Όσο γνωρίζεις πιο καλά, τόσο αγαπάς πιο πολύ. Και όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ γνωρίζεις.

 • "Την αγάπη προς το Θεό τη συνιστούν η απουσία των παθών και η αφθονία των αρετών. Το μίσος προς τα πονηρά, από το οποίο προκύπτει η απουσία των παθών, αντεισάγει τον πόθο και την απόκτηση των αγαθών. Εκείνος που είναι εραστής και κάτοχος των αγαθών, πώς να μην αγαπά ξεχωριστά τον αυτάγαθο Κύριο, τον μόνο χορηγό και φύλακα κάθε αγαθού, μέσα στον Οποίο μένει με έξοχο τρόπο ο ίδιος και τον Οποίο έχει μέσα του με την αγάπη, σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου: «Όποιος μένει στην αγάπη, μένει μέσα στο Θεό και ο Θεός μέσα σ' αυτόν» (Α΄ Ιω. 4, 16). Μπορεί κανείς να δει ότι όχι μόνον η αγάπη προς το Θεό γεννιέται από τις αρετές, αλλά και ότι οι αρετές γεννιούνται από την αγάπη. Γι' αυτό και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο, άλλοτε λέει: «Όποιος κρατάει τις εντολές μου και τις τηρεί, αυτός είναι που με αγαπά»(Ιω. 14, 21), και άλλοτε: «Όποιος με αγαπά, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). Αλλά ούτε τα έργα των αρετών είναι αξιέπαινα και ωφέλιμα σ' εκείνους που τα εκτελούν χωρίς αγάπη, ούτε πάλι κι η αγάπη χωρίς τα έργα. Το πρώτο το φανερώνει με πολλά ο Παύλος, γράφοντας προς τους Κορινθίους: «Αν κάνω αυτά και αυτά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν ωφελούμαι καθόλου» (Α΄ Κορ. 13, 3)· το δεύτερο πάλι, ο εξαιρετικά αγαπημένος από το Χριστό μαθητής, λέγοντας: «Να μην αγαπάμε με λόγια, μήτε με τη γλώσσα, αλλά έμπρακτα κι αληθινά» (Α΄ Ιω. 3, 18)."

• "Υπάρχει λοιπόν κάτι, που αναφέρεται συσκιασμένα απ' τους Ευαγγελιστές, το οποίο θα αποκαλύψω στην αγάπη σας. Το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως του Κυρίου πρώτη απ' όλους τους ανθρώπους, όπως ήταν σωστό και δίκαιο, το δέχτηκε απ' Αυτόν η Θεοτόκος. Αυτή είδε πριν απ' όλους τον Αναστάντα και απόλαυσε την Θεία ομιλία Του. Όχι μόνο Τον είδε με τα μάτια της και Τον άκουσε με τα αυτιά της, αλλά και πρώτη και μόνη της αγγιξε τα Άχραντα πόδια Του, έστω και αν οι Ευαγγελιστές δεν τα λένε φανερά όλα αυτά. Η αιτία είναι, ότι δεν θέλουν να παρουσιάσουν σαν μάρτυρα της Αναστάσεως την μητέρα, για να μην δώσουν αφορμή υποψίας στους απίστους."

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

 πηγή: εδώ

είναι Παράδεισος!

Όσοι όμως επιθυμούν τη δόξα, μοιάζουν με γυμνό που ψάχνει

να βρει κουρέλι ή οτιδήποτε άλλο για να σκεπάσει τη γύμνια του.

Έτσι και αυτός που είναι γυμνός από αρετές,

ζητά τη δόξα των ανθρώπων.

Ανοίγω τα μάτια μου σε μια νέα μέρα. Πόσες υποχρεώσεις αμέσως κατακλύζουν το μυαλό μου (αρχίζει να δουλεύει πυρετωδώς), την καρδιά μου (αρχίζει να χτυπά γρήγορα). Μα γιατί; Γιατί; Κάτι ξέχασα. Κάτι αληθινό. Ξέχασα Αυτόν. Ξέχασα τον Θεό μου. 

Πόσο πιο όμορφα ξεκινά η μέρα μου όταν η πρώτη μου ανάγκη, η πρώτη μου σκέψη είναι ο Πατέρας μου ο ουράνιος. Με το που σκεφτώ πως όλα έχουν αναφορά σ'Εκείνον, τότε ασυναίσθητα γεμίζει ελπίδα όλη μου η ύπαρξη. Ηρεμώ. Ξέρω ότι η αγκαλιά Του χωράει και μένα.

Προσπαθώ μέσα στη μέρα. Κάποτε όχι και τόσο πολύ. Κάποτε τα πάθη μου με αιχμαλωτίζουν. Μα ξαναρχίζω με τη βοήθειά Του. Ταπείνωση... Τι σπουδαία αρετή... Όσοι άνθρωποι απογυμνώθηκαν από τα κουρέλια των παθών, δοξάστηκαν στον ουρανό για πάντα. Έγιναν άγιοι. Κοσμική δόξα, πλούτη, ηδονές... Όλα είναι φθαρτά, ατελή, παιδιά του ερέβους.

Θεέ μου, ξέρω ότι με έπλασες κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσή Σου. Βοήθησέ με να προσπαθώ. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Η -από τώρα- ζωή μαζί Σου είναι Παράδεισος!