Αυτό είναι το κύριο ερώτημα που με απασχολεί αυτές τις ημέρες, αδερφή/έ.
Και υπάρχουν πολλές φορές μέσα στην ημέρα που τη χαρά, την ζεστασιά της γέννησής Του, την ηρεμία την διακόπτουν άγχη, δυσκολίες, κλπ. Φυσικά και θα τα έχουμε όλα αυτά: άνθρωποι είμαστε και 'ακόμη κι αν μια μέρα ήταν η ζωή μας σ'αυτή τη γη, σίγουρα θα αμαρτάναμε'.
Αλλά, όταν έρχεται το βράδυ, πριν κλείσουμε τα μάτια μας, να κοιτάξουμε λίγο στη ψυχή μας, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Τον αναζήτησα σήμερα; Συμπεριφέρθηκα όπως θα ήθελε Εκείνος; Μήπως πλήγωσα κάποιον συνάνθρωπό μου; Μήπως επέτρεψα στα βέλη του πονηρού και στους λογισμούς του να προσγειωθούν μέσα μου;
Και, φυσικά, να θυμάμαι πως ο αγώνας ο πνευματικός δεν σταματά ποτέ. Πέφτω, ξανασηκώνομαι, ξαναπέφτω, ξανασηκώνομαι. Δίχως όμως το πετραχήλι του πνευματικού, δίχως την ειλικρινή εξαγόρευση των αμαρτιών μου, δίχως την αληθινή, καρδιακή μετοχή μου στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ηρεμία ψυχής και ευλογία στη ζωή μου δεν θα έχω.
Όπως το έλεγε κι ένας φίλος μου, νυν μοναχός στο Άγιον Όρος: 'Πρέπει καθημερινά να αγωνιζόμαστε, να μετανοούμε, να προσευχόμαστε, να μην επαναπαυόμαστε, να βγαίνουμε από το comfort zone μας'.
Ο Χριστός γεννιέται καθημερινά στις ψυχές εκείνων που Τον αναζητούν. Στους αγωνιστές. Στους -εν τέλει- λίγους [δες στην εικόνα της Γέννησης: δεν υπάρχει κοσμοσυρροή) αλλά εκλεκτούς (όπως λέει και στο Ευαγγέλιο)]. Σε εκείνους που ΟΝΤΩΣ θέλουν να Τον βρουν.
Είσαι εσύ, Σεβάχ, γνήσιος αναζητητής Του; Είσαι;
Να αγωνίζεσαι, Σεβάχ. Να αγωνίζεσαι κάθε στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου