Άγιε Γεράσιμε

Άγιε Γεράσιμε Ιορδανίτη,πρέσβευε υπέρ ημών!

Μάθε μας να έχουμε αγάπη, ενότητα, αφιλαργυρία, απλότητα, ταπείνωση. Καρδιά γεμάτη πυρφόρο αγάπη για κάθε πλάσμα της φύσης. 

"Γιατί, παιδάκι μου, ο άνθρωπος όσο πιο πολλά έχει, ξεχνά τον Θεό και σκέφεται αυτά. Ενώ, αν τα έχει σαν να μην τα έχει, είναι ελεύθερος και μπορεί έτσι να είναι ενωμένος με τον Θεό κι όχι με άψυχα πράγματα". Έτσι είχε πει, Άγιέ μας. Βοήθα μας να ακολουθούμε το παράδειγμά σου!

 

Να είμαστε όλοι ένα!

 Στην Εκκλησία σώζομαι μαζί με τον/ην αδερφό/ή μου. Ναι μεν ο καθένας μας έχει τον δικό του αγώνα, αλλά το 'εγώ' μεταστοιχειώνεται σε εμείς. Προσευχόμαστε πρώτα για όλο τον κόσμο και μετά για εμάς. Σχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους. Αγαπάμε τον Θεό μας αλλά ταυτόχρονα αγαπάμε και τον/ην διπλανό/ή μας. Και στην Θ.Κοινωνία προσερχόμαστε αφού πρώτα έχουμε εξομολογηθεί αλλά και συγχωρεθεί με τον συνάνθρωπό μου.

Ενότητα. Αγάπη. (Επι)Κοινωνία. 

Τόσο λεπτά τα νοήματα, τόσο ευεργετικές οι ενέργειες, τόσο σπουδαία η πίστη μας!

καρποφορία

...Εγώ είμαι το αληθινό κλήμα κι ο Πατέρας μου είναι ο αμπελουργός. Κάθε κληματόβεργα πάνω μου που δεν κάνει καρπό, την κόβει. Και κάθε κληματόβεργα που κάνει καρπό την κλαδεύει ώστε να καρποφορήσει περισσότερο. Εσείς (σσ: εννοεί τους μαθητές του στους οποίους απευθύνεται) είστε κιόλας κλαδεμένοι και καθαροί εξαιτίας των όσων σας έχω διδάξει. Μείνετε ενωμένοι μαζί μου, τότε θα'μαι κι εγώ ενωμένος μαζί σας. 

  Όπως η κληματόβεργα δεν μπορεί να καρποφορήσει από μόνη της αν δεν είναι ενωμένη με το κλήμα, το ίδιο κι εσείς αν δεν είστε ενωμένοι μαζί μου. Εγώ είμαι το κλήμα, εσείς οι κληματόβεργες. Εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου κι εγώ μαζί του, αυτός δίνει άφθονο καρπό, γιατί χωρίς εμένα δε μπορείτε τίποτα να κάνετε. Αν κάποιος δε μένει ενωμένος μαζί μου, θα τον πετάξουν έξω σαν την κληματόβεργα και θα ξεραθεί. Τις βέργες αυτές τις μαζεύουν, τις ρίχνουν στη φωτιά και καίγονται.

  Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου και τα λόγια μου μείνουν ζωντανά μέσα μας, ό,τι θελήσετε, ζητήστε το και θα σας δοθεί. Μ'αυτό τον τρόπο φανερώνεται η δόξα του Πατέρα μου: Όταν εσείς δώσετε άφθονο καρπό κι αποδειχθείτε έτσι μαθητές μου...

υγ: το απόσπασμα είναι απ'την Καινή Διαθήκη, η γνωστή παραβολή του αμπελιού. Είναι απ΄το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, κεφάλαιο 15, στίχοι 1-8

Αυτοί οι μικροί, αλμυροί πλανήτες

Μια χούφτα δάκρυα 

κύλησαν από ένα γαρύφαλλο.

Έπεσαν με κρότο 

στη ρημαγμένη γη.

Κι απ'τις στάχτες της 

γεννήθηκαν δυο μάτια φως.

Άφησε τα πρωτοβρόχια να κυλήσουν απ'το παράθυρο των ματιών σου. Άφησέ τα. Μη βιαστείς να τα σκουπίσεις. Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που οι αλμυρές σταγόνες -σα μικροί ολοστρόγγυλοι πλανήτες- μπορούν να σε κουβαλήσουν στις φτερούγες τους και να σε βάλουν στην τροχιά της ζωής. Να σου δώσουν λίγη απ'την αλήθεια της φωτιάς. Της λαχτάρας, της δίψας γι'αυτό το εξαίσιο ευαγγελικό απόσταγμα: την ενότητα. 

Η ζωή -οι βιωματικές αυτές ανάσες που μένουν σα μέλι, σαν ευωδία- δεν παλεύεται χωρίς αγώνα. Ούτε χωρίς προσευχή. Κι έχει στην ουσία της ένα μεγάλο ταξίδι: την έξοδο απ'τον εαυτό μας. Ξέρεις κάτι; Τα μάτια σου, τα μάτια μου είναι πλασμένα για να κοιτιόμαστε. Να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Όταν πέφτουμε κι όταν σηκωνόμαστε, όταν κλαίμε ή όταν χαμογελάμε. Όταν ονειρευόμαστε.

Γεμίσαμε το μέσα μας κόσμο με άχρηστα πράγματα. Γκρίζα καθημερινότητα γεμάτη υποχωρήσεις. Κι αντί ν'ανασαίνουμε στο σήμερα, στο τώρα, προσπαθούμε με αγωνία να κρατήσουμε την αναπνοή μας. Η ζωή ίσως κρύβεται στο τρελό κι ουτοπικό. Στο απίθανο. Στο μυστικό. Στο σταυροαναστάσιμο. Ίσως, βιώνεται με μια αγκαλιά και μ'ένα συγγνώμη ολόκληρ'η ζωή μας. Κι όλα τότε γίνονται καινούρια. Ιδού, ποιώ τα πάντα καινά.

υγ: Το εξάστιχο στην αρχή είναι τμήμα από ένα παλιό μου ποίημα

Αν κάποιες φορές νιώθουμε μόνοι μας

Diving into the existence of light,

starting to believe I'm just an autumn leaf

Ναι, υπάρχουν τόσα προβλήματα στις ζωές μας. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Μα ίσως οι πιο μεγάλες δυσκολίες είναι που χρειάζονται τις πιο μεγάλες καρδιές. Ίσως τότε είναι που ο ουρανός αποκτά σχήμα, όρια και ύπαρξη μέσα μας. Μια γαλαξιακή γέννηση -αθέατη μα παρούσα.

Θα'ταν λες παράδοξο αν καθένας από μας ήταν κι από ένα αστέρι; Αυτά που βλέπουμε εκείνη τη στιγμή καθώς κοιτάζουμε ψηλά, έξω απ'το παράθυρο του δωματίου μας;

Θα'θελα να γνωρίσω πώς ζωγραφίζουν τα μάτια σου τη μυσταγωγία τ'ουρανού. Ξέρεις πότε εννοώ. Όταν όλοι οι άλλοι έχουν πέσει για ύπνο και τυχαίνει να'σαι μόνο εσύ ξύπνιος. Εσύ και οι σκέψεις που πλημμυρίζουν τα τρίσβαθα της καρδιάς σου. 

Μα να σου πω κάτι; Πάντα δίπλα από κάθε αστέρι υπάρχει κι ένα άλλο. Ίσως πιο ζωντανό, ίσως λιγότερο λαμπερό. Μα όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, πάντα θα δεις αστέρια να συνυπάρχουν. Μέσα στο διαμαντένιο νυχτερινό πέπλο.

Ίσως, τελικά να'μαστε κι εμείς αστέρια... Και είμαστε πάντα ο ένας κοντά στον άλλον. Κι αν κάποιες φορές νιώθουμε μόνοι μας, είναι που χρειάζεται λίγο να κοιτάξουμε δίπλα μας: το φως κάποιας διπλανής καρδιάς θα'ρθει, άμα το ζητήσουμε, να μας ζεστάνει. 

Ευχή και προσευχή για καληνύχτα από ένα πολύ μικρό δωμάτιο.

υγ1: Το δίστιχο στην αρχή είναι στίχοι από ένα παλιό μου τραγούδι
υγ2: Η φωτογραφία είναι πίνακας του Pablo Milan.

Κυριακή, 26-04-2015

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

ξαναπιάνω στυλό μετά από καιρό. Τώρα που είμαι ενα αεροπλάνο μακρυά απ'την Ελλάδα. Κάτι μέσα μου επιτακτικά μ'έκανε να θέλω ν'αποτυπώσω παλι στο χαρτί αυτά που είναι τόσο σημαντικά. Που χωράνε σε μια ανάσα μονάχα. 

Στην μικρη ορθοδοξη εκκλησια εδω, ολα δειχνουν τοσο απλα. Τοσοι διαφορετικοι πολιτισμοι, τοσοι πολλοί ανθρωποι, τοσα πολλα ονειρα. Κι ομως... Η φλογα στα ματια ειναι κρυσταλλινη, πεντακαθαρη. Έρωτας για τη ζωή και ζωή για τον έρωτα. Δεν έχει νόημα αλλιώς.

