Μετρά το ταξίδι. Μα κι ο προορισμός.

Αδέρφια μου, με αφορμή τη νέα χρονιά, παίρνω το θάρρος να μοιραστώ μαζί σας μια ακόμα συστάδα σκέψεων πάνω στη ζωή και τον αγώνα του χριστιανού.

Για τον χριστιανό, αυτόν που θέλει να βρίσκεται κοντά στον Χριστό, κάθε μέρα είναι μια περιπέτεια αγωνιστική. Κι ένας αγώνας περιπετειώδης. Η ζωή του είναι ένα ταξίδι. Αλλά όχι όπως την εννοεί το κοσμικό πνεύμα. Για τους χριστιανούς, μετράει τόσο το ταξίδι σαν ταξίδι αλλά και ο προορισμός. Κι αυτός είναι η ένωσή του με τον Χριστό και τον συνάνθρωπο.

Γι’αυτό και με τα μυστήρια της εκκλησίας και δη με την εξομολόγηση και τη Θ.Κοινωνία, πάντα καθαρίζεται ο πιστός, αγιάζεται. Αναγνωρίζει την ατέλειά του, πλαταίνει η καρδιά, χωρά, συν+χωρά, αποζητά όλο και λιγότερο τα υλικά ανούσια αγαθά κι όλο και περισσότερο τα πνευματικά, τα αιώνια. Ζητά το Φως ο πιστός, ζητά την παρουσία του Θεού, διότι έχει γλυκαθεί η ύπαρξή του απ’τη βιωματική του ενθύμηση της πατρικής παρουσίας του Θεού στη ζωή και την καθημερινότητά του.

Έτσι, το ταξίδι αποκτά νόημα κι ο προορισμός φέγγει στο βάθος σαν φάρος ολόλαμπρος, σαν οδοδείκτης. Και σαν φυσική κατάληξη του συνεχόμενου αγώνα.

Καλό ταξίδι σε όλες/ους, αδέρφια. Και καλό προορισμό.

Αυτή εδώ η ανάσα σου.

Και ναι... Σε ένα μήνα έρχονται Χριστούγεννα. Κλαίει η ψυχή μου όμως. Και προσπαθώ στους γύρω μου, ακόμα και στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους, να μη το δείχνω. Γιατί; Τα δάκρυα, όταν μεταμορφώνονται σε προσευχή καρδιάς, εκτοξεύονται στον θρόνο Του. Ενώ, αν τα κάνεις λόγια του αέρα, σκορπούν σαν εφήμερα πυροτεχνήματα.

Ναι, κλαίω. Διότι καθημερινά χάνουμε μάχες. Σαν ανθρωπότητα. Σαν πολιτισμός. Σαν πατρίδα. Σαν πίστη. Μα, πάνω απ'όλα, κλαίω που δε νιώθω βαθιά μέσα μου τη δική μου, μοναδική ευθύνη. Κλαίω γιατί, ενώ γίνονται τόσα δυσάρεστα, πάντα δυσκολεύομαι να 'πετάξω' το 'εγώ' μου. 

Κλάψε, Σεβάχ. Μα, προσευχήσου. Μετανόησε. Εξομολογήσου. Κοινώνησε. Κάν'τα και να τα νιώθεις. Ναι, ψυχή μου. Να τα νιώθεις. Μόνο όταν συντριφτεί στη βάση του το 'εγώ', μόνον τότε μπορώ να ελπίζω σ'έναν κόσμο καλύτερο. Αλλιώς, απλά 'θα κάνω καλές πράξεις' και θα καμαρώνω εξωτερικά για το πόσο καλός χριστιανός είμαι και το πόσο καλός άνθρωπος...

Ας μετανιώσεις, Σεβάχ. Αλλάζω τον χρόνο: ας μετανιώνεις. Κάθε στιγμή είναι μια ευλογία, ένα δώρο. Κάνε τις στιγμές να αξίζουν. Τίμησε το δώρο που έλαβες. Μην περιμένεις το αύριο για να κλάψεις, να πράξεις, να μετανιώσεις, να αγωνιστείς. 

Κλάψε μα με ελπίδα στο άπειρό έλεος του Θεού μας. Αυτού που Τον πληγώνουμε καθημερινά μα που, εν τέλει, εκεί καταλήγουμε να κοιτάζουμε. Αυτός είναι η ελπίδα μας. Αυτός η δύναμή μας. Αυτός είναι τα πάντα μας.

Έχουμε χρόνο, Σεβάχ. Έχουμε ακόμη έναν μήνα αγώνα χριστουγεννιάτικου. Μα... Ξέρεις κάτι; Ο μόνος χρόνος σου είναι το τώρα. Αυτή εδώ η ανάσα σου. Αυτή είναι η στιγμή σου. Ακούς; Αυτή. Ξεκίνα με το βλέμμα στην Αγάπη Του.

Τι λες κι εσύ, αδερφή/έ; Ξεκινάμε; Το μαζί πάντα είναι ομορφότερο!

 

Πώς μας ωφελεί ο πειρασμός

 (...) Πόσο γλυκιά είναι η γνώση που αποχτιέται από την πείρα των έργων κι από τη γύμναση και πόση δύναμη δίνει σε κείνον που τη βρήκε μέσα του απ'την πολλή την πείρα!

Στον κάθε άνθρωπο ωφελεί ο πειρασμός. (...) Οι αγωνιστές πειράζονται για να πληθύνουνε τα πλούτη τους (σσ: εννοεί τα πνευματικά). Οι αμελείς για να φυλαχτούνε από όσους τους βλάφτουνε. Οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουνε. Όσοι βρίσκονται μακριά απ'τον Θεό, για να μπούνε θαρρετά στο σπίτι του Πατέρα τους. Γιατί ο υιός που είναι αδοκίμαστος, δεν μπαίνει στο σπίτι του πατέρα του να πάρει τα πλούτη του, κι ούτε έχει θάρρος να ζητήσει την βοήθειά του. Για τούτο, λοιπόν, πρώτα 'πειράζει' (σσ: αφήνει να μας πειράξει ο διάβολος) ο Θεός και δοκιμάζει, κι ύστερα δείχνει το χάρισμα.Δόξα στον Κύριο που με γιατρικά στυφά, μάς δίνει την υγεία μας!

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Μυρίπνοα Άνθη του Οσίου Ισαάκ του Σύρου" μεταφρασμένο στη νεοελληνική απ'τον Φώτη Κόντογλου και τον Κων/νο Καβαρνό (εκδ. Ορθόδοξος Τύπος)

 

Κάνε τον Σταυρό σου και ξεκίνα!

 "Κάνε τον Σταυρό σου". Τι ωραία φράση! Τι γεμάτη νοήματα! Τι πνευματική! Με ελπίδα, πίστη!

 Κάνω τον Σταυρό μου, σηκώνω τον Σταυρό μου, αποδέχομαι ότι η ζωή μου έχει δυσκολίες αλλά ταυτόχρονα γνωρίζω ότι ο Θεός μου Πατέρας, είναι πάντα εδώ, δίπλα μου και δεν θα μ'αφήσει να συντριφτώ. Όσες δυσκολίες κι αν έρχονται από κάθε κατεύθυνση (είτε κι αν εκπηγάζουν κι από μέσα μου!), Εκείνος θα με στηρίξει. Θα με σηκώσει όπως σήκωσε τον απόστολό του Πέτρο όταν βυθιζόταν στα κύματα. Αρκεί να τον πιστεύω (παρ'όλο που η πίστη μου είναι αναιμική) και να Τον ζω.

Οπότε, αδέρφια μου, μιας και ξεκίνησε νέα χρονιά (πνευματική-εκκλησιαστική, σχολική, επαγγελματική, του καθενός μας απ'όποιο μέρος/κλάδο/χώρο βρίσκεται), ας κάνουμε τον Σταυρό μας κι ας βαδίσουμε τον αγώνα μας. 

Το άγχος στον αγώνα μας

Αγαπημένα μου αδέρφια, 

διάβαζα σήμερα στο βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» του Αγίου Παϊσίου (εκδ.Ιερού Ησυχαστηρίου ‘Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’ Σουρωτής Θεσσαλονίκης) το ακόλουθο: 

«Όταν νιώθουμε στον αγώνα μας άγχος, να ξέρουμε ότι δεν κινούμαστε στον χώρο του Θεού. Ο Θεός δεν είναι τύραννος να μας πνίγει. Καθένας να αγωνίζεται με φιλότιμο, ανάλογα με τις δυνάμεις του και να καλλιεργεί το φιλότιμο για να αναπτυχθεί η αγάπη προς τον Θεό. Τότε θα πιέζεται από το φιλότιμο και ο αγώνας του, δηλαδή οι πολλές μετάνοιες, οι πολλές νηστείας κλπ, δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά τα ξεσπάσματα της αγάπης του και θα προχωρεί με πνευματική λεβεντιά.

Δεν πρέπει, δηλαδή, να αγωνίζεται κανείς με αρρωστημένη σχολαστικότητα και να πνίγεται μετά από άγχος, παλεύοντας με τους λογισμούς, αλλά να απλοποιήσει τον αγώνα του και να ελπίζει στον Χριστό και όχι στον εαυτό του (…)». 

Λέει τόσα πολλά ωφέλιμα ο άγιός μας! Και, καθώς τα διάβαζα, αγαλλίασε η ψυχή μου! Και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας. Η ζωή μας είναι ένας ατέλειωτος αγώνας. Και όλα γίνονται ευκολότερα με τον Χριστό μας! Ας έχουμε την ευχή του Αγίου Παϊσίου και ας δυναμώνουμε τον καθημερινό μας αγώνα με την ελπίδα μας στραμμένη στον ουρανό!

