρύφια των καρδιών τους. Δεν γνωρίζεις τις μάχες τους, την μετάνοιά τους ή την υποκρισία τους (από την άλλη μεριά).

------------------

Τα φαινόμενα απατούν. Πολλές φορές παράδεισοι είναι κρυμμένοι σε σώματα κολασμένα και ζωές σακατεμένες· αλλά και κολασμένες ψυχές κρύβονται αρκετές φορές πίσω από ηθικές και “χριστιανικές” ζωές.

Video night!

Απόψε το βράδυ ή όποτε ευκαιρήσεις, σε καλώ να δεις αυτό το πανέμορφο βίντεο. Για την έρημο του αγίου Όρους. Δεν έχω ξαναδεί τόσο πετυχημένο, γλυκό, αληθινό, ειλικρινές αφιέρωμα στο Όρος και, ειδικότερα, στην έρημό του. 

υγ: Ευχαριστώ πολύ το φίλο Δ. που μου το έστειλε!

Το σεξ ως προϋπόθεση

Ένα πολύ όμορφο άρθρο για το σεξ και τον έρωτα. Του εξαίρετου ψυχολόγου Ελευθέριου Ελευθεριάδη.

Εσύ, μικρέ, που κάθε μέρα βομβαρδίζεσαι από κάθε είδους σεξουαλικές εικόνες. Εσύ που δεν θα είσαι αρκετά άντρας, αν μέχρι τα δεκαοκτώ σου, ή τα είκοσι, ή τα είκοσι δύο σου, δεν έχεις ακόμα ‘’πηδήξει’’...

Και εσύ, κοπελιά, που ντρέπεσαι να πεις στις φίλες σου πως δεν έχεις ολοκληρώσει. Εσύ που μαγκώνεις όταν σε ρωτάνε με έκπληξη στα μάτια ‘’…μα γιατί; Δηλαδή είσαι ακόμα παρθένα; Μα εσύ δεν είχες σχέση;…’’.

Εσείς παιδιά, που είστε στο ξεκίνημα της ζωής σας, σε μια από τις πιο όμορφες φάσεις σας, με έναν κόσμο ολάκερο να περιμένει να ανοιχτεί μπροστά σας…

Απλά αγνοήστε μας.

Αγνοήστε μας με θάρρος. Αγνοήστε μας με υπεροψία…

Αγνοείστε μας, γιατί το μόνο πράγμα που μπορέσαμε να σας παραδώσουμε, είναι μια κοινωνία πανσεξουαλισμού. Μια κοινωνία που πήρε τον έρωτα και τον ευτέλισε, που εξίσωσε την αγάπη με φτηνό, γρήγορο και ξερά ηδονικό σεξ.

Μια κοινωνία, που το σεξ, το έκανε προϋπόθεση.

Αποτύχαμε…

Και επειδή αποτύχαμε, δεν αντέξαμε στην ιδέα ότι θα τα πάτε εσείς καλύτερα. Γι’ αυτό θελήσαμε να σας τραβήξουμε στον ίδιο βούρκο. Στα ίδια Σόδομα. Στην ίδια κόλαση που είμαστε και εμείς. Φυτεύοντάς σας ενοχές, σάπιες ιδέες και επικίνδυνα ‘’πρέπει’’…

Απλά αγνοήστε μας.

Να έχετε το κεφάλι σας ψηλά. Μην μας υπολογίζετε. Μην μας δίνετε καμία σημασία.

Να χαίρεστε. Να καμαρώνετε. Να κάνετε υπομονή.

Δεν είναι σεξ και δεν είναι προϋπόθεση…Είναι έρωτας, και είναι αποτέλεσμα, της ένωσης, της σχέσης, δυο ανθρώπων.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.

http://e-psyxologos.gr/sex-ws-proypothesi/

Το μεγαλύτερο θαύμα

Βρήκα στην ομάδα fb "ΙΧΘΥΣ" το ακόλουθο ρητό του γέροντα Επιφανείου Θεοδωρόπουλου που μου έκανε μεγάλη εντύπωση:

"Ένα μόνο θαύμα είδα, ότι είμαι αμαρτωλός και ο Χριστός σταυρώθηκε για μένα, για να με σώσει. Δεν χρειάζομαι άλλο θαύμα. Το μεγαλύτερο θαύμα είναι να βλέπουμε τις αμαρτίες μας και να μετανοούμε."

Ο κύκλος του Χριστού

Φαντάσου:

ούτε ένας παπάς 

της εποχής εκείνης, 

δεν ήταν φίλος 

του Χριστού, 

και δεν περπάταγε 

μαζί Του!...

