Ψυχή μου

"Επιμένετε στην προσευχή,

μην παύετε να ευγνωμονείτε τον Θεό"

απόστ.Παύλος

Ψυχή μου, κράτα γερά. Σε χτυπούν αλύπητα από παντού. Νιώθεις την απογοήτευση να σε κυριεύει. Μα εσύ δεν είσαι μόνη σου. Έχεις Πατέρα ουράνιο Παντοδύναμο. Κάνε κουράγιο, ψυχή μου. Γλύκανε το δάκρυ σου στην εικόνα Του μπροστά. Μίλησέ Του. Άφησε τα βάρη σου σ'Εκείνον. Επέμενε ν'απαντάς σε όλα και σε όλους με αγάπη. Σε πείσμα του κακού που υπάρχει άφθονο. Σε πείσμα του μίσους και της κακότητας. Εσύ, εκεί! Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Έχουμε την άπειρη αγκαλιά Του ολάκερα ανοιχτή, δική μας! Αυτή την αγκαλιά που δεν πρόκειται ποτέ να μας αρνηθεί τη θεία θαλπωρή. Ψυχή μου, κάνε κουράγιο!

Ο ψιθυρος του Θεου

Υπαρχουν καποιοι ανθρωποι
που περνουν απ'τη ζωη σου 
οπως περνουν τα τραινα.
Για λιγο μενουν
κι υστερα τραβουν γι'αλλου.

Μα υπαρχουν κι ανθρωποι,
ανθρωποι φαροι, φωτεινοι
που η γλυκυτητα της καρδιας τους
φωτιζει τις τρικυμιες της ζωης σου.
Σου δινουν ελπιδα, στοχο
χυνουν φως αλλης ζωης,
ουρανιας.

Αυτους να μην τους αφησεις.
Ειναι αστερια ολοφωτεινα
Ειναι ο ψιθυρος του Θεου
που σου λεει "Κουραγιο!",
Κι "Ολα θα πανε καλα"

Ξεκινάμε; Έρχομαι και γω μαζί σου.

Fare forward, travellers! not escaping from the past

Into different lives, or into any future;

You are not the same people who left that station

Or who will arrive at any terminus

While the narrowing rails slide together behind you

  Ν'απλώνεις ονειροπαγίδες παντού. Όπου μπορείς. Έτσι, θα μαζεύεις χαμόγελα, ζωντανά χρώματα, ουρανούς και μάτια καθαρά, λίγη μουσική, ένα θρόισμα, το φτερούγισμα των χελιδονιών.

  Να γυρίζεις την ομπρέλα σου ανάποδα όταν βρέχει Θεία Χάρη. Έτσι, το βλέμμα σου θα μεθάει ουρανό, οι φλέβες σου θα αναζωογονούνται κι η καρδιά σου θα 'χει γεμάτες με κουράγιο αποθήκες.

  Να μη τσιγκουνεύεσαι σαν χαμογελάς. Το χαμόγελο είναι ζωή, είναι δυναμική αγκαλιά κι ασπίδα προστασίας. Σκορπίζει απλόχερα ελπίδα και είναι άκρως κολλητικό! 

  Να μην αναβάλλεις να εύχεσαι. Το ξέρω ίσως σου φανεί κάπως. Μα, όταν προσεύχεσαι, συλλέγεις θεϊκά ουράνια τόξα στις αποσκευές σου. Κι όταν η απόγνωση θα σε τυλίγει, εκείνα θ'ανατέλλουν στο δρόμο σου.

  Κι αν ακόμα νιώθεις πως είσαι ανάξιος ή κατεστραμμένος ή δίχως ελπίδα, μην το βάζεις κάτω! Είσαι -αυτή την ώρα- μόνο ένα στιγμιότυπο. Είσαι κάτι που μπορεί πάντα να γίνεται πι'όμορφο. Και στιγμή τη στιγμή, ανάσα την ανάσα, έχεις την ελευθερία ν'αποφασίσεις να σηκωθείς. Ονειρέψου, περπάτα, εύχου, χαμογέλα, ζήσε. Σήμερα. Τώρα. Ξεκινάμε; Έρχομαι και γω μαζί σου.

υγ: Οι πέντε πρώτοι στίχοι σε πλάγια γραμματοσειρά είναι απόσπασμα απ'τα "τέσσερα κουαρτέτα" του T.S.Elliot 
υγ2: Να'σαι πάντα καλά.

Χριστός ανέστη

Χριστός ανέστη. Σ'ευχαριστώ που μου το λες. Που μου το θυμίζεις. Για να γεμίζει η φθαρτή μου ύπαρξη κάτι απ'το ολόγλυκο φως της δικιάς Του Ανάστασης. 

Χριστός ανέστη. Σ'ευχαριστώ που μου το δείχνουν τα μάτια σου. Το χαμόγελό σου. Γιατί έτσι παίρνουμε ο ένας κουράγιο απ'τον άλλον και προχωρούμε στα μονοπάτια της ζωής μας. Φωτεινές τελίτσες ανάμεσα στους απέραντους γαλαξίες.

Ο καθένας μας είναι ένα αστέρι. Που αντλεί φως απ'το Φως. Και συνεχίζουμε. Γιατί πλέον κι εμείς, σαν τον Θωμά, νιώσαμε τη γλύκα της παρουσίας του Χριστού στις ζωές μας. Και αυτό αρκεί. Ό,τι κι αν κάνουμε μετά. Όσο κι αν απομακρυνθούμε. Αυτή η υπαρκτή γλύκα θα'ναι πάντα πυξίδα αόρατη. Μύρο στις ανάσες μας. 

Χριστός ανέστη. Χάρη σ'αυτές τις δύο λέξεις, γέμισε πια ελπίδα η ζωή μας. Κοιτάμε ψηλά.

υγ1: Καρδιακά ευχαριστώ για τις ευχές σας, αδέρφια.
υγ2: Η φωτογραφία είναι στιγμιότυπο από ταξίδι μου πριν λίγες μέρες. (Οι Αρχάγγελοι πάντα βοηθάνε...)

Δεν είμαστε πια ποιητές

Kάποτε ονειρευόμαστε να γινουμε μεγαλοι ποιητες
μιλουσαμε για τον ηλιο.
Τωρα μας τρυπαει η καρδιά
σαν μια προκα στην αρβυλα μας.
Εκεί που άλλοτε λέγαμε ουρανός, τωρα λεμε: κουραγιο.
Δεν ειμαστε πια ποιητες
παρα μονάχα
συντροφοι
με μεγαλες πληγες και πιο μεγαλα ονειρα.

Τ.Λειβαδιτης, "Ο άνθρωπος με το ταμπουρλο", Απλή κουβεντα (1950, Μακρονησος)

Αφιερωμένο με πολλή αγάπη στις καρδιές που πονούν, μα τα όνειρά τους είναι πιο μεγάλα. Απέραντα σαν τον ουρανό. Και λαμπερά σαν το χαμόγελό τους. 

Με ρώτησες τι σκέφτομαι

Με ρώτησες τι σκέφτομαι.

Ασυναίσθητα κοίταξα ψηλά

τον νυχτερινό ουρανό.

Άργησα να σ'απαντήσω.

Σκέφτομαι το πόσο εύκολα 

ξεχνάω

τι είν'αυτό που στ'αλήθεια 

μετράει πιο πολύ.

Σκέφτομαι τον Βασίλη 

που ο πατέρας του βιώνει 

τις τελευταίες του ανάσες

 -ανάσες νοτισμένες από λευχαιμία-

σε κάποιο νοσοκομείο της πρωτεύουσας.

Σκέφτομαι τα απέραντα χαμόγελα

του Αλέξη και την Ευρυδίκης

που από προχτές το βράδυ

έγιναν γονείς.

Σκέφτομαι το Γιώργο

και την οικογένειά του

μέσα σε κάποιο ταπεινό σπιτάκι

που ο καρκίνος επισκέφτηκε

στην άλλη άκρη του χάρτη.

Σκέφτομαι τη Μαρία που 

-παρόλο που πονά τόσο-

όταν χαμογελά,

ο κόσμος γύρω της 

ομορφαίνει.

Σκέφτομαι 

πως δε γίνεται αλλιώς.

