Νιώθω πως ο ουρανός είναι μια σταυρωμένη, υπαρκτή πραγματικότητα που ξεκινά από εδώ, απ'τη γη. Δες και τους αγίους. Νομίζουμε πως ήταν εξωτικά πλάσματα, άλλης πραγματικότητας. Άλλη "πάστα" ανθρώπων, κάτι εντελώς ξένο από εμάς τους υπόλοιπους.
Μα κι αυτοί ήταν πλασμένοι από χώμα, όπως εμείς. Είχαν δυσκολίες, εμπόδια, αγωνίες, πάθη. Όπως εμείς. Πονούσαν, γελούσαν, έκλαιγαν και χαίρονταν όπως κι εμείς.
Τους αγίους τους σκεφτόμαστε σαν δέντρα κατάκαρπα, γεμάτα ζωή και πρασινάδες. Μα για να γίνουν έτσι πέρασαν από φριχτούς χειμώνες, από πάγους, καταιγίδες και με γυμνά κλαδιά.
Η αγιότητα, ο Παράδεισος, η Χάρη του Θεού δεν είναι βιώματα μόνο για κάποιους. Δεν είναι προνόμιο μόνο κάποιας μερίδας εκλεκτών. Είναι δώρο του Θεού για όλους μας. Πιο πολύ για εκείνους τους ανθρώπους που πονούν. Που νιώθουν μοναξιά. Που δε ξέρουν προς τα πού να πάνε.
Είναι δώρο της Σταυρωμένης Αγάπης του Θεού για όλους εμάς. Που πέθανε για να πάρουμε εμείς εκείνη την πνοή της Ανάστασης. Το αίμα Του στο Σταυρό έγινε ανάσα ζωής. Είναι μέσα στο θεϊκό ποτήρι που μπορούμε να μετάσχουμε αν Τον κοινωνήσουμε. Αν του πούμε "με ξέρεις, Θεέ μου. Έλα στη ζωή μου και δώσε μου ζωή".
Μήπως τελικά ο ουρανός ξεκινά από αυτή τη γη; Από αυτή τη στιγμή; Πού βρίσκονται τα σύνορά του;
