Όταν έχετε λύπη

πηγή: εδώ

 Έλεγε ο πατήρ Πορφύριος "Όταν έχετε πολλή λύπη να ψέλνετε τον Αναστάσιμο Κανόνα και θα παίρνετε άλλη δύναμη μέσα σας". Μπορείτε να λέτε και το "Χριστός Ανέστη" και θα δείτε πως αλλάζει η ύπαρξη ολόκληρου του ανθρώπου. Γιατί; Γιατί υπάρχει μια υπόμνηση μέσα από το "Χριστός Ανέστη" της δικής μας ελπίδας της Αναστάσεως. Έτσι, όταν χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο να μη βυθιζόμαστε στο πένθος. Ο απόστολος Παύλος λέει "Μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα". Είναι ανθρώπινο να κλάψουμε και να πονέσουμε αλλά πρέπει να πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος μας δεν πέθανε αλλά κοιμάται. Αυτό είναι ένα βίωμα που μόνο μέσα από την Ανάσταση μπορούμε να το ζήσουμε.

Όμως για να ζήσουμε την Ανάσταση θα σηκώνουμε τον σταυρό μας. Όταν σηκώνει ο άνθρωπος τον σταυρό του με το βλέμμα στην Ανάσταση σιγά - σιγά αρχίζει μέσα του να συντελείται μια κοσμογονία και αρχίζει να καταλαβαίνει τι είναι Ανάσταση χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει πάντοτε. Θεωρητικά μιλάμε για την Ανάσταση αλλά πως το ζούμε και πως έχουμε αναστάσιμο βίωμα είναι κάτι το οποίο το δίνει η Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Μόνο έτσι αρχίζει να ζει ο άνθρωπος σταυροαναστάσιμα. Και τότε καταλαβαίνει τη μόνη πραγματικότητα που είναι ο Χριστός, που είναι η Ζωή.

(απο το βιβλίο του π.Γεωργίου Σχοινά «Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΣΟΥ») 

 

Συμπεριφορά παιδιών και κατάσταση γονέων

 απ'το site του Ι.Ν.Αγ.Φωτεινής Υμηττού (εδώ)

του αγ.Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη

Τα φερσίματα των παιδιών έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων. Όταν τα παιδιά πληγώνονται απ’ την κακή μεταξύ των γονέων τους συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις και διάθεση να προχωρήσουν στην πρόοδο. Κακοχτίζονται και το οικοδόμημα της ψυχής τους κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να γκρεμισθεί.

Είχαν έλθει δύο κοπελίτσες και η μία είχε κάτι πολύ άσχημα βιώματα και με ρωτούσαν που οφείλονται. Και τους είπα:

-Είναι απ’ το σπίτι, απ’ τους γονείς σας. Κι όπως την «έβλεπα» τη μία, λέω:

-Εσύ απ’ την μητέρα σου τα έχεις κληρονομήσει αυτά.

-Κι όμως, λέει, οι γονείς μας είναι τόσο τέλειοι άνθρωποι. Είναι χριστιανοί, εξομολογούνται, μεταλαμβάνουν, που μπορεί να πει κανείς, ζήσαμε μέσα στη θρησκεία. Εκτός… αν φταίει η θρησκεία, απαντάει εκείνη. Τους λέω:

-Τίποτα δεν πιστεύω απ’ αυτά που μου λέτε. Εγώ ένα μόνο βλέπω, οι γονείς σας δεν την ζουν τη χαρά του Χριστού. Πάνω σ’ αυτό η άλλη είπε:

-Άκουσε, Μαρία. Καλά λέει ο παππούλης. Έχει δίκιο. Οι γονείς μας πάνε στον πνευματικό, στην Εξομολόγηση, στη Θεία Μετάληψη, ναι. Αλλά είχαμε ποτέ ειρήνη στο σπίτι; Ο πατέρας συνεχώς γκρίνιαζε με τη μητέρα μας. Διαρκώς πότε ο ένας δεν έτρωγε, πότε ο άλλος δεν ήθελε να πάνε κάπου μαζί. Έχει δίκιο, λοιπόν, ο παππούλης.

Το παιδί θέλει κοντά του ανθρώπους θερμής προσευχής. Όχι ν’ αρκείται η μητέρα στο αισθητό χάδι για το παιδί της, αλλά να προσφέρει συγχρόνως και το χάδι της προσευχής. Το παιδί αισθάνεται στο βάθος της ψυχής του το πνευματικό χάδι, που μυστικά στέλνει η μητέρα του, και έλκεται προς αυτήν. Νιώθει ασφάλεια, σιγουριά, όταν η μητέρα με τη συνεχή, την επίμονη και θερμή προσευχή της αγκαλιάζει το παιδί της μυστικά και το ελευθερώνει απ’ ό,τι το σφίγγει.

Οι μητέρες ξέρουν να αγχώνονται, να συμβουλεύουν, να λένε πολλά, αλλά δεν έμαθαν να προσεύχονται. Οι πολλές συμβουλές και υποδείξεις κάνουν πολύ κακό. Όχι πολλά λόγια στα παιδιά. Τα λόγια χτυπάνε στ’ αυτιά, ενώ η προσευχή πηγαίνει στην καρδιά. Προσευχή χρειάζεται, με πίστη δίχως άγχος, αλλά και καλό παράδειγμα.

