Αρκεί να είσαι δεκτικός

 Δείτε αυτό το υπέροχο μικρό βίντεο που μιλάει ο πολύ αγαπητός π.Φιλήμωνας για το πώς γνώρισε αληθινά τον Θεό δια του αγίου μας Παϊσίου.
Προς ωφέλεια όλων μας.

Ο Θεός μας, αδέρφια, είναι εδώ!! Αρκεί να είμαστε δεκτικοί στου Θεού το σχέδιο και να θελήσουμε ταπεινά να Τον γνωρίσουμε.

 

Μετρά το ταξίδι. Μα κι ο προορισμός.

Αδέρφια μου, με αφορμή τη νέα χρονιά, παίρνω το θάρρος να μοιραστώ μαζί σας μια ακόμα συστάδα σκέψεων πάνω στη ζωή και τον αγώνα του χριστιανού.

Για τον χριστιανό, αυτόν που θέλει να βρίσκεται κοντά στον Χριστό, κάθε μέρα είναι μια περιπέτεια αγωνιστική. Κι ένας αγώνας περιπετειώδης. Η ζωή του είναι ένα ταξίδι. Αλλά όχι όπως την εννοεί το κοσμικό πνεύμα. Για τους χριστιανούς, μετράει τόσο το ταξίδι σαν ταξίδι αλλά και ο προορισμός. Κι αυτός είναι η ένωσή του με τον Χριστό και τον συνάνθρωπο.

Γι’αυτό και με τα μυστήρια της εκκλησίας και δη με την εξομολόγηση και τη Θ.Κοινωνία, πάντα καθαρίζεται ο πιστός, αγιάζεται. Αναγνωρίζει την ατέλειά του, πλαταίνει η καρδιά, χωρά, συν+χωρά, αποζητά όλο και λιγότερο τα υλικά ανούσια αγαθά κι όλο και περισσότερο τα πνευματικά, τα αιώνια. Ζητά το Φως ο πιστός, ζητά την παρουσία του Θεού, διότι έχει γλυκαθεί η ύπαρξή του απ’τη βιωματική του ενθύμηση της πατρικής παρουσίας του Θεού στη ζωή και την καθημερινότητά του.

Έτσι, το ταξίδι αποκτά νόημα κι ο προορισμός φέγγει στο βάθος σαν φάρος ολόλαμπρος, σαν οδοδείκτης. Και σαν φυσική κατάληξη του συνεχόμενου αγώνα.

Καλό ταξίδι σε όλες/ους, αδέρφια. Και καλό προορισμό.

Συνεχίζουμε αγωνιστικά!

 Αγαπημένα μου αδέρφια,

δεύτερη εβδομάδα νηστειών. Και ξέρετε τι μ’αρέσει; Το ότι η υμνολογία της εκκλησίας μας συνεχώς τονίζει το αληθινό νόημα της νηστείας: όχι μόνον η αποχή από τις αρτίσιμες τροφές, αλλά κυρίως η αποχή από τον εγωισμό (δηλαδή, η ταπείνωση!). Η άσκηση στις αρετές. Η συγχώρεση. 

Γι’αυτό, αδέρφια μου, αγώνας! Συνεχίζουμε κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Κι αν νιώθουμε πως αποκάμνουμε, αν νιώθουμε πως ξεμένουμε από….καύσιμα (!), τρέχουμε στο μυστήριο της εξομολόγησης και της Θ.Κοινωνίας! Για να ξαναμπούμε δυναμικά και γεμάτοι ενέργεια στο στάδιο το πνευματικό!

Συνεχίζουμε, αδέρφια μου! Συνεχίζουμε αγωνιστικά!

Τι να κάνω όταν με στεναχωρεί κάτι που συνέβη;

Νέος μήνας, αδέρφια μου αγαπημένα!

Και, όπως κάθε μήνας είναι ακόμη μία νέα αρχή, έτσι ας κάνουμε κι εμείς και νέο ξεκίνημα! Ξεκίνημα με τον Χριστό! 

Αυτήν την περίοδο διαβάζω και ξαναδιαβάζω τον άγιο Πορφύριο. Συγκεκριμένα, το βιβλίο «Βίος και Λόγοι του γέρ. Πορφυρίου Καυσοκλαυβίτου» των εκδ.Χρυσοπηγή. Κάθε παράγραφος, κάθε πρόταση, κάθε λόγος του Αγίου γέροντα είναι βάλσαμο, είναι παρηγοριά. Κλείνω το βιβλίο και νιώθω αναπαυμένος και με ελπίδα!

Σου αφήνω εδώ ακόμη μια αράδα (σελ. 371, Β’ έκδοση) από τους λόγους του Αγίου μας που μιλάει για το πώς να κινούμαστε όταν μέσα μας έχουμε στεναχώρια:

«(…) Κι εγώ σκέπτομαι ότι αμαρτάνω. Δεν βαδίζω καλά. Ο,τι όμως με στεναχωρεί, το κάνω προσευχή. Δεν το κλείνω μέσα μου. Πάω στον πνευματικό, το εξομολογούμαι, τελείωσε! Να μη γυρίζουμε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. Σημασία έχει τι θα κάνομε τώρα, απ’αυτή τη στιγμή κι έπειτα. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος».

Έτσι ας πράττουμε κι εμείς, αδέρφια μου!! Να και κάτι σχετικό που βρήκα σ’έναν τοίχο πριν πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη:

Καλημέρα, καλή Παρασκευή, καλό μήνα, με ταπείνωση και αγώνα τώρα στο Τριώδιο που ήρθε!

Μια εβδομάδα πριν τη γέννησή Του

 Σε μια εβδομάδα θα 'ρθει να γεννηθεί. 

Στη Βηθλεέμ και στην καρδιά μου.

Και στην καρδιά σου. 

Μα πρέπει να συγυρίσουμε τα δωμάτια της ψυχής μας.

Να εξομολογηθούμε. Να προετοιμαστούμε.

Να πετάξουμε τα ανούσια μέσα μας,

για να'χει χώρο να εισέλθει Εκείνος.

 

Χριστέ μου, Χριστούλη μου,

 

βοήθησέ με να είμαι έτοιμος.

Όταν θα'ρθει η Παρθένος Μαρία να σε γεννήσει.

 

Βοήθησέ με να είμαι έτοιμος,

κι όταν η δική μου ώρα για τα αιώνια ηχήσει. 

Αυτά είναι αληθινά Χριστούγεννα

 

πηγή

-Πήγαινε παιδάκι μου σ’ έναν παπά να εξομολογηθείς. Ν’ αναπνεύσει η ψυχή σου. Να κοινωνήσεις τον Χριστό, να ζήσεις αληθινά Χριστούγεννα.

-Τι να του πω; Ντρέπομαι.

-Τι να του πεις; Δεν ξέρω… Ν’ ανοίξεις την καρδιά σου. Να εγώ ξέρεις τι του λέω; Για τον εγωισμό και τη φιλαυτία μου. Την τεμπελιά και σκληροκαρδία μου. Για τους θυμούς και τσακωμούς με τα παιδιά και τη γυναίκα μου. Του λέω για τις φορές εκείνες που βαριέμαι να πάω εκκλησία. Τις άλλες που βλέπω κάποιον ζητιάνο και τον αποστρέφομαι.

Πως δυσκολεύομαι να συγχωρήσω όσους μου κάνουν κακό και που πολλές φορές παρασύρομαι, σχολιάζω και κατακρίνω άλλους ανθρώπους. Πως αντί να είμαι ευγνώμων για όσα καλά μου δίνει ο Θεός γκρινιάζω και μουρμουράω.

Πως αντί να έχω το νου και την καρδιά μου στο Θεό γαντζώνομαι στα πράγματα του κόσμου. Στα λεφτά, τα ρούχα, το ποδόσφαιρο, το κινητό, το αυτοκίνητο. Την κοινωνική θέση και την κοσμική γνώση.

Του λέω πως πολλές φορές τρώω σαν να μην υπάρχει αύριο, πως μιλώ λέγοντάς πράγματα ανούσια ή που πληγώνουν τους άλλους. Πως δεν έχω υπομονή και θέλω όλα να γίνουν όπως τα προγραμματίζω. Πως κάποιους τους αγαπώ και άλλους πάλι δεν θέλω ούτε και να τους μιλώ. Πως μέσα μου νιώθω πως υπερέχω των αδελφών μου και τους θεωρώ κατώτερους.

