Η γέννηση του Χριστού μας!

 Πάντα μου άρεσε, με χαροποιούσε το γεγονός της γέννησης του Χριστού μας! Φυσικά, ήταν και όλη η ατμόσφαιρα: η προετοιμασία για τη μέρα αυτή, η νηστεία, ο αγώνας, το διάβασμα (και τ’ακούσματα μέσω ραδιοφώνου) βιβλίων με τη θεματική αυτή, τα φωτάκια, τα τραγούδια, τα κάλαντα, κλπ.

Ταυτόχρονα, με θλίβει που εδώ και κάποια χρόνια επιχειρείται μια συστηματοποιημένη αφαίρεση του κεντρικού προσώπου των εορτών (του Χριστού!!) απ’το όλο 12ήμερο και την προετοιμασία γι’αυτό. Αντικαταστάθηκαν οι φάτνες που έβλεπες σε πλατείες και κεντρικά σημεία πόλεων και χωριών με μπάλες χριστουγεννιάτικες και χιονάνθρωπους και νιφάδες χιονιού. 

Μα, για δες. Όσο κι αν γεμίζουμε με ψεύτικα πράγματα τις ζωές μας τόσο η καρδιά μας παγώνει. Όσο καταναλώνουμε κι αγοράζουμε υλικά αγαθά αυτές τις μέρες τόσο δεν απομειώνεται η θλίψη, η μοναξιά. 

Πόσο εύκολο είναι να βυθιστούμε στο πνεύμα των ‘γιορτινών’ ημερών άθελα ή ηθελημένα, όταν βγούμε απ’το ΦΩΣ του Χριστού…

Ας πάμε, λοιπόν, κόντρα στο ρεύμα των [κατευθυνόμενων;] ‘γιορτινών’ συνηθειών της πλειοψηφίας κι ας ακολουθήσουμε μέσα στη νύχτα το υπέρλαμπρο ΦΩΣ του αστεριού που μας δείχνει τη φάτνη της Βηθλεέμ. 

Διότι Χριστούγεννα σημαίνει αγάπη και φως και ελπίδα! Και για να τα έχουμε όλα αυτά, πρέπει να προετοιμαστούμε. Να αγωνιστούμε ειλικρινά. Ετσι, θα δούμε το ΦΩΣ του Χριστού μας. Όπως οι ποιμένες και οι Μάγοι.

Διότι Χριστούγεννα πραγματικά είναι μόνο τα Χριστούγεννα ΜΑΖΙ με τον Χριστό.

Με αφορμή την έναρξη της χριστουγεννιάτικης νηστείας

κείμενο του κ.Γιώργου Μπάρλα,
τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την άδεια της αναδημοσίευσης

Σαρακοστή Χριστουγέννων από αύριο (σσ: σήμερα - η ανάρτηση του κ.Μπάρλα έγινε χθες) και ήδη ο εορτασμός έχει ξεκινήσει. Στολίδια, φωτάκια, αγιοβασίληδες...
Η εκκλησία πάντως δεν γιορτάζει ακόμη Χριστούγεννα, προετοιμάζει για την εορτή μέσα από μια μακρά πορεία 40 ημερών.
Ο άνθρωπος σήμερα δεν αντέχει την προετοιμασία, θέλει εδώ και τώρα τη γιορτή. Θα γιορτάσουμε δύο μήνες συνέχεια Χριστούγεννα. [Μέχρι πέρυσι τουλάχιστον ένας ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε 24ωρες χριστουγεννιάτικα τραγούδια επί δύο μήνες! Σου ερχόταν αναγούλα.]

Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι και να το ολοκληρώσουμε. Να πούμε τώρα κάνουμε αυτό, το φέρουμε εις πέρας και μετά ακολουθεί το άλλο. Σαρακοστή 40 μέρες λχ και, μετά, γιορτή 12 μέρες (το δωδεκαήμερο).
Η ζωή θέλουμε να είναι μια αλυσίδα ευχάριστων στιγμών, εξού και η γιορτή εκβιάζεται να διαρκέσει 2 μήνες.
Έτσι, αυτή δεν έχει βάθος, δεν μπορεί να έχει βάθος αφού ο άνθρωπος δεν στέκεται στιγμή για να σκεφτεί τι γιορτάζει, το αγνοεί εντελώς, γι αυτό και δεν γιορτάζουμε κάτι, δεν ευχόμαστε πια "καλά Χριστούγεννα", λέμε "καλές γιορτές". Δεν γιορτάζουμε τίποτα συγκεκριμένο. Απλά γιορτάζουμε.
Αυτό, μεταξύ άλλων, συμβαίνει διότι έχει χαθεί η αίσθηση του ιερού. Τα πάντα έχουν εκκοσμικευθεί. Άρα δεν υπάρχει χρόνος ούτε λόγος να προετοιμάσει κανείς τον εαυτό του για την είσοδο στον χώρο του ιερού, ήγουν στον χώρο τον θρησκευτικό. Υπάρχει μόνο ο κόσμος και απλώς συμμετέχω σε αυτόν διασκεδάζοντας.
Γι' αυτό κι ο άνθρωπος ενώ "γιορτάζει" 40 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα, από την ημέρα των Χριστουγέννων και εξής αρχίζει να πέφτει η διάθεση. Είναι αργία, τα καταστήματα είναι κλειστά, είμαι σπίτι, δεν τρέχω από δω κι από κει, δεν περνάει ο χρόνος, δεν περίμενα κάτι ουσιώδες 40 μέρες, αυτές όμως πέρασαν ενώ δεν ήθελα. Η αργία μού φαίνεται δύσκολη, δεν έχει νόημα. Δεν ολοκληρώνεται τίποτα. Άρχισα κάτι πριν 40 μέρες, αλλά αυτό τελειώνει - πλην δεν ολοκληρώνεται. Έχει τέρμα, δεν έχει όμως περατωθεί.
Θα προτιμούσα εντέλει να μην είναι αργία τα Χριστούγεννα, γιατί δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την αργία μιας τέτοιας μέρας. Η οποία δεν κυλάει εύκολα, ειδικά μετά το μεσημεριανό τραπέζι. Δεν καθιστά δυνατή την ενδιατριβή με κάτι σημαντικό, με κάτι που με ξεπερνά. Οι διαδοχικές φευγαλέες στιγμές ακυρώνονται στην αργία. Η θρησκευτική αργία όμως έχει ως χρόνο της την αιωνιότητα. Ένας χρόνος σταθερός. Κάτι απίθανο σήμερα.
Στην αργία των Χριστουγέννων, όπως και σε κάθε θρησκευτική αργία (Κυριακή), ο άνθρωπος απλώς ξεκουράζεται από το τρέξιμο που προηγείται. Δεν γιορτάζει κάτι, ούτε αναφέρει την ύπαρξή του σε κάτι άλλο πέραν όσων βλέπει όλη τη βδομάδα.
Μένει εντέλει με τη θλίψη.

Γεννήθηκε ο Χριστός στην καρδιά μου; Στην ύπαρξή μου;

Αυτό είναι το κύριο ερώτημα που με απασχολεί αυτές τις ημέρες, αδερφή/έ. 

Και υπάρχουν πολλές φορές μέσα στην ημέρα που τη χαρά, την ζεστασιά της γέννησής Του, την ηρεμία την διακόπτουν άγχη, δυσκολίες, κλπ. Φυσικά και θα τα έχουμε όλα αυτά: άνθρωποι είμαστε και 'ακόμη κι αν μια μέρα ήταν η ζωή μας σ'αυτή τη γη, σίγουρα θα αμαρτάναμε'. 

Αλλά, όταν έρχεται το βράδυ, πριν κλείσουμε τα μάτια μας, να κοιτάξουμε λίγο στη ψυχή μας, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Τον αναζήτησα σήμερα; Συμπεριφέρθηκα όπως θα ήθελε Εκείνος; Μήπως πλήγωσα κάποιον συνάνθρωπό μου; Μήπως επέτρεψα στα βέλη του πονηρού και στους λογισμούς του να προσγειωθούν μέσα μου; 

Και, φυσικά, να θυμάμαι πως ο αγώνας ο πνευματικός δεν σταματά ποτέ. Πέφτω, ξανασηκώνομαι, ξαναπέφτω, ξανασηκώνομαι. Δίχως όμως το πετραχήλι του πνευματικού, δίχως την ειλικρινή εξαγόρευση των αμαρτιών μου, δίχως την αληθινή, καρδιακή μετοχή μου στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ηρεμία ψυχής και ευλογία στη ζωή μου δεν θα έχω. 

Όπως το έλεγε κι ένας φίλος μου, νυν μοναχός στο Άγιον Όρος: 'Πρέπει καθημερινά να αγωνιζόμαστε, να μετανοούμε, να προσευχόμαστε, να μην επαναπαυόμαστε, να βγαίνουμε από το comfort zone μας'.

