Ένα διαφορετικό πρωινό

"Αν τακτοποιηθούν τα εσωτερικά του ανθρώπου,

αυτόματα θα τακτοποιηθούν και τα εξωτερικά*."

Συννεφιασμένο ήταν το προηγούμενο βράδυ. Όχι αυτό που έβλεπαν όλοι, αλλά του μέσα της ουρανού. Καιρό τώρα πάλευε να ξεπεράσει κάποια προβλήματά της. Κι ενώ πάσχιζε να βάζει τις σκέψεις της σε τάξη, έρχονταν κι άλλες κακές σκέψεις. Κι άλλοι λογισμοί. Κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Ανασφάλειες, φοβίες, οικονομική κρίση, όλα μπερδεύονταν μέσα της.

Μα αυτό το πρωινό είναι διαφορετικό. Αυτό το πρωινό θυμήθηκε -ξανά, μετά από καιρό- πως η ζωή μας εξαρτάται από μας, απ'τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Θυμήθηκε -ξανά- πως υπάρχει μια λωρίδα ρούχου που αν το επιθυμήσεις πραγματικά, μπορεί με τρόπο θαυματουργικό να σου σβήσει όλες τις αμαρτίες: το πετραχήλι του παπά.

Μετά από πολλές σκέψεις, αναστολές, δισταγμούς, το πήρε απόφαση. Άφησε τον εαυτό της στο πέλαγος της αγάπης του Θεού. Η άπειρη συγχωρητικότητά Του είναι αληθινή. 

Οι λογισμοί, οι φοβίες, οι κακές σκέψεις έγιναν καπνός. Στη θέση της καρδιάς, που πριν ήταν μια βαριά μυλόπετρα, τώρα υπήρχε μόνο μια γλυκιά διάθεση ειρήνης. 

υγ:από αληθινή ιστορία
υγ2: Το δίστιχο στην αρχή είναι του αγ.Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

Το πιο απομακρυσμένο βήμα

Κλείσε τα μάτια σου και προσπάθησε να φανταστείς την εξής εικόνα (χωρίς να επηρεαστείς απ'την εικόνα που έχω προσαρτήσει): έναν απομακρυσμένο φάρο στην άκρη ενός απλησίαστου ακρωτηρίου. Το τοπίο είναι θαμπωμένο λόγω ομίχλης και δυσκολεύεσαι να κάνεις το βήμα ώστε να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις το φάρο. Τον απομακρυσμένο φάρο.

Ο φάρος είναι τα όνειρά μας, οι προσδοκίες μας. Το να προσεγγίσουμε το φάρο είναι μια υπερβατική πράξη. Όμως, όλοι μας (λίγο ή πολύ) προτιμούμε να μείνουμε στα λόγια. Μπορούμε να γίνουμε ειδήμονες στις θεωρίες μονάχα. Ακόμη, μπορούμε να συμβουλέψουμε τους άλλους πώς να φτάσουν ως εκεί. Αλλά για μας αυτό φαντάζει απρόσμενα δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο...

Είμαστε όλο λόγια! Θεωρίες και συμβουλές προς τους άλλους, μα πώς θα αποκτήσουμε τη χαρά του ανάμματος του φάρου; Πώς θα γίνουν πράξη οι φλύαρες θεωρίες;

Είναι δύσκολο γιατί θέλει να'χεις αυτογνωσία. Μα πώς να γνωρίσεις τον εαυτό σου όταν είναι θαμμένος κάτω από ένα σωρό προσωπεία; Προσωπεία που εμείς δημιουργήσαμε και που μας καταδυναστεύουν σαν αυταρχικοί μονάρχες...

Αχ, πόσο θα'θελα να πάρω τη δύναμη και να σπάσω όλες τις μάσκες εντός μου! Να διαλύσω τους ψεύτικους εαυτούς μου. Να γίνω αυθεντικός άνθρωπος. Απροσποίητος!

Ο Θεός χάρισε στον καθένα μας το δικό του πρόσωπο. Που είναι μοναδικό πάνω στη γη. Ξεχωριστό, με θεϊκές προεκτάσεις και άπειρες δυνατότητες. Όσο, όμως, το θαμπώνουμε με άγχη, φοβίες και δειλία (αυτές είναι οι κυριότερες αιτίες δημιουργίας προσωπείων) τόσο αυτοφυλακιζόμαστε. Και τόσο πιο πολύ η ψυχή μας θα διψά για ελευθερία.

Ποια είναι η λύση;

Ο Χριστός μπορεί -με τη δική μας συγκατάθεση- να διαλύσει τις ανασφάλειες, τα άγχη και τις φοβίες. Διότι αυτά είναι ένα τίποτε μπροστά στη θεϊκή παντοδυναμία. Αν μάθουμε να τον ακούμε, αν πετάξουμε τον εγωισμό μας, τότε θα βρεθούμε στην αγκαλιά του που έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Και τότε θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας και θα λάβουμε τη δύναμη να ξεκινήσουμε το ταξίδι προς το φάρο. Προς την υπέρβαση. Προς τα όνειρά μας...

Η ιδέα της τελειότητας με παγώνει

Η φράση αυτή ανήκει στον Λέο Μπουσκάλια και νομίζω ότι είναι απόλυτα αληθινή.

Οι άνθρωποι είμαστε ατελή πλάσματα (Μόνο ο Θεός είναι τέλειος!). Όσο προχωρώ και ανακαλύπτω τον εαυτό μου, όσο συναναστρέφομαι και μιλάω καθημερινά με (υπέροχους) ανθρώπους, όσο κοιτάζω το μέσα μου τόσο ανακαλύπτω το πόσο ατελής είμαι.

Κι όμως! Η κοινωνία, όπως τη διαμορφώνουν (ή μάλλον: την παραμορφώνουν) τα ΜΜΕ απαιτεί να'σαι τέλειος! Να'σαι αστραφτερή, όμορφη, να'σαι δυναμικός, γραμμωμένος. Λατρεία της εικόνας. Κι επειδή αυτό είναι ουτοπικό, όλοι καταφεύγουμε λίγο ή πολύ στις μάσκες. Στα προσωπεία. Να κρυφτούμε πίσω από έναν "φτιασιδωμένο" εαυτό για να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της κοινωνίας.

Η ανθρώπινη ύπαρξη πάντα αναζητούσε το καλύτερο. Αυτό είναι στη φύση μας. Αλλά απ'την τρέλα μας να γίνουμε οι τέλειες (εξωτερικά) εικόνες, πολύ φοβάμαι πως χάσαμε το στόχο μας και τρέχουμε σε λάθος κατεύθυνση. Διότι η ουσία κρύβεται στον εσωτερικό μας κόσμο, στην ψυχή. Ο Χριστός εκεί έδειξε και έδωσε την βαρύτητα: στο μέσα μας...

Ο άνθρωπος είναι εικόνα Χριστού. Είναι ένα θαύμα! Είναι υπέροχο, μοναδικό δημιούργημα. Γιατί, λοιπόν, να πάρουμε μια μπογιά και να βάψουμε με τόση ψευτιά αυτό το ξεχωριστό πρόσωπο; Αργά ή γρήγορα, αυτή η μπογιά θα ξεβάψει. Η ψυχή θα επαναστατήσει, γιατί δε δέχεται και δεν αντέχει τις προσποιήσεις. Έτσι, σαν κρύο, σκοτεινό λουλούδι ανθίζουν αποκυήματα παγερά: η μοναξιά, οι νευρώσεις, οι ανασφάλειες, οι φοβίες και οι αμφιβολίες. Και μετά τρέχεις να καλύψεις το κενό με χίλια άλλα δυο κενά...

Είμαστε ελεύθεροι! Το καταλαβαίνουμε αυτό; Είμαστε ελεύθεροι να ψάξουμε να βρούμε ποιοι είμαστε και να προχωρήσουμε. Να δημιουργήσουμε! Τι ωραία λέξη η δημιουργία... Να προχωρήσεις στη ζωή σου αποφασίζοντας εσύ για σένα!

Φοβίες στην αγάπη

Τελευταία με προβληματίζει το θέμα της φοβίας στην αγάπη. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που καταστρέφουν ό,τι όμορφο έχουν στη ζωή τους απο φόβο. Οι άνθρωποι φοβούνται την απόρριψη, φοβούνται τον πόνο, φοβούνται το ρίσκο, φοβούνται το άνοιγμα στον άλλο, φοβούνται να εμπιστευτούν, φοβούνται να γίνουν ευάλωτοι, φοβούνται την πτώση, ακόμη και την ίδια την αιώρηση, ακόμη και την ίδια την εκστατική στιγμή της πληρότητας που δίνει η αγάπη, ακόμη κι αυτή, τη φοβούνται.. Όπου νοιώσουν αυτή την ακατανίκητη ορμή να ξυπνά μέσα τους, εκεί επιλέγουν να πονέσουν τον άλλο πρώτοι, να υποτιμήσουν την ομορφιά της σχέσης και να την υποβιβάσουν σε κάτι το ευτελές. Πάντα και παντού οι ίδιοι φόβοι... Όλοι μας δέσμιοι. Πόσο πιο εύκολο θα ήταν να κάναμε, χωρίς λογοκρισία, αυτό που αισθανόμαστε..! Όλα θα ήταν τόσο πιο όμορφα, τόσο πιο ελεύθερα..

       

Δεν θέλω να φοβάμαι. Θέλω να είμαι ελεύθερη. 

Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που υποτάσσονται στους φόβους τους. 

Θέλω δίπλα μου ανθρώπους, που πολεμάνε κάθε μέρα να είναι ελεύθεροι.

Ελεύθεροι και εκτός τόπου και χρόνου! :-)

Απόσπασμα απ'το κείμενο "Ασυνάρτητα" απ'τα "αποστάγματα καρδιάς".

Σ'ευχαριστούμε πολύ, voulaki, για την ευγενική άδεια!