Πώς μας ωφελεί ο πειρασμός

 (...) Πόσο γλυκιά είναι η γνώση που αποχτιέται από την πείρα των έργων κι από τη γύμναση και πόση δύναμη δίνει σε κείνον που τη βρήκε μέσα του απ'την πολλή την πείρα!

Στον κάθε άνθρωπο ωφελεί ο πειρασμός. (...) Οι αγωνιστές πειράζονται για να πληθύνουνε τα πλούτη τους (σσ: εννοεί τα πνευματικά). Οι αμελείς για να φυλαχτούνε από όσους τους βλάφτουνε. Οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουνε. Όσοι βρίσκονται μακριά απ'τον Θεό, για να μπούνε θαρρετά στο σπίτι του Πατέρα τους. Γιατί ο υιός που είναι αδοκίμαστος, δεν μπαίνει στο σπίτι του πατέρα του να πάρει τα πλούτη του, κι ούτε έχει θάρρος να ζητήσει την βοήθειά του. Για τούτο, λοιπόν, πρώτα 'πειράζει' (σσ: αφήνει να μας πειράξει ο διάβολος) ο Θεός και δοκιμάζει, κι ύστερα δείχνει το χάρισμα.Δόξα στον Κύριο που με γιατρικά στυφά, μάς δίνει την υγεία μας!

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Μυρίπνοα Άνθη του Οσίου Ισαάκ του Σύρου" μεταφρασμένο στη νεοελληνική απ'τον Φώτη Κόντογλου και τον Κων/νο Καβαρνό (εκδ. Ορθόδοξος Τύπος)

 

Κάνε τον Σταυρό σου και ξεκίνα!

 "Κάνε τον Σταυρό σου". Τι ωραία φράση! Τι γεμάτη νοήματα! Τι πνευματική! Με ελπίδα, πίστη!

 Κάνω τον Σταυρό μου, σηκώνω τον Σταυρό μου, αποδέχομαι ότι η ζωή μου έχει δυσκολίες αλλά ταυτόχρονα γνωρίζω ότι ο Θεός μου Πατέρας, είναι πάντα εδώ, δίπλα μου και δεν θα μ'αφήσει να συντριφτώ. Όσες δυσκολίες κι αν έρχονται από κάθε κατεύθυνση (είτε κι αν εκπηγάζουν κι από μέσα μου!), Εκείνος θα με στηρίξει. Θα με σηκώσει όπως σήκωσε τον απόστολό του Πέτρο όταν βυθιζόταν στα κύματα. Αρκεί να τον πιστεύω (παρ'όλο που η πίστη μου είναι αναιμική) και να Τον ζω.

Οπότε, αδέρφια μου, μιας και ξεκίνησε νέα χρονιά (πνευματική-εκκλησιαστική, σχολική, επαγγελματική, του καθενός μας απ'όποιο μέρος/κλάδο/χώρο βρίσκεται), ας κάνουμε τον Σταυρό μας κι ας βαδίσουμε τον αγώνα μας. 

Δύσκολοι καιροί

 Ναι, έτσι νιώθω. Πως δύσκολοι καιροί είναι κοντά. Και πως θα’ναι πραγματικά πολύ δύσκολοι. Ειδικά, μέσα στη λαίλαπα της καθημερινότητας που σχεδόν χάνεται πριν καλά-καλά κάνει αισθητή την παρουσία της, θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γίνουν αντιληπτοί.

Θα χρειαστεί να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις. Ναι… Δύσκολες και ανυπολόγιστων διαστάσεων. Και θα μας φέρουν αντιμέτωπους/ες με τις πιο τρανές -δυσκολοπολέμιες- πλευρές της ύπαρξής μας. Θα είναι σαν το κρύο τύλιγμα του φιδιού ή την ασύλληπτα γρήγορη κίνηση του κεραυνού.

Αδερφή/έ, σίγουρα θα χρειαστεί να αναμετρηθούμε και να αγωνιστούμε. Δεν μιλώ προφητικά -άλλωστε δεν έχω χάρισμα. Αλλά οι ίδιοι οι καιροί με αναγκάζουν να νιώθω έτσι. Γι’αυτό και στο λέω.

Όπως και να’χει, η μόνη -το εννοώ, η μόνη- λύση είναι ο προσωπικός αγώνας και η προσωπική εγρήγορση. ‘Γρηγορείτε και προσεύχεστε ίνα μη εισέλθετε εις πειρασμόν’ όπως είχε πει και ο Κύριος. Μας έδωσε το σήμερα, το τώρα σαν δώρο ο Θεός: ας το εκμεταλλευτούμε. Μας έδωσε και την πυξίδα μέσω των λόγων Του: ας αγωνιζόμαστε. Με θέρμη ας προσευχόμαστε. Με προσοχή ας ζούμε. Με σύνεση ας περπατούμε. Με ελπίδα ας ανασαίνουμε! Με σιγουριά κοιτώντας το βλέμμα Του.

Το τέλος είναι η αρχή. Καθενός μας η στερνή πνοή σ’αυτή τη γη είναι η πρώτη ανάσα στην άλλη, την αιώνια. Οπότε, αν θέλουμε -έμπρακτα- από εδώ να είμαστε μαζί Του, θα κάνουμε ό,τι περνάει απ’το χέρι μας ώστε να μας βάλει κοντά Του εκεί, στην αιώνια πραγματικότητα. Δεν ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε. Ούτε αν αυτοί οι δύσκολοι καιροί θα μας προλάβουν σ’αυτήν. 

Μετάνοια, αδερφή/έ. Καθημερινός αγώνας. Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Μετοχή στη Ζωή. Όλοι οι άγιοι είναι εδώ, κοντά μας! Ας ζούμε αγωνιστικά και η χαρά θα’ναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας όσες δυσκολίες κι αν μας χτυπήσουν την πόρτα!

Χαρείτε, αδέρφια! Ο Χριστός είναι η σωτηρία μας! 

Κάνε αυτό που περνάει από το χέρι σου

Θα έχετε πολλές δυσκολίες στην ζωή. Ερωτηματικά θα έρχονται βροχή. Οι μέριμνες θα σας περικυκλώνουν και θα βλέπετε συχνά πυκνά την χριστιανική σας ζωή να γίνεται δύσκολη. Μην ανησυχείτε. Ο Θεός θα βοηθήσει. Εσύ κάνε εκείνο που περνάει από το χέρι σου. Μπορείς να μελετήσεις πέντε λεπτά την ημέρα; Μελέτησε. Μπορείς να προσευχηθείς πέντε λεπτά την ημέρα; Προσευχήσου. Και αν δεν μπορείς πέντε, προσευχήσου δύο. Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση του Θεού. 

 Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης 

από το βιβλίο "Περί Θεού λόγος αισθήσεως: οκτώ κείμενα πνευματικής αγωγής", από τις εκδόσεις Ίνδικτος 

ζωή πνευματική, ζωή μαζί Του

Η πνευματική ζωή είναι ταυτόχρονα εύκολη και δύσκολη. Γλυκιά αλλά και αιμάτινη. Είναι πορεία γεμάτη απίστευτες δυσκολίες, πολέμους λογισμών, προσπάθεια τιθάσευσης των παθών. 

Μα ταυτόχρονα είναι πορεία πανέμορφη κι εύκολη, αν αφήσεις το Χριστό να κάνει κουμάντο στη ζωή σου. Αν ζεις τα μυστήριά του με προσπάθεια αληθινή. Αν εξομολογείσαι και Τον κοινωνάς.

Η πνευματική ζωή θέλει αγώνα μυστικό, αγώνα απόταξης της τυπικότητας και της συνήθειας. Είναι μονοπάτι σχεδόν αθέατο. Ανηφορικό. Ίσως γεμάτο πέτρες, αγκάθια.  Μα αν γλυκαθείς απ'την σιγουριά της παρουσίας Του, τότε όλα γίνονται φως, αγάπη, ειρήνη. 

Όλα αποκτούν νόημα, ελπίδα.

Είναι όμορφη η ζωή με το Χριστό!

για τις περιπέτειες της ζωής

...Εκείνο που επίσης, δεν το εξουσιάζεις, είναι οι ποικίλες περιπέτειες της ζωής. Γύρω σου τα πάντα θα σου έρχωνται αντίθετα. Όποιος ξεκινάει με την ελπίδα ότι όλα θα του έρχωνται βολικά- δεν θα πεθάνει ο Γέροντάς μου, δεν θα πεθάνει ο σύζυγός μου, δεν θα ακούσω κακόν λόγο, δε θα πεινάσω- είναι αποτυχημένος. Τα πάντα θα σου έρχονται αντίθετα. Γι΄αυτό πρέπει να ρυθμίσης τον εαυτό σου να είναι ο ικανός, ο ανθεκτικός, ο απείραστος στις περιπέτειες και στις αντιξοότητες και στα απρόοπτα της ζωής, τα οποία θα είναι διαρκή.

Εάν δεν μάθης να παραμένεις ανενόχλητος από αυτές τις περιπέτειες της ζωής, συνεχώς θα ταράσσεσαι και το αίτιο θα είναι η αντίθεση του εαυτού σου με εκείνο που σου έρχεται. Μάθε λοιπόν να είσαι ήρεμος και αδιάφορος ως προς όλα. Ότι θα σου έρθει και ο μεγαλύτερος πειρασμός και η μεγαλύτερη δυσκολία και ο μεγαλύτερος θάνατος, ύψος, βάθος, ότι κι αν είναι αυτό  δέξου το εσύ σαν κάτι το καλώς ερχόμενον. Γνωρίζει ο Θεός. Με αυτό θα συνεργήση ο Θεός να πας στη δική του Βασιλεία.Να συμφιλιώνεσαι με τις περιπέτειες της ζωής. Όποιος δεν ξέρει να ζη και να κινείται άνετα μέσα στις δυσκολίες, δε θα γίνει ποτέ άνθρωπος της προσευχής.

Αυτό σημαίνει ότι δεν θα προσευχηθώ για να μου φύγουν οι δυσκολίες, όπως κάνομε συνήθως εμείς οι άνθρωποι, αλλά θα προσευχηθώ να συμφιλιωθώ με τις θλίψεις και τις δυσκολίες που μου έρχονται, για να μπορέσω να μείνω με το Θεό. Τίποτε απολύτως δε μας εμποδίζει από την προσευχή μας στο Θεό. Το μόνο εμπόδιο είναι το στήσιμο του εαυτού μας, του είναι μας. Γι' αυτό χρειάζεται η κένωσις μας από το καθετί, από ό,τι αποτελεί το είναι μας, που είναι κυρίως η επιθυμίες μας και το θέλημά μας.

απ'το βιβλίο του Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Περί Προσευχής, Ερμηνεία στον Όσιο Νείλο τον Ασκητή, σελ.72

υγ: Θερμές ευχαριστίες στη φίλη Ε. για την επιμέλεια αυτής της ανάρτησης

Περνάς δύσκολα

Ο τίτλος είναι απ'την ομώνυμη ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου, απ'τη σειρά εκπομπών "είκοσι λεπτά αρκούν". Μου άρεσε πολύ αυτή η ομιλία. Ίσως γιατί κι εγώ περνώ δύσκολες στιγμές. Ίσως διότι το timing ήταν ό,τι πρέπει. Ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σου.

.....κι είναι ένα πολύ καλό βήμα αυτό που κάνεις: το ότι αφήνεσαι κι ανοίγεσαι. Ανοίγεις το νου σου. Ανοίγεις την καρδιά σου και λες: Ίσως κάποια μέρα, ίσως κάποια στιγμή, μπορεί και τώρα, να το δω αλλιώς το θέμα μου. Κι αν το δω αλλιώς, θα χαμογελάσω. Θα πω "ναι, ξεπερνιέται. Μπορώ, ναι. Μπορώ να ζήσω. Μπορώ να παλέψω".....

Εύχομαι να'σαι καλά. Να προσπαθείς. Να ελπίζεις. Και να τη μοιράζεις και στο διπλανό σου. Πού ξέρεις... Ίσως, ο διπλανός σου το'χει κι αυτός ανάγκη. Μαζί, στην ίδια γη περπατάμε. Καλή δύναμη!

Τα σύνορα τ'ουρανού

Νιώθω πως ο ουρανός είναι μια σταυρωμένη, υπαρκτή πραγματικότητα που ξεκινά από εδώ, απ'τη γη. Δες και τους αγίους. Νομίζουμε πως ήταν εξωτικά πλάσματα, άλλης πραγματικότητας. Άλλη "πάστα" ανθρώπων, κάτι εντελώς ξένο από εμάς τους υπόλοιπους. 

Μα κι αυτοί ήταν πλασμένοι από χώμα, όπως εμείς. Είχαν δυσκολίες, εμπόδια, αγωνίες, πάθη. Όπως εμείς. Πονούσαν, γελούσαν, έκλαιγαν και χαίρονταν όπως κι εμείς.

Τους αγίους τους σκεφτόμαστε σαν δέντρα κατάκαρπα, γεμάτα ζωή και πρασινάδες. Μα για να γίνουν έτσι πέρασαν από φριχτούς χειμώνες, από πάγους, καταιγίδες και με γυμνά κλαδιά.

Η αγιότητα, ο Παράδεισος, η Χάρη του Θεού δεν είναι βιώματα μόνο για κάποιους. Δεν είναι προνόμιο μόνο κάποιας μερίδας εκλεκτών. Είναι δώρο του Θεού για όλους μας. Πιο πολύ για εκείνους τους ανθρώπους που πονούν. Που νιώθουν μοναξιά. Που δε ξέρουν προς τα πού να πάνε.

Είναι δώρο της Σταυρωμένης Αγάπης του Θεού για όλους εμάς. Που πέθανε για να πάρουμε εμείς εκείνη την πνοή της Ανάστασης. Το αίμα Του στο Σταυρό έγινε ανάσα ζωής. Είναι μέσα στο θεϊκό ποτήρι που μπορούμε να μετάσχουμε αν Τον κοινωνήσουμε. Αν του πούμε "με ξέρεις, Θεέ μου. Έλα στη ζωή μου και δώσε μου ζωή".

Μήπως τελικά ο ουρανός ξεκινά από αυτή τη γη; Από αυτή τη στιγμή; Πού βρίσκονται τα σύνορά του;

Ένα μάτσο σκέψεις. Αδέξια γραμμένες.

Μες στην τρικυμία παλεύεις να σταθείς όρθιος.

Να μην πνιγεί το βλέμμα σου στο αλμυρό έρεβος, το τόσο οργισμένο. Γιατί τέτοια οργή; αναρωτιέσαι και θυμάσαι τα παλιά. Εσύ δεν ήσουν που κάποτε είχες ξεκινήσει με τόση χαρά, με τόσα όνειρα που δοκίμαζαν τα φτερά τους; Έτοιμα ήταν για να πετάξουν... Και τώρα;

....

Το πρωί σε βρίσκει κατάκοπο, πληγωμένο. Πασχίζεις να χαμογελάσεις στον καθρέφτη του μπάνιου, μα τα μάτια σου ακόμα να συνέλθουν. Την νύχτα που πέρασε, σαν αλμυρή πηγή, ανάβλυζαν πόνο και δάκρυα. Τη νύχτα που πέρασε, θρονιάστηκαν στην ψυχή σου σαν πέτρες βαριές τα 'γιατί'. 

...

Μπορεί να πολέμησες και να νικήθηκες. Μπορεί να πάλεψες και να έχασες. 

Κοίταξε, όμως, ξανά μέσα στην ψυχή σου! Με το τέλος του πολέμου απλώνεται πάντα μια σκληρή ησυχία στο βομβαρδισμένο τοπίο. Απαιτητική, αμείλικτη. 

Τότε είναι που μαζεύεις τα κομμάτια σου. 

Τότε είναι που μπορείς να δεις αληθινά.

Και κοιτάζεις μέσα σου και το νιώθεις:

Τούτα εδώ τα χώματα μυρίζουν αίμα, ιδρώτα, πόνο. 

Έχουν παντού αποτυπώματα από σφιγμένες γροθιές,

γούβες απ'τις φορές που λύγισες και γονάτισες.

H αυλαία στην εδώ ζωή πέφτει μόλις η παράσταση ολοκληρωθεί. Το λες και το ξαναλές στον εαυτό σου μέχρι να το πιστέψεις. 

Ασυναίσθητα, τρέχεις πάλι πίσω στο δωμάτιο, ανοίγεις τη βαλίτσα -γδαρμένη κι αυτή, πιστός συγκάτοικος στο μόχθο σου- και βγάζεις απ'την εσωτερική τσέπη ένα κιτρινισμένο χαρτί. Φθαρμένο απ'τους ανέμους του χρόνου. Το ξεδιπλώνεις και προσεκτικά το ισιώνεις. ΄Ενα καράβι ζωγραφισμένο. Κι ο ήλιος να στρογγυλεύει τη λάμψη του. Απ'την άλλη πλευρά δυο θαλασσοπούλια σα δυο γραμμές απλές. Αυτά δεν μπόρεσε να τ'αγγίξει ο χρόνος. Σηκώνουν έξαφνα τα φτερά τους και χάνονται έξω απ'το χαρτί, έξω απ'το παράθυρο του δωματίου. 

Κι ο χρόνος ξανά μετράει απ'την αρχή.

...

Τρέχεις πάλι στο νιπτήρα. Αφήνεις το νερό να τρέχει στa μaλλιά σου, στα μάτια σου, στο πρόσωπό σου. Ξανακοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Η καρδιά σου ξαναδυναμώνει. Τα μάτια σου γίναν πια πουλιά. Κοιτάζουν έξω απ'το παράθυρο. Έξω στον ουρανό.Το απέραντο γαλάζιο του σε προκαλεί. Χαμογελάς. Ψελλίζεις μια ευχή και βγαίνεις απ'το δωμάτιό σου.

Μια νέα μέρα μόλις άρχισε.

.

Κάτι ομορφότερο πάντα θ'αρχίζει

Υπάρχουν στιγμές -και μάλιστα κάποιες φορές είναι τόσο δύσκολες- που αισθάνεσαι πως πέφτεις σ'έναν τοίχο. Χτύπημα σκληρό, ακαριαίο. Που δεν το περίμενες. Και ο πόνος είναι τόσο ξαφνικός και αναπάντεχος που αρχίζει να σε τραβάει και να σε τραβάει προς την απόγνωση. Κοιτάζεις και το μόνο που βλέπεις είναι αδιέξοδο. Σκοτάδι. Μοναξιά.

Τι γίνεται τότε; Τότε που όλα όσα πίστευες αρχίζουν να βαραίνουν από χιλιάδες ερωτηματικά; 

...

Θυμάμαι είχα συναντήσει στο Αχέπα μια γυναίκα της οποίας η ζωή ήταν μια απέραντη δοκιμασία. Προσωπικές δυσκολίες, οικονομικά αδιέξοδα, παιδί μπλεγμένο στα ναρκωτικά, σύζυγος με κινητικά προβλήματα... Αυτή η γυναίκα, όμως, είχε τόσο καθαρά μάτια. Μια φτιαξιά που εξέπεμπε ελπίδα, που ακτινοβολούσε κάτι μαγικό, κάτι ουράνιο. Θυμάμαι, λοιπόν, που μου'χε πει: "Ό,τι και αν σου συμβεί, όσα εμπόδια ή αδιέξοδα κι αν βρεις, ποτέ σου να μην το βάλεις κάτω. Η απελπισία είναι του κακού, παιδί μου. Μην την αφήσεις να σε κυριεύσει. Ο Χριστός βρίσκεται εκεί που η λογική μας δε μπορεί να προχωρήσει άλλο πια". Δε πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτές τις φράσεις...

Η ζωή μας σίγουρα είναι ένα στιγμιότυπο. Κάτι που με τον καιρό θα ωριμάσει, θ'αλλάξει, θα προχωρήσει. Είτε μπρος είτε πίσω. Θυμάμαι στο Λονδίνο, στο London Eye, ήταν ένας καταπληκτικός ζωγράφος που έφτιαχνε πορτραίτα των επισκεπτών. Μου'χε κάνει εντύπωση η σπιρτάδα και η ευκινησία των χεριών του. Μπορούσε με απλές γραμμές και σχεδόν αέρινες κινήσεις να δώσει απίστευτη προοπτική, να αποτυπώσει το βάθος των ματιών, την μαγεία της φύσης γύρω... 

