Καλό μήνα

Μα ξέχασα να πω:ο κυρ-Αντώνης,

ο μπαρμπέρης, έβλεπε τους Αγγέλους,

γιατί είχε ένα μικρό τριαντάφυλλο στ'αυτί του.

Γιατί να περιμένω τις τέλειες συνθήκες για να προσπαθήσω; Γιατί να περιμένω μια ήρεμη στιγμή για να προσευχηθώ; Γιατί να φοβάμαι να πω "συγγνώμη"; Γιατί να μεταθέτω συνεχώς τις ελπίδες μου στο αύριο; 

  Δεν το ορίζω το αύριο. Μονάχα το σήμερα μπορώ να ζήσω. Το τώρα, το εδώ. Δε ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. 

  Δε θέλω να περιμένω το αύριο, τις ευνοϊκές συνθήκες για να προσπαθήσω. Ας κάνω ό,τι περνάει απ'το χέρι μου ώστε να προσπαθήσω τώρα. Με απλότητα.

  Θα'θελα να μάθω να ζητώ "συγγνώμη" άμεσα. Γιατί ν'αφήνω πληγωμένη την καρδιά μου και την καρδιά του άλλου;

  Θα'θελα να αγωνίζομαι να χαμογελώ αληθινά, δίχως προσωπείο. Με την καρδιά μου. Άλλωστε μ'αυτή προχωράς ειρηνικά κι υπεύθυνα στη ζωή. 

  Θα'θελα να εύχομαι, να προσεύχομαι χωρίς να περιμένω την τέλεια στιγμή, την τέλεια ησυχία. Προσευχή είναι κι ένα βλέμμα συμπάθειας. Μια αγκαλιά σε κάποιον που πονάει και το'χει ανάγκη. Ο πόνος ποτέ δεν κάνει διακρίσεις. Τα "Κύριε ελέησον" της στιγμής μπορεί να γίνουν φτερά της ψυχής.

  Ευχή της καρδιάς είναι και μια μικρή, αληθινή ελεημοσύνη. Γιατί ταπεινώνει τα τείχη του εγωισμού καίρια. Αντί να ζω μέσα στο ψέμα και τον μικρόκοσμό μου, μάθε με, Χριστέ μου, να βλέπω το διάφανο φως τ'ουρανού σου. Που ξεκινάει απ'τον διπλανό μου. Απ'αυτή εδώ τη ζωή, απ'τη γη αυτή. Απ'το τώρα μου. Και απ'την ανάσα που τώρα αναπνέω.

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'τη συλλογή "Όχι μονάχα για σένα" του Γ.Ρίτσου

Για την πιο γλυκιά αλήθεια του κόσμου

...ιδού, ποιώ τα πάντα καινά

 Μέσα στη νύχτα αναζητάς στιγμές ώστε να'χεις κάτι, κάπως να γεμίζεις του κόσμου σου τ'ανύποπτα. Μέσα στη μερα πασχίζεις για μια ανάσα πίσω απ'του προσωπείου σου την καλοφτιαγμένη βιτρίνα. Τη μια στιγμή αλλάζεις πεζοδρόμια. Την άλλη απλά εύχεσαι να'χες κάποιον να συναντήσεις -τυχαία έστω!- στο ατέλειωτο μονοπάτι σου. 

 Η αλήθεια είναι πως η μοναξιά απλώνει τα αόρατα δίχτυα της μέσα απ'την πληθωρικότητα της κενότητας. Κυνηγάς τη χαρά, μα η δίψα σου γίνεται αχόρταγο πάθος. Ατίθαση, άμυαλη ορμή που σ'οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό με ταχύτητες ασύλληπτες. Και καθώς πέφτεις, αναρωτιέσαι "γιατί έφτασα ως εδώ; Γιατί πέφτω; Γιατί"; Και δεν έχεις κάποιο χέρι να σε πιάσει έστω την τελευταία στιγμή. Η πτώση μοιάζει με σίγουρο πνιγμό. Και χτυπάς με πάταγο στο πέτρινο τέρμα της κατακόρυφης διαδρομής. Και εκεί, μονάχα σκοτάδι. Ακινητοποιείσαι. Δεν έχεις κουράγιο ούτε να φωνάξεις. Ούτε καν να ψιθυρίσεις. 