 

"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

Ιερά Μονή Καρακάλλου Αγίου Όρους, Τετάρτη 10 / 27 Ιουλίου 2024

Κάθε φορά ξεψυχισμένος θυμάμαι να φτάνω εδώ. Όχι από τον κόπο των χιλιομέτρων μα απ' την ψυχόλεθρο ζωή του κόσμου, απ' το μάταιο κυνήγι των "θέλω" του "εγώ".

Έτσι σέρνω γι' άλλη μια φορά τα βήματά μου ως το περιβόλι Της.. Μ' όσο κουράγιο μ' απόμεινε, χάρισμα θαρρώ κι αυτό δικό Της..

Φαίνεται η τύρβη του κόσμου δεν έσβησε ολότελα από μέσα μου τη θύμηση της ζωηρρύτου πηγής που αναβλύζει εδώ κι αρδεύει μυστικά τις άνυδρες, κατακαμένες ψυχές..

Το μοναστήρι, μελίσσι σωστό.
Οι πατέρες ετοιμάζονται πυρετωδώς για την πανήγυρη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων.

Ζαλισμένος απ' τη φενάκη των λογισμών παρακολουθώ τους μοναχούς που ευπρεπίζουν τον ναό. Ένας καθαρίζει υπομονετικά τα ξυλόγλυπτα του χειροπελεκητού τέμπλου...

Ένας άλλος, σκυφτός, με μια σιδερένια λάμα, κάπου τρία δάχτυλα πλάτος, τρίβει το μαρμάρινο δάπεδο του Καθολικού να πάρει τις σταλαματιές απ' το αγνό μελισσοκέρι.

Η επιφάνεια του ναού μοιάζει απέραντη στο πλάτος του εργαλείου.

Κι όμως δεν δείχνει να λιγοψυχά.. Το σώμα του λιπόσαρκο, αδυνατισμένο μα όχι αδύναμο. Το βλέμμα του σπινθηροβόλο μα συνάμα καθάριο κι ιλαρό, αντανακλά την ελευθερία του πνεύματος του έσω ανθρώπου..

Αυτός δαπανά τις δυνάμεις του για  την πρώτη θεϊκή εντολή, εγώ  αναλώνω τις δικές μου για τις επιταγές του ψυχοφθόρου κι αλγοτόκου "εγώ".

Εκείνος θυσιάζει τη ζωή του υπέρ του "ενός ου έστι χρεία". Εγώ ξοδιάζω τη δικιά μου για όλα τ' άλλα. Κι αν με ρωτήσει κανείς... Σχεδόν δεν ξέρω να δώσω όνομα σ'  αυτά.

Βλέπω μπροστά μου, μάλλον βιώνω τόσο εμφατικά την εκπλήρωση της Ευαγγελικής ρήσης:

"Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει. Όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου θα τη σώσει."

Τι λόγος κι αυτός... Θεέ μου...

Ακούω τον μονότονο ήχο του μαχαιριού πάνω στο μάρμαρο...
Άραγε... Αν έκανα λίγο κι εγώ; Ίσως να έπαιρνα χάρισμα λίγη απ' τη χαρά του...

Πόσο ανάποδα πήρα τη ζωή...
Και το χειρότερο, η καρδιά μου πια σαν πέτρα σκληρή...

Ξανακοιτάζω επίμονα το βλέμμα του μοναχού. Μ' όλη τη ζάλη μου είμαι βέβαιος για τούτο: πως ο κόπος ο δικός του δεν είναι μάταιος...

Κάτι σαλεύει μέσα μου...

Πλησιάζω δειλά και ρωτάω:

"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

ΔΓΣ

Πόσους μήνες κοιμηθήκαμε

Πόσους μήνες κοιμηθήκαμε.
Ξεχασμένοι ξεχαστήκαμε
σ' ένα θάμβος πυκνό
από νύχτα κι από ήλιο.

 

Αχ, πόσο αληθινοί αυτοί οι στίχοι του αγαπημένου ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Μ'ένα υπέροχο βάθος που του προσδίδει μια πολυμορφία, μια καλαισθησία και μια επιτακτική προσμονή κι έναυσμα για αγώνα. Παρμένο, σταχυολογημένο (ή και αποκομμένο) απ'την "Εαρινή συμφωνία XXVII" του ποιητή, μου δίνει δύναμη να μπορώ να βλέπω την κάθε μέρα ως ένα δώρο Θεού. Ως μια υπενθύμιση να μην "κοιμάμαι" μέσα στη βολή της καθημερινότητάς μου (όσο τρελοί κι αν 'φαίνονται' οι ρυθμοί της). Ως ένα μικρό κουτάκι που θ'ανοίγω για να διαβάζω μια γραμμή που θα μου δίνει κουράγιο όταν η λέξη 'αγώνας' θα βιώνεται μέσα μου λιγότερο φωτεινός ή υπαρκτός.