Ίσως έτσι είναι και η δύσκολη στιγμή. Μπορεί να βλέπεις τώρα μόνο σκληρό τοίχο μπροστά σου. Μα σιγά-σιγά, με υπομονή, ίσως αυτό το σκληρό σκίτσο του τοίχου που προβάλλει απ'το παράθυρο των ματιών σου να δώσει τη θέση του σε μια εντυπωσιακή πόρτα για κάτι απίστευτα όμορφο. Για κάτι τόσο μαγικό που δε μπορείς να το φανταστείς!

Μην τα παρατήσεις. Αγκάλιασε τη ζωή, προσευχήσου, δυνάμωσε και προχώρα! Και μη ξεχνάς: δεν είσαι ποτέ μόνος. Όλοι μαζί είμαστε! Μαζί πονάμε, μαζί κλαίμε, μαζί χαμογελάμε.

υγ: Οι λέξεις με ανοιχτό γαλάζιο οδηγούν σε links. Πάτα κλικ πάνω τους, αν θες. Καλημέρα!

Πάντα υπάρχει τρόπος!

Μη μασάς! Τα δύσκολα είναι για να παλεύουμε. Τα εύκολα για να παίρνουμε ανάσες και να συνεχίζουμε.

Όσο κι αν βλέπεις ατέλειωτα εμπόδια και οδυνηρά αδιέξοδα, θυμήσου: πάντα υπάρχει τρόπος. Κι όπως διάβαζα στο "χαμομηλάκι": "Με το σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά. Πας ψηλά".

Άρα, έχε τη συνείδησή σου καθαρή, βασίσου στο πάνσοφο σχέδιο του Χριστού για σένα και προχώρα. Δεν έχεις πια τίποτα να φοβηθείς.

Αλλά ακόμη κι αν έσφαλλες, ακόμη κι αν χρησιμοποίησες δόλιους τρόπους για να προχωρήσεις, θυμήσου: ποτέ δεν είν'αργά! Κι όπως λέει ο π.Ανδρέας Κονάνος, "τα κακά παιδιά είναι τα καλύτερα". Γιατί είναι τ'αγαπημένα του Θεού. Κι όταν ζητήσουν ειλικρινά τη βοήθειά του, τότε όλ'αλλάζουν.

Γι'αυτό σου λέω και το πιστεύω μ'όση δύναμη έχει η αδύναμή μου καρδιά: Πάντα υπάρχει τρόπος! Όσο έχεις Χριστό, έχεις ελπίδα!

Να κοιτάζεις ψηλά. Καλό βράδυ.

Συννεφιές

Πόσες και πόσες φορές πέφτουμε στα ίδια λάθη, πάθη, αδυναμίες; 

Είμαστε πλάσματα που μπορούμε να πετάξουμε ως τον ουρανό ή να κατακρημνιστούμε στα μαύρα σκοτάδια. Γεμάτοι αντιθέσεις είμαστε.

Και πολλές φορές η ψυχή μας συννεφιάζει. Χάνει αυτή την ηρεμία, τη σταθερότητα που είχε. Κι εκεί που είχαμε καταφέρει να βρούμε έναν ρυθμό, ξαφνικά ο ορίζοντας κρύβεται. Δε ξέρουμε πού να στραφούμε. Κι αρχίζουμε να τα χάνουμε.

Τότε είναι που θ'αρχίσει να φαίνεται η αλήθεια του μέσα μας κόσμου. Γιατί στα δύσκολα οι μάσκες πέφτουν και αποκαλύπτονται πτυχές μας που μέχρι τώρα ήταν κρυμμένες βαθιά... Τότε είναι που πρέπει να κάνουμε τιτάνια προσπάθεια να φτάσουμε ψηλά, στην επιφάνεια. Να μην πνιγούμε. 

Με τη βοήθεια του ουράνιου κόσμου το αδύνατο γίνεται εφικτό. Η ανάσταση τρόπος ζωής. Και η ελπίδα όλο και θεριεύει και σε αντρειώνει. Και χαμογελάς. Πλέον είσαι ελεύθερος.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Σαν τον καιρό

Η ζωή μας είναι σαν τον καιρό: μια καταιγίδες, μια ξαστεριά.

Είσαι ήρωας

Τις νύχτες 

ψάχνεις ένα φως 

να σε καθοδηγήσει

να σε ηρεμήσει.

Υπάρχουν φορές

που το σκοτάδι 

σου κλείνει τα μάτια.

Η θλίψη 

μου το'πες-

σε καθηλώνει.

Και νιώθεις 

μόνος

αβοήθητος.

Και ξαπλώνεις 

στο κρεβάτι σου

και κλαις αθόρυβα.

Και κανείς 

δε σ'ακούει.

Κανείς.

Μη φοβηθείς τότε.

Μη λιγοψυχήσεις.

Αυτές είναι οι στιγμές

που φτιάχνουν χαρακτήρες.

Κλάψε. 

Μη ντραπείς.

Είσαι άνθρωπος.

Μα μη μένεις εκεί.

Σφίξε τις γροθιές σου.

Δυνάμωσε!

Σκούπισε τα μάτια σου.

Σήκω!

Η στεναχώρια κρατάει λίγο.

Η περηφάνια όμως

μένει εκεί ψηλά.

Τ'ακούς;

Σήκω! 

Κοίτα ψηλά.

Φώναξε.

Βγάλε φωνή αν θες.

Είσαι παλικάρι.

Τα παλικάρια δε τα παρατάνε.

Είσαι υπέροχος.

Και είσαι παιδί Του τιμημένο.

Λίγο ακόμα
και σε περιμένει
τέτοια χαρά 
που ούτε καν τη φαντάζεσαι!

Στα μάτια σου τώρα

βγαίνει μια φωτιά.

Αποφασιστικότητα.

Ξανασηκώθηκες.

Και προσπαθείς ξανά.

Και ξανά.

Είσαι ήρωας.

αφιερωμένο. Στις ψυχές εκείνες που πονάνε πολύ. Κι όμως είναι ακόμα με το χαμόγελο στην καρδιά. Και σε κείνο το mail που με συγκίνησε τόσο πολύ. Αδέρφια, είστε ήρωες. Σας φιλώ.

Αν νομίζεις πως είσαι "λίγος" για τα δύσκολα :)

Τελικά, τίποτα δεν είναι αδύνατο!!!!! Nothing is impossible που λέει και μια διαφήμιση :)
Δες το παρακάτω βίντεο και θα καταλάβεις!
Πολλές υπέροχες καλημέρες :)

Καλό μήνα!!!!

Μη φοβάσαι!! Θα τα καταφέρουμε!!

Να θυμάσαι πάντα πως το τέλος ΔΕΝ είναι αυτό που βλέπεις.

Γι'αυτό μην τα παρατήσεις για ΚΑΝΕΝΑ λόγο.

Να θυμάσαι πως μπορεί να πονέσεις πολύ. Τα δάκρυα θα μουσκέψουν και θα γεμίσουν το πρόσωπό σου. Μα στο τέλος έρχεται το χαμόγελο. 

Η χαρά!!

Η λύτρωση!!

Πάντα έρχεται :)

Απλά, μην τα παρατήσεις. Προσευχήσου και δυνάμωσε. Στηρίξου πάνω μου κι εγώ πάνω σου και πάμε! Μη φοβάσαι! Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε! 

Τι λες; Είσαι έτοιμος/η να πετάξουμε;

Μη στεναχωριέσαι λοιπόν!

...Πες "Κύριε, δες την αδυναμία μου. Άνθρωπος είμαι" και ξαναπροσπάθησε. "Καλά -λέει κανείς- η εκκλησία δε μας θέλει τέλειους"; Τέλειος είναι μόνο ο Θεός! Εμείς είμαστε τελειούμενοι. Αυτή είναι μια μετοχή ενεστώτα που σημαίνει ότι συνέχεια τελειοποιούμαι. Δεν είμαι κάτι που έγινα και τελείωσε. Εντάξει, μην είσαι και τόσο εγωιστής που θες να 'σαι και τόσο τέλειος! Εντάξει! Δε θα σου πω "κάνε και καμιά αμαρτία", αλλά και όταν κάνεις και καμιά αμαρτία μη νιώσεις και ότι είναι κάτι παράξενο στη ζωή σου. Είσαι αμαρτωλός. Το'χεις καταλάβει; Είσαι αμαρτωλός. Μην έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Ταπεινώσου, αγωνίσου, μην απελπίζεσαι, μην απογοητεύεσαι. 

Όταν έχεις πειρασμούς και νιώθεις το Θεό μακρυά, είναι πολύ κοντά ο Θεός! Και αν τώρα περνάς ένα πρόβλημα και ένα αδιέξοδο τραγικό, να σου πω κάτι; Είναι η ώρα που έρχεται ο Θεός! Ετοιμάσου! Δεν ακούς τα βήματα του Θεού, παιδάκι μου; Έρχεται ο Θεός! Μου έλεγε ένας φίλος μου: "Όταν έχω πειρασμούς, περιμένω το θαύμα του Θεού"... 

Ο αγώνας στην πνευματική ζωή δεν είναι σημείο ότι αποτύχαμε, ότι είναι τραγική η ζωή μας, αλλά είναι ο τρόπος στη ζωή μας! Αυτή είναι η ζωή μας: αγώνας, κόπος, προσπάθεια πάλι, δοκιμασίες, θλίψεις. Και μέσα σ'όλα αυτά κατεργαζόμαστε το μυστικό αυτό της αγιότητας.

Λοιπόν, συμπέρασμα: Πας πολύ καλά! Γιατί; Γιατί δεν πας καθόλου καλά! Γι'αυτό πας πολύ καλά! Πας πολύ χάλια, αλλά επειδή είσαι κοντά στην εκκλησία, είσαι κοντά στα πόδια του Χριστού, πέφτεις μπροστά στο Χριστό, γι'αυτό πας πολύ καλά. Μην απογοητεύεσαι λοιπόν!Μη στεναχωριέσαι λοιπόν! Το τέλος δεν έχει έρθει ακόμα!

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

Ανάσες

Μερικές φορές στη ζωή βλέπεις τα κύματα πελώρια, σκοτεινά κ αγριεμένα. Νιώθεις τον άνεμο να σε χτυπάει αλύπητα. 

Μα κάνεις υπομονή. Και προσπαθείς. 

Και δεν το βάζεις στα πόδια. 

Μετράς μια-μια τις ανάσες σου.

Δέος...

Και ξαφνικά, εκεί που νομίζεις πως όλα τέλειωσαν για σένα, 

συνειδητοποιείς ότι δε βρίσκεσαι πια ανάμεσα στα άγρια κύματα.

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κάποιο χέρι σε ανέβασε ψηλά σ'έναν φάρο. 

Και πια δε φοβάσαι... Μονάχα απολαμβάνεις τη θέα. 

Πλέον νιώθεις στέρεος. 

Πέρασες μέσα από απίστευτες δυσκολίες. 

Έζησες άλλη μια μέρα. 

Μυστικά μέσα σου ξέρεις τι έχει συμβεί...

Και κάνεις το σταυρό σου και συνεχίζεις.

Δώσε μου το χέρι σου

        Δεν έχω να σου πω πολλά σήμερα.

          Μονάχα μετράω τις πληγές μου. Και κάθε μου πληγή, όσο βαθιά κι αν ήταν, μ'έκανε να σφίξω τα δόντια. 

Ναι, πάλεψα και παλεύω. Όπως κι εσύ. Κι εσύ το ίδιο έκανες. 

Ναι, μου το'χες πει. Ακόμα η πληγή δε γιατρεύτηκε.

Μα δε μασάμε. Όχι γιατί είμαστε υπεράνθρωποι. Όχι...

Έχουμε, όμως, μια ελπίδα που έχει τέτοια δυναμική που κάνει στάχτη όσα τρομερά εμπόδια μας βρούνε. 

Έχουμε μιαν Αγάπη που μαλακώνει όλες μας τις πληγές.

Η δύναμή μας εν ασθενεία τελειούται...

Γι'αυτό, δώσε μου το χέρι σου. Και συ, πιάσε το δικό μου. 

Σήκω. Περπάτα. Μαζί, μπορούμε!

Το βλέμμα μας τώρα ακτινοβολεί ελπίδα άλλου ουρανού.

Δεν είν'αυτό το τέλος! Νιώσε το βαθιά στην καρδιά σου! 

Κοίτα το σταυρό Του. Εκεί όλα είναι δυνατά...

Κύριε ελέησέ μας.