Όλα απ’ την προσευχή, τη σιωπή και την αγάπη γίνονται. Καταλάβατε τα αποτελέσματα της προσευχής;

Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά. Όσο θ’ αγαπάτε τα παιδιά με την ανθρώπινη αγάπη, που είναι συχνά παθολογική, τόσο θα μπερδεύονται, τόσο η συμπεριφορά τους θα είναι αρνητική. Όταν όμως η αγάπη σας θα είναι μεταξύ σας και προς τα παιδιά χριστιανική και αγία, τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα. Η αγιότητα των γονέων σώζει τα παιδιά. Για να γίνει αυτό πρέπει να επιδράσει η θεία χάρις στις ψυχές των γονέων. Κανείς δεν αγιάζεται μόνος του. Η ίδια η θεία χάρις μετά θα φωτίσει, θα θερμάνει και θα ζωογονήσει τις ψυχές των παιδιών. Να προσεύχεσαι και, όταν πρέπει, να μιλάς στα παιδιά με αγάπη. Πιο πολύ να κάνεις προσευχή και λίγα λόγια να τους λες.

Πολλή προσευχή και λίγα λόγια σε όλους. Να μη γινόμαστε ενοχλητικοί, αλλά να προσευχόμαστε μυστικά και μετά να μιλάμε κι ο Θεός θα μας βεβαιώνει μέσα μας αν η ομιλία μας είναι δεκτή στους άλλους. Αν δεν είναι πάλι, δεν θα μιλάμε. Θα προσευχόμαστε μυστικά μόνο. Διότι και με το να μιλάμε, γινόμαστε ενοχλητικοί και κάνουμε τους άλλους ν’ αντιδρούν και καμιά φορά ν’ αγανακτούν. Γι’ αυτό πιο καλά είναι να τα λέει κανείς μυστικά στην καρδιά των άλλων παρά στ’ αυτί τους, μέσω της μυστικής προσευχής.

Να προσεύχεσαι και μετά να μιλάς. Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου. Άμα διαρκώς τους δίδεις συμβουλές, θα γίνεις βαρετή κι όταν θα μεγαλώσουν, θα αισθάνονται ένα είδος καταπιέσεως. Να προτιμάς, λοιπόν, την προσευχή. Να τους μιλάς με την προσευχή. Να τα λες στον Θεό κι ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή, δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή που να την ακούνε τ’ αυτιά τους. Μπορείς να το κάνεις κι αυτό, αλλά προπάντων πρέπει να μιλάς για τα παιδιά σου στον Θεό. Να λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ σ’ Εσένα τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω· γι’ αυτό, Σε παρακαλώ, φώτισέ τα». Κι ο Θεός θα τους μιλάει.

Άμα αγαπάεις

 (...) Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι ο Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο. Όσοι ζουν εδώ στη γη τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο.

(...) Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις ούτε κόσμο βλέπεις ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάεις. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σε εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στον νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σε όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.

άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

(Απ'το υπέροχο βιβλίο "Βίος και Λόγοι του γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου", εκδ. Χρυσοπηγής, Χανιά Κρήτης)

 

Όπου κι αν είσαι!

Καλημέρα, αδερφή/έ!
Εύχομαι να είσαι καλά και να αντέχεις.

Γράφω αυτές τις λίγες γραμμές απλά για να σου πω ότι κάτι που ήδη ξέρεις: 

πως δεν έχει σημασία το πού βρίσκεσαι για να προσπαθείς να είσαι κοντά στον Χριστό μας! Και η ζωή κοντά στο Χριστό μας φέρνει κοντά με όλη την Πλάση: τους ανθρώπους, τα ζωάκια, τα δέντρα, όλα!

Πώς το έλεγε κι ο άγιος Πορφύριος; 'Μπορεί να ήμουν στο κέντρο της Αθήνας -σσ: όταν ήταν στην Πολυκλινική Αθηνών- όμως ζούσα τον Θεό λες και ήμουν στο άγιο Όρος'!

Ο αγαπημένος άγιος αυτός καθετί το έστρεφε και το ένωνε με την αγάπη του Θεού. Έτσι, όπου κι αν ήταν, ο νους του, η ψυχή του, όλη του η ύπαρξη εξέπεμπε αγάπη γνήσια και ο Θεός τον φώτιζε, τον χαρίτωνε, τον αγίαζε.

Καλή/έ μου αδερφή/έ, όπου κι αν είσαι να ζητάς το έλεος του Θεού. Την αγάπη Του. Είτε είσαι μέσα σε ένα πολύβουο αστικό κέντρο είτε στο λεοφωρείο είτε στο αυτοκίνητο είτε σε μοναστήρι είτε στην εξοχή είτε... οπουδήποτε!