Αυτά λέω φίλε κι άλλα πολλά που δεν λέγονται. Δύσκολη η εξομολόγηση. Μα τόσο λυτρωτική.

-Κι ο πάτερ δεν θυμώνει, δεν σου κάνει παρατήρηση, δεν σε αποδοκιμάζει;

-Όχι, ο πάτερ είναι μια ανοιχτή αγκαλιά. Αγάπη και προσευχή. Οδηγός στο δρόμο τ’ ουρανού, συμφιλιωτής εμού και του Θεού. Και μετά η ψυχή πετά. Καθαρή κι ανάλαφρη συναντά τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του.

Αγαλλίαση και χαρά. Ωσαννά εν τοις υψίστοις, Χριστός γεννάται!

Αυτά είναι Χριστούγεννα φίλε.

Άντε μην αργείς…Τρέξε κι εσύ για μια λεύκανση ψυχής.

© Αλέξης Αλεξάνδρου 18/12/17

Η δύναμη της εξομολόγησης

πηγή
''Μόλις μετανοήσατε, μόλις ἐξομολογηθήκατε μέ συντριβή, ὁ οὐράνιος Πατέρας σᾶς ἔδωσε τήν ἄφεση μέσω τοῦ πνευματικοῦ, ὁ ὁποῖος καί σᾶς τή γνωστοποίησε...

Ὅποιος, μέ τή μεσιτεία τοῦ ἐξομολόγου ἱερέα, λάβει τήν ἄφεση ἀπό τό Θεό, στέκεται ἀνένοχος ἐνώπιον τῆς δικαιοσύνης Του..''

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

για την εξομολόγηση

Ήρθε για να κλείσει ημερομηνία για τον γάμο του. 

Καθώς κοιτούσα εγώ το ημερολόγιο, το δικό του βλέμμα στάθηκε στο κρεμασμένο πετραχήλι που βρίσκεται πάντα μέσα στο γραφείο. 

Ήμουν έτοιμος να του πω τα σχετικά για την άδεια του γάμου του, όταν με φωνή αποφασιστική μου είπε "πάτερ φορέστε το πετραχήλι, θέλω να εξομολογηθώ".

Έκανα υπακοή. Το φόρεσα. Όταν το έβγαλα τα μάτια του ήταν διαφορετικά. Έκλαψε πολύ. Ήταν η πρώτη του φορά που εξομολογούνταν. Βαθιά μετάνοια. Βαθιά συναίσθηση της αμαρτίας.

"Πάτερ αύριο θα έρθω να τα πούμε για τον γάμο, σήμερα νιώθω ότι ξαναγεννήθηκα...ο νους μου σαν να τρελάθηκε από χαρά, δεν είμαι τώρα για να μου πεις για την χαρτούρα...", μου είπε και έφυγε.

Όντως το είδα, συναντήθηκε με τον Χριστό. Και όταν γίνεται αυτό ο άνθρωπος τα αφήνει όλα για να φυλάξει μέσα του αυτήν την γλυκιά τρέλα από την παρουσία Του. Δεν τον νοιάζει τίποτα, ούτε ακόμα και η ημερομηνία γάμου του.

----------------

Υ. Γ. Ο γάμος δεν αναβλήθηκε, αντιθέτως μάλλον θα γίνει και πιο νωρίς. 🙂

Ένα κείμενο του π.Παύλου Παπαδόπουλου (βλ.εδώ)

Πώς ζωγραφίζουμε τους ανθρώπους στη ψυχή μας;

Είναι μια ερώτηση που έπρεπε να είχα κάνει στον εαυτό μου εδώ και καιρό. Πώς ζωγραφίζω τους ανθρώπους στην ψυχή μου; Με το μαύρο φόντο της κακίας και τα θαμπωμένα χρώματα της ζήλιας; Μήπως με τα πινέλα μου τους θάβω κάτω από τόνους σκουρόχρωμη μπογιάς και τους τοποθετώ στα κάδρα των διαστάσεων που με βολεύουν;