Έβλεπα τον γέροντα ιερέα να εύχεται σ'ολους μας (στον καθένα μας στη δική του γλώσσα) το Χριστός ανέστη και αισθανομουν αυτή την ενότητα να μας τυλίγει ολους γλυκά. Παιδάκια, νέους και μεγαλύτερους. Όλοι ένα. Τόσο δυναμικά, τόσο αόρατα, τόσο αληθινά. 

Τελικά, η καρδιά βλέπει τόσο ολοκάθαρα αυτά που έχουν σημασία. 

Αφήνω παλι το στυλό. Κοιτάζω εξω τον μεσημεριανο ολλανδικό ουρανό. Ανασαινω αργά. Χαμογελάω. Παντα υπάρχει λογος για να χαμογελά κανείς... 

υγ: Photo from Keukenhof,NL

Του Steinbeck

 

Αλληλοκατανόηση.
Μοίρασμα.
Ενότητα.
Αγάπη.
Ζωή.

Θα τα καταφέρουμε. Καλημέρα αδέρφια. Καλή Παρασκευή.

Δε θα'ταν πολύ όμορφο;

Στον ουρανό θα δεις πώς συνυπάρχουν ο ήλιος με το φεγγάρι και τα αστέρια, τα σύννεφα με το ουράνιο τόξο. Έτσι, κι εδώ στη γη, θα'ταν πολύ όμορφο αν προσπαθούσαμε να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τους διπλανούς μας. Σίγουρα δεν φαντάζει και το πιο εύκολο πράγμα, μα ρώτα τον εαυτό σου: πόσο άκοπα και αβασάνιστα αποκτιούνται τα ωραία της ζωής;

Η κίνηση προς το πλησίασμα του άλλου είναι κινηση δύσκολη μα απογειωτικη. Δυσκολη διότι απαιτεί την έξοδο απο τον εαυτό μας (και τα πάθη μας, το βόλεμα και την νωθρότητα μας). Απογειωτική διότι ειναι ουράνια και θεϊκή. Και τόσο όμορφη!

Φίλε, περπατάμε όλοι στο μονοπάτι που λέγεται ζωή. Γιατί, λοιπόν, να μην αλληλοβοηθιόμαστε; Γιατί να μην κρατάμε το χέρι του διπλανού μας όταν κουραστει; Γιατι να μην σκουπίζουμε τον ιδρώτα από το πρόσωπό του; Στο κάτω-κάτω, κι εμείς καποια στιγμή θα κουραστούμε. Δε θα θέλαμε τότε να'χαμε καποιον να στηριχτούμε; Να μην πέσουμε;

Το πλησίασμα του άλλου θα δώσει και στα δικά μας φτερά την πρότερη ζωηράδα τους. Θα μας ανανεώσει και θα μας φανερώσει πως η σπουδαία αρετή της αγάπης δεν είναι τελικά μια ανεδαφική επιπολαιότητα του ανέφικτου, αλλά τρόπος ζωής αληθινός. Ξεχωριστός. Μαγευτικός. Χαρούμενος. Θυμήσου πως τα τελευταία λόγια του άγιου γέρ.Πορφύριου σ'αυτή τη ζωή ήταν η φράση "ίνα ώσι έν". Τι λες, πάμε να πορευτούμε παρέα προς την περιπέτεια που λέγεται ζωή;

υγ: Στα σχόλια των δύο τελευταίων αναρτήσεων καθυστέρησα πάρα πολύ να απαντήσω. Τελικά τα κατάφερα χτες :) Συγγνώμη αδέρφια!!

Η ομορφιά αυτή. Η ανεπανάληπτη.

Με έχετε κατασυγκινήσει με τα μηνύματα και τα mail σας...

Τελικά η ομορφιά που κρύβεται στις ψυχές των ανθρώπων είναι ανεπανάληπτη...

Και είναι τόσο δίπλα μας.

Απέχει ελάχιστα.

Μονάχα μια προσευχή μακρυά. 

Ή ένα χαμόγελο...

Αλλά μπορεί να μη το βλέπουμε.

Βλέπεις έχουμε μάθει να κοιτάμε το περιτύλιγμα.

Το look.

Είμαστε όλοι ένα.

Μια αγκαλιά.

Αρκεί να το καταλάβουμε.

Επιφυλακτικές σκέψεις

Ίσως η αγάπη του Θεού για μας είναι ασύνορη 

ώστε να καλύπτει το απίστευτο βάθος της αμαρτίας μας....

Ίσως η ελευθερία μας η απόλυτη είναι το πιο χαοτικό δώρο

ώστε να επιλέγουμε -αν το θέλουμε- να μην Τον αγαπάμε....

