Για εκείνα που συχνά ξεχνώ

Μου δώρισε για τη γιορτή μου ένας καλός φίλος το βιβλίο "Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας" των εκδόσεων 'εν πλω' που αφορά το βίο και τις διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα. 

Και καθώς το ξεκίνησα μόλις τώρα, έφτασα σ'ένα σημείο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Και θα'θελα να το μοιραστώ μαζί σου:

Δίδασκε πάντα (σ.σ: ο γέροντας Θαδδαίος) ότι σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η επιστροφή στην αγκαλιά του ουράνιου Πατέρα, η επιστροφή του ασώτου υιού από το μακρινό τόπο στη χώρα των ζώντων. "Ολόκληρη την ζωή μου βασανιζόμουν με λογισμούς σχετικούς με τον σκοπό της ζωής μας -συχνά διερωτώμουν πού πηγαίνουμε. Είχε τάχα να κάνει η ζωή μόνο με την απόκτηση υλικού πλούτου, μόνο με το φαγητό και το ποτό; Αυτό ήταν το νόημα της ζωής;"

Αυτό το απόσπασμα με συγκλόνισε γιατί πάμπολλες φορές καταπιάνομαι εμμονικά με πράγματα της καθημερινότητας και ξεχνώ να ρωτώ τον εαυτό μου αυτά τα ερωτήματα. Θεωρώ τη ζωή ως ενα χαρτί με εργασίες που πρέπει να γίνουν κι ηρεμώ μόνο αν βάλω ένα "τικ" ότι τις έκανα. Πάμπολλες φορές απλά κάνω αυτό που 'πρέπει' και ξεχνώ πως η αλήθεια κρύβει μέσα της τη ζωηράδα και τη φρεσκάδα του έρωτα. Το ασυμβίβαστο με τα πράγματα αυτού του κόσμου που κάποτε χάνονται απ'το πέρασμα της φθοράς. Τη μετοχή στην αγκαλιά του Χριστού, τη γεύση απ'το Ποτήρι της κοινωνίας μαζί Του.