"Για τους φθονερούς ανθρώπους δεν υπάρχει καλή πράξη που να αξίζει τον έπαινο, δεν υπάρχει ικανότητα λόγου που να συνδυάζεται με σεμνότητα και χάρη, δεν υπάρχει και τίποτα άλλο που να αξίζει τη μίμηση ή το θαυμασμό… Κι αν υπάρχει κάτι που δεν πάει καλά- πράγμα συνηθισμένο και ανθρώπινο -αυτό είναι που λένε σε όλους και με αυτό θέλουν να παρουσιάζουν έναν άνθρωπο"(1), λέει ο Μέγας Βασίλειος, στην ομιλία του περί φθόνου.

Θυμήσου ψυχή μου τότε που είχες μετάνοια αληθινή, είχες αγοράσει τα πιο ακριβά πινέλα, τα πιο φωτεινά χρώματα και είχες στολίσει μ’ αυτά τις ψυχές των ανθρώπων με φωτοστέφανα, με λουλούδια, μ’ αρετές… Θυμήσου ψυχή μου, σαν είχες μετάνοια, το μαύρο φόντο ανήκε σε σένα μονάχα, μ’ άσπριζε λίγο λίγο με το Φως Του μέσα στην προσευχή σου. Τώρα πώς άλλαξαν όλα πάλι! Η μαυρίλα που βλέπεις γύρω σου μήπως είναι η δική σου;

Δεν θα ψάξω για φως στα λαμπιόνια της πόλης ούτε για χρώματα και στολίδια της ύλης… Λέω να δανειστώ για λίγο το πινέλο του Δημιουργού  και ν’ αρχίσω πάλι να ζωγραφίζω φωτοστέφανα αρετών και πορφύρες βασάνων. Λέω να δοκιμάσω πάλι στο πετραχήλι.

υγ: Ευχαριστούμε τη φίλη Ε. για το υπέροχο κείμενό της!

υγ2: Το απόσπασμα της δεύτερης παραγράφου (1) είναι απ'το βιβλίο "Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς", Ελένη Κονδύλη, Ακρίτας

ουσία στη ζωή μας

Όσο πιο πολλά γράφω τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ ότι η ουσία δεν είναι στα ωραία λόγια, τα διατυπωμένα με περιγραφές και λέξεις όμορφες. 

Η ουσία έγκειται στο να βάλουμε σε μια τάξη τους λογισμούς μας. Να βάλουμε πρόγραμμα πνευματικό στη ζωή μας. Να κάνουμε μέρος της καθημερινότητάς μας την προσευχή. Να αγκαλιάσουμε τον Ιησού μ'όποιον τρόπο και με όποια ευκαιρία παρουσιάζεται στο τώρα μας.

Χρειαζόμαστε μετάνοια. Αληθινή κι όχι δάκρυα παροδικά και συναισθηματισμούς εγωιστικής φύσης. Έχουμε βαθιά ανάγκη από εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Χρειαζόμαστε την πνοή του Θεού και τη Χάρη Του στην καθημερινή μας αγωνιστικότητα.

Όλα τ'άλλα είναι ωραία, αλλά δευτερεύοντα....

Αν βάλουμε το Θεό στη ζωή μας, τότε ακόμη κι ένας απλός απογευματινός καφές στο σπίτι μας θα έχει, θα είναι αφορμή κι αιτία χαράς. Θα'ναι γλυκιά ψυχαγωγία, περιπέτεια όμορφη.

Μιας και πλησιάζει Δεκαπενταύγουστος

κείμενο του π.Παύλου Παπαδόπουλου

Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, συμμετοχή στις παρακλήσεις της Παναγίας, εξομολόγηση. 

----------------------------

Δυστυχώς πολλοί, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την υποκρισία κάποιων χριστιανών οι οποίοι από την μία νηστεύουν και από την άλλη κατακρίνουν, από την μία πηγαίνουν στις παρακλήσεις ψέλνοντας δυνατά και από την άλλη αδικούν τους

συνανθρώπους τους, φτάνουν στο σημείο να τα ισοπεδώνουν όλα. Δηλαδή φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η νηστεία εάν υπάρχει η συγχώρεση, δεν χρειάζεται ο εκκλησιασμός εάν υπάρχει καλοσύνη, δεν χρειάζεται ουσιαστικά ο τρόπος της Εκκλησίας εάν υφίσταται μία ανθρωπιστική ευαισθησία. Πλάνη. Μεγάλη πλάνη. Και δυστυχώς και κάποιοι ρασοφόροι υποστηρίζουν τις παραπάνω πλάνες.

----------------------------

Εάν δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον τρόπο που μας προτείνει η Εκκλησία είναι δικαίωμά μας, όμως μην το παίζουμε από την μία της Εκκλησίας και από την άλλη θεωρούμε την νηστεία ή την καθημερινή συμμετοχή μας στις παρακλήσεις της Παναγίας (και γενικότερα τον εκκλησιασμό) ή την συχνή εξομολόγηση ακραίες καταστάσεις. Διότι τελικά οι μεγάλοι ψεύτες είμαστε εμείς, που θέλουμε να αμνηστεύσουμε την έλλειψη του ασκητικού μας φρονήματος αναθεματίζοντας όλους τους άλλους που εάν νηστεύουν ή εκκλησιάζονται και εξομολογούνται τα κάνουν δήθεν επιφανειακά.

----------------------------

Μακάρι να νηστεύουμε και από τροφές και από τα πάθη μας πεινώντας για τον Χριστό. Δεν είναι ορθό προσπαθώντας δήθεν να

για την αληθινή μετάνοια και εξομολόγηση

Άραγε μετανοούμε ποτέ; Καταλαβαίνουμε ποτέ το μέγεθος της αμαρτίας μας; Συνειδητοποιούμε την ανεπάρκειά μας; Έχουμε γκρεμίσει το αυτοείδωλό μας; Ομολογούμε την αμαρτία μας; Γιατί τελικά εξομολογούμαστε;

-------------------------

Λέγει ο Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης: “Ο άνθρωπος σπάνια αποκτά πλήρη επίγνωση της κατάντιας του. Κι αν καμια φορά έχουμε κανένα δακρυάκι και λέμε, “εγώ αμαρτωλός είμαι, Χριστέ μου, συγχώρεσέ με”, και τότε ψέματα λέμε. Κάποιος εγωισμός υπάρχει μέσα μας, κάποιο πλήγμα, κάποιο θέλημα, κάποια επιθυμία, κάποια ιδέα, κάποια επιδίωξις, κάποια αποτυχία, κάποια επιτυχία άλλου, κάποια απογοήτευσις· γιαυτό λέμε πως είμαστε αμαρτωλοί ή βγάζουμε δάκρυ, όχι διότι πραγματικά σκεφθήκαμε τον Θεόν”.

-------------------------

Τα παραπάνω παρατηρούνται έντονα κατα την εξομολόγηση των χριστιανών. Οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται επειδή κάτι στην ζωή τους “στράβωσε”. Δεν βλέπουν την αμαρτία τους, αλλά μένουνε στην θλίψη που έχουνε λόγο του προβλήματος που προέκυψε. Αυτό έρχονται να συζητήσουν με τον πνευματικό και όχι να ομολογήσουν την αμαρτία τους.

-------------------------

Έρχονται νέες κοπέλες και κλαίνε για την σχέση που είχανε, για την προδοσία που γεύτηκαν από το αγόρι τους. Δεν  έρχονται να ομολογήσουν τις σαρκικές τους αμαρτίες. Έρχονται για να παρηγορηθούν. Αν έβλεπαν από το παράθυρο το αγόρι τους να τις κάνει νεύμα, θα

Ένα διαφορετικό πρωινό

"Αν τακτοποιηθούν τα εσωτερικά του ανθρώπου,

αυτόματα θα τακτοποιηθούν και τα εξωτερικά*."

Συννεφιασμένο ήταν το προηγούμενο βράδυ. Όχι αυτό που έβλεπαν όλοι, αλλά του μέσα της ουρανού. Καιρό τώρα πάλευε να ξεπεράσει κάποια προβλήματά της. Κι ενώ πάσχιζε να βάζει τις σκέψεις της σε τάξη, έρχονταν κι άλλες κακές σκέψεις. Κι άλλοι λογισμοί. Κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Ανασφάλειες, φοβίες, οικονομική κρίση, όλα μπερδεύονταν μέσα της.

