Η καλύτερη παρέα

Το βίντεο το ανακάλυψα μέσα απ'τον π.Χαράλαμπο Παπαδόπουλο. Στο βίντεο μπορείς να δεις τον π.Ανανία Κουστένη να μιλά για την μετάνοια. Για τον Χριστό. Για την παρουσία Του, για την αγάπη Του. Για την παρέα Του. 

Καλή εβδομάδα, αδέρφια!

Για την πιο γλυκιά αλήθεια του κόσμου

...ιδού, ποιώ τα πάντα καινά

 Μέσα στη νύχτα αναζητάς στιγμές ώστε να'χεις κάτι, κάπως να γεμίζεις του κόσμου σου τ'ανύποπτα. Μέσα στη μερα πασχίζεις για μια ανάσα πίσω απ'του προσωπείου σου την καλοφτιαγμένη βιτρίνα. Τη μια στιγμή αλλάζεις πεζοδρόμια. Την άλλη απλά εύχεσαι να'χες κάποιον να συναντήσεις -τυχαία έστω!- στο ατέλειωτο μονοπάτι σου. 

 Η αλήθεια είναι πως η μοναξιά απλώνει τα αόρατα δίχτυα της μέσα απ'την πληθωρικότητα της κενότητας. Κυνηγάς τη χαρά, μα η δίψα σου γίνεται αχόρταγο πάθος. Ατίθαση, άμυαλη ορμή που σ'οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό με ταχύτητες ασύλληπτες. Και καθώς πέφτεις, αναρωτιέσαι "γιατί έφτασα ως εδώ; Γιατί πέφτω; Γιατί"; Και δεν έχεις κάποιο χέρι να σε πιάσει έστω την τελευταία στιγμή. Η πτώση μοιάζει με σίγουρο πνιγμό. Και χτυπάς με πάταγο στο πέτρινο τέρμα της κατακόρυφης διαδρομής. Και εκεί, μονάχα σκοτάδι. Ακινητοποιείσαι. Δεν έχεις κουράγιο ούτε να φωνάξεις. Ούτε καν να ψιθυρίσεις. 

 Σκέφτεσαι τότε τι είχες. Την ομορφιά που, σαν ευλογία και σαν γλυκιά μουσική, περιτριγύριζε αθέατα και προστατευτικά τη ζωή σου. Μα δεν την εκτιμούσες, διότι η καρδιά σου αιχμαλωτισμένη καθώς ήταν απ'τα πάθη, πίστεψε πως με τις δικές της δυνάμεις μπορεί να κερδίσει κάτι, κάποιον, στον κόσμο όλο. Και η πτώση από εκείνη τη στιγμή διαγραφόταν σαν αυτόματο, νομοτελειακό γεγονός... Κι έτσι, λαβωμένος, το σκοτάδι αρχίζει με παγωμένες κυκλωτικές κινήσεις να σε πνίγει. 

  Όλ'αυτά, μέχρι να θυμηθείς εκείνα τα ολοφώτεινα λόγια: "Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς". Μέχρι να καταλάβεις πως το φως του ήλιου είναι κάτι που στ'αλήθεια μπορείς να το αγγίξεις. Μια στιγμή, ένας χτύπος της καρδιάς, ένα δάκρυ, μια μονάχα μικρούλα στιγμή αρκεί. Μια στιγμή απόφασης ελεύθερης, θέλησης γι'αλλαγή. Σαν το υπερβατικό "ήμαρτον" του ληστή. Και η μυλόπετρα που σου πλάκωνε την καρδιά γίνεται καπνός. Εξαφανίζονται τα σκοτάδια που σε αλυσόδεναν. Κι όλα γίνονται πια καινούρια. Τόσο απλά. Τόσο εκρηκτικά απλά. Τόσο βιωματικά κι αληθινά. Στο τώρα των χτύπων της καρδιάς σου.

υγ: Αφιερωμένο με αγάπη πολλή σ'όσους αγγίξαν τ'όνειρο και τώρα το αναζητούν και πάλι. Ειδικά αφιερωμένο: στο Γιώργο, στη Μαρία, στον Αντώνη, στο Γιώργο. 

υγ2: Με τις φτερούγες των Αγγέλων ν'ανοίγουν διαδρόμους απογείωσης στα αδιέξοδα όλων μας.

υγ3: Ο στίχος στην αρχή απ'το ευαγγελιο.

