Disable_right_click


Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Η φωτογραφία της εβδομάδας

"Μέσα στις μήτρες 
όλων των δέντρων μου
ρέει ο Θεός"

Μέσα στη δροσιά του καλοκαιριού. Ταΰγετος. Μερικές μέρες πιο πριν. 

υγ: Ευχαριστώ πολύ το φίλο Γ. για την όμορφη φωτογραφία και τις πληροφορίες που μας έστειλε!
υγ2: Το τρίστιχο είναι τμήμα απ'το ποίημα του Νικηφ.Βρεττάκου "Το μεγάλο έργο" απ'την ποιητική του συλλογή "Ο διακεκριμένος πλανήτης".

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Κομμάτια ατόφιο γαλάζιο

Όλ'αυτά που νιώθεις,
όλ'αυτά που βλέπεις, που αναζητάς
όλ'αυτά που θέλουμε,
που αγωνιζόμαστε να καταφέρουμε,
Όλα,
είναι κομμάτια του ίδιου ουρανού.

Κι αν δεν το καταλαβαίνουμε,
είναι γιατί πιέσαμε τα πράγματα πολύ.
Είναι γιατί εστιάσαμε υπερβολικά σε ασήμαντες λεπτομέρειες
και πιστέψαμε γεμάτοι βιασύνη
πως ο κόσμος είναι αυτό που εμείς βλέπουμε μονάχα.
Σα μαγνήτης η υπερβολή μάς τράβηξε
και χάσαμε τη μαγεία του ορίζοντα.
Ξεχάσαμε πώς είναι να θαυμάζεις σαν παιδί
το ανεκτίμητο γαλάζιο τ'ουρανού.

Δώσε μου το χέρι.
Πάμε να κάνουμε μερικά βήματα πίσω.
Να δούμε τον ουρανό ν'αλλάζει χρώματα.
Να ταξιδέψει μαγεμένη η καρδιά στο γαλάζιο άπειρο.
Να νιώσουμε πως τα κομμάτια ουρανού
που -σα θησαυρούς κι έννοιες- έχουμε μέσα μας,
κατά βάθος ενώνονται.
Μ'έναν τρόπο μυστικό, αληθινό.
Απελευθερωτικό.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Μ'ένα φύσημα του μπάτη

   Δε μου το βγάζεις απ'το μυαλό πως αυτό που εμείς αποφασίσαμε να το ορίζουμε ως θάλασσα δεν είναι παρά μια τεράστια υγρή, διάφανη αποθήκη από γράμματα. Γράμματα που συνεχώς πέφτουν από ψηλά μέσα στην ατίθαση αγκαλιά της. Γράμματα από διάφορα αλφάβητα, από διάφορες γλώσσες. Από διάφορες ευχές, καρδιές, όνειρα. Τόσο σοφά ανακατεμένες στο απέραντο γαλάζιο που ανάλογα με τα κέφια της σχηματίζουν καινούριες λέξεις. Καινούρια μονοπάτια στον ορίζοντα μιας βαρετής καθημερινότητας.
   Πώς αλλιώς θα δικαιολογηθεί το ότι πάνω της γλιστράνε τόσοι πόθοι, τόσοι πόνοι, τόσες προσδοκίες; Μάτια σαν χάντρες, καρδιές σαν βαριές βαλίτσες, χέρια και πόδια σαν φάροι νοτισμένοι απ'την αλμύρα. Δισεκατομμύρια πλεούμενα, μικρά και μεγάλα, φορτωμένα μ'έναν αθόρυβο φόβο για το αύριο που είναι παντελώς άγνωστο ή ολοκληρωτικά προκαθορισμένο.
    Μ'ένα φύσημα του μπάτη, αμέσως καινούριες λέξεις σχηματίζονται. Καινούρια νοήματα. "Μοίρα", επιλογές, βήματα, σκιρτήματα. Όλα μεταστοιχειώνονται. Γίνονται καράβια με φουσκωμένα πανιά που ρίχνονται μ'ορμή στην περιπέτεια. Στα απόμακρα λημέρια των ανέμων. Στο τέρμα του ορίζονται. Στα λησμονημένα δωμάτια της καρδιάς.

   Πόσο δίκιο έχει ο Πόε...Όσα βλέπουμε σ'αυτόν εδώ τον κόσμο είν'ένα όνειρο ατέλειωτο, κρυμμένο μέσα σ'άλλο...