Επίλογος (Φυσάει) - Τάσος Λειβαδίτης

 

Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.
Χειμώνας, κρύωνε.
Τι περιμένεις; του λέω.
Τον άλλον αιώνα, μου λέει.

"Πού να πάω"

Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων,
αλλά... αλλά ποιος σήμερα ν’ αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.

"Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν"

Αλλά μια μέρα δεν άντεξα.
Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.
Όχι, μου λένε.
Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.

"Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι"

Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά...
Τι έχετε, μου λένε.
Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν,
μ’ αυτόν τον τρόπο.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,
αλλά εκείνη αρνείται.

"Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν’ ακουμπήσω,
μια μικρή ανεμώνη."

Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, 

ονειρεύτηκα πολύ"μια μικρή ανεμώνη." 

Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ’ ένα μυστικό που το `χα μάθει από παιδί,
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ’ όνειρα στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους.
Ήτανε πάντοτε αλλού.

Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί.

"Sos, Sos, Sos, Sos
Φυσάει απόψε φυσάει,
τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει,
κάτω από τις γέφυρες φυσάει,
μες στις κιθάρες φυσάει.

Φυσάει απόψε φυσάει,
μες στις κιθάρες φυσάει.

Δώσ’ μου το χέρι σου φυσάει,
δώσ’ μου το χέρι σου."

Τάσος Λειβαδίτης (20.04.1922 - 30.10.1988)

 

 

Παναγιά μας Μυρτιδιώτισσα

Μάνα μας Παναγιά,

Μυρτιδιώτισσα μάνα μας,

σκέπαζε το νησί σου 

και την Ελλάδα μας όλη.

Ενίσχυσε όλο τον κόσμο,

σ'όλα τα πέρατα της γης.

Το φως της παρηγοριάς σου

στέλνε συνεχώς 

σε όσους με ταπείνωση 

και πίστη 

σε ζητούν.

Μάνα μας Παναγιά,

Μυρτιδιώτισσα μάνα μας,

προστάτευε

παρηγόρησε

ενίσχυσε

στερέωσε στην πίστη 

όλες κι όλους μας.

Ας είναι δοξασμένη η Χάρη Σου!

Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε. Λαοί νῦν κροτήσωμεν, δεῦτε τὰς χεῖρας πιστῶς, καὶ ἄσωμεν ἄσμασι, τῇ Θεομήτορι, ἐν πόθῳ, κραυγάζοντες˙ Χαῖρε ἡ προστασία πάντων τῶν δεομένων, Χαῖρε ἡ σωτηρία, τῶν τιμώντων Σε πόθῳ, Χαῖρε ἡ τῷ παραλύτῳ, τὴν ἴασιν βραβεύσασα.

 

Όλα, μου λες, θα πάνε καλά :)

 Βία, άγχος, θλίψεις, στεναχώριες.

Παντού βλέπω, ακούω, νιώθω συνεχώς

κύματα να χτυπούν σφοδρά.

Τους άλλους.

Αλλά κι εμένα.

Πάει η καρδιά 

να σπάσει. 

Αλλά αντέχει.

Παίρνω μιαν ανάσα.

Κοιτάζω ψηλά.

 

Στο πρόσωπό μου, 

-στο τέλος-

ζωγραφίζεται κι ανθίζει

ένα χαμόγελο ελπίδας.

 

Όλα, μου λες,

θα πάνε καλά!

Είσαι εσύ, 

Χριστέ μου,

που είσαι δίπλα μου.

Σ'ευχαριστώ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Photo credit:
Niko Laurila

Ποίημα-προσευχή στον Χριστό μας

 Χριστέ μου,

Είσαι το φως στη ζωή μου

όταν παντού γύρω και μέσα μου όλα σκοτεινιάζουν.

Είσαι η ελπίδα μου

όταν όλα εξασθενούν ή καταρρέουν.

Είσαι η παρηγοριά μου, το στήριγμά μου

όταν νιώθω σπασμένος.

Είσαι το καταφύγιό μου,

όταν νιώθω βαριές τις αμαρτίες μου να με πλακώνουν.

Είσαι ο οδοδείκτης μου

όταν αποπροσανατολίζομαι και χάνομαι.

Είσαι το οχυρό μου

όταν πολεμούσαν απ’τους λογισμούς του εχθρού.

Είσαι ο Πατέρας μου, ο Σωτήρας μου, ο Θεός μου!

Σε ευχαριστώ για όλα! 

Συλλέγω πια στιγμές

Βλέπω συνεχώς γύρω μου
άγχος, πόνο, απόγνωση.
Γκρίζα συναισθήματα, παράξενα.
Κόσμοι αταίριαστοι.

Τη μια στιγμή
πιάνω τον εαυτό μου
να σκέφτεται σκίτσα ελπίδας,
χαρούμενες φιγούρες,
ευτυχισμένες στιγμές.

Μα την αμέσως επόμενη,
κουνώ το κεφάλι μου.
Φθαρτότητα, κακία.
Εγωισμός.

Κι όμως.
Κάθε πρωί το φως
έρχεται στο παράθυρό μου.
Σα να μου ψιθυρίζει:
Η χαρά είναι παντού.
Είναι και για σένα.

Συλλέγω πια στιγμές.
Μικρές στιγμές χαράς.
Έτσι, σιωπηλά κι αθέατα
γεμίζω τον μέσα μου κόσμο.

(ποίημα από το 2019, αδημοσίευτο)

Ένα ποίημα διαμάντι του π.Η.Κ.

Σε είδα,
νεαρή μητερούλα,
να κρατάς το παιδάκι σου
και να προσεύχεσαι
στην Παναγία.
Το πρόσωπο σου
ήταν φωτεινό
ολοφώτεινο
πανέμορφο.
Υποκλίθηκα νοερά
στην αγνή ομορφιά σου.
Την καρδιά σου
καθρέπτιζε
είμαι σίγουρος
και τη Χάρη
που
ενεργούσε μέσα σου
το μυστήριο
της μητρικής προσευχής.
Διακριτικά αποσύρθηκα
μη σε διακόψω
και με δέος
ψέλλισα το Αμήν.
Ευχαριστώ το Θεό
που σε είδα.

Ένα ποίημα του πολύ καλού φίλου π.Η.Κ. τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την ευλογία και την άδεια να αναρτήσουμε το μικρό αυτό διαμαντάκι γραφής στην γωνιά μας.

Ένα ποίημα-προσευχή

Πόσο εύκολο να ζω μαζί σου, Κύριε!

Πόσο εύκολο να σε πιστεύω!

Όταν το πνεύμα μου ψάχνει απεγνωσμένα

ή ατονεί μέσα στην παραζάλη,

όταν κι ο εξυπνότερος ανάμεσά μας

αδυνατεί πέρα απ'αυτό το βράδυ,

μη ξέροντας επαύριο το τι δει γενέσθαι -

Εσύ μου στέλνεις τη φώτιση να γνωρίζω

ότι υπάρχεις κι ότι θα μεριμνήσεις

να μη χαθούν όλοι οι οδοί της αγαθότητός Σου.

Απ'την κορυφή της κοσμικής δόξας

κοιτάζω με δέος τον δρόμο μου πίσω

- απίστευτος δρόμος, ανέλπιδος,

τον δρόμο που μόνος μου

δε θα μπορούσα να δημιουργήσω, τον δρόμο

απ'όπου μπορούσα να στέλνω στην ανθρωπότητα

ένα καθρέφτισμα των ακτίνων Σου.

Κι όσο χρόνο χρειαστώ ακόμη

θα μου τον δώσεις.

Κι ό,τι δεν καταφέρω

σίγουρα θα το έχεις παραχωρήσει σε άλλους.

Α.Ι.Σολζενίτσιν 

(αντιγραφή απ'το υπέροχο βιβλίο των εκδόσεων εν πλω 

"Σχεδόν άγιοι" του π.Τύχωνος Σεβκούνωφ)

Τα λουλούδια προσεύχονται για τα παιδιά

Αναδύθηκε δάσος ζοφερό

απ' το πνεύμα μας 

κι εκάλυψε τον ορίζοντα. 

Μόνο ατραποί τρυπώνουν 

και χάνονται μέσα στο φόβο. 

Μέλλον δεν φαίνεται.

Τρέχουν, χορεύουν ανύποπτα

για ό,τι γίνεται πάνω τους

τα παιδια, ενώ γέρνοντας γύρω

και κάτω απ' τα πόδια τους, (ως

ν' ακούν τη βοή και να βλέπουν

το σύννεφο) σαν ένα απέραντο

υπαίθριο εκκλησίασμα

τα λουλούδια προσεύχονται.

Ν.Βρεττάκος

υγ: Καλό φθινόπωρο να'χουμε, αδέρφια!!!

Η αναπάντεχη προσμονή της βροχής

Είσαι ψηλά.
Καρδιά, 
μάτια, 
ουρανός
όλα
Βουρκωμένα όλα.

Ανέβηκες ψηλά
κι αντικρίζεις μαγεμένος
τη θέα,
το μεγαλείο 
της θάλασσας
και τ'ουρανού.

Μα βλέπεις 
-κάποιες φορές συμβαίνει-
σύννεφα βαριά
ατμούς πυκνούς
κι άνεμους.

Και ξέρεις.
Η βροχή δε θ'αργήσει
να ξεπλύνει
τα πάντα.

Χάνεται για λίγο
το γαλάζιο,
χάνεται για λίγο
η απεραντοσύνη.

Καμιά φορά 
το τώρα ομορφαίνει
απότομα.
σκληρά.
Αληθινά.

Μα ξέρεις.
Η βροχή δε θ'αργήσει
να σου καθαρίσει 
την καρδιά

Αυτός ο κόσμος

Αυτός ο κόσμος

απλά μια αυταπάτη είναι.

Αυτός ο κόσμος 

φτιάχτηκε μ'αγάπη.

Αυτός ο κόσμος

είναι η γέφυρα για τον άλλο.

Μα δες.

Και στη γέφυρα αν σταθείς,

μπορείς να θαυμάσεις το νερό 

να κυλάει από κάτω.

Να τρέχει κι αυτό. 

Όλα προχωρούν.

Όλα. 

Κι όλα ξεκινούν

από εδώ. 

Απ'τον κόσμο αυτό.

Δες και τον αετό.

Για να πετάξει ψηλά

πρέπει πρώτα να γυμνάσει 

φτερά, ματιά, καρδιά.

Για να πετάξει ψηλά ο αετός

πατά γερά στα πόδια του.

Στον κόσμο της γης πατάει πρώτα,

πριν δαμάσει αυτόν τ'ουρανού.

του αγ.Ιωάννη

Σήμερα, στη γιορτή του αγ.Ιωάννη του Προδρόμου, η αόρατη γωνιά έχει την τιμή να φιλοξενεί ένα ποίημα του π.Η.Κ.

Στα γενέθλιά σου σήμερα

θα περάσω

να με κεράσεις

ένα ποτήρι από τη χάρη σου

να ξεδιψάσω.

Κι αν λίγο επιμείνεις

από ευγένεια τέτοια μέρα 

δεν μπορώ να αρνηθώ

ποτήρι το ποτήρι

να με μεθύσεις

με το παλιό καλό κρασί της μετανοίας 

το ιορδάνειο,το δυνατό.

Για να ξεχάσω όσα θυμάμαι

να θυμηθώ όσα ξεχνώ. 