Ο Χριστός γεννιέται καθημερινά στις ψυχές εκείνων που Τον αναζητούν. Στους αγωνιστές. Στους -εν τέλει- λίγους [δες στην εικόνα της Γέννησης: δεν υπάρχει κοσμοσυρροή) αλλά εκλεκτούς (όπως λέει και στο Ευαγγέλιο)]. Σε εκείνους που ΟΝΤΩΣ θέλουν να Τον βρουν. 

Είσαι εσύ, Σεβάχ, γνήσιος αναζητητής Του; Είσαι;

Να αγωνίζεσαι, Σεβάχ. Να αγωνίζεσαι κάθε στιγμή.

Τι ‘’δεν’’ είναι Χριστούγεννα…

του φίλου Ελευθεριάδη Γ. Ελευθερίου

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι η γιορτή μιας ακαθόριστης αγάπης.

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι η γιορτή μιας απροσδιόριστης χαράς.

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι η γιορτή, ούτε της οικογένειας, ούτε των στιγμών με τους φίλους και τους αγαπημένους.

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι ούτε τα γλέντια, ούτε οι χαρές, ούτε τα φαγοπότια, ούτε οι μουσικές.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι ούτε τα δέντρα, ούτε τα στολίδια, ούτε τα φώτα, ούτε οι εκδρομές…

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι τα Χριστούγεννα.

Η αρχή της νίκης του θανάτου…

Αυτό είναι τα Χριστούγεννα. Η αρχή της νίκης του θανάτου.

Και ο ερχομός Εκείνου.

‘‘Του Ανυψώσαντος το κέρας ημών…’’.

Μια εβδομάδα πριν τη γέννησή Του

 Σε μια εβδομάδα θα 'ρθει να γεννηθεί. 

Στη Βηθλεέμ και στην καρδιά μου.

Και στην καρδιά σου. 

Μα πρέπει να συγυρίσουμε τα δωμάτια της ψυχής μας.

Να εξομολογηθούμε. Να προετοιμαστούμε.

Να πετάξουμε τα ανούσια μέσα μας,

για να'χει χώρο να εισέλθει Εκείνος.

 

Χριστέ μου, Χριστούλη μου,

 

βοήθησέ με να είμαι έτοιμος.

Όταν θα'ρθει η Παρθένος Μαρία να σε γεννήσει.

 

Βοήθησέ με να είμαι έτοιμος,

κι όταν η δική μου ώρα για τα αιώνια ηχήσει. 

Αυτά είναι αληθινά Χριστούγεννα

 

πηγή

-Πήγαινε παιδάκι μου σ’ έναν παπά να εξομολογηθείς. Ν’ αναπνεύσει η ψυχή σου. Να κοινωνήσεις τον Χριστό, να ζήσεις αληθινά Χριστούγεννα.

-Τι να του πω; Ντρέπομαι.

-Τι να του πεις; Δεν ξέρω… Ν’ ανοίξεις την καρδιά σου. Να εγώ ξέρεις τι του λέω; Για τον εγωισμό και τη φιλαυτία μου. Την τεμπελιά και σκληροκαρδία μου. Για τους θυμούς και τσακωμούς με τα παιδιά και τη γυναίκα μου. Του λέω για τις φορές εκείνες που βαριέμαι να πάω εκκλησία. Τις άλλες που βλέπω κάποιον ζητιάνο και τον αποστρέφομαι.

Πως δυσκολεύομαι να συγχωρήσω όσους μου κάνουν κακό και που πολλές φορές παρασύρομαι, σχολιάζω και κατακρίνω άλλους ανθρώπους. Πως αντί να είμαι ευγνώμων για όσα καλά μου δίνει ο Θεός γκρινιάζω και μουρμουράω.

Πως αντί να έχω το νου και την καρδιά μου στο Θεό γαντζώνομαι στα πράγματα του κόσμου. Στα λεφτά, τα ρούχα, το ποδόσφαιρο, το κινητό, το αυτοκίνητο. Την κοινωνική θέση και την κοσμική γνώση.

Του λέω πως πολλές φορές τρώω σαν να μην υπάρχει αύριο, πως μιλώ λέγοντάς πράγματα ανούσια ή που πληγώνουν τους άλλους. Πως δεν έχω υπομονή και θέλω όλα να γίνουν όπως τα προγραμματίζω. Πως κάποιους τους αγαπώ και άλλους πάλι δεν θέλω ούτε και να τους μιλώ. Πως μέσα μου νιώθω πως υπερέχω των αδελφών μου και τους θεωρώ κατώτερους.

Αυτά λέω φίλε κι άλλα πολλά που δεν λέγονται. Δύσκολη η εξομολόγηση. Μα τόσο λυτρωτική.

