Το ρίσκο στις ζωές μας (Μια ανατρεπτική προσέγγιση απ'τον π.Βαρνάβα Γιάγκου)

...Μόνο αν ρισκάρουμε τον εαυτό μας, μόνο αν ρισκάρουμε την ησυχία μας και την εξασφάλισή μας. Αλλά και σε κάθε μορφή σχέσης, αν πρέπει να 'μαστε σίγουροι και μετά να προχωρήσουμε, δεν είναι σχέση. Είναι ένας εγωισμός τεράστιος που θα φανεί στη συνέχεια με κάποιον τρόπο. 

Αν, λοιπόν, εμείς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα οικοδομηθεί πνευματική ζωή επειδή διαβάσαμε, επειδή ακούσαμε, επειδή λειτουργηθήκαμε, αυτό είναι ψέμα. Πνευματική ζωή θ'αρχίσει να οικοδομείται όταν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε. Όταν είμαστε έτοιμοι να σκανδαλιστούμε. Όταν είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε έναν Θεό που καθεύδει. Όταν αρχίσουμε να παραδεχόμαστε και να αποδεχόμαστε έναν Θεό που του φωνάζουμε κι αυτός καθεύδει, κοιμάται, μας αγνοεί, τότε είναι ο τρόπος που θ'αρχίσει να ενεργοποιείται ο εσωτερικός, υπαρξιακός μας πνευματικός μηχανισμός, κάτι να γίνεται. Κάτι να οικοδομείται. Κάτι να αρχίζει να γίνεται -όχι πως έγινε. Αν μέσα σ'αυτή τη διαδικασία (που φτάνουμε σε οριακές καταστάσεις) εξακολουθούμε να κρατάμε -ελάχιστη έστω- ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει, ότι κάπως μπορεί να φανεί ο Χριστός στη ζωή μας, τότε μπορούμε να μιλάμε για πνευματική ζωή. Όχι όταν είμαστε χαζοχαρούμενοι πνευματικά και φαντασμένοι που συγκινούμαστε δήθεν και ριγούμε σε μια αίσθηση πνευματικής εμπειρίας και προσευχής. (...)

Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται να μη φοβόμαστε τον εαυτό μας. Ποιος φοβάται τον εαυτό του; Ο εγωιστής. Ποιος φοβάται μη χάσει; Ο εγωιστής. Αυτός μπορεί να κάνει σχέση; Εκμετάλλευση μπορεί να κάνει. Θεωρεί τη σχέση κάτι το οποίο το ελέγχει. Κάτι το οποίο δεν το ελέγχει, το βλέπει ως κίνδυνο, ως απειλή. Αν φοβηθούμε τις απειλές, δε μπορεί να υπάρξει πίστη και σχέση. Αν φοβηθούμε τον κίνδυνο, τίποτε δε μπορεί να γίνει. 

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας του π.Βαρνάβα Γιάγκου που έγινε στη Θεσσαλονίκη στις 10.08.2014. Η ομιλία ολόκληρη εδώ.

Φοβίες στην αγάπη

Τελευταία με προβληματίζει το θέμα της φοβίας στην αγάπη. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που καταστρέφουν ό,τι όμορφο έχουν στη ζωή τους απο φόβο. Οι άνθρωποι φοβούνται την απόρριψη, φοβούνται τον πόνο, φοβούνται το ρίσκο, φοβούνται το άνοιγμα στον άλλο, φοβούνται να εμπιστευτούν, φοβούνται να γίνουν ευάλωτοι, φοβούνται την πτώση, ακόμη και την ίδια την αιώρηση, ακόμη και την ίδια την εκστατική στιγμή της πληρότητας που δίνει η αγάπη, ακόμη κι αυτή, τη φοβούνται.. Όπου νοιώσουν αυτή την ακατανίκητη ορμή να ξυπνά μέσα τους, εκεί επιλέγουν να πονέσουν τον άλλο πρώτοι, να υποτιμήσουν την ομορφιά της σχέσης και να την υποβιβάσουν σε κάτι το ευτελές. Πάντα και παντού οι ίδιοι φόβοι... Όλοι μας δέσμιοι. Πόσο πιο εύκολο θα ήταν να κάναμε, χωρίς λογοκρισία, αυτό που αισθανόμαστε..! Όλα θα ήταν τόσο πιο όμορφα, τόσο πιο ελεύθερα..

       

Δεν θέλω να φοβάμαι. Θέλω να είμαι ελεύθερη. 

Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που υποτάσσονται στους φόβους τους. 

Θέλω δίπλα μου ανθρώπους, που πολεμάνε κάθε μέρα να είναι ελεύθεροι.

Ελεύθεροι και εκτός τόπου και χρόνου! :-)

Απόσπασμα απ'το κείμενο "Ασυνάρτητα" απ'τα "αποστάγματα καρδιάς".

Σ'ευχαριστούμε πολύ, voulaki, για την ευγενική άδεια!