Ένα διαφορετικό πρωινό

"Αν τακτοποιηθούν τα εσωτερικά του ανθρώπου,

αυτόματα θα τακτοποιηθούν και τα εξωτερικά*."

Συννεφιασμένο ήταν το προηγούμενο βράδυ. Όχι αυτό που έβλεπαν όλοι, αλλά του μέσα της ουρανού. Καιρό τώρα πάλευε να ξεπεράσει κάποια προβλήματά της. Κι ενώ πάσχιζε να βάζει τις σκέψεις της σε τάξη, έρχονταν κι άλλες κακές σκέψεις. Κι άλλοι λογισμοί. Κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Ανασφάλειες, φοβίες, οικονομική κρίση, όλα μπερδεύονταν μέσα της.

Μα αυτό το πρωινό είναι διαφορετικό. Αυτό το πρωινό θυμήθηκε -ξανά, μετά από καιρό- πως η ζωή μας εξαρτάται από μας, απ'τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Θυμήθηκε -ξανά- πως υπάρχει μια λωρίδα ρούχου που αν το επιθυμήσεις πραγματικά, μπορεί με τρόπο θαυματουργικό να σου σβήσει όλες τις αμαρτίες: το πετραχήλι του παπά.

Μετά από πολλές σκέψεις, αναστολές, δισταγμούς, το πήρε απόφαση. Άφησε τον εαυτό της στο πέλαγος της αγάπης του Θεού. Η άπειρη συγχωρητικότητά Του είναι αληθινή. 

Οι λογισμοί, οι φοβίες, οι κακές σκέψεις έγιναν καπνός. Στη θέση της καρδιάς, που πριν ήταν μια βαριά μυλόπετρα, τώρα υπήρχε μόνο μια γλυκιά διάθεση ειρήνης. 

υγ:από αληθινή ιστορία
υγ2: Το δίστιχο στην αρχή είναι του αγ.Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

Νιώθεις σιγουριά κοντά στον Θεό;

....Γι'αυτό, στους ανθρώπους της εκκλησίας που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την χαρά της μετάνοιας, την σχέση με τον Θεό, είναι γεμάτοι με πολλά απωθημένα, με πολύ καταπίεση και βγάζουν χίλιες δυο νευρώσεις και ψυχολογικά προβλήματα. Φταίει τι; Η θρησκευτική τους ζωή. Γιατί; Γιατί ο Χριστός δεν είναι θρησκευτική ζωή! Είναι προσωπική σχέση. Ποια είναι η προσωπική σχέση; Λέω στον Θεό: "Η ζωή μου είναι μαύρη! Είμαι χάλια όσο δε πάει! Ζω στο ψέμα και στην αμαρτία. Και τι ζητώ; Όχι να με κάνεις καλύτερο, αλλά θέλω να'ρθεις στη ζωή μου! Δε θέλω να μου χαρίσεις τον Παράδεισο. Σε θέλω εσένα! Από κει και πέρα, ό,τι θέλεις δώσε εσύ".

Τα πράγματα τότε είναι διαφορετικά. Οι λογισμοί που μας πιάνουν και οι αμφιβολίες και οι αντιδράσεις και οι απορίες ενώπιον του Θεού είναι γιατί νιώθουμε ανασφαλείς ενώπιον του Θεού. Γιατί φτιάξαμε μια ιδέα περί Θεού που δεν ανταποκρίνεται στον πραγματικό Θεό. Και δεν νιώθουμε άνετοι και ασφαλείς κοντά Του. Και συνήθως, οι λογισμοί βγαίνουν όταν δεν αφήνεσαι σε μία σχέση. Δεν νιώθεις σίγουρος. Ή θεωρείς ότι πρέπει να περάσουν απ'τα χέρια σου τα πράγματα, να ελέγχεις τη σχέση. Οι λογισμοί, οι αμφιβολίες είναι καρπός της διάθεσής μας να ελέγχουμε μια σχέση. Πότε ελέγχουμε μία σχέση; Όταν δεν είμαστε σίγουροι για την αγάπη του άλλου.

Όταν, λοιπόν, εγώ είμαι σίγουρος για την αγάπη του Θεού, δεν θέλω να Tον ελέγξω. Θέλω ν'αφεθώ. Δεν έχω λογισμούς τότε. Είμαι σίγουρος. Ξέρει ο Θεός. Ξέρεις ο Θεός. Το "ξέρει ο Θεός" έχει πραγματικότητα όταν είναι καρπός του ότι κάποτε έστω για λίγο ζήσαμε και βεβαιωθήκαμε και είχαμε εμπειρία της αγάπης του. Τότε, έχοντας αυτή τη μνήμη, λέμε με σιγουριά: "Ξέρει ο Θεός". Και αυτό είναι ελευθερωτικό.

(Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας http://iomilia.net/)

υγ: Αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Το πιο απομακρυσμένο βήμα

Κλείσε τα μάτια σου και προσπάθησε να φανταστείς την εξής εικόνα (χωρίς να επηρεαστείς απ'την εικόνα που έχω προσαρτήσει): έναν απομακρυσμένο φάρο στην άκρη ενός απλησίαστου ακρωτηρίου. Το τοπίο είναι θαμπωμένο λόγω ομίχλης και δυσκολεύεσαι να κάνεις το βήμα ώστε να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις το φάρο. Τον απομακρυσμένο φάρο.

Ο φάρος είναι τα όνειρά μας, οι προσδοκίες μας. Το να προσεγγίσουμε το φάρο είναι μια υπερβατική πράξη. Όμως, όλοι μας (λίγο ή πολύ) προτιμούμε να μείνουμε στα λόγια. Μπορούμε να γίνουμε ειδήμονες στις θεωρίες μονάχα. Ακόμη, μπορούμε να συμβουλέψουμε τους άλλους πώς να φτάσουν ως εκεί. Αλλά για μας αυτό φαντάζει απρόσμενα δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο...

Είμαστε όλο λόγια! Θεωρίες και συμβουλές προς τους άλλους, μα πώς θα αποκτήσουμε τη χαρά του ανάμματος του φάρου; Πώς θα γίνουν πράξη οι φλύαρες θεωρίες;

Είναι δύσκολο γιατί θέλει να'χεις αυτογνωσία. Μα πώς να γνωρίσεις τον εαυτό σου όταν είναι θαμμένος κάτω από ένα σωρό προσωπεία; Προσωπεία που εμείς δημιουργήσαμε και που μας καταδυναστεύουν σαν αυταρχικοί μονάρχες...

Αχ, πόσο θα'θελα να πάρω τη δύναμη και να σπάσω όλες τις μάσκες εντός μου! Να διαλύσω τους ψεύτικους εαυτούς μου. Να γίνω αυθεντικός άνθρωπος. Απροσποίητος!

Ο Θεός χάρισε στον καθένα μας το δικό του πρόσωπο. Που είναι μοναδικό πάνω στη γη. Ξεχωριστό, με θεϊκές προεκτάσεις και άπειρες δυνατότητες. Όσο, όμως, το θαμπώνουμε με άγχη, φοβίες και δειλία (αυτές είναι οι κυριότερες αιτίες δημιουργίας προσωπείων) τόσο αυτοφυλακιζόμαστε. Και τόσο πιο πολύ η ψυχή μας θα διψά για ελευθερία.

Ποια είναι η λύση;

Ο Χριστός μπορεί -με τη δική μας συγκατάθεση- να διαλύσει τις ανασφάλειες, τα άγχη και τις φοβίες. Διότι αυτά είναι ένα τίποτε μπροστά στη θεϊκή παντοδυναμία. Αν μάθουμε να τον ακούμε, αν πετάξουμε τον εγωισμό μας, τότε θα βρεθούμε στην αγκαλιά του που έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Και τότε θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας και θα λάβουμε τη δύναμη να ξεκινήσουμε το ταξίδι προς το φάρο. Προς την υπέρβαση. Προς τα όνειρά μας...