Όλα είναι δυνατά για τον Θεό! Αρκεί, δίχως εγωισμό, να νιώθουμε και να αποδεχόμαστε την αμαρτωλότητά μας, τη χοϊκότητά μας και Εκείνος θα δει την καλή μας διάθεση. Και... ωωπ (ναι! τόσο άμεσα, απαλά, απλά, χωρίς καν να το καταλάβουμε ή να το κατανοήσουμε) η Χάρη Του θα μας γλυκάνει όλη μας την ύπαρξη!

Σελίδες ημερολογίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

τελικά όλα (μα όλα!) στη ζωή μας εδώ στη γη έχουν άμεση σχέση με το πώς είμαστε πνευματικά. Σε τι κατάσταση βρίσκεται η ψυχή μας. Τα τακτοποιημένα ή τα ατακτοποίητά μας. Το συνειδητοποιώ κάθε φορά που αφήνομαι έρμαιο στους λογισμούς ή στα πάθη και τις αδυναμίες μου. Το νιώθω έντονα κάθε φορά που μετά από Θεία Κοινωνία νιώθω τον παράδεισο μέσα μου. 

Πώς αλλάζει εντελώς ο τρόπος μου... Είτε στο καλό είτε στο κακό. Τη μια κόλαση, την άλλη παράδεισος. 

Όπως έλεγε κι ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, η αμαρτία κάνει τον άνθρωπο πολύ μπερδεμένο ψυχικά και το ξεμπέρδεμα γίνεται μόνο με τον Χριστό. Χωρίς Χριστό τελικά, όλα θαμπώνουν, αποχρωματίζονται, αποσυντίθενται. 

Ψυχή μου, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές εδώ στο ημερολόγιο, κάνε προσπάθεια. Αγωνίσου, Σεβάχ. Μια πάλη συνεχής που τα έχει όλα: και νίκες και ήττες και πτώσεις. Κι απογοήτευση. Μα, άμα μετανοήσεις, τι ομορφιά είναι αυτή που νιώθει κανείς μετά! Τι ευτυχία! Σαν να βρίσκουν όλα (μα όλα) το νόημά τους! Χριστέ μου, είσαι απόλαυση! Θέλω για πάντα να 'μαι κοντά σου.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Απ'τον ναό στην Πολυκλινική Αθηνών στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί όπου ο άγιος Πορφύριος διακόνησε για αρκετό καιρό. Αν σας βγάλει ο δρόμος σας, να περάσετε. Την ευχή του να έχουμε. Καλημέρες πολλές σε όλους!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Φωτογραφία από την είσοδο του ιερού ησυχαστηρίου Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι Αττικής. Είναι το πολύ γνωστό γυναικείο ησυχαστήριο όπου έμενε ο άγιος γέροντας Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Μπορεί κανείς να θαυμάσει τον υπέροχο ναό, το κελλάκι του γέροντα και πολλά άλλα. Μεγάλη ευλογία.

Απομαγνητοφωνώντας....

Αρχομένης από σήμερα, θα ξεκινήσουμε, στην αόρατη γωνιά, μία προσπάθεια απομαγνητοφωνήσεων κάθε Δευτέρα. Ίσως, δύσκολο να τηρηθεί αυτό κάθε εβδομάδα, αλλά δεν χάνουμε τίποτα να το προσπαθήσουμε! Κι όπου βγει!

"Λοιπόν, αυτό είναι το μυστικό: πώς θα μπορέσει κανείς να γυρίσει, εκεί που τον έχει καταλάβει κάτι κακό, να σκεφτεί κάτι άλλο. Είναι λίγο δύσκολο, αλλά όταν προετοιμαστεί (προετοιμασία είναι η ταπείνωση), τότε αυτό είναι δυνατόν. (.....) Εκεί είναι η τέχνη. Αυτό είναι  και να έχεις και τη δύναμη να αποσπάσεις τη Χάρη του Θεού, να ενωθείς με τον Θεό. (...) Δηλαδή, διώχνεις το αντίθετο πνεύμα, χωρίς να το καταλάβεις". 

απομαγνητοφώνηση της αόρατης γωνιάς από σπάνια ηχογράφηση του αγίου γέροντα Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

μόνο μπροστά!

Ας μη γυρίζουμε πίσω στις αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί. Η ανάμνηση των αμαρτιών κάνει κακό. Ζητήσαμε συγγνώμη; Τελείωσε. Ο Θεός όλα τα συγχωρεί με την εξομολόγηση. Κι εγώ σκέπτομαι ότι αμαρτάνω. Δεν βαδίζω καλά. Ό,τι όμως με στενοχωρεί, το κάνω προσευχή, δεν το κλείνω μέσα μου, πάω στο πνευματικό, το εξομολογούμαι, τελείωσε! Να μη γυρίζομε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. Σημασία έχει τι θα κάνομε τώρα, απ' αυτή τη στιγμή και έπειτα.

άγ.Πορφύριος

υγ: απ'την υπέροχη ομάδα 'Εκκωφαντική σιωπή' εδώ

για μια ειλικρινή ζωή κοντά στο Χριστό

Νιώθω πως είμαστε πολύ των αντιθέσεων. Κι όσο κι αν προσπαθούμε να κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες να 'πείθουμε' τον εαυτό μας ότι είμαστε σωστοί τόσο πιο πολύ ο βαθύς εσωτερικός μας κόσμος είναι ταραγμένος. Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα μας.

Ζητάμε την αγάπη του Θεού, λαχταρούμε την παρουσία Του, μα εμμένουμε σε καταστάσεις αμαρτίας, δηλαδή αποχωρισμού από τον Δημιουργό μας. Είμαστε, αρκετές φορές, μόνο κατ'επίφαση χριστιανοί. Πώς λέω ότι είμαι χριστιανός αν δε γεύομαι τον ίδιο τον Θεό με τη Θεία Κοινωνία Του; Πώς λέω ότι μετανοώ χωρίς να γονατίζω στο πετραχήλι του πνευματικού μέσω της εξομολόγησης; Πώς μπορώ να θέλω να απαλλαγώ από το άγχος και τη ζάλη των λογισμών μου όταν δεν έχω ουσιαστική συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας; Είναι σα να λέω πως είμαι ερωτευμένος, όμως η ύπαρξή μου είναι χλιαρή και δεν ζητά η ψυχή μου το ερώμενο πρόσωπο!

Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη αφορμές κακές, φωνές, φασαρίες, τρέξιμο, μάσκες, ψευτιά. Μυρίζει φθορά. Ξέρεις κάτι, όμως; Η ίδια αυτή καθημερινότητα μυρίζει και Ανάσταση! Είναι γεμάτη ευκαιρίες χαράς, ελπίδας, μετάνοιας, αδελφοσύνης. Ο άγιος γέροντας Πορφύριος ζούσε στο κέντρο της Αθήνας (λειτουργούσε στην Πολυκλινική) κι όμως ο νους του ήταν συνεχώς στον έρωτά του για τον Ιησού ("Ιησού γλυκύτατε Χριστέ...{βλ. υγ1)").

Είμαστε πλασμένοι για να είμαστε κοντά Του. Πλάσματα με απίστευτη δυναμική που φτάνει ως την ατέλειωτη ζωή στον κήπο της Αγάπης Του. Αρκεί να το αποφασίσουμε ελεύθερα και πραγματικά (να, η εφαρμογή του μεγαλύτερου δώρου Του προς εμάς!). Αρκεί να επιτρέψουμε στην εξαγνιστική Του βροχή, τα δάκρυα (όπως έλεγε κι ο γέροντας Θαδδαίος) να απαλύνει το σκληρό τείχος του εγωισμού μας και να μας οδηγήσει πάλι στην ενεργή, αληθινή συμμετοχή στην Εκκλησία Του, δηλαδή στον ίδιο τον Θεό. Απλά, γλυκά, αθόρυβα, χαρμόσυνα.

Καλημέρα, αδερφή/έ μου :)

υγ1: Πάτησε εδώ (Είναι ο ίδιος ο άγιος Πορφύριος που ψάλλει με γλυκύτητα τον παρακλητικό κανόνα στον Χριστό)

Αφέσου

  
Όταν ο Θεός και η «σωτηρία» σου, γίνονται άγχος και εμμονή, τότε δεν θα ζήσεις καμία πνευματική εμπειρία. Όταν κάτι αγχωτικά το περιμένεις απλά δεν συμβαίνει. Ό,τι κάτι εμμονικά το κυνηγάς, διαρκώς ξεφεύγει, έστω κι από αντίδραση. 

 Ο άγιος Πορφύριος έλεγε, να φοβάσαι την αντίδραση του κρυφού εαυτού σου. Το ποτάμι είτε χτυπιέσαι, είτε ηρεμείς, αργά η γρήγορα θα σε πάει στην θάλασσα. Εσύ απλά αφήσου στην ροή του. Μην κάνεις τίποτα, απλά προσπάθησε να αφεθείς. Έλα όμως που όλα θέλουμε να τα ελέγχουμε, ε τότε είναι που τα πάντα μας ξεφεύγουν…

π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Ένα διαφορετικό πρωινό

"Αν τακτοποιηθούν τα εσωτερικά του ανθρώπου,

αυτόματα θα τακτοποιηθούν και τα εξωτερικά*."

Συννεφιασμένο ήταν το προηγούμενο βράδυ. Όχι αυτό που έβλεπαν όλοι, αλλά του μέσα της ουρανού. Καιρό τώρα πάλευε να ξεπεράσει κάποια προβλήματά της. Κι ενώ πάσχιζε να βάζει τις σκέψεις της σε τάξη, έρχονταν κι άλλες κακές σκέψεις. Κι άλλοι λογισμοί. Κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Ανασφάλειες, φοβίες, οικονομική κρίση, όλα μπερδεύονταν μέσα της.

Μα αυτό το πρωινό είναι διαφορετικό. Αυτό το πρωινό θυμήθηκε -ξανά, μετά από καιρό- πως η ζωή μας εξαρτάται από μας, απ'τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Θυμήθηκε -ξανά- πως υπάρχει μια λωρίδα ρούχου που αν το επιθυμήσεις πραγματικά, μπορεί με τρόπο θαυματουργικό να σου σβήσει όλες τις αμαρτίες: το πετραχήλι του παπά.

Μετά από πολλές σκέψεις, αναστολές, δισταγμούς, το πήρε απόφαση. Άφησε τον εαυτό της στο πέλαγος της αγάπης του Θεού. Η άπειρη συγχωρητικότητά Του είναι αληθινή. 

Οι λογισμοί, οι φοβίες, οι κακές σκέψεις έγιναν καπνός. Στη θέση της καρδιάς, που πριν ήταν μια βαριά μυλόπετρα, τώρα υπήρχε μόνο μια γλυκιά διάθεση ειρήνης. 

υγ:από αληθινή ιστορία
υγ2: Το δίστιχο στην αρχή είναι του αγ.Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

Στρέψου στο φως

Διάβασα χτες στο facebook ένα σχόλιο-απάντηση του π.Παύλου Παπαδόπουλου σε σχόλιο-ερώτηση αναγνώστη και με την άδειά του το αναδημοσιεύω στην αόρατη γωνιά μας. 

 Γιατί να ασχοληθούμε με το σκοτάδι και όχι με το φως; Γιατί να γράφουμε για τον αντίχριστο και όχι τον Χριστό; γιατί να ασχολούμαστε με το σύμφωνο συμβίωσης και όχι με τον γάμο; Αυτά δεν απασχολούν την Εκκλησία, εσάς απασχολούν. Την Εκκλησία την απασχολεί το Φως και ο Χριστός, την απασχολεί η Βασιλεία του Θεού Πατρός. Δηλαδή τι να γράψουμε ότι είναι κάτι το κακό και ότι όσοι το επιλέγουν θα κολαστούν; Δεν είμαι αυτής της νοοτροπίας. Εάν ο άνθρωπος δεν γνωρίσει τον Χριστό, ό,τι και να γράφεις για την αμαρτία δεν θα το καταλάβει, εάν δεν ζήσουμε μέσα στην Εκκλησία συνειδητά πάντα θα αναρωτιώμαστε γιατί εκείνο είναι αμαρτία γιατί το άλλο δεν κάνει κτλ. Πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε με τα κακώς κείμενα, αυτά πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν...τον Χριστό να γνωρίσουμε και τότε δεν χρειάζονται άρθρα να διαβάσουμε για να διαφωτιστούμε.

 Και θυμήθηκα αυτό που έλεγε ο άγιος γέροντας Πορφύριος: «Απαλά, χωρίς βία!» Αυτό ήταν μια επίμονη συμβουλή. Τον πνευματικό αγώνα να τον κάνεις απαλά, χωρίς βία. Να μην πολεμάς τις αδυναμίες σου, άλλα να τις μεταμορφώνεις σε δυνάμεις. «Όταν είναι σκοτάδι στο δωμάτιο, τι κάνεις; Πολεμάς να το διώξεις; Διώχνεται το σκοτάδι; Ανάβεις το φως και φεύγει το σκοτάδι. Η ψυχή έχει έναν ανθώνα κι έναν αγκαθώνα. Μην καταγίνεσαι να ξεριζώνεις τ' αγκάθια, μόνο να ποτίζεις τον ανθώνα, όλο το νερό να το κατευθύνεις εκεί και τ' αγκάθια θα ξεραθούν».

 Όταν αρχίσει η καρδιά ν'αναζητά τις γλυκιές μελωδίες, τότε θ'αρχίσει να σιωπά. 'Δε γίνεται ν'ακούσεις τη μουσική, αν προηγουμένως δε σιωπήσεις', μου έλεγε ο δάσκαλός μου στο Ωδείο. 

 Τα πι'όμορφα βιώματα βιώνονται μέσα στη σιωπή, στην ησυχία της στιγμής. Δώσε μια ευκαιρία στην καρδιά σου να γυρέψει τον Ένα μέσα από μια ευχή της καρδιάς, μέσα στη σιωπή. Κάνε τις απορίες σου προσευχή και την αναζήτησή σου τραγούδι της ψυχής σου. Κι Εκείνος θα'ρθει. Θα'ρθει μέσα στην εκρηκτικότητα της σιωπής. Αρκεί να Του το ζητήσεις αληθινά. Έμπονα. Πραγματικά. 

υγ: Το κείμενο του π.Παύλου (στο οποίο έγινε και το σχόλιό του) βρίσκεται εδώ

υγ2: Το απόσπασμα του αγ.Πορφυρίου το βρήκα σ'αυτό το site.

Έρωτας και χάος

Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια.

Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις ούτε κόσμο βλέπεις ούτε τίποτα.

Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάς.

Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σε εμπνέει.

Δεν είναι αληθινά αυτά;

Είδα σ'έναν τοίχο ένα ρητό. Έγραφε: "Έρωτας και Χάος". Και σκέφτηκα πόσο όμορφο μπορεί να γίνει το χάος. Πόσο δημιουργικό. 

Την επόμενη μέρα, καθώς πέρασα απ'τον ίδιο πάλι τοίχο, αντίθετες σκέψεις με συντρόφευαν. Πόσο επικίνδυνο, πόσο ωμό, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το χάος.

Μια άλλη μέρα, πάλι καθώς διέσχιζα τον δρόμο με το ίδιο σύνθημα, συνειδητοποίησα πως υπήρχε και η λέξη έρωτας. Έρωτας και χάος. Ω, τι ομορφιά κατέκλυσε τότε τη καρδιά μου!

Όταν ερωτεύεσαι, έχεις αναφορά. Μπορεί γύρω σου να γίνεται πανικός, φασαρία, κόρνες αυτοκινήτων, μα εσύ εκεί. Είσαι παρών στο χαμό, αλλά η ύπαρξή σου ολόκληρη είναι απούσα, επειδή είναι παρούσα στον έρωτα. Ο άγιος Πορφύριος το περιγράφει πολύ όμορφα. Έχεις διαβάσει το "Βίος και Λόγοι"; Αν όχι, χάνεις...

Όσο κι αν υπάρχει χάος, ο έρωτας είναι σαν τον μαγνήτη. Σε τραβάει, σε κατευθύνει προς την έλξη, άσχετα αν υπάρχουν χίλιες δύο παρεμβολές. Σαν τ'αεροπλάνα. Που ακόμη κι αν πέσουν σε σύννεφα ή σε επικίνδυνο καιρό, ποτέ δε χάνουν το δρόμο τους γιατί έχουν αναφορά.

Ο έρωτας είναι χαοτικός και το χάος ερωτικό. Μαζί μπορούν να σε οδηγήσουν στον ουρανό. Στην τέλεια αγάπη. Ή στην ολοκληρωτική καταστροφή σου. Εξαρτάται απ'την αναφορά σου. Απ'την πυξίδα σου. Όλα σχετίζονται με την ελευθερία... Αυτό το ασύνορο, θεϊκό, χαοτικό δώρο... 

Άνοιξε τα φτερά σου και πέτα. Δεν αξίζει αλλιώς.

υγ: Το πεντάστιχο στην αρχή είναι λόγια του γέροντα αγίου Πορφυρίου. Απ'το βιβλίο "Βίος και Λόγοι"

Να τη φροντίζεις την καρδιά σου

Η καρδιά. Τι βάθος μπορεί να κρύβει! Τι εμπειρίες, τι βιώματα. Έχει περάσει τόσα και τόσα. Όμορφα, χαρούμενα γεγονότα, μα και δυστυχίες, λυπηρές στιγμές γεμάτες πόνο.

Νιώθω πως η καρδιά μας μπορεί να μοιάζει με το σπόρο ή με την πέτρα. 

Αν πάρεις έναν σπόρο και τον φυτέψεις στη γη, αν τον φροντίσεις, αν του ρίξεις νεράκι, θα βλαστήσει. Κι αν έρθει ο ήλιος, οι ζωογόνες του αχτίδες θα μεταμορφώσουν το βλαστάρι σε ένα πανέμορφο λουλούδι ή ένα δέντρο!

Μα, αν η καρδιά είναι σκοτεινή (χωρίς τον ήλιο της αγάπης Του), αν είναι γεμάτη πάθη, τότε σκληραίνει. Σφίγγεται και γίνεται σαν μια πέτρα. Και την πέτρα κι αν την φυτέψεις, ποτέ δε θα δεις το θαύμα του λουλουδιού.

Καλέ μου φίλε, να τη φροντίζεις την καρδιά σου. Μπορεί να ευωδιάζει Χάρη, αγάπη, φως! Ομορφιά κι αιωνιότητα! Μην κυνηγάς να διώξεις το σκοτάδι. Απλά, αφέσου στο γλυκό, ζεστό, ζωογόνο φως Του, όπως έλεγε κι ο άγιος Πορφύριος.

Δε θα'ταν πολύ όμορφο;

Στον ουρανό θα δεις πώς συνυπάρχουν ο ήλιος με το φεγγάρι και τα αστέρια, τα σύννεφα με το ουράνιο τόξο. Έτσι, κι εδώ στη γη, θα'ταν πολύ όμορφο αν προσπαθούσαμε να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τους διπλανούς μας. Σίγουρα δεν φαντάζει και το πιο εύκολο πράγμα, μα ρώτα τον εαυτό σου: πόσο άκοπα και αβασάνιστα αποκτιούνται τα ωραία της ζωής;

Η κίνηση προς το πλησίασμα του άλλου είναι κινηση δύσκολη μα απογειωτικη. Δυσκολη διότι απαιτεί την έξοδο απο τον εαυτό μας (και τα πάθη μας, το βόλεμα και την νωθρότητα μας). Απογειωτική διότι ειναι ουράνια και θεϊκή. Και τόσο όμορφη!

Φίλε, περπατάμε όλοι στο μονοπάτι που λέγεται ζωή. Γιατί, λοιπόν, να μην αλληλοβοηθιόμαστε; Γιατί να μην κρατάμε το χέρι του διπλανού μας όταν κουραστει; Γιατι να μην σκουπίζουμε τον ιδρώτα από το πρόσωπό του; Στο κάτω-κάτω, κι εμείς καποια στιγμή θα κουραστούμε. Δε θα θέλαμε τότε να'χαμε καποιον να στηριχτούμε; Να μην πέσουμε;

Το πλησίασμα του άλλου θα δώσει και στα δικά μας φτερά την πρότερη ζωηράδα τους. Θα μας ανανεώσει και θα μας φανερώσει πως η σπουδαία αρετή της αγάπης δεν είναι τελικά μια ανεδαφική επιπολαιότητα του ανέφικτου, αλλά τρόπος ζωής αληθινός. Ξεχωριστός. Μαγευτικός. Χαρούμενος. Θυμήσου πως τα τελευταία λόγια του άγιου γέρ.Πορφύριου σ'αυτή τη ζωή ήταν η φράση "ίνα ώσι έν". Τι λες, πάμε να πορευτούμε παρέα προς την περιπέτεια που λέγεται ζωή;

υγ: Στα σχόλια των δύο τελευταίων αναρτήσεων καθυστέρησα πάρα πολύ να απαντήσω. Τελικά τα κατάφερα χτες :) Συγγνώμη αδέρφια!!

Περιμένοντας το τραίνο

Άλλο ένα ταξίδι... Τώρα περιμένω την ανταπόκριση. Το τραίνο που σε είκοσι λεπτά θα ξεκινήσει και θα με μεταφέρει στον τελικό μου προορισμό.

Από μπροστά μου περνούν δεκάδες ανθρωποι. Δεκάδες ψυχές, κόσμοι ολάκεροι. Κόσμοι μυστικοί, βαθιά εντυπωμενοι σε δύο μάτια ο καθένας. Αναρωτιέμαι πώς θα φαίνονται τα δικά μου μάτια. Τι χρώμα θά'χει ο δικός μου κόσμος. Χρώμα υποκρισίας σίγουρα... Ίσως και χρώμα στιγμιαίας "μετάνοιας". Αχ αυτα τα εισαγωγικά... Με φυλακιζουν, μου προσθέτουν προσωπεία ψευτιας. Θέλει μεγάλη αντρειωσυνη να μπορείς να πάρεις σωστές αποφασεις. Το αληθινό πονάει. Το γνήσιο επίσης. Είμαστε τόσο καλοί στα λόγια, στις παρηγοριες του στιγμιαιου. Του προσωρινού. Όταν όμως περάσει η στιγμή αυτή, έρχεται απ'τα βαθιά, μια πραγματικότητα ζοφερή, παγωμένη. Τότε κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και νιώθουμε τόσο μικροί, τόσο λίγοι να αντιμετωπίσουμε τους δαίμονες μας. Τα πάθη μας. Και ξαναφοραμε φοβισμένοι τα προσωπεια μας. Γιατί; Γιατί;

Είναι οι πράξεις μας που μας διαμορφωνουν. Όχι τα πιστεύω μας. Και χωρίς Θεό, δύσκολα τα πράγματα... Ίσως γι'αυτό και η λέξη μετάνοια δε χωράει στη καλοβολεμενη λογική μας. Γι'αυτό ίσως και η αγάπη χάνει το πραγματικό της βάθος. Και επαναπαυμένα ζαλισμένοι επιμένουμε σε μια  επιφανειακή ψεύτικη ειδωλική άποψη της αγάπης που στην αληθινή της μορφή μπορεί να μην τη γνωρίσουμε. Τουλάχιστον αν δεν κάνουμε προσπάθεια να αποτινάξουμε τον μισοκρυμμενο εγωισμό που μας στοιχειώνει σαν κακόηχο ρεφραίν μιας επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας...

Η αληθινή αγάπη είναι αρετή. Είναι θεϊκό δώρο σταλμένο απ'το παλάτι Του. Η αληθινή αγάπη είναι κάτι που, έστω λίγο, αν το βιώσεις δε γίνεται ποτέ σου να το ξεχάσεις! Δε ξεχνιέται κάτι τέτοιο. Γιατί; Επειδή είναι μια στάλα ουράνιας δροσιάς στις καρδιές μας που διψούν -χωρίς πολλές φορές να το υποπτευόμαστε. Γι'αυτό και, αν το νιώσεις, μετά κάνεις τα πάντα για να το αισθανθείς και πάλι... Ένας αγώνας είναι η ζωή μετά... Μια όμορφη προσπάθεια... Και στην πορεία αυτή ενώνεσαι ("ίνα ώσι έν" που είπε ο άγιος γέρ.Πορφύριος πριν φτερουγίσει για την αιωνιότητα)! Ενώνεσαι με την παρουσία Του, με τους συνανθρώπους, με τη φύση. Με όλα! Έτσι ο κόσμος, οι άλλοι, δεν είναι πια η κόλασή μας ("Η κόλασή μου είναι οι άλλοι" Ζαν Πωλ Σαρτρ), αλλά η χαρά μας ("Χριστός ανέστη, χαρά μου" Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ). Αγαπάς χωρίς όρια, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς ρατσισμό, χωρίς ταμπέλες και προκαταλήψεις. Αγαπάς!

Καλή δύναμη. Να με θυμάσαι στην προσευχή σου. 


Κι όταν τελειώσει η μέρα, 
κι όταν η νύχτα απλωθεί σ'όλες τις άκρες, 
εκεί πάντα θα σε συναντώ. 
Κόμπο τον κόμπο, 
δάκρυ το δάκρυ, 
με χαρά.
Στα ουράνια λημέρια.

Ψηλαφίζοντας

Ζήσαμε πάντοτε αλλού 
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί(1).

Μου είπες πως δεν την αντέχεις άλλο τη σχέση σου. Πως περπατάς πια ένα μονοπάτι που δεν έχει καθόλου ομορφιά. Μου είπες πως δε σε καταλαβαίνει. Σου είπε πως στο βλέμμα σου δεν αναγνωρίζει πια τον άνθρωπο που γνώρισε εκείνη την πρώτη φορά...

Οι σχέσεις είναι κάτι το εξαιρετικά δύσκολο, ξέρεις. Γι'αυτό και είναι εξαιρετικά όμορφες όταν βρεθεί εκείνο το κουμπί που εκτοξεύει στον ουρανό εσένα κ τον άνθρωπό σου! Η σχέση σου είναι κάτι το πολύ ιερό. Κάτι το μονάκριβο. Σαν ένα σπανιότατο, πανέμορφο λουλούδι που μια φορά γεννήθηκε στη γη και ποτέ δε γίνεται να ξανανθίσει το ίδιο ακριβώς. Δεν αξίζει, λοιπόν, να παλέψεις; Να κάνεις τα πάντα για να διατηρήσεις αυτή τη φλόγα που τώρα τρεμοσβήνει -όπως μου'πες; 

Λένε πως οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Λένε πως οι σχέσεις είναι ένα αερόστατο που κάποτε τελειώνει από καύσιμα και τελικά συντρίβεται. Λένε... Και τι δε λένε...

'Ασ'τους να λένε!

Βάλε το Χριστό στη σχέση σου και θα τη δεις ν'απογειώνεται ξανά! Εκείνος μπορεί να πάρει τα φθαρτά και να τα κάνει αιώνια! Μπορεί να πάρει τη λύπη σου και να την κάνει χαρά τόσο μεγάλη που δε θα το χωράει ο νους σου! Θυμήσου πως Εκείνος νίκησε το θάνατο! Ακόμη κι αν σου φαίνονται αυτά ψευτιές και παραμύθια, δε νομίζεις πως αξίζει να δώσεις ταπεινά μια ειλικρινή ευκαιρία; 

Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε πως "αν έχεις λύπη, ο Χριστός σου λείπει". Κι ο γέροντας Πορφύριος είχε πει το συγκλονιστικό: "'Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο. Κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ, τι αντάξιο έχει να δώσει; Δίνει τον εαυτό του!"

Να θυμάσαι πως η σχέση σου αναλογικά είναι όπως η σχέση σου με το Θεό. Θέλουν δουλειά και οι δυο σχέσεις. Πάλι, ο γέροντας Παΐσιος είχε πει: "Πέτα απ'τη ζωή σου το εγώ σου. Και ξέρεις πού θα το βρεις; Στην αγκαλιά του Θεού". Αυτό δοκίμασε να κάνεις και στη σχέση σου: διώξε τα εγώ σου. Διώξε αυτές τις ατέλειωτες βαθιές σκιές των παθών σου που θέλουν να κυριαρχήσουν στην καρδιά σου. (Ίσως, το εμπόδιο να μην είναι ο άνθρωπός σου, αλλά ο κακός εαυτός σου που με μίσος πολεμάει την καλοσύνη που θέλει ν'ανθίσει μέσα σου). Αγάπη και εγώ είναι δύο έννοιες που ποτέ δε συνταιριάζονται. 

Κοίταξε τον άνθρωπό σου στα μάτια που τώρα είναι δακρυσμένα. Θυμήσου πώς ήταν στην αρχή: με τ'αστέρια στα μάτια και τον άνεμο στα μαλλιά(2). Και χέρι-χέρι ξαναψάξτε αυτό που είχατε, παρέα -τώρα πια- με το Χριστό. 

Ποτέ δεν είν'αργά για να γυρίσεις πίσω(3)! Κλείνω μ'ένα τετράστιχο αγαπημένο:

"με τι καρδιά, με τι πνοή,

τι πόθους και τι πάθος

πήραμε τη ζωή μας. λάθος!

Κι αλλάξαμε ζωή".(4)

υγ1: Του Τάσου Λειβαδίτη
υγ2: Του Αντουάν ντε Σαιντ Εξιπερύ
υγ3: Εδώ
υγ4: Του Γιώργου Σεφέρη
υγ5: Η πρώτη φωτογραφία είναι από ταξίδι μου στη Σιμωνόπετρα, Άγ.Όρος (ανεπανάληπτη εκείνη η στιγμή της φωτογραφίας...). Η δεύτερη φωτογραφία θυμάμαι είναι κάπου από tumblr -δε θυμάμαι ακριβώς από πού.