Των ημερών

Προσπαθώ σ'αυτό το πέλαγος των ημερών του εγκλεισμού να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η συγκεκριμένη περίοδος που ζούμε σαν εκκλησία (άρα, όλοι μαζί) είναι περίοδος της Μ.Τεσσαρακοστής. Τώρα που δεν επιτρέπεται η τέλεση ακολουθιών στους ναούς μας, αυτό κάπως με δυσκολεύει. Και η απάντηση έγκεται στην αδυναμία μου την πνευματική και την ανεπάρκειά μου. Είμαι αδύναμος άνθρωπος. Είμαι γεμάτος αμαρτίες. Αλλά η περίοδος αυτή μπορεί να βοηθήσει στο ξύπνημα της ύπαρξής μου. Μπορώ να κάνω προσευχή και μόνος μου. 

Είπα, λοιπόν, ν'ανοίξω το βιβλίο του Τριωδίου (του βιβλίου που διαβάζεται όλη αυτή της νηστείας την περίοδο) και προσευχήθηκα διαβάζοντας τα τροπάρια της σημερινής ημέρας. Αφήνω στην αγάπη σας ένα τροπάριο για την Παναγία (θεοτοκίο το λένε) που αναφέρεται στην Παναγιά μας ως ιατρείο πνευματικό. Ας γονατίζουμε, σώμα και ψυχή, στην αγιότητά της.

"Η σκέπη σου, Θεοτόκε Παρθένε, 

ιατρείον υπάρχει πνευματικόν. 

Εν αυτή γαρ καταφεύγοντες, 

ψυχικών νοσημάτων λυτρούμεθα".

Αδέρφια, καλή δύναμη.

Το αλμυρό μονοπάτι. (Του Δεκέμβρη ιστορία θαλασσινή)

O άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του

όταν αναμετριέται μ'αυτό που του αντιστέκεται.

  Μύριζε θάλασσα εσπερινή η ματιά του γερο-καπετάνιου. Και την καρδιά του διαφέντευε το αδάμαστό της αλμυρό γαλάζιο. Αυτό ήταν το λύτρο της εξαγοράς για την αφοβιά του γέρου. Χρόνια τώρα η ρυτιδιασμένη τράτα του γλιστρούσε πάνω στο ναρκωμενο πέλαγος. Πάλευε με τα στοιχειά της νυχτερινής φύσης, απολάμβανε τη μοναξιά της περιπλάνησης και την περιπλάνηση της μοναξιάς. Αντί για φτερά, η ύπαρξή του είχε το άγρυπνο βλέμμα του Άη Νικόλα. Αυτός ήταν ο προστάτης του κάθε θαλασσοδαρμένου ναυτικού.

  Έκανε να ψιθυρίσει μια προσευχη, μα τον φιμωσε ο βήχας. Βήχας ξερός, απομεινάρι της θυμησης του Δεκέμβρη. Κρύος, ξερός ήταν αυτός ο Δεκέμβρης. Γέμιζε τις βάρκες με ανησυχία, πάγωνε τις καρδιές που δεν άντεχαν τους αποχαιρετισμούς. Το θυμόταν ο γέρος. Θυμόταν τα μάτια της αγαπημενης του να υγραίνονται, να γίνονται βροχή. Όσες φορές κι αν τη φίλησε, τα χρόνια δεν εσβηναν, δε μαλακωναν τη θλίψη του αποχωρισμού. Σκληρό πράμα οι αποχαιρετισμοί. Δε συνηθίζονται γιατί δε χωράνε σε στιγμές. Είναι, θαρρείς, εκτός του κόσμου αυτού.

...

  Ειχε κατι απροσμενα τραβηχτικό η θαλασσα αποψε. Η μυρωμενη της αλμυρη ανασα κάλυπτε περιτεχνα τη σιωπη του σκοτεινου βυθου της. Ωρα να πηγαινει. Κι η ανεμότρατα σήκωσε πανιά. Ο μπάτης γυρόφερνε περιδιαβαίνοντας τις εξώπορτες των χαμόσπιτων χωρίς όμως να περνά τις ταπεινές εισόδους. Και πισω, στο βαθος του ορίζοντα, αχνοφαινονται οι πέτρινες σιλουέτες των σπιτιών, ασαλευτοι μάρτυρες των ακριβοθώρητων στιγμών της μικρής παραθαλάσσιας πολιτείας.

  Έσφιξε στην τσέπη του το μικρό, ξεθωριασμένο εικονάκι του Άη Νικόλα. Το κουβαλούσε εσώκαρδα πάντα. Η καρδιά του στήλωσε το βλέμμα της στο υδάτινο μονοπάτι εμπρός του. Οι δρόμοι, οι δρόμοι της θαλασσας είναι μεγάλοι. Είναι το βελουδινο συνορο του ονείρου. Κι από κει ξεμυτιζει κάθε πρωί ενεργητικός στο ταξίδι του ο ήλιος. Αυτός που δίνει ζωή. Ακούς; Ζωή...

υγ: Άτεχνη απόπειρα γραφής με φόντο νοητό τον σπουδαίο άγιο προστάτη των εραστών της θάλασσας, άγιο Νικόλαο. 

υγ2: Το δίστιχο στην αρχή είναι του Antoine De Saint-Exupery. Απ'το βιβλίο "Η γη των ανθρώπων", εκδ. Ζαχαρόπουλος σε μετάφραση του Νίκου Αθανασιάδη.
υγ3: Καλό Δεκέμβρη, αδέρφια. Ξεχωριστό ευχαριστώ για τα σχόλια, τα mail σας και τις ευχές σας τις καρδιακές. 

Χριστός ανέστη

Χριστός ανέστη. Σ'ευχαριστώ που μου το λες. Που μου το θυμίζεις. Για να γεμίζει η φθαρτή μου ύπαρξη κάτι απ'το ολόγλυκο φως της δικιάς Του Ανάστασης. 

Χριστός ανέστη. Σ'ευχαριστώ που μου το δείχνουν τα μάτια σου. Το χαμόγελό σου. Γιατί έτσι παίρνουμε ο ένας κουράγιο απ'τον άλλον και προχωρούμε στα μονοπάτια της ζωής μας. Φωτεινές τελίτσες ανάμεσα στους απέραντους γαλαξίες.

Ο καθένας μας είναι ένα αστέρι. Που αντλεί φως απ'το Φως. Και συνεχίζουμε. Γιατί πλέον κι εμείς, σαν τον Θωμά, νιώσαμε τη γλύκα της παρουσίας του Χριστού στις ζωές μας. Και αυτό αρκεί. Ό,τι κι αν κάνουμε μετά. Όσο κι αν απομακρυνθούμε. Αυτή η υπαρκτή γλύκα θα'ναι πάντα πυξίδα αόρατη. Μύρο στις ανάσες μας. 

Χριστός ανέστη. Χάρη σ'αυτές τις δύο λέξεις, γέμισε πια ελπίδα η ζωή μας. Κοιτάμε ψηλά.

υγ1: Καρδιακά ευχαριστώ για τις ευχές σας, αδέρφια.
υγ2: Η φωτογραφία είναι στιγμιότυπο από ταξίδι μου πριν λίγες μέρες. (Οι Αρχάγγελοι πάντα βοηθάνε...)

Λίγο απ'όλα

Η μετάνοια είναι συγκλονιστική λέξη, μα -δυστυχώς- πολύ παρεξηγημένη στην εποχή μας.

Ναι, η χτεσινή μέρα είχε την ομορφιά της: το χαρταετό, τις οικογενειακές ζεστές στιγμές, ξεκούραση,κλπ. Μα θα'ταν ακόμη πιο όμορφο το να μην μέναμε μονάχα εκεί...

Πάντα το βήμα παραπάνω αποζητάει ολόκληρη η ύπαρξή μας. Και με τίποτ'άλλο δε γεμίζει παρά με τη γλυκιά παρηγοριά του Χριστού μας. Και μετά όλα γίνονται φως, χαρά, ελπίδα όπως έλεγε ο πολυαγαπημένος άγιος γέρ.Πορφύριος.