Ποτέ δεν είναι αργά για να γυρίσεις πίσω

Όσο μακρυά κι αν έχεις φύγει 

απ'την αλήθεια, 

ποτέ μα ποτέ δεν είναι αργά 

για να γυρίσεις πίσω.

Ακόμη κι αν όλα σου φαίνονται 

τόσο πολύπλοκα

και δύσκολα

και απίθανα...

Ακόμα κι αν χρειάζεται ν'αλλάξεις

αυτό που τώρα έγινες 

άθελά σου...

Πες μονάχα

ένα αληθινό συγγνώμη.

Ζήτα με την καρδιά σου

αυτό το λυτρωτικό

το "ήμαρτον".

Είναι εκπληκτικό.

Μια λέξη μονάχα

αλλάζει όρια.

Αλλάζει κόσμους.

Τα πάντα.

Σαν τον ληστή

και την πόρνη

και τον άσωτο.

Ένα ανεπανάληπτο κλικ

της καρδιάς.

Είναι κρίμα να βλέπεις

από μακρυά

την ομορφιά

και να μη τη ζεις.

Έλα. 

Πάμε μαζί. 

Να πετάξουμε τα σκοτάδια

που μας έκαναν σκιές.

 Έλα να ξεκινήσουμε

για μια καινούρια ζωή.

Με καινούριες ανάσες.

Λυτρωτικές.

Αληθινές.

Ποτέ δεν είναι αργά 

για να γυρίσεις πίσω.

Στην αγάπη.

Αγάπα χωρίς διακρίσεις!

Δύσκολο, μα τόσο όμορφο. 

Μην περιορίζεις την αγάπη σου.Είδες τι έκανε ο Χριστός; Δεν πήγε στους "θρησκευόμενους" εκείνης της εποχής μόνο. Αγάπησε τους πάντες! Μίλησε με τη Σαμαρείτιδα, με πόρνες μίλησε, έφαγε στο σπίτι του Ζακχαίου, με ανθρώπους του δρόμου, σακάτηδες και με τόσους άλλους...

Εμείς, λοιπόν, γιατί να είμαστε κολλημένοι; Γιατί να μην αποδεχόμαστε τους άλλους όπως είναι; Δυστυχώς, δεν είμαστε ανατρεπτικοί.... Δεν προχωράμε στην ουσία των πραγμάτων. Κρίνουμε και κατακρίνουμε βλέποντας τα εξωτερικά πράγματα. Βλέπουμε μόνο την επιφάνεια... Αν ζούσαμε στην εποχή του Χριστού, υπήρχε ποτέ περίπτωση να πιστεύαμε ότι ο ληστής θα πήγαινε στον Παράδεισο; 

Είμαστε κολλημένοι στο φαίνεσθαι. Δυστυχώς, η εγωιστική αντίληψη της πραγματικότητας μάς κάνει να μένουμε κολλημένοι. Κολλημένοι στις ιδέες μας. Κολλημένοι στις κατακρίσεις μας. Κολλημένοι στη ζωή την ψεύτικη...

Ας πούμε μια προσευχή της καρδιάς. Ας πούμε στο Χριστό να έρθει να μας ελεήσει. Να μας φωτίσει. Να μας ανοίξει τα μάτια. Όταν αυτό συμβεί, θα δούμε τα πάντα με αγάπη. Θα δούμε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο αγάπη...Υπάρχει ομορφότερο πράγμα από αυτό;

αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Ανεπανάληπτη στιγμή

Ξέρεις, είναι μερικές στιγμές που τα λόγια περιττεύουν. Που θέλω να ακούω μονάχα το χτύπο της καρδιάς μου.

Να μετράω τις σιωπές μου.

Είναι μερικές στιγμές που θέλω να αφήνομαι. Που θέλω του Θεού το χάδι ευεργετικό να το αισθάνομαι.

Να Τον αποζητάω.

Να αφήνομαι στο δικό Του σχέδιο κι όχι στις απαιτήσεις μου. Να νιώθω τόσο ασφαλής που Εκείνος κουμαντάρει τη ζωή μου.

Να προσεύχομαι.

Κάτι σαν μια τάση φυγής. Αποτίναγμα του πέπλου της αμαρτίας. Με ένα χτύπο. Με μια ευχή. Με ένα δάκρυ. Σε μια στιγμή...

Σαν εκείνη την εκρηκτική στιγμή που ο ληστής είπε το "ήμαρτον" της καρδιάς του...

Θέλω κι εγώ μια τέτοια ανεπανάληπτη στιγμή...