Ένα απόγευμα στην παραλία

Χτες το απόγευμα κατηφόρισα με το ποδήλατό μου προς την παραλία. Όμορφη και η διαδρομή, η πορεία ως εκεί. Μα μόλις έφτασα, μόλις αντίκρισα το απέραντο γαλάζιο, κάτι μέσα μου άρχισε να ηρεμεί. Έχει μια μαγευτική δυναμική η θάλασσα. Η μουσική της, η υφή της, η ευωδιά της, η κίνησή της, όλα.

Έβλεπα από ψηλά τα χελιδονάκια να πετούν γεμάτα ενέργεια. Με τις φωνούλες τους, με τα δυνατά φτεράκια τους να σχίζουν τον νοτισμένο με αρμύρα αέρα. Να ψάχνουν υλικά για τις φωλιές τους. Όλα στη ζωή έχουν το σκοπό τους.

Βύθισα τα πόδια μου στην αμμουδιά. Άφησα το κορμί μου να ξαπλώσει εντελώς. Τα μάτια μου συναντήθηκαν με τον ουρανό. Ασύνορο όριο; Πύλη για κάτι άλλο; Σκεπή της γης; Δε ξέρω πώς να τον ορίσω τον ουρανό. Είναι κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Ανάλογα με το πώς βλέπει η καρδιά.

Αργά-αργά, διακριτικά, ο ήλιος βασίλεψε σκορπώντας παντού τα πι'όμορφα χρώματα. πώς να συνηθίσει κανείς τα ηλιοβασιλέματα; Κάθε φορά σε γεμίζουν με πρωτόγνωρα συναισθήματα, μοναδικά. 

....

Όλη η φύση είναι τόσο σοφά πλασμένη. Κάθε ματιά μου ανακαλύπτει όλο και μια διαφορετική κρυμμένη αίσθηση, άγγιγμα θεϊκό. Όπου έρχεται η Χάρη του Θεού, εκεί όλα μεταμορφώνονται. Ακόμη και τα πιο απλά, τα πιο ασήμαντα γεμίζουν νότες παραδεισένιες.

Να μη φοβάσαι, αδερφή/έ. Αξίζεις τη χαρά. Αξίζεις ειρήνη στην καρδιά σου. Αξίζεις τα πάντα! Αφέσου στην αγάπη Του την ατέλειωτη κι όλα θα πάνε καλά... Θα το δεις...