Όλοι μαζί μπορούμε!

Χτες που είχα λίγο χρόνο αποβραδίς έριξα μια ματιά στο inbox του mail μου.

Ένα απ'τα mail με συγκίνησε. Η φίλη Ρ. μου ζήτησε να γράψω κάτι για σοβαρά θέματα που μου έγραφε. Να βάλω μερικά links αναρτήσεων παλιότερων.

Καλή μου Ρ., δεν είναι κακό που νιώθεις έτσι όπως μου είπες. Όλοι μας είμαστε λίγο-πολύ έτσι. Μου ζήτησες να προσευχηθώ για σένα και την οικογένειά σου. Η προσευχή μου είναι πολύ αδύναμη κι εγώ πολύ αμαρτωλός. Όμως, πιστεύω στη δύναμη της προσευχής! Πιστεύω πως όλοι οι φίλοι της αόρατης γωνιάς θα βάλουν κι εσένα στην προσευχή τους. 

Όλοι μαζί μπορούμε! Μπορούμε να ανεβάσουμε μια δέηση, μια προσευχή καρδιακή που να φτάσει μέχρι το θρόνο του καλού Θεού μας...

Δες και τις παρακάτω αναρτήσεις. Αν θες κι έχεις χρόνο...

Σαν το κεράκι

Ο τέλειος πίνακας

Ένα χάδι που είχες καιρό να αισθανθείς...

Όσο πιο πολύ...

Σημασία έχει τι θα κάνουμε τώρα!

Με αφορμή ένα mail που έλαβα...

Έλαβα ένα mail αρκετά περίπλοκο και, εν τέλει, κουραστικό. Ο άνθρωπος που μου το έστειλε και υπέγραφε ως 'ανώνυμος' μεταξύ άλλων με ρωτούσε γιατί δεν λέω τίποτα και γιατί δεν μαλώνω όσους δεν πάνε εκκλησία. Μου ανέφερε ότι πρέπει να ελέγχω τους άλλους, να είμαι 'σωστός'. Είπε και πολλά άλλα...

Και όσο το διάβαζα τόσο σκεπτόμουν ότι:

δεν είμαι σε θέση εγώ να ελέγχω κανέναν! Ποιος είμαι εγώ που θα τολμήσω να ασκήσω κριτική; Με διόρισε κανένας δικαστή των άλλων;

Τρέμω όσο σκέφτομαι τις δικές μου αμαρτίες!  Θλίβομαι όσο σκέφτομαι τη σκληρότητα της ψυχής μου. Στεναχωριέμαι όταν συλλαμβάνω το λογισμό μου να τρέχει σε χίλια άλλα πράγματα και όχι σ'αυτά που αξίζουν: τα ουσιαστικά...

Πώς, λοιπόν, να ελέγξω τους άλλους; Πώς; 

Είμαι μια ψυχή γεμάτη λεκέδες. Και ζω σ'ένα κόσμο που πάσχει. Που πάσχει πολύ. Είμαστε όλοι μας στην ίδια σκληρή καθημερινότητα. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αυτό που μας λείπει είναι μια καλή κουβέντα. Ένα χαμόγελο. Μια στοργική ματιά. Ένας λόγος παρηγορητικός.

Αυτό μονάχα θέλω να σου πω σήμερα. Να σου χαμογελάσω και να σηκώσω το βλέμμα μου στον ουρανό. Και να σηκώσεις και συ το δικό σου βλέμμα. Να δεις πως εκεί ψηλά, πάνω απ'τα σύννεφα, όλα είναι τόσο γαλήνια. Το ουράνιο είναι που μας λείπει. Αυτό είναι που ξεχάσαμε με τον καιρό...

Με ρώτησες, ανώνυμε, γιατί γράφω ακόμα στην αόρατη γωνιά. Με ρώτησες τι θέλω. Θέλω να σε κάνω χαρούμενο! Αυτό νιώθω. Θέλω να σου δείχνω αγάπη. Να παρηγοριέσαι. Και απ'την παρηγοριά σου να παρηγοριέμαι κι εγώ. Δε μ'αρέσει να σου λέω τι "πρέπει" να κάνεις. Το ξέρεις και μόνος σου. Δεν έχει νόημα, λοιπόν...

Μα και ο Χριστός το ίδιο δεν έκανε; Όταν του έφεραν την επ'αυτοφόρω μοιχαλίδα δεν τη μάλωσε! Δεν της έριξε καμιά επικριτική ματιά. Κι όμως εκείνη συγκλονίστηκε μετανοημένη. 

Ξέρεις κάτι; Το άγιο είναι σιωπηλό. Εκρηκτικά σιωπηλό. Έτσι το αντιλαμβάνομαι... Πιο καλά απ'όλες τις καρδιές μιλάει εκείνη η καρδιά που έχει "γιομίσει Χάρη" όπως έλεγε κι ένας παππούλης. 

Μια χαμογελαστή καλημέρα σε όλους :)

Έλαβα ένα συγκινητικό mail

Χτες βράδυ έλαβα ένα πολύ καρδιακό mail με τίτλο "προσωπικές σκέψεις". Το διάβαζα και οι λέξεις, μία-μία, άγγιζαν τις πιο παγωμένες χορδές της καρδιάς μου. Με συγκίνησε πολύ, γι'αυτό και στο κοινοποιώ.

Χριστούγεννα μου λες και χαμογελάς... Το ίδιο κάνω κι εγώ ασυναίσθητα ή, ίσως, επειδή μ'αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς, αλλά μέχρι εκεί. Δεν ξέρω αν νιώθω κάτι παραπάνω. Δε ξέρω πώς πρέπει να νιώσω βασικά!

Από μικρό παιδί μου έλεγαν να προετοιμαστώ για τα Χριστούγεννα, γιατί κάτι μεγάλο και συνταρακτικό θα συμβεί. Γι'αυτό και φέτος έβαλα ένα στοίχημα: να μην κάνω τίποτα απ'αυτά. Και να δούμε στο τέλος τι θα γίνει!

Γι'αυτό και δεν νήστεψα, γι'αυτό και ξενυχτούσα μέχρι το πρωί, γι'αυτό και δεν βοήθησα τον πεινασμένο που μου ζήτησε μερικά χρήματα, προτίμησα να αγοράσω πακέτο και να βλάψω για πρώτη φορά τον εαυτό μου... Το τελευταίο με πείραξε περισσότερο όμως: 

βλέπω στον καπνό μου ένα πρόσωπο που είναι λυπημένο. Νιώθω χάλια... 

Δε με ενδιαφέρει που δεν νήστεψα ή που δεν έζησα «όπως πρέπει». Με καίει ότι δεν τον βοήθησα. Νιώθω ένοχος που τα ξημερώματα της Τετάρτης εγώ θα χαίρομαι, επειδή θα λέω τα ωραία τροπάρια των Χριστουγέννων ενόσω το φαγητό σιγοψήνεται, και αυτός δεν θα έχει ένα κομμάτι ψωμί. :’(

Για μένα αυτό είναι το νόημα των Χριστουγέννων: να δώσω αγάπη σ'αυτόν που τη χρειάζεται.

Ο Χριστός δεν γεννήθηκε στη Βηθλεέμ  για να κατακρίνει όσους διασκεδάζανε στα ζεστά σπιτάκια τους.

Ήρθε για να μας πει, κάντε χώρο, ένας ακόμα χωράει σ αυτό το σπίτι. Ένας ακόμα χωράει σ αυτή την καρδιά…

Κι αν δεν ένιωσες ακόμα, σαν κι εμένα, την ανάγκη να δώσεις ένα στάβλο στο Χριστό, αν τον προσπέρασες κοιτάζοντας πόσα σου έμειναν μέχρι το τέλος του μήνα, δεν πειράζει.

Έλα με το προβατάκι σου όταν γεννηθεί, έλα με μια κατσαρόλα φαγητό κι ένα κρασί, και πες του πόσο κι εσύ τον αγαπάς, όσο και να Τον πληγώνεις...

Έλαβα ένα mail

Αγαπητέ μου ανώνυμε φίλε,

έλαβα το mail σου και ειλικρινά με συγκίνησε. Και με την άδειά σου το κάνω ανάρτηση για να το δουν όλοι οι καλοί μας φίλοι εδώ στην αόρατη γωνιά. Δεν έχω πολλά να σου πω, παρά μόνο αυτό το σημαντικό:

Σταμάτα να τιμωρείς τον εαυτό σου για λάθη του παρελθόντος. Ξέχνα όσες αμαρτίες έχεις κάνει. Κανείς μας δεν είναι υπεράνω. Όλοι μας έχουμε κάνει πράγματα που έχουμε μετανιώσει. Όμως, υπάρχει το πλυντήριο της ψυχής που διαγράφει αμετάκλητα όλες τις εκ βαθέων ομολογημένες αμαρτίες: η εξομολόγηση. Αν πας με ειλικρίνεια, θα νιώσεις ένα βάρος ασήκωτο να φεύγει απ'την καρδιά σου.

Κοιτάς τόσο πολύ το παρελθόν σου που χάνεις το παρόν που βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου. Η ζωή είναι οι στιγμές που ζεις και θα ζήσεις... Ξαναπιάσε τη ζωή απ'την αρχή αφήνοντας το θεϊκό χέρι να σβήσει το πονεμένο σου παρελθόν και ζήσε  από δω και μπρος κάθε στιγμή σαν την πιο μοναδική, την πιο όμορφη. 

Και μην ξεχνάς: έχεις κι εδώ στην γωνιά μας πολλούς ανθρώπους που θα εύχονται για σένα.

Καλή προσπάθεια. Καλή αρχή.

Σεβάχ ο Θαλασσινός