Όβερ δέαρ

(...) κι ανοίγανε τα χέρια
και πέφταν και σκορπίζανε
χιλιάδες τα μαργαριτάρια...

Κάποιοι λένε πως η ζωή αυτή είναι ό,τι πιο αληθινό και γελάνε αν ακούσουν για ο,τιδήποτε άλλο. Άλλοι λένε πως το πράγμα θέλει να το φιλοσοφείς: ίσως υπάρχει και κάτι παραπέρα ίσως και όχι. Υπάρχουν και οι άλλοι που λένε κουνώντας επιδεικτικά το χέρι: "Εγώ νηστεύω, προσεύχομαι και, θα δεις, στην άλλη ζωή θα μου το ανταποδώσει ο Θεός". 

Λόγια, λόγια, λόγια... 

Φτάνει. Όχι άλλα λόγια. Δεν το αντέχω. Σάμπως τα λόγια μας είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν; Με τίποτα! Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που ακτινοβολούν αγάπη. Αγάπη στην πράξη. Φαίνεται αυτό ξεκάθαρα στα μάτια τους. Στη φτιαξιά τους. Σ'αυτά που κάνουν. Όμως, υπάρχει τόση ψευτιά γύρω μας. Και μέσα μας... Και άντε να βγάλεις άκρη.

Τους γλυκούς ανθρώπους που θα κάνουν τον πόνο σου δικό τους πόνο. Το δικό σου χαμόγελο αφορμή για να χαρούν κι αυτοί. Τις δικές σου ανησυχίες, προσευχή αθέατη (κι εκρηκτική) μες στην καρδιά τους. Κι η καρδιά τους μια μεγάλη, γλυκιά αγκαλιά που άρρητα μπορεί να χωρέσει ολάκερο τον κόσμο. 

Όχι άλλα λόγια. 
Όχι άλλες τυπικότητες και μεγάλες κουβέντες. 
Βαρεθήκαμε. 
Καιρός ν'αρχίσουμε να κοιτάζουμε και λίγο το τόσο σοφά ξοδεμένο μπλε του ουρανού. Η αλήθεια ίσως να βρίσκεται όβερ δέαρ όπως μου είπε κάποτε ο Nick δείχνοντάς μου ψηλά το ατέλειωτο γάλαζιο...

υγ1: Το τρίστιχο στην αρχή είναι  ποίηση του Μ.Σαχτούρη
υγ2: Με αφορμή ένα mail που έλαβα.
υγ3: Το 'ξοδεμένο γαλάζιο τ'ουρανού' είναι του Ο.Ελύτη. Δες εδώ αν θες.
υγ4: Κάποια στιγμή θα σου μιλήσω για τέτοιους γλυκούς ανθρώπους που γνώρισα κι έμαθε η καρδιά μου τι σημαίνει να χαίρεσαι.
υγ5: Ο Nick είναι ένας πολύ καλός φίλος από εξωτερικό.
υγ6: Η πρώτη φωτογραφία είναι από εδώ, η δεύτερη από μια πτήση μου.