Το ρίσκο στις ζωές μας (Μια ανατρεπτική προσέγγιση απ'τον π.Βαρνάβα Γιάγκου)

...Μόνο αν ρισκάρουμε τον εαυτό μας, μόνο αν ρισκάρουμε την ησυχία μας και την εξασφάλισή μας. Αλλά και σε κάθε μορφή σχέσης, αν πρέπει να 'μαστε σίγουροι και μετά να προχωρήσουμε, δεν είναι σχέση. Είναι ένας εγωισμός τεράστιος που θα φανεί στη συνέχεια με κάποιον τρόπο. 

Αν, λοιπόν, εμείς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα οικοδομηθεί πνευματική ζωή επειδή διαβάσαμε, επειδή ακούσαμε, επειδή λειτουργηθήκαμε, αυτό είναι ψέμα. Πνευματική ζωή θ'αρχίσει να οικοδομείται όταν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε. Όταν είμαστε έτοιμοι να σκανδαλιστούμε. Όταν είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε έναν Θεό που καθεύδει. Όταν αρχίσουμε να παραδεχόμαστε και να αποδεχόμαστε έναν Θεό που του φωνάζουμε κι αυτός καθεύδει, κοιμάται, μας αγνοεί, τότε είναι ο τρόπος που θ'αρχίσει να ενεργοποιείται ο εσωτερικός, υπαρξιακός μας πνευματικός μηχανισμός, κάτι να γίνεται. Κάτι να οικοδομείται. Κάτι να αρχίζει να γίνεται -όχι πως έγινε. Αν μέσα σ'αυτή τη διαδικασία (που φτάνουμε σε οριακές καταστάσεις) εξακολουθούμε να κρατάμε -ελάχιστη έστω- ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει, ότι κάπως μπορεί να φανεί ο Χριστός στη ζωή μας, τότε μπορούμε να μιλάμε για πνευματική ζωή. Όχι όταν είμαστε χαζοχαρούμενοι πνευματικά και φαντασμένοι που συγκινούμαστε δήθεν και ριγούμε σε μια αίσθηση πνευματικής εμπειρίας και προσευχής. (...)

Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται να μη φοβόμαστε τον εαυτό μας. Ποιος φοβάται τον εαυτό του; Ο εγωιστής. Ποιος φοβάται μη χάσει; Ο εγωιστής. Αυτός μπορεί να κάνει σχέση; Εκμετάλλευση μπορεί να κάνει. Θεωρεί τη σχέση κάτι το οποίο το ελέγχει. Κάτι το οποίο δεν το ελέγχει, το βλέπει ως κίνδυνο, ως απειλή. Αν φοβηθούμε τις απειλές, δε μπορεί να υπάρξει πίστη και σχέση. Αν φοβηθούμε τον κίνδυνο, τίποτε δε μπορεί να γίνει. 

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας του π.Βαρνάβα Γιάγκου που έγινε στη Θεσσαλονίκη στις 10.08.2014. Η ομιλία ολόκληρη εδώ.

Αγάπα χωρίς διακρίσεις!

Δύσκολο, μα τόσο όμορφο. 

Μην περιορίζεις την αγάπη σου.Είδες τι έκανε ο Χριστός; Δεν πήγε στους "θρησκευόμενους" εκείνης της εποχής μόνο. Αγάπησε τους πάντες! Μίλησε με τη Σαμαρείτιδα, με πόρνες μίλησε, έφαγε στο σπίτι του Ζακχαίου, με ανθρώπους του δρόμου, σακάτηδες και με τόσους άλλους...

Εμείς, λοιπόν, γιατί να είμαστε κολλημένοι; Γιατί να μην αποδεχόμαστε τους άλλους όπως είναι; Δυστυχώς, δεν είμαστε ανατρεπτικοί.... Δεν προχωράμε στην ουσία των πραγμάτων. Κρίνουμε και κατακρίνουμε βλέποντας τα εξωτερικά πράγματα. Βλέπουμε μόνο την επιφάνεια... Αν ζούσαμε στην εποχή του Χριστού, υπήρχε ποτέ περίπτωση να πιστεύαμε ότι ο ληστής θα πήγαινε στον Παράδεισο; 

Είμαστε κολλημένοι στο φαίνεσθαι. Δυστυχώς, η εγωιστική αντίληψη της πραγματικότητας μάς κάνει να μένουμε κολλημένοι. Κολλημένοι στις ιδέες μας. Κολλημένοι στις κατακρίσεις μας. Κολλημένοι στη ζωή την ψεύτικη...

Ας πούμε μια προσευχή της καρδιάς. Ας πούμε στο Χριστό να έρθει να μας ελεήσει. Να μας φωτίσει. Να μας ανοίξει τα μάτια. Όταν αυτό συμβεί, θα δούμε τα πάντα με αγάπη. Θα δούμε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο αγάπη...Υπάρχει ομορφότερο πράγμα από αυτό;

αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση