Disable_right_click


Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

...ώστε όλα ν'αποκτούν νόημα, καθαρότητα...


Ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή, τους ανθρώπους γύρω μας, ακόμη και η σχέση μας με τα υλικά αγαθά (τη φύση, τα καθημερινά μας χρηστικά αντικείμενα) αντικατοπτρίζεται σε πάρα πολλά πράγματα. 

Οι παρέες μας, οι φίλοι που έχουμε, τα βιβλία που επιλέγουμε να διαβάσουμε, οι ταινίες που θα δούμε, τα like ή τα σχόλια που θα κάνουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλα. Όλα αντικατοπτρίζουν το ποιοι είμαστε. Όπως λέει κι η παροιμία: "δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι". 

Η καρδιά χρειάζεται ανάσες. Έχει ανάγκη από το φως του Χριστού, από το άγγιγμά Του. Αφού Εκείνος είναι που την έπλασε.

Και πολλές φορές, η απάντηση στις προσευχές μας, έρχεται μέσα από ένα βιβλίο, μέσα από το λόγο ενός φίλου, από την ευωδία ενός μικρού ταπεινού λουλουδιού ή απ'το κελάηδημα ενός πουλιού.

Αφέσου στην αγκαλιά του Χριστού κι όλα θ'αρχίσουν να αποκτούν, νόημα, καθαρότητα. Ελπίδα.

Καλή σου μέρα!

Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Ο μέσα μου κόσμος

Έμαθα ν'αναγνωρίζω τα χρώματα
τον αέρα
Έμαθα να ξεχωρίζω
των λουλουδιών την ευωδία
απ'τα καυσαέρια και τις βρωμιές.

Μα ακόμη πασχίζω
-πόσο δύσκολο, Θεέ μου-
να γνωρίσω
τον μέσα μου κόσμο.
Ν'ακούω τους ψίθυρους,
τις κινήσεις της καρδιάς.

Τα σκοτάδια μου φώτισε,
τη γλυκιά σου Χάρη στείλε,
χωρίς εσένα, Χριστέ μου,
τίποτα,
τίποτα δεν είμαι

24.05.2017

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Περνάς δύσκολα

Ο τίτλος είναι απ'την ομώνυμη ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου, απ'τη σειρά εκπομπών "είκοσι λεπτά αρκούν". Μου άρεσε πολύ αυτή η ομιλία. Ίσως γιατί κι εγώ περνώ δύσκολες στιγμές. Ίσως διότι το timing ήταν ό,τι πρέπει. Ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σου.

.....κι είναι ένα πολύ καλό βήμα αυτό που κάνεις: το ότι αφήνεσαι κι ανοίγεσαι. Ανοίγεις το νου σου. Ανοίγεις την καρδιά σου και λες: Ίσως κάποια μέρα, ίσως κάποια στιγμή, μπορεί και τώρα, να το δω αλλιώς το θέμα μου. Κι αν το δω αλλιώς, θα χαμογελάσω. Θα πω "ναι, ξεπερνιέται. Μπορώ, ναι. Μπορώ να ζήσω. Μπορώ να παλέψω".....


Εύχομαι να'σαι καλά. Να προσπαθείς. Να ελπίζεις. Και να τη μοιράζεις και στο διπλανό σου. Πού ξέρεις... Ίσως, ο διπλανός σου το'χει κι αυτός ανάγκη. Μαζί, στην ίδια γη περπατάμε. Καλή δύναμη!

Τρίτη 23 Μαΐου 2017

σκέψεις σκόρπιες και μια ιστορία

μια απόπειρα ιστόρησης ενός αληθινού περιστατικού που, όμως, κατέληξε άδοξα σε σκόρπιες σκέψεις. Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά ως προς το αν θα το ανέβαζα τελικά ολόκληρο το κείμενο ή όχι. Οπότε διάβασέ το με επιείκεια :) 


Οι τελευταίες μέρες της άνοιξης είναι ιδιαίτερες για τον Νικόλα. Η δουλειά του, πιεστική απ'την αρχή του Οκτώβρη, αυτές τις μέρες του Μάη αρχίζει να χαλαρώνει. Έτσι, μπορεί να πάρει το αυτοκίνητό του και να πάει ως το μακρινό ακρωτήρι. Ένα μικρό κομμάτι γης που τολμά να απλώνεται μέσα στο βαθύ, αλμυρό γαλάζιο του πελάγους.