-Κι ο πάτερ δεν θυμώνει, δεν σου κάνει παρατήρηση, δεν σε αποδοκιμάζει;

-Όχι, ο πάτερ είναι μια ανοιχτή αγκαλιά. Αγάπη και προσευχή. Οδηγός στο δρόμο τ’ ουρανού, συμφιλιωτής εμού και του Θεού. Και μετά η ψυχή πετά. Καθαρή κι ανάλαφρη συναντά τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του.

Αγαλλίαση και χαρά. Ωσαννά εν τοις υψίστοις, Χριστός γεννάται!

Αυτά είναι Χριστούγεννα φίλε.

Άντε μην αργείς…Τρέξε κι εσύ για μια λεύκανση ψυχής.

© Αλέξης Αλεξάνδρου 18/12/17

Στη Βηθλεέμ

 

Καλά Χριστούγεννα!

Καλά Χριστούγεννα! 

Με ειρήνη, αγάπη, άπλα καρδιάς κι ό,τι άλλο όμορφο!

Ετοιμάσου, ψυχή μου

Ίσως κάποτε πρέπει οι λέξεις ν'αδειάζουν εντελώς απ'το νόημά τους για να μας βοηθήσουν να ξαναρχίσουμε απ'το απλό. Απ'το φαινομενικά παιδικό. Απ'το Άλφα. Σκέτα τα γράμματα κρύβουν την απλότητα της ζωής. Απ'το Άλφα ως το Ωμέγα του Αγαπώ. 

Αγαπώ σημαίνει βλέπω με τα μάτια της καρδιάς. Αγαπώ σημαίνει δανείζομαι την παιδική αθωότητα κι έτσι πορεύομαι στη ζωή μου. Απαλλαγμένος από μίση, ίντριγκες. Δίχως πάθη.

Έρχονται Χριστούγεννα. Για να τα χαρώ στην αληθινή τους διάσταση πρέπει να τα ζήσω σαν παιδί. Ν'αδειάσω απ'ό,τιδήποτε ανούσιο. Έτσι θα'χω περισσότερες πιθανότητες να πλησιάσω τον Νεογέννητο Μεσσία. Ν'ακούσω το "Ωσσανά εν τοις Υψίστοις".

Για να δω το αστέρι της Βηθλεέμ πρέπει να κάνω εσωτερική επανάσταση. Ν'απαλλαχτώ απ'όλα τ'άλλα φώτα που με ζαλίζουν και με κρατούν στην γήινη, ψεύτικη επαναληπτικότητα των δήθεν αναγκών μου. Πάμε, ψυχή μου. Ήρθε η ώρα να γεμίσουμε απ'το υπέρλαμπρο, μαγευτικό φως της Γέννησης. Ετοιμάσου!

Έρχονται Χριστούγεννα, ψυχή μου, ακούς;

Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου

κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελό της

Ω, πόσο εύκολοι είμαστε ώρες-ώρες στο να κρίνουμε τον διπλανό μας.

Ακόμη κι αν δεν μιλήσουμε αρνητικά κουνώντας το κεφάλι με αποδοκιμασία.

Ακόμη κι αν δεν το εκφράσουμε με λόγια...

Πιάνω τον εαυτό μου να θυμάται πόσες και πόσες φορές

έχω σκεφτεί έτσι για κάποιον...

Κριτής σκληρός και δυσώπητος.

Μα γιατί;

Γιατί;

Έρχονται Χριστούγεννα. 

Χριστούγεννα, ψυχή μου, ακούς;

Κι όλα μέλλει ν'αλλάξουν, η ιστορία ολόκληρη, ο κόσμος όλος.

Μα ο μέσα μου κόσμος; 

Εκεί, μέρα τη μέρα, σκέψη τη σκέψη, χτίζω ένα-ένα τα παράθυρά μου.

Τα παράθυρα της ψυχής μου στερούνται το φως. 

Τη θέα.

Και το χαμόγελο αρχίζει έτσι να σβήνει.

Γιατί, χωρίς φως, πώς ν'ανθίσει;

Θέλω αυτά τα Χριστούγεννα να γκρεμίσω τα τείχη που έχτισα.

Να αφήσω το φως της αθώας Αγάπης Του να σεργιανίσει μέσα μου.

Να πάρω την ψυχή μου έναν περίπατο.

Να νιώσω πως ο δίπλα μου είναι γέφυρα για τον παράδεισο,

όχι καράβι ενοχών και σκληρής κατάκρισης.

Έρχονται Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα, ψυχή μου, ακούς;

Μια νύχτα μετά

Κάπου ανάμεσα στις εορταστικές βόλτες, στα πολύχρωμα στολίδια και στα χριστουγεννιάτικα δέντρα με τα φωτάκια που αναβοσβήνουν, σταματώ για λίγο. Κοιτάζω πίσω μου. Από το πρωί μέχρι τώρα έζησα τόσες στιγμές. Τόσες ανάσες. Τόσα χνάρια απ'τα βήματα της καρδιάς.

Τα βήματα πίσω μου δείχνουν πως ξεκίνησα σήμερα τη μέρα μου απ'τη Φάτνη. Έκανα σίγουρα το "καθήκον" μου σαν τυπικός, "καλός χριστιανός". Μα, μήπως δεν πήρα μυρωδιά απ'το Μυστήριο που έγινε; Αναρωτιέμαι... 

Ήρθε στον κόσμο μας. Στ'αλήθεια ήρθε. Για μας ήρθε. Να μας συναντήσει, να μας δώσει εκείνο που σ'όλη μας τη ζωή αναζητούμε: την ευτυχία. Αυτή την τόσο παρεξηγημένη λέξη. Ήρθε για όσους Τον πιστεύουν και για όσους τον αρνούνται. Ήρθε για να σπάσει τη μιζέρια μας, τη σκληράδα της καρδιάς μας. Η αγκαλιά Του δεν αρνήθηκε ποτέ κανέναν.

Χριστέ, ήρθες και μάλλον δεν σε κατάλαβα. Είμαι τόσο απασχολημένος με το τι θα κάνω μετά. Οι έγνοιες μου, τα προβλήματά μου είναι ο κόσμος μου. Δυστυχώς είμαι αποκλεισμένος στον εαυτό μου. 

Χριστέ μου, ήρθες μέσα στην απέραντη σιωπή στον κόσμο μας. Στον κόσμο μου. Και δυσκολεύομαι να σε ακούσω γιατί έχω μάθει να φωνάζω.

Μάθε με, Χριστέ μου, να σιωπώ. Και μέσα στη σιωπή να ψάχνω το γλυκό Σου Φως. Ούτως ή άλλως, ένα πράγμα ζήτησες: να σου δώσω τις αμαρτίες μου, τα σκοτάδια μου.

Στέκομαι κι απόψε, μια νύχτα μετά την Γέννησή Σου, ανάμεσα στη λογική και στο υπέρλογο. Ανάμεσα στη συνήθεια και στην αλήθεια. Ανάμεσα στη ψευτοζωή και στις ανάσες που ευωδιάζουν γλύκα. 

Δείξε μου, το Φως Σου. Σε παρακαλώ με όση δύναμη έχει η παγωμένη μου καρδιά. Δείξε μου τον αληθινό δρόμο προς την αγάπη.

υγ: Χρόνια πολλά, αδέρφια μου! Και σας ευχαριστώ ΠΟΛΥ για τα σχόλια, τις ευχές και τα mail που μου στέλνετε. Τι να πω... Με έχετε κατασυγκινήσει.
υγ2: Φωτογραφία από εδώ

Χριστούγεννα ή αλλιώς: Ο μονόλογος μιας παγωμένης καρδιάς

Σε λίγες ώρες έρχονται Χριστούγεννα. Χριστούγεννα, Σεβάχ. Το καταλαβαίνεις;;; Θα'ρθει ο Χριστός μέσα σου. Θα τον κοινωνήσεις. Θα τον λάβεις μέσα σου! Αυτόν τον ίδιο! Το αντιλαμβάνεσαι;;; 

Να θυμάσαι, Σεβάχ, πως δε γεννήθηκε σε παλάτια. "Ο νεογέννητος Μεσσίας ήρθε και δεν τον πήρε είδηση σχεδόν κανένας"... Ναι, το'χεις χιλιοακούσει, χιλιοδιαβάσει. Μα το'χεις, στ'αλήθεια, χωνέψει;

Αν τώρα ερχόταν ο Χριστός, ποιοι θα τον αντιλαμβάνονταν; Μήπως οι δεσποτάδες στις μεγαλεπήβολες μητροπόλεις τους με τις Mercedes; Μήπως οι μεγάλοι κήρυκες -οι μοιραίοι- ή οι σπουδαίοι καλλιτέχνες; Μήπως οι επιφανείς άρχοντες; Μήπως εσύ, Σεβάχ, που έχεις ασύρματο ίντερνετ και είσαι βολεμένος με το αερόθερμό σου σ'ένα ζεστό δωμάτιο;

Πλανιέσαι, Σεβάχ... Πλανιέσαι... 

Θέλω ένα πράγμα και μόνο: για αυτή τη νύχτα, αυτή την κρύα νύχτα 24 προς 25 Δεκέμβρη να γίνω έστω για μερικές ώρες ένας άσημος ρακένδυτος. Ένας πάμφτωχος, ένας αλήτης. Ένας πεταμένος. Αυτό θέλω. Με την ελπίδα πως το άστρο της Βηθλεέμ -εκείνο το ολόγλυκο αστέρι- θα μου κάνει τη Χάρη να το δω. Να το δουν τα παγωμένα μάτια μου. Να με αγκαλιάσει το γλυκό του φως... Αυτό θέλω. Μετά; Μετά όλα γίνονται φως. Όλα γίνονται Χριστός που έλεγε και ο γλυκός άγιος γέρ.Πορφύριος...

Σεβάχ, άσε τις πολυλογίες λοιπόν. Παράτα τα όλα και ετοίμασε λίγο το αμαρτωλό αχούρι της ψυχής σου. Πέτα εγωισμούς, πέτα σκέψεις, προβλήματα, δουλειά, λογαριασμούς. Όλα. Πέτα τα. Έστω για απόψε. Είναι δύσκολο, ναι. Μα αξίζει. Αξίζει ν'αφήσεις αυτό το γλυκό φως του Αστεριού να φωτίσει, να γλυκάνει το είναι σου. Για να'χεις ελπίδα. Να'χεις παρηγοριά. Να'χεις δύναμη λιονταρίσια. Να'χεις λεβεντιά κι αρχοντιά. Να'χεις λόγο για να ζεις με έρωτα. Να'χεις λόγο να χαμογελάς σε κάθε μέρα που θα σου ξημερώνει.

Προσπάθησε, Σεβάχ. Ετοιμάσου. Έρχεται η ώρα. Τόσο αθόρυβα. Τόσο σιωπηλά.Μα και τόσο χαρμόσυνα. Για σένα και για κάθε καρδιά που χτυπάει.

Στον απόηχο

Στον απόηχο της χτεσινής μεγάλης γιορτής των Χριστουγέννων.

Ένα μουσικό βυζαντινό κείμενο απ'την Ελληνική βυζαντινή χορωδία.

Αφιερωμένο με πολλή αγάπη.

υγ1: Οι περισσότεροι, όταν ακούνε για βυζαντινή μουσική, βιάζονται να προσπεράσουν. Όμως, κρύβει μια απίστευτη γλυκύτητα αυτή η μουσική. Γι'αυτό, give it a chance!!!

υγ2: Γνωρίζεις ότι σήμερα (Σύναξη της Θεοτόκου) γιορτάζουν κάποιοι Παναγιώτηδες; Χρόνια τους πολλά.

Χρόνια πολλά!!!!

Ακόμα μια φορά που αποφάσισε να ξαναγεννηθεί. 
Για μας...
Παρ'όλη τη παγωνιά που κάνει στις ψυχές μας και στη φύση.
Ήρθε. Ήρθε και φέτος να μας δώσει ελπίδα.
Να κάνει άνοιξη και λιακάδα και χαμόγελο τις παγωμένες μας υπάρξεις.
Χριστός γεννιέται σήμερα.
Σ'όλες τις πόλεις! Όχι μόνο στη Βηθλεέμ.

Τι λες; Πάμε να Τον συναντήσουμε; 

Τσεκάροντας κάποια πράγματα...

Έχω στήσει αυτί.
Προσπαθώ ν'ακούσω λίγο την καρδιά μου.
Χτυπάει. Κάποιες φορές λίγο ακαθόριστα. Κάποιες άλλες σταθερά.

Αύριο ο Χριστός θα γεννηθεί.
Θα γεννηθεί, όμως, στη δικιά μου καρδιά; 

Αυτό αναρωτιέμαι, φίλε...

Ωραία τα λόγια, οι μελό καταστάσεις, οι περιγραφές. Αλλά η πράξη είναι αυτή που μετράει. Που πονάει. Που δείχνει το ποιόν, το υλικό απ'το οποίο είναι η καρδιά μου, η ψυχή μου.

Ωραία τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, οι επισκέψεις, τα στολίδια, τα κάλαντα. Μα θα'θελα να μη μείνω εκεί...
Τυπικούρες είν'αυτά, που λέει κι ένας φίλος.

Ίσως, αυτές τις μέρες θα 'πρεπε, φίλε, να τσεκάρουμε λίγο τη βρωμιά που κουβαλάμε μέσα μας. Να τη διώξουμε. Εξομολόγηση. Αν δεν έχεις νιώσει αυτό το αλάφρωμα, ευκαιρία! Αν το'χεις, τότε καταλαβαινόμαστε.

Καλά Χριστούγεννα, φίλε. Το εννοώ...

Ένα απ'τα αγαπημένα χριστουγεννιάτικα

Το παρακάτω τραγούδι είναι απ'τα πιο αγαπημένα μου. Με δυνατούς στίχους κ μελωδία πραγματικά ονειρική. Καλή ακρόαση! 

υγ: Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν!! 

Θέλω κι εγώ να δω αυτό το φως...

Ο Χριστός γεννήθηκε απαρατήρητος. Λαθών ετέχθης υπό το σπήλαιον... Έτσι ειπώθηκε χτες σ'ένα τροπάριο της γιορτής. Δεν τον είδαν ούτε οι γραμματείς ούτε οι φαρισαίοι ούτε οι επίσημοι ούτε οι διάσημοι εκείνης της εποχής. Ούτε και η πλειοψηφία. Δεν ήταν άξιοι... Ούτε, όμως, και θα το καταλάβαιναν ακόμα κι αν τον έβλεπαν...

Ο Χριστός γεννήθηκε απαρατήρητος. Στα κρυφά. Στη σιωπή. Στην ησυχία της νυχτιάς...

Στάσου, φίλε. Αφουγκράσου. Τον ακούς; Ακούς το μωρουδίστικο εκείνο θεϊκό χαμόγελο; Μπορείς να δεις το βλέμμα του το θεϊκό; Μέσα στη νύχτα ακούγεται πολύ σιγανά. 

Κι εγώ; Εγώ τον ακούω; Ή είμαι απασχολημένος με χίλια άλλα δύο πράγματα; Τον ακούω; Ή μήπως η καρδιά μου είναι ανίκανη να δει πέρα απ'τον εγωισμό μου; Έχω γίνει ένα με την αμαρτία κι η καρδιά μου είναι δυσκίνητη. Είναι παγωμένη σαν την παγωνιά χειμερινής νύχτας.

Μα μπορώ να αλλάξω. Μπορώ, ναι! Μπορώ! 

Κοίτα ψηλά τ'αστέρια, ψυχή μου. Κοίτα τα... Και σκέψου πως ανάμεσα σ'αυτά τ'αστέρια φάνηκε κι ένας μεγάλος αστέρας που φώτισε το δρόμο των μάγων. Ανάμεσα σ'όλα αυτά τ'αστέρια που τώρα βλέπεις κάποτε πέρασε κι ένα αστέρι ολόφωτο. Τύλιξε με το γλυκό του, παρηγορητικό φως την Ιουδαία...

Θέλω κι εγώ να δω αυτό το φως. Ναι... Το θέλω... 

Ευχαριστώ πολύ τον καλό μου φίλο Τ. που το επιμελήθηκε!

(Υπενθυμίζω ότι "τρέχει" η κλήρωση της αόρατης γωνιάς για τα CD του Jamster. Περισσότερες πληροφορίες εδώ)

Αύριο, Χριστούγεννα...

Αύριο Χριστούγεννα. Μου φαίνεται σαν όνειρο. Δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο χρόνος.Από εκεί που πάλευα καθημερινά και το μόνο που μ'ένοιαζε ήταν να καταφέρω να "βγάλω" τη μέρα, τώρα κοιτάζω τις μέρες που πέρασαν και χαμογελώ. Και ξέρεις γιατί; Επειδή βλέπω το χέρι του Θεού ξεκάθαρο πλέον. Πόσο με προστάτεψε, πόσο με παίδεψε, πόσο τον κυνήγησα. Πόσο τον απογοήτευσα. Πόσο λίγο προσπάθησα...

Και τώρα; Τώρα τι; Και τι σημαίνει που αύριο είναι Χριστούγεννα; Θα πας εκκλησία αύριο; Να πας. Όχι επειδή στο λέω, αλλά γιατί καλό είναι να ζήσεις λίγο διαφορετικά. Πήγαινε και στάσου κάπου που να μη φαίνεσαι και πολύ. Εσύ κι ο Θεός.