Ίσως το σχήμα της θεϊκής Του χάρης ταιριάζει ακριβώς

με το άχαρο σχήμα της δικής μας κενότητας.

Ίσως ο Σταυρός Του είναι η πιο ανεπιφύλακτη τρέλα

ώστε να μας δείχνει τον διάφανο δρόμο προς την ένωση με το σύμπαν.

Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι τόσο όμορφοι!!

Όταν πρωτοείδα το βίντεο που ακολουθεί, ήταν νύχτα. Κι ευτυχώς δε με είδε κανείς να δακρύζω.
Αυτή η γυναίκα, αυτή η υπέροχη ψυχή (που θα δείτε στο βίντεο) έχει πάνω της κάτι το υπερκόσμιο. Έχει το άγγιγμα της Θείας χάρης.... Μακάρι να της μοιάσουμε. Έστω και στο απειροελάχιστο...
Με πολύ σεβασμό, αγάπη και ευγνωμοσύνη, σάς παρουσιάζω την κυρία Καλλιόπη.

υγ1: Για να μην τον αδικώ, άντρες σαν τον άντρα της κ.Καλλιόπης, τον κ.Σταμάτη, επίσης σπανίζουν!!! Τι αγαπημένο ζευγάρι! Ευλογημένο απ'τον Θεό...
υγ2: Φίλε Νεκτάριε, σ'ευχαριστώ από καρδιάς που μου'στειλες το υπέροχο αυτό βίντεο.

Σε νιώθω τόσο κοντά μου

Σε νιώθω κοντά μου. Σε νιώθω δίπλα μου ακόμα κι αν είσαι μακρυά μου.

Αυτό ισχύει μέσα στην εκκλησία του Χριστού. Ο Χριστός μας ενώνει. Παίρνει την κενότητα και την κάνει ενότητα. Τι σπουδαίο πράγμα!

Το δάκρυ σου στα μάτια μου. Δηλαδή ο πόνος σου γίνεται πόνος μου. Συμπάσχω μαζί σου κι έτσι δεν απελπίζεσαι. Το χαμόγελό μου γίνεται χαμόγελό σου και μετά αντανακλάται πάλι σε μένα όταν θα'μαι στις "μαύρες" μου. Το χέρι σου με βοηθάει να ξανασηκωθώ κι η αγάπη μου ταξιδεύει μέχρι την καρδιά σου.

Όταν μας συνδέει ο Χριστός, αποστάσεις δεν υπάρχουν, έλεγε ο γλυκός και παρηγορητικός άγιος γέροντας Πορφύριος. Είμαστε μακρυά κι όμως τόσο κοντά!(Τι όμορφα τρελή που'ναι η πίστη μας!). Όπως εδώ στην αόρατη γωνιά. Βλέπω καθημερινά ανθρώπους που μπαίνουν απ'την άλλη άκρη της γης. Και νιώθω πως έχουμε κάτι κοινό. Κάτι κοινό μας ενώνει! Κι αυτό είναι η αγάπη.

Να'χεις μια γλυκιά, καλή μέρα :)

υγ: Ψηφοφορία πάνω δεξιά. Η γνώμη σου μετράει.

Σ'αγαπώ! Γι'αυτό είμαι ευτυχισμένος.

Τις μέρες αυτές όλο περιτριγυρίζουν στο μυαλό μου οι έννοιες αγάπη, ενότητα, ευτυχία. Και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί είναι τόσο πολύ σημαντικές. Γιατί κατέχουν τόσο μεγάλη θέση στην πίστη μας ως βίωμα; 

Όταν υπεραγαπάς τον εαυτό σου λανθασμένα, η καρδιά σου αδειάζει. Ο εγωισμός δεν αφήνει χώρο για τίποτε άλλο. Νιώθεις μια κενότητα. Αυτή την κενότητα άμα τη διώξεις με τη βοήθεια του Χριστού, Εκείνος την μετατρέπει -διώχνοντας το κ-σε ενότητα. Μέσα απ'την ενότητα περνάει η αγάπη. Και απ'όπου περνάει η αγάπη, ακολουθεί η ευτυχία. 
Η μεγάλη διαφορά σ'αυτά που προτείνει ο (τόσο παρεξηγημένος στην εποχή μας) Χριστός είναι στην αγάπη. Ουσιαστικά πρέπει να παραμερίσεις το εγώ σου. Να το πετάξεις. Αντί να λες: "Μ'αγαπάς; Είμαι ευτυχισμένος" να λες: "Σ'αγαπώ! Γι'αυτό είμαι ευτυχισμένος". Αυτή, νομίζω, είναι η πιο κρυμμένη, η πιο ουσιαστική μα και τόσο παρεξηγημένη διαφορά...