Disable_right_click


Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Το παράθυρο και η προσευχή

Αυτός που στέκει μπροστά σ'ένα ανοιχτό παράθυρο ακούει το θόρυβο που έρχεται απ'έξω. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εντούτοις, μπορεί, αν θέλει, να ξεχωρίσει ή όχι τους θορύβους αυτούς. Αυτός που προσεύχεται είναι εκτεθειμένος σε πλήθος ξένες σκέψεις, συναισθήματα και εντυπώσεις. Το να θελήσει να εμποδίσει την εισροή τους είναι τόσο ανωφελές όσο το να εμποδίσει τον αέρα να κινείται σ'ένα ανοιχτό δωμάτιο. Όμως, μπορεί κανείς να τις παρακολουθεί ή να μην τις παρακολουθεί. Έτσι, η παρουσία τους, αν το θέλουμε και εμείς οι ίδιοι, μπορεί να μένει απαρατήρητη κατά τη διάρκεια της προσευχής μας. Αυτό δεν μπορούμε να το πετύχουμε, μας λένε οι άγιοι, παρά με τη συνεχή άσκηση και γυμναστική του πνεύματός μας.

(Από το βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ ''Ο δρόμος των ασκητών")

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Αν μαλακώσει η καρδιά σου


Αν η καρδιά σου γίνει μαλακιά και στοργική και τρυφερή και ευαίσθητη σαν το λουλούδι, τότε θα καταλάβεις και όλο αυτό τον πόνο των ανθρώπων. Και θα παρηγορηθείς. Και μπορείς να βρεις και λίγη δύναμη και να κάνεις -αντί για παράπονα και γκρίνια- προσευχή.
Γι'αυτούς τους άγνωστους που πονούν σαν κι εσένα. Που πονούν πιο πολύ από σένα. Αυτό το διάβασα στον π.Σωφρώνιο και λέει ότι "η καρδιά του ανθρώπου απλώνει. Γϊνεται ευρύχωρη και νιώθει έτσι ότι νιώθουν και αυτοί. Και τώρα που εγώ πονώ, καταλαβαίνω τι νιώθουν". Δηλαδή με παίρνει ο Θεός και με ξεναγεί στον πόνο του σύμπαντος. Στον παγκόσμιο πόνο των ανθρώπων. Και αυτό είναι μια τιμή! Να με φέρνει σε επαφή με κοινά βιώματα όλης της ανθρωπότητας και να με κάνει ένα ον συμπαντικό. Εμένα τον μοναχικό που μένω στο δικό μου το σπιτάκι το μοναχικό. Που μπορώ να αγκαλιάσω όλα τα σύμπαντα και τον πόνο όλου του σύμπαντος. Τον πόνο όλων των ανθρώπων...

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Μη φοβάσαι τίποτα!

Κάπου διάβασα πως ο χειρότερος θάνατος είναι όταν χάσεις την ελπίδα σου...

Η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη.Είναι γεμάτη δυσκολίες, εμπόδια, αδιέξοδα, θλίψεις, δοκιμασίες τρομερές. Είναι αντίστροφη πορεία. Πορεία φθοράς...
Εκεί, όμως, που όλα οδηγούν στο θάνατο ,στο μηδέν, εκεί τότε έρχεται Εκείνος που είναι πανταχού παρών. Τότε, όταν θα νιώσεις πως όλα χάνονται, όταν νιώσεις τον πόνο και τα δάκρυα να πνίγουν την ψυχή σου, έρχεται ο Χριστός με το βλέμμα Του γεμάτο αγάπη. Και σου απλώνει το χέρι, όπως στον Πέτρο στην φουρτουνιασμένη θάλασσα... Και σε κοιτάζει γεμάτος στοργή και σε γεμίζει ειρήνη και σιγουριά. Είσαι παιδί Του. Και Αυτός πατέρας σου.
Άσε λοιπόν, την ελπίδα σου στον Χριστό. Προχώρα μπροστά και μη φοβάσαι! Όρθωσε το βλέμμα σου στο γεμάτο φως πρόσωπό Του και μη λυγίζεις! Αυτός θα σε σηκώνει, όταν πέφτεις. Αυτός θα σε παρηγορεί, όταν θλίβεσαι. Είναι ο παντοδύναμος Θεός. Ο Ων. Το Α και το Ω. Τι έχεις,λοιπόν, να φοβηθείς;

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Αγαπάς; Απόδειξέ το!

Πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή μας αν ο ένας νοιαζόταν για τον άλλο... Πόσο πιο ειρηνικά θα ζούσαμε, αν όλοι μας αγαπούσαμε τους άλλους...
Κοιτάζω τον Χριστό, κοιτάζω το πόσο πολύ μας αγαπά. Πάνω στο σταυρό... Εκεί απέδειξε ότι η αγάπη Του για μας είναι αιώνια,ατελείωτη,άπειρη. Εκεί ήταν το αποκορύφωμα.
Εμείς δεν μπορούμε βέβαια να Τον φτάσουμε, αλλά μπορούμε να πάρουμε παράδειγμα! Αν λέω ότι αγαπώ πρέπει να το αποδεικνύω... Δηλαδή στην πράξη!
Ξέρεις κάποιον που είναι άρρωστος και θέλει παρέα; Σπεύσε και μείνε μαζί του όσο το χρειάζεται! Βλέπεις ότι κάποιος φίλος σου είναι στενοχωρημένος; Πήγαινε, χαμογέλασέ του, δείξε ενδιαφέρον! Είναι οι γονείς σου σε κάποια δυσκολία; Όσο περνάει απ'το χέρι σου, δείξε κατανόηση, δείξε αγάπη! Βγες απ'τον εαυτό σου.
Όποιος αγαπά, πονά. Συμπονά. Προσπαθεί. Όποιος αγαπά, λυγίζει τα γόνατά του, προσεύχεται. Ταπεινώνεται μπροστά σε Εκείνον που πρώτος ταπεινώθηκε για μας και μας αγάπησε όσο κανείς άλλος...

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Άνοιξε την αγκαλιά σου στο Χριστό

Οι άνθρωποι, ο κόσμος σού δίνει αυτό που έχει: τη φθορά, το λίγο. Μόνο ο Θεός μπορεί να σου δώσει το απόλυτο. Μόνο ο Κύριος γεμίζει τελείως την ψυχή σου. Γι'αυτό σου λέει: "Βάλε με στην καρδιά σου πολύ! Άνοιξε τα χέρια σου πολύ! Αγκάλιασέ με πολύ! Αγάπησέ με πολύ για να χαρείς πολύ!"
Και άμα το κάνεις αυτό και ανοίξεις την αγκαλιά σου στο Χριστό και βάλεις το Χριστό στη ζωή σου (στον Κύριο που είναι η πηγή κάθε ευτυχίας και όχι σε ανθρώπους ούτε σε πράγματα ούτε σε κτίσματα) τότε θα'σαι πολύ ωραίος άνθρωπος.


(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Η γερόντισσα Γαβριηλία μάς συμβουλεύει...

Χρειαζόμαστε υπομονή στα βέλη του πονηρού, επιμονή στο σπάσιμο του εγώ και υποταγή στο Άγιο θέλημα του Θεού. Μόνο μ'αυτά μπορούμε να προχωρήσουμε! Τα νεύρα είναι εγωισμός, γι'αυτό μόνο οι κομπλεξικοί θέλουν να επιβάλλονται...

Όταν μιλάμε και μας διακόπτουνε να μην συνεχίζουμε. Θα πει ότι δεν έπρεπε να ακουστεί αυτό που θα λέγαμε. Το κάνουν οι Άγγελοι... Ένα πράγμα που δεν είναι ωραίο ούτε να το ξανασκεφτείς ούτε να το πεις σε κανένα...

Να αγαπήσεις τον άλλον χωρίς να τον κρίνεις, όπως σου τον παρουσιάζει και όπως τον αγαπά Εκείνος. Τότε θα σε βοηθήσει ο Θεός και θα παραβλέψει τα δικά σου ελαττώματα...

(Απόσπασμα από http://www.pentapostagma.gr/2011/01/blog-post_3761.html#ixzz1CR0UqlJU)


Ευχαριστούμε πολύ το φίλο για το link

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Πώς μπορείς να βοηθήσεις μυστικά...

...Όταν εύχεται κανείς για τον πλησίον του, μια καλή δύναμη βγαίνει απ'αυτόν και πηγαίνει στον αδελφό και τον θεραπεύει και τον δυναμώνει και τον ζωογονεί. Πράγματι, αυτός που έχει μέσα του το καλό, στέλνει την καλή αυτή δύναμη στους άλλους μυστικά και απαλά. Στέλνει στον πλησίον του φως που δημιουργεί έναν κύκλο προστασίας γύρω του και τον προφυλάσσει απ'το κακό. Όταν έχουμε για τον άλλο αγαθή διάθεση και προσευχόμαστε, θεραπεύουμε τον αδελφό και τον βοηθάμε να πάει προς τον Θεό... Αυτό που δεν εκφράζεται, έχει συνήθως περισσότερη δύναμη απ'τα λόγια.
γέροντας Πορφύριος

(απ'το βιβλίο "Βίος και Λόγοι" του γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου -εκδ.Ι.Μ.Χρυσοπηγής Χανιά)

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Μαλάκωσε την καρδιά σου και αφέσου στον Θεό

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τη βάρκα με πανιά. Τα πανιά είμαι ευαίσθητα στον αέρα και τα χρησιμοποιούν για να κινήσουν τη βάρκα, ακριβώς γιατί είναι ευαίσθητα και παρασύρονται εύκολα. Αν αντί για πανιά, εσείς βάλετε μια γερή σανίδα, δεν θα κάνετε τίποτα ή η βάρκα δεν πρόκειται να κουνηθεί. Είναι το λεπτό και ευαίσθητο πανί που δέχεται τον αέρα και κινεί την βάρκα.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με ένα σιδερένιο και ένα χειρουργικό γάντι. Πόσο γερό και δυνατό είναι το σιδερένιο γάντι! Και πόσο λεπτό και μαλακό είναι ένα χειρουργικό. Σε επιδέξια χέρια, όμως, μπορεί να κάνει θαύματα, ακριβώς επειδή είναι τόσο λεπτό και ευαίσθητο!

Έτσι, λοιπόν, εκείνο που ο Θεός προσπαθεί να μας διδάξει είναι να αντικαταστήσουμε την υποτυπώδη ή ελάχιστη δύναμη που νομίζουμε ότι έχουμε (και μας δημιουγεί πνευματική σύγχυση) με την πλήρη παράδοση, το να αφεθούμε δηλαδή στα χέρια του Θεού...

(Απ'το βιβλίο "Μάθε να προσεύχεσαι" του αρχιεπισκόπου Anthony Bloom)

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ο δρόμος σου, μια περιπέτεια!


....Αυτό που σου'πε ο Θεός θα πει ότι είναι χωρίς περιπέτεια; Υπάρχει συμβουλή του Θεού που δεν κρύβει περιπέτεια; Δηλαδή η Παναγία μας, όταν της είπε ο αρχάγγελος ότι θα γεννήσει τον υιό του Θεού αισθάνθηκε ότι τώρα θα κάνει την πιο ευτυχισμένη ζωή, επειδή κατάλαβε το θέλημα του Θεού;
Μα, αυτό θα πει ότι κατάλαβες ποιός δρόμος θα οδηγήσει εσένα στη δική σου περιπέτεια! Αλλά θα σε βγάλει στον Παράδεισο.
Γι'αυτό μη νομίζεις ότι θα πάρεις ένα δρόμο που θα σε κάνει μονίμως να χαίρεσαι και να γελάς...Όχι! Απλώς λες: "Ποια περιπέτεια μού ταιριάζει;". Αυτό είναι το θέμα!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Σαν τον ουρανό..


Το 'χεις προσέξει ποτε; Η ζωή μας είναι σαν τον ουρανό...

Μια γαλάζιος, μια σκοτεινός. Μια με ήλιο, μια με βροχή. Μια καθαρός και μια μαύρος απ'τα πολλά σύννεφα. Και στη ζωή μας το ίδιο ακριβώς συμβαίνει! Τη μια χαρά, την άλλη λύπη. Την μια στιγμή αισθανόμαστε πως όλα θα πάνε καλά και την άλλη βυθιζόμαστε μέσα σε σκέψεις απελπισίας...
Θέλει, τότε, πολύ μεγάλη προσοχή! Μην πεις με την πρώτη δυσκολία ότι ο Θεός σε εγκατέλειψε. Ότι σε αγνοεί... Ίσα-ίσα! Τότε είναι που βρίσκεται πολύ πιο κοντά σου. Κάνε κουράγιο, κάνε υπομονή. Και μην σταματήσεις ποτέ να ελπίζεις και να προσεύχεσαι! Μετά τις αστραπές και τις βροντές, μετά την δυνατή βροχή, έρχεται το ουράνιο τόξο. Έρχεται η γαλήνη, η ηρεμία!
Γι'αυτό, φίλε και φίλη, έχε το βλέμμα σου σ'Αυτόν και ποτέ σου μη φοβηθείς! Όλα θα πάνε καλά!

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Τα οστά που ευωδίαζαν (μια αγιορείτικη ιστορία)

Κάποιος, κάπου, κάποτε πήγε για επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Επίσκεψη και όχι προσκύνημα! Σχεδίαζε να παραμείνει στον Άθωνα έξι μέρες, μόλις όμως γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε με μεγάλο θράσος. Έφτασε στην Ι. Μονή Σταυρονικήτα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός της αρχικά εξαήμερης εν τέλει τριήμερης περιήγησής του. Μάλιστα, κορόιδευε την παρέα του, διότι, όπως έλεγε, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά και όχι όπως εκείνος, που μέτραγε τις ώρες για να βγει στον έξω κόσμο και επιτέλους να ελευθερωθεί. Στην είσοδο τις μονής τους υποδέχτηκε ο καλόγερος με λουκούμι και ρακί, έδειξε στους επισκέπτες-προσκυνητές τα δωμάτιά τους και τους ενημέρωσε για το πρόγραμμα των ακολουθιών. Η ώρα ήταν 12.00 το μεσημέρι και στις 16.00μ.μ. είχε εσπερινό. Ο φίλος μας την προηγούμενη μέρα είχε παραστεί σε αγρυπνία που διήρκεσε 12 ώρες. Αμέσως λοιπόν έπεσε για ύπνο και το μόνο που άκουσε ήταν το σήμαντρο, το οποίο σήμανε στις 16,00 ακριβώς και καλούσε όλους τους παρευρισκόμενους για τον εσπερινό. Ξύπνησε και σκουντουφλώντας κυριολεκτικά, έφτασε στο Καθολικό της μονής, όπου θέλοντας και μη παραβρέθηκε σωματικά στον εσπερινό. Και λέω σωματικά, διότι πνευματικά το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα ξεμπέρδευε, για να συνεχίσει τη δουλειά από την οποία τον έκοψε το καταραμένο σήμαντρο, έτσι έλεγε συνέχεια μέσα του. Επιτέλους, τελείωσε ο εσπερινός, ο κόσμος όμως δεν έφευγε, καθώς περίμεναν να θέσουν σε προσκύνημα τα ιερά λείψανα αγίων, που φυλάσσονται στη μονή. Μέσα στο τσούρμο πήγε και αυτός. Καθώς έλεγε είχε πάρει το κολάι, αφού και στις άλλες μονές που είχε πάει δεν έκανε άλλη δουλειά από το να ασπάζεται νεκρά κόκαλα, που ούτε παλμό είχαν ούτε θερμότητα ούτε ανάβλυζαν μύρο, παρά τα όσα έλεγαν οι αγιορείτες πατέρες. Προσκύνησε λοιπόν και ετοιμαζόταν να φύγει, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε εντός του Καθολικού, όταν ο Παππούλης που βρισκόταν εκεί είπε με σπαστή φωνή, όσο μπορούσε δυνατή: «Παιδιά μου σας παρακαλώ, σας παρακαλώ στο όνομα του γλυκού μας Ιησού, πείτε μου ποιο από σας δε μύρισε από τα ιερά λείψανα τη θεία ευωδιά που βγάζουνε»; Εκείνος σταματάει ξαφνιασμένος στην είσοδο, αυτό δεν το είχε ξανακούσει σε κανένα μοναστήρι. Αμέσως, πηγαίνει μπροστά στον παπά και με ύφος προκλητικό του λέει: «Εγώ». Τότε ξεπετάχτηκαν και καμιά δεκαριά ακόμη. Ο σεβάσμιος ιερέας πηγαίνει μπροστά στα ιερά λείψανα και με γλυκιά φωνή αρχίζει να ψέλνει το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη. Το πρόσωπο του, κίτρινο από τις χημειοθεραπείες, άρχισε να λάμπει τόσο πολύ, που στο τέλος δεν μπορούσες να το κοιτάξεις. Ο γνωστός αυτός φοβήθηκε από αυτό που είδε και τότε συνειδητοποίησε ότι την ίδια στιγμή τα ιερά λείψανα άρχιζαν να ευωδιάζουν τόσο έντονα και γλυκά, που δε χόρταινες να εισπνέεις. Σε λίγο, το πρόσωπο του ιερέα σταμάτησε να φωτίζει, όμως η θεία ευωδιά από τα οστά ήταν τόσο έντονη, που ξεχύθηκε έξω από το Καθολικό, απλώθηκε σε όλη τη μονή και ακολουθούσε τους επισκέπτες ακόμη και στην Τράπεζα και στα δωμάτια τους. Όσοι την είχαν αμφισβητήσει, έκλαιγαν σα μωρά παιδιά και έλεγαν ότι εξαιτίας των αμαρτημάτων τους δεν μπορούσαν να την μυρίσουν αρχικά. Τη νύχτα κανείς δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Την άλλη μέρα ξεκίνησαν για την Ι. Μονή Ιβήρων. Η μυρωδιά τους ακολουθούσε ως τα μισά του δρόμου...

(Απόσπασμα απ'το site http://agioritis.pblogs.gr)

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Δρόμοι και πορεία

Καθημερινά περπατάμε... Περνάμε και προσπερνάμε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Και συνήθως κλεινόμαστε (και οχυρωνόμαστε) στο κάστρο του εαυτού μας. Χάνουμε τη δυνατότητα να επικοινωνήσουμε αληθινά με τους άλλους.
Κάπου διάβασα πως κάθε άνθρωπος είναι και μια ευκαιρία συνάντησης. Αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι και ο Χριστός το ίδιο έκανε όταν ήρθε στη γη! Δεν κλείστηκε στον εαυτό Του. Επικοινωνούσε με τους ανθρώπους! Τους μιλούσε, τους βοηθούσε. Δεν έκανε διακρίσεις! Και τους αγαπούσε όλους...Όλους!
Άραγε εμείς ακολουθούμε το παράδειγμά Του;

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Τον νοσταλγείς;

Τη στιγμή που ο Θεός μάς λείπει, που είναι σιωπηλός, τότε αρχίζει η προσευχή. Και όχι όταν εμείς έχουμε πολλά, αλλά όταν λέμε στον Θεό: "Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Γιατί είσαι τόσο σκληρός, τόσο σιωπηλός;"Αυτή η γνώση την οποία πρέπει να βρούμε είναι εκείνη που θα μας κάνει μέχρι το σημείο όπου βρισκόμαστε στην παρουσία Του.
Αν ακούσουμε προσωπικά αυτό που η καρδιά μας γνωρίζει για την αγάπη και την ελπίδα και αν δεν φοβόμαστε την απελπισία, τότε θα καταλάβουμε ότι η νίκη βρίσκεται πάντοτε στην αντίθετη πλευρά της απελπισίας. Αυτή ακριβώς τη στιγμή υπάρχει στην καρδιά νοσταλγία για τον Θεό τον ίδιο και όχι για τα δώρα Του.

(Απ'το βιβλίο "Μάθε να προσεύχεσαι" του αρχιεπισκόπου Anthony Bloom)

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Για να'ρθει ο Χριστός στην καρδιά


Ο νους είναι που σκέπτεται. Η καρδιά δεν σκέπτεται. Το νου να έχετε στον Θεό και η καρδιά σκιρτά από χαρά αυθόρμητα. Κατανύσσεται. Για να έρθει ο Χριστός στην καρδιά πρέπει να Τον αγαπήσετε. Για να Τον αγαπήσετε πρέπει πρώτα να σας αγαπήσει Εκείνος. Πρέπει πρώτα ο Θεός να σας γνωρίσει και μετά εσείς. Θα εγκύψει και Αυτός, αν εσείς πρώτα Του το ζητήσετε. Για να σας αγαπήσει πρέπει να είστε άξιοι. Για να ειστε άξιοι πρέπει να κάνετε προετοιμασία.
γέροντας Πορφύριος

(απ'το βιβλίο "Βίος και λόγοι" γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου -εκδ.Ι.Μ.Χρυσοπηγής Χανιά)

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη...

… στον δρόμο σου για την Ιθάκη έχεις ανάγκη κι από έναν συμπαραστάτη συγκεκριμένο, από έναν γέροντα, από έναν πνευματικό, από έναν εξομολόγο γιατί θα δυσκολευτείς στον δρόμο για την Ιθάκη. Κάπου μπορεί να χαθείς, κάπου μπορεί τα κύματα να σε πάνε σε κανένα άλλο νησί διπλανό, γειτονικό και να μπερδευτείς, να λες: ¨Τώρα πού βρίσκομαι;¨ Και θα έχεις τον πνευματικό σου και θα σου λέει : ¨Παιδί μου, εκεί πέφτει η Ιθάκη!¨

Θα έχεις τον πνευματικό σου που όταν ματώσουν τα γόνατά σου επειδή κάπου χτύπησες, κάπου έπεσες, κάπου μάτωσες, θα σου λέει:¨Έλα εδώ, έλα εδώ, μη φοβάσαι, να σε καθαρίσω θέλω!Να σβήσω την πληγή σου, να καθαρίσω την καρδιά σου, να σου διαβάσω τη συγχωρητική ευχή, να κοινωνήσεις!Άντε μπράβο!Βγες πάλι στον δρόμο της ζωής!¨

...ο άνθρωπος είναι αδύναμος! Αγαπά την Ιθάκη αλλά τον τραβάει κι αυτή η γη και αμαρτάνει! Επειδή έχει ωραίες επιθυμίες αλλά είναι ταυτόχρονα λάσπη και χώμα και πηλός, τον τραβάνε κι αυτά τα πράγματα και λασπώνεται! Θυμάται όμως την καταγωγή του, ότι είναι κι αυτός χώμα και ζητά συγνώμη αλλά ευτυχώς υπάρχει η εξομολόγηση, ο πνευματικός ο οποίος μας βοηθά να πάμε στην Ιθάκη όσο γίνεται πιο καθαροί και περιποιημένοι, όσο γίνεται…

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

(ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε)