Αχ, πόσο πολύ χρειαζόμαστε όλοι να είμαστε 'ξύπνιοι'. Να μην αφηνόμαστε σ'όλα αυτά που μας παρουσιάζονται -πώς; από πού; από ποιον άραγε;- ως δεδομένα ή γεγονότα ή αναπότρεπτες αλήθειες. Να τολμάμε να προσευχόμαστε, να κυνηγάμε τις αχτίδες του φωτός ακόμη κι αν το σκοτάδι και το έρεβος υψώνονται ορμητικά από παντού. Πόσο πολύ χρειάζεται να έχουμε ξυπνητήρι αφύπνισης. Αφύπνισης προσωπικής, ουσιαστικής, πνευματικής και σωματικής. Θυμάμαι κι αυτό που έλεγε ο άγιος γέροντας Ανανίας Κουστένης (δες εδώ): "Ας πεταγόμαστε πάνω, αδερφοί! Άναψε το καντηλάκι σου κι αν είναι σβηστό".

Αδέρφια, ας ξυπνάμε. Ας ξυπνάμε. Η ανατολή μας περιμένει. 

Δύσκολοι καιροί

 Ναι, έτσι νιώθω. Πως δύσκολοι καιροί είναι κοντά. Και πως θα’ναι πραγματικά πολύ δύσκολοι. Ειδικά, μέσα στη λαίλαπα της καθημερινότητας που σχεδόν χάνεται πριν καλά-καλά κάνει αισθητή την παρουσία της, θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γίνουν αντιληπτοί.

Θα χρειαστεί να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις. Ναι… Δύσκολες και ανυπολόγιστων διαστάσεων. Και θα μας φέρουν αντιμέτωπους/ες με τις πιο τρανές -δυσκολοπολέμιες- πλευρές της ύπαρξής μας. Θα είναι σαν το κρύο τύλιγμα του φιδιού ή την ασύλληπτα γρήγορη κίνηση του κεραυνού.

Αδερφή/έ, σίγουρα θα χρειαστεί να αναμετρηθούμε και να αγωνιστούμε. Δεν μιλώ προφητικά -άλλωστε δεν έχω χάρισμα. Αλλά οι ίδιοι οι καιροί με αναγκάζουν να νιώθω έτσι. Γι’αυτό και στο λέω.

Όπως και να’χει, η μόνη -το εννοώ, η μόνη- λύση είναι ο προσωπικός αγώνας και η προσωπική εγρήγορση. ‘Γρηγορείτε και προσεύχεστε ίνα μη εισέλθετε εις πειρασμόν’ όπως είχε πει και ο Κύριος. Μας έδωσε το σήμερα, το τώρα σαν δώρο ο Θεός: ας το εκμεταλλευτούμε. Μας έδωσε και την πυξίδα μέσω των λόγων Του: ας αγωνιζόμαστε. Με θέρμη ας προσευχόμαστε. Με προσοχή ας ζούμε. Με σύνεση ας περπατούμε. Με ελπίδα ας ανασαίνουμε! Με σιγουριά κοιτώντας το βλέμμα Του.

Το τέλος είναι η αρχή. Καθενός μας η στερνή πνοή σ’αυτή τη γη είναι η πρώτη ανάσα στην άλλη, την αιώνια. Οπότε, αν θέλουμε -έμπρακτα- από εδώ να είμαστε μαζί Του, θα κάνουμε ό,τι περνάει απ’το χέρι μας ώστε να μας βάλει κοντά Του εκεί, στην αιώνια πραγματικότητα. Δεν ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε. Ούτε αν αυτοί οι δύσκολοι καιροί θα μας προλάβουν σ’αυτήν. 

Μετάνοια, αδερφή/έ. Καθημερινός αγώνας. Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Μετοχή στη Ζωή. Όλοι οι άγιοι είναι εδώ, κοντά μας! Ας ζούμε αγωνιστικά και η χαρά θα’ναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας όσες δυσκολίες κι αν μας χτυπήσουν την πόρτα!

Χαρείτε, αδέρφια! Ο Χριστός είναι η σωτηρία μας! 

Ας πεταγόμαστε πάνω, αδέρφια!

Απόσπασμα από ομιλία του αείμνηστου γέροντα π.Ανανία Κουστένη.
Αλιευμένο από το διαδίκτυο
Έτσι, για να λαμβάνουμε δύναμη!

 

Ἔχετε δεῖ πὼς ξυπνᾶμε πολλὲς φορὲς τὸ πρωὶ μὲ κακὴ διάθεση μὲ κακοὺς λογισμούς;

Καὶ τὸ κακὸ εἶναι ὅτι καθόμαστε κάτω στὸ κρεβάτι καὶ τοὺς ἐπωάζομε.

Νὰ πεταχτοῦμε πάνω.

Πετάξου ἐπάνω ἀδελφέ! Ἄναψε τὸ καντηλάκι σου, ἂν ἔχει σβήσει.

Βάλε λίγο λιβάνι.

Φίλησε τὴν εἰκόνα.

Πὲς δυὸ «Πατερημά».

Πὲς δυὸ κουβέντες.

Καὶ ἄλλαξε τὸ κλίμα. Ἄλλαξε τὴ διάθεση.

Ἔχει σημασία αὐτό.

Ὅ,τι καὶ νὰ γίνεται μὴν καθόμαστε κάτω.

Ἂς πεταγόμαστε πάνω ἀδελφοί! 

 

 

 

 

Συνεχίζουμε αγωνιστικά!

 Αγαπημένα μου αδέρφια,

δεύτερη εβδομάδα νηστειών. Και ξέρετε τι μ’αρέσει; Το ότι η υμνολογία της εκκλησίας μας συνεχώς τονίζει το αληθινό νόημα της νηστείας: όχι μόνον η αποχή από τις αρτίσιμες τροφές, αλλά κυρίως η αποχή από τον εγωισμό (δηλαδή, η ταπείνωση!). Η άσκηση στις αρετές. Η συγχώρεση. 

Γι’αυτό, αδέρφια μου, αγώνας! Συνεχίζουμε κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Κι αν νιώθουμε πως αποκάμνουμε, αν νιώθουμε πως ξεμένουμε από….καύσιμα (!), τρέχουμε στο μυστήριο της εξομολόγησης και της Θ.Κοινωνίας! Για να ξαναμπούμε δυναμικά και γεμάτοι ενέργεια στο στάδιο το πνευματικό!

Συνεχίζουμε, αδέρφια μου! Συνεχίζουμε αγωνιστικά!

Ο αγώνας να γνωρίσουμε τον Θεό

 Καλημέρα, αδέρφια. Σας παραθέτω ένα μοναδικό, απίστευτο απόσπασμα απ'το βιβλίο"Περί Θεού λόγος αισθήσεως" του γέροντα +Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου.  (σελ. 41-42) που με συγκλόνισε.

 

Έχουμε, λοιπόν, εμείς την αγωνία μας και μας κρύβεται ο Θεός, σαν να μας παίζει. Και του φωνάζω πάλι με πιο πολύ κτύπο:

- Τι παίζεις μαζί μου; Ποιος είσαι; Πες μου τι γυρεύεις.

Μα, θα μας πει το Πνεύμα:

- Εσύ με φωνάζεις τόσα χρόνια και τώρα μου λες τι γυρεύω;

Αρχίζω πιο πολύ να καταλαβαίνω τι ζητούσα, τι φώναζα, τι γύρευα, γιατί ζω! Λέμε καμιά φορά "ούτε ξέρουμε γιατί ζούμε". Μα πραγματικά δεν ξέρουμε γιατί ζούμε. Άμα δεν μας το διδάξει ο Θεός, δεν μπορούμε να καταλάβουμε.

- Ποιος είσαι συ; του λέμε ύστερα.

- Εγώ είμαι ο Θεός!

Αλλά ακόμα μέσα στα πάθη μας, όπως είμαστε, σκύβουμε, κοιτάζουμε, κάνουμε τα μάτια μας έτσι να φύγουν οι τσίμπλες, να καθαρισθούν. Τα ανοίγουμε, τον κοιτάζουμε γερά, καλά καλά. Μας πλησιάζει και Αυτός σιγά σιγά. Καθαρευόμεθα εμείς, καθαρίζει κι Εκείνος τον εαυτό Του, τα σύννεφα, τον γνόφο. Καθαρίζει τον γνόφο μου, τον ανοίγει κάπως, για να γίνει ορατός από εμάς.

Γεννήθηκε ο Χριστός στην καρδιά μου; Στην ύπαρξή μου;

Αυτό είναι το κύριο ερώτημα που με απασχολεί αυτές τις ημέρες, αδερφή/έ. 

Και υπάρχουν πολλές φορές μέσα στην ημέρα που τη χαρά, την ζεστασιά της γέννησής Του, την ηρεμία την διακόπτουν άγχη, δυσκολίες, κλπ. Φυσικά και θα τα έχουμε όλα αυτά: άνθρωποι είμαστε και 'ακόμη κι αν μια μέρα ήταν η ζωή μας σ'αυτή τη γη, σίγουρα θα αμαρτάναμε'. 

