Περπατάμε τόσο ανάλαφρα

Μα κάθε μέρα, νέο είναι το ταξίδι
και το πεντάσταγμα αλλιώτικο, το ένα από το άλλο·
και είναι αυτό, που κάνει το ταξίδι τόσο ωραίο,
λες και ταξίδι, ποτέ ξανά δεν έχει κάνει...

Περπατάμε τόσο ανάλαφρα σ'αυτή τη γη. 

Είμαστε μια μικρή σταγόνα στον βραδινό ωκεανό 

που ρυθμικά ακουμπάει απαλά τη χρυσή άμμο σε μακρινές ακρογιαλιές. 

Είμαστε ένα απ'τα δισεκατομμύρια αστέρια 

που λάμπουν μαγευτικά στο ουράνιο πέπλο της νύχτας.

Αγριολούλουδο ανθισμένο σε κάποια βουνοκορφή.

Μικρή βαλίτσα γεμάτη όνειρα κι ελπίδες.

Είμαστε μια καρδιά.

Ένα χαμόγελο.

Ένα δάκρυ.

Λίγες στιγμές κρατημένες σαν άμμος στη χούφτα του γαλαξία.

Περαστικός ήχος απογευματινού αέρα που ταξιδεύει.

Κι όμως...

Όταν αγαπάμε, γινόμαστε τόσο ευρύχωροι. 

Η μικρή μας καρδιά χωράει ολάκερο το σύμπαν.

Σε μια στιγμή. 

Μαγευτική.

Τόσο αθόρυβα.

Τόσο αληθινά.

Που λες πως η γη σταμάτησε για λίγο να γυρνάει.

Κι οι πλανήτες αφουγκράστηκαν αυτή τη μικρούλα, αθέατη στιγμή....

Ν'αγαπάς.

Να εύχεσαι.

υγ: Το τετράστιχο στην αρχή είναι από αυτό το ποίημα του φίλου Ανταίου.
υγ2: Ευχαριστώ και τον Δημήτρη Ν. για την υπέροχη φωτογραφία.
υγ3: Να είσαι πάντα καλά. 

Είσαι οι ανάσες που παίρνεις

Ακου τι ομορφα που τραγουδαει η βροχη.

Τι ομορφα που τραγουδαει η καρδια μας.

Το ονειρο δε μουσκευει στη βροχη.

Απόβραδο. Η βροχή συνεχιζει στον έντεχνό της ρυθμό. Μια παραξενη σιωπη εχει απλωθει στα βορεια προαστια. Σε λιγο θ'αρχισει δειλά-δειλά ν'ακουγεται η καρδια της Σαρακοστης. Βηματισμος εντελώς κόντρα στη λογική, αναμεσα σε παρατημενες γιρλάντες, άδεια κουτακια μπύρας, πεσμενες μασκες του καρναβαλιού. Μια τόσο δυναμική κατασταση αντιθέσεων που παντα μεσα μου παραλληλιζοταν με την ομορφια της ελπιδας. Αυτο το πεσιμο των μασκών, το ξεγυμνωμα των ψυχων ισως αποτελει μια γλυκιά απαρχη για το ειλικρινές πλησιασμα των ψυχων. Συνηθως προηγειται ενα ακριβοπληρωμενο γκρεμισμα του εγωισμου. Θορυβος δυνατος καθως το σκληρο περιβλημα του εγωισμου συντριβεται στις ακρες του πεζοδρομιου...

Το ν'αλλαζεις, όμως, πεζοδρομιο, τροχια, σχέδια, σχεδόν παντα ειναι επιπονο. Γιατι βγαζει την καρδια απ'το βολεμα μιας ιλλιγγιώδους δινης επαναλαμβανόμενων ψευτο-αναπνοών και εντελως αποτομα τη βαζει μπροστα στον καθάριο οριζοντα των ονειρων. Των επιλογων. Της γνησιας, ουρανιας ελευθεριας. Κι αυτο, στην αρχη, κανει τα μάτια μας να πονούν -όπως οταν αποτομα αντικρύζουμε τις πρωινες ηλιαχτιδες. Κι εκεί ολοκληρη η ύπαρξή μας αντιδρά. Το ίδιο δεν έκανε κι ο Ιεροεξεταστής στους 'Αδερφούς Καραμαζώφ'; Δεν μπορούσε με τίποτα να συνειδητοποιήσει τη δυναμική, το μεγεθος της επιλογης. Της απεραντης ελευθεριας.

Το ξεγύμνωμα των ψυχων ειναι μια κινηση τοσο παρεξηγημενη, τοσο ταπεινη, τοσο πολυπλευρη. Μπορει να ποναει στην αρχη, να μας κανει να νιωθουμε τη μοναξια των λαθος επιλογών. Ομως, δυναμωνει τα φτερα μας, γλυκαινει τη ματιά μας και γεμιζει αερα καθαρο τα όνειρά μας. Μπορουμε πια να πεταξουμε ψηλα -με την ταπεινωση. Μπορουμε να αισθανθουμε ξανα την αληθινη χαρα -με τα δακρυα της μετανοιας. Μπορουμε να αγγιξουμε το χερι του αλλου -με την προσευχη. Εχουμε τη δυνατοτητα να ενωθουμε με τα δεντρα, τα πουλια, τα ζωα, τη θαλασσα, με όλη τη φυση! Καταστάσεις τόσο αντιφατικες φαινομενικά. Σχεδον ακατανόητες... Πεδία που ίσως να μην ειχαμε άλλη φορά ανακαλύψει...

(...)

Σε λίγο ξημερωνει. Σου στελνω ένα χαμογελο, μια ευχη κι έναν ηχο. Χαμογελο: για την ημερα που θα μας ερθει. Ευχη: να μη χανεις την ελπιδα σου. Ηχο: αυτόν της γλυκιας πρωινης αυρας που θα επισκεφτει σε λιγη ωρα το παραθυρο σου. Σε χαιρετώ. 

Υγ: Το ρητό είναι του Γ.Ρίτσου και η φωτογραφία πίνακας του Jean Pierre Cassigneul 

Να μας κερνάει ουρανό

...κάτι σίγουρο κι ακέριο

σα να κρατάμε μες στα χερια μας

ολάκαιρο τον κοσμο.

Και μας πέρασαν για τρελους
για φαντασμενους
που αφησαμε τις εγνοιες
τα ονειρα τ'ατελειωτα
τους καημους, τα παθη, τα δακρυα
σ'ένα ποτηρι.

Μα ξερει η καρδια 
για ενα κομματι,
ενα κομματι ουρανο ψαλιδισμενο.
Αυτο έχουν μοναχα οι τσεπες μας.
Κι απο κει γεμισανε ζωη οι ζωες μας.

Δες,
οι παγωνιες τ'ουρανου 
γιναν τριανταφυλλα ξανα.
Οι καρδιες γεμισαν ηλιο κι ανοιξη.
Γιατι ειχαμε αυτο το ποτηρι.

Μας φτανει.
Απλά ειναι ολα,
χτύποι της καρδιας απλοι,
όπως απλά μαθαμε 
ν'αγαπαμε. Να ποναμε,
να γελαμε.Απλα.

Δεν ειναι τιποτα δικο μας.
Μια φτερωμενη μονάχα ματιά.
Απλή κι αυτη.
Που αγκαλιαζει τους γαλαξιες.

Ετσι μαθαμε.
Ενωμενα χερια, βηματα,
ζωές.
Απλά μάθαμε
να ζουμε.
Να μας κερναει ουρανο
ενα μοναχα ποτηρι.

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'το ποίημα 'Πατρίδα' του Γιάννη Ρίτσου
υγ2: Έχω χαθεί εντελως, αδέρφια, το ξέρω. Δουλειά πολλή και ταξίδια μακρινά. Ευχαριστω θερμότατα για τα mail, τα μηνύματα, σχόλια και τις ευχές σας!! Είναι κάτι που μου δίνει πολλή χαρά και πολλή δύναμη!

Ταξίδι απρόβλεπτο...

We are afraid 
of the enormity of the possible.

Από μικρός λάτρευα τους πίνακες ζωγραφικής. Και μάλιστα, μπορούσα να καθίσω και να χαζεύω για αρκετή ώρα τους ζωγράφους την ώρα που, απορροφημένοι σ'έναν δικό τους κόσμο, δημιουργούσαν. Το πινέλο γινόταν το χέρι που μ'έπαιρνε σ'ένα μαγικό ταξίδι. Πωπω, τι όμορφες που ήταν εκείνες οι στιγμές....

