Μα είναι τόσο γλυκιά η αγκαλιά σου, Θεέ μου!

 Κάθε μέρα είναι και ένα νέο ξεκίνημα. Από τη στιγμή που θα σηκωθούμε! Μας περιμένουν χίλιες δύο υποχρεώσεις. Τρέχουμε να τα προλάβουμε. 

Όμως, μας περιμένει υπομονετικά και ο Χριστός μας! Δε θα μας πιέσει ποτέ! Περιμένει τη διάθεσή μας, τον αγώνα μας για να μας σκορπίσει το άπειρο έλεός Του. Η γλυκιά του αγκαλιά πάντα είναι ανοιχτή για μας. Όσο κι αν μας φαίνεται δύσκολο ή αδυσώπητο το πεδίο του πνευματικού αγώνα... Όσο κι αν πασχίζουμε με τα πάθη μας... Όσο κι αν οι περιστάσεις μάς δυσκολεύουν. Διάβασε και τους βίους των αγίων να λαμβάνεις δύναμη. Διάβαζα πρόσφατα τον βίο του αγίου Σιλουανού. Τι αγώνα έκανε! Αδιάλειπτο, ένθερμο, ειλικρινή, μυστικό! Έτσι να είμαστε, τέτοια πρότυπα να έχουμε.

Αδερφή/έ, να θυμάσαι ότι η ζωή κοντά στο Χριστό είναι ό,τι καλύτερο! 

Να προσπαθείς! Να αγωνίζεσαι! Να ξανασηκώνεσαι όταν πέφτεις!

Και, πάνω απ'όλα, να μετέχεις στα μυστήρια της εκκλησίας μας. Δίχως εξομολόγηση, δίχως Θεία Κοινωνία, πώς μπορούμε να λέμε ότι προσπαθούμε; Βουτούμε στην ουσία της πνευματικής ζωής για να ευφρανθούμε στο πέλαγος της γλύκας της αγκαλιάς του Θεού μας!

Πήρα φόρα και πολυλογώ. Σταματώ εδώ. Συγχώρα με.

Καλό αγώνα!

Μικρή αυτοσχέδια προσευχή

Παναγιά μου, μάνα μου
αγκαλιά μου στοργική

γαλήνεψε τον πόνο μου
ηρέμησε την ψυχή μου

Πολλά τα πάθη μου,
τυφλός είμαι, ανήμπορος

Πώς να δω το φως Σου;
Πώς ν'ατενίσω τον Υιό Σου;

Πώς να σε παρακαλέσω,
όταν ζοφώδες με κυκλώνει 
το χάος της αθυμίας μου;

Παναγιά μου, μάνα μου,
αγκαλιά μου στοργική,

γαλήνεψε τον πόνο μας
ηρέμησε τις ψυχές μας.

Παιδιά σου είμαστε
κι ας το ξεχνούμε.

Υπεραγία Θεοτόκε,
Δέσποινα αειπάρθενε,
φύλαξέ μας, σώσε μας.

για σένα

Κάτι για τη μέρα που μόλις ξεκίνησε...

Κάτι για τις υποχρεώσεις που όλο το πρωί τρέχουν...

Κάτι για το μεσημέρι που μόλις έφτασε....

Κάτι για το απόγευμα και τον καφέ σου...

Κάτι για τη νύχτα που πάντα αθόρυβα έρχεται....

Είναι ο Θεός σου. Είσαι παιδί Του μονάκριβο. Τον θυμάσαι μέσα στη μέρα; Εκείνος σε σκέφτεται συνέχεια. Πιο συχνά κι απ'όσο αναπνέεις... Η αγάπη Του, η όλο γλύκα και στοργή αγκαλιά Του, πάντα θα είναι ανοιχτή για σένα...

Είναι βράδυ. Περασμένες δύο.

Είναι βράδυ. Περασμένες δύο... Έξω το πηχτό σκοτάδι εξασθενεί απ'τα φώτα της μεγάλης πόλης. Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα και βλέπω ψηλά το φεγγάρι θαμπό. Γύρω του, ολόγυρά του μερικά αστέρια κι αυτά θαμπά. Θες η υγρασία, θες η θολή ατμόσφαιρα, δεν διακρίνονται με όλη τους τη λεπτομερή ομορφιά. Κρύβονται κάπως από μας. Ή μήπως εμείς δε τα βλέπουμε; Εξαιτίας του τρόπου ζωής μας;

Γύρω μας τόσες ευκαιρίες για αλήθεια. Για φως. Γι'αγάπη, ρε φίλε. Μα εμείς επιμένουμε στα πρόσκαιρα, στα ψεύτικα, στα περαστικά. Πώς γίνεται και μπερδευόμαστε τόσο πολύ;

Σβήνω τη φως του μπαλκονιού. Και κλείνω μόνο το τζάμι. Θέλω το φως του φεγγαριού να με τυλίγει καθώς θα κοιμάμαι. Σαν τις προσευχές που ακόμη δεν έκανα -μα πάντα η ψυχή μου θα διψά. 

Απόψε, πριν κλείσω τα μάτια μου, θα'θελα να θυμηθώ όλες αυτές τις ευεργεσίες σου, Θεέ μου. Θα'θελα να σ'ευχαριστήσω. Θα'θελα να μετράει η ανάσα μου, τις γλυκές παροχές της Αγάπης σου.

Θα'θελα να δίνω ονόματα στ'αστέρια. Ένα για κάθε αδερφό και φίλο που για κάτι πονάει, για κάτι υπομένει κι ελπίζει. Ένα αστέρι για κάθε καρδιά που έχει ανάγκη από ένα θεϊκό χάδι και μια αγκαλιά.

Θεέ μου, αυτό το βράδυ, άκουσε τη πενιχρή φωνή της καρδιάς μου. Δώσε μας και σήμερα τη Χάρη σου. Παρ'όλες τις βρωμιές μας. Έλα κοντά μας. Μείνε μαζί μας, Θεέ μου.

...ώστε όλα ν'αποκτούν νόημα, καθαρότητα...

Ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή, τους ανθρώπους γύρω μας, ακόμη και η σχέση μας με τα υλικά αγαθά (τη φύση, τα καθημερινά μας χρηστικά αντικείμενα) αντικατοπτρίζεται σε πάρα πολλά πράγματα. 

Οι παρέες μας, οι φίλοι που έχουμε, τα βιβλία που επιλέγουμε να διαβάσουμε, οι ταινίες που θα δούμε, τα like ή τα σχόλια που θα κάνουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλα. Όλα αντικατοπτρίζουν το ποιοι είμαστε. Όπως λέει κι η παροιμία: "δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι". 

Η καρδιά χρειάζεται ανάσες. Έχει ανάγκη από το φως του Χριστού, από το άγγιγμά Του. Αφού Εκείνος είναι που την έπλασε.

Και πολλές φορές, η απάντηση στις προσευχές μας, έρχεται μέσα από ένα βιβλίο, μέσα από το λόγο ενός φίλου, από την ευωδία ενός μικρού ταπεινού λουλουδιού ή απ'το κελάηδημα ενός πουλιού.

Αφέσου στην αγκαλιά του Χριστού κι όλα θ'αρχίσουν να αποκτούν, νόημα, καθαρότητα. Ελπίδα.

Καλή σου μέρα!

Κοντά σου

Πόσο μαγευτικό μπορεί να είναι ένα βράδυ με ολόγιομο φεγγάρι;

Πόσο πλατιά μπορεί να'ναι η αγκαλιά του Θεού;

Πώς μετριέται η αγάπη μιας καρδιάς;

Πώς γίνεται, Χριστέ μου, και κάνεις τα πάντα τόσο όμορφα, τόσο γλυκά;

υγ: Η φωτογραφία είναι από τη Μονεμβασιά, έξω απ'το σπίτι του Γ.Ρίτσου. Πανσέληνος. Πριν μερικές νύχτες.

Καλό μήνα

Μα ξέχασα να πω:ο κυρ-Αντώνης,

ο μπαρμπέρης, έβλεπε τους Αγγέλους,

γιατί είχε ένα μικρό τριαντάφυλλο στ'αυτί του.

Γιατί να περιμένω τις τέλειες συνθήκες για να προσπαθήσω; Γιατί να περιμένω μια ήρεμη στιγμή για να προσευχηθώ; Γιατί να φοβάμαι να πω "συγγνώμη"; Γιατί να μεταθέτω συνεχώς τις ελπίδες μου στο αύριο; 

  Δεν το ορίζω το αύριο. Μονάχα το σήμερα μπορώ να ζήσω. Το τώρα, το εδώ. Δε ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. 

  Δε θέλω να περιμένω το αύριο, τις ευνοϊκές συνθήκες για να προσπαθήσω. Ας κάνω ό,τι περνάει απ'το χέρι μου ώστε να προσπαθήσω τώρα. Με απλότητα.

  Θα'θελα να μάθω να ζητώ "συγγνώμη" άμεσα. Γιατί ν'αφήνω πληγωμένη την καρδιά μου και την καρδιά του άλλου;

  Θα'θελα να αγωνίζομαι να χαμογελώ αληθινά, δίχως προσωπείο. Με την καρδιά μου. Άλλωστε μ'αυτή προχωράς ειρηνικά κι υπεύθυνα στη ζωή. 

  Θα'θελα να εύχομαι, να προσεύχομαι χωρίς να περιμένω την τέλεια στιγμή, την τέλεια ησυχία. Προσευχή είναι κι ένα βλέμμα συμπάθειας. Μια αγκαλιά σε κάποιον που πονάει και το'χει ανάγκη. Ο πόνος ποτέ δεν κάνει διακρίσεις. Τα "Κύριε ελέησον" της στιγμής μπορεί να γίνουν φτερά της ψυχής.

  Ευχή της καρδιάς είναι και μια μικρή, αληθινή ελεημοσύνη. Γιατί ταπεινώνει τα τείχη του εγωισμού καίρια. Αντί να ζω μέσα στο ψέμα και τον μικρόκοσμό μου, μάθε με, Χριστέ μου, να βλέπω το διάφανο φως τ'ουρανού σου. Που ξεκινάει απ'τον διπλανό μου. Απ'αυτή εδώ τη ζωή, απ'τη γη αυτή. Απ'το τώρα μου. Και απ'την ανάσα που τώρα αναπνέω.

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'τη συλλογή "Όχι μονάχα για σένα" του Γ.Ρίτσου

Εναλλακτικό καρναβάλι

...because when you fall in love,

you fall in love with everything, with everyone

and you look at the world through a new pair of eyes

  Κάπου ανάμεσα στις παρελάσεις, στα ξεφαντώματα, στις όμορφες ξεσηκωτικές μουσικές, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται διάφορα. Μόλις κατέβηκα απ'το πεζοδρόμιο. Παντού γιρλάντες, σερπαντίνες, χαρτοπόλεμος. Ασυναίσθητα η καρδιά μου ταξιδεύει νοητά μέχρι τους καταυλισμούς των ανθρώπων που ήρθαν πρόσφυγες στα χώματά μας. Αγάπη, δώσε αγάπη, ψιθυρίζει μέσα μου μια λεπτή φωνούλα.

  Για μερικά δευτερόλεπτα σταματάει η μουσική απ'τα μεγάφωνα. Σφυρίχτρες, φωνές μικρών παιδιών, γέλια ακούγονται από δεξιά κι αριστερά μου. Δεκάδες σπαθάκια, καπέλα του Ζορώ, κάπες του Σούπερμαν περνούν από δίπλα μου. Και πάλι ασυναίσθητα η καρδιά μου φτερουγίζει: μέχρι τους θαλάμους της παιδικής πτέρυγας των νοσοκομείων. Εκεί που συντελούνται τόσα μυστήρια... Αγάπη, δώσε αγάπη, ψιθυρίζει μέσα μου μια λεπτή φωνούλα.

  Αυτές τις Απόκριες θα'θελα να κάνω το ακριβώς αντίθετο απ'αυτό που κάνουν όλοι. Δε θέλω να φορέσω κάποια στολή. Δε θέλω να βάλω κάτι. Θέλω να βγάλω. Να βγάλω τα "πρέπει" απ'τις στιγμές μου. Θέλω μονάχα ν'ανοίξω το παράθυρο της ψυχής μου. Αθόρυβα. Να πάρω το ρούχο της καρδιάς μου κι αφού το αφήσω να το δει ο ήλιος του πρωινού, να το χρωματίσω με αγάπη. Με το απλό γέλιο μιας παιδικής φωνούλας. Με τα δάκρυα και τη χαρά ενός ζευγαριού που παλεύει να τα βγάλει πέρα μέσα στην ειλικρίνεια της φτώχειας τους... Και πάλι, η ίδια φωνούλα μέσα μου σιγοψιθυρίζει: Αγάπη, δώσε αγάπη.

  Κι εκείνη τη στιγμή κοιτάζω ένα μήνυμα στο κινητό μου. Είναι απ'την ομάδα του Viber με τα ονόματα για προσευχή. Βλέπω τόσα ονόματα, τόσα προβλήματα: εγχείρηση, αιμοκάθαρση, χωρισμός, καρκίνος, εργασιακά προβλήματα, φυλακή... Και τόσα άλλα... Θέλω να μπορούσα να 'μαι έστω για λίγο εκεί. Να αγκαλιάσω όλους αυτούς τους ανθρώπους. Όπως θα'θελα και γω όταν δυσκολεύομαι. Για να μη νιώθω μόνος. 

  Δε ξέρω να σου πω κάτι. Μη μου ζητάς απαντήσεις. Δεν έχω. Μονάχα εμπειρίες. Ξέρω πώς είναι να πονάς. Να πασχίζεις. Να γελάς. Να ελπίζεις. Έρχεται που λες, καλέ μου φίλε/η, κάποια στιγμή δίχως να το περιμένεις μια γλυκιά ελπίδα. Και φωτίζει τα σκοτάδια. Γεμίζει ελπίδα το σώμα ολόκληρο: τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια, την καρδιά. Και λες "πάει, αποτρελάθηκα. Από πού να'ρχεται άραγε τόση γαλήνη"; Σαν τα γλυκά πρώτα λουλούδια της άνοιξης. Και σαν τα χελιδόνια.

  Αυτό το καρναβάλι θα'θελα ν'αφήσω τη Χάρη Του να σεργιανίσει στον ατακτοποίητο κήπο της καρδιάς μου. Να βγάλει από πάνω μου όσα αγκάθια, όσους λεκέδες, όσα με στεναχωρούν. Και να με βοηθήσει να βγω απ'τα "θέλω" μου. Να μάθω ν'αγαπάω. Να εύχομαι με την καρδιά μου. Να ερωτεύομαι τη γλύκα της αλήθειας Του που απελευθερώνει. Γιατί, όταν ερωτεύεσαι, όλα γίνονται πανέμορφα, καινούρια. Άνθρωποι, φύση, ζώα, ο αέρας που ανασαίνουμε. Όλα. Όλα γίνονται μια αγκαλιά.  

Καλή αυριανή να'χεις. Πολλές ευχές για ένα όμορφο ξημέρωμα Καθαράς Δευτέρας. Μπαίνει ένα όμορφο, νέο χρονικό διάστημα. Καλή αρχή :)

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'αυτό το τραγούδι
υγ2: Σχετική είναι και η ανάρτηση εδώ 
υγ3: Ένας φίλος μου θύμισε κι αυτήν.

  

Κάτι γι'αυτό το απόγευμα

τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις

δυνατά παρά τω Θεώ εστίν

 Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να σου γράψω σήμερα. Μόνο ότι εκεί που εμείς αποτυγχάνουμε, εκεί που λέμε "δεν γίνεται τίποτα πια", εκεί ακριβώς επεμβαίνει Εκείνος. Έρχεται και δίνει μια με τη μπουλντόζα του και γκρεμίζει τα αδιέξοδα που έλεγε και ο άγιος γέρ.Παΐσιος. Κάνει τα αδύνατα δυνατά ρίχνοντας φως κι ελπίδα στα σκοτάδια και τις στεναχώριες μας και γλυκαίνοντας τους πόνους μας.

 Καλέ μου φίλε, καλή μου φίλη, εκεί που θα νιώσεις πως όλα τέλειωσαν πια για σένα, κοίταξε ακριβώς δίπλα σου. Νιώσε την παρουσία Του. Ρίξου στη θεϊκή αγκαλιά Του. Κι ένας καινούριος, απίστευτος δρόμος θ'ανοίξει για σένα! Κράτα την ελπίδα σου κι όλα θα πάνε καλά. Τίποτα δεν είναι αδύνατο ή ακατόρθωτο για Εκείνον. Αυτό μονάχα ήρθα να σου γράψω. Να'σαι πάντα καλά. 

Ευχή για το 2016

Είμαστε ικανοί για το καλύτερο 

και το χειρότερο. 

Μπορούμε να χαρίσουμε ομορφιά 

ή να σπείρουμε κόλαση. 

Είμαστε άνθρωποι.

Σ'ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει,

ας κρατηθούμε απ'την αγκαλιά Του. 

Που τυλίγει τα σύμπαντα 

μέσα στην ατέλειωτη αγάπη. 

Που γλυκαίνει και παρηγορεί.

Καλή χρονιά κι ευλογημένη.

Στην αγκαλιά Του 

που ποτέ δεν αρνήθηκε κανέναν.

Γι'αυτή τη γλυκιά, την πιο γλυκιά αγκαλιά του κόσμου

ίσως κάθε ευκολία και κάθε δυσκολία σε καθενός το ταξίδι

αναπαύει και δοκιμάζει τις επιλογές μας

  Σκέφτομαι πως, ναι, η καρδιά ίσως είναι ο φάρος του μέσα μας κόσμου και η ψυχή τα φτερά της ύπαρξής μας. Κι όσες φορές κι αν πέσουμε, κι αν ακόμη συντριβούμε, άλλες τόσες φορές γίνεται να ξανασηκωθούμε. Και ν'αρχίσουμε και πάλι να προσπαθούμε με ελπίδα. Ελπίδα όχι συναισθηματικής αυθυποβολής ούτε χαζοχαρούμενα λογάκια. Αλλά βιωματικής, εσωτερικής πίστης πως Εκείνος είναι πάντα παρών. 

  Λένε πως ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Ισχύει. Αλλά με μια θεμελιώδη προϋπόθεση: να διαχειριστείς σωστά κι ωφέλιμα τον πόνο. Γιατί δε σώζει ο κάθε πόνος. Κι όπως λέει κ ο π.Βαρνάβας Γιάγκου: "Σωστή διαχείριση (σσ: του πόνου) γίνεται όταν παύουν να υπάρχουν ανθρώπινες ελπίδες".

  Θυμάμαι μια ψυχή στο Αχέπα (ένας γλυκός παππούς 70κάτι χρόνων) που ολόκληρο το σώμα του ήταν ένα κουρέλι απ'τον πόνο. Είχε εξαπλωθεί παντού ο καρκίνος: ζωτικά όργανα, κόκκαλα, παντού. Κι όμως, αντί να του δίνουμε εμείς ελπίδα, μας έδινε εκείνος. Τρελό κι απίστευτο. Φεύγαμε με μια ελπίδα στην καρδιά. Το χαμόγελό του ήταν γνήσιο, αληθινό. Σε άγγιζε στα τρίσβαθά σου. Τα μάτια του τα έβλεπες να γελούν κι αυτά. Κάτι τέτοια πράγματα είναι το λιγότερο τρελά. Ή μάλλον υπέρλογα. Ξεπερνούν τη λογική μας. Και γι'αυτό βιώνονται πιο καλά όταν δε λέγονται... Ίσως πάλι να κάνω και λάθος. 

  Είναι, νομίζω, αυτή ακριβώς η εγκατάλειψη του 'εγώ', η αισιόδοξη απελπισία, που δίνει τα φτερά στην ψυχή και το φως στην καρδιά. Μα δε γίνονται αυτόματα αυτά. Δεν είναι θέμα αγοραπωλησίας. Άμα δε ζητήσεις την αγάπη Του, άμα δε προσπαθήσεις, πώς θα'ρθει η γλύκα Του μέσα σου; Θέλει να το θες, να το ποθείς, να Τον κυνηγάς, να Τον αναζητάς έστω κι αν έχεις παράπονα. Γιατί η σιγουριά και οι υπολογισμοί δείχνουν μια καρδιά που δε θέλει στ'αλήθεια να ρισκάρει. Σαν τον έρωτα είναι και η σχέση μαζί Του. Είναι σχέση, ναι! Θέλει να τα ρισκάρεις όλα. Τα πάντα. Να σβήνεις τις ανέσεις της ψευτοζωής. Να σβήνεις -όχι 'σβήσεις'.  Όχι μια φορά και τέρμα. Είναι αδιάκοπη η φλόγα. Είναι συνεχόμενος ο αγώνας. Δεν έχει όρια ο έρωτας, η αγάπη, η προσευχή. Δεν έχει πέρας η μετάνοια ούτε η συγχωρητικότητα. Είναι όλα μια μεγάλη, μια ατέλειωτη, στοργική αγκαλιά. 

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι από αυτό εδώ το blog.

υγ2: Τα λόγια του π.Βαρνάβα (καθώς κι η φράση 'αισιόδοξη απελπισία') εμπεριέχονται στο βιβλίο του "Αμαρτωλών Εκκλησία"
υγ3: Artwork by J.Bessette

Μέσα σε μια στιγμή

And I always look up to the sky

Pray before the dawn

Είμαι ένα μικρο πετραδάκι ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα σε κάποια μακρινή της γης ακρογιαλιά. Ένα ξεχασμένο ψάθινο καπέλο που ο φθινοπωρινός αέρας το πήρε μαζί του σε αέρινο ταξίδι.  Μια μικρή ψαρόβαρκα ανάμεσα σε τόσες άλλες που πλέουν στο πέλαγος.

Είμαι μιας σκουριασμένης φυσαρμόνικας ξεχασμένη μελωδία που φτερουγίζει και χάνεται στο απογευματινό ηλιόγερμα. Ένα μικρο αστέρι ανάμεσα στα χιλιάδες νυχτερινά λαμπάκια τ'ουρανού. Μια σκιά που περπατάει στο ξέφωτο ενός δάσους. Κόμπος χιλιογυρισμέμος από κομποσχοίνι μιας καρδιάς που ακροβατεί.

Είμαι τόσο μικρός, τόσο ασήμαντος.

Κι όμως.

Όταν φωτιστούν τα σκοτάδια μου, τότε γίνομαι κάτι μοναδικό.

Γίνομαι όλος Αγάπη.

Γίνομαι ένα με τη φύση, με τα ζώα, τα δέντρα, τα φυτά, τα πουλιά. Γίνομαι ένα με όλες τις καρδιές που ανασαίνουν. Με όλα τα ματιά που γελούν, που κλαίνε, που ονειρεύονται ένα όμορφο αύριο.Γίνομαι αγκαλιά. Γίνομαι χαμόγελο κι ελπίδα. Ο Χριστός μπαίνει μέσα μου κι όλα γύρω μου γίνονται μέσα σε μια στιγμή Παράδεισος. 
Και η ζωή συνεχίζεται...

Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι

Αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι

είναι που θα σε συλλογίζομαι.

Δε ξέρω πώς να το πω. Είναι άτσαλη η καρδιά μου και χοντροκομμένη, γι'αυτό ίσως δε μπορώ να εκφραστώ όπως θα'θελα... Όμως, θα στο πω κι ό,τι γίνει.

Νιώθω πως δεν υπάρχει χρόνος που φεύγει και χρόνος που μπαίνει. Μονάχα μια χούφτα στιγμές που πέρασαν και στιγμές που έρχονται. Κάτι σαν ανάσες. Ή σαν φωτογραφίες ανεκτίμητες...

Αν θα'θελα να μετράω κάτι, αυτό θα'ταν η αγάπη κι όχι ο χρόνος. Πόση αγάπη έλαβα φέτος δε λέγεται... Πόσα mail, πόσες ευχές... Μ'έκαναν να σε νιώσω δίπλα μου. Αδερφό/ή μου. Κομμάτι απ'την καρδιά μου. Γι'αυτό θέλω από δω και πέρα να προσπαθήσω να σου χαρίσω λίγες ανάσες μου. Μια ευχή αθέατη. Καρδιακή. Νότες γλυκές που ν'απαλύνουν τον πόνο σου. Να σπρώξουν λίγο πιο μπροστά τα όνειρά σου. Να ανοίξουν τα παραθυρόφυλλα των ματιών σου και να πλημμυρίσει το πρόσωπό σου χαμόγελα. 

Όχι απ'τον εαυτό μου. Από μόνος μου δε μπορώ. Αυτό θα το εμπιστευτώ στον άγγελό μου. Αυτόν θα παρακαλέσω. Εκείνος έχει φτερά και μπορεί να τρέχει παντού. Παντού...

Έλα κι εσύ. Κάνε μια ευχή. Να κάνω κι εγώ. Να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον. Να νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Να'ρθει η Χάρη να σκορπίσει τα σκοτάδια μας. Να γίνει ο ουρανός γλυκιά αγκαλιά για όλους μας. 

Καλή χρονιά!!!

υγ1: Το δίστιχο στην αρχή είναι απ'το ποίημα "Μη σημαδέψεις την καρδιά μου" του Τ.Λειβαδίτη.

υγ2: Διάβασε -αν θες- κι αυτή την ανάρτηση. Είναι η αντίστοιχη πρώτη του 2014.

υγ3: Σ'ευχαριστώ και πάλι, ΠΟΛΥ, για την αγάπη σου.

Όβερ δέαρ

(...) κι ανοίγανε τα χέρια
και πέφταν και σκορπίζανε
χιλιάδες τα μαργαριτάρια...

Κάποιοι λένε πως η ζωή αυτή είναι ό,τι πιο αληθινό και γελάνε αν ακούσουν για ο,τιδήποτε άλλο. Άλλοι λένε πως το πράγμα θέλει να το φιλοσοφείς: ίσως υπάρχει και κάτι παραπέρα ίσως και όχι. Υπάρχουν και οι άλλοι που λένε κουνώντας επιδεικτικά το χέρι: "Εγώ νηστεύω, προσεύχομαι και, θα δεις, στην άλλη ζωή θα μου το ανταποδώσει ο Θεός". 

Λόγια, λόγια, λόγια... 

Φτάνει. Όχι άλλα λόγια. Δεν το αντέχω. Σάμπως τα λόγια μας είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν; Με τίποτα! Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που ακτινοβολούν αγάπη. Αγάπη στην πράξη. Φαίνεται αυτό ξεκάθαρα στα μάτια τους. Στη φτιαξιά τους. Σ'αυτά που κάνουν. Όμως, υπάρχει τόση ψευτιά γύρω μας. Και μέσα μας... Και άντε να βγάλεις άκρη.

Τους γλυκούς ανθρώπους που θα κάνουν τον πόνο σου δικό τους πόνο. Το δικό σου χαμόγελο αφορμή για να χαρούν κι αυτοί. Τις δικές σου ανησυχίες, προσευχή αθέατη (κι εκρηκτική) μες στην καρδιά τους. Κι η καρδιά τους μια μεγάλη, γλυκιά αγκαλιά που άρρητα μπορεί να χωρέσει ολάκερο τον κόσμο. 

Όχι άλλα λόγια. 
Όχι άλλες τυπικότητες και μεγάλες κουβέντες. 
Βαρεθήκαμε. 
Καιρός ν'αρχίσουμε να κοιτάζουμε και λίγο το τόσο σοφά ξοδεμένο μπλε του ουρανού. Η αλήθεια ίσως να βρίσκεται όβερ δέαρ όπως μου είπε κάποτε ο Nick δείχνοντάς μου ψηλά το ατέλειωτο γάλαζιο...

υγ1: Το τρίστιχο στην αρχή είναι  ποίηση του Μ.Σαχτούρη
υγ2: Με αφορμή ένα mail που έλαβα.
υγ3: Το 'ξοδεμένο γαλάζιο τ'ουρανού' είναι του Ο.Ελύτη. Δες εδώ αν θες.
υγ4: Κάποια στιγμή θα σου μιλήσω για τέτοιους γλυκούς ανθρώπους που γνώρισα κι έμαθε η καρδιά μου τι σημαίνει να χαίρεσαι.
υγ5: Ο Nick είναι ένας πολύ καλός φίλος από εξωτερικό.
υγ6: Η πρώτη φωτογραφία είναι από εδώ, η δεύτερη από μια πτήση μου.

Κι ο κόσμος ακόμα ζει

Κι εκεί, πανω στην πιο δυσκολη στιγμη

-την πιο αληθινη- 

μαθαινεις 

πως στ'αληθεια

χωραει η καρδια σου ολάκερο τον κοσμο.

Περασε κι αυτη η νυχτα.

Γεματη ανηλιαγες αγωνιες,

καρδιοχτυπια 

που λες δεν παει αλλο,

θα σπασει η καρδια.

Κι ομως.

Οσο κι αν μας παγωνουν οι πονοι,

ερχομαστε πιο κοντα

ο ενας με τον αλλο.

Γινονται οι ανασες μας κερια, 

μια ζεστη αγκαλια

κι ο πονος μαλακωνει.

Χαρισμα δυο χερια

δυο ματια. 

Δυο πηγές αστειρευτες.

Τρεχουν αλμυρά τα όνειρα.

Μα σαν φτανουνε στο στομα,

γλυκαινονται απ'το χαμογελο.

Κι ο κοσμος ακομα ζει.

Κι ο ουρανος τα συνορα γκρεμισε.

Γλυκαθηκαν τα ονειρα,

οι πονοι γινανε χαμογελα

κι οι ανασες μας ζωη.

Μ'ακους;

Ζωή.

με πολλή, πολλή αγάπη αφιερωμένο

Με ρώτησες τι σκέφτομαι

Με ρώτησες τι σκέφτομαι.

Ασυναίσθητα κοίταξα ψηλά

τον νυχτερινό ουρανό.

Άργησα να σ'απαντήσω.

Σκέφτομαι το πόσο εύκολα 

ξεχνάω

τι είν'αυτό που στ'αλήθεια 

μετράει πιο πολύ.

Σκέφτομαι τον Βασίλη 

που ο πατέρας του βιώνει 

τις τελευταίες του ανάσες

 -ανάσες νοτισμένες από λευχαιμία-

σε κάποιο νοσοκομείο της πρωτεύουσας.

Σκέφτομαι τα απέραντα χαμόγελα

του Αλέξη και την Ευρυδίκης

που από προχτές το βράδυ

έγιναν γονείς.

Σκέφτομαι το Γιώργο

και την οικογένειά του

μέσα σε κάποιο ταπεινό σπιτάκι

που ο καρκίνος επισκέφτηκε

στην άλλη άκρη του χάρτη.

Σκέφτομαι τη Μαρία που 

-παρόλο που πονά τόσο-

όταν χαμογελά,

ο κόσμος γύρω της 

ομορφαίνει.

Σκέφτομαι 

πως δε γίνεται αλλιώς.

Όλ'αυτά τα χιλιάδες αστέρια

είναι γλυκές αγκαλιές

-θεϊκά σταλμένες-

που κατεβαίνουν μυστικά

και δίνουν κουράγιο.

Με κάποιο τρόπο

ασύλληπτο,

μοναδικό.

Κρυφό.

Καλό ξημέρωμα. Καλή αυριανή. Η Παναγιά μας, που σήμερα γιορτάζει, να μας σκεπάζει. Να περάσει απόψε από κάθε γειτονιά και στοργικά να μας ευλογήσει.

Για φαντάσου...

Στη γωνιά της αυλής, μέσα στα σαπουνόνερα,

κάτι τριαντάφυλλα καμπούριασαν απ'το βάρος της ευωδιάς τους.

Κανένας δε μύρισε αυτά τα τριαντάφυλλα.

Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή.

Γιάννης Ρίτσος

Δεν ήξερα με ποιο τρόπο να ξεκινήσω να γράφω αυτά που η καρδιά μου τώρα τόσο έντονα αισθάνεται... 

Μιλούσα χτες μ'ένα φίλο και στο mail του μου έλεγε πως η βδομάδα που έρχεται γι'αυτόν είναι πολύ δύσκολη. Ετοιμάζεται για μια αξονική και άμεσα για μια εγχείρηση. Πολύ βαρύς σταυρός ο καρκίνος. 

Τα μεγάλα λόγια δεν έχουν θέση εδώ. 

Έχω μόνο μια καρδιά. Μικρή. Που, όμως, μπορεί να μεγαλώνει, να μεγαλώνει. Να γίνεται αγκαλιά. Να γίνεται θάλασσα ολάκερη. 

