Αν η καρδιά σου γίνει μαλακιά και στοργική και τρυφερή και ευαίσθητη σαν το λουλούδι, τότε θα καταλάβεις και όλο αυτό τον πόνο των ανθρώπων. Και θα παρηγορηθείς. Και μπορείς να βρεις και λίγη δύναμη και να κάνεις -αντί για παράπονα και γκρίνια- προσευχή.
Γι'αυτούς τους άγνωστους που πονούν σαν κι εσένα. Που πονούν πιο πολύ από σένα. Αυτό το διάβασα στον π.Σωφρώνιο και λέει ότι "η καρδιά του ανθρώπου απλώνει. Γϊνεται ευρύχωρη και νιώθει έτσι ότι νιώθουν και αυτοί. Και τώρα που εγώ πονώ, καταλαβαίνω τι νιώθουν". Δηλαδή με παίρνει ο Θεός και με ξεναγεί στον πόνο του σύμπαντος. Στον παγκόσμιο πόνο των ανθρώπων. Και αυτό είναι μια τιμή! Να με φέρνει σε επαφή με κοινά βιώματα όλης της ανθρωπότητας και να με κάνει ένα ον συμπαντικό. Εμένα τον μοναχικό που μένω στο δικό μου το σπιτάκι το μοναχικό. Που μπορώ να αγκαλιάσω όλα τα σύμπαντα και τον πόνο όλου του σύμπαντος. Τον πόνο όλων των ανθρώπων...
(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου