Μητρότητα

Χαίρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε

εκ σου γαρ ανέτειλε ο ήλιος της δικαιοσύνης

  Τι πλούτος συναισθημάτων! Πώς να περιγραφούν με λέξεις τα όσα βιώνει μια μητέρα; Το σώμα της μεγαλώνει για να φιλοξενήσει με ζεστασιά καινούριους ανθρώπους, που με όλη την θαυμάσια σοφία του Δημιουργού έρχονται στον κόσμο. Η καρδιά της μεγαλώνει για να φιλοξενήσει με στοργή τα καινούρια πλάσματα του Θεού που τρέφονται από την αγάπη της.  Η μητρική φροντίδα κάθε άλλο παρά αυτοθυσία λογίζεται μέσα της. Είναι το ξεχείλισμα της καρδιάς της. Αγάπη γνήσια, καθαρή, χωρίς συμφέρον. Χωρίς ανταλλάγματα. Μόνο αντάλλαγμα το χαμόγελο του παιδιού. Τα γέλια, οι χαρές και τα παιχνίδια. Να το βλέπει να μεγαλώνει μέσα στην αγκαλιά της. 

  Για το παιδί της θα φυλάξει αυτό που η ίδια νομίζει καλύτερο. Θα τα δώσει όλα. Αν χρειαστεί και τη ζωή της, χωρίς ενδοιασμούς.

  Κάθε μητέρα και κάθε παιδί ένα ξεχωριστό ζευγάρι. Οι δυο τους έχουν ένα μυστικό τρόπο επικοινωνίας που κανείς άλλος δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει. Οι δυο τους διασκεδάζουν με τρόπους που οι άλλοι δεν μπορούν να συμμετέχουν. 

  Μέσα από τη μητέρα το βρέφος θα αντιληφθεί ότι υπάρχει σαν οντότητα. Θα μάθει τον κόσμο. Μέχρις ότου να είναι έτοιμο να τον εξερευνήσει μόνο του, με τη σιγουριά όμως ότι το χέρι της μητέρας θα είναι πάντα εκεί απλωμένο, έτοιμο να το κρατήσει όταν φοβάται. Η αγκαλιά της θα είναι πάντα εκεί για να το παρηγορήσει όταν πέφτει και χτυπά. Και αργότερα η διδασκαλία της για να του μάθει χρήσιμα πράγματα. Και αργότερα η ματιά της και ο νους της που το παρακολουθούν με αγωνία να γίνεται έφηβος και να επαναστατεί. Και ακόμη έπειτα όταν ανοίγει τα φτερά του, η μητέρα εξακολουθεί να το παρακολουθεί άλλοτε διακριτικά και άλλοτε πιο αδιάκριτα, πάντοτε όμως με την ίδια ανεξάντλητη αγάπη.

  
  Δεν στερεύει η βρύση της μάνας. Ποτέ δεν πρέπει να στερεύει, μονάχα πρέπει η ίδια να μάθει να υπολογίζει τη ροή ανάλογα με τη δίψα του παιδιού της. Για να το ξεδιψάει, χωρίς να το πνίγει.

 Και η υπομονή της είναι ατέλειωτη. Χρόνια ολόκληρα θρέφει, παρηγορεί, κοιμίζει, σκέπει, δίνει συμβουλές με τρυφεράδα. Όταν πονάει και αρρωσταίνει το παιδί της, νιώθει τον ίδιο πόνο στο σώμα της. Αγάλλεται η ψυχή της, όταν εκείνο χαίρεται. Το καμαρώνει κρυφά, το θαυμάζει, το επιβραβεύει και χαμογελάει με τα κατορθώματά  του. Στα μάτια της είναι τέλειο, δεν θα μπορούσε αλλιώς να το φανταστεί και ούτε θέλει. Ακόμα και αν συμβεί να υποφέρει που το παιδί της είναι διαφορετικό από τα άλλα τα «φυσιολογικά», για εκείνη εξακολουθεί να είναι τέλειο, όπως ακριβώς και στα μάτια του Θεού.  

  Μητέρα του Θεού η Παναγία. Η Παναγία πόση ταπείνωση πρέπει να  είχε για να χωρέσει μέσα της ο ίδιος ο Θεός! Την ίδια ταπείνωση ας έχει κάθε μητέρα για να αγαπάει πάντοτε το παιδί της, όπως ακριβώς είναι, τέλειο, καθώς στα μάτια του Θεού.

υγ: Κείμενο της Ελένης Κ. Την ευχαριστούμε πολύ!
υγ2: Χρόνια πολλά σ'όσους γιορτάζουν! Χρόνια πολλά στην πόλη της Καλαμάτας.
υγ3: Φωτογραφία από εδώ.
υγ4: Το δίστιχο στην αρχή είναι απόσπασμα απ'το απολυτίκιο (=τροπάριο) της Υπαπαντής.

Λίγο απ'όλα

Η μετάνοια είναι συγκλονιστική λέξη, μα -δυστυχώς- πολύ παρεξηγημένη στην εποχή μας.

Ναι, η χτεσινή μέρα είχε την ομορφιά της: το χαρταετό, τις οικογενειακές ζεστές στιγμές, ξεκούραση,κλπ. Μα θα'ταν ακόμη πιο όμορφο το να μην μέναμε μονάχα εκεί...

Πάντα το βήμα παραπάνω αποζητάει ολόκληρη η ύπαρξή μας. Και με τίποτ'άλλο δε γεμίζει παρά με τη γλυκιά παρηγοριά του Χριστού μας. Και μετά όλα γίνονται φως, χαρά, ελπίδα όπως έλεγε ο πολυαγαπημένος άγιος γέρ.Πορφύριος.

Αχ. Άλλα ήθελα να πω, αλλού κατέληξα :)

Να με θυμάσαι στην προσευχή σου. 

Και να μη ξεχνάς και τον Γιάννη. 

Καλημέρα.

υγ: Για προσευχή, δες κι εδώ αν θες.

Κοντά της

Καλημέρα! Καλημέρα!

"Ο καθένας μας κοντά στη Θεοτόκο γίνεται σαν παιδί, σε αυτή τη μητέρα βρίσκουμε παρηγοριά, αγάπη και προστασία μικροί και μεγάλοι, νέοι και γέροντες, άνδρες και γυναίκες".

Φώτης Κόντογλου

Η χάρη της μετάνοιας

Κάποιος νέος παραστράτησε, μα τόσο μετάνοιωσε, όταν η θεία Χάρη τον επισκέφτηκε με το άκουσμα ενός μόνο κηρύγματος που άφησε τον κόσμο κι έγινε μοναχός. Έκλαιγε κάθε μέρα με πολύ πόνο, αλλά με τίποτα δεν μπορούσε να παρηγορηθεί. Μια νύχτα παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Ιησούς περιτριγυρισμένος από φως ουράνιο. Πήγε κοντά του με καλοσύνη...

- Τι έχεις άνθρωπε και κλαις με τόσο πόνο; τον ρώτησε με γλυκεία φωνή ο Κύριος.

- Κλαίω Κύριε, γιατί έπεσα, είπε  με απελπισία ο αμαρτωλός.

- Ω, τότε σήκω.

- Δεν μπορώ μόνος Κύριε!

Άπλωσε τότε το θεϊκό του χέρι ο Βασιλιάς της αγάπης και τον βοήθησε να σηκωθεί. Εκείνος, όμως, δε σταμάτησε να κλαίει...

- Τώρα γιατί κλαις;

- Πονώ, Χριστέ μου, γιατί σε λύπησα. Ξόδεψα τον πλούτο των χαρισμάτων Σου, σε ασωτίες.

Έβαλε τότε το χέρι του με στοργή ο φιλάνθρωπος  Δεσπότης στο κεφάλι του πονεμένου αμαρτωλού και του είπε με ιλαρότητα: 

- Αφού για μένα πονάς τόσο πολύ, εγώ έπαυσα πια να λυπάμαι για τα περασμένα.

Τότε ο νέος σήκωσε το βλέμμα του να τον ευχαριστήσει, μα Εκείνος δεν ήταν πια εκεί...Στη θέση που πατούσε είχε σχηματιστεί ένας πελώριος ολόφωτος Σταυρός. 

Λυτρωμένος από το βάρος της αμαρτίας έπεσε και τον προσκύνησε!

από το γεροντικό...

υγ: Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε!

Με αφορμή ένα mail που έλαβα...

Έλαβα ένα mail αρκετά περίπλοκο και, εν τέλει, κουραστικό. Ο άνθρωπος που μου το έστειλε και υπέγραφε ως 'ανώνυμος' μεταξύ άλλων με ρωτούσε γιατί δεν λέω τίποτα και γιατί δεν μαλώνω όσους δεν πάνε εκκλησία. Μου ανέφερε ότι πρέπει να ελέγχω τους άλλους, να είμαι 'σωστός'. Είπε και πολλά άλλα...