Αχ. Άλλα ήθελα να πω, αλλού κατέληξα :)

Να με θυμάσαι στην προσευχή σου. 

Και να μη ξεχνάς και τον Γιάννη. 

Καλημέρα.

υγ: Για προσευχή, δες κι εδώ αν θες.

Να αφεθείς

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ σου γιατί η νύχτα έχει αστέρια;

Για να δεις τ'αστέρια πρέπει να κοιτάξεις ψηλά. 
Αυτό είναι αξίωμα. 
Για να περπατήσεις στους συνοικισμούς των αστεριών χρειάζεται να φτερουγίσεις ως εκεί με τα όνειρα και την καρδιά σου.
Αυτό είναι ευτυχία.

Έχεις καθίσει ποτέ σου να αφουγκραστείς τον ήχο που κάνουν τα κύματα καθώς αγγίζουν ήρεμα την χρυσή άμμο της ακρογιαλιάς;
Για ν'ακούσεις τον υπέροχο φλοίσβο των κυμάτων πρέπει να πας σε κάποια ήρεμη παραλία.
Αυτό θέλει να το αποφασίσεις.
Για να νιώσεις, όμως,  αυτόν τον ήχο τον μαγευτικό ν'αγγίζει τα όρια της ύπαρξής σου...Αυτό απαιτεί κάτι εντελώς διαφορετικό...
Αυτό θέλει να αφεθείς.

Πολλές φορές δε θέλει να πιέζεις τα πράγματα. 
Αυτό είναι το μυστικό. Άσ'τα να κυλήσουν απαλά, απλά. 
Χωρίς άγχος. 
Να θυμάσαι (και να μου το υπενθυμίζεις) πως όταν αφεθούμε στην Αγάπη Του, 
τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μη βγούμε κερδισμένοι...

Χρόνια πολλά!!!!

Ακόμα μια φορά που αποφάσισε να ξαναγεννηθεί. 
Για μας...
Παρ'όλη τη παγωνιά που κάνει στις ψυχές μας και στη φύση.
Ήρθε. Ήρθε και φέτος να μας δώσει ελπίδα.
Να κάνει άνοιξη και λιακάδα και χαμόγελο τις παγωμένες μας υπάρξεις.
Χριστός γεννιέται σήμερα.
Σ'όλες τις πόλεις! Όχι μόνο στη Βηθλεέμ.

Τι λες; Πάμε να Τον συναντήσουμε; 

Πες μου αλήθεια

Πες μου αλήθεια…

…τι θέλει ο κόσμος; Πραγματικά νοιώθω ότι οι ψυχές των ανθρώπων κάποιες φορές δεν ικανοποιούνται με τίποτα… Νομίζω ότι ο κόσμος ζει μέσα στην πλάνη κι απ’ τα πολλά υλικά αγαθά που νομίζει ότι θα γεμίσουν την ύπαρξή του, έχει χάσει και το μυαλό και την καρδιά του.

απόσπασμα από συνέντευξη με τον Κων/νο Βήτα

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ

Ο δρόμος του παλιάτσου

Δε θέλει πολύ για ν'αναρωτηθείς ποιος είσαι και τι κάνεις... Μέσα σ'ένα κόσμο πνιγμένο στη φριχτή καθημερινότητα, αρχίζεις άθελά σου να ψάχνεις τον εαυτό σου. Βλέπεις τους ανθρώπους να κινούνται γύρω σου και να φαντάζουν τόσο ίδιοι...  Κοιτάζεις τα πρόσωπα και παρατηρείς σχεδόν παντού αυτό το άδειο βλέμμα που κάποτε είχε τόσα να πει. Ανήμπορο τώρα ν'αρθρώσει λόγο. Είναι ασφυκτικά φυλακισμένο πίσω απ'το συνηθισμένο κενό προσωπείο. Τόσο απαιτητό, τόσο κοινότυπο, τόσο προβλέψιμο.

