Έλα, Χριστέ μου

Παντού ακούς πόνο, λύπη, θλίψεις, στεναχώριες.

Δάκρυα πολλά.

Ε, και κάπου-κάπου, ακούς και μερικά νέα χαράς.

Χριστέ μου,

Εσύ που είσαι η μόνη μας αλήθεια

Εσύ που νίκησες τον θάνατο

Εσύ που είπες ότι κάνεις τα πάντα καινούρια.

 

Έλα, με το Αναστάσιμό Σου Φως,

να γλυκάνεις τα δάκρυά μας.

 

Έλα, με την υπέρλαμπρη μορφή Σου,

να φωτίσεις τα σκοτάδια που μας παγώνουν.

 

Έλα, με παρηγοριά που Είσαι,

να μας αγκαλιάσεις.

 

Να νιώσουμε τη στοργή Σου.

Να πάρουμε κουράγιο απ'την παρουσία Σου.

Να δυναμώσει η νωχελική μας πίστη.

Να χαμογελάσει ο κόσμος μας.

 

 

Τι είναι ο Χριστός μας!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ!!

ΤΙ ΩΡΑΙΑ! ΤΙ ΧΑΡΑ! ΤΙ ΕΥΤΥΧΙΑ!

Ο Χριστός μας είναι ο Θεός μας! Είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας μας Τριάδας! Είναι πρόσωπο που μάλιστα πέρασε από τη γη μας για να μας αναγεννήσει. Ήρθε για μας, πέθανε σαν κακούργος αν και αναμάρτητος και αναστήθηκε για να ανακαινήσει τη φθαρείσα μας ύπαρξη. 

Ο Χριστός μας δεν είναι αόριστη εννοιολογική έννοια. Δεν είναι κάτι απροσδιόριστο! Ποτέ δεν ήταν! Ήταν, είναι και θα είναι ο Ζωοδότης Θεός μας! Πρόσωπο είναι! Και όσοι/ες Τον πιστεύουν αληθινά, Τον αισθάνονται κοντά τους. Και κάποιοι/ες τον είδαν κιόλας! 

Η πίστη μας στον Χριστό είναι κενή αν δεν ακολουθούμε τις εντολές Του διότι, πολύ απλά, Αυτός είναι το αμπέλι κι εμείς τα κλήματα. Αν αποκοπούμε από Εκείνον, θα ξεραθούμε. 

Σαν ορθόδοξοι Χριστιανοί, μπορούμε καθημερινά να μελετούμε τη ζωή Του, τα λόγια Του, τις εντολές Του. Για να έχουμε χαρά κι ελπίδα βιωματική στη ζωή μας! Τι ωραία είναι αυτά! Κι αν τα ζούμε καθημερινά, τότε τι να φοβηθούμε;

Στην εικόνα που ακολουθεί, ο Χριστός μας όπως ακριβώς τον είδε ο άγιος Παΐσιός μας!

Χριστός Ανέστη, αδέρφια μου!

 

Η μεταπλαστική και μεταμορφωτική σοφία του Θεού

 του π.Χαράλαμπου (π.Λίβυου) Παπαδόπουλου

Εκείνο που με συγκλονίζει όλο και περισσότερο καθώς μετρώ χρόνια ζωής στην πλάτη μου, είναι η σοφία του Θεού να μεταπλάθει και μεταμορφώνει το κακό. Το κακό όπως γνωρίζουμε από την Αγ. Γραφή δεν είναι έργο του Θεού. Ωστόσο βλέπουμε ότι ο Θεός όταν το συναντά χωρίς φαινομενικά να το καταργεί το μεταβάλει.

Κοιτάξτε τι γίνεται την Μ. Εβδομάδα. Ο κόσμος όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο δεν άντεξε το φως και την αποκαλυπτική παρουσία του Χριστού. Και όταν κάποιος μας λέει την αλήθεια, στο κόσμο αυτό δεν έχει μακροημέρευση «η τον τρελαίνουμε ή στο σκοτώνουμε».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστός είναι καθρέπτης. Τα μάτια του, η μορφή του, η όλη παρουσία Του είναι συγκλονισμός, βαθύς καθρεπτισμός που δεν χωράνε μασκαρέματα και υπεκφυγές. Εκεί συναντάς τον εαυτό τόσο βαθιά και αληθινά που ή αγιάζεις ή τα τινάζεις.

Ο κόσμος λοιπόν ετοιμάζει με όλες τις μεθοδεύσεις του την εξόντωση του Ιησού. Θα τα καταφέρει. Συκοφαντίες, ψευδομάρτυρες, δικαστήρια, ατίμωση, βασανιστήρια, σταυρός και θάνατος. Και εκεί που όλα εισέρχονται σε ακόμη μια φαινομενική νίκη του κακού, ο Θεός απαντά μετα από τρεις ημέρες με την Ανάσταση. Δηλαδή με την οριστική νίκη του κακού, την ακύρωση του Θανάτου ως μηδενισμού της ύπαρξης.

Έχει σημασία να δούμε, ότι ο Θεός δεν εμπόδισε την Σταύρωση, δεν ακύρωσε τον θάνατο του Ιησού. Δηλαδή άφησε το κακό να πιστεύει ότι έχει κερδίσει. Και τότε το πλήττει απόλυτα. Μεταβάλει οριστικά τον θάνατο σε Πάσχα, πέρασμα δηλαδή σε μια νέα πραγματικότητα ζωής.

Αυτή η τελευταία κουβέντα του Θεού, η λυτρωτική έκπληξη μετά την σιωπή του πόνου, δεν δόθηκε μονάχα στην ιστορία του Χριστού, αλλά φανερώνεται καθημερινά στην ζωή του καθένα από εμάς.

Όταν εμείς κουρασμένοι και απελπισμένοι από τις δοκιμασίες και τον πόνο φτάνουμε στο σημείο της απόλυτης σιωπής και παραίτησης. Όταν λέμε δεν αντέχω άλλο, δεν με βαστάω, δεν έχω ανάσες να προσευχηθώ, να μιλήσω, να ζήσω, τότε ο Θεός ετοιμάζει την δική του απάντηση.

Ο Θεός, εχει ένα μοναδικό τρόπο να μεταβάλει το τέλος σε αρχή. Τον πόνο σε σοφία, ωριμότητα, και αγιότητα. Το θάνατο σε Πάσχα. Καμία δοκιμασία, κανένασ πόνος όσο σκληρός και αν φαίνεται ή βιώνεται, δεν μένει δίχως την απάντηση του Θεού. Αρκεί να καταλάβουμε ότι ο Θεός έχει ένα δικό του χρόνο και τρόπο να απαντάει. Δεν είναι πάντα βολικός ή αρεστός σε εμάς, πολλές φορές φαίνεται σκληρός, αλλά σίγουρα είναι απόλυτα λυτρωτικός. Γιατί όταν ο Θεός μιλάει κάθε αδιέξοδο γεμίζει φως και κάθε μορφή θανάτου Ανάσταση.

 

Ένα χαμόγελο η προσευχή μας...