Ακόμα και τώρα, όταν βλέπω καλλιτέχνες του δρόμου με καβαλέτο και πινέλο να ζωγραφίζουν, σταματώ και τους θαυμάζω. Απολαμβάνω τις στιγμές... Και σκέφτομαι πως κάπως έτσι γίνεται και με τις ζωές μας. Είμαστε, δηλαδή, ζωγραφικοί πινάκες. Μπορεί να βλέπουμε τη ζωή μας σαν αδιέξοδο ή να μη ξέρουμε προς τα πού θα κινηθούμε, όμως υπάρχει ένα υπόβαθρο, μια πρώτη μαγιά, τα πρώτα σχέδια και χρώματα. 

Το πώς θα εξελιχθούμε, το πώς θα πορευτούμε είναι ένα μυστήριο, ένα ταξίδι απρόβλεπτο. Μια περιπέτεια. Και μπορούμε να πάρουμε πρωτοβουλίες, να δράσουμε,να το παλέψουμε. Να διαλέξουμε τα χρώματα, να δώσουμε βάθος, προοπτική, να βάλουμε αυτό που θα δώσει στο έργο μας μια προσωπικότητα. Η περιπέτεια πάντα ξεκινά όταν εμείς της χαμογελάσουμε.

Υγ1: Το ρητο στην αρχη ειναι του Emile M. Cioran
Υγ2: Photo by Amy Friend (source: afroui.tumblr.com)

Γιατί σ'αγαπώ

(...) Αυτό που πιστεύουμε ότι λείπει στην εποχή μας στους χριστιανούς είναι η αρχοντιά, η λεβεντιά, η αξιοπρέπεια. Και απώλεια της αρχοντιάς είναι ότι μιζεριάζουμε στους λογισμούς και στις ζήλιες μας. Πόσο ελευθερία έχει αυτό; Και πώς αυτή η αγάπη να μην έχει σκοπιμότητες; 

Εμείς τι λέμε: "κάνουμε κάτι για να...", σκοπιμότητα. Όμως, δεν υπάρχει "για να" στην αγάπη! Σ'αγαπώ γιατί γουστάρω. Γιατί έτσι. Δεν χρειάζονται αιτιολογήσεις "γιατί σ'αγαπώ". Αν θες μια αιτιολόγηση, σ'αγαπώ γιατί είσαι Χριστός. Μα είμαι δαίμονας. Χριστός είσαι! Νομίζεις ότι είσαι δαίμονας. Εγώ σ'αγαπώ για να σου δείξω ότι είσαι Χριστός. Αυτή είναι η ελπίδα της εκκλησίας. 

Και πάμε στην εκκλησία και μας κρίνουν. Τότε μας στέλνουν στον αγύριστο. Στην εκκλησία δε θέλουμε να μας κρίνουν! Θέλουμε να μας πουν ότι, ενώ είμαστε δαίμονες, να μας πουν ότι δεν είσαι δαίμονας. Χριστός είσαι. Αυτή είναι η δύναμη της αγάπης. Αυτή είναι ελευθερία. (...)

απόσπασμα από αυτήν την ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου με θέμα "Αγάπη- Σκοπιμότητα- Προσδοκία- Δέσμευση- Ελευθερία [Στο 37ο λεπτό είναι περίπου. Καλύτερα να το ακούσεις παρά να το διαβάσεις :)]

Μέσα σε μια στιγμή

And I always look up to the sky

Pray before the dawn

Είμαι ένα μικρο πετραδάκι ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα σε κάποια μακρινή της γης ακρογιαλιά. Ένα ξεχασμένο ψάθινο καπέλο που ο φθινοπωρινός αέρας το πήρε μαζί του σε αέρινο ταξίδι.  Μια μικρή ψαρόβαρκα ανάμεσα σε τόσες άλλες που πλέουν στο πέλαγος.

Είμαι μιας σκουριασμένης φυσαρμόνικας ξεχασμένη μελωδία που φτερουγίζει και χάνεται στο απογευματινό ηλιόγερμα. Ένα μικρο αστέρι ανάμεσα στα χιλιάδες νυχτερινά λαμπάκια τ'ουρανού. Μια σκιά που περπατάει στο ξέφωτο ενός δάσους. Κόμπος χιλιογυρισμέμος από κομποσχοίνι μιας καρδιάς που ακροβατεί.

Είμαι τόσο μικρός, τόσο ασήμαντος.

Κι όμως.

Όταν φωτιστούν τα σκοτάδια μου, τότε γίνομαι κάτι μοναδικό.

Γίνομαι όλος Αγάπη.

Γίνομαι ένα με τη φύση, με τα ζώα, τα δέντρα, τα φυτά, τα πουλιά. Γίνομαι ένα με όλες τις καρδιές που ανασαίνουν. Με όλα τα ματιά που γελούν, που κλαίνε, που ονειρεύονται ένα όμορφο αύριο.Γίνομαι αγκαλιά. Γίνομαι χαμόγελο κι ελπίδα. Ο Χριστός μπαίνει μέσα μου κι όλα γύρω μου γίνονται μέσα σε μια στιγμή Παράδεισος. 
Και η ζωή συνεχίζεται...

Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι

Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι

είναι που θα σε συλλογίζομαι.

Δε ξέρω πώς να το πω. Είναι άτσαλη η καρδιά μου και χοντροκομμένη, γι'αυτό ίσως δε μπορώ να εκφραστώ όπως θα'θελα... Όμως, θα στο πω κι ό,τι γίνει.

Νιώθω πως δεν υπάρχει χρόνος που φεύγει και χρόνος που μπαίνει. Μονάχα μια χούφτα στιγμές που πέρασαν και στιγμές που έρχονται. Κάτι σαν ανάσες. Ή σαν φωτογραφίες ανεκτίμητες...

Αν θα'θελα να μετράω κάτι, αυτό θα'ταν η αγάπη κι όχι ο χρόνος. Πόση αγάπη έλαβα φέτος δε λέγεται... Πόσα mail, πόσες ευχές... Μ'έκαναν να σε νιώσω δίπλα μου. Αδερφό/ή μου. Κομμάτι απ'την καρδιά μου. Γι'αυτό θέλω από δω και πέρα να προσπαθήσω να σου χαρίσω λίγες ανάσες μου. Μια ευχή αθέατη. Καρδιακή. Νότες γλυκές που ν'απαλύνουν τον πόνο σου. Να σπρώξουν λίγο πιο μπροστά τα όνειρά σου. Να ανοίξουν τα παραθυρόφυλλα των ματιών σου και να πλημμυρίσει το πρόσωπό σου χαμόγελα. 

Όχι απ'τον εαυτό μου. Από μόνος μου δε μπορώ. Αυτό θα το εμπιστευτώ στον άγγελό μου. Αυτόν θα παρακαλέσω. Εκείνος έχει φτερά και μπορεί να τρέχει παντού. Παντού...

Έλα κι εσύ. Κάνε μια ευχή. Να κάνω κι εγώ. Να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον. Να νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Να'ρθει η Χάρη να σκορπίσει τα σκοτάδια μας. Να γίνει ο ουρανός γλυκιά αγκαλιά για όλους μας. 

Καλή χρονιά!!!

υγ1: Το δίστιχο στην αρχή είναι απ'το ποίημα "Μη σημαδέψεις την καρδιά μου" του Τ.Λειβαδίτη.

υγ2: Διάβασε -αν θες- κι αυτή την ανάρτηση. Είναι η αντίστοιχη πρώτη του 2014.

υγ3: Σ'ευχαριστώ και πάλι, ΠΟΛΥ, για την αγάπη σου.

Όβερ δέαρ

(...) κι ανοίγανε τα χέρια
και πέφταν και σκορπίζανε
χιλιάδες τα μαργαριτάρια...

Κάποιοι λένε πως η ζωή αυτή είναι ό,τι πιο αληθινό και γελάνε αν ακούσουν για ο,τιδήποτε άλλο. Άλλοι λένε πως το πράγμα θέλει να το φιλοσοφείς: ίσως υπάρχει και κάτι παραπέρα ίσως και όχι. Υπάρχουν και οι άλλοι που λένε κουνώντας επιδεικτικά το χέρι: "Εγώ νηστεύω, προσεύχομαι και, θα δεις, στην άλλη ζωή θα μου το ανταποδώσει ο Θεός". 

Λόγια, λόγια, λόγια... 

