Τα σύνορα τ'ουρανού

Νιώθω πως ο ουρανός είναι μια σταυρωμένη, υπαρκτή πραγματικότητα που ξεκινά από εδώ, απ'τη γη. Δες και τους αγίους. Νομίζουμε πως ήταν εξωτικά πλάσματα, άλλης πραγματικότητας. Άλλη "πάστα" ανθρώπων, κάτι εντελώς ξένο από εμάς τους υπόλοιπους. 

Μα κι αυτοί ήταν πλασμένοι από χώμα, όπως εμείς. Είχαν δυσκολίες, εμπόδια, αγωνίες, πάθη. Όπως εμείς. Πονούσαν, γελούσαν, έκλαιγαν και χαίρονταν όπως κι εμείς.

Τους αγίους τους σκεφτόμαστε σαν δέντρα κατάκαρπα, γεμάτα ζωή και πρασινάδες. Μα για να γίνουν έτσι πέρασαν από φριχτούς χειμώνες, από πάγους, καταιγίδες και με γυμνά κλαδιά.

Η αγιότητα, ο Παράδεισος, η Χάρη του Θεού δεν είναι βιώματα μόνο για κάποιους. Δεν είναι προνόμιο μόνο κάποιας μερίδας εκλεκτών. Είναι δώρο του Θεού για όλους μας. Πιο πολύ για εκείνους τους ανθρώπους που πονούν. Που νιώθουν μοναξιά. Που δε ξέρουν προς τα πού να πάνε.

Είναι δώρο της Σταυρωμένης Αγάπης του Θεού για όλους εμάς. Που πέθανε για να πάρουμε εμείς εκείνη την πνοή της Ανάστασης. Το αίμα Του στο Σταυρό έγινε ανάσα ζωής. Είναι μέσα στο θεϊκό ποτήρι που μπορούμε να μετάσχουμε αν Τον κοινωνήσουμε. Αν του πούμε "με ξέρεις, Θεέ μου. Έλα στη ζωή μου και δώσε μου ζωή".

Μήπως τελικά ο ουρανός ξεκινά από αυτή τη γη; Από αυτή τη στιγμή; Πού βρίσκονται τα σύνορά του;

...για μια ιστορία

αnd I watched as the bone dust hung in the sky
like a dim flock of endless prayers

  Θα'θελα να γράψω μια ιστορία για τη ζωή. Για τις στιγμές που περνούν και κυλούν ανύποπτες και κανείς δεν τους δίνει σημασία. Για ένα φεγγάρι, μια βάρκα, έναν ήλιο. Μια ιστορία έρωτα κι αγάπης που ο χρόνος της έδωσε αδιόρατα σχήματα πόνου και χαράς. Που τη στόλισε με δάκρυα κι ελπίδα. Ατέλειωτη σαν θάλασσα, σαν διάφανη γαλάζια αγκαλιά.

  Θα'θελα να γράψω μια ιστορία που να εντυπωσιάσει τα χέρια μου καθώς θα τη γράφουν. Και το μυαλό μου καθώς θ'ανεβαίνει στο τραίνο της καρδιάς έτοιμο να χαθεί σ'άγνωστους προορισμούς. Θα'θελα να τη γράφω ακούγοντας τη στοιβαρή μουσική απ'τις ράγες κοιτώντας πού και πού έξω απ'το παράθυρο χωρίς να σκέφτομαι, χωρίς να με νοιάζει τίποτα. 

  Θα το'θελα τόσο πολύ. Μια μονάχα ιστορία. Μια αέναη κίνηση ισορροπίας ανάμεσα στο γλυκό άπειρο και στη χειροπιαστή πραγματικότητα. Ανάμεσα στ'αστέρια της νύχτας και το σιωπηλό γλυκοχάραμα της μέρας. Κάπου ανάμεσα στις αναπνοές που παίρνουμε και το σμάρι των ευλογημένων στιγμών που βρίσκονται εκεί. 

υγ: Οι δύο στίχοι στην αρχή είναι lyrics απ'το τραγούδι Big Light του συγκροτήματος Houses

Μια φράση που μου άρεσε πολύ!

Λέει η γερόντισσα Γαβριηλία: "Εάν εδώ δεν νιώσεις τον Παράδεισο, πώς θα καταλάβεις ότι αυτό που πήγες είναι Παράδεισος"; Αυτό μου φαίνεται πάρα πολύ ωραίο και πρακτικό. Και λέω εγώ και το λέω και στην ψυχοθεραπεία: Αν η ευτυχία, αν το όμορφο αφορά το αύριο, στην πραγματικότητα αυτό είναι μια βρισιά για το τώρα. 

Αλέξης Λάππας -ψυχοθεραπευτής-ψυχίατρος

 (μπορείτε να βρείτε ολόκληρη την ομιλία εδώ - Πέμπτη 13.12.2012)

Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα στη ζωή!

...Τι κρίμα για σένα αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. Δε δίνω δεκάρα γι'αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θέλεις να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.

Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις", εκδ.Γλάρος