Άσκηση και θυσία. Ή αλλιώς: Πώς ζεις τη ζωή σου.

Κάποτε ένας άπιστος βασιλιάς συναντήθηκε με έναν πάμφτωχο καλόγερο ασκητή.

Και του λέει ο βασιλιάς:

- Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκηση και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή στο Θεό, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει.

Ο ασκητής ακούγοντάς τον, μειδίασε και του είπε:

- Και εγώ μεγαλειότατε θαυμάζω την δική σου άσκηση και θυσία που κάνεις, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου!

- Είναι δυνατόν αυτό; του είπε με απορία ο βασιλιάς. Ποιά θυσία κάνω εγώ, που είναι μάλιστα μεγαλύτερη και από την δική σου;

- Εγώ μεγαλειότατε, του λέει ο ασκητής, θυσιάζω την πρόσκαιρη ζωή, για να κερδίσω την αιώνια. Ενώ εσύ θυσιάζεις την αιώνια ζωή, για να χαρείς την πρόσκαιρη. Ποιός λοιπόν από εμάς τους δύο κάνει μεγαλύτερη θυσία;

Ο βασιλιάς προβληματίστηκε.

''Εάν μία τοις χιλίοις, υπάρχει άλλη ζωή, τί θα απογίνω;'' σκέφτηκε.

Το αποτέλεσμα ήτανε να έρθει ''εις εαυτόν'' και σιγά — σιγά με την διακριτική καθοδήγηση του ασκητή, άλλαξε τρόπο ζωής και μετανόησε.

 

Γέροντας +Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα.

 

Η ομορφιά της Κυριακής

του π.Θεμιστοκλή Μουρτζανού

«Η Κυριακή είναι μυστήριο της γνώσης της αλήθειας, η οποία δεν αποκτάται από ανθρώπους με σάρκα και αίμα, κι ας έχουν υψωθεί πάνω απ’ τους λογισμούς» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος) 

Όσοι εξακολουθούμε την Κυριακή να πηγαίνουμε στην εκκλησία νιώθουμε ότι η εβδομάδα μας τελειώνει ή και αρχίζει με έναν ξεχωριστό τρόπο. Συμμετέχουμε σε ένα μυστήριο γνώσης της αλήθειας, που είναι ο Αναστημένος Χριστός, ο Θεός που έγινε άνθρωπος για να μας δωρίσει τη θέωση. Συμμετέχουμε σε μία συνάντηση κοινωνίας του Χριστού, αλλά και δικής μας κοινωνίας με τους συνανθρώπους μας, με τους οποίους μοιραζόμαστε τη γιορτή της θείας λειτουργίας. Συμμετέχουμε στο μυστήριο της αγάπης που γίνεται προσευχή για ζώντες και κεκοιμημένους. Αναφέρουμε τη ζωή μας στον Θεό, ακολουθώντας μια παράδοση αιώνων, που θέλει την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου, να είναι η υπόμνηση της αγάπης που ο Θεός έδειξε δημιουργώντας μας και ανακαινίζοντάς μας με την ενανθρώπηση του Υιού Του και οδηγώντας στην υπέρβαση του θανάτου διά της Αναστάσεώς Του.

Η Κυριακή τα τελευταία χρόνια τείνει να μετατραπεί σε ημέρα ύπνου. Οι άνθρωποι, ιδίως οι νεώτεροι, ξενυχτούν το Σαββατόβραδο, με αποτέλεσμα την Κυριακή να επιλέγουν να μην εκκλησιαστούν. Από την άλλη, προτιμούν να κοιμηθούν και να ξεκουραστούν, καθώς όλη η εβδομάδα είναι προσανατολισμένη στο πρόγραμμα της ζωής και απομένει μόνο η Κυριακή, για να ηρεμήσουν, όπως πιστεύουν. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Κυριακή γίνεται και ημέρα κατανάλωσης, καθώς κάποιες φορές τον χρόνο, στα τουριστικά μέρη όλο το καλοκαίρι, τα εμπορικά καταστήματα είναι ανοιχτά, ώστε να γίνουν οι αγορές που δεν είναι πάντοτε εφικτό να πραγματοποιηθούν τις καθημερινές. Να μην πούμε για τις καφετέριες, τα ζαχαροπλαστεία, τις ταβέρνες και τα εστιατόρια, που μέχρι το απόγευμα της Κυριακής κάνουν ίσως τον μεγαλύτερο τζίρο της εβδομάδας. Σημεία των καιρών.