Τέλη Μαΐου λοιπόν. Κάποια μυρωμένη, ασυννέφιαστη και φωτεινή μέρα. Το μικρό άσπρο αυτοκίνητο ακολουθεί το φιδογυριστό δρόμο διπλής κατεύθυνσης που οδηγεί στο ακρωτήρι. Όμορφες στιγμές. 

Παρόλο που το καλοκαίρι κοντεύει, ο δρόμος είναι μάλλον άδειος. Ο καφές έχει σχεδόν τελειώσει. Το ίδιο και η υπομονή του. Το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρούσε εδώ και μερικά χρόνια τώρα άρχιζε να του κλονίζει τα πιο ευαίσθητα δωμάτια της ψυχής του. Όσο δυνατός κι αν είσαι, υπάρχουν φορές που λυγίζεις.

Κι οι λογισμοί... Αχ, οι λογισμοί. Σκέψεις. Σκέψεις αόρατες, μα σκληρές σαν πέτρες και συμπαγείς σαν άγκυρες. Αν δεν ριχτείς με θάρρος στο αμέτρητο έλεος του Σταυρού του, τότε αυτοί μπορούν να σε πνίξουν αργά και βασανιστικά.

......

Είκοσι λεπτά μετά. Ο ήλιος σκόρπιζε απλόχερα το φως του παντού. Μα αυτό που πιο ολοκληρωτικά δεχόταν τις ταξιδιάρικες ηλιαχτίδες ήταν το πέλαγος. Πάνω στη θαλάσσια επιφάνεια χιλιάδες φωτεινές τελίτσες αναβόσβηναν, έρχονταν κι έφευγαν, σαν να εκρήγνυνται άπειρα πυροτεχνήματα στο νυχτερινό ουρανό.

Ο Νικόλας σκέφτηκε προς στιγμή να πάρει το κινητό του να φωτογραφίσει το υπέροχο τοπίο. Μα δίστασε. Δεν ήθελε να χάσει την ομορφιά των σιωπηλών στιγμών. Στιγμές... Τι λέξη κι αυτή! Κρύβεται μια ολόκληρη ζωή μέσα σ'αυτή τη λέξη. Ίσως και μια κίνηση της καρδιάς, μια κρυμμένη διάθεση για να βιωθεί στο έπακρο η ευτυχία.

Μα πώς να βιώσεις την ευτυχία όταν δε μπορείς να δεις πέρα απ'τον εαυτό σου; Χτίζουμε τείχη θαυμαστά γύρω μας, ασφαλίζουμε με βαριές μπάρες τις πόρτες της καρδιάς μας και εκεί μένουμε μόνοι, οχυρωμένοι στο ψηλό μας 'εγώ'. Γινόμαστε μονάδες, άτομα που ψάχνουμε για στιγμές μα δε ξέρουμε προς τα πού να τις αναζητήσουμε. 

Πώς ν'αγαπήσει κανείς αν δε μάθει να θαυμάζει τη φύση, τ'αστέρια τ'ουρανού; Πώς να εκτιμήσεις την αξία και το εύρος της αγάπης αν προηγουμένως δεν αγαπήσεις τα ζωάκια, τα πουλάκια, τους ποταμούς;

Η αγάπη είναι ο αστερισμός των θεϊκών στιγμών που έχουν ως απαρχή το Σταυρό του Χριστού και γέφυρα το ακρωτήρι της δικιάς μας καρδιάς. Αν δεν ξεκινήσουμε απ'το γκρέμισμα των φόβων μας, των εγωισμών μας, πώς να ξεκινήσει η καρδιά για το σωστό ταξίδι;

Ψάχνουμε εναγωνίως για αγάπη, για όμορφες στιγμές μα ο κόσμος μας είναι γεμάτος από μίσος, αποτυχημένες σχέσεις και έρωτες λίγων ημερών. Είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τα πάντα για να φτιάξουμε την τέλεια μάσκα και να κρυφτούμε αγχωτικά πίσω απ'αυτήν. Μα δεν τολμάμε να ρίξουμε φως στα σκοτάδια μέσα μας. Στους λογισμούς μας. Στα πάθη μας.

Αντί να ριχτούμε στην στοργική αγκαλιά του τόσο παρεξηγημένου Ιησού, κουκουλώνουμε τις πληγές μας λες κι έτσι θα γιατρευτούν. Μαζευόμαστε τρομαγμένοι στη μοναξιά μας. Καρδιές μαραζωμένες και διψασμένες. 

Είμαστε τόσο γεμάτοι τρόπους επικοινωνίας, μα τόσο άδειοι από αληθινές στιγμές μοιρασιάς. Ενότητας. Αλληλεγγύης. Πόσο εύκολα χάνουν οι λέξεις το νόημά τους. Μήπως τελικά δε χρειαζόμαστε άλλες λογικές εξηγήσεις; Ίσως η μετάνοια να'ναι η λέξη-κλειδί. Μια λέξη που άλλη παρόμοια δεν έχει παρεξηγηθεί τόσο πολύ.

Μετάνοια είναι η λέξη που ξεκλειδώνει τα τείχη του 'εγώ' μας. Μετάνοια είναι οι μικρές, οι μικρούτσικες και σιωπηλές εκείνες στιγμές που μας στέλνουν απ'το πετραχήλι του πνευματικού στην αγκαλιά του Ιησού. Είναι η κίνηση η λυτρωτική που ανοίγει τα παράθυρα της ψυχής μας κι ανασαίνουμε και πάλι λεύτεροι! Γεμίζουν αέρα τα πνευμόνια της καρδιάς μας! Μπορούμε πια ν'αγαπάμε τα πάντα! Μετέχουμε του ποτηριού Του (θεία Κοινωνία) κι είμαστε πια σε ενότητα, σε σχέση, σε επικοινωνία με τους πάντες: ανθρώπους, ζώα, πουλιά, θάλασσες και βουνά! 

Ζούμε πια ανανεωμένοι, καθαροί. Ενωμένοι με όλο τον κόσμο. Είμαστε γεμάτοι χαρά! Όπως ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ που ζούσε αυτή την κατάσταση της σχέσης με τα πάντα και με όποιον επικοινωνούσε, τον προσφωνούσε "χαρά μου"!!!! Χαρά μου!!! Το αντιλαμβάνεσαι αυτό;;;;

.......

Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

Για εκείνα που συχνά ξεχνώ

Μου δώρισε για τη γιορτή μου ένας καλός φίλος το βιβλίο "Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας" των εκδόσεων 'εν πλω' που αφορά το βίο και τις διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα. 
Και καθώς το ξεκίνησα μόλις τώρα, έφτασα σ'ένα σημείο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Και θα'θελα να το μοιραστώ μαζί σου:

Δίδασκε πάντα (σ.σ: ο γέροντας Θαδδαίος) ότι σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η επιστροφή στην αγκαλιά του ουράνιου Πατέρα, η επιστροφή του ασώτου υιού από το μακρινό τόπο στη χώρα των ζώντων. "Ολόκληρη την ζωή μου βασανιζόμουν με λογισμούς σχετικούς με τον σκοπό της ζωής μας -συχνά διερωτώμουν πού πηγαίνουμε. Είχε τάχα να κάνει η ζωή μόνο με την απόκτηση υλικού πλούτου, μόνο με το φαγητό και το ποτό; Αυτό ήταν το νόημα της ζωής;"

Αυτό το απόσπασμα με συγκλόνισε γιατί πάμπολλες φορές καταπιάνομαι εμμονικά με πράγματα της καθημερινότητας και ξεχνώ να ρωτώ τον εαυτό μου αυτά τα ερωτήματα. Θεωρώ τη ζωή ως ενα χαρτί με εργασίες που πρέπει να γίνουν κι ηρεμώ μόνο αν βάλω ένα "τικ" ότι τις έκανα. Πάμπολλες φορές απλά κάνω αυτό που 'πρέπει' και ξεχνώ πως η αλήθεια κρύβει μέσα της τη ζωηράδα και τη φρεσκάδα του έρωτα. Το ασυμβίβαστο με τα πράγματα αυτού του κόσμου που κάποτε χάνονται απ'το πέρασμα της φθοράς. Τη μετοχή στην αγκαλιά του Χριστού, τη γεύση απ'το Ποτήρι της κοινωνίας μαζί Του.


Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Το "σ'αγαπώ"

ένα υπέροχο κείμενο απ'το προφίλ του π.Παύλου Παπαδόπουλου (μπορείς να τον αναζητήσεις εδώ)

Ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι "σε αγάπησα". Δηλαδή υπήρξε κάποια χρονική στιγμή που σ'αγαπούσα αλλά τώρα δεν σ'αγαπώ. 

--------------------------
Η αγάπη δεν μπορεί να γίνει κάτι το παρελθοντικό. 
--------------------------
Εάν νιώθουμε έτσι μάλλον δεν αγαπήσαμε· ίσως νοιαστήκαμε, ίσως ποθήσαμε, ίσως ερωτευτήκαμε, όμως δεν αγαπήσαμε. 
Η αγάπη είναι κάτι το διαρκές "ουδέποτε εκπίπτει" όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος.
--------------------------
Είναι τραγικό να χρησιμοποιούμε την θεϊκή έννοια της αγάπης τόσο εύκολα εκφράζοντας τις πιο πολλές φορές τις προσδοκίες που έχουμε από τον άλλον.
--------------------------
Όταν κάποιο "σ'αγαπώ" μας γίνει παρελθόν σημαίνει δεν είχε αγάπη. 
(Αυτή είναι η αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι για όλους μας).
--------------------------
Ένα λαϊκό τραγούδι λέγει, "σε αγάπησα στον μέγιστο βαθμό", αυτό δείχνει μια βαθιά άγνοια περί του βιωμάτος της γνήσιας αγάπης. Αποδεικνύει την εμπαθή προσέγγιση του ανθρώπου προς τον άλλον άνθρωπο. Το "σ'αγαπώ" του στιχουργού σήμαινει: προσδοκώ από σένα σαρκική ικανοποίηση, οικονομική-συναισθηματική στήριξη, επιβεβαίωση των "θέλω" μου, ανταπόκριση.
--------------------------
Είναι φοβερό το πόσο εύκολα και συστηματικά διαστρέφουμε τον όρο της αγάπης και από μία συνεχή κατάσταση δοσίματος,ανιδιοτέλειας και θυσίας την μεταστρέφουμε σε ένα ιδιοτελές άρπαγμα πόθων και απαιτήσεων.
--------------------------
Απόδειξη των παραπάνω είναι το πόσο εύκολα εκπίπτει η "αγάπη" μας, πόσο εύκολα κάποιος αγαπημένος μας γίνεται μισητός. Και όχι μόνο αυτό αλλά έχουμε την πλάνη να διαλαλούμε εδώ και εκεί ότι εμείς τον "αγαπήσαμε" αλλά αυτός δεν μας αγάπησε και είναι ο υπαίτιος του χωρισμού μας, της ρήξης μας, της σύγκρουσής μας. Για άλλη μια φορά δείχνουμε ότι τοποθετούμαστε λάθος στις σχέσεις μας. 
Δεν αγαπώ επειδή θα με αγαπήσουν, ή δεν αφήνω την αγάπη επειδή δεν με αγαπούν.
Δεν φταίει ο άλλος για το ότι δεν τον αγαπώ πλέον. Ο άλλος είναι αυτός που είναι. Εγώ είμαι ο υπεύθυνος για το πώς νιώθω. Δεν έχω την τόλμη όμως να παραδεχτώ ότι δεν τον αγάπησα ποτέ. Απλά τον ποθούσα, τον ήθελα για να συμπληρώσει το συναισθηματικό κενό που είχα στην ζωή μου, ένιωθα μαζί του καλά. Άλλο αυτό όμως και άλλο η αγάπη. 
--------------------------
Ο άλλος πολλές φορές αντιμετωπίζεται ως ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να γίνει κάποιος οπαδός του ειδώλου μου. Εάν όμως ο άλλος δεν με προσκυνά, δεν με νταντεύει, δεν μου κάνει τα χατίρια, τότε και η δική μου "αγάπη" πάει στα αζήτητα. 
--------------------------
Δεν είναι λοιπόν το θέμα ότι κάποτε αγαπήσαμε κάποιον και προδοθήκαμε, αλλά ότι δεν αγαπήσαμε και ίσως προδόθηκαν οι προσδοκίες μας, πληγώθηκε το αυτοείδωλό μας...και αυτό δεν μπορεί να το σηκώσει το "εγώ" μας.

Υ.Γ. οι περισσότεροι άνθρωποι που νιώθουν απογοητευμένοι με τους άλλους είναι διότι δεν βρήκανε ανθρώπους για να τους αναγνωρίσουν, να αναγνωρίσουν τον αψεγάδιαστο εαυτό που κτίσανε μέσα τους.

Τρίτη 16 Μαΐου 2017

Κοντά σου

Πόσο μαγευτικό μπορεί να είναι ένα βράδυ με ολόγιομο φεγγάρι;
Πόσο πλατιά μπορεί να'ναι η αγκαλιά του Θεού;
Πώς μετριέται η αγάπη μιας καρδιάς;
Πώς γίνεται, Χριστέ μου, και κάνεις τα πάντα τόσο όμορφα, τόσο γλυκά;
υγ: Η φωτογραφία είναι από τη Μονεμβασιά, έξω απ'το σπίτι του Γ.Ρίτσου. Πανσέληνος. Πριν μερικές νύχτες.

Τετάρτη 3 Μαΐου 2017

Ένα απόγευμα στην παραλία

Χτες το απόγευμα κατηφόρισα με το ποδήλατό μου προς την παραλία. Όμορφη και η διαδρομή, η πορεία ως εκεί. Μα μόλις έφτασα, μόλις αντίκρισα το απέραντο γαλάζιο, κάτι μέσα μου άρχισε να ηρεμεί. Έχει μια μαγευτική δυναμική η θάλασσα. Η μουσική της, η υφή της, η ευωδιά της, η κίνησή της, όλα.

Έβλεπα από ψηλά τα χελιδονάκια να πετούν γεμάτα ενέργεια. Με τις φωνούλες τους, με τα δυνατά φτεράκια τους να σχίζουν τον νοτισμένο με αρμύρα αέρα. Να ψάχνουν υλικά για τις φωλιές τους. Όλα στη ζωή έχουν το σκοπό τους.

Βύθισα τα πόδια μου στην αμμουδιά. Άφησα το κορμί μου να ξαπλώσει εντελώς. Τα μάτια μου συναντήθηκαν με τον ουρανό. Ασύνορο όριο; Πύλη για κάτι άλλο; Σκεπή της γης; Δε ξέρω πώς να τον ορίσω τον ουρανό. Είναι κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Ανάλογα με το πώς βλέπει η καρδιά.

Αργά-αργά, διακριτικά, ο ήλιος βασίλεψε σκορπώντας παντού τα πι'όμορφα χρώματα. πώς να συνηθίσει κανείς τα ηλιοβασιλέματα; Κάθε φορά σε γεμίζουν με πρωτόγνωρα συναισθήματα, μοναδικά. 

....

Όλη η φύση είναι τόσο σοφά πλασμένη. Κάθε ματιά μου ανακαλύπτει όλο και μια διαφορετική κρυμμένη αίσθηση, άγγιγμα θεϊκό. Όπου έρχεται η Χάρη του Θεού, εκεί όλα μεταμορφώνονται. Ακόμη και τα πιο απλά, τα πιο ασήμαντα γεμίζουν νότες παραδεισένιες.

Να μη φοβάσαι, αδερφή/έ. Αξίζεις τη χαρά. Αξίζεις ειρήνη στην καρδιά σου. Αξίζεις τα πάντα! Αφέσου στην αγάπη Του την ατέλειωτη κι όλα θα πάνε καλά... Θα το δεις...