Μετρά το ταξίδι. Μα κι ο προορισμός.

Αδέρφια μου, με αφορμή τη νέα χρονιά, παίρνω το θάρρος να μοιραστώ μαζί σας μια ακόμα συστάδα σκέψεων πάνω στη ζωή και τον αγώνα του χριστιανού.

Για τον χριστιανό, αυτόν που θέλει να βρίσκεται κοντά στον Χριστό, κάθε μέρα είναι μια περιπέτεια αγωνιστική. Κι ένας αγώνας περιπετειώδης. Η ζωή του είναι ένα ταξίδι. Αλλά όχι όπως την εννοεί το κοσμικό πνεύμα. Για τους χριστιανούς, μετράει τόσο το ταξίδι σαν ταξίδι αλλά και ο προορισμός. Κι αυτός είναι η ένωσή του με τον Χριστό και τον συνάνθρωπο.

Γι’αυτό και με τα μυστήρια της εκκλησίας και δη με την εξομολόγηση και τη Θ.Κοινωνία, πάντα καθαρίζεται ο πιστός, αγιάζεται. Αναγνωρίζει την ατέλειά του, πλαταίνει η καρδιά, χωρά, συν+χωρά, αποζητά όλο και λιγότερο τα υλικά ανούσια αγαθά κι όλο και περισσότερο τα πνευματικά, τα αιώνια. Ζητά το Φως ο πιστός, ζητά την παρουσία του Θεού, διότι έχει γλυκαθεί η ύπαρξή του απ’τη βιωματική του ενθύμηση της πατρικής παρουσίας του Θεού στη ζωή και την καθημερινότητά του.

Έτσι, το ταξίδι αποκτά νόημα κι ο προορισμός φέγγει στο βάθος σαν φάρος ολόλαμπρος, σαν οδοδείκτης. Και σαν φυσική κατάληξη του συνεχόμενου αγώνα.

Καλό ταξίδι σε όλες/ους, αδέρφια. Και καλό προορισμό.

Άσκηση και θυσία. Ή αλλιώς: Πώς ζεις τη ζωή σου.

Κάποτε ένας άπιστος βασιλιάς συναντήθηκε με έναν πάμφτωχο καλόγερο ασκητή.

Και του λέει ο βασιλιάς:

- Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκηση και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή στο Θεό, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει.

Ο ασκητής ακούγοντάς τον, μειδίασε και του είπε:

- Και εγώ μεγαλειότατε θαυμάζω την δική σου άσκηση και θυσία που κάνεις, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου!

- Είναι δυνατόν αυτό; του είπε με απορία ο βασιλιάς. Ποιά θυσία κάνω εγώ, που είναι μάλιστα μεγαλύτερη και από την δική σου;

- Εγώ μεγαλειότατε, του λέει ο ασκητής, θυσιάζω την πρόσκαιρη ζωή, για να κερδίσω την αιώνια. Ενώ εσύ θυσιάζεις την αιώνια ζωή, για να χαρείς την πρόσκαιρη. Ποιός λοιπόν από εμάς τους δύο κάνει μεγαλύτερη θυσία;

Ο βασιλιάς προβληματίστηκε.

''Εάν μία τοις χιλίοις, υπάρχει άλλη ζωή, τί θα απογίνω;'' σκέφτηκε.

Το αποτέλεσμα ήτανε να έρθει ''εις εαυτόν'' και σιγά — σιγά με την διακριτική καθοδήγηση του ασκητή, άλλαξε τρόπο ζωής και μετανόησε.

 

Γέροντας +Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα.

 

Κάνε τον Σταυρό σου και ξεκίνα!

 "Κάνε τον Σταυρό σου". Τι ωραία φράση! Τι γεμάτη νοήματα! Τι πνευματική! Με ελπίδα, πίστη!

 Κάνω τον Σταυρό μου, σηκώνω τον Σταυρό μου, αποδέχομαι ότι η ζωή μου έχει δυσκολίες αλλά ταυτόχρονα γνωρίζω ότι ο Θεός μου Πατέρας, είναι πάντα εδώ, δίπλα μου και δεν θα μ'αφήσει να συντριφτώ. Όσες δυσκολίες κι αν έρχονται από κάθε κατεύθυνση (είτε κι αν εκπηγάζουν κι από μέσα μου!), Εκείνος θα με στηρίξει. Θα με σηκώσει όπως σήκωσε τον απόστολό του Πέτρο όταν βυθιζόταν στα κύματα. Αρκεί να τον πιστεύω (παρ'όλο που η πίστη μου είναι αναιμική) και να Τον ζω.