Αν μέσα μας δεν ξαναβρούμε το νόημα της Κυριακής, που περνά από την αίσθηση της γιορτής, τότε δύσκολα θα μπορέσουμε να βρούμε κίνητρα και για μας, κυρίως όμως για τα παιδιά μας, για να τοποθετήσουμε τον εκκλησιασμό ως κλειδί για το τέλος της προηγούμενης και την αρχή της επόμενης εβδομάδας. Αν δεν νιώσουμε την ενορία σπίτι μας, κι εδώ είναι ευθύνη και των ιερέων, αλλά και του κάθε πιστού, που δεν πρέπει να θεωρεί τον εκκλησιασμό ως τήρηση ατομικού θρησκευτικού καθήκοντος, αλλά ως έκφραση της αγάπης που ο Θεός δίνει, αλλά και της επίγνωσης ότι ο χριστιανός υπάρχει για το «εμείς» και όχι για το «μόνο εγώ». Το «εμείς» το βρίσκουμε στη θεία λειτουργία. Γι’ αυτό και χρειάζεται και η λειτουργία μετά τη λειτουργία. Ο καφές και το κέρασμα στο Πνευματικό κέντρο της ενορίας. Η συζήτηση και η χαρά του «μαζί». Η συμπλήρωση της πνευματικής χαράς. Η διάσωση του ήθους της κοινότητας. Η αίσθηση ότι η Κυριακή είναι όντως η ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδας και της ζωής. Ο Χριστός ως παρών τελικά στις καρδιές.

Γιατί είναι δώρο η Κυριακή και όχι κατασκεύασμα. Ακόμη και όσοι έχουν υψωθεί πιο πάνω από τους λογισμούς, όπως λέει ο ασκητικός λόγος, δεν μπορούνε να νιώσουν το μυστήριο. Μόνο χαρίζεται σε όσους πιστεύουν. Σε όσους αγαπούνε. Σε όσους χαίρονται για το νόημα της σχέσης με τον Θεό και τον πλησίον, που κάνει την Κυριακή αληθινή ομορφιά.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 16 Οκτωβρίου 2024

Σ'εσένα την ελπίδα μας στηρίξαμε

"Όλο το είναι μας στον Κύριο ελπίζει,

γιατί μας βοηθάει και μας υπερασπίζεται.

Χάρη σ'αυτόν γεμίζει η καρδιά μας με χαρά,

καθώς στην παρουσία του την άγια εμπιστευόμαστε.

Με την αγάπη σου, Κύριε, κάλυψέ μας,

καθώς σ'εσένα την ελπίδα μας στηρίξαμε".

(απόσπασμα απ'τον 32ο Ψαλμό του Δαβίδ)

Να θυμάμαι

Υπενθύμιση:

Να θυμάμαι ν'αγωνίζομαι. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. 

Όλα να τ'αντιμετωπίζω με ψυχική γαλήνη.

Να θυμάμαι πως ο Θεός είναι Πατέρας μου στοργικός.

Μ'αγαπάει όσο τίποτε άλλο!

Να το(ν) θυμάμαι στα δύσκολα και στα εύκολα.

Να τον εμπιστεύομαι ιδιαίτερα όταν όλα

θα φαίνονται αδύνατα ή απίθανα. 

Κάθε μου μέρα να την θεωρώ δώρο!

Δώρο μέγιστο, θεϊκό!

Να εργάζομαι ως αθάνατος 

και να ζω ως ετοιμοθάνατος

-όπως έλεγε και ο άγιος Πορφύριος.

Να τα θυμάσαι αυτά, Σεβάχ.

Όντως κάθε μέρα είναι δώρο!

Κάθε μέρα είναι δώρο! Μεγάλο δώρο! Τόσο σπουδαίο που συγκινούμαι και κλαίω όταν το συνειδητοποιώ. 

Μου χάρισες, Χριστέ μου, άλλη μια μέρα. Και δεν θα πάω μακρυά: θα πάω στην χθεσινή.Καθώς τέλειωνε η πρωινή κυριακάτικη Λειτουργία συνειδητοποίησα το πόσα 'τέλη' έχω ζήσει. Πόσους κύκλους περιστατικών, περιόδων, βιωμάτων. Πόσες πόλεις, πόσα ταξίδια, πόσα βιώματα, πόσες ψυχές συνάντησα. Πόσες όμορφες στιγμές κοντά σε ανθρώπους που αγάπησαν βαθιά τον Χριστό και τον συνάνθρωπο!

Οπότε, κάθε τέλος είναι μια ευκαιρία να δοξάσω τον Θεό, να πω ένα καρδιακό 'Δόξα τω Θεώ'. Διότι μου χάρισε ακόμη μια μέρα μετά την κάθε ολοκλήρωση ενός κύκλου, μιας περιόδου, ενός περιστατικού και αντιλήφθηκα ότι έκλεισε, ότι τελείωσε κάτι. Άρα, η καρδιά μου σκιρτά και ευχαριστεί τον Θεό.

Αν πάλι δεν το νιώθω ως 'τέλος', σημαίνει ότι ακόμα συνεχίζεται. Οπότε, πάλι θέλω να πω ένα ειλικρινές 'Δόξα τω Θεώ'! Διότι είμαι εδώ, σ'αυτή τη γη, αυτή τη στιγμή και αγωνίζομαι. Ανασαίνω, προχωρώ ή κάθομαι, η καρδιά μου χτυπάει, τα μάτια μου ανοιγοκλείνουν, η ύπαρξή μου ακόμη έχει επιλογές. Γι'αυτό, θέλω να έχουν νόημα οι επιλογές μου. Να'ναι καλές. Να'ναι γεμάτες ευγνωμοσύνη, αγάπη, πίστη, μετάνοια, χαμόγελο.

Ναι, χαμόγελο.

Γι'αυτό, αδερφή/έ, κάθε στιγμή είναι δώρο. Κάθε μέρα είναι δώρο του Θεού. Ας μη το σπαταλώ βυθισμένος στα πάθη μου, στη πνιγερή 'βολικότητά' μου. Ας κοιτάξω και λίγο εκτός του εαυτού μου. Γύρω μου. Τους συνανθρώπους μου. 

Και μιας και είπα 'συνανθρώπους μου', θα'θελα να μοιραστώ μαζί σου ένα περιστατικό που χθες με συγκλόνισε. Είχαμε πάει χθες μια ομάδα ανθρώπων επίσκεψη σ'ένα χωριό. Πολύ λίγοι κάτοικοι (σαράντα; πενήντα;) κι οι πιο πολλοί ηλικιωμένοι. Μικρό χωριό, λίγοι χώροι. Με μια φιλική οικογένεια και το παιδάκι τους πήγαμε στην παιδική χαρά του χωριού: τρεις κούνιες, μία τραμπάλα, και στη μέση ένα σφραγισμένο πηγάδι. Το παιδάκι της οικογένειας έπαιζε μόνο του. 

Μετά από δέκα λεπτά, ήρθε στην παιδική χαρά μια γιαγιά από το χωριό εκεί με το εγγονάκι της. Αρχίσαμε να συζητούμε. 'Πόσα παιδάκια υπάρχουν στο χωριό, γιαγιά;' τη ρώτησα. 'Δύο', μου απαντά. 'Ο Νικολάκης (και μου δείχνει το εγγονάκι της) και η αδερφούλα του που πηγαίνει Δημοτικό. Δεν υπάρχουν άλλα παιδάκια. Σας είδαμε τώρα και ήρθαμε για να παίξει ο Νικολάκης, να έχει παρέα'.

Έτσι, η γιαγιά του Νικολάκη τον προέτρεψε να έρθει να παίξει με το παιδάκι της οικογένειας που είχαμε έρθει. Ο Νικολάκης, που ήταν ένα γλυκύτατο παιδάκι ήρθε τρέχοντας και άνοιξε τη μικρή τσαντούλα του να μοιραστεί τα παιχνίδια του με το παιδάκι το άλλο. Άρχισε να βγάζει ένα-ένα τα παιχνίδια του που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά σπασμένα παλιά παιχνιδάκια... Δεν υπήρχε ούτε ένα παιχνίδι που να ήταν καλό ή καινούριο ή 'της μόδας'... Κι όμως. Τα δύο παιδάκια έπαιζαν μαζί, ήρεμα. Δίχως να ζητούν τίποτε άλλο. Δίχως να τα 'εμποδίζει' (σε πολλά εισαγωγικά η λέξη!) τίποτα.

Θεέ μου. Πόσο μα πόσο διδάχθηκα απ'αυτή τη σκηνή. Και πόσο στεναχωρήθηκα. Πόσο λυπήθηκε η ψυχή μου. Τόση φτώχεια, μοναξιά. Μα και τόση ανοιχτωσιά ψυχής.

Θεέ μου, μαζεύουμε τόσα πράγματα. Συνεχώς να έχουμε καινούρια: κινητά, υπολογιστές, παπούτσια, ρούχα, αυτοκίνητα, οικιακές συσκευές, κλπ. Όλο και πιο πολλά αντικείμενα που απλά ικανοποιούν τη ματαιοδοξία μας. Κι όμως. Σ'ένα χωριό που αργοπεθαίνει, μια ηρωίδα γιαγιά φροντίζει τα εγγονάκια της (προφανώς οι γονείς δούλευαν ολημερίς -από σεβασμό και διακριτικότητα δεν ρώτησα) χωρίς να μπορεί να τους προσφέρει -από υλικά πράγματα- τίποτε παραπάνω από τα απολύτως απαραίτητα. Κι όμως! Η αθωότητα στα μάτια του Νικολάκη και η δύναμη ψυχής στα μάτια της σκληραγωγημένης γιαγιάς ήταν για μένα τεράστιο δώρο και μάθημα ταυτόχρονα.

Γι'αυτό, σου λέω, αδερφή/έ. Κάθε μέρα είναι ένα δώρο. Δώρο σπουδαίο. Δώρο Θεού. Δώρο και λόγος για να ζούμε. Να προσπαθούμε. Να αγωνιζόμαστε και να μετανοούμε. Να αγαπάμε, να πιστεύουμε και να χαμογελούμε.

Συγγνώμη για τη φλυαρία μου. Σε κούρασα.
Ο Χριστός μαζί μας, αδερφή/έ.

Μόνο ο Χριστός ξέρει!

 Μας το έστειλε ο καλός φίλος, Π.Ν.

Είχαμε πάει σε ένα σχολείο, που είχε πολύ μικρά παιδάκια, από 6 χρονών και κάτι. Τα μοιράσαμε καραμέλες και τα κάναμε μια ερώτηση:
- Είστε όλα καλά παιδάκια;
- Ναίίίίί...!!! είπαν όλα με μια φωνή.
- Και ποιός είναι το καλύτερο παιδί;
- Εγώώώώώώώ...!!! είπαν όλα με μια φωνή, σηκώνοντας το χέρι τους.
Βλέπω τότε ένα παιδάκι, που δεν σήκωσε το χέρι του και του λέω:
- Εσύ παιδάκι μου, γιατί δεν σήκωσες το χέρι σου; Δεν είσαι το καλύτερο παιδί;
Δεν απάντησε...
Και το ξαναρωτάω:
- Μήπως μπορείς παιδί μου να μου πεις, ποιό είναι το καλύτερο παιδί;
Τότε εκείνο σήκωσε το βλέμμα του και μου λέει:
- Μόνο ο Χριστός το ξέρει!!!...
Συγκλονίστηκα από την απάντηση του παιδιού!
Αυτήν την σύνεση που έχει το παιδί αυτό, το όφειλε στην παιδαγωγία των καλών γονεών του. Οι γονείς του παιδιού αυτού, ήταν απλούστατοι άνθρωποι, αλλά κατά Θεό σοφοί..!

+Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα 

 

Παναγιά μας Μυρτιδιώτισσα

Μάνα μας Παναγιά,

Μυρτιδιώτισσα μάνα μας,

σκέπαζε το νησί σου 

και την Ελλάδα μας όλη.

Ενίσχυσε όλο τον κόσμο,

σ'όλα τα πέρατα της γης.

Το φως της παρηγοριάς σου

στέλνε συνεχώς 

σε όσους με ταπείνωση 

και πίστη 

σε ζητούν.

Μάνα μας Παναγιά,

Μυρτιδιώτισσα μάνα μας,

προστάτευε

παρηγόρησε

ενίσχυσε

στερέωσε στην πίστη 

όλες κι όλους μας.

Ας είναι δοξασμένη η Χάρη Σου!

Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε. Λαοί νῦν κροτήσωμεν, δεῦτε τὰς χεῖρας πιστῶς, καὶ ἄσωμεν ἄσμασι, τῇ Θεομήτορι, ἐν πόθῳ, κραυγάζοντες˙ Χαῖρε ἡ προστασία πάντων τῶν δεομένων, Χαῖρε ἡ σωτηρία, τῶν τιμώντων Σε πόθῳ, Χαῖρε ἡ τῷ παραλύτῳ, τὴν ἴασιν βραβεύσασα.

 

Σ'ένα λουλούδι

Σε είδα, Θεέ μου.

Σ'ένα λουλούδι.

Κρυβόσουν.

Μα και φανερωνόσουν.

 

Μέσα στα πανέμορφά του χρώματα.

Στα φύλλα του τα πράσινα.

Στους χυμούς των φύλλων του.

Στις ρίζες του.

 

Όλα εσένα έδειχναν, Θεέ μου.

Υπάρχεις παντού.

 

Μα θολώνομαι απ'τα πάθη μου.

Θαμπάδες γεμίζουν 

τα παράθυρα της ψυχής μου. 

Κι όμως. 

Απ'ένα λουλούδι

πήρα παράδειγμα.

Να ζω.

Ν'αγωνίζομαι.

Να μετανοώ.

Για την αγάπη Σου, Θεέ μου.

 

Όλα, μου λες, θα πάνε καλά :)

 Βία, άγχος, θλίψεις, στεναχώριες.

Παντού βλέπω, ακούω, νιώθω συνεχώς

κύματα να χτυπούν σφοδρά.

Τους άλλους.

Αλλά κι εμένα.

Πάει η καρδιά 

να σπάσει. 

Αλλά αντέχει.

Παίρνω μιαν ανάσα.

Κοιτάζω ψηλά.

 

Στο πρόσωπό μου, 

-στο τέλος-

ζωγραφίζεται κι ανθίζει

ένα χαμόγελο ελπίδας.

 

Όλα, μου λες,

θα πάνε καλά!

Είσαι εσύ, 

Χριστέ μου,

που είσαι δίπλα μου.

Σ'ευχαριστώ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Photo credit:
Niko Laurila

"Η καρέκλα δεν ήταν άδεια, παιδί μου".

 ιστορία του καλού φίλου, Κ.Π.

Ένας γέρος πατέρας άρρωστος πέθαινε.

Η κόρη του ζήτησε από κάποιον ιερέα να έρθει και να προσευχηθεί για την υγεία του πατέρα της.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο, ο ιερέας είδε μια καρέκλα κοντά στο κρεβάτι και σκέφτηκε ότι ετοιμάστηκε για την άφιξή του.

- Με περίμενες; ρώτησε ο ιερέας.

- Όχι, ποιός είσαι; ρώτησε ο ασθενής.

- Είμαι ιερέας. Η κόρη σου με κάλεσε να προσευχηθώ μαζί σου για την υγεία σου. Όταν είδα την άδεια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι σου, υπέθεσα ότι ήξερες για την επίσκεψή μου.

- Ω ναι, μια καρέκλα... - είπε ο ασθενής και χαμηλώνοντας τη φωνή του, συνέχισε:

- Δεν το είπα σε κανέναν αυτό... Όλη την ενήλικη ζωή μου πήγαινα στην εκκλησία και άκουγα εκεί συνεχώς ότι πρέπει πάντα να προσεύχεσαι, ότι η προσευχή δίνει πολλά σε έναν άνθρωπο, ζεσταίνει την καρδιά του...

Όλες όμως οι προσευχές μπήκαν στο ένα μου αυτί και βγήκαν από το άλλο.

Δεν μπορούσα να τους πιστέψω, ίσως επειδή δεν με άγγιξαν.

Σταμάτησα έτσι να προσεύχομαι.

Μόλις πριν από δύο χρόνια ένας καλός φίλος μου είπε ότι η προσευχή είναι απλώς μια συζήτηση με τον Θεό. Με συμβούλεψε να κάτσω στη μία καρέκλα και στην άλλη να φανταστώ ότι κάθομαι δίπλα με τον Ιησού Χριστό.

Άλλωστε ο Κύριος είπε: «Είμαι μαζί σας όλες τις μέρες μέχρι το τέλος της ζωής».

«Και μετά μου είπε ο καλός φίλος μου, πες Του για όλα όσα σε ανησυχούν και άκου με πίστη προσεκτικά, δέξου ότι σε ακούει τώρα».. .

Το δοκίμασα - και μου άρεσε τόσο πολύ που άρχισα να το κάνω κάθε μέρα για δύο ώρες.

Ο ιερέας χάρηκε για τον άρρωστο, τον συμβούλεψε να μην σταματήσει να έχει τέτοιες συζητήσεις με τον Θεό, μετά τον εξομολόγησε και προσευχήθηκε πάνω του, τον Κοινώνησε και έφυγε.

Και λίγες μέρες μετά από αυτό το περιστατικό, η κόρη ήρθε ξανά και είπε ότι ο πατέρας της είχε πεθάνει.

Ο ιερέας ρώτησε:

- Πώς έφυγε;

-«Ήμασταν οι δύο μας το μεσημέρι όταν ο πατέρας μου με κάλεσε να τον βάλω για ύπνο», απάντησε το κορίτσι.

- Είπε ότι με αγαπούσε πολύ και με φίλησε. Πήγα στο κατάστημα μετά για ψώνια , και όταν επέστρεψα, τον βρήκα άψυχο.

Αλλά κάτι στον θάνατό του μου φάνηκε περίεργο.

Τα τελευταία λεπτά, προφανώς, μάζεψε όλες του τις δυνάμεις, απομακρύνθηκε από το κρεβάτι του και μετακόμισε στην καρέκλα που στεκόταν δίπλα στο κρεβάτι του και ακούμπησε το κεφάλι του σε αυτήν.

Έτσι τον βρήκα.

Τι νομίζετε ότι μπορεί να σημαίνει αυτό;

- Είθε ο Θεός να δώσει σε όλους να φύγουν έτσι, απάντησε ο ιερέας, σκουπίζοντας τα δάκρυά του.

'Η καρέκλα δεν ήταν άδεια, παιδί μου!'.

 

 

Συμβουλές με αγάπη στους συζύγους

«Μην ακούσης ποτέ τι λέει ο κόσμος.

Μπαίνουν πειρασμοί. Άνθρωποι είμεθα.

Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, πανουργίες, παγίδες.

Όλα να αντιμετωπίζωνται μέσα στον γάμο με αγάπη, πραότητα, υπομονή.

Πίστη στον Θεό και προσευχή και όλα θα πηγαίνουν κατά Θεόν.

Μεταξύ σας (με τον σύζυγο) να υπάρχη κλίμα απόλυτης εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας.

Μην αφήνης κάτι μέσα σου, γιατί αυτό μετά θα σε πνίξη. Μην αφήνης τους λογισμούς να εμφωλεύουν μέσα σου, είναι όφεις.

Η αγάπη όλα τα σκεπάζει. Με προσοχή, διάκριση, λεπτότητα και απέναντι στον κόσμο και μεταξύ σας.

Αν έχετε κάτι μεταξύ σας, μην το λέτε σε τρίτους.

Η προσοχή και η προσευχή όλα τα διορθώνουν, όλα τα κάνουν καλά.

Να ζούμε με σωφροσύνη, νηστείες, αποχή σαρκικών επιθυμιών».

