Αν ξεκινούσαμε πρώτα με τον εαυτό μας

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι απ'το βιβλίο "Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας", Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα, εκδ. Εν πλω, σελ.70. Αν ποτέ πέσει στα χέρια σου αυτό το βιβλίο, μελέτησέ το! Έχει πολλά νοήματα και ευωδιάζει Χάρη.

(...) Βλέπετε, λοιπόν, ότι μπορούμε να'μαστε πολύ καλοί ή πολύ κακοί. Αν έτσι είναι τα πράγματα, είναι σίγουρα καλύτερο ότι να επιλέγουμε το καλό! Οι καταστροφικοί λογισμοί καταστρέφουν την εσώτερη ηρεμία και πλέον δεν έχουμε μέσα μας ειρήνη.

Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε με τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του θα είχαμε παντού ειρήνη! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνο που δε βλάπτει τον εαυτό του -ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; Εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας. (...)

Μια φράση που μου άρεσε πολύ!

Λέει η γερόντισσα Γαβριηλία: "Εάν εδώ δεν νιώσεις τον Παράδεισο, πώς θα καταλάβεις ότι αυτό που πήγες είναι Παράδεισος"; Αυτό μου φαίνεται πάρα πολύ ωραίο και πρακτικό. Και λέω εγώ και το λέω και στην ψυχοθεραπεία: Αν η ευτυχία, αν το όμορφο αφορά το αύριο, στην πραγματικότητα αυτό είναι μια βρισιά για το τώρα. 

Αλέξης Λάππας -ψυχοθεραπευτής-ψυχίατρος

 (μπορείτε να βρείτε ολόκληρη την ομιλία εδώ - Πέμπτη 13.12.2012)

Στο ταξίδι σου μην ξεχάσεις την αγάπη...

Το όνομά μου, Σεβάχ ο Θαλασσινός, δεν το διάλεξα στην τύχη. Από μικρό παιδί αυτό το γαλάζιο της θάλασσας και το περιπετειώδες της με συνέπαιρναν. Ακόμα και τώρα όποτε έχω χρόνο κατηφορίζω στο λιμάνι, αράζω σε μια πέτρα, αγναντεύω το πέλαγος, ονειρεύομαι και χάνομαι στις σκέψεις μου... Και κανείς άλλος δε με ενέπνευσε όσο ο Σεβάχ ο Θαλασσινός! Ατρόμητος, γεμάτος ζωντάνια, όρεξη για ζωή και περιπέτειες. Με το δικό του, ολοδικό του καράβι! Τι ωραίο...

Και τώρα προχωρώ με το δικό μου καράβι κι εγώ. Το καράβι της ζωής μου. Αλλά δεν κατάλαβα, φίλε μου, το πότε ξεκίνησα! Είχα απορροφηθεί πολύ στους στόχους τους μελλοντικούς που είχα ξεχάσει να ζω το τώρα. Να ζω τη στιγμή. Είχα ξεχάσει να κοιτώ τους άλλους στα μάτια. Το καράβι μου είχε ήδη βγει απ'το λιμάνι, είχε ήδη αρχίσει το θαυμαστό του ταξίδι και γω -πολύ χάλια καπετάνιος, ε;- δεν το είχα καν αντιληφθεί...

Μα, δόξα τω Θεώ, έφτασε κάποτε η στιγμή που το συνειδητοποίησα. Πως η ζωή δεν είναι οι στόχοι που θα καταφέρουμε μετά. Σε κάποιο μακρινό μέλλον. Ζωή, γράφει ο Λέο Μπουσκάλια, δεν είναι ο στόχος, αλλά το ταξίδι. Ζωή είναι το ταξίδι, η διαδικασία, το να πας μέχρι εκεί. Η ζωή, αυτό το τρελό και απίθανο δώρο του Θεού, είναι η κάθε στιγμή του τώρα. Και κάθε στιγμή πρέπει να μη ξεχνάμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, να συνδεόμαστε, να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον...

Πόσο σοφή είναι η εντολή της αγάπης τελικά...

Ένα χαμόγελο και μια καλημέρα σε όλους σας, φίλοι μου καλοί!