Και κοίταξέ Τον και πες του ταπεινά: "Χριστέ μου, για σένα ήρθα σήμερα. Ήρθα λίγο να σε δω. Το ξέρω πως δεν είμαι ικανός να σου μιλώ... Μα εσύ είσαι τόσο καλός. Γεμάτος αγάπη, συγχωρητικότητα. Θέλω να σε νιώσω στην καρδιά μου την ψυχρή. Έλα, Κύριε, και γλύκανε μου τα σκοτάδια. Έλα. Δεν έχω δώρα να σου δώσω. Μονάχα μια καρδιά γεμάτη αμαρτίες και βούρκο. Μα, μέσα απ'το βούρκο, δες. Δες με που σου κάνω νόημα και σε ζητώ. Δάκρυα έχω να σου προσφέρω και μια καρδιά που επιθυμεί να ζήσει".

Πες του ό,τι αισθάνεσαι. Απλά, απαλά και με ταπείνωση. Ακούει. Πάντα ακούει...

Χριστούγεννα έρχονται. Μη χάσεις την ευκαιρία. Γιατί είναι η ευκαιρία να ξαναρχίσεις να ζεις με ελπίδα. Ακόμα κι αν όλα φαίνονται σκοτεινά. Θυμήσου πως φροντίζει ακόμη και για τα μικρά πουλιά τ'ουρανού. Εκείνος το είπε...

Καλά Χριστούγεννα, σου εύχομαι. Εύχομαι μ'όλη μου την καρδιά...

υγ: Η φωτογραφία είναι απ'το Άγιον Όρος. Το 2008 (αν θυμάμαι καλά)

The first Noel

Νομίζω ήταν καιρός να μπει :)

Έλαβα ένα συγκινητικό mail

Χτες βράδυ έλαβα ένα πολύ καρδιακό mail με τίτλο "προσωπικές σκέψεις". Το διάβαζα και οι λέξεις, μία-μία, άγγιζαν τις πιο παγωμένες χορδές της καρδιάς μου. Με συγκίνησε πολύ, γι'αυτό και στο κοινοποιώ.

Χριστούγεννα μου λες και χαμογελάς... Το ίδιο κάνω κι εγώ ασυναίσθητα ή, ίσως, επειδή μ'αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς, αλλά μέχρι εκεί. Δεν ξέρω αν νιώθω κάτι παραπάνω. Δε ξέρω πώς πρέπει να νιώσω βασικά!

Από μικρό παιδί μου έλεγαν να προετοιμαστώ για τα Χριστούγεννα, γιατί κάτι μεγάλο και συνταρακτικό θα συμβεί. Γι'αυτό και φέτος έβαλα ένα στοίχημα: να μην κάνω τίποτα απ'αυτά. Και να δούμε στο τέλος τι θα γίνει!

Γι'αυτό και δεν νήστεψα, γι'αυτό και ξενυχτούσα μέχρι το πρωί, γι'αυτό και δεν βοήθησα τον πεινασμένο που μου ζήτησε μερικά χρήματα, προτίμησα να αγοράσω πακέτο και να βλάψω για πρώτη φορά τον εαυτό μου... Το τελευταίο με πείραξε περισσότερο όμως: 

βλέπω στον καπνό μου ένα πρόσωπο που είναι λυπημένο. Νιώθω χάλια... 

Δε με ενδιαφέρει που δεν νήστεψα ή που δεν έζησα «όπως πρέπει». Με καίει ότι δεν τον βοήθησα. Νιώθω ένοχος που τα ξημερώματα της Τετάρτης εγώ θα χαίρομαι, επειδή θα λέω τα ωραία τροπάρια των Χριστουγέννων ενόσω το φαγητό σιγοψήνεται, και αυτός δεν θα έχει ένα κομμάτι ψωμί. :’(

Για μένα αυτό είναι το νόημα των Χριστουγέννων: να δώσω αγάπη σ'αυτόν που τη χρειάζεται.

Ο Χριστός δεν γεννήθηκε στη Βηθλεέμ  για να κατακρίνει όσους διασκεδάζανε στα ζεστά σπιτάκια τους.

Ήρθε για να μας πει, κάντε χώρο, ένας ακόμα χωράει σ αυτό το σπίτι. Ένας ακόμα χωράει σ αυτή την καρδιά…

Κι αν δεν ένιωσες ακόμα, σαν κι εμένα, την ανάγκη να δώσεις ένα στάβλο στο Χριστό, αν τον προσπέρασες κοιτάζοντας πόσα σου έμειναν μέχρι το τέλος του μήνα, δεν πειράζει.

Έλα με το προβατάκι σου όταν γεννηθεί, έλα με μια κατσαρόλα φαγητό κι ένα κρασί, και πες του πόσο κι εσύ τον αγαπάς, όσο και να Τον πληγώνεις...