Το ρίσκο στις ζωές μας (Μια ανατρεπτική προσέγγιση απ'τον π.Βαρνάβα Γιάγκου)

...Μόνο αν ρισκάρουμε τον εαυτό μας, μόνο αν ρισκάρουμε την ησυχία μας και την εξασφάλισή μας. Αλλά και σε κάθε μορφή σχέσης, αν πρέπει να 'μαστε σίγουροι και μετά να προχωρήσουμε, δεν είναι σχέση. Είναι ένας εγωισμός τεράστιος που θα φανεί στη συνέχεια με κάποιον τρόπο. 

Αν, λοιπόν, εμείς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα οικοδομηθεί πνευματική ζωή επειδή διαβάσαμε, επειδή ακούσαμε, επειδή λειτουργηθήκαμε, αυτό είναι ψέμα. Πνευματική ζωή θ'αρχίσει να οικοδομείται όταν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε. Όταν είμαστε έτοιμοι να σκανδαλιστούμε. Όταν είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε έναν Θεό που καθεύδει. Όταν αρχίσουμε να παραδεχόμαστε και να αποδεχόμαστε έναν Θεό που του φωνάζουμε κι αυτός καθεύδει, κοιμάται, μας αγνοεί, τότε είναι ο τρόπος που θ'αρχίσει να ενεργοποιείται ο εσωτερικός, υπαρξιακός μας πνευματικός μηχανισμός, κάτι να γίνεται. Κάτι να οικοδομείται. Κάτι να αρχίζει να γίνεται -όχι πως έγινε. Αν μέσα σ'αυτή τη διαδικασία (που φτάνουμε σε οριακές καταστάσεις) εξακολουθούμε να κρατάμε -ελάχιστη έστω- ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει, ότι κάπως μπορεί να φανεί ο Χριστός στη ζωή μας, τότε μπορούμε να μιλάμε για πνευματική ζωή. Όχι όταν είμαστε χαζοχαρούμενοι πνευματικά και φαντασμένοι που συγκινούμαστε δήθεν και ριγούμε σε μια αίσθηση πνευματικής εμπειρίας και προσευχής. (...)

Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται να μη φοβόμαστε τον εαυτό μας. Ποιος φοβάται τον εαυτό του; Ο εγωιστής. Ποιος φοβάται μη χάσει; Ο εγωιστής. Αυτός μπορεί να κάνει σχέση; Εκμετάλλευση μπορεί να κάνει. Θεωρεί τη σχέση κάτι το οποίο το ελέγχει. Κάτι το οποίο δεν το ελέγχει, το βλέπει ως κίνδυνο, ως απειλή. Αν φοβηθούμε τις απειλές, δε μπορεί να υπάρξει πίστη και σχέση. Αν φοβηθούμε τον κίνδυνο, τίποτε δε μπορεί να γίνει. 

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας του π.Βαρνάβα Γιάγκου που έγινε στη Θεσσαλονίκη στις 10.08.2014. Η ομιλία ολόκληρη εδώ.

Ο αληθινός έρωτας

Εσύ....είσαι όπως είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.

Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα.

Εσύ δεν είσαι όπως εγώ θέλω.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Το να δεχτώ αυτό σημαίνει ότι σε σέβομαι και δε σου ζητώ ν'αλλάξεις. Εδώ και λίγο καιρό έχω αρχίσει να ορίζω τον αληθινό έρωτα ως την ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργήσεις χώρο στον άλλον ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι. 

Αυτή είναι η πρώτη αλήθεια και αρχή κάθε ώριμης σχέσης.

Αποκτά σάρκα και οστά όταν εγώ σε δέχομαι όπως είσαι και αντιλαμβάνομαι ότι κι εσύ με δέχεσαι όπως είμαι.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Ιστορίες να σκεφτείς", εκδ. opera animus

Το δαιδαλώδες της ψυχής

Αυτό το ακατανόητο, το αιώνια, αδιάλειπτα αξεδιάλυτο της ψυχής, 

που όλο γλιστρά, όλο ξεφεύγει από τα χέρια μας, 

κι όλο αναρωτιόμαστε, τι κρύβει, τι θέλει, τι ζητά, τι επιδιώκει...

Όλοι μας περνούμε τη ζωή μας προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τον μυστικό, απέραντο κόσμο της ψυχής, κι αναρωτιέμαι, φτάνει ποτέ κανείς μας στον διακόπτη που ρίχνει φως σε τούτο το κόσμο; 

Κι όταν έρχονται εκείνες οι στιγμές που νομίζουμε πως πλησιάζουμε σε αυτό που ζητά η ψυχή, εκείνη επαναστατεί, αντιδρά, ζητά ολοένα κάτι άλλο, 

κάτι πέρα από όσα φανταζόμαστε και ψηλαφούμε.. 

Να υπάρχει άραγε η μυστική οδός; 

Να υπάρχει ένα κλειδί για τα αναρίθμητα δώματα της ψυχής;

Ίσως η ψυχή ψηλαφείται μονάχα διαισθητικά, με τα μάτια της καρδιάς ανοικτά και τα μάτια της λογικής εν υπνώσει.. 

Η ψυχή ζητά το ανόθευτο, το καθαρό, αποστρέφεται κάθε τι βολικό και ''συμφέρον''.. 

Ο δρόμος της ψυχής δεν μας υπόσχεται ασφάλεια και ειρήνη, αλλά πόλεμο, δοκιμασία, 

και δίψα μονάχα για τούτο: ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ.

Ευχαριστώ πολύ την καλή μου φίλη Σταυρούλα για την ευγενική παραχώρηση του κειμένου της.