Αγαπητέ/ή μου,
Αυτό το καλοκαίρι ήταν μια ιδιαίτερη δοκιμασία για μένα. Φαντάζομαι και για σένα. Δεν έχω πολύ χρόνο δυστυχώς για να σου μιλήσω περισσότερο. Θα σου πω μονάχα εν συντομία, δύο-τρεις σκέψεις μου με αγάπη.
Αδερφέ/ή μου, η ζωή είτε το συνειδητοποιούμε είναι στα χέρια μας! Ασχέτως με το αν συμβαίνουν γεγονότα που μας ξεπερνούν ή που δεν τα περιμέναμε, η αντίδραση-αντιμετώπιση που δείχνουμε είναι δική μας επιλογή. Οπότε, αυτό που έχω να σου πω σαν πρώτη σκέψη είναι: μην παρασύρεσαι από την πιθανή σφοδρότητα των δυσκολιών. Εσύ μείνε σταθερός στα πιστεύω σου. Στο Χριστό Σου. Στην αγάπη Του την παντοτινή.
Όταν πέφτεις σε πνευματικό (και όχι μόνο λήθαργο), να μην αργείς να σηκωθείς! Όταν συνειδητοποιείς ότι χρειάζεσαι αγώνα και πάλι, αγωνίσου! Μετανόησε, εξομολογήσου, κοινώνησε και θα δεις τι ευλογία που θα γεμίσει η ύπαρξή σου. Ο Χριστός μας δεν αξιολογεί τις...στατιστικές της ζωής μας, αλλά κοιτάζει την καρδιά μας και το τώρα μας.
Τρίτον, μην απελπίζεσαι! Η απελπισία, η μόνιμη κατήφεια, η άνευ όρων παράδοση δεν σου πρέπει!! Αξίζεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Σαν βλέπεις, λοιπόν, ότι μαυρίζει (για οποιδήποτε λόγο) η ψυχούλα σου, εσύ γραπώσου, κρατήσου γερά από τον Σταυρό του Χριστού μας. Να μην σκέφτεσαι το πόσο αδύναμος είσαι εσύ, αλλά το πόσο δυνατός είναι ο Θεός-Πατέρας μας! Μετά τη Σταύρωση, πάντα έρχεται η ΑΝΑΣΤΑΣΗ! :) :)
Αυτά.
Με πολλή πολλή αγάπη.
Να είσαι καλά,
Σεβάχ
