Ο άγιος Σπυρίδων, επίσκοπος Τριμυθούντας, έζησε τον 4ο αιώνα στην Κύπρο. Το επάγγελμά του ήταν βοσκός. Έγγαμος και πατέρας μίας κόρης, της Ειρήνης. Ξεχώριζε για την πίστη του στο Θεό, την αγάπη του για τον άνθρωπο, την απλότητα, την ταπείνωση, την φιλοξενία και τις αγαθοεργίες του. Όταν πέθανε η γυναίκα του, ο Σπυρίδων αφιέρωσε πλέον τη ζωή του ολοκληρωτικά στο Θεό. Χωρίς να το επιδιώξει απέκτησε μεγάλη φήμη και, όταν εκοιμήθη ο επίσκοπος της πόλης της Τριμυθούντας, ομόφωνα οι πιστοί εξέλεξαν τον Σπυρίδωνα ως διάδοχο.
Επειδή αγαπούσε πάρα πολύ τους συνανθρώπους του, μια φορά πήγε να ελευθερώσει έναν άντρα που είχε καταδικασθεί σε θάνατο. Καθώς προχωρούσε, βρέθηκε μπροστά σε ένα ποτάμι που τα ορμητικά νερά του τού έκοβαν το δρόμο. Ο άγιος προσευχήθηκε και το νερό σταμάτησε και ο άγιος διέσχισε το ποτάμι χωρίς να βρέξει τα πόδια του. Ο Χριστός ενεργούσε μέσα του δια του Αγίου Πνεύματος και του έδωσε εξουσία και επάνω στον θάνατο. Μετά από παράκληση μιας γυναίκας βαρβαρικής καταγωγής, ο Άγιος ανέστησε το νεκρό βρέφος της που η ίδια είχε εναποθέσει στα πόδια της. Κι όταν εκείνη, από τη συγκίνηση, απέμεινε νεκρή, ο Άγιος ανέστησε και την ίδια.
Όταν πέθανε η κόρη του Ειρήνη, πριν προλάβει να φανερώσει σε κάποια γυναίκα πού είχε κρύψει τον θησαυρό που της είχε εμπιστευθεί, ο Άγιος έσκυψε πάνω στον τάφο και ρώτησε την νεκρή κόρη του πού ήταν ο θησαυρός. Κι εκείνη, αφού του απάντησε, επέστρεψε στη σιωπή του θανάτου. Η αρετή του φώτιζε τους ανθρώπους και τους έκανε να μετανοούν για τις αμαρτίες τους. Μία αμαρτωλή γυναίκα έπεσε στα πόδια του ανθρώπου του Θεού και τα έλουσε με τα δάκρυά της, όπως η πόρνη του Ευαγγελίου. Ο Άγιος την συμπόνεσε , την σήκωσε και της είπε τον λόγο του Κυρίου «ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι», βοηθώντας την να ξεκινήσει μία νέα ζωή.
Στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325, ο Άγιος ανέλυσε ένα κεραμίδι στα στοιχεία του, τη φωτιά, το νερό και το χώμα, δείχνοντας ότι τα τρία στοιχεία είναι ταυτόχρονα ένα ενιαίο σώμα. Έτσι απέδειξε την Τριαδικότητα του Θεού, ότι είναι δηλαδή «Ἕνας Θεὸς ἐν τρισὶ Προσώποις», καταισχύνοντας τον Άρειο. Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου, ο γιος του Κωνστάντιος, ήταν φίλα προσκείμενος στον Αρειανισμό. Ενώ βρισκόταν στην Αντιόχεια αρρώστησε σοβαρά, χωρίς ελπίδα να γιατρευθεί. Μετά από όραμα του αυτοκράτορα, ο Άγιος εκλήθη στο ανάκτορο μαζί με τον μαθητή του Άγιο Τριφύλλιο. Μόλις έφθασε στο προσκέφαλο του βασιλιά, τον θεράπευσε από την σωματική ασθένεια, εφιστώντας του την προσοχή για την ψυχική του υγεία, η οποία κινδύνευε από την λοιμική των αιρέσεων. Ο αυτοκράτορας τον γέμισε δώρα και χρυσό, που ο Άγιος μοίρασε στο λαό του στην Κύπρο.
Ο Άγιος ζούσε με την προσδοκία της μελλούσης ζωής. Τελούσε συνεχώς τη Θεία Λειτουργία σα να βρισκόταν ήδη ενώπιον του θρόνου του Θεού, μαζί με τους χορούς των Αγγέλων και των Αγίων. Μία ημέρα, την ώρα που λειτουργούσε, χωρίς να υπάρχουν πιστοί, είπε το «Ειρήνη πάσι», και ο υποτακτικός του άκουσε την φωνή του χορού των Αγγέλων να απαντά «Και τω πνεύματί σου».
Η προσευχή του ήταν συνεχής. Κάποτε, μάλιστα, το καντήλι στο ναό πήγαινε να σβήσει από έλλειψη ελαίου. Και τότε ο Άγιος ζήτησε από το Θεό να ευλογήσει και η καντήλα ξεχείλισε. Το λάδι που συγκεντρώθηκε φώτισε το ναό για πολλές μέρες. Ο Άγιος παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Κύριο στις 12 Δεκεμβρίου 348, σε ηλικία 78 ετών. Αυτή την ημέρα η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του. Το σκήνωμά του παρέμεινε άφθαρτο, πλην της δεξιάς χειρός του. Μέχρι τον 7ο αιώνα παρέμεινε στην Κύπρο. Κατόπιν, μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Το σκήνωμά του βρίσκεται στην Κέρκυρα, όπου και γίνονται λιτανείες 4 φορές το χρόνο. Ας έχουμε την ευχή του...
Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, μια παρέα επισκεπτών κουβέντιαζε με τον γέροντα στα Καλίσσια. Η ώρα κύλησε γρήγορα και άρχισε να σκοτεινιάζει. Εκείνη την στιγμή, ένα ς από την παρέα θυμήθηκε ότι έπρεπε να βρίσκεται στην Αθήνα ορισμένη ώρα. Σηκώθηκε και έφυγε βιαστικός. Όταν έφτασε στο μικρό δάσος και μπήκε στο μονοπάτι, όπου τα δέντρα σχεδόν σμίγουν τις κορφές τους, κάνοντας έτσι το σκοτάδι αδιαπέραστο, κατάλαβε ότι του έλειπε φακός. Δεν είχε χρόνο για να επιστρέψει να πάρει και αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία του στα τυφλά. Στο μονστήρι, ενώ η συζήτηση κυλούσε ήρεμα, ξαφνικά ο γέρεοντας σηκώθηκε και βγήκε προς το δάσος, λέγοντας: "Ε, ευλογημένε, μην φοβάσαι, έρχομαι!" Όταν έφτασε με τον φακό του στο σκοτεινό μονοπάτι, βρήκε τον επισκέπτη του να έχει μπλέξει σε κάτι βάτους αδιάβατους και να τρέμει από φόβο. Ο γέροντας τότε τον πήρε από το χέρι και ήρεμα τον έβγαλε στο ξάγναντο. Από κει συνέχισε άνετα την πορεία του. Το πνευματικό "ραντάρ" του γέροντα έπιασε την αγωνία του επισκέπτη που έχασε το δρόμο του στο σκοτεινό δάσος. Αλήθεια, πόσες φορές πολλοί από μας χάσαμε τον δρόμο μας, μέσα στο σκοτεινό δάσος των προβλημάτων μας και ο γέροντας, πιάνοντας μυστικά την αγωνία μας, έσπευδε με την προσευχή του να μας βγάλει απ'τα αδιέξοδά μας;