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Πολύευκτος και Νέαρχος

Η αρμένικη πόλη Μελιτίνη είναι ποτισμένη με το αίμα των Χριστιανών, όπως και ολόκληρη η Αρμενία. Το πρώτο αίμα που χύθηκε για το Χριστό σ’ αυτήν την πόλη ήταν του αγίου Πολυεύκτου το 249μΧ. Τη μνήμη του την τιμούμε στις 9 Ιανουαρίου.
Στη Μελιτινή βρίσκονταν δύο φίλοι: ο Νέαρχος και ο Πολύευκτος. Και οι δύο ήταν αξιωματικοί – ο Νέαρχος βαπτισμένος, ο Πολύευκτος αβάπτιστος. Όταν έφθασε η διαταγή του αυτοκράτορα για να εξαπολυθεί διωγμός κατά των χριστιανών, ο Νέαρχος προετοιμάστηκε να πεθάνει. Όμως η λύπη του ήταν μεγάλη, διότι είχε αποτύχει να στρέψει το φίλο του, Πολύευκτο, στην αληθινή Πίστη. Εκείνος, τότε, μαθαίνοντας την αιτία της λύπης του Νεάρχου υποσχέθηκε να προσχωρήσει στη χριστιανική πίστη.
Την επομένη ο Πολύευκτος είδε ένα όνειρο, το οποίο ανέφερε στο φίλο του: είδε τον ίδιο τον Κύριο να εμφανίζεται μπροστά του, ολόλαμπρος, να του αφαιρεί τα παλιά ρούχα, να τον ενδύει με απαστράπτοντα νέα ενδύματα και να τον επιβιβάζει στη σέλλα ενός φτερωτού αλόγου. Μετά απ’ αυτό ο Πολύευκτος πήγε πράγματι στην πόλη, καταξέσκισε δημοσίως το αυτοκρατορικό διάταγμα περί βασανισμού των χριστιανών και κατέστρεψε πολλά ειδωλολατρικά αγάλματα.
Το αποτέλεσμα ήταν ο ίδιος να βασανιστεί και να καταδικαστεί σε θάνατο. Όταν τον έφεραν στον τόπο της εκτέλεσής του, έστρεψε το βλέμμα του προς το πλήθος και βλέποντας τo Νέαρχο φώναξε περιχαρής: “Σώσε τον εαυτό σου αγαπημένε μου φίλε! Θυμήσου τον όρκο αγάπης ανάμεσά μας, που τώρα επιβεβαιώνεται”. Αργότερα, τελειώθηκε ως μάρτυρας Χριστού ολοκαυτωθείς στην πυρά και ο άγιος Νέαρχος, ο οποίος μνημονεύεται στις 22 Απριλίου.

(Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που το έστειλε)

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Πρέπει να ψάχνεις με την καρδιά

…Έκανε καλό στην καρδιά, σαν δώρο. Όταν ήμουν μικρός, το φως του χριστουγεννιάτικου δέντρου, η μουσική της λειτουργίας τα μεσάνυχτα, τα τρυφερά χαμόγελα έκαναν να ακτινοβολεί με τον ίδιο τρόπο το χριστουγεννιάτικο δώρο που έπαιρνα.

- Οι άνθρωποι στον τόπο σου, είπε ο μικρός πρίγκιπας, καλλιεργούν πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα στον ίδιο κήπο και δεν βρίσκουν εκεί αυτό που γυρεύουν…

- Δεν το βρίσκουν, του απάντησα.

- Και όμως αυτό που ψάχνουν θα μπορούσαν να το βρουν σ’ένα μονάχα τριαντάφυλλο ή σε λίγο νερό…

- Φυσικά, απάντησα

Και ο μικρός πρίγκιπας πρόσθεσε:

- Όμως τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάχνεις με την καρδιά…

(απόσπασμα απ'τον "Μικρό πρίγκιπα" του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Δεν ξέρεις τι χάνεις!

Μιλάω για σένα που δεν κάνεις αγώνα. Που δεν ζεις τον Χριστό και δεν ξέρεις τι χάνεις! Δεν ξέρεις τι χάνεις!

Ζεις μες στον Παράδεισο και δεν απολαμβάνεις τίποτα! Κοιτάς συνέχεια τον απαγορευμένο καρπό και δεν κοιτάς όλα τ'άλλα που σου δίνει ο Θεός ν'απολαύσεις και κοιτάς κάτι στερήσεις... Και λες: "Η Εκκλησία είναι μη και μη". Τι "μη" και "μη"; Για "μη" σου μιλάω σήμερα;
Η Εκκλησία είναι η απόλαυση, είναι το "ΝΑΙ"! Είναι η εμπειρία του Χριστού! Είναι βιώματα! Είναι χειροπιαστά πράγματα! Είναι σώμα και αίμα Χριστού! Είναι άγγιγμα Θεού! Είναι θαύμα! Είναι έκπληξη! Είναι όλα αυτά τα θαυμαστά!

Κατάλαβες; Αυτά είναι ο Χριστός!


(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Σαν το κεράκι


Θέλω να σου πω πως ζηλεύω το κεράκι... Κι έλεγα στον εαυτό μου πως πρέπει να του μοιάσω...
Αλήθεια, έχεις δει πώς λιώνει; Καίει, καίγεται ολόκληρο, ήρεμα, αθόρυβα και φωτίζει... Φωτίζει ώσπου να λιώσει ολόκληρο. Έτσι πρέπει να γίνουμε και εμείς. Έτσι πρέπει να ζούμε κι εμείς. Να είναι η ζωή μας αθόρυβη, μα φωτεινή. Να λιώνουμε από αγάπη ανιδιοτελή. Από προσευχή καρδιακή. Να ζεσταίνουμε τους γύρω μας, τους φίλους και γνωστούς μας αλλά και κάθε άνθρωπο που το'χει ανάγκη με το χαμόγελό μας. Με την αγάπη μας. Με την αισιοδοξία μας.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Πιστεύεις αυτά που Του λες;


Μην πεις ποτέ στον Θεό πράγματα που δεν τα εννοείς. Που δεν τα παίρνεις στα σοβαρά. Ο Θεός σε παίρνει πολύ στα σοβαρά. Σοβαρολογεί μαζί σου. Όταν Του μιλάς, δεν σε παίρνει ο Χριστός επιπόλαια. Στην πλάκα. Σ' ακούει πολύ σοβαρά. Δίνει όλη Του την καρδιά. Τείνει το αφτί Του, το ενδιαφέρον Του για να σε ακούσει.

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από εκπομπή Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Γίνε και συ άγιος!


Όταν τρέφεις χριστιανική αγάπη για τον πλησίον σου, όλοι οι ουρανοί σε αγαπούν. Όταν είσαι ενωμένος πνευματικά με τους γύρω σου, είσαι ενωμένος επίσης με τον Θεό και τα μακάρια πνεύματα των ουρανών.
Όταν είσαι σπλαχνικός στον πλησίον σου, ο Θεός, οι άγγελοι και οι άγιοι θα'ναι σπλαχνικοί μαζί σου.
Όταν προσεύχεσαι για άλλους, όλοι οι ουρανοί μεσιτεύουν για σένα!
Άγιος είναι ο Κύριος και Θεός μας. Γίνε και συ άγιος.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Το διαβατήριο και η αποταμίευση


Όταν ο άνθρωπος πιστεύει στον Θεό, στον Χριστό, στη μέλλουσα ζωή, τότε αυτή η ζωή είναι μάταιη, οπότε σε αυτή τη ζωή πρέπει επιτέλους να ετοιμάσει το διαβατήριο για την άλλη.
Και, αν τον αδικήσει ο άλλος, χαίρεται. Διότι έχει αποταμιεύσει κάτι στην ουράνια ζωή. Όσο αδικείται κανείς σε αυτή τη ζωή από ανθρώπους, τόσο αποταμιεύει στην άλλη ζωή.

(Απ'το βιβλίο "Αθωνικόν ημερολόγιον -Διδαχές ενός γέροντος" του π.Διονυσίου Τάτση)

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

"Πέφτουν οι μπαταρίες"

Ο γέροντας Παϊσιος έλεγε πως συνέχεια "πέφτουν οι μπαταρίες μας". Εννοούσε πως στην ψυχή μας σιγά-σιγά αδυνατίζουμε πνευματικά, χάνουμε την πίστη μας. Γι'αυτό χρειαζόμαστε ενίσχυση...
Δηλαδή αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να επαναπαύομαι. Όσο μπορώ να μην αμελώ ό,τι με βοηθάει και ενισχύει την αδυνατισμένη, καχεκτική μου πίστη.
Και τι χρειάζομαι; Χρειάζομαι προσευχή, χρειάζομαι αγώνα, χρειάζομαι να γονατίζω συχνότερα στο πετραχήλι του πνευματικού μου, να'χω ελπίδα... Να Τον κοινωνώ συχνά. Όσο πιο πολύ μπορώ...
Τότε, ψυχή μου, οι μπαταρίες σου θα φορτίζουν... Τότε θα ανασαίνεις. Θα δυναμώνεις, θα χαίρεσαι και θα χαίρεται και ο άγγελός σου!
Μπαταρίες φορτισμένες ίσον ελπίδα. Μπαταρίες φορτισμένες ίσον ανοιχτή γραμμή με τον ουρανό.

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Γεμίστε την ψυχή σας με τον Χριστό!


Όταν είναι κανείς άδειος απ'τον Χριστό, τότε έρχονται χίλια δύο άλλα και τον γεμίζουν: ζήλειες, μίση ,ανία, μελαγχολία, αντίδραση, κοσμικό φρόνημα, κοσμικές χαρές. Προσπαθήστε να γεμίσετε την ψυχή σας με τον Χριστό, για να μην την έχετε άδεια. Η ψυχή μας μοιάζει με μια δεξαμενή γεμάτη νερό. Αν το νερό το ρίξεις προς τα λουλούδια, δηλαδή τις αρετές, το δρόμο του καλού, θα ζεις την αληθινή χαρά και θ'ατροφήσουν οι κακίες, τ'αγκάθια. Αν, όμως, ρίξεις το νερό προς τα αγκάθια, αυτά θ'αναπτυχθούν και θα σε πνίξουν και θα μαραθούν όλα τα λουλούδια...

