Τα σύνορα τ'ουρανού

Νιώθω πως ο ουρανός είναι μια σταυρωμένη, υπαρκτή πραγματικότητα που ξεκινά από εδώ, απ'τη γη. Δες και τους αγίους. Νομίζουμε πως ήταν εξωτικά πλάσματα, άλλης πραγματικότητας. Άλλη "πάστα" ανθρώπων, κάτι εντελώς ξένο από εμάς τους υπόλοιπους. 

Μα κι αυτοί ήταν πλασμένοι από χώμα, όπως εμείς. Είχαν δυσκολίες, εμπόδια, αγωνίες, πάθη. Όπως εμείς. Πονούσαν, γελούσαν, έκλαιγαν και χαίρονταν όπως κι εμείς.

Τους αγίους τους σκεφτόμαστε σαν δέντρα κατάκαρπα, γεμάτα ζωή και πρασινάδες. Μα για να γίνουν έτσι πέρασαν από φριχτούς χειμώνες, από πάγους, καταιγίδες και με γυμνά κλαδιά.

Η αγιότητα, ο Παράδεισος, η Χάρη του Θεού δεν είναι βιώματα μόνο για κάποιους. Δεν είναι προνόμιο μόνο κάποιας μερίδας εκλεκτών. Είναι δώρο του Θεού για όλους μας. Πιο πολύ για εκείνους τους ανθρώπους που πονούν. Που νιώθουν μοναξιά. Που δε ξέρουν προς τα πού να πάνε.

Είναι δώρο της Σταυρωμένης Αγάπης του Θεού για όλους εμάς. Που πέθανε για να πάρουμε εμείς εκείνη την πνοή της Ανάστασης. Το αίμα Του στο Σταυρό έγινε ανάσα ζωής. Είναι μέσα στο θεϊκό ποτήρι που μπορούμε να μετάσχουμε αν Τον κοινωνήσουμε. Αν του πούμε "με ξέρεις, Θεέ μου. Έλα στη ζωή μου και δώσε μου ζωή".

Μήπως τελικά ο ουρανός ξεκινά από αυτή τη γη; Από αυτή τη στιγμή; Πού βρίσκονται τα σύνορά του;

Το ταξίδι της αγάπης

ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις

  Και φτιάχνουμε κλουβιά. Στ'αλήθεια πασχίζουμε πολύ για να τα κατασκευάσουμε. Και φυλακίζουμε τη μουσική της καρδιάς μας. Και η μοναξιά -άλλοτε σα σκοτάδι τυφλό κι άλλοτε σαν εξουσία- βυθίζει της ζωής μας το ρυθμό...

  Μα κάποτε έρχεται η αυγή. Και οι ηλιαχτίδες πετούν μέχρι τις σιδερόβεργες της φυλακισμένης μας καρδιάς. Και ζεσταινόμαστε. Και φωτιζόμαστε. Και ευχόμαστε... Κι ανασαίνουμε ξανά. Μέσα στη σιωπή του πρωινού. Ή μέσα στην πολύβουη, ακανόνιστη κοσμοσυρροή. Δεν υπάρχει μοτίβο ευτυχίας.

  Η αγάπη Του δεν έχει όρια. Γιατί δεν έχει τελειωμό. Γιατί τα σύνορα φτιάχτηκαν όταν παρατήσαμε τα όνειρα. Τα σύνορα φτιάχτηκαν όταν απαρνηθήκαμε το σταυρωμένο ταξίδι της αγάπης.

υγ: Οι στίχοι στην αρχή είναι από αυτό το τραγούδι

Κι ο κόσμος ακόμα ζει

Κι εκεί, πανω στην πιο δυσκολη στιγμη

-την πιο αληθινη- 

μαθαινεις 

πως στ'αληθεια

χωραει η καρδια σου ολάκερο τον κοσμο.

Περασε κι αυτη η νυχτα.

Γεματη ανηλιαγες αγωνιες,

καρδιοχτυπια 

που λες δεν παει αλλο,

θα σπασει η καρδια.

Κι ομως.

Οσο κι αν μας παγωνουν οι πονοι,

ερχομαστε πιο κοντα

ο ενας με τον αλλο.

Γινονται οι ανασες μας κερια, 

μια ζεστη αγκαλια

κι ο πονος μαλακωνει.

Χαρισμα δυο χερια

δυο ματια. 

Δυο πηγές αστειρευτες.

Τρεχουν αλμυρά τα όνειρα.

Μα σαν φτανουνε στο στομα,

γλυκαινονται απ'το χαμογελο.

Κι ο κοσμος ακομα ζει.

Κι ο ουρανος τα συνορα γκρεμισε.

Γλυκαθηκαν τα ονειρα,

οι πονοι γινανε χαμογελα

κι οι ανασες μας ζωη.

Μ'ακους;

Ζωή.

με πολλή, πολλή αγάπη αφιερωμένο

Ασύνορα σύνορα

Σήμερα θα'θελα να σου μιλήσω για κάτι που διάβασα στο ευαγγέλιο χτες: "πάντα μοι έξεστιν, αλλ'ου πάντα συμφέρει. Πάντα μοι έξεστιν, αλλ'ου πάντα οικοδομεί. Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος".

Όσο καθόμουν και τα σκεφτόμουν μετά τόσο χανόμουν. Έχουν τέτοιο μεγάλο βάθος αυτές οι φράσεις... Δεν περιγράφουν απλά τις έννοιες της ελευθερίας και της αγάπης. Τις οριοθετούν μέσα σ'ένα ασύνορο,ζωογόνο πέλαγος: αυτό της θεϊκής παρουσίας Του. Εκεί που δεν υπάρχει ούτε θάνατος ούτε κόλαση ούτε φθορά. Παρά μόνο μια ατέλειωτη χαρά. Απερίγραπτο...