 του π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Η καλύτερη προσευχή είναι το χαμόγελο μας. Θα μου πείτε δύσκολο. Δεν είναι πάντα κατορθωτό. Όμως ας το δούμε πιο ρεαλιστικά. Υπάρχει ζωή που να είναι όλα «τέλεια», «ιδανικά» ή όπως ακριβώς θα θέλαμε; Δεν νομίζω. Κανείς μας δεν έχει ένα τέλειο βίο, δίχως προβλήματα και δοκιμασίες. Εάν περιμένουμε πότε θα έρθουν τα πράγματα έτσι όπως τα θέλουμε για να γελάσουμε, να χαρούμε και να ευχαριστηθούμε, το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα πεθάνουμε στην θλίψη, βυθισμένοι με τα μικρά και μεγάλα όνειρα μας στην κόλαση της απόγνωσης.
 Είναι γεύση παραδείσου και εμπειρία Θεού, να χαμογελάς ενώ όλα δεν είναι τέλεια στην ζωή σου. Μπορεί να είναι και χάλια. Κι όμως εσυ να επιμένεις, να λες «έχει ο Θεός, θα τα καταφέρουμε, θα το παλέψουμε, γέλα ρε τι σου ζητάνε….».
Προσωπικά εδώ και χρόνια δέχομαι να μου μιλήσουν για τον Θεό μονάχα εκείνοι οι άνθρωποι, που ενώ κοιμήθηκαν στην κόλαση ξύπνησαν στον παράδεισο. Δηλαδή απόλυτα πονεμένους, τσαλακωμένους και σταυρωμένους, και όμως αναστημένους. Κανέναν άλλον, ότι ένδυμα ή προσωπείο κι αν φορά.
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε και μια άλλη μεγάλη αλήθεια, ότι η χαρά δεν έρχεται μέσα από μεγάλα και συνταρακτικά γεγονότα, αλλά από καθημερινές απλές πράξεις ζωής. Οπότε ας δώσουμε στο πρόσωπο και στην ψυχή μας αυτό που της αξίζει, μικρές χαρές, μέχρι να έρθει η αιώνια μεγάλη. Γιατί γι’ αυτό πλαστήκαμε, για την χαρά, για το χαμόγελο που ατελεύτητα θα απλωθεί στην ύπαρξη μας.

Καθαρό Σάββατο (Σάββατο Α’ εβδομάδας) 2025

Ελπίς του κόσμου κραταιά, σκέπη και προστασία, Παναγία Παρθένε, μη παρίδης Αγαθή την δέησιν ικετών, των εκ πόθου σε μακαριζόντων αεί.

Καθαρά Παρασκευή 2025

Της αγνείας υπάρχων η πηγή, τη νηστεία συντήρησον ημάς, Ελεήμων.βλέψον εις ημάς τους σοι προσπίπτοντας. Πρόσχες τη επάρσει των χειρών ημών, ο τείνας τας παλάμας σου, εν ξύλω σταυρούμενος, υπέρ πάντων γηγενών, ο των Ασωμάτων μόνος Κύριος.

Αγάπα!

Ένα υπέροχο κείμενο του π.Προδρόμου, επισκόπου Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης

Οι Άγιοι δεν ήθελαν να γίνουν Άγιοι.

Αγάπη ήθελαν να γίνουν, και όταν γίνεσαι Αγάπη, γίνεσαι Άγιος.

Δεν είναι η αγιότητα που αναζητά ο άνθρωπος του Θεού, αλλά η ένωση με την Πηγή της Αγάπης. Όπως το κερί δεν προσπαθεί να γίνει φως, αλλά απλώς καίγεται και φωτίζει, έτσι και οι Άγιοι δεν επιδίωξαν δόξα, αλλά να χαθούν μέσα στη φωτιά της αγάπης του Θεού.

Έδιναν χωρίς να λογαριάζουν. Συγχωρούσαν χωρίς να θυμούνται. Προσεύχονταν χωρίς να κουράζονται. Και σιγά-σιγά, χωρίς να το επιδιώκουν, γίνονταν φως μέσα στο σκοτάδι του κόσμου.

Αν θες να περπατήσεις στα ίχνη τους, μη σκέφτεσαι την αγιότητα. Αγάπα. Αγάπα μέχρι να χαθεί το «εγώ» σου, μέχρι να μη σε νοιάζει αν δίνεις περισσότερα από όσα παίρνεις. Αγάπα μέχρι να πονέσεις, και μέσα σε αυτόν τον πόνο θα γεννηθεί η χαρά που μόνο η αγιότητα χαρίζει.

Γιατί ο Άγιος δεν είναι εκείνος που νίκησε τον κόσμο, αλλά εκείνος που άφησε την Αγάπη να τον νικήσει.