Μα αυτό το πρωινό είναι διαφορετικό. Αυτό το πρωινό θυμήθηκε -ξανά, μετά από καιρό- πως η ζωή μας εξαρτάται από μας, απ'τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Θυμήθηκε -ξανά- πως υπάρχει μια λωρίδα ρούχου που αν το επιθυμήσεις πραγματικά, μπορεί με τρόπο θαυματουργικό να σου σβήσει όλες τις αμαρτίες: το πετραχήλι του παπά.

Μετά από πολλές σκέψεις, αναστολές, δισταγμούς, το πήρε απόφαση. Άφησε τον εαυτό της στο πέλαγος της αγάπης του Θεού. Η άπειρη συγχωρητικότητά Του είναι αληθινή. 

Οι λογισμοί, οι φοβίες, οι κακές σκέψεις έγιναν καπνός. Στη θέση της καρδιάς, που πριν ήταν μια βαριά μυλόπετρα, τώρα υπήρχε μόνο μια γλυκιά διάθεση ειρήνης. 

υγ:από αληθινή ιστορία
υγ2: Το δίστιχο στην αρχή είναι του αγ.Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια…

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια… 

Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του».

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας.

Η ψυχή είναι πανίσχυρη. 

Μην κολλάς! 

Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου.

Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη.

Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητη.

Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. 

Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου.

Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου,

ζωή πνευματική, ζωή μαζί Του

Η πνευματική ζωή είναι ταυτόχρονα εύκολη και δύσκολη. Γλυκιά αλλά και αιμάτινη. Είναι πορεία γεμάτη απίστευτες δυσκολίες, πολέμους λογισμών, προσπάθεια τιθάσευσης των παθών. 

Μα ταυτόχρονα είναι πορεία πανέμορφη κι εύκολη, αν αφήσεις το Χριστό να κάνει κουμάντο στη ζωή σου. Αν ζεις τα μυστήριά του με προσπάθεια αληθινή. Αν εξομολογείσαι και Τον κοινωνάς.

Η πνευματική ζωή θέλει αγώνα μυστικό, αγώνα απόταξης της τυπικότητας και της συνήθειας. Είναι μονοπάτι σχεδόν αθέατο. Ανηφορικό. Ίσως γεμάτο πέτρες, αγκάθια.  Μα αν γλυκαθείς απ'την σιγουριά της παρουσίας Του, τότε όλα γίνονται φως, αγάπη, ειρήνη. 

Όλα αποκτούν νόημα, ελπίδα.

Είναι όμορφη η ζωή με το Χριστό!

Ποιος να ευχαριστήσει ποιον;

Μου έπιασες και το χέρι και μου είπες "σ'ευχαριστώ που μ'άκουσες...".

Και όντως σε άκουσα σχεδόν δύο ώρες. 

Μα αν μ'άφηνες να σου πω κάτι πριν φύγεις θα ήταν... "εγώ σ'ευχαριστώ που για δύο ώρες μου εμπιστευόσουν τα βαθιά σου", γιατί τελικά τόση ώρα μπορεί εσύ να ξελάφρωνες από τα βάρη της ψυχής σου μα και γω κοινωνούσα την ψυχή σου, σε κοινωνούσα. Κοινωνούσα την αποτυχία σου, την αμαρτία σου, το σκοτάδι σου, μα και την μετάνοιά σου, την αρετή σου, το φως σου. 

Κοινωνούσα την αγωνία σου και τον πόθο σου για την σωτηρία σου.

--------------------------------

Πολλές φορές -το λέγω συχνά, μην με παρεξηγείτε- πιο πολύ εγώ ωφελούμαι από την εξομολόγηση των ανθρώπων· γιατί όταν έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους που αγωνιούν για την σωτηρία τους και συ (ως ο πνευματικός τους) θέλεις δεν θέλεις μπαίνεις στην διαδικασία να δεις κατα πόσο έχεις συμβιβαστείς με μία ανέραστη ζωή μέσα στην Εκκλησία, κατα πόσο έπεσες και εσύ στην παγίδα μιας κατα τ' άλλα νομοκανονικής ζωής όμως χωρίς πόθο και έρωτα για τον Χριστό...και τότε αρχίζεις να αποκτάς και συ μια καλή ανησυχία. Την ανησυχία ενός ερωτευμένου.

