Τι ωραίος ο καύσωνας, Χριστέ μου!

από άγνωστη πηγή

«Τὶ ὡραῖος ὁ καύσωνας, Χριστέ μου»..

Ο Άγιος Ευμενιος όταν ήταν ιερέας στο εκκλησάκι του Λοιμωδῶν,

και ἑτοιμαζόμασταν νὰ κάνουμε Ἀκολουθία.

Ἐνῶ ἦταν μήνας Σεπτέμβρης, εἶχε μεγάλο καύσωνα.

Ἐγώ, ἄρχισα νὰ γκρινιάζω καὶ νὰ λέω,

«οὔφ, πολὺ ζέστη, πολὺς καύσωνας,

Γέροντα, πά, πά, πά… Σεπτέμβρη καιρό, λὲς καὶ εἶναι Κύπρος.

Πῶς ἦλθε ἐδῶ ὁ καιρὸς στὴν Ἀθήνα ἔτσι;

Καύσωνας, πολὺς καύσωνας»!

Κι ἀρχίζει ὁ Γέροντας νὰ γελᾶ γιὰ πολλὴ ὥρα.

Καὶ τοῦ λέω, «Τί γελᾶς»;

«Μωρέ, ὡραῖος καύσωνας, ὡραῖος ὁ καύσωνας, ὡραῖος ὁ καύσωνας…

Τί ὡραῖος καύσωνας!

Πόσο ἀναγκαῖος εἶναι ὁ καύσωνας!

Ὅλα χρειάζονται.

Τί ὡραῖος ὁ καύσωνας!

Χριστέ μου, ὅ,τι θέλεις Ἐσύ.

Καύσωνα, καύσωνα, λιοπύρι, λιοπύρι, βροχές, βροχές! Ὡραῖος ὁ καύσωνας».

Τοῦ λέω· «Λὲς συνεχῶς ὡραῖο τὸ ἕνα, ὡραῖο τὸ ἄλλο, ὡραῖος ὁ καύσωνας…».

Καὶ μοῦ λέει:

«Ξέρεις, ἔχει συνηθίσει τὸ μυαλό σου νὰ κρίνει.

Ἅμα θὲς νὰ σταματήσεις νὰ κρίνεις, ξεκινᾶς νὰ μὴν κρίνεις τὰ κακά.

Ἅμα ἀρχίσεις ἔτσι, τὸ ἕνα σοῦ μυρίζει τὸ ἄλλο σοῦ βρωμᾶ, τὸ ἄλλο σὲ δυσκολεύει, μετὰ θὰ μὲ κατακρίνεις κι ἐμένα. Θὰ συνηθίσει ὁ νοῦς, παιδί μου.

Γι᾿ αὐτό, συνεχῶς βλέπε τὴν ὡραία πλευρὰ τῶν πραγμάτων».

Καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο αὐτὸς ὁ ἅγιος ἄνθρωπος σοῦ μάθαινε τὸ ἀκατάκριτο, νὰ μὴν κρίνεις κανέναν καὶ κανένα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δὲν σοῦ ἀρέσουν..

 

Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης

 

 

Στιγμές και στιγμιότυπα

Καλημέρα, αδερφή/έ.

Χθες ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα. Για πολλούς λόγους. Πολύς αγώνας, πολύ τρέξιμο, ελάχιστος διαθέσιμος ελεύθερος χρόνος. Μα, τελικά, σχεδόν όλα πήγαν όπως έπρεπε. Όμως, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ασυναίσθητα μια φράση που είχε πει ένας γέροντας "Κάθε μέρα, κάθε στιγμή που αναπνέουμε είναι ένα δώρο του Θεού". Και συναισθανόμενος την αμαρτωλότητά μου αλλά και το δώρο του Θεού (το να αναπνέω) χάρηκα! Πήρα δύναμη, κουράγιο! 

Ρομαντισμός ή μη, θυμάμαι και αυτό που είχα δει σε έναν τοίχο σε κάποια επαρχιακή πόλη: "Είμαστε οι στιγμές που ζούμε". Αν όντως είμαστε οι στιγμές, τότε είμαστε πολλές πολλές φωτογραφίες (στιγμιότυπα). Σαν τη φωτογραφία που συνοδεύει αυτή την...πολυλογία της ανάρτησής μου. 

Το μόνο που θα'θελα είναι να είναι καλή κάθε φωτογραφία μου. Να περιβάλλεται από την αληθινή μου προσπάθεια για ένωση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Να έχει κάθε μου φωτογραφία ως κορνίζα το "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησέ με τον αμαρτωλό". 

 

Η φωτογραφία της εβδομάδας

 

Απ’τη φυσική ομορφιά της Βιέννης!

Ευχαριστούμε τον φίλο Σ.Δ. γι’αυτή τη φωτογραφία από πολύ πρόσφατο ταξίδι του εκεί! 

"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

Ιερά Μονή Καρακάλλου Αγίου Όρους, Τετάρτη 10 / 27 Ιουλίου 2024

Κάθε φορά ξεψυχισμένος θυμάμαι να φτάνω εδώ. Όχι από τον κόπο των χιλιομέτρων μα απ' την ψυχόλεθρο ζωή του κόσμου, απ' το μάταιο κυνήγι των "θέλω" του "εγώ".

Έτσι σέρνω γι' άλλη μια φορά τα βήματά μου ως το περιβόλι Της.. Μ' όσο κουράγιο μ' απόμεινε, χάρισμα θαρρώ κι αυτό δικό Της..

Φαίνεται η τύρβη του κόσμου δεν έσβησε ολότελα από μέσα μου τη θύμηση της ζωηρρύτου πηγής που αναβλύζει εδώ κι αρδεύει μυστικά τις άνυδρες, κατακαμένες ψυχές..

Το μοναστήρι, μελίσσι σωστό.
Οι πατέρες ετοιμάζονται πυρετωδώς για την πανήγυρη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων.

Ζαλισμένος απ' τη φενάκη των λογισμών παρακολουθώ τους μοναχούς που ευπρεπίζουν τον ναό. Ένας καθαρίζει υπομονετικά τα ξυλόγλυπτα του χειροπελεκητού τέμπλου...

Ένας άλλος, σκυφτός, με μια σιδερένια λάμα, κάπου τρία δάχτυλα πλάτος, τρίβει το μαρμάρινο δάπεδο του Καθολικού να πάρει τις σταλαματιές απ' το αγνό μελισσοκέρι.

Η επιφάνεια του ναού μοιάζει απέραντη στο πλάτος του εργαλείου.

Κι όμως δεν δείχνει να λιγοψυχά.. Το σώμα του λιπόσαρκο, αδυνατισμένο μα όχι αδύναμο. Το βλέμμα του σπινθηροβόλο μα συνάμα καθάριο κι ιλαρό, αντανακλά την ελευθερία του πνεύματος του έσω ανθρώπου..

Αυτός δαπανά τις δυνάμεις του για  την πρώτη θεϊκή εντολή, εγώ  αναλώνω τις δικές μου για τις επιταγές του ψυχοφθόρου κι αλγοτόκου "εγώ".

Εκείνος θυσιάζει τη ζωή του υπέρ του "ενός ου έστι χρεία". Εγώ ξοδιάζω τη δικιά μου για όλα τ' άλλα. Κι αν με ρωτήσει κανείς... Σχεδόν δεν ξέρω να δώσω όνομα σ'  αυτά.

Βλέπω μπροστά μου, μάλλον βιώνω τόσο εμφατικά την εκπλήρωση της Ευαγγελικής ρήσης:

"Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει. Όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου θα τη σώσει."

Τι λόγος κι αυτός... Θεέ μου...

Ακούω τον μονότονο ήχο του μαχαιριού πάνω στο μάρμαρο...
Άραγε... Αν έκανα λίγο κι εγώ; Ίσως να έπαιρνα χάρισμα λίγη απ' τη χαρά του...

