Αυτοί οι μικροί, αλμυροί πλανήτες

Μια χούφτα δάκρυα 

κύλησαν από ένα γαρύφαλλο.

Έπεσαν με κρότο 

στη ρημαγμένη γη.

Κι απ'τις στάχτες της 

γεννήθηκαν δυο μάτια φως.

Άφησε τα πρωτοβρόχια να κυλήσουν απ'το παράθυρο των ματιών σου. Άφησέ τα. Μη βιαστείς να τα σκουπίσεις. Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που οι αλμυρές σταγόνες -σα μικροί ολοστρόγγυλοι πλανήτες- μπορούν να σε κουβαλήσουν στις φτερούγες τους και να σε βάλουν στην τροχιά της ζωής. Να σου δώσουν λίγη απ'την αλήθεια της φωτιάς. Της λαχτάρας, της δίψας γι'αυτό το εξαίσιο ευαγγελικό απόσταγμα: την ενότητα. 

Η ζωή -οι βιωματικές αυτές ανάσες που μένουν σα μέλι, σαν ευωδία- δεν παλεύεται χωρίς αγώνα. Ούτε χωρίς προσευχή. Κι έχει στην ουσία της ένα μεγάλο ταξίδι: την έξοδο απ'τον εαυτό μας. Ξέρεις κάτι; Τα μάτια σου, τα μάτια μου είναι πλασμένα για να κοιτιόμαστε. Να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Όταν πέφτουμε κι όταν σηκωνόμαστε, όταν κλαίμε ή όταν χαμογελάμε. Όταν ονειρευόμαστε.

Γεμίσαμε το μέσα μας κόσμο με άχρηστα πράγματα. Γκρίζα καθημερινότητα γεμάτη υποχωρήσεις. Κι αντί ν'ανασαίνουμε στο σήμερα, στο τώρα, προσπαθούμε με αγωνία να κρατήσουμε την αναπνοή μας. Η ζωή ίσως κρύβεται στο τρελό κι ουτοπικό. Στο απίθανο. Στο μυστικό. Στο σταυροαναστάσιμο. Ίσως, βιώνεται με μια αγκαλιά και μ'ένα συγγνώμη ολόκληρ'η ζωή μας. Κι όλα τότε γίνονται καινούρια. Ιδού, ποιώ τα πάντα καινά.

υγ: Το εξάστιχο στην αρχή είναι τμήμα από ένα παλιό μου ποίημα

Είσαι ήρωας

Τις νύχτες 

ψάχνεις ένα φως 

να σε καθοδηγήσει

να σε ηρεμήσει.

Υπάρχουν φορές

που το σκοτάδι 

σου κλείνει τα μάτια.

Η θλίψη 

μου το'πες-

σε καθηλώνει.

Και νιώθεις 

μόνος

αβοήθητος.

Και ξαπλώνεις 

στο κρεβάτι σου

και κλαις αθόρυβα.

Και κανείς 

δε σ'ακούει.

Κανείς.

Μη φοβηθείς τότε.

Μη λιγοψυχήσεις.

Αυτές είναι οι στιγμές

που φτιάχνουν χαρακτήρες.

Κλάψε. 

Μη ντραπείς.

Είσαι άνθρωπος.

Μα μη μένεις εκεί.

Σφίξε τις γροθιές σου.

Δυνάμωσε!

Σκούπισε τα μάτια σου.

Σήκω!

Η στεναχώρια κρατάει λίγο.

Η περηφάνια όμως

μένει εκεί ψηλά.

Τ'ακούς;

Σήκω! 

Κοίτα ψηλά.

Φώναξε.

Βγάλε φωνή αν θες.

Είσαι παλικάρι.

Τα παλικάρια δε τα παρατάνε.

Είσαι υπέροχος.

Και είσαι παιδί Του τιμημένο.

Λίγο ακόμα
και σε περιμένει
τέτοια χαρά 
που ούτε καν τη φαντάζεσαι!

Στα μάτια σου τώρα

βγαίνει μια φωτιά.

Αποφασιστικότητα.

Ξανασηκώθηκες.

Και προσπαθείς ξανά.

Και ξανά.

Είσαι ήρωας.

αφιερωμένο. Στις ψυχές εκείνες που πονάνε πολύ. Κι όμως είναι ακόμα με το χαμόγελο στην καρδιά. Και σε κείνο το mail που με συγκίνησε τόσο πολύ. Αδέρφια, είστε ήρωες. Σας φιλώ.

Ιορδάνης Ποταμός

Βράδιασε και οι αμαρτίες μου

έπεσαν καταγής σαν ώριμα φρούτα,

έτσι που μόνο γονατίζοντας,  

στ’ αλήθεια μπόρεσα να τις διαλέξω.

Ποια ωρίμασε, ποια σάπισε

και ποια πήρε ν’ ανθίζει τώρα.  

Γέμισαν τα χέρια μου άμμο.

Πήρα δειλά δειλά να τα ξεπλύνω

στο υδάτινο το ρέμα της Αγάπης, 

προτού να ξεκινήσω για τον Ιορδάνη.

Μ’ ένα ζωνάρι και με τρίχινο ύφασμα καμήλας

κηρύττει ο Ιωάννης δεύτερο βάπτισμα,

μετανοείτε.

Έγινα Ηρώδης.

Τον εαυτό μου ή τον Χριστό;

Βράδιασε, αχ, θέλει κόπο τούτη η απόφαση

 κι εγώ απόκαμα στο ρήμαγμα του νου.

Τουλάχιστον ας γείρω τ' ανάστημά μου,

να 'μαι το λιγοστό χορτάρι

που ξεδιψά με δάκρυα της ερήμου.

Κι έπειτα το νανούρισμα θα 'ναι γλυκό
στον ποταμό από έλεος που βουίζει
και ρέει πέρα δώθε αενάως, 

όπως τα νήπια που αποκοιμιούνται κλαίγοντας

στην αγκαλιά της μάνας.

υγ: Το υπέροχο αυτό ποίημα το'γραψε μια καλή φίλη. Την ευχαριστώ από καρδιάς κ από εδώ απ'τη γωνιά :)

Τα δάκρυά σου διαμάντια.

....Θα κάνουμε υπομονή και θα γίνουμε άγιοι άνθρωποι. Και θα κλαις. Να μάθεις να κλαις. Και να μάθεις, όταν κλαις, να κάνεις τα δάκρυά σου διαμάντια στα πόδια του Κυρίου και να λες: "Κύριέ μου, δε κλαίω στο κενό και στο πουθενά. Κλαίω μπροστά σου. Και τα δάκρυά μου μπορεί να πέφτουν στη γη και να γίνεται λάσπη το χώμα, αλλά αυτή η λάσπη μπροστά σου είναι σαν διαμάντι". Γιατί είναι μπροστά στον Κύριο τα δάκρυά σου.

Να μάθεις να κλαις μπροστά στο Χριστό. Κι όχι στο κενό. Να κλαις όχι από τα νεύρα σου και από το πείσμα σου και από το "γιατί" και το "πώς", αλλά να κλαις και να λες: "Κύριε, δίνε μου το όραμα της Βασιλείας σου. Μάθε με να βλέπω μακρυά. Κάτι κρύβεται σ'αυτό το βάσανο. Κάπου το πας. Πού το πας, Κύριε"; Και θα σου πει: "Το πάω κατά τον Παράδεισο. Κατά κει το πάω. Εκεί θέλω να σε πάω. Να σε σώσω θέλω"...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

υγ: Δες την νέα ψηφοφορία πάνω δεξιά!! 

Ένα ωραίο ρητό που αλίευσα

Μην κλάψεις, επειδή κάτι τελείωσε. Πες "ευχαριστώ" που το έζησες.