Όλ'αυτά τα χιλιάδες αστέρια

είναι γλυκές αγκαλιές

-θεϊκά σταλμένες-

που κατεβαίνουν μυστικά

και δίνουν κουράγιο.

Με κάποιο τρόπο

ασύλληπτο,

μοναδικό.

Κρυφό.

Καλό ξημέρωμα. Καλή αυριανή. Η Παναγιά μας, που σήμερα γιορτάζει, να μας σκεπάζει. Να περάσει απόψε από κάθε γειτονιά και στοργικά να μας ευλογήσει.

Για να χαρίσει τη ζωή

Απ'τα τάρταρα του Άδη έρχεται ξανά. Εκεί που όλα φαίνονταν χαμένα, φώτισε κι άπλωσε παντού χαρά. Ελπίδα. Ανάσταση. 

Στα δύσκολα να μην τα παρατάς. 

Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της.

Και θέλει να'χεις κουράγιο. Και υπομονή. Και επιμονή.

Και θέλει και κάτι ακόμα. Κάτι μαγικό: 

θέλει ελπίδα.



Αυτή λάμπει τις νύχτες.

Κάθε φορά που λυγίζεις. 


Τη φέρνει Εκείνος που ξέρει.

Που ξέρει από πόνο.

Που ξέρει το δικό σου πόνο.



Αυτό το 'ζωήν χαρισάμενος'...

Τόση δυναμική σε δυο μονάχα λέξεις...

Μπορεί το μυαλό να μην τις χωράει.

Η καρδιά, όμως, ξέρει.

Το περιμένει.

Το νιώθει.

Είσαι ήρωας

Τις νύχτες 

ψάχνεις ένα φως 

να σε καθοδηγήσει

να σε ηρεμήσει.

Υπάρχουν φορές

που το σκοτάδι 

σου κλείνει τα μάτια.

Η θλίψη 

μου το'πες-

σε καθηλώνει.

Και νιώθεις 

μόνος

αβοήθητος.

Και ξαπλώνεις 

στο κρεβάτι σου

και κλαις αθόρυβα.

Και κανείς 

δε σ'ακούει.

Κανείς.

Μη φοβηθείς τότε.

Μη λιγοψυχήσεις.

Αυτές είναι οι στιγμές

που φτιάχνουν χαρακτήρες.

Κλάψε. 

Μη ντραπείς.

Είσαι άνθρωπος.

Μα μη μένεις εκεί.

Σφίξε τις γροθιές σου.

Δυνάμωσε!

Σκούπισε τα μάτια σου.

Σήκω!

Η στεναχώρια κρατάει λίγο.

Η περηφάνια όμως

μένει εκεί ψηλά.

Τ'ακούς;

Σήκω! 

Κοίτα ψηλά.

Φώναξε.

Βγάλε φωνή αν θες.

Είσαι παλικάρι.

Τα παλικάρια δε τα παρατάνε.

Είσαι υπέροχος.

Και είσαι παιδί Του τιμημένο.

Λίγο ακόμα
και σε περιμένει
τέτοια χαρά 
που ούτε καν τη φαντάζεσαι!

Στα μάτια σου τώρα

βγαίνει μια φωτιά.

Αποφασιστικότητα.

Ξανασηκώθηκες.

Και προσπαθείς ξανά.

Και ξανά.

Είσαι ήρωας.

αφιερωμένο. Στις ψυχές εκείνες που πονάνε πολύ. Κι όμως είναι ακόμα με το χαμόγελο στην καρδιά. Και σε κείνο το mail που με συγκίνησε τόσο πολύ. Αδέρφια, είστε ήρωες. Σας φιλώ.

Μη φοβάσαι!! Θα τα καταφέρουμε!!

Να θυμάσαι πάντα πως το τέλος ΔΕΝ είναι αυτό που βλέπεις.

Γι'αυτό μην τα παρατήσεις για ΚΑΝΕΝΑ λόγο.

Να θυμάσαι πως μπορεί να πονέσεις πολύ. Τα δάκρυα θα μουσκέψουν και θα γεμίσουν το πρόσωπό σου. Μα στο τέλος έρχεται το χαμόγελο. 

Η χαρά!!

Η λύτρωση!!

Πάντα έρχεται :)

Απλά, μην τα παρατήσεις. Προσευχήσου και δυνάμωσε. Στηρίξου πάνω μου κι εγώ πάνω σου και πάμε! Μη φοβάσαι! Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε! 

Τι λες; Είσαι έτοιμος/η να πετάξουμε;

Να ξαναρχίσει απ'την αρχή!

Μη φοβηθείς άμα δεις τα προβλήματα να σε πνίγουν.

Θυμήσου πως κι ο ήλιος κάποτε δύει.

Για ν'ανατείλει την επόμενη και να ξαναρχίσει το ταξίδι του.

Η ελπίδα δε χάνεται ποτέ :)

ΘΕΡΜΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Γράφω για σένα

Δε ξέρω το γιατί γράφω αυτή τη στιγμή. Γράφω για σένα που νιώθεις εντελώς μόνος. Που νιώθεις πως η ζωή σου έχει εντελώς διαλυθεί. Γράφω για σένα που έχεις φτάσει στον πάτο της απόγνωσης. Γράφω για σένα που τα δάκρυά σου κυλάνε απ'τα μάτια σου σαν καταρράχτες και νομίζεις πως κανένας και τίποτα δε μπορεί να σε βοηθήσει.

Ναι. Για σένα γράφω. 

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως σε νιώθω. Έφτασα κι εγώ στον πάτο της απόγνωσης. Κι έμεινα εκεί μέσ'στο σκοτάδι. Μόνος μου. Ολομόναχος.

Μα, όταν όλα κι όλοι φαινόντουσαν τόσο απόμακροι, ο Χριστός με άρπαξε την τελευταία στιγμή. Με γλίτωσε. Δεν πνίγηκα, φίλε. Είμαι εδώ και ξαναπροσπαθώ. Και αγωνίζομαι ξανά. Πιο δυνατά. Με ελπίδα.

Γι'αυτό, σου λέω...

Μην τα παρατάς ποτέ. Ποτέ. Νιώσε Τον πατέρα σου και μίλησέ Του. Δεν είναι βλακείες και παραμύθια αυτά που σου γράφω. Αν δεν τα'χα ζήσει, δε θα τολμούσα να σου μιλώ. 

Ο Χριστός σε αγαπάει. Σε αγαπάει. Ακούς; 

Μάθε να μην προσκολλάσαι

...Μην κάνεις το λάθος να πας να θεραπεύσεις τα προβλήματα της ψυχής σου με ένα καινούριο λάθος: το λάθος της προσκόλλησης, το λάθος της απολυτοποίησης προσώπων, το λάθος της προσωπολατρείας. Όσο καλοί όσο άγιοι κι αν είναι. "Χαίρε όχημα πανάγιον του επί των Χερουβείμ" λέμε στην Παναγία μας. Δηλαδή παίρνουμε το Χριστό από την Παναγία. Την αγαπάμε κι αυτή. Τη σεβόμαστε. Φτάνουμε στα όρια της λατρείας, αλλά δεν την λατρεύουμε όπως τον Θεό.

Το ίδιο και με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι σε αγαπούν, σε βοηθούν, σε στηρίζουν, σε εμπνέουν. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους σκέφτεσαι, πραγματικά τονώνεται η ψυχή σου και λες: "μόνο που τον σκέφτηκα, πήρα κουράγιο". (...) Αλλά να μην ξεχνάς ότι αυτός ο άνθρωπος είναι το όχημα και όχι ο ίδιος ο Θεός. Είναι ο μεταφορέας. Αυτός που σου μεταφέρει τον Θεό. Γι'αυτό, μην κολλάς σ'αυτόν τον άνθρωπο. Κατάλαβες; Γιατί μετά προσκολλάσαι, στεναχωριέσαι αν δεν έχεις αυτό το πρόσωπο, υποφέρεις, παρεξηγείσαι εύκολα, συγκρίνεις συνέχεια τους άλλους μ'αυτόν/ήν και μετά υποφέρεις. 

Για να μην υποφέρεις λοιπόν, μάθε πίσω απ'αυτούς τους ανθρώπους να'ναι ο Θεός. Να'ναι μαζί με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε το πνεύμα του Θεού. Όχι ατομικά όμως, πχ: αυτός ή αυτή.

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

Το χρώμα των ονείρων και το χρώμα της καρδιάς

Σηκώθηκε απ'το γραφείο του βάζοντας το laptop σε αναμονή. Βγήκε με γοργά βήματα στο μπαλκόνι. Η κούραση μεγάλη. Αισθανόταν τα μάτια του βαριά. Αφέθηκε ν'ανασάνει μ'όση δύναμη του'χε απομείνει. Τ'αστέρια θαμπά πλέον, κόντευαν να σβήσουν. Το πηχτό σκοτάδι της νύχτας άρχιζε σταθερά να υποχωρεί. Πλέον το κουρασμένο βλέμμα του μπορούσε να διακρίνει ορισμένες φωτεινές λεπτομέρειες της μεγαλούπολης που ξυπνούσε. Ο ήλιος ετοιμαζόταν για το σημερινό, νέο, ουράνιο ταξίδι του.

Ξαναμπήκε μέσα στο σπίτι κλείνοντας μόνο τη σίτα. Έκανε μια σύντομη προσευχή καρδιακή και έπεσε για ύπνο. Τι ύπνο δηλαδή... Λιγότερο από μιάμιση ώρα του έμενε πριν ξεκινήσει για τη δουλειά. Απλά θα ξεκούραζε ελάχιστα τα βλέφαρά του.

Το project το οποίο είχε αναλάβει και του είχε εμπιστευτεί ο εργοδότης του απαιτούσε πολλές ώρες επιπρόσθετης δουλειάς τεσσάρων μηνών. Σκυμμένος πάνω από ένα laptop να κάνει μετρήσεις, να γράφει, να σβήνει, να ξαναμετράει, να διορθώνει... Όμως, έπρεπε να τα καταφέρει. Χωρίς αυτό το project δε θα μπορούσε να ξεφύγει απ'τα δεσμά της τωρινής του δουλειάς. Τα όνειρα, βλέπεις, για να πραγματοποιηθούν απαιτούν βαθιά, χαλύβδινη θέληση. Ατελείωτο κόπο. Τα όνειρα έχουν χρώμα φωτεινό. Εξαίσιο.

....

Οι μήνες πέρασαν. Ήρθε το ζεστό καλοκαίρι. Το project ήταν σχεδόν έτοιμο. Οι μετρήσεις είχαν διπλοτσεκαριστεί. Τα κείμενα είχαν διορθωθεί. Οι πίνακες και οι εικόνες είχαν μπει στα κατάλληλα σημεία. Όλα έδειχναν μια χαρά. Κατέθεσε το project στους υπεύθυνους και αποχώρησε απ'την αίθουσα συνεδριάσεων με μια γαλήνη στην καρδιά. Είχε κάνει αυτό που μπορούσε. Ήξερε ότι τα είχε δώσει όλα και γι'αυτό ήταν ήρεμος. Επισκέφτηκε τον άγιο-προστάτη της πόλης του, άναψε ένα κερί και προσευχήθηκε. Όπως έκαιγε το κεράκι, έτσι μια ευωδιαστή, ζεστή ευχαριστία ανάβλυζε απ'τα τρίσβαθά του... Έκανε μεταβολή και βγήκε απ'το ναό.

...

Μετά από είκοσι μέρες, τα αποτελέσματα ήρθαν στο mail του αποκαρδιωτικά. Το project του απορρίφθηκε. "Απορρίφθηκε"... Η καρδιά του έγινε ανοιχτή πληγή. Χρώμα διάφανο, μαρτυρικό. Τα όνειρά του σκόρπισαν. Οι ελπίδες του γκρεμίστηκαν. Ένιωσε τον κόσμο να χάνεται κάτω απ΄τα πόδια του. Το παράπονο όλο και περισσότερο τον κυρίευε... "Μα γιατί; Γιατί; Τόσος κόπος χαμένος; Τόσα ξενύχτια, τόσες υπερωρίες στο πουθενά;".