Πόσο ανάποδα πήρα τη ζωή...
Και το χειρότερο, η καρδιά μου πια σαν πέτρα σκληρή...

Ξανακοιτάζω επίμονα το βλέμμα του μοναχού. Μ' όλη τη ζάλη μου είμαι βέβαιος για τούτο: πως ο κόπος ο δικός του δεν είναι μάταιος...

Κάτι σαλεύει μέσα μου...

Πλησιάζω δειλά και ρωτάω:

"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

ΔΓΣ

Το μυστικό της χαράς

"Χαρά σ'αυτόν που του συμπαραστέκεται ο Θεός του Ιακώβ
 και που στηρίζει την ελπίδα του στον Κύριο, τον Θεό του,
σ'εκείνον που δημιούργησε τα ουράνια και τη γη,
τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ'αυτά,
σ'εκείνον που τηρεί πάντα τις υποσχέσεις του,
που υπερασπίζεται αυτός το δίκιο των αδικημένων
και που στους πεινασμένους δίνει τροφή".

απόσπασμα απ'τον Ψαλμό 145 του Δαβίδ

Η καρδιά και η μιλιά

"Εάν έχετε καλό δέντρο, θα έχετε και καλό καρπό. Αν έχετε άχρηστο δέντρο, θα έχετε άχρηστο καρπό. Γιατί απ'τον καρπό αναγνωρίζεται το δέντρο. (...) Το στόμα μιλάει απ'το περίσσευμα της καρδιάς. Ο καλός άνθρωπος βγάζει απ'το καλό του απόθεμα τα καλά, κι ο κακός άνθρωπος απ'το απόθεμα της κακίας του τα άσχημα λόγια. (...)"

αποσπάσματα απ'το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο (κεφ. 12, στ. 33-37)

Παράκληση αγίου Παϊσίου (Άγ.Παΐσιος 5)

 Σήμερα είναι η γιορτή, η μνήμη του αγίου Παϊσίου του αγιορείτου!

Ας έχουμε την ευχή του!

Παραθέτω, αδέρφια μου αγαπημένα, τον παρακλητικό κανόνα στον άγιο Παΐσιο.

Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!

Τα σημεία των καιρών (Άγ.Παΐσιος 4)

 Αγαπητή/έ μου αδερφή/έ,

είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε το τι λένε και γράφουν οι άγιοι & αγίες της εκκλησίας μας. Διότι, εμφορούμενοι/ες απ'το άγιο Πνεύμα, διατρανώνουν, φωτίζουν και εφιστούν την προσοχή σε όλους εμάς που τώρα πορευόμαστε ως μέλη της Εκκλησίας. Οφείλουμε, λοιπόν, να γνωρίζουμε και τι έχει πει ο άγιος Παΐσιος για τις νέες ταυτότητες, για το χάραγμα, τον Αντίχριστο, κλπ. 

Βέβαια, θέλει ΜΕΓΑΛΗ προσοχή: 1) Δεν διαβάζουμε ό,τι απλώς βρίσκουμε στο διαδίκτυο ή σε φυλλάδες που κατά καιρούς κυκλοφορούν και είναι αμφίβολης προέλευσης κλπ. 2) Δεν ερμηνεύουμε μόνοι μας τα λεγόμενα των αγίων. 3) Ακούμε και υπακούμε στον πνευματικό μας και στην Εκκλησία διότι δίχως υπακοή πλανιόμαστε και χανόμαστε. 4) Διαβάζουμε ό,τι διαβάζουμε για να παρακινηθούμε στον αγώνα τον πνευματικό και να ενισχυθούμε, άρα όχι για να αρχίσουμε να εμπλεκόμαστε σε προφητολογίες ή ανούσιες συζητήσεις. 5) Διαβάζουμε όχι με πνεύμα εγωισμού ή λογικοκρατίας αλλά με πνεύμα ταπείνωσης και μαθητείας.