 

 

Καθαρά Πέμπτη 2025

Νηστεύσωμεν πάσαν ηδονήν, πιαίνοντες τας αισθήσεις νηστεία, και κατανύξεως πόμα θερμώς, πιώμεθα ψάλλοντες. Ευλογείτε τα έργα Κυρίου τον Κύριον.

Καθαρά Τετάρτη 2025

Τω Σταυρώ σου, Κύριε, καμέ ενδυναμώσας, των Νηστειών μοι δώρησαι Αγαθέ, ευσθενώς αποπληρώσαι την περίοδον.

Άγιε Γεράσιμε

Άγιε Γεράσιμε Ιορδανίτη,πρέσβευε υπέρ ημών!

Μάθε μας να έχουμε αγάπη, ενότητα, αφιλαργυρία, απλότητα, ταπείνωση. Καρδιά γεμάτη πυρφόρο αγάπη για κάθε πλάσμα της φύσης. 

"Γιατί, παιδάκι μου, ο άνθρωπος όσο πιο πολλά έχει, ξεχνά τον Θεό και σκέφεται αυτά. Ενώ, αν τα έχει σαν να μην τα έχει, είναι ελεύθερος και μπορεί έτσι να είναι ενωμένος με τον Θεό κι όχι με άψυχα πράγματα". Έτσι είχε πει, Άγιέ μας. Βοήθα μας να ακολουθούμε το παράδειγμά σου!

 

Καθαρά Τρίτη 2025

Νήψον, γρηγόρησον, στέναξον, δάκρυσον, δια νηστείας, όλον της αμαρτίας, τον φόρτον ψυχή απόρριψον. Τη θερμή μετανοία απόφυγε το πυρ και δια πένθους των παθών, τον πενθήρη χιτώνα διάρρηξον, την στολήν την θεία λαμβάνουσα.

Καθαρά Δευτέρα 2025

Καλή αρχή, καλό αγώνα, καλή Σαρακοστή, αδέρφια μου αγαπητά!

Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, ευάρεστον τω Κυρίω. Αληθής νηστεία, η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας. Η τούτων ένδεια, νηστεία εστίν, αληθής και ευπρόσδεκτος.

(Απ’το Τριώδιο. Της Καθαράς Δευτέρας. Κάθε μέρα της Καθαράς Εβδομάδας θα προσπαθούμε ν’ανεβάζουμε ένα τροπάριο της ημέρας. Σαν υπενθύμιση του αγώνα μας που καλό είναι να είναι ένθερμος, ειλικρινής, δυνατός).

Επίλογος (Φυσάει) - Τάσος Λειβαδίτης

 

Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.
Χειμώνας, κρύωνε.
Τι περιμένεις; του λέω.
Τον άλλον αιώνα, μου λέει.

"Πού να πάω"

Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων,
αλλά... αλλά ποιος σήμερα ν’ αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.

"Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν"

Αλλά μια μέρα δεν άντεξα.
Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.
Όχι, μου λένε.
Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.

"Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι"

Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά...
Τι έχετε, μου λένε.
Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν,
μ’ αυτόν τον τρόπο.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,
αλλά εκείνη αρνείται.

"Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν’ ακουμπήσω,
μια μικρή ανεμώνη."

Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, 

ονειρεύτηκα πολύ"μια μικρή ανεμώνη." 

Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ’ ένα μυστικό που το `χα μάθει από παιδί,
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ’ όνειρα στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους.
Ήτανε πάντοτε αλλού.

Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί.

"Sos, Sos, Sos, Sos
Φυσάει απόψε φυσάει,
τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει,
κάτω από τις γέφυρες φυσάει,
μες στις κιθάρες φυσάει.

Φυσάει απόψε φυσάει,
μες στις κιθάρες φυσάει.

Δώσ’ μου το χέρι σου φυσάει,
δώσ’ μου το χέρι σου."

Τάσος Λειβαδίτης (20.04.1922 - 30.10.1988)