Οπότε, αδέρφια μου, μιας και ξεκίνησε νέα χρονιά (πνευματική-εκκλησιαστική, σχολική, επαγγελματική, του καθενός μας απ'όποιο μέρος/κλάδο/χώρο βρίσκεται), ας κάνουμε τον Σταυρό μας κι ας βαδίσουμε τον αγώνα μας. 

"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

Ιερά Μονή Καρακάλλου Αγίου Όρους, Τετάρτη 10 / 27 Ιουλίου 2024

Κάθε φορά ξεψυχισμένος θυμάμαι να φτάνω εδώ. Όχι από τον κόπο των χιλιομέτρων μα απ' την ψυχόλεθρο ζωή του κόσμου, απ' το μάταιο κυνήγι των "θέλω" του "εγώ".

Έτσι σέρνω γι' άλλη μια φορά τα βήματά μου ως το περιβόλι Της.. Μ' όσο κουράγιο μ' απόμεινε, χάρισμα θαρρώ κι αυτό δικό Της..

Φαίνεται η τύρβη του κόσμου δεν έσβησε ολότελα από μέσα μου τη θύμηση της ζωηρρύτου πηγής που αναβλύζει εδώ κι αρδεύει μυστικά τις άνυδρες, κατακαμένες ψυχές..

Το μοναστήρι, μελίσσι σωστό.
Οι πατέρες ετοιμάζονται πυρετωδώς για την πανήγυρη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων.

Ζαλισμένος απ' τη φενάκη των λογισμών παρακολουθώ τους μοναχούς που ευπρεπίζουν τον ναό. Ένας καθαρίζει υπομονετικά τα ξυλόγλυπτα του χειροπελεκητού τέμπλου...

Ένας άλλος, σκυφτός, με μια σιδερένια λάμα, κάπου τρία δάχτυλα πλάτος, τρίβει το μαρμάρινο δάπεδο του Καθολικού να πάρει τις σταλαματιές απ' το αγνό μελισσοκέρι.

Η επιφάνεια του ναού μοιάζει απέραντη στο πλάτος του εργαλείου.

Κι όμως δεν δείχνει να λιγοψυχά.. Το σώμα του λιπόσαρκο, αδυνατισμένο μα όχι αδύναμο. Το βλέμμα του σπινθηροβόλο μα συνάμα καθάριο κι ιλαρό, αντανακλά την ελευθερία του πνεύματος του έσω ανθρώπου..

Αυτός δαπανά τις δυνάμεις του για  την πρώτη θεϊκή εντολή, εγώ  αναλώνω τις δικές μου για τις επιταγές του ψυχοφθόρου κι αλγοτόκου "εγώ".

Εκείνος θυσιάζει τη ζωή του υπέρ του "ενός ου έστι χρεία". Εγώ ξοδιάζω τη δικιά μου για όλα τ' άλλα. Κι αν με ρωτήσει κανείς... Σχεδόν δεν ξέρω να δώσω όνομα σ'  αυτά.

Βλέπω μπροστά μου, μάλλον βιώνω τόσο εμφατικά την εκπλήρωση της Ευαγγελικής ρήσης:

"Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει. Όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου θα τη σώσει."

Τι λόγος κι αυτός... Θεέ μου...

Ακούω τον μονότονο ήχο του μαχαιριού πάνω στο μάρμαρο...
Άραγε... Αν έκανα λίγο κι εγώ; Ίσως να έπαιρνα χάρισμα λίγη απ' τη χαρά του...

Πόσο ανάποδα πήρα τη ζωή...
Και το χειρότερο, η καρδιά μου πια σαν πέτρα σκληρή...

Ξανακοιτάζω επίμονα το βλέμμα του μοναχού. Μ' όλη τη ζάλη μου είμαι βέβαιος για τούτο: πως ο κόπος ο δικός του δεν είναι μάταιος...

Κάτι σαλεύει μέσα μου...

Πλησιάζω δειλά και ρωτάω:

"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

ΔΓΣ

Ο άγ. Παΐσιος για τον πόνο (Άγ.Παΐσιος 3)

Αγαπητά μου αδέρφια, στα πλαίσια του μικρού μας 'αφιερώματος' και τιμής στον άγιο Παΐσιο που γιορτάζουμε μεθαύριο, σας προτρέπω σήμερα να διαβάσουμε τμήμα των λεγομένων του αγίου μας για τον πόνο όπως αποτυπώνονται στο τέταρτο βιβλίο των εκδόσεων της μονής της Σουρωτής Θεσσαλονίκης που τιτλοφορείται "Οικογενειακή Ζωή - Λόγοι Δ' ". Το κείμενο το αντιγράφω από το εξαίρετο site Πεμπτουσία (εδώ).

Οι δοκιμασίες βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι

Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;
– Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι.

Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι. Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μια που τον αρχοντικό τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν η δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε ωρισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση προσευχή! «Τις οίδε τα κρίματα του Θεού;». Ο Θεός να βάλη το χέρι Του και να δώση τέρμα στις δοκιμασίες.

Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;
– Πριν επιτρέψη ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι ̓ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζη, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθή. Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνη με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθη.

Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.

Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη· λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.

 

Με τον πόνο μας επισκέπτεται ο Χριστός
Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιμασίες, που δεν θέλει να πονάη, να ταλαιπωρήται, που δεν θέλει να τον στενοχωρούν η να του κάνουν μια παρατηρήση, αλλά θέλει να καλοπερνάη, είναι εκτός πραγματικότητος. «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν», λέει ο Ψαλμωδός.

Βλέπεις, και η Παναγία μας πόνεσε και οι Άγιοί μας πόνεσαν, γι ̓ αυτό και εμείς πρέπει να πονέσουμε, μια που τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε. Με την διαφορά ότι εμείς, όταν έχουμε λίγη ταλαιπωρία σ ̓ αυτήν την ζωή, ξοφλούμε λογαριασμούς και σωζόμαστε. Αλλά και ο Χριστός με πόνο ήρθε στην γη. Κατέβηκε από τον Ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε. Και τώρα ο Χριστιανός την επίσκεψη του Χριστού έτσι την καταλαβαίνει, με τον πόνο.

Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός.

Ενώ, όταν δεν περνάη ο άνθρωπος καμμιά δοκιμασία, είναι σαν μία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταμιεύει. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του Χριστού. Σου λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα…», και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός».

Τουλάχιστον, αν αναγνωρίζη όλες αυτές τις ευλογίες του Θεού, κάπως τακτοποιείται η υπόθεση. «Δεν μου άξιζαν αυτά, να πη, αλλά, επειδή είμαι αδύνατος, γι ̓ αυτό ο Θεός με οικονομάει». Στον βίο του Αγίου Αμβροσίου αναφέρεται ότι κάποτε ο Άγιος φιλοξενήθηκε με την συνοδεία του στο σπίτι κάποιου πλουσίου.

Βλέποντας ο Άγιος τα αμύθητα πλούτη του τον ρώτησε αν είχε καμμιά φορά δοκιμάσει κάποια θλίψη. «Όχι, ποτέ, του απάντησε εκείνος. Τα πλούτη μου συνέχεια αυξάνονται, τα κτήματά μου ευφορούν, ούτε πόνο έχω, ούτε αρρώστια είδα ποτέ». Τότε ο Άγιος δάκρυσε και είπε στην συνοδεία του: «Ετοιμάστε τα αμάξια να φύγουμε γρήγορα από ̓δω, γιατί αυτόν δεν τον επισκέφθηκε ο Θεός!». Και μόλις βγήκαν στον δρόμο, το σπίτι του πλουσίου βούλιαξε! Η καλοπέραση που είχε ήταν εγκατάλειψη Θεού.

 

Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!

Δόξα τω Θεώ κι ένας καφές

Θυμάσαι;

Θυμάσαι πού βρισκόσουν πριν μερικά χρόνια; Ίσως χρειάζεται να βουτήξεις στο βαθύ μπλε των αναμνήσεών σου. Ίσως να το έχεις ακόμη στα παράθυρα της καρδιάς σου, φρέσκιες αναμνήσεις...