Μια παγωμένη σκέψη τον διαπέρασε αστραπιαία. Σκέφτηκε προς στιγμή να τερματίσει τη ζωή του. Δεν είχε νόημα να συνεχίσει μια τέτοια ζωή όπου όλα του πήγαιναν ανάποδα. Και δεν ήταν μόνο το project... Το μυαλό του ταξίδευε σ'όλες τις δυσκολίες που ως τώρα είχε περάσει. Συσσωρεύονταν στην ψυχή του σαν μανιασμένα, μαύρα κύματα όλες οι στεναχώριες, όλα τα προβλήματά του, όλες οι αρρώστιες. Όλα. Όλα...

Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Ήθελε να κλάψει, μα δεν ήταν συνηθισμένος. Πάντα στεκόταν γενναίος και ώριμος. Μα τώρα... Τώρα ένιωθε απίστευτο βάρος, αμείωτα δυνατό πόνο. Χαμήλωσε το κεφάλι του στο νιπτήρα και άφησε το νερό να τρέχει άφθονο στο πρόσωπό του. Πιάστηκε με τα δυο χέρια για να μην πέσει και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Ο χρόνος, τότε, κρύφτηκε για μια στιγμή. Λες και αισθανόταν κι αυτός σαν χαρακιές των πόνο των ματιών του.

"Θα ξαναπροσπαθήσω", είπε. "Θα ξεκουραστώ για μια βδομάδα και θα ξαναφτιάξω καινούριο project". Δεν τον ένοιαζε τι θα πουν οι γύρω του. Συνήθως του έδειχναν κατανόηση, μια ειλικρινή συμπάθεια, μα αυτό δεν τον άγγιζε. Τον αποξένωνε μάλλον. Όταν τα προβλήματα γρατζουνάνε την ψυχή σου, τότε αισθάνεσαι πως πονάς περισσότερο απ'όλους στο σύμπαν. Κάνεις τον προσωπικό σου πόνο παγκόσμια μοναδικό... Μα εκείνος είχε μάθει -έτσι τον είχαν μεγαλώσει- να ζει ευχαριστιακά. Η ευτυχία έρχεται μέσα απ'τις δυσκολίες. "Ευτυχία δίχως εμπόδια πιο πριν είναι κάλπικη" του τόνιζε ο πατέρας του. Η ομορφιά της ψυχής ανθίζει στο βάθος και ριζώνει μονάχα αν μάθεις να μη βουλιάζεις με το πρώτο δυνατό κύμα...

Ήταν ζωντανός και αυτό του αρκούσε. Είχε υγεία, σπίτι και τόσα άλλα. Άλλοι δεν έχουν ούτε να φάνε. Άλλοι έχασαν κάποιον δικό τους που διάβηκε το κατώφλι τ'ουρανού. Έτσι σκεφτόταν...

Το να ξαναπροσπαθήσει ήταν για εκείνον μονόδρομος. Όχι μια εγωιστική εμμονή, μα μια νέα χαραυγή αγωνιστικότητας. Ήταν γενναίος και ξαναβρήκε το χαμένο κουράγιο του. Ζούσε με ελπίδα ανείπωτη. Ελπίδα άλλης διάστασης. Ήξερε ότι ο Θεός ήταν τόσο παρών παρόλο που φαινόταν σκανδαλιστικά απών. Ήξερε... Το είχε ξανανιώσει...

Μέχρι να διαβείς τους δρόμους τ'ουρανού...

Μη στεναχωριέσαι. Μην απελπίζεσαι, ψυχή μου, για όλες τις δυσκολίες που σε βρίσκουν. Είσαι κάτω απ'το άγρυπνο θεϊκό βλέμμα. Που ξέρει τι επιτρέπει και για ποιο λόγο το επιτρέπει. Που σε αγαπά τόσο πολύ. 

Ασύλληπτο για την πονεμένη καρδούλα μας ..

Και όταν νιώσεις πως λυγίζεις απ'το βάρος το ασήκωτο της λύπης, κοίταξε το σταυρό του Χριστού. Εκεί μόνο μπορείς να βρεις την πιο μεγάλη παρηγοριά. Το πιο μεγάλο στήριγμα και ελπίδα.

Αγωνίσου όσο αντέχεις, ψυχή μου. Σήκω ξανά, σκούπισε τα δάκρυά σου και συνέχισε τον αγώνα. Μέχρι να διαβείς τους δρόμους τ'ουρανού...

Ξύπνα τον ήρωα μέσα σου!

Συγκινήθηκα πολύ προχτές όταν είδα ένα παλικάρι με δάκρυα στα μάτια να σταματάει για λίγο έξω απ'το εκκλησάκι του νοσοκομείου. Έσκυψε το κεφάλι, μάλλον προσευχήθηκε, έκανε το σταυρό του και ανέβηκε στην αριστερή πτέρυγα του νοσοκομείου.

Ποιος ξέρει τι δυσκολίες θα'χε. Αλλά αυτό μου θύμισε πως όλοι έχουμε προβλήματα. Όλοι βασανιζόμαστε λίγο ή πολύ. Αλλά να θυμάσαι, αδερφή/έ μου, ότι είμαστε όλοι μαζί! Ο πόνος μάς ενώνει. Η θλίψη σου είναι και θλίψη μου. Το δάκρυ σου είναι δάκρυ μου. Θα'θελα να τρέξουν στο δικό μου μάγουλο λίγα απ'τα δάκρυά σου. Αγωνιζόμαστε μαζί, πονάμε μαζί, προσευχόμαστε μαζί.

Όσα εμπόδια και αν ορθώνονται μπροστά σου, εσύ μη χάνεις το κουράγιο σου. Είσαι δυνατός, γιατί έχεις το Χριστό. Είσαι αγωνιστής, γιατί ξέρεις ότι είσαι φίλος με τον πιο δυνατό απ'όλους. Ξύπνα τον ήρωα μέσα σου! Αυτόν που δε λυγίζει! Που δεν τα παρατάει ποτέ! Και έλα να προσευχηθούμε. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο δυνατό στον κόσμο απ'τη δύναμη της προσευχής που βγαίνει από μια πονεμένη, ειλικρινή καρδιά. Μια καρδιά που παλεύει. 

Μην χάνεις το κουράγιο σου! Μην απελπίζεσαι, αδερφή/έ! Έλα μαζί να προσπαθήσουμε. Έλα και θα δεις.

Ο ψυχισμός του ήρωα

Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν πανικόβλητοι "μήπως έχουν κατάθλιψη", όπως θα ρωτούσαν αν έχουν χολέρα, προσπαθώ να τους σπρώξω να ξανακοιτάξουν και να αναλογιστούν τις αιτίες της λύπης τους. Διότι αν υπάρχουν σοβαρές αιτίες να λυπάσαι, ακόμα και -έστω για λίγο- να απελπίζεσαι, δεν είναι περισσότερο υγιές να υποφέρεις παρά να είσαι μέσα στην καλή χαρά; Ο ίδιος ο Χριστός φτάνει να ψιθυρίζει: "Περίλυπος είναι η ψυχή μου μέχρι θανάτου..." Να κλαίει όταν πληροφορείται ότι ο φίλος του ο Λάζαρος είναι νεκρός. Κι ας ξέρει για την Ανάσταση, κι ας ξέρει για την μετά θάνατον ατελεύτητη ζωή. Ακόμα κι αν ξέρει, Εκείνος πονάει, κλαίει και αιμορραγεί.

Ήρωας δεν είναι εκείνος που δε φοβάται, που δεν πικραίνεται. Είναι εκείνος που φοβάται, που πικραίνεται το ίδιο με τον καθένα μας, ίσως και περισσότερο -γιατί όσο γενναιότερος τόσο πιο ευαίσθητος- , αλλά ο φόβος δε μεταλλάσσει τις αποφάσεις της καθαρής του καρδιάς, δεν επηρεάζει τις επιλογές του ωριμότερου νου του. Ο Αντρέι Ταρκόφσκι γράφει πως δυνατός είναι εκείνος που λυγίζει. Πως διασώζεται όποιος μπορεί να γέρνει έτσι όπως λυγίζουν τα δέντρα στις θύελλες.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Ο παλιάτσος και η άνιμα", εκδ. Ψυχογιός