Φτάνει. Όχι άλλα λόγια. Δεν το αντέχω. Σάμπως τα λόγια μας είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν; Με τίποτα! Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που ακτινοβολούν αγάπη. Αγάπη στην πράξη. Φαίνεται αυτό ξεκάθαρα στα μάτια τους. Στη φτιαξιά τους. Σ'αυτά που κάνουν. Όμως, υπάρχει τόση ψευτιά γύρω μας. Και μέσα μας... Και άντε να βγάλεις άκρη.

Τους γλυκούς ανθρώπους που θα κάνουν τον πόνο σου δικό τους πόνο. Το δικό σου χαμόγελο αφορμή για να χαρούν κι αυτοί. Τις δικές σου ανησυχίες, προσευχή αθέατη (κι εκρηκτική) μες στην καρδιά τους. Κι η καρδιά τους μια μεγάλη, γλυκιά αγκαλιά που άρρητα μπορεί να χωρέσει ολάκερο τον κόσμο. 

Όχι άλλα λόγια. 
Όχι άλλες τυπικότητες και μεγάλες κουβέντες. 
Βαρεθήκαμε. 
Καιρός ν'αρχίσουμε να κοιτάζουμε και λίγο το τόσο σοφά ξοδεμένο μπλε του ουρανού. Η αλήθεια ίσως να βρίσκεται όβερ δέαρ όπως μου είπε κάποτε ο Nick δείχνοντάς μου ψηλά το ατέλειωτο γάλαζιο...

υγ1: Το τρίστιχο στην αρχή είναι  ποίηση του Μ.Σαχτούρη
υγ2: Με αφορμή ένα mail που έλαβα.
υγ3: Το 'ξοδεμένο γαλάζιο τ'ουρανού' είναι του Ο.Ελύτη. Δες εδώ αν θες.
υγ4: Κάποια στιγμή θα σου μιλήσω για τέτοιους γλυκούς ανθρώπους που γνώρισα κι έμαθε η καρδιά μου τι σημαίνει να χαίρεσαι.
υγ5: Ο Nick είναι ένας πολύ καλός φίλος από εξωτερικό.
υγ6: Η πρώτη φωτογραφία είναι από εδώ, η δεύτερη από μια πτήση μου.

Χριστούγεννα ή αλλιώς: Ο μονόλογος μιας παγωμένης καρδιάς

Σε λίγες ώρες έρχονται Χριστούγεννα. Χριστούγεννα, Σεβάχ. Το καταλαβαίνεις;;; Θα'ρθει ο Χριστός μέσα σου. Θα τον κοινωνήσεις. Θα τον λάβεις μέσα σου! Αυτόν τον ίδιο! Το αντιλαμβάνεσαι;;; 

Να θυμάσαι, Σεβάχ, πως δε γεννήθηκε σε παλάτια. "Ο νεογέννητος Μεσσίας ήρθε και δεν τον πήρε είδηση σχεδόν κανένας"... Ναι, το'χεις χιλιοακούσει, χιλιοδιαβάσει. Μα το'χεις, στ'αλήθεια, χωνέψει;

Αν τώρα ερχόταν ο Χριστός, ποιοι θα τον αντιλαμβάνονταν; Μήπως οι δεσποτάδες στις μεγαλεπήβολες μητροπόλεις τους με τις Mercedes; Μήπως οι μεγάλοι κήρυκες -οι μοιραίοι- ή οι σπουδαίοι καλλιτέχνες; Μήπως οι επιφανείς άρχοντες; Μήπως εσύ, Σεβάχ, που έχεις ασύρματο ίντερνετ και είσαι βολεμένος με το αερόθερμό σου σ'ένα ζεστό δωμάτιο;

Πλανιέσαι, Σεβάχ... Πλανιέσαι... 

Θέλω ένα πράγμα και μόνο: για αυτή τη νύχτα, αυτή την κρύα νύχτα 24 προς 25 Δεκέμβρη να γίνω έστω για μερικές ώρες ένας άσημος ρακένδυτος. Ένας πάμφτωχος, ένας αλήτης. Ένας πεταμένος. Αυτό θέλω. Με την ελπίδα πως το άστρο της Βηθλεέμ -εκείνο το ολόγλυκο αστέρι- θα μου κάνει τη Χάρη να το δω. Να το δουν τα παγωμένα μάτια μου. Να με αγκαλιάσει το γλυκό του φως... Αυτό θέλω. Μετά; Μετά όλα γίνονται φως. Όλα γίνονται Χριστός που έλεγε και ο γλυκός άγιος γέρ.Πορφύριος...

Σεβάχ, άσε τις πολυλογίες λοιπόν. Παράτα τα όλα και ετοίμασε λίγο το αμαρτωλό αχούρι της ψυχής σου. Πέτα εγωισμούς, πέτα σκέψεις, προβλήματα, δουλειά, λογαριασμούς. Όλα. Πέτα τα. Έστω για απόψε. Είναι δύσκολο, ναι. Μα αξίζει. Αξίζει ν'αφήσεις αυτό το γλυκό φως του Αστεριού να φωτίσει, να γλυκάνει το είναι σου. Για να'χεις ελπίδα. Να'χεις παρηγοριά. Να'χεις δύναμη λιονταρίσια. Να'χεις λεβεντιά κι αρχοντιά. Να'χεις λόγο για να ζεις με έρωτα. Να'χεις λόγο να χαμογελάς σε κάθε μέρα που θα σου ξημερώνει.

Προσπάθησε, Σεβάχ. Ετοιμάσου. Έρχεται η ώρα. Τόσο αθόρυβα. Τόσο σιωπηλά.Μα και τόσο χαρμόσυνα. Για σένα και για κάθε καρδιά που χτυπάει.

Δεν είμαστε πια ποιητές

Kάποτε ονειρευόμαστε να γινουμε μεγαλοι ποιητες
μιλουσαμε για τον ηλιο.
Τωρα μας τρυπαει η καρδιά
σαν μια προκα στην αρβυλα μας.
Εκεί που άλλοτε λέγαμε ουρανός, τωρα λεμε: κουραγιο.
Δεν ειμαστε πια ποιητες
παρα μονάχα
συντροφοι
με μεγαλες πληγες και πιο μεγαλα ονειρα.

Τ.Λειβαδιτης, "Ο άνθρωπος με το ταμπουρλο", Απλή κουβεντα (1950, Μακρονησος)

Αφιερωμένο με πολλή αγάπη στις καρδιές που πονούν, μα τα όνειρά τους είναι πιο μεγάλα. Απέραντα σαν τον ουρανό. Και λαμπερά σαν το χαμόγελό τους. 

Hi from Eindhoven, NL!

Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη

Την ίδια μέρα, άλλη photo με μια πάπια

Μια βόλτα στο στολισμένο κέντρο! Από πίσω με μπλε γράμματα, το παλιό εργοστάσιο του Φίλιπς. (είναι η κεντρική πλατεία του Αιντχόφεν, από κάτω, όλη η πλατεία είναι ένα μεγάλο πάρκιν ποδηλάτων, γιατί μη ξεχνάμε ότι ζούμε στην Ολλανδία!)

Και μιας και είπαμε Ολλανδία, τι άλλο παράγει αυτή η χώρα; Λουλούδια!

Λουλούδια. Και πάρα πολλά.

Το όνειρο κάθε μικρού παιδιού σαν δώρο Χριστουγέννων.

Πολλούς χαιρετισμούς απ'τον κρύο βορρά!

Μια όμορφη παρουσίαση των πολύ καλών μου φίλων Π+Φ. Eindhoven, Netherlands.

Αδέρφια, σας ευχαριστούμε πάρα, πάρα πολύ!!!

Κι ο κόσμος ακόμα ζει

Κι εκεί, πανω στην πιο δυσκολη στιγμη

-την πιο αληθινη- 

μαθαινεις 

πως στ'αληθεια

χωραει η καρδια σου ολάκερο τον κοσμο.

Περασε κι αυτη η νυχτα.

Γεματη ανηλιαγες αγωνιες,

καρδιοχτυπια 

που λες δεν παει αλλο,

θα σπασει η καρδια.

Κι ομως.

Οσο κι αν μας παγωνουν οι πονοι,

ερχομαστε πιο κοντα

ο ενας με τον αλλο.

Γινονται οι ανασες μας κερια, 

μια ζεστη αγκαλια

κι ο πονος μαλακωνει.

Χαρισμα δυο χερια

δυο ματια. 

Δυο πηγές αστειρευτες.

Τρεχουν αλμυρά τα όνειρα.

Μα σαν φτανουνε στο στομα,

γλυκαινονται απ'το χαμογελο.