~Συμβουλές απ'τον υπέροχο άγιό μας, τον Άγ.Ιάκωβο Τσαλίκη

πηγή εδώ 

Ανατολή της παγκόσμιας χαράς σήμερα!

Εσύ,

η «παγκόσμιος χαρά»,

στα γενέθλια Σου

δώσε μια σταλαγματιά

στην καρδιά μου,

που δίψα,

Παναγιά μου…

Στην παγκόσμια καταχνιά

και τη θλίψη μας

λάμψε φως ιλαρό

μες στη λύπη μας

στο σκοτάδι μας

το πηκτό και σκληρό…

Εσύ,

μητέρα τρυφερή

«κατ’ ἀλήθειαν»

μόνη ελπίδα μας…

 

του καλού μας φίλου, π. Η.Κ.

8/9/24

 

 

Κάνε τον Σταυρό σου και ξεκίνα!

 "Κάνε τον Σταυρό σου". Τι ωραία φράση! Τι γεμάτη νοήματα! Τι πνευματική! Με ελπίδα, πίστη!

 Κάνω τον Σταυρό μου, σηκώνω τον Σταυρό μου, αποδέχομαι ότι η ζωή μου έχει δυσκολίες αλλά ταυτόχρονα γνωρίζω ότι ο Θεός μου Πατέρας, είναι πάντα εδώ, δίπλα μου και δεν θα μ'αφήσει να συντριφτώ. Όσες δυσκολίες κι αν έρχονται από κάθε κατεύθυνση (είτε κι αν εκπηγάζουν κι από μέσα μου!), Εκείνος θα με στηρίξει. Θα με σηκώσει όπως σήκωσε τον απόστολό του Πέτρο όταν βυθιζόταν στα κύματα. Αρκεί να τον πιστεύω (παρ'όλο που η πίστη μου είναι αναιμική) και να Τον ζω.

Οπότε, αδέρφια μου, μιας και ξεκίνησε νέα χρονιά (πνευματική-εκκλησιαστική, σχολική, επαγγελματική, του καθενός μας απ'όποιο μέρος/κλάδο/χώρο βρίσκεται), ας κάνουμε τον Σταυρό μας κι ας βαδίσουμε τον αγώνα μας. 

Το άγχος στον αγώνα μας

Αγαπημένα μου αδέρφια, 

διάβαζα σήμερα στο βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» του Αγίου Παϊσίου (εκδ.Ιερού Ησυχαστηρίου ‘Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’ Σουρωτής Θεσσαλονίκης) το ακόλουθο: 

«Όταν νιώθουμε στον αγώνα μας άγχος, να ξέρουμε ότι δεν κινούμαστε στον χώρο του Θεού. Ο Θεός δεν είναι τύραννος να μας πνίγει. Καθένας να αγωνίζεται με φιλότιμο, ανάλογα με τις δυνάμεις του και να καλλιεργεί το φιλότιμο για να αναπτυχθεί η αγάπη προς τον Θεό. Τότε θα πιέζεται από το φιλότιμο και ο αγώνας του, δηλαδή οι πολλές μετάνοιες, οι πολλές νηστείας κλπ, δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά τα ξεσπάσματα της αγάπης του και θα προχωρεί με πνευματική λεβεντιά.

Δεν πρέπει, δηλαδή, να αγωνίζεται κανείς με αρρωστημένη σχολαστικότητα και να πνίγεται μετά από άγχος, παλεύοντας με τους λογισμούς, αλλά να απλοποιήσει τον αγώνα του και να ελπίζει στον Χριστό και όχι στον εαυτό του (…)». 

Λέει τόσα πολλά ωφέλιμα ο άγιός μας! Και, καθώς τα διάβαζα, αγαλλίασε η ψυχή μου! Και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας. Η ζωή μας είναι ένας ατέλειωτος αγώνας. Και όλα γίνονται ευκολότερα με τον Χριστό μας! Ας έχουμε την ευχή του Αγίου Παϊσίου και ας δυναμώνουμε τον καθημερινό μας αγώνα με την ελπίδα μας στραμμένη στον ουρανό!