Χάσαμε τον εαυτό μας, γι'αυτό γεμίσαμε ταμπέλες. Χάσαμε το πρόσωπό μας και το αντικαταστήσαμε με προσωπεία. Χάσαμε την καθαρότητα της ψυχής μας και γεμίσαμε αντικαταθλιπτικά. Γιατί προσπεράσαμε βιαστικά τον εαυτό μας; Πού αφήσαμε τη σπιρτάδα της αληθινής "καλημέρας"; Πώς μας έκλεψαν την ταυτότητα της ύπαρξής μας; 

Ενώ είχες μάθει ίσα-ίσα να περπατάς, σε έβαλαν να τρέχεις. Ενώ είχες μάθει ν'απολαμβάνεις τον αέρα, τώρα κλείνεσαι στο σιδερένιο δωμάτιο της μοναξιάς σου. Άγγιζες αμέριμνος ευωδιαστά λουλούδια και τώρα κρατάς συγχυσμένα πλαστικά μπουκέτα. Ο δρόμος γεμάτος κόσμο, μα κανένα πρόσωπο τριγύρω. Μονάχα ο παλιάτσος αφήνει την αλήθεια του να φανεί. Με τα φαρδιά του ρούχα και τη μπογιά στο πρόσωπο θ'ακολουθεί το δρόμο που εκείνος διάλεξε. Κι ας ξέρει ότι πάει κόντρα στο ρεύμα. Το ξέρει... Μα διαλέγει το ρίσκο του αληθινού. Πονάει ο δρόμος του παλιάτσου...

Θέλει μεγάλο κουράγιο ο δρόμος της ζωής. Γιατί περνάει μέσα απ'τα μονοπάτια της καρδιάς. Κι εκεί μπορεί να ξαφνιαστείς απ'τα τριβόλια και να γρατζουνιστείς απ'τις κοφτερές πέτρες. Κι όταν αρχίσεις να βαδίζεις μπορεί και να ματώσεις απ'τ'αγκάθια. Τ'άφησες, φίλε, τόσο καιρό να θεριέψουν απρόσεχτα...

Μα η μελωδία της ψυχής ποτέ δε χάνεται, ξέρεις. Ποτέ... Πάντα σαν ανάμνηση γλυκιά θα αντηχεί μέσα σου. Απομεινάρι άλλου ουρανού...

Ο άχρονος ήχος και το εύηχο του χρόνου

Θα'θελα να μοιραστώ μαζί σου μερικές γραμμές απ'το ημερολόγιό μου. Αντιγράφω επιλεγμένες γραμμές απ'τις αξέχαστες -βαθιά χαραγμένες μέσα μου- ημέρες κάποιας επίσκεψής μου σε μια αθωνική καλύβα στην σκήτη της αγίας Άννας.

Τι διαφορετικοί που ακούγονται εδώ όλοι οι ήχοι! Τα πουλιά, το θρόισμα των δέντρων, η ψαλμωδία, η προσευχή, η ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με". Ακόμα και η απλή κουβέντα!

Ο ήχος εδώ ξεφεύγει απ'τις χειροπέδες του χρόνου. Αντανακλά την προσωπική στιγμή μιας θεϊκής μοναδικότητας. Αυτό που προηγουμένως σε δυσκόλευε (ή και σε προβλημάτιζε), τώρα -τυλιγμένο απ'τη θεϊκή χάρη- ανθίζει αόρατα μέσα σου και η ευωδιά του σκορπίζει νότες ανήκουστης μελωδίας στο βάθος και στο χάος της ύπαρξής σου...

Πόσο δύσκολος φαντάζεις, Θεέ μου. Μα και με πόση γλύκα μπορείς να ντύσεις ακόμα και το πιο απλό. Το πιο τιποτένιο...

υγ: 1. Η φωτογραφία είναι από εκείνο το ανεπανάληπτο ταξίδι-προσκύνημά μου...

      2. Πολλά πολλά χαιρετίσματα στους καλούς μας φίλους στο εξωτερικό: Αμερική, Αγγλία, Καναδά, Γερμανία, Ρωσία, Αυστραλία, Ιταλία, Ελβετία και Κύπρο!