Όπου και όπως βρισκόσουν, ένα έχει τη μεγαλύτερη σημασία: πως ακόμη είσαι ζωντανός, αδερφή/έ. Πως αγωνίζεσαι. Πως προσπαθείς. Ο καλός μας Θεός μας δίνει ακόμη χρόνο για να ζωγραφίζουμε τη ζωή μας. 

Ας κάνουμε ό,τι καλύτερο για να ζωγραφίζουμε όμορφες αναμνήσεις. Να υμνούμε τον Κύριο. Να μετανοούμε, να εξομολογούμαστε και να κοινωνούμε. Να ζούμε με αγάπη και χαρά. Να πλαταίνουμε την καρδιά μας για να χωράει τον διπλανό μας.

 Πάρε, αδερφή/έ, λοιπόν, μια ανάσα και ξεκίνα!

Και...γιατί όχι; Μπορούμε απλά να ξεκινήσουμε με ένα 'Δόξα τω Θεώ' κι έναν καφέ :)

Κάνε αυτό που περνάει από το χέρι σου

Θα έχετε πολλές δυσκολίες στην ζωή. Ερωτηματικά θα έρχονται βροχή. Οι μέριμνες θα σας περικυκλώνουν και θα βλέπετε συχνά πυκνά την χριστιανική σας ζωή να γίνεται δύσκολη. Μην ανησυχείτε. Ο Θεός θα βοηθήσει. Εσύ κάνε εκείνο που περνάει από το χέρι σου. Μπορείς να μελετήσεις πέντε λεπτά την ημέρα; Μελέτησε. Μπορείς να προσευχηθείς πέντε λεπτά την ημέρα; Προσευχήσου. Και αν δεν μπορείς πέντε, προσευχήσου δύο. Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση του Θεού. 

 Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης 

από το βιβλίο "Περί Θεού λόγος αισθήσεως: οκτώ κείμενα πνευματικής αγωγής", από τις εκδόσεις Ίνδικτος 

Σου αξίζει η χαρά

Σώσον με, σώσον με, η τον Σωτήρα τέξασα. 

Ίδε την θλίψιν μου Αγνή, 

ην η πληθύς των αμετρήτων μου κακών, 

εμποιεί καθ'ημέραν, τη αθλία μου ψυχή, 

εξ απογνώσεως.

Καλημέρα.

Να θυμάσαι πως για τον Θεό είσαι ξεχωριστός, ξεχωριστή. Ο καθένας μας είναι. Σου αξίζει η χαρά. Σου αξίζει να ζεις. Γι'αυτό έπλασε τον Παράδεισο ο Θεός μας. Και ξέρεις ποιο είναι το τέλειο; Ότι μπορούμε από τώρα, από αυτή εδώ την σύντομη παρουσία μας στη γη, να ζούμε εν Παραδείσω. Μην περιμένεις άλλο. Αγκάλιασε τα μυστήριά Του για να ζεις κι εσύ. Σε περιμένει. Όλους μας περιμένει.
__________________________________________

υγ: Το πεντάστιχο στην αρχή είναι τροπάριο για την Παναγία από τον σημερινό Όρθρο.

Με αφορμή το πρωινό μου χαμομήλι

Η ζωή μας είναι ένα σπουδαίο θαύμα. Η ανάσα μας κάθε στιγμή είναι θαύμα. Η αγάπη του Θεού Πατέρα μας είναι ανεκτίμητα σπουδαίο δώρο. Σίγουρα δε γίνεται να αισθανόμαστε κάθε στιγμή έτσι. Είμαστε άνθρωποι ατελείς, με τα λάθη και τα πάθη μας. Σίγουρα θα έχουμε και στιγμές ολιγοπιστίας και αμφιβολίας. 

Μα η θέλησή μας, η διάθεσή μας είναι να κρατάμε ξύπνια και ζωντανή τη σχέση μας μαζί Του και με τους συνανθρώπους γύρω μας.

Καλημέρα, αδερφέ/ή μου. Να είσαι πάντα καλά.

είναι Παράδεισος!

Όσοι όμως επιθυμούν τη δόξα, μοιάζουν με γυμνό που ψάχνει

να βρει κουρέλι ή οτιδήποτε άλλο για να σκεπάσει τη γύμνια του.

Έτσι και αυτός που είναι γυμνός από αρετές,

ζητά τη δόξα των ανθρώπων.

Ανοίγω τα μάτια μου σε μια νέα μέρα. Πόσες υποχρεώσεις αμέσως κατακλύζουν το μυαλό μου (αρχίζει να δουλεύει πυρετωδώς), την καρδιά μου (αρχίζει να χτυπά γρήγορα). Μα γιατί; Γιατί; Κάτι ξέχασα. Κάτι αληθινό. Ξέχασα Αυτόν. Ξέχασα τον Θεό μου. 

Πόσο πιο όμορφα ξεκινά η μέρα μου όταν η πρώτη μου ανάγκη, η πρώτη μου σκέψη είναι ο Πατέρας μου ο ουράνιος. Με το που σκεφτώ πως όλα έχουν αναφορά σ'Εκείνον, τότε ασυναίσθητα γεμίζει ελπίδα όλη μου η ύπαρξη. Ηρεμώ. Ξέρω ότι η αγκαλιά Του χωράει και μένα.

Προσπαθώ μέσα στη μέρα. Κάποτε όχι και τόσο πολύ. Κάποτε τα πάθη μου με αιχμαλωτίζουν. Μα ξαναρχίζω με τη βοήθειά Του. Ταπείνωση... Τι σπουδαία αρετή... Όσοι άνθρωποι απογυμνώθηκαν από τα κουρέλια των παθών, δοξάστηκαν στον ουρανό για πάντα. Έγιναν άγιοι. Κοσμική δόξα, πλούτη, ηδονές... Όλα είναι φθαρτά, ατελή, παιδιά του ερέβους.

Θεέ μου, ξέρω ότι με έπλασες κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσή Σου. Βοήθησέ με να προσπαθώ. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Η -από τώρα- ζωή μαζί Σου είναι Παράδεισος!

Η αγάπη του Χριστού μας

Ο κόσμος λέει «ο θάνατός σου η ζωή μου». 

Ο Χριστός λέει «ο θάνατός μου η ζωή σου». 

Το ένα η κόλαση, 

το άλλο η Βασιλεία του Θεού. 

Η επιλογή δική μας.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

υγ: Ευχαριστίες πολλές στον καλό φίλο Χρήστο που μας το έστειλε!

Βράδυ τώρα, αργά.

Χτες πρωί αρρώστησα. Σήμερα πρωί έπρεπε να μείνω σπίτι για να μην επιβαρύνω άλλο τον οργανισμό μου -ρητή εντολή του καλού μου ωτορινολαρυγγολόγου.

Μέσα στο μυαλό μου χάος. Βλέπεις, αν για κάποιο λόγο, αναγκαστείς να βγεις για λίγο απ'την καθημερινότητά σου, τότε αρχίζεις να βλέπεις πράγματα (ή κάποιες πτυχές τους έστω) που σίγουρα θα σου διέφευγαν απ'το απίστευτο τρέξιμο που είχες συνηθίσει.

Λοιπόν, είμαι σπίτι. Βράδυ τώρα, αργά. Όλα γύρω έχουν ησυχάσει. Άνθρωποι, αυτοκίνητα, δέντρα έξω. Όλα σχεδόν ακίνητα. Θεέ μου, δε θέλω άλλο να πολυλογώ. Θέλω οι ανάσες μου, οι κινήσεις μου, η ακινησία μου να'χουν νόημα, ουσία. Λίγα λόγια και καλά. "Όσο πιο τίμιος και ώριμος εισαι τόσο συντομεύεις τα λόγια σου" λέει η αγαπημένη συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη.

Πόσο θα'θελα να βρω μέσα μου το λεπτό φως ανάμεσα στο χάος. Την προσευχή την πιο κρυφή κι αληθινή. Να την κάνω φάρο και αστεράκι να φωτίζει τις νύχτες μου.

Ο Θεός έξω από το παράθυρό μου

Μεσημεράκι κοντεύει. Κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο του γραφείου μου. Ο καιρός βροχερός, μουντός, φθινοπωρινός. Ακριβώς έξω υπάρχει ένας πολύ μεγάλος πλάτανος. Σκεφτόμουν πως τα φύλλα του είναι τόσο γεμάτα ζωή ακόμη κι όταν είναι κιτρινισμένα. Ακόμη κι όταν πέφτουν, κρύβουν ένα απίστευτο μεγαλείο. Όμως, η αλήθεια της Δημιουργίας πολλές φορές είναι σιωπηλή. 

Η σιωπή. Ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο. Τόσο σπουδαίο. 

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί σε φάσεις δύσκολες της ζωής μας "Πού είσαι, Θεέ μου; Γιατί δε μου μιλάς;"

Κι όμως... Είναι πάντα εκεί... Δίπλα μας. Στις δοκιμασίες μας τις πιο σκληρές. Θυμάμαι και το παράδειγμα με τον άγιο Σιλουανό. Θυμάμαι και τον μικρό Παναγιωτάκη. Θυμάμαι και τις δικές μου προσωπικές δοκιμασίες και δυσκολίες. Θυμάμαι τόσες και τόσες ψυχές που, ακόμη κι όταν κλυδωνίζονταν από χίλια κύματα θανάτου, το αληθινό τους δάκρυ, το βλέμμα τους είχε μια αστραφτερή καθαρότητα ζωής.

Ζωή. Αλήθεια. Σιωπή... Έννοιες βαθιές, ζωογόνες, γεμάτες αγώνα, πόλεμο, αίμα, χαρά. Μάλλον για να βρεις τη θεϊκότητα πρέπει να σιωπήσεις, να καθαριστείς, να καθαρθείς, να ματώσεις. Να κοιτάξεις κατάματα το έρεβος των αστοχιών σου...

Ξανακοιτάζω τα φύλλα του πλάτανου απέναντι. Δε μιλούν. Όμως, η σιωπή τους είναι γεμάτη απ'την παρουσία του Θεού. 

Καλέ μου Θεέ, πατέρα μου στοργικέ, πόσο πολύ με αγαπάς.... Στήριξέ με στις δυσκολίες μου, στην φαινομενική σου 'απουσία' άφησε την θεϊκή σου παρουσία να με αγκαλιάζει. 

Άστρο

Σ’ έχω χάσει, είναι νύχτα τόσο αργά

Όπως τότε όλα ήρθαν ξαφνικά

Μια στιγμή απ’ τα χέρια έχει χαθεί

Αν σε είχα θα `χα δεύτερη ζωή

Μα δεν αλλάζει

Ο ήλιος φτάνει

Ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

Ξημερώνει μα για κάποιον είν’ αργά

Ξέρω υπάρχουν τόσα πράγματα απλά

Αν μπορούσα να κρατήσω μια στιγμή

Μια εικόνα να γυρίσεις στη ζωή

Μα δεν αλλάζει

Ο ήλιος φτάνει

Ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

Μα δεν αλλάζει

Ο ήλιος φτάνει

Ο κόσμος είναι ένα άστρο μακρινό

Αφιερωμένο σ'όλες εκείνες τις ψυχές που πια δεν είναι κοντά μας. Που μένουν πια αλλού... Μα που είναι πάντα δίπλα μας με ένα γλυκό σάλτο προσευχής καρδιακής...

Σαν ημερολόγιο

Νύχτα. Στους πρόποδες μιας αστικής μεγαλούπολης. Τα φώτα της πόλης δε διακρίνονται καθαρά. Θες το καυσαέριο, θες η υγρασία, θες η ζέστη που ακόμη επιμένει μέσα στις άδειες τσιμεντένιες αστικές γωνιές.

Κάποιες φορές που νιώθω μπερδεμένος ή στεναχωρημένος, παίρνω τη μηχανή μου και κατηφορίζω προς τη θάλασσα. Έτσι έκανα κι απόψε. 

Το καλοκαίρι σχεδόν αφήνεται να σβήσει ήρεμα και φέτος. Ο λεπτός ήχος του κύματος που σιγοσβήνει στην ακρογιαλιά πάντα μου το υπενθυμίζει.

Όλα είναι ρευστά τελικά σ'αυτή τη ζωή. Στ'αλήθεια, όλα. Τη μια είσαι καλά, την άλλη -εντελώς στα ξαφνικά- αναρωτιέσαι πώς βρέθηκες σ'ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Τη μια τα οικονομικά σου είναι μαύρο χάλι, την άλλη κάτι συμβαίνει κι ανασαίνεις και λίγο βρε αδερφέ.

Το ίδιο και με την πίστη. Αν πεις ότι πιστεύεις, έρχονται οι κατραπακιές της ζωής να σου ταρακουνήσουν την γυάλα στην οποία οχυρώθηκες. Είμαστε στιγμιότυπα, είμαστε κάτι που συνεχώς αλλάζει. 

Όλα αλλάζουν εδώ. Όλα. Μόνο η αγάπη του Θεού που εκφράζεται με τους πιο απίθανους τρόπους είναι σταθερή: άλλοτε με μια αγκαλιά, άλλοτε με μια εξομολόγηση κι άλλοτε με ένα γλυκό βραδάκι στην παραλία. 

Είσαι παντού, Θεέ μου. Και τις στιγμές που ένιωθα μόνος και στεναχωρημένος, τότε ήσουν εκεί. Τότε ήσουν πιο πολύ από ποτέ δίπλα μου. Και τότε οι στεναχώριες γίνονταν προσευχές. Και οι προσευχές μπαλόνια που με έφερναν στην ομορφιά τ'ουρανού Σου.

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια

Aν με βλέπουν να στέκομαι όρθιος, ακίνητος,

 μες στα λουλούδια μου,  όπως αυτή τη στιγμή,

θα νόμιζαν πως τα διδάσκω. Ενώ είμαι εγώ που ακούω
κι αυτά που μιλούν. Έχοντάς με στο μέσο, μού διδάσκουν το φως.

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια. Έχω στο χώρο εργασίας μου ένα μικρό ανθοδοχείο και κάθε δυο-τρεις μέρες βάζω κι από ένα άνθος.

Μ'αρέσουν πολύ τα λουλούδια, γιατί μοιάζουν πολλαπλά με μας τους ανθρώπους. Μου θυμίζουν το ότι είμαστε προσωρινοί σ'αυτή τη ζωή. Όμως, μπορούμε αυτό το λίγο που θα ζήσουμε να ευωδιάσουμε. Να ζήσουμε μια ζωή που να'χει νόημα, στόχο, σκοπό. Οι επιλογές μας ταυτοποιούνται με το εσωτερικό της καρδιάς μας και καθορίζουν την προσωπική μας πορεία.

Τα λουλούδια λίγο ζουν. Όμως, ομορφαίνουν την γη, την ατμόσφαιρα. Τα βλέπεις με την ποικιλία των χρωμάτων τους και χαίρεσαι! Κι όταν μαραθούν, γίνονται σκόνη. Χάνονται. Μένει μόνο η εμπειρία. 

Η ζωή μου είναι μια μικρή ανάσα στο άπειρο της δημιουργίας. Υπεραρκετή, όμως, για να νιώσω την ομορφιά. Την αγάπη. Το άπειρο της Αγάπης Του...

_απ'το ημερολόγιό μου

υγ: Δες σχετικές αναρτήσεις μου εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.

υγ2: Στο κάτω-κάτω μέρος της αόρατης γωνιάς υπάρχει μια μπάρα αναζήτησης. Εκεί μπορείς να γράφεις λέξεις-κλειδιά και να διαβάζεις για θέματα που σε απασχολούν.
υγ3: Το ποίημα με τα πλάγια κόκκινα γράμματα στην αρχή είναι "Το σεμινάριο" του Νικηφόρου Βρεττάκου

Η αναπάντεχη προσμονή της βροχής

Είσαι ψηλά.
Καρδιά, 
μάτια, 
ουρανός
όλα
Βουρκωμένα όλα.

Ανέβηκες ψηλά
κι αντικρίζεις μαγεμένος
τη θέα,
το μεγαλείο 
της θάλασσας
και τ'ουρανού.

Μα βλέπεις 
-κάποιες φορές συμβαίνει-
σύννεφα βαριά
ατμούς πυκνούς
κι άνεμους.

Και ξέρεις.
Η βροχή δε θ'αργήσει
να ξεπλύνει
τα πάντα.

Χάνεται για λίγο
το γαλάζιο,
χάνεται για λίγο
η απεραντοσύνη.

Καμιά φορά 
το τώρα ομορφαίνει
απότομα.
σκληρά.
Αληθινά.

Μα ξέρεις.
Η βροχή δε θ'αργήσει
να σου καθαρίσει 
την καρδιά

ένα γλυκό 'γεια'

τω κρούοντι ανοιγήσεται

ζητείτε και ευρήσετε

αιτείτε και δοθήσεται υμίν

γρηγορείτε και προσεύχεσθε

Ανοίγω τα μάτια στην καινούρια μέρα. 

Κάνω τις δουλειές μου.

Ξαπλώνω το βράδυ αποκαμωμένος.

Μα, στο μεσοδιάστημα, πόσες στιγμές η ψυχή μου αναζήτησε το Χριστό μου; 

Νιώθω πως κάποιες φορές είμαστε ικανοί να κάνουμε σπουδαίες κινήσεις, να επιδείξουμε εντυπωσιακή αντοχή στον καύσωνα ή στον τεράστιο όγκο δουλειάς... Μα δεν μας είναι εύκολο ν'αντιληφθούμε πόσο ομορφότερη θα'ταν η ζωή μας αν Τον θυμόμασταν κάποιες στιγμές -τι γλυκές στιγμούλες!- μέσα στη μέρα. Ή αν του λέγαμε ένα απλό 'γεια' της καρδιάς ή ένα 'σ'ευχαριστώ που με ανέχεσαι και μ'αγαπάς' μέσα στη σιωπή της νύχτας. Πόσο όμορφη γίνεται μετά η ζωή! Με θέα στο πέλαγος της αγάπης Του!

τελικά, τι είναι εγκράτεια;

Στην ομάδα "Εκκωφαντική σιωπή" βρήκα το ακόλουθο ρητό του Αγ.Ιωάννη του Θεολόγου για την εγκράτεια που με συγκίνησε. Μέσα σε 2 προτάσεις τα λέει όλα!

Εγκράτεια δεν λέμε την ολοκληρωτική αποχή από τα φαγητά, διότι αυτό είναι βίαιη διάλυση της ζωής. Λέμε αυτή που αποβλέπει στην υποταγή του φρονήματος της σάρκας και κατευθύνεται προς το σκοπό της ευσέβειας μέσω της προσεκτικής αποχής από τις ηδονές.

Ένα διαφορετικό πρωινό

"Αν τακτοποιηθούν τα εσωτερικά του ανθρώπου,

αυτόματα θα τακτοποιηθούν και τα εξωτερικά*."

Συννεφιασμένο ήταν το προηγούμενο βράδυ. Όχι αυτό που έβλεπαν όλοι, αλλά του μέσα της ουρανού. Καιρό τώρα πάλευε να ξεπεράσει κάποια προβλήματά της. Κι ενώ πάσχιζε να βάζει τις σκέψεις της σε τάξη, έρχονταν κι άλλες κακές σκέψεις. Κι άλλοι λογισμοί. Κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Ανασφάλειες, φοβίες, οικονομική κρίση, όλα μπερδεύονταν μέσα της.

Μα αυτό το πρωινό είναι διαφορετικό. Αυτό το πρωινό θυμήθηκε -ξανά, μετά από καιρό- πως η ζωή μας εξαρτάται από μας, απ'τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Θυμήθηκε -ξανά- πως υπάρχει μια λωρίδα ρούχου που αν το επιθυμήσεις πραγματικά, μπορεί με τρόπο θαυματουργικό να σου σβήσει όλες τις αμαρτίες: το πετραχήλι του παπά.

Μετά από πολλές σκέψεις, αναστολές, δισταγμούς, το πήρε απόφαση. Άφησε τον εαυτό της στο πέλαγος της αγάπης του Θεού. Η άπειρη συγχωρητικότητά Του είναι αληθινή. 

Οι λογισμοί, οι φοβίες, οι κακές σκέψεις έγιναν καπνός. Στη θέση της καρδιάς, που πριν ήταν μια βαριά μυλόπετρα, τώρα υπήρχε μόνο μια γλυκιά διάθεση ειρήνης. 

υγ:από αληθινή ιστορία
υγ2: Το δίστιχο στην αρχή είναι του αγ.Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη