Πού κρύβεται η ευτυχία

Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία.
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Ο. Ελύτης

(Ευχαριστίες στον π.Η.Κ. που το αλίευσε από αυτή την ιστοσελίδα).

Άγιε Γεράσιμε

Άγιε Γεράσιμε Ιορδανίτη,πρέσβευε υπέρ ημών!

Μάθε μας να έχουμε αγάπη, ενότητα, αφιλαργυρία, απλότητα, ταπείνωση. Καρδιά γεμάτη πυρφόρο αγάπη για κάθε πλάσμα της φύσης. 

"Γιατί, παιδάκι μου, ο άνθρωπος όσο πιο πολλά έχει, ξεχνά τον Θεό και σκέφεται αυτά. Ενώ, αν τα έχει σαν να μην τα έχει, είναι ελεύθερος και μπορεί έτσι να είναι ενωμένος με τον Θεό κι όχι με άψυχα πράγματα". Έτσι είχε πει, Άγιέ μας. Βοήθα μας να ακολουθούμε το παράδειγμά σου!

 

Η βεβαιότητα της περιπέτειας. Ή αλλιώς: η λαχτάρα της αλήθειας κρύβεται στην απλότητα της ζωής.

I sat upon the shore

Fishing, with the arid plain behind me

Shall I at least set my lands in order? 

 Μέρα με τη μέρα, κυνηγάς αυτό που σου ξεφεύγει. Καθώς η συνήθεια σε τυλίγει στη δίνη της, εσύ πάντα ενδόμυχα ψάχνεις για εκείνο που ποτέ δεν απόλαυσες όπως ήθελες. Ή που ποτέ δεν κατάφερες ν'αποχτήσεις. Πέφτεις τα βράδια να κοιμηθείς κι η τελευταία σου ανάσα έχει λίγο απ'το φως του ονείρου σου. Ή των αστεριών.

  Είναι πια κοινό μυστικό πως τ'αστέρια πέφτουν απ'τον ουρανό όπως ξεκολλούν οι αναμνήσεις απ'τη σφαίρα του υποσυνείδητου. Κι έρχονται έτσι ξαφνικά -σαν επισκέπτες απρόσκλητοι- μπροστά στο παράθυρο της καρδιάς μας. Τι θα έκανες εσύ; Θ'άνοιγες το παράθυρο; 

  Νιώθω πως τα πεφταστέρια είναι από μια λέξη το καθένα. Μια λέξη απ'τα όνειρα που ποτέ μας δεν πραγματοποιήσαμε. Έτσι αυτά ξεκολλούν και τυλιγμένα με το φως της λέξης έρχονται στην θάλασσα της νύχτας. Ενώνονται τότε οι λέξεις και φτιάχουν ολόκληρες ιστορίες. Καράβια-όνειρα και παραμύθια μυθικά. Κι η θάλασσα γίνεται τότε μυστήριο, γίνεται ένα υγρό μονοπάτι δίχως τελειωμό. 

  Ίσως γι'αυτό και ο ορίζοντας του πελάγους γίνεται στην άκρη του αόρατος τοίχος: για να μας θυμίζει αυτά που θέλαμε να κάνουμε αλλά άτολμοι τα ξεχάσαμε στο μπαούλο της αναβλητικότητάς μας. Και τι μας χώριζε; Μια μικρή στιγμούλα, ένας αναστεναγμός, μια ανάσα τυχαία που χάθηκε πριν καν την αντιληφθούμε.

  Μην ψάχνεις τα μυστικά της ζωής σε προσωρινές μισο-αλήθειες. Η αληθινή ζωή είναι κρυμμένη απαιτητικά κι υπερβατικά ακριβώς μπροστά μας. Δες τα λουλούδια κάθε πρωινό: έχουν σφαλιστά τα πέταλά τους μέχρι να βγει ο ήλιος. Σαν οι πρώτες αχτίδες τ'αγκαλιάσουν, τολμούν να αφεθούν στη ζωηφόρα, ταξιδιάρικη αίγλη του φωτός. Τόσο απλά. Κι αποφασιστικά. 

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι (και πάλι) απ'τον T.S.Elliot και το έργο του "Τα τέσσερα κουαρτέτα"

υγ2: Είδες πού μπορεί να φτάσει η μετάνοια; Είδες και η αγάπη; Ατέλειωτες είναι... Θεϊκά ατέλειωτες.

υγ3: Πολλές ευχαριστίες (και) στον κ.Τσιτσέλα
υγ4: Πολλές καλημέρες σ'όλες τις γωνιές της γης :)

Δεν έχω πολλά να πω

Δεν έχω πολλά να πω. 
Κοιτάζω τον κόσμο μέσα απ'ένα στρογγυλό παράθυρο.
Παρέα με τον άνεμο, πετώ. 
Ξέρω πως η ζωή μου είναι σταγόνα της βροχής. 
Κόκκος άμμου. 
Στιγμή στο άπειρο του σύμπαντος.

Δεν έχω πολλά να πω. 
Σβήνω λίγο-λίγο κάθε μέρα 
τη συνήθεια απ'τις ματιές μου. 
Ξέρω πως η ταπείνωση είναι το κλειδί στην ομορφιά. 
Στην άπλα της ζωής. 

υγ: Σας ευχαριστω πολυ για τις ευχες σας, τα μέηλ σας, τα σχόλιά σας. Ευχή μου να μη παύετε ποτέ να προσπαθείτε ν'αγαπάτε.

Η ομορφιά της απλότητας

Γιατί τα πι'όμορφα πράγματα είναι τα ανεπιτήδευτα :)

υγ2: Romantic Amsterdam. Photo by Gülsüm Korkmaz
υγ1: Δες και αυτήν την ανάρτηση αν θες. Είναι σχετική. Γραμμένη το 2014.

To make a fresh start...

"
I know very well...
It's a/another wake up call to change my life...
To make a fresh start..

I need a blank page again.
The page I have now is all covered with smudges.
I thought filling it with even more smudges would make it look even more adventurous, mysterious, exciting.
That I would feel accomplished, fulfilled.

All I have now is a dark page that doesn't let me see clearly anymore, think quietly or just breathe..

As you said, truth lies in simplicity.
The one we grew up with, the one I should start remembering again.. 
The only one that really matters for our lives.
All the rest is like the wind, it passes by, leaves its scars and never comes back again.
It just gives us the experience to confront the next wave of wind and teaches us to 
appreciate the moments of sunshine..."

υγ1: Το παραπάνω κείμενο το έλαβα στο mail μου από έναν καλό μου φίλο απ'το εξωτερικό. Το έγραψε με αφορμή την προηγούμενή μου ανάρτηση. Με συγκλόνισε τόσο πολύ και, με την άδειά του, αυτούσιο το κάνω σήμερα ξεχωριστή ανάρτηση...
υγ2: smudges σημαίνει μουντζούρες
υγ3: Η φωτογραφία είναι απ'το σταθμό των τραίνων στο Ipswich, GB
υγ4: Σήμερα γιορτάζει ο άγιος γέροντας Πορφύριος. Αν θες, προμηθεύσου το "Βίος και Λόγοι" (ένα πορτοκαλί βιβλίο). Ρϊξ΄του μια ματιά και θα με θυμηθείς.

Αγαπώ πολύ τα λουλούδια

Αγαπώ πολύ τα λουλούδια. Αγαπώ την αλήθεια τους. Την απλή μεγαλοπρέπειά τους. Τη γλυκιά τους δύναμη. Με μια ανάσα της ευωδιάς τους αγγίζω τον ουρανό.

Αγαπώ πολύ τα λουλούδια. Το σιωπηλό παράδειγμά τους. Μου δείχνουν πως είμαστε απλοί ταξιδιώτες εδώ στη γη. Μα μπορούμε τόσο πολύ να ομορφύνουμε. Να ομορφαίνουμε. Να χαμογελάμε.

Αυτά τα απλά

Έχεις σκεφτεί ότι ίσως αυτό που λείπει απ'τις ζωές μας είναι το ειλικρινές χαμόγελο; 
Αρχίζω να το πιστεύω βαθιά...
Αυτά τα απλά, 
τα απροσποίητα,
τα απροϋπόθετα πράγματα
είναι που μπορούν ν'αλλάξουν τις ζωές μας.

Καλό ξημέρωμα να'χεις. Να εύχεσαι. Για όλο τον κόσμο.

Εξαρτάται απ'τον μέσα μας κόσμο

Προχτές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου άρχισα να "σκαλίζω" τις μέρες που προηγήθηκαν. Το πώς τις έζησα, το πόσα λάθη έκανα, τις ευχάριστες στιγμές μου και άλλα. Κάτι σαν υπαρξιακή ενδοσκόπηση. Συνειδητοποίησα πως όλα αυτά που υπάρχουν γύρω μας μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους. Αρκεί ν'αρχίσουμε να τα βλέπουμε κατεβάζοντας το διακόπτη της ασύδοτης εγωπληξίας μας. Βάζοντας λίγο-λίγο τα απλά, τα ταπεινά, τα αθώα σε πρώτη προτεραιότητα.

Όλα μπορούν να μεταλλαχθούν αρκεί πρώτα ν'αλλάξουμε εμείς. Γι'αυτό και ο γέροντας Πορφύριος ζούσε στην Αθήνα μέσα στο χάος, στις φωνές, τις φασαρίες κι όμως η καρδιά του φτερούγιζε μέσα στην ησυχία, την απλότητα. Ζούσε τον Παράδεισο. 

Θέλει κόπο. Θέλει να το πιστέψεις. Να το προσπαθήσεις. Αυτό άλλωστε δεν είναι και το βαθύτερο νόημα της ζωής μας εδώ στη γη; 

Καλημέρες.

Αυτή που τελικά κερδίζει είναι η απλότητα.

(...) Γιατί τελικά η απλότητα είναι αυτή που κερδίζει. Τίποτα, τίποτα απ'όσα κάνεις με δολιότητα, με κακό πείσμα ή με πονηριά δε κρατάει πολύ. Ίσα-ίσα θα καλύψει την εγωπάθεια, το ναρκισσισμό. Προσωρινά. Σκέψου μετά τι μένει. Σκέψου το καλά. 

Η κενότητα απλώνεται σα θολή παγωνιά και εδραιώνεται άσειστα στη ψυχή. Κι εκείνη , μες στην ομίχλη μαραζώνει. Πνίγεται. Και υποφέρει. Η ματιά, το βλέμμα το προδίδουν αυτό... Ξέρεις, τα μάτια τα λένε όλα. Είναι ο καθρέφτης του εντός μας κόσμου.

Υπάρχουν άνθρωποι που, στην πορεία κάπου, έχασαν την απλότητα. Τους κατάπιε σιγά-σιγά η κακία, τους αλυσόδεσαν γερά τα πάθη. Και ψάχνουν με κάθε μέσο ανίερο να καταστρέψουν ό,τι όμορφο υπάρχει γύρω τους. Κάνουν σχέδια, τα λόγια τους είναι ύπουλα και σκέφτονται διπλά και τριπλά πώς και τι θα πουν. Βλέπουν τη ζωή σαν σκακιέρα και τους ανθρώπους σαν πιόνια. Φαύλος κύκλος. Συμπεριφορά σκοτεινή.

Η ομορφιά κρύβεται στα απλά πράγματα. Πρόσεξες το ρήμα; Κρύβεται. Γιατί; Επειδή η ομορφιά φανερώνεται μόνο όταν την προσεγγίσεις με αγνότητα, με καθαρότητα, με σεβασμό. Ένα αργόσυρτο αεράκι. Ένα ηλιοβασίλεμα. Το κελάηδημα του πουλιού. Το χαμόγελο των παιδιών. Το δάκρυ μιας μετανοημένης καρδιάς. Η ευχή στο κομποσκοίνι. Η κίνηση της αγάπης. Αυτά είναι κάποιες απ'τις πτυχές της ομορφιάς της ζωής. 

Μη γελιόμαστε, δύο δυνάμεις υπάρχουν στον κόσμο: το καλό και το κακό. Η πρώτη είναι αόρατη και ταπεινή και απλή. Σαν την άπειρη, ακατανόητη αγάπη του Χριστού μας. Η δεύτερη εκφράζεται απ'τις παρατάξεις του δαίμονα.

Προτιμώ την απλότητα. Την ομορφιά που δε χρειάζεται make up για να λάμψει. Τη συμπεριφορά που δε βασίζεται στο "δώσε-πάρε", αλλά στην απλόχερη ειλικρίνεια. Είμαστε ένα όπως έλεγε ο άγιος γέρ.Πορφύριος. Αρκεί να σκύψουμε και ν'αφουγκραστούμε την καλοσύνη. Την αγάπη. Την αγάπη Του. Ελεύθερα. Απλά.

Ο γέροντας Ιάκωβος και ο κύριος απ'την Αμερική

Πώς πρέπει να μιλάω στον Θεό; Τι να του λέω;
Η απάντηση που δίνουν οι άγιοι είναι αυτή: "Να μιλάς στον Θεό απλά. Όπως μιλάει ένα μικρό παιδί στον πατέρα του. Επιτρέπονται και οι ασυνταξίες, επιτρέπονται και τα λάθη. Επιτρέπεται και να αλλάζεις θέματα και παραγράφους. Ο Θεός δεν τα κοιτάει αυτά. Όπως το μικρό παιδάκι ζητά την μια το ένα, την μια το άλλο, το ωραίο όμως είναι ότι μιλάει στον πατέρα του. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Ο π.Ιάκωβος στην Εύβοια, τον είχε πάρει τηλέφωνο κάποιος απ'την Αμερική που έκανε εγχείρηση για καρκίνο και του είπε ότι λέγεται κύριος Κώστας. Αλλά ο π.Ιάκωβος ξέχασε το όνομά του και έλεγε στον άγιο Δαβίδ: "Άγιε Δαβίδ, εσύ που θυμάσαι τον κύριο απ'την Αμερική, αλλά εγώ δεν θυμάμαι το όνομά του, πώς τον λένε αυτόν τον κύριο που πήρε τηλέφωνο -τώρα το απόγευμα που με φώναξε ο πατήρ και μίλησα στο τηλέφωνο-, κάν'τον καλά". Αυτή η προσευχή ήταν τόσο απλή! Χωρίς να πει καν το όνομα του ασθενούς!
Την άλλη μέρα πήραν τηλέφωνο απ'την Αμερική και του είπανε: "Πάτερ, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Η εγχείρηση πέτυχε και οι προσευχές σας εισακούστηκαν. Και ο π.Ιάκωβος είπε: "Παιδάκι μου, πώς τον είπες τον θείο σου; Το όνομά του;" Και λέει: "Κωνσταντίνος". "Α, παιδί μου, με συγχωρείς. Το είχα πει στον άγιο Δαβίδ, αλλά του είπα "τον κύριο απ'την Αμερική, που θυμάσαι εσύ".
Και, όμως, ακούστηκε αυτή η απλή προσευχή.

(από απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου για την προσευχή)

υγ: Ανα δημοσίευση παλιότερης ανάρτησής μας

Να ανοίγεσαι!

Μοναξιά:

Πληγωμένη συνείδηση. Χαοτική κενότητα, αδυναμία δράσης. Κατάσταση πτώσης και αμαρτίας. Αποξένωση απ'το Θεό και τους ανθρώπους. Αυτές είναι οι λέξεις με τις οποίες θα περιέγραφα τη μοναξιά.

Ο π.Βαρνάβας σε κάποια ομιλία του είπε: Καλό είναι να ανοιγόμαστε στους άλλους και όχι να κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Γιατί, όταν κλεινόμαστε στον εαυτό μας είναι σαν να αποξενωνόμαστε από τους άλλους αυτοϊκανοποιούμενοι ότι οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται για μας και για τα προβλήματά μας. 

Όταν κλεινόμαστε στον εαυτό μας από εγωισμό, τότε μαραζώνει η ψυχή μας. Δεν υπάρχει δρόμος προς το φως τότε. Θα είμαστε σαν τα λουλούδια που μαραίνονται επειδή δεν τα αγγίζει το ζωογόνο ηλιακό φως.

Ανοίξου προς τους άλλους. Με διάκριση, απλότητα και καλή διάθεση. Επικοινώνησε. Θα σε βοηθήσει αυτό πολύ. Ο Κοσμάς Πολίτης γράφει: Πολλές φορές, οι άλλοι αναγνωρίζουν ευκολότερ' από μας τους ίδιους, αυτό που είναι δικό μας. Άρα, προσεγγίζοντας τους άλλους προσεγγίζω και τον εαυτό μου.

Μάλλον αξίζει τον κόπο...

photo by Mariela (ταιριάζει απόλυτα στην σημερινή ανάρτηση!)

υγ: 1. http://aoratigonia.blogspot.com/2012/01/blog-post_14.html
     2. πάτα κλικ στη λέξη "διάκριση". Είναι ανάρτηση από φιλικό blog που έχει άμεση σχέση με την ανάρτησή μας!
    3. Ευχές πολλές στους καλούς μου φίλους Μ+Ε. Να σας ζήσει!! Γεμάτο υγεία να'ναι και ευλογημένο!

