Χριστούγεννα ή αλλιώς: Ο μονόλογος μιας παγωμένης καρδιάς

Σε λίγες ώρες έρχονται Χριστούγεννα. Χριστούγεννα, Σεβάχ. Το καταλαβαίνεις;;; Θα'ρθει ο Χριστός μέσα σου. Θα τον κοινωνήσεις. Θα τον λάβεις μέσα σου! Αυτόν τον ίδιο! Το αντιλαμβάνεσαι;;; 

Να θυμάσαι, Σεβάχ, πως δε γεννήθηκε σε παλάτια. "Ο νεογέννητος Μεσσίας ήρθε και δεν τον πήρε είδηση σχεδόν κανένας"... Ναι, το'χεις χιλιοακούσει, χιλιοδιαβάσει. Μα το'χεις, στ'αλήθεια, χωνέψει;

Αν τώρα ερχόταν ο Χριστός, ποιοι θα τον αντιλαμβάνονταν; Μήπως οι δεσποτάδες στις μεγαλεπήβολες μητροπόλεις τους με τις Mercedes; Μήπως οι μεγάλοι κήρυκες -οι μοιραίοι- ή οι σπουδαίοι καλλιτέχνες; Μήπως οι επιφανείς άρχοντες; Μήπως εσύ, Σεβάχ, που έχεις ασύρματο ίντερνετ και είσαι βολεμένος με το αερόθερμό σου σ'ένα ζεστό δωμάτιο;

Πλανιέσαι, Σεβάχ... Πλανιέσαι... 

Θέλω ένα πράγμα και μόνο: για αυτή τη νύχτα, αυτή την κρύα νύχτα 24 προς 25 Δεκέμβρη να γίνω έστω για μερικές ώρες ένας άσημος ρακένδυτος. Ένας πάμφτωχος, ένας αλήτης. Ένας πεταμένος. Αυτό θέλω. Με την ελπίδα πως το άστρο της Βηθλεέμ -εκείνο το ολόγλυκο αστέρι- θα μου κάνει τη Χάρη να το δω. Να το δουν τα παγωμένα μάτια μου. Να με αγκαλιάσει το γλυκό του φως... Αυτό θέλω. Μετά; Μετά όλα γίνονται φως. Όλα γίνονται Χριστός που έλεγε και ο γλυκός άγιος γέρ.Πορφύριος...

Σεβάχ, άσε τις πολυλογίες λοιπόν. Παράτα τα όλα και ετοίμασε λίγο το αμαρτωλό αχούρι της ψυχής σου. Πέτα εγωισμούς, πέτα σκέψεις, προβλήματα, δουλειά, λογαριασμούς. Όλα. Πέτα τα. Έστω για απόψε. Είναι δύσκολο, ναι. Μα αξίζει. Αξίζει ν'αφήσεις αυτό το γλυκό φως του Αστεριού να φωτίσει, να γλυκάνει το είναι σου. Για να'χεις ελπίδα. Να'χεις παρηγοριά. Να'χεις δύναμη λιονταρίσια. Να'χεις λεβεντιά κι αρχοντιά. Να'χεις λόγο για να ζεις με έρωτα. Να'χεις λόγο να χαμογελάς σε κάθε μέρα που θα σου ξημερώνει.

Προσπάθησε, Σεβάχ. Ετοιμάσου. Έρχεται η ώρα. Τόσο αθόρυβα. Τόσο σιωπηλά.Μα και τόσο χαρμόσυνα. Για σένα και για κάθε καρδιά που χτυπάει.