 Σκέφτεσαι τότε τι είχες. Την ομορφιά που, σαν ευλογία και σαν γλυκιά μουσική, περιτριγύριζε αθέατα και προστατευτικά τη ζωή σου. Μα δεν την εκτιμούσες, διότι η καρδιά σου αιχμαλωτισμένη καθώς ήταν απ'τα πάθη, πίστεψε πως με τις δικές της δυνάμεις μπορεί να κερδίσει κάτι, κάποιον, στον κόσμο όλο. Και η πτώση από εκείνη τη στιγμή διαγραφόταν σαν αυτόματο, νομοτελειακό γεγονός... Κι έτσι, λαβωμένος, το σκοτάδι αρχίζει με παγωμένες κυκλωτικές κινήσεις να σε πνίγει. 

  Όλ'αυτά, μέχρι να θυμηθείς εκείνα τα ολοφώτεινα λόγια: "Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς". Μέχρι να καταλάβεις πως το φως του ήλιου είναι κάτι που στ'αλήθεια μπορείς να το αγγίξεις. Μια στιγμή, ένας χτύπος της καρδιάς, ένα δάκρυ, μια μονάχα μικρούλα στιγμή αρκεί. Μια στιγμή απόφασης ελεύθερης, θέλησης γι'αλλαγή. Σαν το υπερβατικό "ήμαρτον" του ληστή. Και η μυλόπετρα που σου πλάκωνε την καρδιά γίνεται καπνός. Εξαφανίζονται τα σκοτάδια που σε αλυσόδεναν. Κι όλα γίνονται πια καινούρια. Τόσο απλά. Τόσο εκρηκτικά απλά. Τόσο βιωματικά κι αληθινά. Στο τώρα των χτύπων της καρδιάς σου.

υγ: Αφιερωμένο με αγάπη πολλή σ'όσους αγγίξαν τ'όνειρο και τώρα το αναζητούν και πάλι. Ειδικά αφιερωμένο: στο Γιώργο, στη Μαρία, στον Αντώνη, στο Γιώργο. 

υγ2: Με τις φτερούγες των Αγγέλων ν'ανοίγουν διαδρόμους απογείωσης στα αδιέξοδα όλων μας.

υγ3: Ο στίχος στην αρχή απ'το ευαγγελιο.

Μάθε να'σαι αυθεντικός...

Περιτριγυρίζομαι από ένα σωρό υπέροχους ανθρώπους που, όμως, (λόγω του χώρου) έχουν ένα έντονο αρνητικό χαρακτηριστικό: υποκρίνονται. Δείχνουν άλλο πρόσωπο απ'αυτό που πραγματικά είναι. Καθένας για διαφορετικό λόγο ίσως, όμως το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο...

Σ'ένα κόσμο γεμάτο προσωπεία, η υποκρισία θαμπώνει την ατμόσφαιρα αργά, ολέθρια και υπνωτικά. Παρατηρώ τον καθένα προσεκτικά. Πέρα απ'την υποκρισία εντοπίζω αρκετά στοιχεία καλοσύνης, εξυπνάδας, κλπ. Ο Θεός μοίρασε τάλαντα σ'όλους ανεξαιρέτως. Μα η υποκρισία θολώνει την καρδιά τελικά, παραλύει και παραμορφώνει με τον καιρό τον άνθρωπο.

Θυμάμαι αυτό που λέει κάπου στο ευαγγέλιο: απ'το περίσσευμα της καρδιάς του μιλάει ο άνθρωπος. Αυτά που έχει μέσα του, αυτά θα εκδηλώσει με το λόγο του. Όμως, αν η καρδιά είναι θολωμένη, δηλητηριασμένη απ'την υποκρισία, τότε καταλαβαίνεις ποια είναι τ'αποτελέσματα.. Μια σύγχρονη Βαβέλ. Το "ναι" σου να'ναι αληθινό "ναι" και το "όχι" σου αληθινό "όχι" λέει πάλι κάπου αλλού στο ευαγγέλιο.

Κρύβοντας το αληθινό μας πρόσωπο, τα συναισθήματα, τους λογισμούς μας γινόμαστε δυσκίνητοι άνθρωποι. Όσο καταπιεζόμαστε δείχνοντας άλλο απ'το αληθινό μας πρόσωπο τόσο τα θάβουμε στο υποσυνείδητό μας: κάποια στιγμή θα βγουν στην επιφάνεια με εκτυφλωτικά ωμό τρόπο. Σαν άγρια θηρία πεινασμένα.