Πώς παντρεύτηκε

Και θυμάμαι τη συγκίνηση ενός φίλου μου που έλεγε "σιγά μην παντρευτώ, σιγά μη με παντρευτεί καμιά κοπέλα". Είχε λίγο απογοητευτεί και στη ζωή του ήταν κλονισμένος. "Ε, ας βρω μία όποια να'ναι. Μια να βρεθεί να με πάρει κι εμένα τον καημένο". Δηλαδή, ήθελε απλώς μια απλή κοπέλα. Μια κοπέλα να'ναι! Εντάξει, χωρίς απαιτήσεις και χωρίς αξιώσεις. "Και οποιαδήποτε να'ναι. Θα με πάρει εμένα;". 

Και βρήκε όχι απλώς μια απλή, αλλά μια καταπληκτική κοπέλα! Σ'όλα τα επίπεδα: γνώσεων, παρουσιαστικού, ψυχολογίας, καρδιάς, νοικοκυροσύνης... Όλα τα καλά! Όλα τα καλά τα είχε! Ζήταγε κάτι ασήμαντο αυτός. Του δίνει ο Θεός -ξαφνικά, ε; εκεί που δεν το περίμενε, εκεί που η λογική του έλεγε ότι δεν γίνεται- του τα'δωσε όλα! Και μου έλεγε μετά: "Α, ρε πάτερ. Είδες που γκρίνιαζα στο Θεό; Τι έλεγα και τι μου'δωσε ο Θεός; Άλλα νόμιζα και άλλα ο Θεός μου ετοίμαζε". Του λέω: "Δε λέω τίποτα, γιατί το'πες μόνος σου. Μόνος σου είπες κάτι πολύ θεολογικό: ότι ο Θεός μας είναι πλούσιος Θεός. Άπειρος Θεός. Αρχοντικός Θεός. Γενναιόδωρος. 

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

Η εκρηκτικότητα της απλότητας

Σηκώθηκε κι εκείνο το πρωί, πλύθηκε και άναψε το μικρό καντηλάκι στο δωμάτιό του. Έκανε μια καρδιακή προσευχή και πήρε την τσάντα του κι έφυγε για το Πανεπιστήμιο. Ο καιρός είχε γλυκάνει. Δεν έβρεχε πια. Έτσι, δεν πήρε το λεωφορείο, αλλά αποφάσισε να περπατήσει μέχρι τη σχολή του. 

Έβγαλε το mp3 του και φόρεσε τα ακουστικά. Έβαλε τους χαιρετισμούς της Παναγίας και για 12 περίπου λεπτά, προσευχόταν περπατώντας. Άπειροι άνθρωποι πέρασαν δίπλα του. Δεν τον κατάλαβε κανείς. Όμως, εκείνος αθόρυβα και μυστικά κυνηγούσε τον Θεό...

Φτάνοντας στη σχολή, πήγε στο κυλικείο για να πιει με την παρέα του τον καθιερωμένο καφέ. Πρόσχαρος καθώς ήταν και χαμογελαστός, πολλές φοιτήτριες και πολλοί φοιτητές τον ήθελαν κοντά τους. Είπαν τα ανέκδοτά τους, μίλησαν για τα χτεσινά νέα και ανέβηκαν για τις παρακολουθήσεις. Οχτώ μέχρι δύο το μεσημέρι. Πήγαν μετά στη λέσχη, έφαγαν και αποχαιρετίστηκαν. 

Δεν είχε άλλο μάθημα εκείνη τη μέρα και γύρισε στο σπίτι του. Σε όλη τη διαδρομή, το χέρι του μέσα στην τσέπη του παντελονιού. Αν πρόσεχες καλύτερα, θα καταλάβαινες ότι είχε ένα οχταράκι κομποσκοινάκι και έλεγε συνέχεια την ευχή: "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με". Ζούσε το Χριστό την κάθε στιγμή της μέρας χωρίς να αποκόπτεται απ'τους γύρω του. Αν τον ήξερες λίγο πιο καλά, θα παρατηρούσες τη ματιά του να πετάει και να αρμενίζει σ'άλλους ουρανούς...

Το απόγευμα μου είπε: