Μια χούφτα δάκρυα
κύλησαν από ένα γαρύφαλλο.
Έπεσαν με κρότο
στη ρημαγμένη γη.
Κι απ'τις στάχτες της
γεννήθηκαν δυο μάτια φως.
Άφησε τα πρωτοβρόχια να κυλήσουν απ'το παράθυρο των ματιών σου. Άφησέ τα. Μη βιαστείς να τα σκουπίσεις. Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που οι αλμυρές σταγόνες -σα μικροί ολοστρόγγυλοι πλανήτες- μπορούν να σε κουβαλήσουν στις φτερούγες τους και να σε βάλουν στην τροχιά της ζωής. Να σου δώσουν λίγη απ'την αλήθεια της φωτιάς. Της λαχτάρας, της δίψας γι'αυτό το εξαίσιο ευαγγελικό απόσταγμα: την ενότητα.
Η ζωή -οι βιωματικές αυτές ανάσες που μένουν σα μέλι, σαν ευωδία- δεν παλεύεται χωρίς αγώνα. Ούτε χωρίς προσευχή. Κι έχει στην ουσία της ένα μεγάλο ταξίδι: την έξοδο απ'τον εαυτό μας. Ξέρεις κάτι; Τα μάτια σου, τα μάτια μου είναι πλασμένα για να κοιτιόμαστε. Να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Όταν πέφτουμε κι όταν σηκωνόμαστε, όταν κλαίμε ή όταν χαμογελάμε. Όταν ονειρευόμαστε.
Γεμίσαμε το μέσα μας κόσμο με άχρηστα πράγματα. Γκρίζα καθημερινότητα γεμάτη υποχωρήσεις. Κι αντί ν'ανασαίνουμε στο σήμερα, στο τώρα, προσπαθούμε με αγωνία να κρατήσουμε την αναπνοή μας. Η ζωή ίσως κρύβεται στο τρελό κι ουτοπικό. Στο απίθανο. Στο μυστικό. Στο σταυροαναστάσιμο. Ίσως, βιώνεται με μια αγκαλιά και μ'ένα συγγνώμη ολόκληρ'η ζωή μας. Κι όλα τότε γίνονται καινούρια. Ιδού, ποιώ τα πάντα καινά.
υγ: Το εξάστιχο στην αρχή είναι τμήμα από ένα παλιό μου ποίημα