Ναι! Να προσαρμόζεσαι στο κλίμα της δουλειάς σου, του κοινωνικού κύκλου σου χωρίς, όμως, να χάνεις την αυθεντικότητά σου. Την προσωπικότητά σου. Μάθε να'σαι διακριτικά αληθινός γιατί η αλήθεια ποτέ δε χάνει. Μάθε να'σαι αυθεντικός, επειδή έτσι ζωγραφίζεις έναν πανέμορφο ορίζοντα αγάπης μέσα σου και γύρω σου. Μάθε να ανταποκρίνεσαι στο καλό, γιατί μόνο αυτό λάμπει αιώνια.

Το πιο απομακρυσμένο βήμα

Κλείσε τα μάτια σου και προσπάθησε να φανταστείς την εξής εικόνα (χωρίς να επηρεαστείς απ'την εικόνα που έχω προσαρτήσει): έναν απομακρυσμένο φάρο στην άκρη ενός απλησίαστου ακρωτηρίου. Το τοπίο είναι θαμπωμένο λόγω ομίχλης και δυσκολεύεσαι να κάνεις το βήμα ώστε να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις το φάρο. Τον απομακρυσμένο φάρο.

Ο φάρος είναι τα όνειρά μας, οι προσδοκίες μας. Το να προσεγγίσουμε το φάρο είναι μια υπερβατική πράξη. Όμως, όλοι μας (λίγο ή πολύ) προτιμούμε να μείνουμε στα λόγια. Μπορούμε να γίνουμε ειδήμονες στις θεωρίες μονάχα. Ακόμη, μπορούμε να συμβουλέψουμε τους άλλους πώς να φτάσουν ως εκεί. Αλλά για μας αυτό φαντάζει απρόσμενα δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο...

Είμαστε όλο λόγια! Θεωρίες και συμβουλές προς τους άλλους, μα πώς θα αποκτήσουμε τη χαρά του ανάμματος του φάρου; Πώς θα γίνουν πράξη οι φλύαρες θεωρίες;

Είναι δύσκολο γιατί θέλει να'χεις αυτογνωσία. Μα πώς να γνωρίσεις τον εαυτό σου όταν είναι θαμμένος κάτω από ένα σωρό προσωπεία; Προσωπεία που εμείς δημιουργήσαμε και που μας καταδυναστεύουν σαν αυταρχικοί μονάρχες...

Αχ, πόσο θα'θελα να πάρω τη δύναμη και να σπάσω όλες τις μάσκες εντός μου! Να διαλύσω τους ψεύτικους εαυτούς μου. Να γίνω αυθεντικός άνθρωπος. Απροσποίητος!

Ο Θεός χάρισε στον καθένα μας το δικό του πρόσωπο. Που είναι μοναδικό πάνω στη γη. Ξεχωριστό, με θεϊκές προεκτάσεις και άπειρες δυνατότητες. Όσο, όμως, το θαμπώνουμε με άγχη, φοβίες και δειλία (αυτές είναι οι κυριότερες αιτίες δημιουργίας προσωπείων) τόσο αυτοφυλακιζόμαστε. Και τόσο πιο πολύ η ψυχή μας θα διψά για ελευθερία.

Ποια είναι η λύση;

Ο Χριστός μπορεί -με τη δική μας συγκατάθεση- να διαλύσει τις ανασφάλειες, τα άγχη και τις φοβίες. Διότι αυτά είναι ένα τίποτε μπροστά στη θεϊκή παντοδυναμία. Αν μάθουμε να τον ακούμε, αν πετάξουμε τον εγωισμό μας, τότε θα βρεθούμε στην αγκαλιά του που έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Και τότε θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας και θα λάβουμε τη δύναμη να ξεκινήσουμε το ταξίδι προς το φάρο. Προς την υπέρβαση. Προς τα όνειρά μας...

Ο δρόμος του παλιάτσου

Δε θέλει πολύ για ν'αναρωτηθείς ποιος είσαι και τι κάνεις... Μέσα σ'ένα κόσμο πνιγμένο στη φριχτή καθημερινότητα, αρχίζεις άθελά σου να ψάχνεις τον εαυτό σου. Βλέπεις τους ανθρώπους να κινούνται γύρω σου και να φαντάζουν τόσο ίδιοι...  Κοιτάζεις τα πρόσωπα και παρατηρείς σχεδόν παντού αυτό το άδειο βλέμμα που κάποτε είχε τόσα να πει. Ανήμπορο τώρα ν'αρθρώσει λόγο. Είναι ασφυκτικά φυλακισμένο πίσω απ'το συνηθισμένο κενό προσωπείο. Τόσο απαιτητό, τόσο κοινότυπο, τόσο προβλέψιμο.