Και όσο το διάβαζα τόσο σκεπτόμουν ότι:

δεν είμαι σε θέση εγώ να ελέγχω κανέναν! Ποιος είμαι εγώ που θα τολμήσω να ασκήσω κριτική; Με διόρισε κανένας δικαστή των άλλων;

Τρέμω όσο σκέφτομαι τις δικές μου αμαρτίες!  Θλίβομαι όσο σκέφτομαι τη σκληρότητα της ψυχής μου. Στεναχωριέμαι όταν συλλαμβάνω το λογισμό μου να τρέχει σε χίλια άλλα πράγματα και όχι σ'αυτά που αξίζουν: τα ουσιαστικά...

Πώς, λοιπόν, να ελέγξω τους άλλους; Πώς; 

Είμαι μια ψυχή γεμάτη λεκέδες. Και ζω σ'ένα κόσμο που πάσχει. Που πάσχει πολύ. Είμαστε όλοι μας στην ίδια σκληρή καθημερινότητα. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αυτό που μας λείπει είναι μια καλή κουβέντα. Ένα χαμόγελο. Μια στοργική ματιά. Ένας λόγος παρηγορητικός.

Αυτό μονάχα θέλω να σου πω σήμερα. Να σου χαμογελάσω και να σηκώσω το βλέμμα μου στον ουρανό. Και να σηκώσεις και συ το δικό σου βλέμμα. Να δεις πως εκεί ψηλά, πάνω απ'τα σύννεφα, όλα είναι τόσο γαλήνια. Το ουράνιο είναι που μας λείπει. Αυτό είναι που ξεχάσαμε με τον καιρό...

Με ρώτησες, ανώνυμε, γιατί γράφω ακόμα στην αόρατη γωνιά. Με ρώτησες τι θέλω. Θέλω να σε κάνω χαρούμενο! Αυτό νιώθω. Θέλω να σου δείχνω αγάπη. Να παρηγοριέσαι. Και απ'την παρηγοριά σου να παρηγοριέμαι κι εγώ. Δε μ'αρέσει να σου λέω τι "πρέπει" να κάνεις. Το ξέρεις και μόνος σου. Δεν έχει νόημα, λοιπόν...

Μα και ο Χριστός το ίδιο δεν έκανε; Όταν του έφεραν την επ'αυτοφόρω μοιχαλίδα δεν τη μάλωσε! Δεν της έριξε καμιά επικριτική ματιά. Κι όμως εκείνη συγκλονίστηκε μετανοημένη. 

Ξέρεις κάτι; Το άγιο είναι σιωπηλό. Εκρηκτικά σιωπηλό. Έτσι το αντιλαμβάνομαι... Πιο καλά απ'όλες τις καρδιές μιλάει εκείνη η καρδιά που έχει "γιομίσει Χάρη" όπως έλεγε κι ένας παππούλης. 

Μια χαμογελαστή καλημέρα σε όλους :)

Τ'αστέρι το πιο ξεχωριστό

- Για όλους τους ανθρώπους τ'αστέρια δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου, ήταν χρυσάφι. Όμως, όλα αυτά τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις τ'αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει ... 

- Τι θες να πεις;

- 'Οταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού εγώ θα μένω σ' ένα απ' αυτά, αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια. Εσύ θα'χεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε!

Και γέλασε πάλι.

- Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα έρχεται η παρηγοριά), θα χαίρεσαι που με γώρισες.

Θα είσαι πάντα ο φίλος μου. Θα έχεις όρεξη να γελάσεις μαζί μου. Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση... Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ!» και θα σε παίρνουν για τρελό. Θα είναι το αστείο που θα σου έχω σκαρώσει ... Και γέλασε ξανά... 

(απόσπασμα απ'τον "Μικρό πρίγκιπα" του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)

[αναδημοσίευση από την ανάρτησή μας, της 25ης Μαΐου 2012]

Τ'αστέρι το πιο ξεχωριστό

- Για όλους τους ανθρώπους τ'αστέρια δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου, ήταν χρυσάφι. Όμως, όλα αυτά τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις τ'αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει ... 

- Τι θες να πεις;

- 'Οταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού εγώ θα μένω σ' ένα απ' αυτά, αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια. Εσύ θα'χεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε!

Και γέλασε πάλι.

- Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα έρχεται η παρηγοριά), θα χαίρεσαι που με γώρισες.

Θα είσαι πάντα ο φίλος μου. Θα έχεις όρεξη να γελάσεις μαζί μου. Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση... Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ!» και θα σε παίρνουν για τρελό. Θα είναι το αστείο που θα σου έχω σκαρώσει ... Και γέλασε ξανά... 

(απόσπασμα απ'τον "Μικρό πρίγκιπα" του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)