Γεννήθηκε ο Χριστός στην καρδιά μου; Στην ύπαρξή μου;

Αυτό είναι το κύριο ερώτημα που με απασχολεί αυτές τις ημέρες, αδερφή/έ. 

Και υπάρχουν πολλές φορές μέσα στην ημέρα που τη χαρά, την ζεστασιά της γέννησής Του, την ηρεμία την διακόπτουν άγχη, δυσκολίες, κλπ. Φυσικά και θα τα έχουμε όλα αυτά: άνθρωποι είμαστε και 'ακόμη κι αν μια μέρα ήταν η ζωή μας σ'αυτή τη γη, σίγουρα θα αμαρτάναμε'. 

Αλλά, όταν έρχεται το βράδυ, πριν κλείσουμε τα μάτια μας, να κοιτάξουμε λίγο στη ψυχή μας, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Τον αναζήτησα σήμερα; Συμπεριφέρθηκα όπως θα ήθελε Εκείνος; Μήπως πλήγωσα κάποιον συνάνθρωπό μου; Μήπως επέτρεψα στα βέλη του πονηρού και στους λογισμούς του να προσγειωθούν μέσα μου; 

Και, φυσικά, να θυμάμαι πως ο αγώνας ο πνευματικός δεν σταματά ποτέ. Πέφτω, ξανασηκώνομαι, ξαναπέφτω, ξανασηκώνομαι. Δίχως όμως το πετραχήλι του πνευματικού, δίχως την ειλικρινή εξαγόρευση των αμαρτιών μου, δίχως την αληθινή, καρδιακή μετοχή μου στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ηρεμία ψυχής και ευλογία στη ζωή μου δεν θα έχω. 

Όπως το έλεγε κι ένας φίλος μου, νυν μοναχός στο Άγιον Όρος: 'Πρέπει καθημερινά να αγωνιζόμαστε, να μετανοούμε, να προσευχόμαστε, να μην επαναπαυόμαστε, να βγαίνουμε από το comfort zone μας'.

Ο Χριστός γεννιέται καθημερινά στις ψυχές εκείνων που Τον αναζητούν. Στους αγωνιστές. Στους -εν τέλει- λίγους [δες στην εικόνα της Γέννησης: δεν υπάρχει κοσμοσυρροή) αλλά εκλεκτούς (όπως λέει και στο Ευαγγέλιο)]. Σε εκείνους που ΟΝΤΩΣ θέλουν να Τον βρουν. 

Είσαι εσύ, Σεβάχ, γνήσιος αναζητητής Του; Είσαι;

Να αγωνίζεσαι, Σεβάχ. Να αγωνίζεσαι κάθε στιγμή.

Για να ελπίζεις

Για να ελπίζεις πρέπει να'χεις στη βάση σου το φως.

Πώς αλλιώς θα βρίσκεις το δρόμο σου όταν όλα θα είναι ή θα μοιάζουν σκοτεινά;

 

Αδερφή/έ μου, 

κάνε βάση της ζωής σου τον Χριστό. Εμπιστεύσου Τον μέσα από τη βίωση των μυστηρίων Του (εξομολόγηση, Θ.Κοινωνία, εκκλησιασμός). Έτσι, πάντα θα έχεις ένα φως να σου δίνει δύναμη όταν όλα τα υπόλοιπα θα δείχνουν ανήμπορα να σε βοηθήσουν να βρεις το κουράγιο σου. Έτσι, θα έχεις ένα χέρι να σε κρατήσει αν πας να βουλιάξεις απ'τις τρικυμίες που θα σε βρουν.

 

Ο Χριστός είναι ο δρόμος. "Εγώ ειμί η οδός". 

Αυτός η αλήθεια.

 

Αυτός και η Ζωή.

 

Έλα να πορευτούμε και να ζήσουμε μαζί Του. 

 

 

Σου αξίζει η χαρά

Σώσον με, σώσον με, η τον Σωτήρα τέξασα. 

Ίδε την θλίψιν μου Αγνή, 

ην η πληθύς των αμετρήτων μου κακών, 

εμποιεί καθ'ημέραν, τη αθλία μου ψυχή, 

εξ απογνώσεως.

Καλημέρα.

Να θυμάσαι πως για τον Θεό είσαι ξεχωριστός, ξεχωριστή. Ο καθένας μας είναι. Σου αξίζει η χαρά. Σου αξίζει να ζεις. Γι'αυτό έπλασε τον Παράδεισο ο Θεός μας. Και ξέρεις ποιο είναι το τέλειο; Ότι μπορούμε από τώρα, από αυτή εδώ την σύντομη παρουσία μας στη γη, να ζούμε εν Παραδείσω. Μην περιμένεις άλλο. Αγκάλιασε τα μυστήριά Του για να ζεις κι εσύ. Σε περιμένει. Όλους μας περιμένει.
__________________________________________

υγ: Το πεντάστιχο στην αρχή είναι τροπάριο για την Παναγία από τον σημερινό Όρθρο.

Κάθε νέα μέρα

Κάθε μέρα έχει κάποια στοιχεία ίδια και κάποια στοιχεία διαφορετικά. Ο ήλιος θα ανατέλει κάθε πρωί και κάθε βράδυ θα δύει. Αυτό είναι δεδομένο, είναι σταθερό. Όμως, υπάρχουν κι ένα σωρό στοιχεία απρόβλεπτα. 

Στη ζωή μας, κάθε μέρα είναι δώρο Θεού. Ακόμη κι αν έχει πόνο ή λύπη. Κάθε νέα μέρα είναι διαφορετική απ'την προηγούμενη. Είναι ευκαιρία για μας. Να ερχόμαστε πιο κοντά στον Πλάστη μας αλλά και προς τον διπλανό μας. Να προσευχόμαστε με ειλικρίνεια αλλά και με τη σιγουριά ότι ο παντοδύναμος Θεός Πατέρας μας ακούει τα λόγια της προσευχής μας. 

Κάθε νέα μέρα είναι και μια δυνατότητα να αγαπάμε περισσότερο. Είναι και μια αφορμή να θυμόμαστε τις ευεργεσίες του Θεού σε μας και στον κόσμο μας. Κάθε νέα μέρα είναι και μια αφορμή να μετέχουμε στα μυστήρια της εκκλησία μας. Να υπομένουμε με ελπίδα και να αγαπάμε με ειλικρίνεια.

Καλημέρα, αδέρφια!

για την εξομολόγηση

Ήρθε για να κλείσει ημερομηνία για τον γάμο του. 

Καθώς κοιτούσα εγώ το ημερολόγιο, το δικό του βλέμμα στάθηκε στο κρεμασμένο πετραχήλι που βρίσκεται πάντα μέσα στο γραφείο. 

Ήμουν έτοιμος να του πω τα σχετικά για την άδεια του γάμου του, όταν με φωνή αποφασιστική μου είπε "πάτερ φορέστε το πετραχήλι, θέλω να εξομολογηθώ".

Έκανα υπακοή. Το φόρεσα. Όταν το έβγαλα τα μάτια του ήταν διαφορετικά. Έκλαψε πολύ. Ήταν η πρώτη του φορά που εξομολογούνταν. Βαθιά μετάνοια. Βαθιά συναίσθηση της αμαρτίας.

"Πάτερ αύριο θα έρθω να τα πούμε για τον γάμο, σήμερα νιώθω ότι ξαναγεννήθηκα...ο νους μου σαν να τρελάθηκε από χαρά, δεν είμαι τώρα για να μου πεις για την χαρτούρα...", μου είπε και έφυγε.

Όντως το είδα, συναντήθηκε με τον Χριστό. Και όταν γίνεται αυτό ο άνθρωπος τα αφήνει όλα για να φυλάξει μέσα του αυτήν την γλυκιά τρέλα από την παρουσία Του. Δεν τον νοιάζει τίποτα, ούτε ακόμα και η ημερομηνία γάμου του.

----------------

Υ. Γ. Ο γάμος δεν αναβλήθηκε, αντιθέτως μάλλον θα γίνει και πιο νωρίς. 🙂

Ένα κείμενο του π.Παύλου Παπαδόπουλου (βλ.εδώ)

για μια ειλικρινή ζωή κοντά στο Χριστό

Νιώθω πως είμαστε πολύ των αντιθέσεων. Κι όσο κι αν προσπαθούμε να κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες να 'πείθουμε' τον εαυτό μας ότι είμαστε σωστοί τόσο πιο πολύ ο βαθύς εσωτερικός μας κόσμος είναι ταραγμένος. Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα μας.

Ζητάμε την αγάπη του Θεού, λαχταρούμε την παρουσία Του, μα εμμένουμε σε καταστάσεις αμαρτίας, δηλαδή αποχωρισμού από τον Δημιουργό μας. Είμαστε, αρκετές φορές, μόνο κατ'επίφαση χριστιανοί. Πώς λέω ότι είμαι χριστιανός αν δε γεύομαι τον ίδιο τον Θεό με τη Θεία Κοινωνία Του; Πώς λέω ότι μετανοώ χωρίς να γονατίζω στο πετραχήλι του πνευματικού μέσω της εξομολόγησης; Πώς μπορώ να θέλω να απαλλαγώ από το άγχος και τη ζάλη των λογισμών μου όταν δεν έχω ουσιαστική συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας; Είναι σα να λέω πως είμαι ερωτευμένος, όμως η ύπαρξή μου είναι χλιαρή και δεν ζητά η ψυχή μου το ερώμενο πρόσωπο!

Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη αφορμές κακές, φωνές, φασαρίες, τρέξιμο, μάσκες, ψευτιά. Μυρίζει φθορά. Ξέρεις κάτι, όμως; Η ίδια αυτή καθημερινότητα μυρίζει και Ανάσταση! Είναι γεμάτη ευκαιρίες χαράς, ελπίδας, μετάνοιας, αδελφοσύνης. Ο άγιος γέροντας Πορφύριος ζούσε στο κέντρο της Αθήνας (λειτουργούσε στην Πολυκλινική) κι όμως ο νους του ήταν συνεχώς στον έρωτά του για τον Ιησού ("Ιησού γλυκύτατε Χριστέ...{βλ. υγ1)").

Είμαστε πλασμένοι για να είμαστε κοντά Του. Πλάσματα με απίστευτη δυναμική που φτάνει ως την ατέλειωτη ζωή στον κήπο της Αγάπης Του. Αρκεί να το αποφασίσουμε ελεύθερα και πραγματικά (να, η εφαρμογή του μεγαλύτερου δώρου Του προς εμάς!). Αρκεί να επιτρέψουμε στην εξαγνιστική Του βροχή, τα δάκρυα (όπως έλεγε κι ο γέροντας Θαδδαίος) να απαλύνει το σκληρό τείχος του εγωισμού μας και να μας οδηγήσει πάλι στην ενεργή, αληθινή συμμετοχή στην Εκκλησία Του, δηλαδή στον ίδιο τον Θεό. Απλά, γλυκά, αθόρυβα, χαρμόσυνα.

Καλημέρα, αδερφή/έ μου :)

υγ1: Πάτησε εδώ (Είναι ο ίδιος ο άγιος Πορφύριος που ψάλλει με γλυκύτητα τον παρακλητικό κανόνα στον Χριστό)