Του λέω, θα δώσω το όνομά σου να το μνημονεύουν μέρα και νύχτα. Στα κελλιά τους οι μοναχοί, σαν γονατίζουν, κάνουν ολόκληρο τον κόσμο μια ευχή. Πύρινη σαν φλόγα, πηχτή σαν δάκρυ καρδιακό. Αληθινή σαν την αγάπη. 

Σιωπηλά. Μόνο έτσι αξίζει...

Μπήκε για τα καλά το φθινόπωρο πια. Παρκάρω τη μηχανή στην άκρη του δρόμου και κατηφορίζω προς την παραλία. Έχει πιο πολύ κρύο απόψε. Κλείνω το φερμουάρ της ζακέτας και βάζω τα χέρια στις τσέπες. Ο σταθερός ήχος των κυμάτων στην ακροθαλασσιά έχει κάτι καταπραϋντικό. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά. Χιλιάδες τ'αστέρια. Μου θυμίζουν όλα μου τ'αδέρφια που νιώθουν μόνα τους εκεί στο νοσοκομείο. Μου θυμίζουν τις λίγες -μα τόσο πύρινες- γραμμές απ'το mail του Γιώργου. 

Μπορεί να βαδίζει ο καθένας το δικό του δρόμο, μα αν γινόμασταν όλοι μια καρδιά... 

Μια απέραντη, μεγάλη καρδιά...

Για φαντάσου...

Το δάκρυ σου στα μάτια μου...

Για φαντάσου...

Βρες τη δικιά σου θέση σ'αυτό τον κόσμο

Υπάρχουν τόσες και τόσες αφορμές για να πέσεις σε κατάθλιψη. Να παρασυρθείς και να βυθιστείς ανήμπορος ν'αντιδράσεις. Τι να πρωτοπεί κανείς...

Όμως, υπάρχει και το καλό σ'αυτό το αρνητικό γαϊτανάκι. Υπάρχει αυτή η τεράστια δυναμική της αγάπης που ακόμα κάνει αυτή τη γη να γυρίζει. Μπορείς να τη δεις στο χαμόγελο των μικρών παιδιών, στη φύση που ανθίζει, στους μαύρους κόμπους των κομποσχοινιών, στην αναζωογονητική ανάσα της εξομολόγησης, σε μια τρυφερή αγκαλιά, σ'έναν λόγο ενθαρρυντικό.

Παντού μπορείς να βρεις αφορμές για να ελπίζεις. Μονάχα να βρεις το κατάλληλο μονοπάτι. Την κατάλληλη θέση. Τη δικιά σου προσωπική θέση σ'αυτό τον κόσμο. Κι από εκεί ν'αρχίσεις να ονειρεύεσαι. Γιατί τα όμορφα όνειρα μπορούν να διώξουν τα σύννεφα της μιζέριας. Και με τον καιρό να γίνουν πραγματικότητα.

Ευχή κι ελπίδα μου κι όνειρο.

Μη σταματήσεις να ονειρεύεσαι. Μην αφήσεις κανέναν να σου κλέψει αυτή την ανεπανάληπτη δυνατότητα. Για να παίρνεις δύναμη. Και να με παρακινείς κι εμένα. Να ελπίζουμε.
Όταν θα τη δεις αυτή την ανάρτηση μάλλον θα'χει ξημερώσει. Να εύχεσαι. Καλημέρα.

Έλα (μέρος Β')

Έλα. 

Ας ξεφύγουμε απ'τη μίζερη τετράγωνη λογική. 

Σκέφτηκες ποτέ σου πως ένα κι ένα δεν κάνουν δύο, 

αλλά άπειρο; 

Διότι, όταν μοιράζεσαι αυτά που έχεις, 

όλος ο κόσμος είναι μια αγκαλιά! 

Τότε έχεις την ευκαιρία να ξεφύγεις απ'τη μανία τού να "κατέχεις" πράγματα. 

Πλούσιος είναι εκείνος που η καρδιά του μέθυσε με ελπίδα που γεννήθηκε από πόνο κι αγάπη. 

Και τέτοιες καρδιές δε γίνεται ποτέ να χάσουν το δρόμο τους.

Η ομορφιά αυτή. Η ανεπανάληπτη.

Με έχετε κατασυγκινήσει με τα μηνύματα και τα mail σας...

Τελικά η ομορφιά που κρύβεται στις ψυχές των ανθρώπων είναι ανεπανάληπτη...

Και είναι τόσο δίπλα μας.

Απέχει ελάχιστα.

Μονάχα μια προσευχή μακρυά. 

Ή ένα χαμόγελο...

Αλλά μπορεί να μη το βλέπουμε.

Βλέπεις έχουμε μάθει να κοιτάμε το περιτύλιγμα.

Το look.

Είμαστε όλοι ένα.

Μια αγκαλιά.

Αρκεί να το καταλάβουμε.