Με ρώτησες τι σκέφτομαι

Με ρώτησες τι σκέφτομαι.

Ασυναίσθητα κοίταξα ψηλά

τον νυχτερινό ουρανό.

Άργησα να σ'απαντήσω.

Σκέφτομαι το πόσο εύκολα 

ξεχνάω

τι είν'αυτό που στ'αλήθεια 

μετράει πιο πολύ.

Σκέφτομαι τον Βασίλη 

που ο πατέρας του βιώνει 

τις τελευταίες του ανάσες

 -ανάσες νοτισμένες από λευχαιμία-

σε κάποιο νοσοκομείο της πρωτεύουσας.

Σκέφτομαι τα απέραντα χαμόγελα

του Αλέξη και την Ευρυδίκης

που από προχτές το βράδυ

έγιναν γονείς.

Σκέφτομαι το Γιώργο

και την οικογένειά του

μέσα σε κάποιο ταπεινό σπιτάκι

που ο καρκίνος επισκέφτηκε

στην άλλη άκρη του χάρτη.

Σκέφτομαι τη Μαρία που 

-παρόλο που πονά τόσο-

όταν χαμογελά,

ο κόσμος γύρω της 

ομορφαίνει.

Σκέφτομαι 

πως δε γίνεται αλλιώς.

Όλ'αυτά τα χιλιάδες αστέρια

είναι γλυκές αγκαλιές

-θεϊκά σταλμένες-

που κατεβαίνουν μυστικά

και δίνουν κουράγιο.

Με κάποιο τρόπο

ασύλληπτο,

μοναδικό.

Κρυφό.

Καλό ξημέρωμα. Καλή αυριανή. Η Παναγιά μας, που σήμερα γιορτάζει, να μας σκεπάζει. Να περάσει απόψε από κάθε γειτονιά και στοργικά να μας ευλογήσει.