Αλλά, όταν έρχεται το βράδυ, πριν κλείσουμε τα μάτια μας, να κοιτάξουμε λίγο στη ψυχή μας, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Τον αναζήτησα σήμερα; Συμπεριφέρθηκα όπως θα ήθελε Εκείνος; Μήπως πλήγωσα κάποιον συνάνθρωπό μου; Μήπως επέτρεψα στα βέλη του πονηρού και στους λογισμούς του να προσγειωθούν μέσα μου; 

Και, φυσικά, να θυμάμαι πως ο αγώνας ο πνευματικός δεν σταματά ποτέ. Πέφτω, ξανασηκώνομαι, ξαναπέφτω, ξανασηκώνομαι. Δίχως όμως το πετραχήλι του πνευματικού, δίχως την ειλικρινή εξαγόρευση των αμαρτιών μου, δίχως την αληθινή, καρδιακή μετοχή μου στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ηρεμία ψυχής και ευλογία στη ζωή μου δεν θα έχω. 

Όπως το έλεγε κι ένας φίλος μου, νυν μοναχός στο Άγιον Όρος: 'Πρέπει καθημερινά να αγωνιζόμαστε, να μετανοούμε, να προσευχόμαστε, να μην επαναπαυόμαστε, να βγαίνουμε από το comfort zone μας'.

Ο Χριστός γεννιέται καθημερινά στις ψυχές εκείνων που Τον αναζητούν. Στους αγωνιστές. Στους -εν τέλει- λίγους [δες στην εικόνα της Γέννησης: δεν υπάρχει κοσμοσυρροή) αλλά εκλεκτούς (όπως λέει και στο Ευαγγέλιο)]. Σε εκείνους που ΟΝΤΩΣ θέλουν να Τον βρουν. 

Είσαι εσύ, Σεβάχ, γνήσιος αναζητητής Του; Είσαι;

Να αγωνίζεσαι, Σεβάχ. Να αγωνίζεσαι κάθε στιγμή.

Μη σταματάς να αγωνίζεσαι. Μη σταματάς να ελπίζεις.

 Αδερφή/έ μου,

η ζωή έχει στιγμές όμορφες και στιγμές δύσκολες. Δε λέω κακές διότι 'κακό' είναι η απουσία του 'καλού'. Αν ζούμε τον Χριστό αληθινά, ακόμα και οι μη όμορφες στιγμές εμπεριέχουν την Παρουσία Του. 

Γι'αυτό, 

μη σταματάς να αγωνίζεσαι. Ο αγώνας είναι βασικό στοιχείο στη ζωή του Χριστιανού. 

Μη σταματάς να ελπίζεις. Η ελπίδα είναι βασικό στοιχείο στον αγώνα του Χριστιανού.

Ο Χριστός μας, η Παναγιά μας, οι άγιοί μας, ο φύλακας άγγελός μας είναι πάντα μαζί μας. 

Κουράγιο, λοιπόν! Να θυμάσαι: αγώνας και ελπίδα! 

Με πολλή αγάπη,

Σεβάχ

Πόσο δύσκολο ή.... πόσο όμορφο!

Πόσο δύσκολο είναι ν'αντέχεις τις συκοφαντίες με ειρήνη στην καρδιά...

Πόσο δύσκολο είναι να'χεις ταπείνωση όταν όλα δεν...σου πάνε όπως θα'θελες...

Χμμ. Μα τι λέω!;; Το αλλάζω πάραυτα!

Πόσο όμορφο είναι ν'αντέχεις τις συκοφαντίες με ειρήνη στην καρδιά...

Πόσο όμορφο είναι να'χεις ταπείνωση όταν όλα δεν...σου πάνε όπως θα'θελες...

Πόσο στ'αλήθεια είναι όμορφο να παλεύεις εναντίον του ίδιου του εγωισμού σου;

Η πνευματική ζωή έχει ομορφιά όταν ΑΝΤΙΛΗΦΘΩ ότι είμαι αμαρτωλός. 

Όταν αποδεχτώ ότι χωρίς Θεό δεν είμαι παρά χώμα και λάσπη...

Η αγία Θεοδώρα της Βάστας Αρκαδίας ζούσε τον Χριστό τόσο αληθινά. Τόσο βιωματικά. Τόσο έμπονα. Και η ζωή της ήταν υπόδειγμα αγιότητας, υπόδειγμα παρθενίας, συγχωρητικότητας, υπομονής, εγκαρτέρησης.

Και μαρτύρησε για να διαφυλάξει την αγάπη του Χριστού και του συνανθρώπου.

Μακάρι ν'αποκτήσουμε έστω και το ένα εκατομμυριοστό απ'τις αρετές της!

Ας την έχουμε ως πρότυπο! Ως υπόδειγμα αγώνα και αρετής!

Ας μεσιτεύει για όλους μας, αδερφή/έ.

Μα είναι τόσο γλυκιά η αγκαλιά σου, Θεέ μου!

 Κάθε μέρα είναι και ένα νέο ξεκίνημα. Από τη στιγμή που θα σηκωθούμε! Μας περιμένουν χίλιες δύο υποχρεώσεις. Τρέχουμε να τα προλάβουμε. 

Όμως, μας περιμένει υπομονετικά και ο Χριστός μας! Δε θα μας πιέσει ποτέ! Περιμένει τη διάθεσή μας, τον αγώνα μας για να μας σκορπίσει το άπειρο έλεός Του. Η γλυκιά του αγκαλιά πάντα είναι ανοιχτή για μας. Όσο κι αν μας φαίνεται δύσκολο ή αδυσώπητο το πεδίο του πνευματικού αγώνα... Όσο κι αν πασχίζουμε με τα πάθη μας... Όσο κι αν οι περιστάσεις μάς δυσκολεύουν. Διάβασε και τους βίους των αγίων να λαμβάνεις δύναμη. Διάβαζα πρόσφατα τον βίο του αγίου Σιλουανού. Τι αγώνα έκανε! Αδιάλειπτο, ένθερμο, ειλικρινή, μυστικό! Έτσι να είμαστε, τέτοια πρότυπα να έχουμε.

Αδερφή/έ, να θυμάσαι ότι η ζωή κοντά στο Χριστό είναι ό,τι καλύτερο! 

Να προσπαθείς! Να αγωνίζεσαι! Να ξανασηκώνεσαι όταν πέφτεις!

Και, πάνω απ'όλα, να μετέχεις στα μυστήρια της εκκλησίας μας. Δίχως εξομολόγηση, δίχως Θεία Κοινωνία, πώς μπορούμε να λέμε ότι προσπαθούμε; Βουτούμε στην ουσία της πνευματικής ζωής για να ευφρανθούμε στο πέλαγος της γλύκας της αγκαλιάς του Θεού μας!

Πήρα φόρα και πολυλογώ. Σταματώ εδώ. Συγχώρα με.

Καλό αγώνα!

Σου αξίζει η χαρά

Σώσον με, σώσον με, η τον Σωτήρα τέξασα. 

Ίδε την θλίψιν μου Αγνή, 

ην η πληθύς των αμετρήτων μου κακών, 

εμποιεί καθ'ημέραν, τη αθλία μου ψυχή, 

εξ απογνώσεως.

Καλημέρα.

Να θυμάσαι πως για τον Θεό είσαι ξεχωριστός, ξεχωριστή. Ο καθένας μας είναι. Σου αξίζει η χαρά. Σου αξίζει να ζεις. Γι'αυτό έπλασε τον Παράδεισο ο Θεός μας. Και ξέρεις ποιο είναι το τέλειο; Ότι μπορούμε από τώρα, από αυτή εδώ την σύντομη παρουσία μας στη γη, να ζούμε εν Παραδείσω. Μην περιμένεις άλλο. Αγκάλιασε τα μυστήριά Του για να ζεις κι εσύ. Σε περιμένει. Όλους μας περιμένει.
__________________________________________

υγ: Το πεντάστιχο στην αρχή είναι τροπάριο για την Παναγία από τον σημερινό Όρθρο.

Ο χειμώνας έρχεται

Ο χειμώνας έρχεται. Τουλάχιστον ημερολογιακά. Αφού ώρες-ώρες το νιώθω πολλές φορές καθώς περπατώ (κωδικός 6, σωστά;;) στο κέντρο ή στην άνω πόλη. Το αισθάνομαι κυρίως στα αυτιά μου που δεν πολυσυμπαθούν τις χαμηλές θερμοκρασίες σε αντίθεση με όλο το υπόλοιπο σώμα μου που χαίρεται όταν φεύγουν ανεπιστρεπτί οι ζεστές, θερμές μέρες του καλοκαιριού και του νεαρού φθινοπώρου.

Ο χειμώνας έρχεται. Και μας βρίσκει... Αλήθεια, πώς σε βρίσκει ο χειμώνας αυτός; Θα'θελα να μπορώ να μάθω το πώς αισθάνεσαι. Πώς νιώθεις αυτή την οριακά τρελή περίοδο που βιώνουμε. Εμένα, πάντως, με βρίσκει μια στις καλές μου και μια στις στενάχωρες στιγμές μου. 

Ο χειμώνας έρχεται και θέλω να στολίσω το σπίτι μου. Μα και την ψυχή μου. Και μου φαίνονται τόσο ποθητά και τόσο δύσκολα. Και τα δύο. Δεν ξέρω τον τρόπο φέτος. Μα τα επιθυμώ. Όπως επιθυμώ τόσο πολύ το να χιονίσει. Μα στην πόλη που με βρίσκει αυτός ο χειμώνας έχει να χιονίσει πολύ πολύ καιρό. 

