Δώσε μου το χέρι σου

        Δεν έχω να σου πω πολλά σήμερα.

          Μονάχα μετράω τις πληγές μου. Και κάθε μου πληγή, όσο βαθιά κι αν ήταν, μ'έκανε να σφίξω τα δόντια. 

Ναι, πάλεψα και παλεύω. Όπως κι εσύ. Κι εσύ το ίδιο έκανες. 

Ναι, μου το'χες πει. Ακόμα η πληγή δε γιατρεύτηκε.

Μα δε μασάμε. Όχι γιατί είμαστε υπεράνθρωποι. Όχι...

Έχουμε, όμως, μια ελπίδα που έχει τέτοια δυναμική που κάνει στάχτη όσα τρομερά εμπόδια μας βρούνε. 

Έχουμε μιαν Αγάπη που μαλακώνει όλες μας τις πληγές.

Η δύναμή μας εν ασθενεία τελειούται...

Γι'αυτό, δώσε μου το χέρι σου. Και συ, πιάσε το δικό μου. 

Σήκω. Περπάτα. Μαζί, μπορούμε!

Το βλέμμα μας τώρα ακτινοβολεί ελπίδα άλλου ουρανού.

Δεν είν'αυτό το τέλος! Νιώσε το βαθιά στην καρδιά σου! 

Κοίτα το σταυρό Του. Εκεί όλα είναι δυνατά...

Κύριε ελέησέ μας.

Στο τραίνο της αγάπης!

Στο πολύ αγαπημένο μου ιστολόγιο Χαμομηλάκι, είδα πριν λίγο καιρό αυτό το υπέροχο βίντεο. Σας το αναρτώ κι εδώ, γιατί τέτοια βιντεάκια πρέπει να τα μοιραζόμαστε!

Ξέρεις κάτι, φίλε/η; Η αγάπη δεν χρειάζεται κάτι το αφύσικα υπερβολικό. Λίγο-λίγο άμα προσπαθούμε κάθε μέρα, ε αυτό ήταν! Μπαίνουμε στο τραίνο της αγάπης! Και σιγά-σιγά ανακαλύπτουμε τον υπέροχο κόσμο της. Και ζούμε έτσι ενωμένοι, εν αγάπη με τους γύρω μας :)

Καλή προσπάθεια να'χουμε :)