Ο μονόλογος του παλιάτσου

Τα ρούχα μου είναι φαρδιά...
Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου...
Στο τσαλακωμένο μου καπέλο 
έχω ένα φρέσκο λουλούδι...
Κι ενώ θα'θελα να πω ένα τραγουδάκι
Ωστόσο
Απλά στέκομαι...
Οι άνθρωποι με προσπερνούν 
και έτσι πλανιέμαι ανάμεσα τους...
Μου λένε να αλλάξω, 
να γίνω σαν εσένα κι εγώ... 
Μα πώς;
Αφού τα μαλλιά μου 
τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου.
Και τα όνειρά μου δραπέτευσαν 
μια νύχτα 
απ'τα τρύπια παπούτσια μου.
Πώς θα μπορούσα να κλάψω πάλι
χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου;
Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια... 
Δε θα ξεβάψουν ποτέ..
Γι αυτό σου λέω.
Άφησε με 
να συνεχίσω να βάζω 
το κόκκινο στη μύτη και το στόμα...
ο κόσμος θα γελά, 
μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ, 
πως ότι πω μυρίζει έρωτα..
κι εσύ, δε θα φοβάσαι να αγγίξω τη ψυχή σου,
γιατί θα βλέπεις από μακριά 
τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου...
τα φαρδιά μου ρούχα...
και όλες τις διαθέσεις μου...

της Ελένης Γιαννέλη

υγ: Ανέκαθεν αυτοί οι στίχοι μου μου προκαλούσαν μια δυνατή γοητεία. Για πολλούς λόγους. Και είπα να τους μοιραστώ μαζί σου. Καλή χρονιά να έχεις.

άτιτλο

μ'ακούς; Η αγάπη, τα όνειρα, η αστροφεγγιά
είναι όλα λέξεις απ'το ίδιο αλφάβητο:
αυτό της καρδιάς

Ξέρεις, το "για πάντα" εύκολα θολώνει αν αψήφιστα τ'ονειρευτείς.
Είναι κι αυτές οι φορές που γυρνάς σπίτι σου κουρασμένος
Και μακρυά απ'όποιο άλλο ήχο
Αφήνεσαι να ταξιδεύεις στις αναμνήσεις της βροχής
Ή στων ανέμων τη λησμονιά.

Μ'ένα φτερούγισμα ή μ'ένα σμάρι συντρίμμια
οι ουρανοί μεθούν από ζωή.

Ξέρεις, είναι που η αλμύρα σπάνια αφήνει ανέπαφα τα καράβια.
Είναι κι αυτές οι επιστροφές στο λιμάνι, ξενυχτισμένος
Κι η σιωπή είναι για σένα φως
Αφήνεσαι στο αόρατο λίκνισμά της
Γεμάτος από ιώδιο κι αλάτι κι ευχές.

Μ'ένα ακούσιο ανοιγόκλεισμα των ματιών, με μια ανάσα
η Ιθάκη σου παρουσιάζεται λουσμένη φως.

Ξέρεις, είν'ανεξήγητη η γαλήνη της θάλασσας των ευχών.
Ίσως, τελικά, οι ευχές να είναι η Ιθάκη.
Ίσως, καρδιά και ταξίδι είναι η ίδια χούφτα Φως.

Σ'ευχαριστώ

Σ'ευχαριστώ που μου έδειξες

με τον μοναδικό σου τρόπο 

πως το χαμόγελο είναι ζωή,

είναι μονοπάτι διαμαντένιο, 

φως γεμάτο από αστέρια. 

Έχει το πρόσωπό σου 

αυτή τη γλυκιά λάμψη. 

Το φως μιας καρδιάς χαμογελαστής 

ακόμη κι αν είναι αποκαμωμένη 

απ'της μέρας τον αγώνα.

Σ'ευχαριστώ.

Που, χωρίς να μου λες τίποτα,

μού μιλά η απέραντη αγάπη σου.

Ψίθυρος γλυκός, μεθυστικός

σαν τα κύματα της ακροθαλασσιάς.

Μου μιλά η ευγένειά σου,

μου μιλούν τα μάτια σου,

η ύπαρξή σου ολόκληρη,

λουσμένη μ'ομορφιά.

Παίρνω τα χρώματά σου,
σαν θησαυρό σαν φυλαχτό

και το ταξίδι μου πια 

παράδεισος γίνεται.

Σ'ευχαριστώ.

υγ: Καλό υπόλοιπο Καθαράς Εβδομάδας, αδέρφια.

Πάνω στο Όρος με το τραγούδι της φλογέρας

Το φεγγάρι ξεπρόβαλε πίσω απ' το Άγιον Όρος.

Το φεγγαρόφωτο σκίζει τ'ουρανού το χάος.

Ω πανάκριβη αγνότητα,

φωλιάζεις μόνο στις ψυχές εκείνων

που ζουν στις πιο ψηλές κορφές.

Κοιμούνται με τα μαλλιά τους στ' αγέρι του φθινοπώρου

που αφήνει αδιάλυτο το γαλαξία.

Μες στη σιωπή της νύχτας τραγουδούν τα έντομα.

Τότε ξυπνά η ευχη μες στο φεγγαρόφωτο

κι αορατη για όλους προχωρει

παίζοντας τη φλογέρα της.

Η θεϊκή πνοή της σαλεύει στα κόκκινα χείλη,

τα σμαραγδένια της δάχτυλα σιγοντάρουν τη γλυκιά μουσική.

Όμως ποια ειν' η μελωδία της;

Απο καιρό παράτησα την πηχτή σκόνη του κόσμου

κι ήρθα σ'αυτο το μακρινό βουνό

για να ακούσω μια τετοια μελωδία.

Θα αξιωθώ να νιώσω το μυστήριο που κρύβει;

Μεγάλα προβλήματα βασανίζουν τη σκέψη μου,

μα το τραγούδι της φλογέρας γράφτηκε μες στην καρδιά μου.

συγγραφέας: 刘廷钊 (Liu Ting Chiu)

πηγή φωτογραφίας: "Άθως, τα χρώματα της πίστης", του Στράτου Καλαφάτη

υγ: Πολλές ευχαριστίες στον Παναγιώτη που επιμελήθηκε αυτή την ανάρτηση

τ'άγνωστα πετούμενα τ'ουρανού

Άλλες φορές οι μέρες κυλούν γρήγορα. 

Λες 'πότε πέρασε ο καιρός'. 

Κάποιες άλλες, όμως, 

τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες.

Όσο ανεβαίνεις

τα σκαλοπάτια της ζωής, 

γεμίζεις από εμπειρίες.

Αναμνήσεις.

Συναισθήματα διαφορετικά.

Αντίθετα ίσως.

Κι είναι κι αυτές οι στιγμές

που λες 'πώς ν'ανέβω;

Δεν έχω δυνάμεις πια'.

Τότε να θυμάσαι

πως ακόμη και τα πετούμενα 

Εκείνος τα τρέφει.

Τα φροντίζει.

Με τόση στοργή.

Κι αν σε δει να υποφέρεις,

είναι δυνατόν να σ'αρνηθεί

την παρηγοριά τη θεϊκή;

Φτερά θα σου δώσει.

Να πετάξεις.

Όπως κι αυτά.

Τ'άγνωστα πετούμενα 

τ'ουρανού.

υγ: άτακτα γραμμένες σκέψεις, άτεχνα μαζεμένες σε σκόρπιους στίχους. Όχι σαν ποίημα, μα σαν ταπεινή ανάσα προσευχής. 
υγ2: Αν θες, δες κι αυτή την παλιά ανάρτηση.

Επίλογος (Φυσάει)

Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.
Χειμώνας, κρύωνε.
Τι περιμένεις; του λέω.
Τον άλλον αιώνα, μου λέει.

Πού να πάω.

Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων, 
αλλά... αλλά ποιός σήμερα ν’αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.

Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν.

Αλλά μια μέρα δεν άντεξα.
Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.
Όχι, μου λένε.
Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.

Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι.

Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά...
Τι έχετε, μου λένε.
Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν, 
μ’ αυτόν τον τρόπο.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα, 
αλλά εκείνη αρνείται.

Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε, 
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν’ ακουμπήσω, 
μια μικρή ανεμώνη.

Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, 
ονειρεύτηκα πολύ μια μικρή ανεμώνη. 
Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά 
μ’ ένα μυστικό που το'χα μάθει από παιδί, 
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιούς 
που όλη τη μέρα χάρισαν τ’ όνειρα στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους.


Ζήσαμε πάντοτε αλλού.
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί.