Χάσαμε τον εαυτό μας, γι'αυτό γεμίσαμε ταμπέλες. Χάσαμε το πρόσωπό μας και το αντικαταστήσαμε με προσωπεία. Χάσαμε την καθαρότητα της ψυχής μας και γεμίσαμε αντικαταθλιπτικά. Γιατί προσπεράσαμε βιαστικά τον εαυτό μας; Πού αφήσαμε τη σπιρτάδα της αληθινής "καλημέρας"; Πώς μας έκλεψαν την ταυτότητα της ύπαρξής μας; 

Ενώ είχες μάθει ίσα-ίσα να περπατάς, σε έβαλαν να τρέχεις. Ενώ είχες μάθει ν'απολαμβάνεις τον αέρα, τώρα κλείνεσαι στο σιδερένιο δωμάτιο της μοναξιάς σου. Άγγιζες αμέριμνος ευωδιαστά λουλούδια και τώρα κρατάς συγχυσμένα πλαστικά μπουκέτα. Ο δρόμος γεμάτος κόσμο, μα κανένα πρόσωπο τριγύρω. Μονάχα ο παλιάτσος αφήνει την αλήθεια του να φανεί. Με τα φαρδιά του ρούχα και τη μπογιά στο πρόσωπο θ'ακολουθεί το δρόμο που εκείνος διάλεξε. Κι ας ξέρει ότι πάει κόντρα στο ρεύμα. Το ξέρει... Μα διαλέγει το ρίσκο του αληθινού. Πονάει ο δρόμος του παλιάτσου...

Θέλει μεγάλο κουράγιο ο δρόμος της ζωής. Γιατί περνάει μέσα απ'τα μονοπάτια της καρδιάς. Κι εκεί μπορεί να ξαφνιαστείς απ'τα τριβόλια και να γρατζουνιστείς απ'τις κοφτερές πέτρες. Κι όταν αρχίσεις να βαδίζεις μπορεί και να ματώσεις απ'τ'αγκάθια. Τ'άφησες, φίλε, τόσο καιρό να θεριέψουν απρόσεχτα...

Μα η μελωδία της ψυχής ποτέ δε χάνεται, ξέρεις. Ποτέ... Πάντα σαν ανάμνηση γλυκιά θα αντηχεί μέσα σου. Απομεινάρι άλλου ουρανού...

Η ιδέα της τελειότητας με παγώνει

Η φράση αυτή ανήκει στον Λέο Μπουσκάλια και νομίζω ότι είναι απόλυτα αληθινή.

Οι άνθρωποι είμαστε ατελή πλάσματα (Μόνο ο Θεός είναι τέλειος!). Όσο προχωρώ και ανακαλύπτω τον εαυτό μου, όσο συναναστρέφομαι και μιλάω καθημερινά με (υπέροχους) ανθρώπους, όσο κοιτάζω το μέσα μου τόσο ανακαλύπτω το πόσο ατελής είμαι.

Κι όμως! Η κοινωνία, όπως τη διαμορφώνουν (ή μάλλον: την παραμορφώνουν) τα ΜΜΕ απαιτεί να'σαι τέλειος! Να'σαι αστραφτερή, όμορφη, να'σαι δυναμικός, γραμμωμένος. Λατρεία της εικόνας. Κι επειδή αυτό είναι ουτοπικό, όλοι καταφεύγουμε λίγο ή πολύ στις μάσκες. Στα προσωπεία. Να κρυφτούμε πίσω από έναν "φτιασιδωμένο" εαυτό για να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της κοινωνίας.

Η ανθρώπινη ύπαρξη πάντα αναζητούσε το καλύτερο. Αυτό είναι στη φύση μας. Αλλά απ'την τρέλα μας να γίνουμε οι τέλειες (εξωτερικά) εικόνες, πολύ φοβάμαι πως χάσαμε το στόχο μας και τρέχουμε σε λάθος κατεύθυνση. Διότι η ουσία κρύβεται στον εσωτερικό μας κόσμο, στην ψυχή. Ο Χριστός εκεί έδειξε και έδωσε την βαρύτητα: στο μέσα μας...