γέροντας Πορφύριος

(απ'το βιβλίο "Βίος και λόγοι" Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου -εκδ. Ι.Μ.Χρυσοπηγής -Χανιά)

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Κάνε την έξυπνη κίνηση!


Αν αγαπήσεις τον Χριστό δε θα νιώθεις ποτέ μα ποτέ μοναξιά. Ας μην το κάνω εγώ. Εσύ μπορείς να το ζήσεις!
Ας μην είμαστε σωστοί εμείς που τα λέμε. Δεν έχει σημασία. Εσύ μπορείς να είσαι έξυπνος. Εσύ μπορείς να πιάσεις το νόημα. Και να κάνεις το βήμα που δεν κάναμε εμείς. Αλλά θέλουμε κι εμείς! Θέλουμε και προσπαθούμε!
Αλλά εσύ που'χεις όρεξη, που έχεις δίψα, που'χεις ειλικρίνεια, που έχεις καλοπροαίρετη ψυχή, κάν'το! Κάν'το εσύ! Μην κοιτάς εμένα, μην κοιτάς τον άλλο που λέμε και δεν κάνουμε. Και τι πειράζει; Εσύ κάνε! Κάνε την κίνηση την έξυπνη! Αγωνίσου! Ζήσε! Ζήσε! Να χαρείς! Να ευτυχήσεις! Το αξίζεις! Το αξίζεις!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Πνευματική ψυχρότητα

.....Υπάρχει η πνευματική ψυχρότητα, την οποία πρέπει με κάθε τρόπο να προσπαθούμε να αποδιώχνουμε. Αιτία και αρχή της ψυχρότητας αυτής είναι η λήθη. Λησμονούμε τις ευεργεσίες του Θεού, τον ίδιο τον Θεό, τον θάνατο, την σωτηρία μας… Ο νους ζοφώνεται, η πνευματική ζωή εγκαταλείπεται, η ψυχή νεκρώνεται. Για να μην πέσετε σε αυτόν τον γκρεμό, φυλαχθείτε απ’τη λήθη. Έχετε μέσα σας, φίλο αχώριστο, τη μνήμη του Θεού. Αυτή θα θερμαίνει το ζήλο σας, θα θερμαίνει ολόκληρη τη ζωή σας...

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Για να σωθείς πρέπει να πιστέψεις!

Για να σωθείς πρέπει να πιστέψεις! Η πίστη οδηγεί στην σωτηρία.
Όταν πιστέψεις ότι υπάρχει Θεός, όταν εμπιστευτείς τον Θεό στην ζωή σου, σώζεσαι. Γιατί αυτό σε οδηγεί σε βιώματα, σε αγώνα, σε ανταπόκριση. Έτσι, κάνεις προσπάθεια μετά...

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Φτάνει αστραπιαία (άγιος Νικόλαος Πλανάς)

Κάποτε στο Νέο Κόσμο γινόταν ένας γάμος στον οποίο είχε προσκληθεί. Έστειλε, λοιπόν, η οικογένεια του γαμπρού μια άμαξα για να πάρει τον παπά απ’το σπίτι του στη Γαργαρέτα. Μόλις είχε φτάσει ο αμαξάς έβγαινε ο ιερέας απ’τη πόρτα του σπιτιού, τον οποίο μόλις είδαν τα άλογα, αγρίεψαν και σήκωσαν τα πόδια. Λέει τότε ο αμαξάς στον παπα-Νικόλα: «Πάτερ μου, είναι αδύνατον με τέτοια ταραχή που έχουν τα άλογα να σε πάρω στην άμαξά μου. Θα τρέξω αμέσως να ειδοποιήσω την οικογένεια…». «Δεν πειράζει παιδί μου, του λέει, θα πάω με τα πόδια». Έτσι, ξεκίνησαν και οι δύο. Τι έκπληξη, όμως, μόλις έφτασε ο αμαξάς βλέπει και τον παπά έξω από το σπίτι του γαμπρού. «Παπά μου, λέει ο αμαξάς, πώς έφτασες εδώ;». «Μη μιλάς, παιδί μου, αυτά είναι πράματα του Θεού».

(Απόσπασμα απ’το βιβλίο του αρχιμ. π.Νικολάου Πρωτοπαπά ‘Ο νέος άγιος της εκκλησίας μας, Ιερεύς Νικόλαος Πλανάς’)