Είναι βράδυ. Περασμένες δύο.

Είναι βράδυ. Περασμένες δύο... Έξω το πηχτό σκοτάδι εξασθενεί απ'τα φώτα της μεγάλης πόλης. Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα και βλέπω ψηλά το φεγγάρι θαμπό. Γύρω του, ολόγυρά του μερικά αστέρια κι αυτά θαμπά. Θες η υγρασία, θες η θολή ατμόσφαιρα, δεν διακρίνονται με όλη τους τη λεπτομερή ομορφιά. Κρύβονται κάπως από μας. Ή μήπως εμείς δε τα βλέπουμε; Εξαιτίας του τρόπου ζωής μας;

Γύρω μας τόσες ευκαιρίες για αλήθεια. Για φως. Γι'αγάπη, ρε φίλε. Μα εμείς επιμένουμε στα πρόσκαιρα, στα ψεύτικα, στα περαστικά. Πώς γίνεται και μπερδευόμαστε τόσο πολύ;

Σβήνω τη φως του μπαλκονιού. Και κλείνω μόνο το τζάμι. Θέλω το φως του φεγγαριού να με τυλίγει καθώς θα κοιμάμαι. Σαν τις προσευχές που ακόμη δεν έκανα -μα πάντα η ψυχή μου θα διψά. 

Απόψε, πριν κλείσω τα μάτια μου, θα'θελα να θυμηθώ όλες αυτές τις ευεργεσίες σου, Θεέ μου. Θα'θελα να σ'ευχαριστήσω. Θα'θελα να μετράει η ανάσα μου, τις γλυκές παροχές της Αγάπης σου.

Θα'θελα να δίνω ονόματα στ'αστέρια. Ένα για κάθε αδερφό και φίλο που για κάτι πονάει, για κάτι υπομένει κι ελπίζει. Ένα αστέρι για κάθε καρδιά που έχει ανάγκη από ένα θεϊκό χάδι και μια αγκαλιά.

Θεέ μου, αυτό το βράδυ, άκουσε τη πενιχρή φωνή της καρδιάς μου. Δώσε μας και σήμερα τη Χάρη σου. Παρ'όλες τις βρωμιές μας. Έλα κοντά μας. Μείνε μαζί μας, Θεέ μου.

...ώστε όλα ν'αποκτούν νόημα, καθαρότητα...

Ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή, τους ανθρώπους γύρω μας, ακόμη και η σχέση μας με τα υλικά αγαθά (τη φύση, τα καθημερινά μας χρηστικά αντικείμενα) αντικατοπτρίζεται σε πάρα πολλά πράγματα. 

Οι παρέες μας, οι φίλοι που έχουμε, τα βιβλία που επιλέγουμε να διαβάσουμε, οι ταινίες που θα δούμε, τα like ή τα σχόλια που θα κάνουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλα. Όλα αντικατοπτρίζουν το ποιοι είμαστε. Όπως λέει κι η παροιμία: "δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι". 

Η καρδιά χρειάζεται ανάσες. Έχει ανάγκη από το φως του Χριστού, από το άγγιγμά Του. Αφού Εκείνος είναι που την έπλασε.

Και πολλές φορές, η απάντηση στις προσευχές μας, έρχεται μέσα από ένα βιβλίο, μέσα από το λόγο ενός φίλου, από την ευωδία ενός μικρού ταπεινού λουλουδιού ή απ'το κελάηδημα ενός πουλιού.

Αφέσου στην αγκαλιά του Χριστού κι όλα θ'αρχίσουν να αποκτούν, νόημα, καθαρότητα. Ελπίδα.

Καλή σου μέρα!

Πώς αφήσαμε τις ώρες μας

Δε θα'ταν πολύ όμορφο;

Στον ουρανό θα δεις πώς συνυπάρχουν ο ήλιος με το φεγγάρι και τα αστέρια, τα σύννεφα με το ουράνιο τόξο. Έτσι, κι εδώ στη γη, θα'ταν πολύ όμορφο αν προσπαθούσαμε να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τους διπλανούς μας. Σίγουρα δεν φαντάζει και το πιο εύκολο πράγμα, μα ρώτα τον εαυτό σου: πόσο άκοπα και αβασάνιστα αποκτιούνται τα ωραία της ζωής;

Η κίνηση προς το πλησίασμα του άλλου είναι κινηση δύσκολη μα απογειωτικη. Δυσκολη διότι απαιτεί την έξοδο απο τον εαυτό μας (και τα πάθη μας, το βόλεμα και την νωθρότητα μας). Απογειωτική διότι ειναι ουράνια και θεϊκή. Και τόσο όμορφη!