κείμενο του π.Παύλου Παπαδόπουλου (απ'το facebook account του)

Όταν το κέρμα πέφτει στη λάθος του πλευρά

...κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε

κι αν έχουν γίνει πουλιά, προς τα πού πετάνε 

Ή μήπως δεν υπάρχει σωστή και λάθος πλευρά; Ή μήπως υπάρχει αλλά δεν ξέρουμε ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος; Ή μήπως ευχόμασταν να υπάρχει σωστή και λάθος πλευρά ώστε να νιώθει λιγότερη την ευθύνη η καρδιά μας; Ή μήπως και οι δυο πλευρές του κέρματος έχουν λίγο σωστό και λίγο λάθος; Ή πιο πολύ λάθος η μία; Τι συμβαίνει;

  

  Πολλές φορές ονειρεύεσαι το μέλλον σου. Το δημιουργείς, το πλάθεις στο μυαλό σου με συγκεκριμένο τρόπο. Μα έρχεται ανύποπτα η στιγμή -θα το'χεις νιώσει και συ- που η πραγματικότητα αποδεικνύεται διαφορετική. Όμορφότερη ή και όχι. Ευτυχέστερη ή και όχι. 

  

  Ακούω τόσες και τόσες φορές ανθρώπους να λένε "η ζωή ξέρει", "η ζωή θα τα φέρει όπως θέλει αυτή". Ακούω και άλλους να λένε "έχει ο Θεός". Ή άλλους που λένε "όλα είναι τύχη".

  Και σκέφτομαι: άραγε οι επιλογές μου έχουν σημασία; έχουν αξία οι προσπάθειές μου; έχει πρακτικό αντίκρυσμα το να πασχίζω για κάτι όταν "τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα υπολόγιζα";

  Και έρχεται η νύχτα. Και αφουγκράζομαι τους χτύπους της καρδιάς μου. Και προσπαθώ να κάνω κάθε χτύπο μου μια ευχή. Μια προσευχή ή ένα δάκρυ. Να ψηλαφίσω για λίγο -μερικά λεπτά έστω- την πραγματικότητά μου. Να δω για λίγο τ'αστέρια όπως είναι. 

  Το βίωμα υπερισχύει της θεωρίας. Οι χτύποι της καρδιάς θα'ναι πάντα εκεί να στο πιστοποιούν. Τι νόημα έχει να μιλάς για μεγάλα εναλλακτικά πλάνα και σχέδια και κηρύγματα κι αξίες αν δεν αφήνεις λίγο την καρδιά ν'ανασαίνει. Ν'ανοίγει τα φτερά της. Να πετάει. Ποια αξία έχουν οι τυπικότητες αν δεν μάθουμε να'μαστε αληθινοί; Τα υλικά πράγματα δε φέρνουν την ευτυχία. Τουλάχιστον όχι αυτόματα, όχι. 

  Μα όλα μπορούν να γίνουν κάτι όμορφο.  Τα δάκρυα, ναι. Το χαμόγελο, ναι. Όλα. Ακόμη κι η απογοήτευση, ακόμη κι ο εγωισμός ή τα πάθη ή ο σκοτισμός της καρδιάς. Ακόμη και τα υλικά πράγματα, ναι. Όλα μπορούν να γίνουν αφορμή για να δεις πως τελικά υπάρχει και κάτι ομορφότερο. 

  Η μετάνοια, η εξομολόγηση, η προσευχή, ο αγώνας. Όλες σκέτες λέξεις ή βιωμένες εμπειρίες. Θεωρίες αερολογίας ή δρόμος ομορφιάς σιωπηλής κι ολόγλυκης. Μπορείς να τα απορρίψεις, μπορείς να τα βιώσεις. Μα να θυμάσαι, φίλε: τα πάντα εξαρτώνται απ'την καρδιά. Γιατί δεν έχει νόημα να'σαι αεροπλάνο αν δε μπορείς πια να πετάς.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι απ'το αγαπημένο τραγούδι "Ο εξώστης" απ'τους Στέρεο Νόβα.

Βρες τη δικιά σου θέση σ'αυτό τον κόσμο

Υπάρχουν τόσες και τόσες αφορμές για να πέσεις σε κατάθλιψη. Να παρασυρθείς και να βυθιστείς ανήμπορος ν'αντιδράσεις. Τι να πρωτοπεί κανείς...

Όμως, υπάρχει και το καλό σ'αυτό το αρνητικό γαϊτανάκι. Υπάρχει αυτή η τεράστια δυναμική της αγάπης που ακόμα κάνει αυτή τη γη να γυρίζει. Μπορείς να τη δεις στο χαμόγελο των μικρών παιδιών, στη φύση που ανθίζει, στους μαύρους κόμπους των κομποσχοινιών, στην αναζωογονητική ανάσα της εξομολόγησης, σε μια τρυφερή αγκαλιά, σ'έναν λόγο ενθαρρυντικό.

Παντού μπορείς να βρεις αφορμές για να ελπίζεις. Μονάχα να βρεις το κατάλληλο μονοπάτι. Την κατάλληλη θέση. Τη δικιά σου προσωπική θέση σ'αυτό τον κόσμο. Κι από εκεί ν'αρχίσεις να ονειρεύεσαι. Γιατί τα όμορφα όνειρα μπορούν να διώξουν τα σύννεφα της μιζέριας. Και με τον καιρό να γίνουν πραγματικότητα.

Ευχή κι ελπίδα μου κι όνειρο.

Μη σταματήσεις να ονειρεύεσαι. Μην αφήσεις κανέναν να σου κλέψει αυτή την ανεπανάληπτη δυνατότητα. Για να παίρνεις δύναμη. Και να με παρακινείς κι εμένα. Να ελπίζουμε.
Όταν θα τη δεις αυτή την ανάρτηση μάλλον θα'χει ξημερώσει. Να εύχεσαι. Καλημέρα.

Τσεκάροντας κάποια πράγματα...

Έχω στήσει αυτί.
Προσπαθώ ν'ακούσω λίγο την καρδιά μου.
Χτυπάει. Κάποιες φορές λίγο ακαθόριστα. Κάποιες άλλες σταθερά.

Αύριο ο Χριστός θα γεννηθεί.
Θα γεννηθεί, όμως, στη δικιά μου καρδιά; 

Αυτό αναρωτιέμαι, φίλε...

Ωραία τα λόγια, οι μελό καταστάσεις, οι περιγραφές. Αλλά η πράξη είναι αυτή που μετράει. Που πονάει. Που δείχνει το ποιόν, το υλικό απ'το οποίο είναι η καρδιά μου, η ψυχή μου.

Ωραία τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, οι επισκέψεις, τα στολίδια, τα κάλαντα. Μα θα'θελα να μη μείνω εκεί...
Τυπικούρες είν'αυτά, που λέει κι ένας φίλος.

Ίσως, αυτές τις μέρες θα 'πρεπε, φίλε, να τσεκάρουμε λίγο τη βρωμιά που κουβαλάμε μέσα μας. Να τη διώξουμε. Εξομολόγηση. Αν δεν έχεις νιώσει αυτό το αλάφρωμα, ευκαιρία! Αν το'χεις, τότε καταλαβαινόμαστε.

Καλά Χριστούγεννα, φίλε. Το εννοώ...

Γενική εξομολόγηση

Είπε ο γέροντας (Πορφύριος):

Να γίνεται, παιδί μου, κατά καιρούς στη ζωή μας και μια γενική εξομολόγηση, διότι διάφορα ψυχολογικά τραύματα ή διάφορα σοβαρά συμβάντα μάς δημιουργούν σωματικές ασθένειες. Στην εξομολόγηση να μη λέμε μόνο τα αμαρτήματά μας αλλά και τους διάφορους λογισμούς, πχ: φόβου, λύπης, χαράς, στεναχώριας που περνάμε από διάφορα γεγονότα ή συμβάντα όπως σεισμούς, θανάτους, γάμους, ολιγοπιστίες, κλπ κλπ...

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Ανθολόγιο συμβουλών" του γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, εκδ. Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Μήλεσι Αττικής