Να σταθούμε λίγο στη σκιά του σταυρού...

Για μια ακόμη φορά εισερχόμεθα στη Μεγάλη Εβδομάδα. Ας μην εξαντλήσουμε τα "θρησκευτικά μας καθήκοντα" ανάβοντας ένα κερί ή περνώντας από μια εκκλησία. Ας σταθούμε λίγο στη σκιά του σταυρού. Μην σαν τους Ιουδαίους σκανδαλισθούμε από τον Σταυρωμένο ή μη κι εμείς σαν τους ειδωλολάτρες τον θεωρήσουμε μωρία. Πρέπει να περάσουμε οπωσδήποτε από τη Μεγάλη Παρασκευή για να πάμε στην λαμπροφόρα Κυριακή του Πάσχα. Δεν υπάρχει ποτέ ανάσταση, αν δεν προηγηθεί σταυρός. Δεν μπορούμε να πάμε κατευθείαν στο Πάσχα. Και μη λησμονάμε ότι σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο σταυρός. Ενώπιόν του ας γίνουμε όλοι πιο σώφρονες, συνετοί, σοβαροί, σεμνοί και ταπεινοί. Ο σταυρός μειώνει την ένταση των φωνών. Διδάσκει την αγία υπομονή και την οσία σιωπή.

απόσπασμα από τα εόρτια γράμματα από το Άγιον Όρος, Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου.

υγ: Ευχαριστώ πολύ τη φίλη Ε. που το επιμελήθηκε και μας το έστειλε! (Ήταν να μπει τη Δευτέρα, αλλά ξεχάστηκα)

Αν επιλέξω την αγάπη θα πρέπει να εγκαταλείψω το εγώ μου

Το εγώ μου κρύβει τον εαυτό μου. Αυτό που ονομάζω αγάπη είναι ένα κάλπικο νόμισμα. Τι βγαίνει από αυτή την “αγάπη”; Σχάσεις και όχι σχέσεις. Το αληθινό νόμισμα της αγάπης είναι πολύ ακριβό. Αγοράζεται μόνο με το κόστος να χάσω το εγώ μου. Το εγώ είναι ένα σύννεφο, ένας καπνός, ένα όνειρο. Κι όμως το υπηρετώ διαρκώς. 

Όταν κατανοώ βαθιά μέσα μου δίνοντας χώρο στον διπλανό μου, εγκαταλείποντας το εγώ μου, τα προβλήματα είναι ψεύτικα, ανυπόστατα. Δεν υπάρχει τρόπος, δεν υπάρχει πρέπει. Δεν υπάρχουν συνταγές. Ο καθένας είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος στον κόσμο και αξίζει να διεκδικήσει τη θέση του. Γι’ αυτό η κριτική που βάζει σε ένα κουτί τη συμπεριφορά του άλλου κόβοντάς τον και ράβοντάς τον στην εμπαθή, θεληματάρικη, ιδεατή φαντασίωση δεν έχει κανένα μα κανένα νόημα. 

Το θέμα είναι να γνωρίσω τον εαυτό μου πέρα από όσα κλουβιά μου φόρτωσαν ή κουβαλώ με τις συμβατικές συνθήκες. Τότε είναι ατόφιος, πέρα από μπογιές γονιών, περιβάλλοντος, καθωσπρεπισμού. Ενός λανθασμένου εγωισμού που διώχνει κάθε ευκαιρία συνάντησης με τον άλλο, κάθε υποψία κοινωνίας με την διπλανή εικόνα που αποτελεί σφραγίδα ενός άπειρου, άυλου, άκτιστου Θεού που χαρίζει την πνοή του κι ύστερα αναλαμβάνει όλη μα όλη την ευθύνη του ανθρωπίνου γένους σηκώνοντας στον ώμο του τον σταυρό. Αναλαμβάνει την ευθύνη την δική μου να αστοχώ να κοινωνώ με τον ίδιο μέσα από τον συνάνθρωπο, με τον θάνατο, με το αίμα του. 

Η εγκατάλειψη των/του εγώ είναι θάνατος για να έρθει να γεννηθεί στο περιγραπτό μου σώμα, στο νου μου, αυτή η αγάπη. Αυτή η αδιάκοπη ακόρεστη συγχωρητική αγκαλιά! Θέλει αγώνα, άσκηση, λήθη σε όσα είναι παρελθόν και συναίσθηση της θέσης μου. Απέχω αλλά δεν εγκαταλείπω. Δεν εγκαταλείπω την διάθεση να βηματίσω προς αυτή την κατάσταση. Να την ζήσω κάποτε.

Το υπέροχο αυτό κείμενο το βρήκα εδώ. Απ'το προσεγμένο, σοβαρό, διεισδυτικό blog "Αντι-ρήσεις". Να το παρακολουθείς και συ, αν θες. Καλημέρα. Καλημέρα, καλή Μ.Τετάρτη.

Το πρελούδιο της χαράς της ατέλειωτης

Τι κοιτάζεις; Πες μου.

Όλ'αυτά που επιθυμείς

που βλέπεις

που ορέγεσαι

κάποτε θα γίνουν στάχτη

που θα χαθεί

στο σούρουπο της νύχτας.



Είσαι φτιαγμένος για τα ουράνια

κι όμως σκορπίζεσαι

παλεύεις

για τα ψεύτικα χθόνια.

Για το τίποτα.



Είσαι κάτι ανώτερο

απ'της βουλιμίας σου

το ατέλειωτο βάσανο.

Καμωμένος είσαι σοφά

απ'το άπειρο 

γαλάζιο τ'ουρανού.

Κι από αγάπη .



Νιώσε το.

Αγκάλιασέ το.

Και θα πετάς.

Ευτυχισμένος.

Αιώνια.

Τις αλήθειες που ζωγραφίζονται τα μάτια

(...) και κοίταξε αν τα μάτια  θα σε πείσουν. Γιατί τίποτα δεν αγγίζει πιο αληθινά απ'τα μάτια. Στο βλέμμα μπορείς να βρεις τις απαντήσεις που ζητάς. Όχι στα λόγια. Τα λόγια μπορούν να χαθούν, να ξεχαστούν σαν παροδικό φύσημα τ'ανέμου. 

Το βλέμμα, όμως, σπάνια λέει ψέματα.
Γιατί είναι το παράθυρο του ιερού της καρδιάς.
Κι η καρδιά καθρεφτίζεται ολοκάθαρα στο βλέμμα. 
Στη ματιά. Στην όψη. Εκφράζεται τόσο αληθινά. 

Πολλές φορές τα λόγια είναι αδέξια -δε μπορούν να εκφράσουν αυτά που η καρδιά εκρηκτικά ζει και νιώθει. Μυστήριο ανεξερεύνητο το πώς χωράει μέσα σ'ένα βλέμμα όλο το παλάτι της καρδιάς!

Αυτή ν'ακούς.
Να εμπιστεύεσαι. 
Να φροντίζεις. 
Ν'αγαπάς.

Μεγάλη Δευτέρα σήμερα. Μπήκαμε στην εβδομάδα των Παθών. Έλα. Έλα ν'ακολουθήσουμε μυστικά, ταπεινά, αθόρυβα τη πορεία του Χριστού. Του τόσο παρεξηγημένου στην εποχή μας.
Όπου να'ναι ξημερώνει. Ο ορίζοντας αρχίζει απαλά να φωτίζει. Μακάρι να γίνει το ίδιο και στις καρδιές μας... Μακάρι ν'αφήσουμε το θεϊκό του βλέμμα να σταλάξει λίγη Χάρη στις κρύες μας καρδιές. Για να γαληνέψουμε... 

Η φωτογραφία της εβδομάδας

London eye. Διακρίνεται στα δεξιά Parliament και Big Ben. Πριν λίγο καιρό. Και όλως περιέργως στο Λονδίνο είχε πολύ καλό καιρό και αρκετό ήλιο!

Μια σκηνή που με έχει σημαδέψει βαθιά

Είναι η πασίγνωστη σκηνή απ'την καταπληκτική ταινία Braveheart. Που, όμως, με έχει σημαδέψει απ'την πρώτη φορά που την είδα. Σου το εκμυστηριεύομαι. (Δες το σε HD ανάλυση). Έχει τόσα πολλά να μου πει που τα λόγια απλά χάνουν την αξία τους...

Κάτι που διάβασα

Διάβαζα κάτι στον γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Το κατέγραψα στο κινητό μου και το μοιράζομαι μαζί σου: "Μη ξεχνάμε ότι κάθε μεγάλη αγάπη είναι σταυρωμένη αγάπη. Κάθε προσφορά είναι θυσία και κάθε θυσία έχει την αξία της".

Παρασκευή σήμερα. Καλή συνέχεια εύχομαι. Με χαμόγελο κι αγάπη. Χίλιες υπέροχες καλημέρες!

υγ: Η φωτογραφία είναι από σταθμό τραίνων του Cambridge (χαμηλής ανάλυσης, απ'το κινητό μου)
υγ2: Και πάλι ευχαριστώ για τα σχόλια, τα mail και τα μηνύματά σου! 

υγ3: Τα ονόματα που μου δίνεις για προσευχή, τα στέλνω και σε ανθρώπους που η προσευχή τους έχει δύναμη. 

υγ4: Γιώργο, Ελένη, Δήμητρα, Παναγιώτα, ιδιαίτερες πολλές ευχές. Κουράγιο! Ανάβουμε μια φωτιά ελπίδας να πλημμυρίσει φως ο νυχτερινός ουρανός. 

Λίγο παραπάνω βάθος

Δώσε λίγο παραπάνω βάθος στο "σ'αγαπώ". Στο "σ'εμπιστεύομαι". Στο "σε συγχωρώ".

Ψηλαφίζοντας

Ζήσαμε πάντοτε αλλού 
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί(1).

Μου είπες πως δεν την αντέχεις άλλο τη σχέση σου. Πως περπατάς πια ένα μονοπάτι που δεν έχει καθόλου ομορφιά. Μου είπες πως δε σε καταλαβαίνει. Σου είπε πως στο βλέμμα σου δεν αναγνωρίζει πια τον άνθρωπο που γνώρισε εκείνη την πρώτη φορά...

Οι σχέσεις είναι κάτι το εξαιρετικά δύσκολο, ξέρεις. Γι'αυτό και είναι εξαιρετικά όμορφες όταν βρεθεί εκείνο το κουμπί που εκτοξεύει στον ουρανό εσένα κ τον άνθρωπό σου! Η σχέση σου είναι κάτι το πολύ ιερό. Κάτι το μονάκριβο. Σαν ένα σπανιότατο, πανέμορφο λουλούδι που μια φορά γεννήθηκε στη γη και ποτέ δε γίνεται να ξανανθίσει το ίδιο ακριβώς. Δεν αξίζει, λοιπόν, να παλέψεις; Να κάνεις τα πάντα για να διατηρήσεις αυτή τη φλόγα που τώρα τρεμοσβήνει -όπως μου'πες; 

Λένε πως οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Λένε πως οι σχέσεις είναι ένα αερόστατο που κάποτε τελειώνει από καύσιμα και τελικά συντρίβεται. Λένε... Και τι δε λένε...

'Ασ'τους να λένε!

Βάλε το Χριστό στη σχέση σου και θα τη δεις ν'απογειώνεται ξανά! Εκείνος μπορεί να πάρει τα φθαρτά και να τα κάνει αιώνια! Μπορεί να πάρει τη λύπη σου και να την κάνει χαρά τόσο μεγάλη που δε θα το χωράει ο νους σου! Θυμήσου πως Εκείνος νίκησε το θάνατο! Ακόμη κι αν σου φαίνονται αυτά ψευτιές και παραμύθια, δε νομίζεις πως αξίζει να δώσεις ταπεινά μια ειλικρινή ευκαιρία; 

Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε πως "αν έχεις λύπη, ο Χριστός σου λείπει". Κι ο γέροντας Πορφύριος είχε πει το συγκλονιστικό: "'Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο. Κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ, τι αντάξιο έχει να δώσει; Δίνει τον εαυτό του!"

Να θυμάσαι πως η σχέση σου αναλογικά είναι όπως η σχέση σου με το Θεό. Θέλουν δουλειά και οι δυο σχέσεις. Πάλι, ο γέροντας Παΐσιος είχε πει: "Πέτα απ'τη ζωή σου το εγώ σου. Και ξέρεις πού θα το βρεις; Στην αγκαλιά του Θεού". Αυτό δοκίμασε να κάνεις και στη σχέση σου: διώξε τα εγώ σου. Διώξε αυτές τις ατέλειωτες βαθιές σκιές των παθών σου που θέλουν να κυριαρχήσουν στην καρδιά σου. (Ίσως, το εμπόδιο να μην είναι ο άνθρωπός σου, αλλά ο κακός εαυτός σου που με μίσος πολεμάει την καλοσύνη που θέλει ν'ανθίσει μέσα σου). Αγάπη και εγώ είναι δύο έννοιες που ποτέ δε συνταιριάζονται. 

Κοίταξε τον άνθρωπό σου στα μάτια που τώρα είναι δακρυσμένα. Θυμήσου πώς ήταν στην αρχή: με τ'αστέρια στα μάτια και τον άνεμο στα μαλλιά(2). Και χέρι-χέρι ξαναψάξτε αυτό που είχατε, παρέα -τώρα πια- με το Χριστό. 

Ποτέ δεν είν'αργά για να γυρίσεις πίσω(3)! Κλείνω μ'ένα τετράστιχο αγαπημένο:

"με τι καρδιά, με τι πνοή,

τι πόθους και τι πάθος

πήραμε τη ζωή μας. λάθος!

Κι αλλάξαμε ζωή".(4)

υγ1: Του Τάσου Λειβαδίτη
υγ2: Του Αντουάν ντε Σαιντ Εξιπερύ
υγ3: Εδώ
υγ4: Του Γιώργου Σεφέρη
υγ5: Η πρώτη φωτογραφία είναι από ταξίδι μου στη Σιμωνόπετρα, Άγ.Όρος (ανεπανάληπτη εκείνη η στιγμή της φωτογραφίας...). Η δεύτερη φωτογραφία θυμάμαι είναι κάπου από tumblr -δε θυμάμαι ακριβώς από πού.

Μοναδικές στιγμές

Ήμουν για περπάτημα χτες, αργά το απόγευμα, στην ακροθαλασσιά. Χωρίς παπούτσια. Με γυμνά πόδια. Εκεί που τα ταξιδεμένα κύματα έρχονται ν'αγγίξουν την αμμουδιά. Και να πουν τις ιστορίες τους. 

Ο ήλιος έτοιμος να γείρει στο υγρό του καταφύγιο στο βάθος του ορίζοντα, σκορπίζοντας τα πι'όμορφά του χρώματα. Οι βαρκούλες λικνίζονταν αργά στο λιμάνι. Κι ο αέρας φυσούσε αργά συμμετέχοντας κι αυτός στην υποβλητικότητα του ρυθμού...

Ένιωσα συγκλονισμένος απ'το μεγαλείο της φύσης. 

Τι πι'όμορφο να ζητήσει κανείς;

Η ζωή σαν ένα...μικρό σκοινί

Παιδευόμουν μ'ένα θέμα της δουλειάς χτες το απόγευμα. Και σκεπτόμουν πιθανούς τρόπους για να λυθεί θετικά το θέμα. Ασυναίσθητα άρχιζα να παίζω μ'ένα μικρό σκοινί που κάποτε ήταν σελιδοδείκτης στο ημερολόγιό μου.

Σε κάποια φάση συνειδητοποίησα πως βρήκα τη λύση χάρη σ'αυτό το μικρό σκοινάκι!

Τι έγινε:
Με το μικρό αυτό σκοινί έφτιαχνα διάφορα σχήματα καθώς σκεπτόμουν: κύκλο, τρίγωνο, σταυρό, βελάκι, κλπ... Και η εξής σκέψη γεννήθηκε μέσα μου: "Έτσι δεν είναι και η ζωή μας; Ένα τέτοιο σκοινί; Εμείς αυτό που κάνουμε είναι να αντιδρούμε στα ερεθίσματα. Ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Δράση και αντίδραση"!

Άρα, για κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα άλλος μπορεί να λάβει δυναμική στάση, άλλος παθητική, άλλος να το δει με εφευρετικότητα, άλλος με ελπίδα ή απογοήτευση. Προσωπική γραμμή πλεύσης.

Σημασία έχει το πώς θα δράσεις. Στη ζωή μπορείς να χαράξεις τη δικιά σου άποψη παρόλο που δεν ελέγχεις πάντα τα ίδια τα γεγονότα που σου συμβαίνουν. Αυτό, όμως, είναι την ίδια στιγμή και το σπουδαίο! Εσύ τι πιστεύεις;

Έκτακτο

Καλό μεσημέρι, αδέρφια.
Πώς είστε;
Να θυμάστε στην προσευχή σας και ένα νέο παιδί που ταλαιπωρείται από καρκίνο. Τον λένε Γιώργο.
(Δώστε και το όνομά του στην εκκλησία αν μπορείτε).
Να θυμάστε πως είμαστε όλοι μαζί ένα. Μαζί πονάμε, μαζί ελπίζουμε, μαζί χαμογελάμε.