Οι μαθητές του Χριστού, εκείνο τον καιρό, ήταν μια απλή ομάδα ανθρώπων που δεν έλεγε κάτι σε κανέναν, δεν ήταν τίποτα ραβίνοι ή ιερείς. Εμείς τώρα τους τιμούμε κλπ, μα τότε, ήταν η απλή παρέα του Χριστού. Ασημαντότητες. Ψαράδες. 

Αν ζούσε σήμερα ο Χριστός, και περπατούσε ανάμεσά μας, το πιθανότερο να έτρεχα κοντά Του, νομίζοντας πως το δικαιούμαι και θα με δεχτεί στους κοντινούς και κολλητούς Του.

Και θα το πάθαινα το ελαφρύ εγκεφαλικό μου, αν Τον έβλεπα να μιλάει με άτομα άσχετα με μένα, με παιδιά των Εξαρχείων, παιδιά από συναυλίες, αλητείες, νυχτερινή ζωή, ναρκωτικά, ουσίες, χαλκάδες, μαλλιάδες, με σκουλαρίκια και τατουάζ.

Και θα ‘σπρωχνα να περάσω να χωθώ μπροστά, να βρω τη θέση που μου αξίζει.

Και θα με κοίταγε και μένα ο Χριστός και θα μου έλεγε ¨Αντρίκο μου, τι θες εσύ εδώ;.. Για πού το ‘βαλες παλικάρι μου; Γιατί τόση βιασύνη και άγχος; Και γιατί σπρώχνεις τους φίλους και τις φίλες μου;…¨

Και δεν θα ‘ξερα τι να πω, μόνο θα απορούσα που κι ο ίδιος ο Θεός

Τα λουλούδια προσεύχονται για τα παιδιά

Αναδύθηκε δάσος ζοφερό

απ' το πνεύμα μας 

κι εκάλυψε τον ορίζοντα. 

Μόνο ατραποί τρυπώνουν 

και χάνονται μέσα στο φόβο. 

Μέλλον δεν φαίνεται.

Τρέχουν, χορεύουν ανύποπτα

για ό,τι γίνεται πάνω τους

τα παιδια, ενώ γέρνοντας γύρω

και κάτω απ' τα πόδια τους, (ως

ν' ακούν τη βοή και να βλέπουν

το σύννεφο) σαν ένα απέραντο

υπαίθριο εκκλησίασμα

τα λουλούδια προσεύχονται.

Ν.Βρεττάκος

υγ: Καλό φθινόπωρο να'χουμε, αδέρφια!!!

Σαν ημερολόγιο

Νύχτα. Στους πρόποδες μιας αστικής μεγαλούπολης. Τα φώτα της πόλης δε διακρίνονται καθαρά. Θες το καυσαέριο, θες η υγρασία, θες η ζέστη που ακόμη επιμένει μέσα στις άδειες τσιμεντένιες αστικές γωνιές.

Κάποιες φορές που νιώθω μπερδεμένος ή στεναχωρημένος, παίρνω τη μηχανή μου και κατηφορίζω προς τη θάλασσα. Έτσι έκανα κι απόψε. 

Το καλοκαίρι σχεδόν αφήνεται να σβήσει ήρεμα και φέτος. Ο λεπτός ήχος του κύματος που σιγοσβήνει στην ακρογιαλιά πάντα μου το υπενθυμίζει.

Όλα είναι ρευστά τελικά σ'αυτή τη ζωή. Στ'αλήθεια, όλα. Τη μια είσαι καλά, την άλλη -εντελώς στα ξαφνικά- αναρωτιέσαι πώς βρέθηκες σ'ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Τη μια τα οικονομικά σου είναι μαύρο χάλι, την άλλη κάτι συμβαίνει κι ανασαίνεις και λίγο βρε αδερφέ.

Το ίδιο και με την πίστη. Αν πεις ότι πιστεύεις, έρχονται οι κατραπακιές της ζωής να σου ταρακουνήσουν την γυάλα στην οποία οχυρώθηκες. Είμαστε στιγμιότυπα, είμαστε κάτι που συνεχώς αλλάζει. 

Όλα αλλάζουν εδώ. Όλα. Μόνο η αγάπη του Θεού που εκφράζεται με τους πιο απίθανους τρόπους είναι σταθερή: άλλοτε με μια αγκαλιά, άλλοτε με μια εξομολόγηση κι άλλοτε με ένα γλυκό βραδάκι στην παραλία. 

Είσαι παντού, Θεέ μου. Και τις στιγμές που ένιωθα μόνος και στεναχωρημένος, τότε ήσουν εκεί. Τότε ήσουν πιο πολύ από ποτέ δίπλα μου. Και τότε οι στεναχώριες γίνονταν προσευχές. Και οι προσευχές μπαλόνια που με έφερναν στην ομορφιά τ'ουρανού Σου.

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια

Aν με βλέπουν να στέκομαι όρθιος, ακίνητος,

 μες στα λουλούδια μου,  όπως αυτή τη στιγμή,

θα νόμιζαν πως τα διδάσκω. Ενώ είμαι εγώ που ακούω
κι αυτά που μιλούν. Έχοντάς με στο μέσο, μού διδάσκουν το φως.

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια. Έχω στο χώρο εργασίας μου ένα μικρό ανθοδοχείο και κάθε δυο-τρεις μέρες βάζω κι από ένα άνθος.

Μ'αρέσουν πολύ τα λουλούδια, γιατί μοιάζουν πολλαπλά με μας τους ανθρώπους. Μου θυμίζουν το ότι είμαστε προσωρινοί σ'αυτή τη ζωή. Όμως, μπορούμε αυτό το λίγο που θα ζήσουμε να ευωδιάσουμε. Να ζήσουμε μια ζωή που να'χει νόημα, στόχο, σκοπό. Οι επιλογές μας ταυτοποιούνται με το εσωτερικό της καρδιάς μας και καθορίζουν την προσωπική μας πορεία.

Τα λουλούδια λίγο ζουν. Όμως, ομορφαίνουν την γη, την ατμόσφαιρα. Τα βλέπεις με την ποικιλία των χρωμάτων τους και χαίρεσαι! Κι όταν μαραθούν, γίνονται σκόνη. Χάνονται. Μένει μόνο η εμπειρία. 

Η ζωή μου είναι μια μικρή ανάσα στο άπειρο της δημιουργίας. Υπεραρκετή, όμως, για να νιώσω την ομορφιά. Την αγάπη. Το άπειρο της Αγάπης Του...

_απ'το ημερολόγιό μου

υγ: Δες σχετικές αναρτήσεις μου εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.

υγ2: Στο κάτω-κάτω μέρος της αόρατης γωνιάς υπάρχει μια μπάρα αναζήτησης. Εκεί μπορείς να γράφεις λέξεις-κλειδιά και να διαβάζεις για θέματα που σε απασχολούν.
υγ3: Το ποίημα με τα πλάγια κόκκινα γράμματα στην αρχή είναι "Το σεμινάριο" του Νικηφόρου Βρεττάκου

Η αναπάντεχη προσμονή της βροχής

Είσαι ψηλά.
Καρδιά, 
μάτια, 
ουρανός
όλα
Βουρκωμένα όλα.

Ανέβηκες ψηλά
κι αντικρίζεις μαγεμένος
τη θέα,
το μεγαλείο 
της θάλασσας
και τ'ουρανού.

Μα βλέπεις 
-κάποιες φορές συμβαίνει-
σύννεφα βαριά
ατμούς πυκνούς
κι άνεμους.

Και ξέρεις.
Η βροχή δε θ'αργήσει
να ξεπλύνει
τα πάντα.

Χάνεται για λίγο
το γαλάζιο,
χάνεται για λίγο
η απεραντοσύνη.

Καμιά φορά 
το τώρα ομορφαίνει
απότομα.
σκληρά.
Αληθινά.

Μα ξέρεις.
Η βροχή δε θ'αργήσει
να σου καθαρίσει 
την καρδιά

Αφέσου

  
Όταν ο Θεός και η «σωτηρία» σου, γίνονται άγχος και εμμονή, τότε δεν θα ζήσεις καμία πνευματική εμπειρία. Όταν κάτι αγχωτικά το περιμένεις απλά δεν συμβαίνει. Ό,τι κάτι εμμονικά το κυνηγάς, διαρκώς ξεφεύγει, έστω κι από αντίδραση. 

 Ο άγιος Πορφύριος έλεγε, να φοβάσαι την αντίδραση του κρυφού εαυτού σου. Το ποτάμι είτε χτυπιέσαι, είτε ηρεμείς, αργά η γρήγορα θα σε πάει στην θάλασσα. Εσύ απλά αφήσου στην ροή του. Μην κάνεις τίποτα, απλά προσπάθησε να αφεθείς. Έλα όμως που όλα θέλουμε να τα ελέγχουμε, ε τότε είναι που τα πάντα μας ξεφεύγουν…

π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Καλή Παναγιά!

Καλημέρα, αδέρφια! Χρόνια πολλά! Η γλυκιά μας μάνα, η Παναγιά μας, να προστατεύει όλο τον κόσμο!