Ο άνθρωπος είναι εικόνα Χριστού. Είναι ένα θαύμα! Είναι υπέροχο, μοναδικό δημιούργημα. Γιατί, λοιπόν, να πάρουμε μια μπογιά και να βάψουμε με τόση ψευτιά αυτό το ξεχωριστό πρόσωπο; Αργά ή γρήγορα, αυτή η μπογιά θα ξεβάψει. Η ψυχή θα επαναστατήσει, γιατί δε δέχεται και δεν αντέχει τις προσποιήσεις. Έτσι, σαν κρύο, σκοτεινό λουλούδι ανθίζουν αποκυήματα παγερά: η μοναξιά, οι νευρώσεις, οι ανασφάλειες, οι φοβίες και οι αμφιβολίες. Και μετά τρέχεις να καλύψεις το κενό με χίλια άλλα δυο κενά...

Είμαστε ελεύθεροι! Το καταλαβαίνουμε αυτό; Είμαστε ελεύθεροι να ψάξουμε να βρούμε ποιοι είμαστε και να προχωρήσουμε. Να δημιουργήσουμε! Τι ωραία λέξη η δημιουργία... Να προχωρήσεις στη ζωή σου αποφασίζοντας εσύ για σένα!

Μάσκες και ταμπέλες

Πόσο ψεύτικοι είμαστε... Φοράμε όλοι τη μάσκα μας, το προσωπείο μας κι έτσι κυκλοφορούμε στο δρόμο. Δείχνοντας ένα άλλο, ξένο πρόσωπο απ'αυτό που έχουμε. Άλλο προφίλ. Έτσι, είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, αποκλεισμένοι απ'τους άλλους και οι άλλοι από μας. Ο καθένας ακίνητος και δέσμιος των λανθασμένων επιλογών του στον δικό του προσωπικό πύργο της Βαβέλ. Ίσως να ταιριάζει εδώ το "δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Όσο και να παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι" του Γιώργου Σεφέρη. Ίσως πάλι και όχι...
Κλαίω μέσα μου κάποιες φορές, μα έξω δείχνω το προσωπείο του δυνατού. Νιώθω αμήχανα, μα φοράω αδέξια το πανωφόρι της αυτοπεποίθησης. Κι όπως λέει και μια καλή φίλη κανείς δε γεννήθηκε από ατσάλι φτιαγμένος! Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Ας μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς! Πρωτίστως με τον εαυτό μας.Πονάς; Κλάψε. Νιώθεις χαρά; Γέλα! Άνοιξε τα χέρια σου, κοίτα τον ουρανό και εκφράσου! Και προσευχήσου... Ό,τι και να πω για τη δύναμη της προσευχής είναι λίγο... 

Πόσο διψάω να κάνω νέα αρχή και να δείξω αυτό που είμαι (ή που νομίζω πως είμαι). Ίσως έτσι καταφέρω να αγγίξω την αύρα της ελπίδας. Ίσως, ψηλαφήσω στ'αλήθεια μια άλλη πτυχή του κόσμου αυτού. Ίσως, έτσι σεργιανίσω σ'έναν κόσμο χωρίς ταμπέλες και ψευτιά.

υγ: Χρόνια πολλά σε όσες γιορτάζουν σήμερα!!
Χρόνια πολλά Σοφία! Χρόνια πολλά Ελπίδα! Πάντα χαμογελαστές και γεμάτες Χριστό!

Βλέπω μα δε βλέπω...

Δε με γεμίζει πια αυτό το καθημερινό ψέμα που όλοι λένε ζωή... Που κοιτάς τον άλλον κατάματα και το μόνο που βλέπεις είναι ένα ατέλειωτο κενό. Και το κενό αυτό ενώνεται με τη δική μου κενότητα και τελικά τι συμβαίνει; Ζούμε σχεδόν όλοι μαζί στο κενό. Χαοτικοί και γεμάτοι προσωπεία. Βλέπεις, μα στην ουσία δύσκολο να διακρίνεις. Βάζεις ταμπέλες και έτσι πορεύεσαι. Γιατί; Ο Χριστός μήπως έβαλε ποτέ ταμπέλες; 

Μιλάω για την αγάπη, μα ο εγωισμός μου σαν ελατήριο εκτοξεύεται. Μιλάω για ελπίδα... Μα, πώς τολμάω; Με τι λόγια μπορώ να περιγράψω το απερίγραπτο; Ο Π.Πάσχος πολύ εύστοχα λέει σ'ένα ποίημά του ότι όλοι εμείς που μιλάμε για το Χριστό, πολλές φορές μοιάζουμε με τα πιθάρια. Που μέσα τους κυλάει εκλεκτό κρασί, μα εκείνα μένουν πάντα αμέθυστα...