Η ομορφότερη καρδιά

Κάποτε ένας νεαρός είχε σταθεί στη μέση της πόλης και φώναζε ότι είχε την ομορφότερη καρδιά σʼ όλη την περιοχή. Μεγάλο πλήθος μαζεύτηκε, κι όλοι θαύμαζαν την καρδιά του, που ήταν τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε σημάδι, ούτε το παραμικρό ψεγάδι πάνω της. Κι όλοι τότε συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιο όμορφη καρδιά που είχαν δει ποτέ τους.

Ο νεαρός μας ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος στάθηκε μπροστά στον κόσμο κι είπε:

"Όμως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς".

Ο κόσμος, αλλά και το παλικάρι, κοίταξαν την καρδιά του γέροντα. Χτυπούσε δυνατά, όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα, που όμως δεν ταίριαζαν καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελλωτές άκρες. Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα, απʼόπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια.

Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο - πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν ;

Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε.

-”Πλάκα μας κάνεις ;” είπε. “Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στη δικιά σου και στη δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια, ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα.”

-”Μάλιστα” είπε ο γέροντας, “η δική σου δείχνει τέλεια, όμως δεν θʼ άλλαζα ποτέ μου τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου - κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια, έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως τις λατρεύω γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε.”

“Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου, και ο άλλος δεν μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα - ξέρεις, το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρʼ όλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και γι'αυτούς τους ανθρώπους, κι ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι θα πει πραγματική ομορφιά ;”

Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του. Προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια, νεανική και όμορφη καρδιά του, και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στο γέροντα με χέρια που έτρεμαν. Ο γέρος τότε πήρε αυτή την προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε λίγη από την κατακομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι και απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες.

Και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του, που δεν ήταν πια τέλεια, ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα και στη δική του καρδιά.

Βρήκα αυτό το πανέμορφο κείμενο στο φιλικό blog του Λάζαρου και στο παρουσιάζω κι εδώ στην αόρατη γωνιά. Καλημέρα! Καλή δύναμη! Να χαμογελάς :)

Τι σημαίνει ζωή για σένα

Αν ρωτήσεις έναν ψαγμένο ζωγράφο, θα σου απαντούσε με αποφασιστικότητα πως η ζωή είναι μια τεράστια ζωγραφιά. Δεν έχει πάντα όμορφα και ζωντανά χρώματα. Έχει και σκούρες πινελιές σε διάφορους τόνους.

Αν ρωτήσεις έναν αφοσιωμένο μουσικό, θα σου έλεγε πως ζωή είναι ένα σύνολο από μελωδίες και νότες. Άλλες χαρούμενες κι άλλες όχι. Αλλού ο ρυθμός της μελωδίας είναι γοργός κι αλλού αργός. Τίποτε σίγουρο, τίποτε προκαθορισμένο.

Αν ρωτήσεις έναν αθλητή τι σημαίνει ζωή γι'αυτόν, θα λάμβανες την απάντηση ότι ζωή είναι η αδιάκοπη προσπάθεια που κάνεις για να βελτιώνεσαι καθημερινά στοχεύοντας στο ξεπέρασμα λίγο-λίγο των ορίων σου.

Φίλε/η, κάθε άνθρωπος παρατηρεί τον κόσμο μέσα απ'το παράθυρο των ματιών του.

Γι'αυτό και λέμε πολλές φορές ότι οι καταστάσεις μάς επηρεάζουν, μας διαπλάθουν και μας διαμορφώνουν. Γι'αυτό και κάποιες φορές γινόμαστε περισσότερο ή λιγότερο ευαίσθητοι ή αναίσθητοι: ανάλογα με τις καταστάσεις και το χαρακτήρα μας.

Ζωή είναι όλα τα παραπάνω. Μα, ας μη ψάχνουμε δικαιολογίες. Ζωή είναι το σύνολο των στιγμών που ζούμε αληθινά. Που παλεύουμε για κάτι με νόημα. Που ενεργούμε. Που νιώθουμε τους χτύπους της καρδιάς μας και ξέρουμε πως δεν πάνε χαμένοι. Τελειώνω με μια φράση του Τάσου Λειβαδίτη που, νομίζω, ταιριάζει: "Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή". Τι λες; Πάμε να το παλέψουμε; Να ζήσουμε όσο πι'όμορφα μπορούμε;

Πολλές, πολλές ευχές και καλημέρες!

υγ:  Η φωτογραφία είναι o πίνακας του Renoir, "Oarsmen at Chatou"