Sos, Sos, Sos, Sos
Φυσάει απόψε φυσάει, 
τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει, 
κάτω από τις γέφυρες φυσάει, 
μες στις κιθάρες φυσάει.

Φυσάει απόψε φυσάει, 
μες στις κιθάρες φυσάει.

Δώσ’ μου το χέρι σου φυσάει, 
δώσ’ μου το χέρι σου.

Το πιο αγαπημένο μου ποίημα. Του Τάσου Λειβαδίτη. Τώρα στο τελευταίο δειλινό του Σεπτέμβρη που'ρθε σα βροχή.

Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά

Σε προαισθήσεις δεν πιστεύω και προλήψεις
Δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι μήτε τη συκοφαντία
μήτε το δηλητήριο. Θάνατος δεν υπάρχει. 
Αθάνατοι όλοι. Αθάνατα όλα.

Δεν πρέπει να φοβάσαι το θάνατο ούτε στα δεκαεφτά
μήτε στα εβδομήντα.
Δεν υπάρχει θάνατος ούτε σκοτάδι.
Υπάρχει μόνο φως κι αλήθεια.
Είμαστε όλοι στην ακροθαλασσιά κι εγώ
ένας απ’ αυτούς που ξετυλίγουνε τα δίχτυα
καθώς η Αθανασία περνάει σαν κοπάδι.

Andrei Tarkovsky 
μτφρ. Γιώργος Μολέσκης

@David Seymour(1951)
(το βρήκα στο fb)

Δεν έχω πολλά να πω

Δεν έχω πολλά να πω. 
Κοιτάζω τον κόσμο μέσα απ'ένα στρογγυλό παράθυρο.
Παρέα με τον άνεμο, πετώ. 
Ξέρω πως η ζωή μου είναι σταγόνα της βροχής. 
Κόκκος άμμου. 
Στιγμή στο άπειρο του σύμπαντος.

Δεν έχω πολλά να πω. 
Σβήνω λίγο-λίγο κάθε μέρα 
τη συνήθεια απ'τις ματιές μου. 
Ξέρω πως η ταπείνωση είναι το κλειδί στην ομορφιά. 
Στην άπλα της ζωής. 

υγ: Σας ευχαριστω πολυ για τις ευχες σας, τα μέηλ σας, τα σχόλιά σας. Ευχή μου να μη παύετε ποτέ να προσπαθείτε ν'αγαπάτε.

Άσε με να'ρθω μαζί Σου.

Άσε με να'ρθω μαζί Σου.
Στον τάφο Σου τον τόσο παρηγορητικό.
Μάθε με να'ρχομαι κοντά Σου.
Τα δάκρυά μου να γίνονται λουλούδια του Παραδείσου.

Να έρθω;
Να έρθω, Κύριε;
Να έρθω με όλη μου την ασημαντότητα, την τόσο σημαντική για Σένα;

Άσε με να'ρθω μαζί Σου.
Άσε με να'ρθω και ν'αφήσω εκεί
τον σκληρό μου χαρακτήρα,
τις βρισιές μου,
τον εγωισμό μου,

Μάθε με να αντέχω
να καταλαβαίνω
να ξεπλένω σαν την πόρνη
το τετέλεσται των βδελυρών παθών μου.

Μάθε με να βλέπω
τα αγκάθια της ψυχής μου
που τα φοράς στο θεϊκό Σου κεφάλι.

Μάθε την άνυδρή μου ψυχή
να δέχεται τους αιμάτινους θρόμβους Σου.

Οι φτυσιές μου,
οι κακίες μου,
τα καρφιά μου.
Αυτά σε σταύρωσαν.
Και πέθανες για μένα.
Για μένα.

Άσε με να'ρθω μαζί Σου.
Για να μου χαρίσεις τη δύναμη
ώστε να δει η παγωμένη μου καρδιά
το μονοπάτι προς το Φως.
Άσε με να'ρθω μαζί Σου.
Για να αγγίξω στο θάνατό Σου
τη γλύκα της Ανάστασης.