Φίλε, περπατάμε όλοι στο μονοπάτι που λέγεται ζωή. Γιατί, λοιπόν, να μην αλληλοβοηθιόμαστε; Γιατί να μην κρατάμε το χέρι του διπλανού μας όταν κουραστει; Γιατι να μην σκουπίζουμε τον ιδρώτα από το πρόσωπό του; Στο κάτω-κάτω, κι εμείς καποια στιγμή θα κουραστούμε. Δε θα θέλαμε τότε να'χαμε καποιον να στηριχτούμε; Να μην πέσουμε;

Το πλησίασμα του άλλου θα δώσει και στα δικά μας φτερά την πρότερη ζωηράδα τους. Θα μας ανανεώσει και θα μας φανερώσει πως η σπουδαία αρετή της αγάπης δεν είναι τελικά μια ανεδαφική επιπολαιότητα του ανέφικτου, αλλά τρόπος ζωής αληθινός. Ξεχωριστός. Μαγευτικός. Χαρούμενος. Θυμήσου πως τα τελευταία λόγια του άγιου γέρ.Πορφύριου σ'αυτή τη ζωή ήταν η φράση "ίνα ώσι έν". Τι λες, πάμε να πορευτούμε παρέα προς την περιπέτεια που λέγεται ζωή;

υγ: Στα σχόλια των δύο τελευταίων αναρτήσεων καθυστέρησα πάρα πολύ να απαντήσω. Τελικά τα κατάφερα χτες :) Συγγνώμη αδέρφια!!

Η ζωή σαν ένα...μικρό σκοινί

Παιδευόμουν μ'ένα θέμα της δουλειάς χτες το απόγευμα. Και σκεπτόμουν πιθανούς τρόπους για να λυθεί θετικά το θέμα. Ασυναίσθητα άρχιζα να παίζω μ'ένα μικρό σκοινί που κάποτε ήταν σελιδοδείκτης στο ημερολόγιό μου.

Σε κάποια φάση συνειδητοποίησα πως βρήκα τη λύση χάρη σ'αυτό το μικρό σκοινάκι!

Τι έγινε:
Με το μικρό αυτό σκοινί έφτιαχνα διάφορα σχήματα καθώς σκεπτόμουν: κύκλο, τρίγωνο, σταυρό, βελάκι, κλπ... Και η εξής σκέψη γεννήθηκε μέσα μου: "Έτσι δεν είναι και η ζωή μας; Ένα τέτοιο σκοινί; Εμείς αυτό που κάνουμε είναι να αντιδρούμε στα ερεθίσματα. Ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Δράση και αντίδραση"!

Άρα, για κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα άλλος μπορεί να λάβει δυναμική στάση, άλλος παθητική, άλλος να το δει με εφευρετικότητα, άλλος με ελπίδα ή απογοήτευση. Προσωπική γραμμή πλεύσης.

Σημασία έχει το πώς θα δράσεις. Στη ζωή μπορείς να χαράξεις τη δικιά σου άποψη παρόλο που δεν ελέγχεις πάντα τα ίδια τα γεγονότα που σου συμβαίνουν. Αυτό, όμως, είναι την ίδια στιγμή και το σπουδαίο! Εσύ τι πιστεύεις;

Ακροβατώντας

Ποια είναι εκείνη η δικλείδα ασφαλείας που ομαλοποιεί την ελευθερία των επιλογών σου; Αυτό που αποφάσισες να ακολουθήσεις είναι ο δρόμος που απλά σε πήγαν τα κύματα της ζωής ή το σημείο που είχε χαραχτεί βαθιά μέσα σου μετά από ώριμη επιλογή της καρδιάς σου;

Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να προχωρήσει ανάλογα με τα "θέλω" του και τα "μπορώ" του ζυγίζοντας ταυτόχρονα και σταθμίζοντας το ωφέλιμο αυτών των γεννημένων στην καρδιά στόχων και επιθυμιών.

Συνεχώς, μου φαίνεται πως ακροβατούμε σ'ένα λεπτό τεντωμένο σκοινί και για κλάσματα του δευτερολέπτου γέρνουμε είτε δεξιά είτε αριστερά. Οι γνήσιες επιλογές μας (σχεδόν πάντα συμβαίνει αυτό) είναι υπέρτερες των εμποδίων μας είτε το νιώθουμε είτε όχι.

Στην ακροβασία αυτή το αν θα πέσεις είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Μα, τελικά, το αν είσαι προσδεμένος με κρίκο (ώστε και αν πέσεις να μη σκοτωθείς) είναι η δικλείδα ασφαλείας που εσύ ελεύθερα επιλέγεις.

Η ζωή είναι, δηλαδή, το σύνολο των επιλογών σου κατά βάθος. Ίσως πάλι και όχι... Απλές σκέψεις κάνω...

υγ: Οι άγιοι Ταξιάρχες βοήθειά μας. Σήμερα γιορτάζουμε όλοι κ ο καθένας μας χωριστά τον φύλακα-άγγελό του! Χρόνια μας πολλά λοιπόν :)

Αν ανοίξεις τα μάτια σου

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι η ζωή για τον καθένα είναι αυτό που έχει στο μυαλό του. Αυτό που βλέπει, αυτό που νιώθει, που αντιλαμβάνεται, αυτό στο οποίο συμμετέχει.

Ξεκινώντας μ'αυτή τη βάση, ζωή μπορεί να είναι για κάποιον ένα κουτί, ένα κλουβί, ένα δάσος, ο ουρανός, η θάλασσα, το σύμπαν, κοκ. Τι εννοώ μ'αυτό: πολλές φορές έχω δει ανθρώπους να βιώνουν ακριβώς ίδιες καταστάσεις με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Να σου φέρω δύο ακραία παραδείγματα αληθινά: γονείς που έχασαν το παιδί τους. Άλλοι μίσησαν το Θεό , τους ανθρώπους, τη ζωή και άλλοι Τον αγάπησαν περισσότερο, όπως και τους ανθρώπους και τη ζωή. Το δεύτερο παράδειγμα, μια σοβαρή επαγγελματική αποτυχία (απόλυση): άλλος την αντιμετώπισε με γενναιότητα, υπομονή και οπλίστηκε με κουράγιο και άλλος έπεσε σε κατάθλιψη παραιτούμενος απ΄τη ζωή.

Προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις ότι ο καθένας μας, διαφορετικός απ'τους άλλους, έχει μια παγιωμένη άποψη της ζωής. Όμως, πιστεύω πως η ζωή είναι ένα μέρος γεμάτο περιπέτεια, όνειρα κι αγάπη. Δε σημαίνει ότι θα χαμογελάμε ασταμάτητα (αυτό δεν είναι ζωή, αλλά υποκρισία!) ούτε ότι θα'μαστε κοινωνία αγγέλων. Όμως, αν ανοίξεις τα μάτια σου θα δεις μια πραγματικότητα διαφορετική απ'αυτή που εγκλωβίζεσαι.

Αν βάλεις λίγο συναίσθημα στη ζωή σου (πόσο όμορφα τα περιγράφει ο γέροντας Πορφύριος), λίγη αγάπη, λίγη δημιουργικότητα και φαντασία, τότε θ'αναπροσαρμόσεις τη ματιά σου και θα συγκλονιστείς. Θ'αρχίσεις να ζεις ξανά και να ελπίζεις ξανά. Θα ονειρεύεσαι ξανά. Κλείνω μ'ένα απόσπασμα του Λέο Μπουσκάλια: 

Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε.

Αν μοιάζαμε στο κεράκι μας...

Προχτές είχα πάει σ'ένα πολύ μικρό, ταπεινό εκκλησάκι να προσκυνήσω. Στο κέντρο της πόλης, μα σχεδόν αόρατο. Αθέατο. Πολύ μ'αρέσουν κάτι τέτοια εκκλησάκια. Προσκύνησα τις εικόνες, άναψα δυο κεράκια και αφέθηκα στη δίνη της εύλαλης σιωπής...

Κεράκι...

Το θυμάσαι το κεράκι που άναψες κι εσύ κάποτε; Δε σβήνει αμέσως... Θα συνεχίσει εκεί να λιώνει, να καίει σαν προσευχή... Κι εσύ, λοιπόν; Θυμάσαι; Προσευχήθηκες; Ή με το που βγήκες απ'το ναό αποξεχάστηκες σε μέριμνες; Αυτές είναι περαστικές... Να το θυμάσαι... Και να μου το θυμίζεις....

Αυτή η στιγμή που άναψες το κεράκι, αν τη συνδύασες με προσευχή, είναι μια στιγμή που μένει. Που δε χάνεται στην ολοκληρωτική ασυνέπεια της καθημερινότητας. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη απ'τα κεριά μας, αλλά εμείς απ'τη γλύκα της παρουσίας του. Ας  προσπαθούμε να θέλουμε να ζούμε με ζωντάνια και με φλόγα. Που αυτή η φλόγα να γίνεται τρόπος ζωής...

Πόσο ωραίο θα'ταν αν μοιάζαμε στο κεράκι μας... 

Πώς να ζεις

(...) Έτσι η μελέτη της αγάπης με οδήγησε στη μελέτη της ζωής. Ζωή μέσα στην αγάπη σημαίνει ζωή μέσα στη ζωή και ζωή μέσα στη ζωή σημαίνει ζωή μέσα στην αγάπη.

Για μένα η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού σε μας. Ο τρόπος που ζούμε τη ζωή μας είναι το δικό μας δώρο στο Θεό. Κάντε το δώρο αυτό υπέροχο.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", εκδ. Γλάρος

photo by voulaki

Να γνωρίζεις τη ζωή σε κάθε ανάσα

- Είναι σπάνιο να βρεις το τέλειο μπουμπούκι. Μπορεί να χρειαστεί μια ολόκληρη ζωή για να βρεις ένα. Και, όμως, δε θα 'ναι μια σπαταλημένη ζωή. (...) Και μετά έρχομαι στο μέρος αυτό των προγόνων μου και θυμάμαι: Όπως τα μπουμπούκια, έτσι κι εμείς κάποτε πεθαίνουμε. Να γνωρίζεις τη ζωή σε κάθε ανάσα, με κάθε κούπα τσαγιού.

- Ζωή στην κάθε ανάσα...

απόσπασμα μεταφρασμένο εξ ακοής απ'την ταινία The last samurai