Όσο τα έχω όλα πλουσιοπάροχα, κινδυνεύω να χάνω κάθε στιγμή τον εαυτό μου. Στις αληθινές στιγμές της ησυχίας μου, όταν τα νερά της ύπαρξής μου είναι ατάραχα, τότε μπορώ να δω μια πτυχή του εαυτού μου. Τι κάνω, όμως; Δέχομαι αυτό που πράγματι είμαι; Ή μήπως δε θέλω να το αντιληφθώ, να το κατανοήσω και (γιατί όχι;) να το αγκαλιάσω;

Ένας φίλος κάποτε είχε γράψει:

ε αυτό δεν το ζητάω, κουράστηκα

μοναχικά προσπαθώ να βελτιώσω και να βελτιωθώ

από το γράψιμο μέχρι τον μικρόκοσμό μου

την εικόνα μου, την πίστη μου.

Κάπου είχα διαβάσει ότι τα πιστεύω σου δε σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, αλλά οι πράξεις σου. Χρειάζεται αίμα για να υπερνικήσεις τα πάθη σου. Το κενό σου. Πριν δύο χιλιάδες χρόνια,  όμως, ο Χριστός αθόρυβα έδειξε το δρόμο. Τον τρόπο. Την ουσία... 

Μα γιατί να κρύβομαι;

Βασική, βασικότατη ερώτηση αυτοκριτικής. Πολλές αναρτήσεις έχουν ως θέμα και άξονα την αγάπη. Μιλάμε για την αγάπη. Λέμε ότι η αγάπη είναι η απάντηση. Ποια, όμως, είναι η ερώτηση;

Η ερώτηση θα μπορούσε εδώ να είναι: τι μπορώ να κάνω για να γνωρίσω τον εαυτό μου; Διότι, γνωρίζοντας τον εαυτό μου, χτίζω γέφυρες επικοινωνίας και προς τους άλλους. Θέλει πολύ κόπο, όμως. Ο εαυτός μας είναι μια ακαταμάχητη, αιώνια διαδικασία. Γινόμαστε καθημερινά, συνεχώς αλλάζουμε, εξελισσόμαστε. Είτε προς τα μπρος είτε προς τα πίσω. 

Λέει ο Λέο Μπουσκάλια: Όσο βάζουμε περιορισμούς στις σχέσεις μας, περιορίζουμε τις ευκαιρίες να μάθουμε. Όταν είμαστε πρόθυμοι να μοιραστούμε με τους άλλους αυτά που μας βασανίζουν και οι άλλοι θα μοιραστούν μαζί μας τα δικά τους προβλήματα. Αν φοβόμαστε να αποκαλύψουμε τον ατελή εαυτό μας, δε μπορούμε να περιμένουμε απ'τους άλλους να νιώθουν αρκετά σίγουροι και ασφαλείς ώστε να κάνουν το βήμα αυτό. Το αποτέλεσμα είναι να συνεχίζουμε να παραμένουμε ξένοι.

Όταν κρύβεις τον αληθινό εαυτό σου, φοράς αμέσως προσωπείο. Είναι φυσική αμυντική πράξη, διότι θεωρείς τους άλλους ως πιθανούς εισβολείς της θέασης του εαυτού σου. Και άρα προσπαθείς να γλιτώσεις απ'τον εγωισμό σου.

Μα, όμως, γιατί να κρύβομαι; Ο Χριστός κρύφτηκε ποτέ του; Πάντα μιλούσε, επικοινωνούσε και εξέφραζε αυτά που ένιωθε. Λίγο πριν τον συλλάβουν, είχε πει στους μαθητές του: "Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου". Ή όταν έμαθε για τον Λάζαρο ότι είχε κοιμηθεί, εδάκρυσε. 

Μη βάζεις ταμπέλες στους άλλους, ψυχή μου. Μην ορθώνεις τοίχους μοναξιάς γύρω σου. Γιατί να αυτοπεριορίζεσαι και να αυτοεξορίζεσαι απ'τη ζωή; Μη φοβάσαι να ανοιχτείς. Η αγάπη θέλει άνοιγμα. Άνοιγμα προς τους άλλους. Μόνο έτσι ανοίγουν και τα μάτια σου και βλέπεις τον εαυτό σου.

Η φωτογραφία που ομορφαίνει τη φτωχή αυτή ανάρτηση είναι ζωγραφικός πίνακας της καλής μου φίλης Silena την οποία και ευχαριστώ θερμά!


υγ: Δείτε και την ψηφοφορία δεξιά πάνω και ψηφίστε!