Ο χειμώνας έρχεται, πλησιάζει και θέλω οι αποθήκες της καρδιάς μου να έχουν αρκετά καυσόξυλα. Θέλω να χτυπά χαρούμενη, ζεστή. Από αγάπη. Από προσευχή. Ναι, θέλω πολύ να αποζητά η καρδιά μου την προσευχή. Να ρέει στις φλέβες μου, να τη νιώθω να μου ζωογονεί την ύπαρξη. Μα κι αυτό είναι θέμα αγώνα.

Οκ, αγαπητέ χειμώνα. 

Έλα.

Το αποφάσισα.

Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι όσο μπορώ.

Ας τινάξουμε από πάνω μας κάθε φορτίο

Διάβαζα προχτές ένα μικρό απόσπασμα από την προς Εβραίους επιστολή (κεφ.12, στ.1-2) και είπα να την μοιραστώ μαζί σου. Μιλά για την αναφορά μας στον Χριστό, για το ότι η ζωή μας είναι αγώνας. Και για το ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε όλο αυτό. Ένα ένα δείγμα, ένα απόσταγμα ίσως της ζωής του Χριστιανού. Σας το παραθέτω ευχόμενος μια ζεστή καλημέρα από καρδιάς :)

"Έχοντας, λοιπόν, γύρω μας μια τόσο μεγάλη στρατιά μαρτύρων, ας τινάξουμε από πάνω μας κάθε φορτίο, και την αμαρτία που εύκολα μας εμπλέκει, κι ας τρέξουμε με υπομονή το αγώνισμα του δύσκολου δρόμου, που έχουμε μπροστά μας. Ας έχουμε τα μάτια μας προσηλωμένα στον Ιησού, που μας έδωσε την πίστη, την οποία και τελειοποιεί".

Ο Θεός έξω από το παράθυρό μου

Μεσημεράκι κοντεύει. Κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο του γραφείου μου. Ο καιρός βροχερός, μουντός, φθινοπωρινός. Ακριβώς έξω υπάρχει ένας πολύ μεγάλος πλάτανος. Σκεφτόμουν πως τα φύλλα του είναι τόσο γεμάτα ζωή ακόμη κι όταν είναι κιτρινισμένα. Ακόμη κι όταν πέφτουν, κρύβουν ένα απίστευτο μεγαλείο. Όμως, η αλήθεια της Δημιουργίας πολλές φορές είναι σιωπηλή. 

Η σιωπή. Ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο. Τόσο σπουδαίο. 

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί σε φάσεις δύσκολες της ζωής μας "Πού είσαι, Θεέ μου; Γιατί δε μου μιλάς;"

Κι όμως... Είναι πάντα εκεί... Δίπλα μας. Στις δοκιμασίες μας τις πιο σκληρές. Θυμάμαι και το παράδειγμα με τον άγιο Σιλουανό. Θυμάμαι και τον μικρό Παναγιωτάκη. Θυμάμαι και τις δικές μου προσωπικές δοκιμασίες και δυσκολίες. Θυμάμαι τόσες και τόσες ψυχές που, ακόμη κι όταν κλυδωνίζονταν από χίλια κύματα θανάτου, το αληθινό τους δάκρυ, το βλέμμα τους είχε μια αστραφτερή καθαρότητα ζωής.

Ζωή. Αλήθεια. Σιωπή... Έννοιες βαθιές, ζωογόνες, γεμάτες αγώνα, πόλεμο, αίμα, χαρά. Μάλλον για να βρεις τη θεϊκότητα πρέπει να σιωπήσεις, να καθαριστείς, να καθαρθείς, να ματώσεις. Να κοιτάξεις κατάματα το έρεβος των αστοχιών σου...

Ξανακοιτάζω τα φύλλα του πλάτανου απέναντι. Δε μιλούν. Όμως, η σιωπή τους είναι γεμάτη απ'την παρουσία του Θεού. 

Καλέ μου Θεέ, πατέρα μου στοργικέ, πόσο πολύ με αγαπάς.... Στήριξέ με στις δυσκολίες μου, στην φαινομενική σου 'απουσία' άφησε την θεϊκή σου παρουσία να με αγκαλιάζει. 

Κοινωνία με το Φως

Είμαστε γεμάτοι αντιθέσεις. Φως και σκοτάδι. Ελπίδα κι απογοήτευση. Ένα στιγμιότυπο. Κάτι που συνεχώς μεταβάλλεται. Κι ο αγώνας μας και η διάθεσή μας και η πίστη μας καθημερινά δοκιμάζονται. 

Στο παρακάτω βίντεο, ο μητροπολίτης Σουρόζ Anthony Bloom τα περιγράφει τόσο αληθινά. Παρατηρήστε το πώς τα ζει καθώς τα περιγράφει... Έμεινα έκπληκτος...