Αφού, λοιπόν, λάβουμε αυτά υπ'όψη μας, σου παραθέτω τα όσα έχει γράψει ο ίδιος ο άγιος Παΐσιος στο χειρόγραφό του με τίτλο "Σημεία των καιρών". Διάβασέ τα εδώ.

Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!

Ο άγ. Παΐσιος για τον πόνο (Άγ.Παΐσιος 3)

Αγαπητά μου αδέρφια, στα πλαίσια του μικρού μας 'αφιερώματος' και τιμής στον άγιο Παΐσιο που γιορτάζουμε μεθαύριο, σας προτρέπω σήμερα να διαβάσουμε τμήμα των λεγομένων του αγίου μας για τον πόνο όπως αποτυπώνονται στο τέταρτο βιβλίο των εκδόσεων της μονής της Σουρωτής Θεσσαλονίκης που τιτλοφορείται "Οικογενειακή Ζωή - Λόγοι Δ' ". Το κείμενο το αντιγράφω από το εξαίρετο site Πεμπτουσία (εδώ).

Οι δοκιμασίες βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι

Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;
– Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι.

Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι. Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μια που τον αρχοντικό τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν η δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε ωρισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση προσευχή! «Τις οίδε τα κρίματα του Θεού;». Ο Θεός να βάλη το χέρι Του και να δώση τέρμα στις δοκιμασίες.

Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;
– Πριν επιτρέψη ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι ̓ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζη, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθή. Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνη με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθη.

Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.

Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη· λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.

 

Με τον πόνο μας επισκέπτεται ο Χριστός
Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιμασίες, που δεν θέλει να πονάη, να ταλαιπωρήται, που δεν θέλει να τον στενοχωρούν η να του κάνουν μια παρατηρήση, αλλά θέλει να καλοπερνάη, είναι εκτός πραγματικότητος. «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν», λέει ο Ψαλμωδός.

Βλέπεις, και η Παναγία μας πόνεσε και οι Άγιοί μας πόνεσαν, γι ̓ αυτό και εμείς πρέπει να πονέσουμε, μια που τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε. Με την διαφορά ότι εμείς, όταν έχουμε λίγη ταλαιπωρία σ ̓ αυτήν την ζωή, ξοφλούμε λογαριασμούς και σωζόμαστε. Αλλά και ο Χριστός με πόνο ήρθε στην γη. Κατέβηκε από τον Ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε. Και τώρα ο Χριστιανός την επίσκεψη του Χριστού έτσι την καταλαβαίνει, με τον πόνο.

Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός.

Ενώ, όταν δεν περνάη ο άνθρωπος καμμιά δοκιμασία, είναι σαν μία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταμιεύει. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του Χριστού. Σου λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα…», και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός».

Τουλάχιστον, αν αναγνωρίζη όλες αυτές τις ευλογίες του Θεού, κάπως τακτοποιείται η υπόθεση. «Δεν μου άξιζαν αυτά, να πη, αλλά, επειδή είμαι αδύνατος, γι ̓ αυτό ο Θεός με οικονομάει». Στον βίο του Αγίου Αμβροσίου αναφέρεται ότι κάποτε ο Άγιος φιλοξενήθηκε με την συνοδεία του στο σπίτι κάποιου πλουσίου.

Βλέποντας ο Άγιος τα αμύθητα πλούτη του τον ρώτησε αν είχε καμμιά φορά δοκιμάσει κάποια θλίψη. «Όχι, ποτέ, του απάντησε εκείνος. Τα πλούτη μου συνέχεια αυξάνονται, τα κτήματά μου ευφορούν, ούτε πόνο έχω, ούτε αρρώστια είδα ποτέ». Τότε ο Άγιος δάκρυσε και είπε στην συνοδεία του: «Ετοιμάστε τα αμάξια να φύγουμε γρήγορα από ̓δω, γιατί αυτόν δεν τον επισκέφθηκε ο Θεός!». Και μόλις βγήκαν στον δρόμο, το σπίτι του πλουσίου βούλιαξε! Η καλοπέραση που είχε ήταν εγκατάλειψη Θεού.

 

Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!

Ομιλία για τον άγ.Παΐσιο (Άγιος Παΐσιος 2)

Καλημέρα!
Τρίτη σήμερα και θα ήθελα, αδερφή/έ, να σε προτρέψω να ακούσεις την ακόλουθη ομιλία του μητρ.Λεμεσού, γέρ.Αθανασίου, για τον άγιο Παΐσιο:

Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!

Εβδομάδα του αγ.Παϊσίου! Κάθε μέρα και κάτι νέο. (Άγιος Παΐσιος 1)

 Αγαπητή/έ μου αδερφή/έ,

αυτή την Παρασκευή και κάθε χρόνο στις 12 Ιουλίου γιορτάζουμε και τιμούμε τη μνήμη του αγίου Παϊσίου του αγιορείτου. Του αγίου των ημερών μας. Του σύγχρονου αγίου που αγωνίστηκε, που πολέμησε γενναία τις επιθέσεις του διαβόλου, του αγίου που στερέωσε στην πίστη, που ποίμανε, που καθοδήγησε, που προστάτευσε, που γαλήνεψε χιλιάδες (για να μην πούμε εκατοντάδες χιλιάδων) συνανθρώπων μας. Του αγίου που ακόμα και τώρα συνεχίζει μέσω των γεγραμμένων του και των απομαγνητοφωνημένων του ηχητικών (βιβλία μονής Σουρωτής) να αγκαλιάζει τις ταλαιπωρημένες μας υπάρξεις. Του αγίου που προφήτεψε όλα αυτά που βλέπουμε σιγά-σιγά να πραγματοποιούνται (βλ. νέες ταυτότητες, κλπ). 

Θα προσπαθούμε, λοιπόν, καθημερινά ως και την ημέρα της γιορτής του, της μνήμης του, να ανεβάζουμε και κάτι απ'τους θησαυρούς των λόγων του ώστε να στερεωνόμαστε στην πίστη και να αντέχουμε τις δυσκολίες της ζωής.

Για σήμερα, ξεκινάμε με μια βιβλιοπρόταση για τους μικρούς μας φίλους:

εδώ

 

Όλη η σειρά αυτή της εξαίρετης Άννας Ιακώβου απ'τις εκδόσεις Άθως (παιδικά) είναι ποιοτική. Και συνοδεύεται κι από CD (ιδανικό για εκδρομές με το αυτοκίνητο ή το λεωφορείο). 

Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!

 

Τις ελπίδες μου

Πρωί πρωί, κάνε με να νιώσω πόσο μ'αγαπάς

γιατί σε Σένα ελπίζω.

Δείξε μου, Κύριε, τον δρόμο για να πορευτώ,

γιατί σε Σένα εναποθέτω τις ελπίδες μου.

(Απόσπασμα απ'τον Ψαλμό Δαβίδ 142)

 

 

Για τον Θεό μας όλα είναι απλά και εύκολα!

 Όταν προχώρησε πιο πέρα ο Ιησούς, τον ακολούθησαν δύο τυφλοί που φώναζαν και έλεγαν: "Σπλαχνίσου μας, Υιέ του Δαβίδ!" Κι όταν έφτασε στο σπίτι, πήγαν κοντά του οι τυφλοί και ο Ιησούς τους λέει: "Πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω αυτό;" Του λένε: "Ναι, Κύριε". Τότε άγγιξε τα μάτια τους και είπε: "Όπως το πιστεύετε να σας γίνει". Κι ανοίχτηκαν τα μάτια τους.

 

Δύο πράγματα με εντυπωσιάζουν, αδέρφια μου: πρώτον, το πόση επιμονή είχαν στο αίτημά τους προς τον Κύριο οι τυφλοί! Στην αρχή τον έψαξαν (το ήθελαν όντως δηλαδή -διότι, αφού ήταν τυφλοί, έπρεπε να βάλουν & να υποχρεωθούν σε άλλους), μετά τον ακολούθησαν, μετά του φώναζαν, μετά του έλεγαν και, εν τέλει, όταν έφτασε -υποθέτω το τέλος της ημέρας- στο σπίτι που θα κατέλυε ο Ιησούς, εκείνοι πήγαν κοντά του!

Είδες επιμονή;; Είδες πίστη;;

 Και, στη συνέχεια, -εδώ δείτε τώρα- πολύ απλά ο Ιησούς μας, ο καλός, ο συμπονετικός πατέρας, τους έκανε απλά ΜΙΑ ερώτηση:  "Πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω αυτό;". Ε, αυτό ήταν! Αυτοί, επειδή το ήθελαν πολύ, το ζήτησαν πολύ, το ζητούσε η ύπαρξή τους αλλά και είχαν την ακλόνητη πεποίθηση ότι ο Ιησούς ΕΙΝΑΙ Θεός, δείτε τι λέει η Γραφή: "Όπως το πιστεύετε να σας γίνει". Κι ανοίχτηκαν τα μάτια τους.

Για τον Θεό μας είναι όλα εύκολα. Κι απλά. Ο Θεός μας μας αγαπά, μας γνωρίζει. Γι'αυτόν είναι παιχνιδάκι το να μας κάνει καλά. Το θέμα είναι εμείς να Τον πιστέψουμε. Να Τον ποθήσουμε. Να θέλουμε να ΕΙΜΑΣΤΕ όντως κοντά Του απροϋπόθετα. Το 'πώς' να είμαστε κοντά Του, μας το είπε: Να μετέχουμε στην άμπελό Του. Στα μυστήριά Του. 

 Καλή δύναμη σε όλες/ους μας, αδέρφια.

Πόσους μήνες κοιμηθήκαμε

Πόσους μήνες κοιμηθήκαμε.
Ξεχασμένοι ξεχαστήκαμε
σ' ένα θάμβος πυκνό
από νύχτα κι από ήλιο.

 

Αχ, πόσο αληθινοί αυτοί οι στίχοι του αγαπημένου ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Μ'ένα υπέροχο βάθος που του προσδίδει μια πολυμορφία, μια καλαισθησία και μια επιτακτική προσμονή κι έναυσμα για αγώνα. Παρμένο, σταχυολογημένο (ή και αποκομμένο) απ'την "Εαρινή συμφωνία XXVII" του ποιητή, μου δίνει δύναμη να μπορώ να βλέπω την κάθε μέρα ως ένα δώρο Θεού. Ως μια υπενθύμιση να μην "κοιμάμαι" μέσα στη βολή της καθημερινότητάς μου (όσο τρελοί κι αν 'φαίνονται' οι ρυθμοί της). Ως ένα μικρό κουτάκι που θ'ανοίγω για να διαβάζω μια γραμμή που θα μου δίνει κουράγιο όταν η λέξη 'αγώνας' θα βιώνεται μέσα μου λιγότερο φωτεινός ή υπαρκτός.

Αχ, πόσο πολύ χρειαζόμαστε όλοι να είμαστε 'ξύπνιοι'. Να μην αφηνόμαστε σ'όλα αυτά που μας παρουσιάζονται -πώς; από πού; από ποιον άραγε;- ως δεδομένα ή γεγονότα ή αναπότρεπτες αλήθειες. Να τολμάμε να προσευχόμαστε, να κυνηγάμε τις αχτίδες του φωτός ακόμη κι αν το σκοτάδι και το έρεβος υψώνονται ορμητικά από παντού. Πόσο πολύ χρειάζεται να έχουμε ξυπνητήρι αφύπνισης. Αφύπνισης προσωπικής, ουσιαστικής, πνευματικής και σωματικής. Θυμάμαι κι αυτό που έλεγε ο άγιος γέροντας Ανανίας Κουστένης (δες εδώ): "Ας πεταγόμαστε πάνω, αδερφοί! Άναψε το καντηλάκι σου κι αν είναι σβηστό".

Αδέρφια, ας ξυπνάμε. Ας ξυπνάμε. Η ανατολή μας περιμένει.