Κι ο κοσμος ακομα ζει.

Κι ο ουρανος τα συνορα γκρεμισε.

Γλυκαθηκαν τα ονειρα,

οι πονοι γινανε χαμογελα

κι οι ανασες μας ζωη.

Μ'ακους;

Ζωή.

με πολλή, πολλή αγάπη αφιερωμένο

From Amsterdam

Amsterdam. A few nights ago.
Ευχαριστώ πολύ τη φίλη Κ. που μου την έστειλε!!

Ψαλιδισμένα όνειρα

Συνήθως οι άνθρωποι δεν αντέχουμε την αλήθεια. Μεγαλώνουμε βλέποντας τη ζωή μας ν'αλλάζει μορφή, να μεταμορφώνεται. Κι αφηνόμαστε -θελημένα ή αθέλητα- στους ρυθμούς που μας ορίζουν τα διάφορα "πρέπει" αυτού του κόσμου: κρίση, εργασία, περίγυρος, τηλεόραση, παρέες, πάθη, μόδα. 

Κι έτσι αρχίζαμε, λίγο-λίγο (και τόσο έμπονα) στην αρχή, ασυναίσθητα πιο μετά, να χάνουμε την αλήθεια μας. Να ψαλιδίζουμε τα όνειρά μας. Αρχίσαμε να κάνουμε συμβιβασμούς, να φιμώνουμε την ίδια μας την καρδιά και να προσπαθούμε να πείθουμε τους εαυτούς μας πως αυτό είναι "για το καλό μας". Για το "μέλλον μας". Για την ανέλιξή μας. Για τα παιδιά μας.

Ξυπνάμε κάθε πρωί κι η πληγωμένη μας συνείδηση διψάει τόσο πολύ. Θέλει ν'ανασάνει λίγη αλήθεια. Λίγη ευτυχία. Μα πώς ν'ανασάνει; Αφού τη γεμίσαμε με τόση ψευτιά, με τόσα προσωπεία που τα κρατούμε σα θησαυρό στα δωμάτια της ύπαρξής μας. Πετάξαμε τον αληθινό έρωτα και γεμίσαμε φτηνή προστυχιά και ανυπόφορη δυσωδία. Ένα ανόητο αλισβερίσι "πάρε-δώσε" που αδειάζει κάθε μας συναίσθημα.

Η αλήθεια, όμως, δε γίνεται να κρυφτεί. Δε σβήνεται ποτέ. Πάντα θα μας το υπενθυμίζει με κάτι. Κι εμείς -σε κάποιες ανύποπτες στιγμές- θα ξαναθυμόμαστε. Θα θυμόμαστε πώς ήμασταν κάποτε παιδιά. Με απλότητα που έλαμπε στα μάτια μας και όνειρα που γίνονταν φτερά. Και με τη φαντασία μας πετούσαμε, πετούσαμε. Γελούσαμε. Χαιρόμασταν.Αυτή την αλήθεια ας αναζητήσουμε. Την αλήθεια που ο καθένας έχει πληγωμένη μέσα του. Στ'αλήθεια υπάρχει! 

Η πιο αληθινή επανάσταση δε γίνεται όσο φωνάζουμε τυποποιημένα κι υποταγμένα. Η πιο αληθινή επανάσταση θα γίνει όταν μάθουμε ν'ακούμε. Ν'ακούμε αυτή τη φωνούλα που απ'τα βάθη της ύπαρξής μας μάς ψιθυρίζει ακόμα: Ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει ομορφότερος. Γλυκύτερος. Με ειρήνη. Αρκεί να κάνουμε την πρώτη προσπάθεια να πετάξουμε κάθε δηθενιά, κάθε πάθος, κάθε "πρέπει" από πάνω μας. Να βγούμε επιτέλους απ'τον εαυτούλη μας.

Τα ψαλιδισμένα μας όνειρα, οι τσαλαπατημένες ελπίδες, τα σπασμένα μας φτερά είναι ακόμα εδώ. Μας περιμένουν. Βγείτε στους δρόμους της ψυχής σας, αδέρφια και φωνάξτε λεβέντικα με όση δύναμη έχετε: "Θα παλέψω να γίνω καλύτερος. Θα προσπαθήσω ν'αγαπήσω. Ν'ανασάνω. Να ζήσω ελεύθερος. Ελεύθερος!"